φίλος

English (LSJ)

η, ον, also ος, ον Pi.O.2.93: [ῐ: but Hom. uses the voc. φίλε with ῑ at the beginning of a verse, v. infr.].    I pass., beloved, dear, Il.1.20, etc.; παῖδε φίλω 7.279; freq. c. dat., dear to one, μάλα οἱ φ. ἦεν 1.381; φ. ἀθανάτοισι θεοῖσι 20.347, etc.: voc., φίλε κασίγνητε (at the beginning of the line) 4.155, 5.359; with neut. nouns, φίλε τέκνον Od.2.363, 3.184, etc.; but φίλον τέκος Il.3.162; also φίλος for φίλε (Att., acc. to A.D.Synt.213.28), φίλος ὦ Μενέλαε Il.4.189, cf. 9.601, 21.106, al., Pi.N.3.76, A.Pr.545 (lyr.), E.Supp.277 (lyr.), Ar.Nu.1168(lyr.): gen. added to the voc., φίλ' ἀνδρῶν Theoc. 15.74, 24.40; ὦ φίλα γυναικῶν E.Alc.460 (lyr.): as Subst.:    a φίλος, ὁ, friend, κουρίδιος φίλος, i.e. husband, Od.15.22; φίλοι friends, kith and kin, νόσφιφίλων Il.14.256; τῆλεφίλων Od.2.333, cf.6.287; φ. μέγιστος my greatest friend, S.Aj.1331; φίλοι οἱ ἐγγυτάτω, οἱ ἔγγιστα, Lys. 1.41 codd., Plb.9.24.2; after Hom. freq. with a gen., ὁ Διὸς φίλος A.Pr.306; τοὺς ἐμαυτοῦ φ., τοὺς τούτων φ., Aeschin.1.47; φ. ἐμός S.Ph.421; τῶν ἐμε̄ν φ. ib.509; τοὺς σφετέρους φ. X.HG4.8.25: prov., ἔστιν ὁ φ. ἄλλος αὐτός a friend is another self, Arist.EN1166a31; κοινὰ τὰ τῶν φ. Pl.Phdr.279c, cf. Arist.EN1159b31; οὐθεὶς φ. ᾧ πολλοὶ φ. Id.EE1245b20; also of friends or allies, opp. πολέμιοι, X.HG 6.5.48; φ. καὶ σύμμαχος D.9.12, etc.; of a lover, X.Mem.3.11.4 (in bad sense, Lac.2.13); φίλε my friend, as a form of courteous address, Ev.Luc.14.10, etc.; in relation to things, οἱ μουσικῆς φ. E.Fr.580.3; ἀληθείας Pl.R.487a; τῶν εἰδῶν Id.Sph.248a; Χίους φ. ποιῆσαι Lys. 14.36, etc.; ποιεῖσθαι Luc.Pisc.38; κτᾶσθαι Isoc.2.27, cf. Th.2.40; φίλους τιθέντες τούς γε πολεμιωτάτους E.Hec.848; φίλῳ χρῆσθαί τινι Antipho 5.63; ἡμᾶς ἔχειν φίλους And.1.40; for Hdt.3.49, v. φίλιος.    b φίλη, ἡ, dear one, friend, κλῦτε, φίλαι Od.4.722; λόγοις ἐγὼ φιλοῦσαν οὐ στέργω φίλην S.Ant.543; of a wife, φίλην τινὰ ἄγεσθαι take as one's wife, Il.9.146,288; ἡ Ξέρξου φ., of his mother, A.Pers.832; of a mistress, X.Mem.2.1.23, 3.11.16; φίλην ποιήσασθαί τινα Antipho 1.14.    c φίλον, τό, an object of love, τὸ φ. σέβεσθαι to reverence what the city loves, S.OC187 (lyr.): addressed to persons, darling, φ. ἐμόν Ar.Ec.952 (lyr.); so φίλτατον ib. 970; τὰ φίλτατα one's nearest and dearest, dear ones, such as wife and children, A.Pers.851, Eu.216, S.OT366, OC1110, E.Med.16: v. φίλτατος; τἀμὰ φίλα, τὰ σὰ φ., Id.Ion523 (troch.), 613.    d οἱ πρῶτοι φίλοι, a title at the Ptolemaic court, OGI99.3, PTeb.11.4 (ii B. C.), etc.; or simply οἱ φ. τοῦ βασιλέως OGI100.1; or οἱ φ. alone, ib. 115.4; τῶν φ. και διοικητοῦ one of the king's friends and dioecetes, PTeb.79.56 (ii B. C.).    2 of things, pleasant, welcome, δόσις ὀλίγη τε φ. τε Od.6.208, cf. Il.1.167: c. dat. pers., αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη 5.891, cf. Od.8.248, 13.295; οὐ φίλα τοι ἐρέω Hdt.7.104; δαίμοσιν πράσσειν φίλα their pleasure, A.Pr.660, cf. infr. 11.    b freq. as predic., φίλον ἐστί or γίγνεταί μοι pleases me, it is after my own heart, εἴ πού τοι φίλον ἐστί Od.7.320; μὴ φ. Διὶ πατρὶ γένοιτο ib. 316, cf. Il.7.387; εἰ τόδε πᾶσι φ. καὶ ἡδὺ γένοιτο 4.17; καί τοι φ. ἔπλετο θυμῷ Od.13.145, etc.; τοῦτο μὲν ἴτω ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον Pl.Ap. 19a: less freq. c. inf., οὐ μὲν Τυδέϊ γ' ὧδε φίλον πτωσκαζέμεν Il.4.372; πεφιδέσθαι ἐνὶ φρεσὶ φίλτερον ἦεν Τρώων 21.101, cf. 24.334, Od. 14.378; so ταῦτα δαίμονί κοω φίλον ἦν οὕτω γενέσθαι Hdt.1.87, cf. 108, 4.97: rarely c. part., εἰ τόδ' αὐτῷ φιλον κεκλημένῳ if it please him to be so called, A.Ag.161 (lyr.): agreeing with pl., αἰεί τοι τὰ κάκ' ἐστὶ φίλα φρεσὶ μαντεύεσθαι Il.1.107, cf. Od.17.15; ἔνθα φίλ' ὀπταλέα κρέα ἔδμεναι Il.4.345; σοὶ δ' ἔργα φίλ' ἔστω μέτρια κοσμεῖν Hes.Op.306.    c in Hom. and early Poets, one's own; freq. of limbs, life, etc., φίλον δ' ἐξαίνυτο θυμόν he took away dear life, Il.5.155, cf. 22.58; κατεπλήγη φίλον ἦτορ 3.31; εἰς ὅ κε . . μοι φίλα γούνατ' ὀρώρῃ 9.610; φίλον κατὰ λαιμόν 19.209; esp. of one's nearest kin, πατὴρ φ. 22.408, Sapph.Supp.20a.11; ἄλοχος φ. Il.5.480: cf. φίλτατος: as a standing epith. when no affection is implied, μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ angry with his own mother, Il.9.555: simply to denote possession, φίλα εἵματα 2.261; φ. πόνος their wonted labour, Theoc.21.20.    d applied to the numbers 284 and 220, Iamb. in Nic.p.35P.    II less freq. (chiefly poet.) in act. sense, loving, friendly, Od.1.313, cf. Il.24.775: c. gen., φίλαν ξένων ἄρουραν friendly to strangers, Pi.N.5.8, cf. P.3.5: of things, kindly, pleasing, φίλα φρεσὶ μήδεα εἰδώς Il.17.325; φίλα φρονέειν τινί feel kindly, Il.4.219; φ. ἐργάζεσθαί τινι Od.24.210; φ. εἰδέναι τινί 3.277; φ. ποιέεσθαί τινι deal with one in friendly fashion, do one a pleasure, Hdt.2.152, 5.37.    2 fond of a thing, attached to, ἄλλων νόμων Arist.Fr.543; δειλίας φίλον Pl.R.604d.    III Adv. φίλως, once in Hom., φίλως χ' ὁρόῳτε ye would fain see it, Il.4.347, cf. Hes. Sc.45, A.Ag.247(lyr.), [1591], etc.; φ. ἐμοί in a manner dear or pleasing to me, ib. 1581.    2 in a friendly, kindly spirit, τήνδε τὴν πόλιν φ. εἰπών S.OC758; φ. δέχεσθαί τινα X.HG4.8.5, cf. Pl.Epin. 988c.    IV φίλος has several forms of comparison:    1 Comp. φιλίων [λῐ], ον, gen. ονος, Od.19.351, 24.268: Sup. φίλιστος, η, ον, interpol. in S.Aj.842.    2 Comp. φίλτερος, Sup. φίλτατος, v. sub voce.    3 Comp. φιλαίτερος X.An.1.9.29, Call.Del.58: Sup. φιλαίτατος X.HG7.3.8, Theoc.7.98.    4 regul. Comp. φιλώτερος X.Mem.3.11.18 codd., Call.Fr.146.    5 also as Comp., μᾶλλον φίλος A.Ch.219, S.Ph.886; φ. μᾶλλον Thphr. CP6.1.4; Sup., μάλιστα φ. X.Cyr.8.1.17.

German (Pape)

[Seite 1285] geliebt, lieb, befreundet, von Personen u. Sachen, Hom. u. Folgde überall; μάλα οἱ φίλος ἦεν Il. 1, 381; εἴ τίς τοι καὶ κεῖθι φίλος 4, 402; Αἰνείας φίλος ἀθανάτοισι θεοῖσι 20, 347; οὐ γάρ τίς μοι ἔτ' ἄλλος ἐνὶ Τροίῃ ἤπιος οὐδὲ φίλος· πάντες δέ με πεφρίκασιν 24, 775; ὡς ὅδε πᾶσι φίλος καὶ τίμιός ἐστιν ἀνθρώποις Od. 10, 38; δαίμοσιν πράττειν φίλα Aesch. Prom. 603; u. in Prosa, z. B. φίλος ὁ ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ Plat. Gorg. 510 b; für ὁ ἐμοὶ φίλος auch ὁ ἐμὸς φίλος, ὁ σὸς φίλος, Theogn. 100 u. sonst. – Bes. häufig φίλος, φίλε, φίλοι mit u. ohne Substantiv in Anreden, Hom. u. Folgde; auch φίλε τέκνον, Od. 2, 363. 3, 184 u. sonst; φίλ' ἀνδρῶν Theocr. 15, 74. 24, 40. – Φίλον ἐστί μοι, es ist mir lieb, gefällt mir, ist nach meinem Sinne; ἔρξον, ὅπως ἐθέλεις καί τοι φίλον ἔπλετο θυμῷ Od. 13, 145, vgl. 335. 11, 222, u. öfter; αἴ κέ περ ὔμμι φίλον καὶ ἡδὺ γένοιτο Il. 7, 387; μὴ τοῦτο φίλον Διῒ πατρὶ γένοιτο Od. 7, 316; auch φίλα ἐμοί ἐστιν, wie ἦ γὰρ ἐμοὶ φίλ' ἀληθέα μυθήσασθαι 17, 15, vgl. Il. 1, 107; ἔνθα φίλ' ὀπταλέα κρέα ἔδμεναι, dann behagt es euch, Braten zu essen, Il. 4, 345; vgl. Her. 1, 108. 4, 97. – Der einfachen alten Sprache des Hom., wie noch jetzt der Kindersprache, ist die Umschreibung des Possessivpronomens durch φίλος eigen, von den Gliedern des menschlichen Leibes, wie von den nächsten Angehörigen und Verwandten, der liebe Vater, die liebe Mutter, für mein, dein, sein Vater; τίη μοι ταῦτα φίλος διελέξατο θυμός Il. 11, 407, das liebe Herz, dein, mein Herz, obwohl diese prosaische Erkl. nicht als Uebersetzung gelten darf; φἰλον δ' ἐξαίνυτο θυμὸν ἀμφοτέρω, 5, 155, er raubte beiden das liebe Leben; κατεπλήγη φίλον ἦτορ, er erschrak im lieben Herzen, 3, 31; οὐ γάρ σφι σταδίῃ ὑσμίνῃ μίμνε φίλον κῆρ 13, 713; πρὶν δ' οὔπως ἂν ἔμοιγε φίλον κατὰ λαιμὸν ἰείη οὐ πόσις, οὐδὲ βρῶσις 19, 209; εἰσόκε μοι φίλα γούνατ' ὀρώρῃ 9, 609, d. i. meine Kniee, u. ä. oft; ᾤμωξεν δ' ἐλεεινὰ πατὴρ φίλος, der liebe Vater, d. i. sein Vater, Il. 22, 408; φίλος υἱός 2, 17, u. so ἄλοχος, τέκνα u. vgl. Es wird dadurch nur die Liebe bezeichnet, die für solche Verhältnisse natürlich ist, ohne daß man ihr wirkliches Vorhandensein im einzelnen Falle ausspricht, wie es von Meleager heißt μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ, Il. 9, 555, erzürnt gegen die liebe Mutter, obwohl sie in diesem Falle nicht von ihm geliebt wurde; dah. bezeichnet es übh. den Besitz, z. B. φίλα εἵματα Il. 2, 261; einzeln so noch bei Pind. u. Tragg. – Als subst., der Freund, der Geliebte, Hom. u. Folgde überall; im plur. die durch Freundschaft od. Verwandtschaft Verbundenen, die Befreundeten, Verwandten, die Gattinn, φίλη ἀνάεδνος Il. 9, 146. 288. – Selten und nur poet. = liebevoll, freundlich, freundschaftlich, hold, τινί, seltner τινός, Dissen Pind. N. 5, 7-18; φίλα φρονέων Il. 4, 219. 5, 116 u. öfter; φίλα φρεσὶ μήδεα εἰδώς 17, 325; φίλα εἰδότες ἀλλήλοισιν Od. 3, 277; φίλα ποιεῖσθαί τινα, Einem Gutes oder Angenehmes erzeigen, ihm Etwas zu Gefallen thun, Her. 2, 152. 5, 37. 7, 107. – Adv. φίλως, Hom. nur einmal, φίλως χ' όρόῳτε, ihr würdet es gern sehen, Il. 4, 347; Hes. Sc. 45; Aesch. Ag. 238. 314. 1503. – Comparat. - a) φιλίων, ον Od. 19, 351. 24, 268; superl. φίλιστος, Soph. Ai. 829. – b) φίλτερος, Il. oft, superl. φίλτατος, so immer bei Hom.; Pind. I. 1, 5 P. 8, 13. 9, 102 u. Tragg.; wie in Prosa; τὰ φίλτατα, das Liebste, wie Eltern, Kinder u. vgl., περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύειν καὶ κινδυνεύειν Plat. Prot. 313 c; ἐν τοῖς φιλτάτοις κινδυνεύειν Legg. I, 650 a. – c) φιλαίτερος, superl. φιλαίτατος; Philet. 11; Xen. An. 1, 9,29 Hell. 7, 3,8; Theocr. 7, 98; Callim. Del. 58. – d) regelmäßig, φιλώτερος, Xen. Mem. 3, 11, 18, u. φιλώτατος, bei Sp. – [Ι, an sich kurz, wird in φίλε in der ersten Hebung des Verses von Hom. lang gebraucht, Il. 4, 155. 3, 359.]

French (Bailly abrégé)

η ou poét. ος, ον :
ami :
I. 1 aimé, chéri, cher : τινι à qqn ; au voc. φίλος avec un subst. masc. ou φίλε avec un subst. masc. ou neutre : φίλε τέκνον OD cher enfant ; subst. ὁ φίλος l’ami ; φίλοι les amis ; avec un gén. : ὁ Διὸς φίλος ESCHL l’ami de Zeus ; τοὺς ἐμαυτοῦ φίλους ESCHN mes amis ; avec un adj. : φίλος ἐμός SOPH mon ami ; τοὺς φίλους κτᾶσθαι THC se concilier des amis ; τὸ φίλον objet d’affection, être chéri, chose aimée, acceptée, admise ; τὰ φίλτατα les objets ou les êtres les plus chers;
2 agréable, qui plaît : τινι à qqn ; φίλον ἐστί IL, OD cela est agréable ; φίλον ἐστί μοι avec l’inf. : il me plaît de ; εἴ πού τοι φίλον ἐστί OD si cela t’est agréable ; avec un part. : εἰ τόδ’ αὐτῷ φίλον κεκλημένῳ ESCHL s’il lui plaît d’être appelé ainsi ; au pl. φίλα ἐστί avec l’inf. il est agréable de, il plaît de;
3 en poésie (particul. chez Hom.), s’emploie comme équivalent de l’adj. poss. « mon, ton, son, etc. » mais toujours appliqué à des êtres ou à des objets réputés chers : φίλον ἦτορ IL mon (ton, son) cœur ; μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ IL irrité dans son cœur contre sa mère Althæé ; φίλας περὶ χεῖρε βαλόντε OD nous serrant tous les deux dans nos bras;
II. 1 qui aime, gén.;
2 rare et surt. en poésie aimant, bienveillant : τινι pour qqn ; φίλα φρονέειν τινι IL, φίλα εἰδέναι τινί OD avoir de la bienveillance pour qqn ; φίλα οἰεῖσθαί τινι HDT témoigner de l’amitié à qqn, faire bon accueil à qqn;
Cp. φιλώτερος, φιλαίτερος, poét. φίλτερος ou φιλίων, Sp. φιλαίτατος, φίλτατος ou poét. φίλιστος.
Étymologie: DELG étym. inconnue.

English (Autenrieth)

comp. φιλίων and φίλτερος, sup. φίλτατος, voc. at the beginning of the verse φῖλε: own, dear, but it must not be supposed that the first meaning has not begun everywhere in Homer to pass into the stage of the latter, hence neither Eng. word represents its force in many instances, φίλα εἵματα, φίλος αἰών, and of parts of the body, φίλαι χεῖρες, etc. Pl. φίλοι, dear ones, friends, one's own, Od. 4.475. Neut., φίλον, φίλα, pleasing, acceptable; φίλον ἔπλετο θῦμῷ, αἰεί τοι τὰ κάκ' ἐστὶ φίλα φρεσὶ μαντεύεσθαι, you like to, Il. 1.107 ; φίλα φρονεῖν, εἰδέναι τινί, be kindly disposed, Il. 4.219, Od. 3.277.