ὅστις

English (LSJ)

ἥτις, ὅ τι (sts. written ὅ, τι to dist. it from ὅτι,

   A that): Hom. has also the masc. collat. form ὅτις Od.1.47, al. (also in Critias 2.9 and Ion. and Arc. Prose, Jahresh.12.136 (Erythrae), IG12(5).22 (Ios), 5(2).343.34 (Orchom. Arc.)) and the neut. ὅττι Od.9.402, al., cf. ὄττι Alc.45.—In some forms only the second part is inflected, viz. gen. ὅτου Th.1.23, al., Ep. ὅττεο Od.1.124, later Ion. ὅτεο Jahresh.l.c., contr. ὅττευ Od.17.121, ὅτευ ib.421, Hdt.1.7; Lesb. ὄττω Sapph.Supp.5.3; dat. ὅτῳ Th.1.36, al.; perh. also in Ion., Emp. 2.5, Democr.99, Hp.VC14; Ep. ὅτεῳ Od.2.114, and as disyll., Il.12.428, 15.664; so Hdt.1.86, al., Democr.100, Heraclit.15, SIG194.21 (Amphipolis, iv B. C.); Arc. ὀσέοι IG5(2).262.14 (Mantinea, v B. C.); Ep. acc. ὅτινα Od.8.204, 15.395; Delph. gen. ὅτινος IG22.1126.37 (iv B. C.), also Berl.Sitzb.1927.167 (Cyrene); Delph. dat. ὅτινι IG 22.1126.25; Cret. dat. sg. ὄτιμι Leg.Gort.7.51, 8.7, al.: pl., nom. masc. Arg. ὄττινες Mnemos.44.65 (iii B. C.); neut. ὅτινα Il.22.450; gen. ὅτεων Od.10.39, Hdt.8.65, Att. ὅτων S.OT414, X.An.7.6.24 (cj.), Oec.3.2 (cj.) (also in Hes.Fr.238, Anaxag.12, Hp.Aër.21); dat. ὁτέοισι (ν) Il.15.491, Hdt.2.82, Att. ὅτοισι S.Ant.1335, Ar.Eq.758, ὅτοις S.Tr.1119; acc. ὅτινας Il.15.492, Aeol. ὄττινας Sapph.12: in a few forms only the first part is inflected, Cret. gen. sg. ὦτι prob. in Leg.Gort.1.5, 2.50, 11.50, al., GDI4993 ii 10: neut. pl. ἄτι Leg.Gort.2.47, al.: of the forms with double inflexion Hom. has only ὅν τινα Il.2.188, al., ἥν τινα 3.286, al., οἵ τινες Od.4.94, al., οὕς τινας Il.4.240, al., ἅς τινας Od.8.573; ᾧτινι first in Hes.Op.31, ἧστινος A.Ag.1358, ᾗ τινι δή Th.8.87, οἷστισι Ar.Pax 1279: Att. Inscrr. have ἧστινος ᾗτινι along with masc. and neut. ὅτου ὅτῳ, and this rule holds with few exceptions in Trag. and Att. Prose before iv B. C.; ᾡτινιοῦν occurs in Lys.1.37, etc.: ὅτῳ rarely as fem., E.IT1071.—For the Ion. and Ep. form ἅσσα, Att. ἅττα, v. ἅσσα.—On the concord and construction cf. ὅς B. 1.1,3, 11.3, 111.2a,b:—Radic. sense, any one who, anything which, whosoever, whichsoever; ὣς ἀπόλοιτο καὶ ἄλλος, ὅτις τοιαῦτά γε ῥέζοι Od.1.47; ἀθανάτων ὅς τίς σε φυλάσσει 15.35, etc.: freq. without express antec., χαίρει δέ μιν ὅς τις ἐθείρῃ Il.21.347; ἆσσον ἴτω ὅς τις δέπας οἴσεται 23.667: hence freq. in maxims or sentiments, οὐκ ἔστιν ὅ. πάντ' ἀνὴρ εὐδαιμονεῖ Ar.Ra.1217; μακάριος ὅ. οὐσίαν καὶ νοῦν ἔχει Men.114; οὗτος βέλτιστος ἂν εἴη, ὅ. . . Lys.3.4, etc.: freq. in such phrases as ὅστις εἶ, ὅστις ἐστί, v. ὅς B. 111.2; ἔστιν ὅ., freq. with a neg., οὐ γὰρ ἔην ὅς τίς σφιν . . ἡγήσαιτο Il.2.687; οὐκ ἔστιν ὅτῳ μείζονα μοῖραν νείμαιμ' ἢ σοί A.Pr.293 (anap.), cf. 989, 1070 (anap.), etc.; εἰσὶν οἵτινες S.Fr.354.5; οὐδὲν ὅ τι οὐ . . everything, Hdt. 5.97, Th.7.87:—in these phrases the case of ὅστις commonly depends on that of οὐδείς; but sts. the reverse, v. οὐδείς 1.2: also joined with Sup., τρόπῳ ὅτῳ ἂν δύνωνται ἰσχυροτάτῳ Foed. ap. Th.5.23; ὅντινα ἀφανέστατον δύναιντο τρόπον Paus.10.1.5: in Trag. and Att. sts. strengthd. by an antec. πᾶς, but only in sg., ἅπας δὲ τραχὺς ὅ. ἂν νέον κρατῇ A.Pr.35, cf. Th.8.90 (πάντες ὅσοι being commonly used in pl., not πάντες οἵτινες; but πᾶσιν . . ὅστις ἐρωτᾷ IG12.410).    II referring to a definite object, prop. only when a general notion is implied, Πολυκράτεα... δι' ὅντινα κακῶς ἤκουσε, not the man through whom, but one through whom... Hdt.3.120; τελευταῖόν σε προσβλέψαιμι νῦν, ὅστις πέφασμαι φύς τ' ἀφ' ὧν οὐ χρῆν may I see thee now for the last time, I who am one born from sinful parentage, S.OT1184, cf. A.Pr. 38, Ag.1065; but in quite definite sense, βωμόν, ὅστις νῦν ἔξω τῆς πόλεώς ἐστι Th.6.3: sts. even with οὗτος or ὅδε as antec., Hdt.1.167, 2.99, 6.47, E.Hipp.943, Theoc.8.87.    2 ἐφ' ὅτῳ, = ἐφ' ᾧτε, D.S.16.4; so ἐφ' ὅτῳ τε Delph.3(2).236 (ii B. C.).    III in indirect questions, Hom., etc., εἴπ' ἄγε μοι καὶ τόνδε... ὅς τις ὅδ' ἐστί Il.3.192, cf. 167, etc.; ἔσπετε νῦν μοι, Μοῦσαι, ὅς τις δὴ κτλ. who it was that... 14.509; ξεῖνος ὅδ', οὐκ οἶδ' ὅς τις Od.8.28: in dialogue, when the person questioned repeats the question asked by τίς, as οὗτος τί ποιεῖς;—ὅ τι ποιῶ ; Ar.Ra.198; ἀλλὰ τίς γὰρ εἶ;—ὅστις; πολίτης χρηστός Id.Ach.595, cf. Pl.462, Pl.Euthphr.2c, etc.    2 rare and late in direct questions, ὅ τι ἐστὶ τὸ ἐμποδίζον ; A.D.Adv.140.12; ἀνθ' ὅτου . . ; = why? Jul.Ep.82p.109B.-C.; cf. ὅπως.    IV limited or made more indefinite by the addition of Particles:    1 ὅστις γε being one who (cf. ὅσγε), S.OT1335, OC810, Ar.Ra.1184.    2 ὅστις δή (v. δή IV. 1), freq. used without any distinct relative force, θεῶν ὅτεῳ δή to some one or other of the gods, Hdt.1.86; ὅτευ δὴ χρήματος δεησόμενον Id.3.121; ᾗ τινι δὴ γνώμῃ Th.8.87, etc.; also ὅ τι δήκοτε πρήξοντα Hdt.6.134; ὅστις δήποτ' ὤν Pl.Phdr.273c; ὡς ἀπετύγχαν' ὁτουδήποτε D.19.167; ὁτῳδήτινι τρόπῳ PFay.21.11 (ii A. D.); so    b ὁστισοῦν, ὁτιοῦν anybody (anything) whatsoever, Th.4.16, Pl. Smp.198b, etc.; μετὰ ὁτουοῦν τρόπου Th.8.27; ὁτῳοῦν Pl.Tht.175a; εἷς ὁστισοῦν any one person, Arist.Pol.1286a31: freq. with neg., μηδ' ἂν ὁστισοῦν τυγχάνῃ ὤν Pl.Euthphr.5e, cf. Phd.78d, etc.; οὐδ' ὁτιοῦν not the least mite, nothing whatsoever, Ar.Nu.344, Pl.385; μηδοτιοῦν Thgn.64: rarely, = whoever (whatever), as subject of a verb, ὁτιοῦν ἔτυχε τῶν ἐπὶ μέρους (v.l. ὅτι ἄν) Arist.Mu.391a22.    c ὁστισδηποτοῦν D.40.8, Aeschin.1.164.    d so also ὅστις alone, Pl.Hp.Ma. 282d, etc.: with neg., μηδὲ οἵτινες none at all, X.HG1.5.9; οὐδ' ἧστινος ἂν ἀσχολίας τὸ πρᾶγμα προσεδεῖτο Plb.9.14.6.    3 ὅστις ποτε whoever, A.Ag.160(lyr.), cf. Hdt.8.65.    4 ὅστις περ (cf. ὅσπερ), mostly in neut., ὅ τι πέρ ἐστ' ὄφελος Ar.Ec.53, cf. Pl.R.492e: in masc., D.21.225.    5 ὅστις τε, where τε is otiose as in ὅστε, Il.23.43, al.    V neut. ὅ τι used abs. as a Conj., v. ὅ τι.    VI ἐξ ὅτου from which time, S.OC345, Tr.326, Ar.Nu.528, X.Cyr.8.2.16, etc.; ἐξ ὅτου περ Ar.Ach.596; ἀπ' ὅτευ since... Hdt.1.7, cf. SIG45.18 (Halic., v B. C.); so ἕως ὅτου until . ., Ev.Luc.13.8.    2 from what cause, S. Tr.671, E.Cyc.639.

German (Pape)

[Seite 399] ἥτις, ὅ, τι (mit der Diastole zu schreiben, zum Unterschiede von ὅτι, s. unten), gen. οὗτινος, ἡςτινος u. s. w., u. ὅτου ὅτῳ (u. plur. ὅτων, ὅτοισι, doch selten); bei Hom. lautet das masc. auch ὅτις, Od. 16, 307 u. öfter, neutr. ὅ, ττι; gen. ὅττεο, 1, 124. 22, 377, ὅττευ, 17, 121, u. ὅτευ, 17, 421. 19, 77, wie Her. (nie ὅτου); dat. ὅτεῳ, Od. 2, 114, was zweisylbig zu sprechen ist Il. 12, 428. 15, 664, u. so auch Her.; acc. ὅτινα, Od. 8, 204. 15, 395; gen. plur. ὅτεων, 10, 39; Her. 8, 65; dat. ὁτέοισιν, Il. 15, 491; Her. 2, 82, der auch das fem. ὁτέῃσιν hat; accus. ὅτινας, Il. 15, 492; ὥτινες ist eine v. l. Od. 4, 61, aber wahrscheinlich falsch; – zunächst – 1) indirectes Fragewort, welcher, welche, welches; ἔσπετε νῦν μοι, Μοῦσαι, ὅστις δὴ πρῶτος ἀνδράγρια ἤρατο, Il. 14, 509; ὥς μοι ἐξονομήνῃς, ὅστις ὅδ' ἐστὶν Ἀχαιὸς ἀνήρ, wer der Achäer. da ist, 3, 166, vgl. 192; θεῶν ἐν γούνασι κεῖται, ὅστις ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ βασιλεύσει Od. 1, 400, u. öfter so mit dem indic., den die Griechen aus der directen Frage gewöhnlich in die indirecte hinübernehmen; so auch Tragg.: ὁ δ' οὖν ἐρωτᾶτ', αἰτίαν καθ' ἤντινα αἰκίζεταί με, Aesch. Prom. 226; σήμαιν' ὅ, τι χρὴ σοὶ συμπράττειν, 295; Eum. 58 u. öfter; οὐ γὰρ οἶ. σθά μ' ὅντιν' εἰσορᾷς, Soph. Phil. 249; κοὐ βλέπεις, ἵν' εἶ κακοῦ, οὐδ' ὅτων οἰκεῖς μέτα, O. R. 414; ὅστις ἦν ὁ μῦθος αὖθις εἴπα τε, Ant. 1175; u. in Prosa, μανθάνομεν οὖν ὅ, τι νῦν ἡμῖν ἐστι τὸ ξυμβαῖνον, Plat. Phil. 22 a, u. öfter, wie Folgde; doch folgt auch auf ein Präsens der conj., οὐκ ἔχειν, ὅτεῳ ζημιώσωσι, Her. 5, 87. – In directer Frage steht es nur in Beziehung auf eine unmittelbar vorangegangene Frage, ἀλλὰ τίς γὰρ εἶ; – ὅστις, πολίτης χρηστός, eigtl. du fragst, wer? Ar. Ach. 569; τί δ' αὖ λέγει; ὅ, τι; 106; τί ποιεῖς; – ὅ, τι ποιῶ; τί δ' ἄλλο γ' ἤ –, Ran. 198, vgl. Eccl. 685. 1181 Plut. 462; τίνα γραφήν σε γέγραπται; ἥντινα; Plat. Euthyphr. 2 b. – 2) häufiger drückt es eine unbestimmte Allgemeinheit aus und unterscheidet sich von dem einfachen Relativum ὅς dadurch, daß es nicht auf ein bestimmtes Subject geht, sondern auf ein unbestimmtes, mehrfach bestimmbares; selten – a) c. indic.; in Beziehung auf ein vorangehendes Demonstrativum, ἄνωχθι δέ μιν γαμέεσθαι τῷ, ὅτεῴ τε πατὴρ κέλεται καὶ ἁνδάνει αὐτῇ, Od. 2, 114, wo ᾡ auf ein schon bestimmtes gehen würde, ὅτεῳ aber andeutet, daß keine Entscheidung getroffen: wen auch zu heirathen der Vater befiehlt; ταύτην, ἥτις ἀποστρέψει, Plat. Gorg. 509 b; häufiger mit Auslassung des Demonstrativs, βουλὴν δ' Ἀργείοις ὑποθησόμεθ' ἥτις ὀνήσει, Il. 8, 467; τιμὴν δ' Ἀργείοις ἀποτινέμεν, ἥντιν' ἔοικεν, Il. 3, 286; Ζεύς τοι δοίη, ὅ, ττι μάλιστ' ἐθέλεις, Od. 14, 54, u. sonst; ἐλαφρόν, ὅστις πημάτων ἔξω πόδα ἔχει, παραινεῖν, Aesch. Prom. 263; u. mit πᾶν, λέξω σοι πᾶν ὅ, τι χρῄζεις μαθεῖν, 612; ὅστις γὰρ εὖ δρᾶν εὖ παθὼν ἐπίσταται, παντὸς γένοιτ' ἂν χρήματος κρείσσων φίλος, Soph. Phil. 668, öfter; Eur., u. in Prosa überall; τῆς ὀρθῆς τυχεῖν παιδείας, ἥτις ποτέ ἐστιν, Plat. Rep. III, 416 c; μήτε διακονίαν μηδ' ἥντινα κεκτημένος, auch nicht irgend ein, Legg. XI, 919 d; ὅτῳ δοκεῖ ταῦτ' ἀνατεινάτω τὴν χεῖρα, Xen. An. 3, 2, 9, u. A.; auch ἡγεμόνα αἰτεῖν, ὅστις ἀπάξει, der da führen soll, Xen. An. 1, 3, 14; – προσκαλοῦμαί σ' ὅστις εἶ, wer du auch bist, Ar. Vesp. 1406. – b) mit ἄν u. dem conj. der Allgemeinheit, in Beziehung auf die Gegenwart od. Zukunft; ἔρδειν (für imperat.) ὅ, ττι κε κεῖνος ἐποτρύνῃ καὶ ἀνώγῃ, Il. 15, 148; ὅτις κ' ἐπίορκον ὀμόσσῃ, wer immer einen Meineid schwören wird, 19, 260; θεὸς δὲ τὸ μὲν δώσει, τὸ δ' ἐάσει, ὅ, ττι κεν ᾧ θυμῷ ἐθέλῃ, was er immer wollen mag, Od. 14, 445; ἅπας δὲ τραχύς, ὅστις ἂν νέον κρατῇ, Aesch. Prom. 35; Folgde; πάσχειν ὅ, τι ἄν τῷ ξυμβῇ, Plat. Phaedr. 274 b; τίς (πόλις) ἡμᾶς δέξεται, ἥτις ἂν ὁρᾷ τοσαύτην ἀνομίαν Xen. An. 5, 7, 33; 6, 4, 18 u. öfter, u. sonst, wie bei den Rednern u. Sp. – c) auch der bloße conj. steht so; οὐτιδανὸς πέλει ἀνήρ, ὅστις ξεινοδόκῳ ἔριδα προφέρηται ἀέθλων, Od. 8, 209; τὴν γὰρ ἀοιδὴν μᾶλλον ἐπικλείουσ' ἄνθρωποι, ἥτις ἀκουόντεσσι νεωτάτη ἀμφιπέληται, 1, 351; γυναικὸς ἥτις ἄνδρα νοσφίσῃ, Aesch. Eum. 202. – d) in Beziehung auf die Vergangenheit u. in indir. Rede c. opt., ὅν τινα κιχείη, ἐρητύσασκε, Il. 2, 188; οὔτινα γὰρ τίεσκον, ὅτις σφέας εἰσαφίκοιτο, Od. 22, 404, womit man Stellen wie 12, 40 vergleiche, ἀνθρώπους θέλγουσιν, ὅτις σφέας εἰσαφίκηται; auch nach einem opt., μῦθον, ὃν οὔ κεν ἀνήρ γε διὰ στομα πάμπαν ἄγοιτο, ὅστις ἐπίσταιτο ἄρτια βάζειν, Il. 14, 91. 17, 640; ὅστις ἀφικνοῖτο τῶν παρὰ βασιλέως πρὸς αὐτόν, πάντας οὕτως ἀπεπέμπετο, Xen. An. 1, 1, 5, öfter, u. sonst. – 3) zu bemerken ist, daß oft der sing. von ὅστις auf einen plur. bezogen wird, τὰ ἐπιτήδεια, ὅτῳ τις ἐπιτυγχάνοι, Xen. An. 4, 1, 9, wie das obeu angeführte Beispiel 1, 1, 5 u. sonst. – Auch allein stehend, wie quicunque Plat. Hipp. mai. 282 d; ἀφ' ἧςτινος τέχνης, Paus. 2, 9, 7; τόπον ὅντινα εἰπών, Luc. Gall. 16. So besonders mit οὖν verstärkt, καὶ ἄλλος ὁςτισοῦν, wer es auch sein mag, irgend ein anderer, Plat. Conv. 198 b u. öfter; ἄλλην ἡντινοῦν τέχνην, Prot. 323 a; u. mit ἄν u. conj., μηδ' ἂν ὁςτισοῦν τυγχανῃ ὤν, Euthyphr. 5 e; οὔτε διὰ φιλονεικίαν οὐδ' ἡντινοῦν, Lycurg. 5, u. A.; auch ὁςτισδήποτε, Din. 1, 93; ὅστις δήποτ' οὖν, Dem. u. a. Sp. – Wie in dem einfachen Relativum liegt darin auch – a) eine Folge, so daß es für ὥςτε zu stehen scheint, ἔστι τις οὕτως ἄφρων, ὅστις οἴεται, Xen. An. 7, 1, 29; τίς οὕτως εὐήθης, ὅστις, Dem. 1, 15; Sp. – b) ein Grund, wie quippe qui, ὦ φῶς τελευταῖόν σε προσβλέψαιμι νῦν, ὅστις πέφασμαι φύς τ' ἀφ' ὧν οὐ χρῆν, O. R. 1184, als ein solcher, welcher ich erzeugt bin, von dem ich nicht sollte erzeugt werden, d. i. weil ich unrechtmäßig erzeugt bin; vgl. O. C. 265; πῶς ἐγὼ κακὸς φύσιν ὅστις παθὼν μὲν ἀντέδρων, 272; ἦ μαίνεταί γε, ἥτις λιποῦσα μὲν πόλιν νεαίρετον ἥκει, Aesch. Ag. 1035, vgl. 1373; – οὐδεὶς ὅστις οὐ, jeder, οὐδὲν ὅ, τι οὐκ, alles, Her. 5, 97; Thuc. 7, 87 u. Folgde; wobei sich auch ein Adverbium findet, οὐδενὸς ὅτου οὐ πάντων ἂν ὑμῶν καθ' ἡλικίαν πατὴρ εἴην, Plat. Prot. 317 c. –Ὅστις μή, wer nicht etwa, es müßte denn, Plat. Prot. 324 b Gorg. 522 e. – Ὅ, τι, absolut, warum, weshalb, vgl. ὅτι. – Zuweilen tritt zwischen ὅς u. τίς eine Partikel, ἕκαστος, ᾧ μή τινι καὶ αὐτὸς ἔργῳ παρῆν, Thuc. 4, 14, so ὃς ἄν τις, Plat. u. Dem. – Ἅσσα oder ἅττα, = ἅτινα, s. besonders.

Greek (Liddell-Scott)

ὅστις: ἥτις, ὅ τι (συχνάκις φέρεται ὅ,τι - πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοῦ συνδέσμου ὅτι), ἔχον διπλῆν ἐν ταὐτῷ κλίσιν, οὗτινος, ἧστινος, δοτ. ᾧτινι, ᾗτινι, κτλ.· ὁ Ὁμ. ἔχει καὶ τὸν ἰσοδύναμον ἀρσ. τύπον ὅτις καὶ οὐδ. ὅ ττι. Ἐκ τοῦ ὅτις ὡσαύτως παράγονται πτώσεις ποικίλων τύπων, γεν. ὅτου Ἐπικ. ὅττεο, Ὀδ. α. 124, καὶ ὅττευ Ρ. 121, ὅτευ Ρ. 421, οὕτω καὶ παρ’ Ἡροδ.: - δοτικ. ὅτῳ, Ἐπικ. ὅτεῳ Ὀδ. Β. 114, καὶ ὡς δισύλλαβ., Ἰλ. Μ. 428, Ο. 664· οὕτως Ἡρόδ., ἴδε Δινδορφ. Διάλ. Ἡροδ. σελ. ΧΙΧ· - Ἐπικ. αἰτιατ. ὅτινα Ὀδ. Θ. 204, Ο. 395. - πληθ. ὀνομ. οὐδ. ὅτινα Ἰλ. Χ. 450· γεν. ὅτεων Ὀδ. Κ. 39. Ἡρόδ., Ἀττ. ὅτων· δοτ. ὁτίοισιν Ἰλ. Ο. 491, Ἡρόδ., Ἀττ. ὅτοισι· θηλ. ὁτέῃσιν Ἡρόδ.· αἰτ. ὅτινας Ἰλ. Ο. 492· Αἰολ. ὅττινας Σαπφώ. - Περὶ τοῦ Ἰων. καὶ Ἐπικ. τύπου ἅσσα, Ἀττ. ἅττα, ἴδε ἅσσα. Ριζικὴ σημασία: πᾶς ὅστις, πᾶν ὅτι, δηλ. ὁστιςδήποτε, ὅ,τιδήποτε· ὅθεν κυρίως διαφέρει ἀπὸ τῆς ἀντωνυμίας ὅς, ὡς τὸ Λατ. quisquis ἀπὸ τοῦ qui, Ὁμ. κλ.· ὥς ἀπόλοιτο καὶ ἄλλος, ὅτις τοιαῦτά γε ῥέζοι Ὀδ. Α. 47· ἀθανάτων ὅστις σε φυλάσσει Ο. 35, κτλ.· συχνάκις ἄνευ δεικτικῆς ἀντων. ῥητῶς ἐκφερομένης· ὅντινα μὲν βασιλῆα καὶ ἔξοχον ἄνδρα κιχείη, τὸν δ’ ἀγανοῖς ἐπέεσιν ἐρητύσασκε παραστὰς Ἰλ. Β. 188· ὅτις κ’ ἐπίορκον ὀμόσσῃ Τ. 260· ἐντεῦθεν συχνάκις ἐπὶ ἀποφθεγμάτων, οὐκ ἔστιν ὅστις πάντ’ ἀνὴρ εὐδαιμονεῖ Ἀριστοφ. Βάτρ. 1217· μακάριος ὅστις οὐσίαν καὶ νοῦν ἔχει Μένανδρ. ἐν «Δημιουργῷ» 2· οὗτος βέλτιστος ἂν εἴη, ὅστις ..., Λυσ., κτλ.· - συχν. ἐν φράσεσιν οἵα ἡ ἑξῆς: ὅστις εἶ, ὅστις ἐστί, ἴδε ἐν λ., ὅς Β. ΙΙΙ. 1· - ἄλλὰ ἔστιν ὅστις, Λατ. est qui, συχνάκις μετ’ ἀρνήσεως, οὐκ ἔστιν ὅτῳ μείζονα μοῖραν νείμαιμ’ ἢ σοὶ Αἰσχύλ. Πρ. 291, πρβλ. 989, 1070, κτλ.· εἰσὶν οἵτινες, sunt qui, Σοφ. Ἀποσπ. 325· - οὐδὲ ὅ τι οὐ ..., Ἡρόδ. 5. 97· Θουκ. 7. 87· - ἐν ταῖς φράσεσι ταύταις ἡ πτῶσις τοῦ ὅστις συνήθως συμφωνεῖ πρὸς τὴν τοῦ οὐδείς· ἀλλ’ ἐνίοτε τἀνάπαλιν, ἴδε ἐν λ. οὐδεὶς Ι. 2· - ὡσαύτως συνάπτεται ὑπερθετικῷ, τρόπῳ ὅτῳ ἂν δύνωνται ἰσχυροτάτῳ Θουκ. 5. 23· ὅντινα ἀφανέστατον δύνανται τρόπον Παυσ. 10. 1., 5· - παρ’ Ἀττ. ἐνίοτε ἐνισχύεται προτασσομένου τοῦ πᾶς, ἀλλὰ μόνον ἐν τῷ ἑνικ., ἅπας δὲ τραχὺς ὅστις ἂν νέον κρατῇ Αἰσχύλ. Πρ. 35, πρβλ. Θουκ. 8. 90· πάντες ὅσοι εἶναι ἐν κοινῇ χρήσει ἐν τῷ πληθ. ἀντὶ τοῦ πάντες οἵτινες. ΙΙ. ἐνίοτε ἀναφέρεται εἰς ὡρισμένον ἀντικείμενον, κυρίως ὅταν γενική τις ἔννοια νοῆται, Πολυκράτεα ..., δι’ ὅντινα κακῶς ἤκουσε Ἡροδ. 3. 120· ὦ φῶς, τελευταῖόν σε προσβλέψαιμι νῦν, ὅστις πέφασμαι φύς τ’ ἀφ’ ὧν οὐ χρῆν, εἴθε νὰ σὲ ἴδω διὰ τελευταίαν φορὰν ἐγώ, ὅστις ἐφάνην γεννηθεὶς ἐξ ἐκείνων ἀφ’ ὧν δὲν ἔπρεπεν, ὡς τὸ Λατ. ut qui, Σοφ. Ο. Τ. 1184, πρβλ. Αἰσχύλ. Πρ. 38, Ἀγ. 1065, Θουκ. 4.22· ἀλλὰ καὶ ἐπὶ ὅλως ὥρισμένης ἐννοίας, βωμόν, ὅστις νῦν ἔξω τῆς πόλεώς ἐστι ὁ αὐτ. 6. 3 ἐνίοτε μάλιστα ἀναφερόμ. εἰς προγούμενα δεικτικὰ οὗτος ἢ ὅδε, Ἡρόδ. 1. 167., 2. 99., 6. 47, Εὐρ. Ἱππ. 943· - παρὰ δὲ μεταγεν. ἡ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ὅς καὶ ὅστις ἐντελῶς ἐξέλιπεν· ΙΙΙ. ἐπὶ πλαγίων ἐρωτήσ. οὐχὶ σπαν. καὶ παρ’ Ὁμ., = τίς, εἶπ’ ἄγε μοι καὶ τόνδε ..., ὅστις ὅδ’ ἔστιν Ἰλ. Γ. 192, πρβλ. 167, κτλ.· ἔσπετε νῦν μοι, Μοῦσαι, ὅστις δὴ πρῶτος, Ξ. 509· ξεῖνος ὅδ’ οὐκ οἶδ’ ὅστις, Λατ. nescio quis, Ὀδ. Θ. 28· - ἐν διαλόγῳ ὅταν τὸ ἐρωτώμενον πρόσωπον ἐπαναλαμβάνῃ τὴν ἐρώτησιν τὴν γενομένην διὰ τῆς ἀντων. τίς, οἷον οὗτος τὶ ποιεῖς; - ὅ τι ποιῶ; Ἀριστοφ. Βάτρ. 198· ἀλλὰ τὶς γὰρ εἶ; - ὅστις; πολίτης χρηστὸς ὁ αὐτ. ἐν Ἀχ. 595, πρβλ. Πλ. 462, Πλάτ. Εὐθύφρων 2C, κτλ.· πρβλ. ὅ τι Ι, ὁτιὴ ΙΙ. ΙV. περιορίζεται ἡ ἔννοια αὐτοῦ ἢ γίνεται μᾶλλον ὡρισμένη τῇ προσθήκῃ μορίων: 1) ὅστις γε, Λατ. quipped qui (πρβλ. ὅσγε), τὶ γὰρ ἔδει μ’ ὁρᾶν, ὅτῳ γ’ ὁρῶντι μηδὲν ἦν ἰδεῖν γλυκεῖ; Σοφ. Ο. Τ. 1335, Ο. Κ. 810, Ἀριστοφ. Βάτρ. 1184. 2) ὅστις δὴ (ἴδε δὴ Ι. 5), συχνάκις εὕρηται ἄνευ τινὸς διακεκριμμένης ἀναφορικῆς δυνάμεως, θεῶν ὅτεῳ δή, εἰς ὁντιναδήποτε ἐκ τῶν θεῶν, δηλ. εἴς τινα ἐξ αὐτῶν, Ἡρόδ. 1. 86· ὅτευ δὴ χρήματος δεησόμενον ὁ αὐτ. 3. 121· ᾗ τινι δὴ γνώμῃ Θουκ. 8, 87, κτλ.· - οὕτω καί, ὅ τι δήποτε πρήξαντα Ἡρόδ. 6. 134· ὅστις δήποτ’ ὢν Πλάτ. Φαῖδρ. 273C· ὡς ἀπετύγχανεν ὁτουδήποτε Δημ. 393. 19· οὕτω, β) ὁστισοῦν, ὁτιοῦν, Θουκ. 4. 16, Πλάτ., κτλ.· μετὰ ὁτουοῦν τρόπου Θουκ. 8. 27, Πλάτ., κτλ.· οὐδ’ ὁτιοῦν, Λατ.ne tantillum quidem, Ἀριστοφ. Νεφ. 344, Πλ. 385· μηδοτιοῦν Θέογν. 64. γ) ὅστισδηποτοῦν, Δημ. 1010. 16, Αἰσχίν. 23. 28. δ) οὕτω καὶ μόνον ὅστις, Πλάτ. Ἱππ. Μείζων 282D, κτλ. 3) ὅστις ποτέ, ὅστιςδήποτε, Αἰσχύλ. Ἀγ. 160, πρβλ. Ἡροδ. 8. 65. 4) ὅστις περ (πρβλ. ὅσπερ), τὸ πλεῖστον κατ’ οὐδ., ὅ τι περ ἐστ’ ὄφελος Ἀριστοφ. Ἐκκλ. 53, πρβλ. Πλάτ. Πολ. 492Ε· ἀρσ., Δημ. 586. 12.
5) ὅστις τε, ἔνθα τό τε ἠρεμεῖ ὥς ἐν τῷ ὅστε, Ἰλ. Ψ 43, κτλ. ΙV. τὸ οὐδ. ὅ τι κεῖται ἀπολύτως ὡς σύνδεσμος, ἴδε ὅ τι. V. ἐξ ὅτου, ἐξ οὗ χρόνου, ἀφ’ ὅτου, Σοφ. Ο. K. 345, Τρ. 326, Ἀριστοφ. Νεφ. 528, κτλ.· ἐξ ὅτου περ Ἀριστοφ. Ἀχ. 506, Ξεν. Κύρ. 8. 2, 15· οὕτως, ἕως ὅτου; = ἕως πότε; Εὐαγγ. κ. Λουκ. ιγ΄, 8. 2) ἐκ τίνος αἰτίας, Σοφ. Τρ. 671, Εὐρ. Κύκλ. 639.