καλοκἀγαθία

English (LSJ)

ἡ, the character and conduct of a καλὸς κἀγαθός (v. καλοκἀγαθός), nobleness, goodness, X.Mem.1.6.14, Arist.EN 1124a4, al., Poll.4.10; freq. in Inscrr., ἁ ποτὶ τοὺς Ἕλλανας κ. SIG 558.15 (Ithaca, found at Magn. Mae.); ἀρετᾶς ἕνεκεν καὶ κ. τᾶς εἴς τινας ib.649 (Olymp.); τῆς πόλεως καλοκἀγαθία, opp. ἡ Φιλίππου κακία, D.18.93, cf. lsoc.1.6, D.25.24; opp. ῥᾳδιουργία, X.Ages.11.6: pl., ἀρεταὶ καὶ καλοκἀγαθίαι Phld.Rh.2.33S.

German (Pape)

[Seite 1312] ἡ, das Wesen, die Tugend des καλὸς καὶ ἀγαθός, Rechtschaffenheit, Biederkeit; Xen. Mem. 1, 6, 14; Din. 3, 18; Gegensatz κακία, Isocr. 1, 6, u. πονηρία, Dem. 25, 24; Arist. Eth. 4, 7. 10, 10.

French (Bailly abrégé)

ας (ἡ) :
parfaite honnêteté, probité scrupuleuse.
Étymologie: καλοκἀγαθός.

Greek Monolingual

η (Α καλοκἀγαθία, Μ καλοκαγαθία) καλοκάγαθος
η ιδιότητα του καλοκάγαθου, η φύση, ο χαρακτήρας και η νοοτροπία του καλού και αγαθού ανθρώπου, καλοσύνη, αγαθότητα, χρηστότητα, ευγένεια
αρχ.
εκδήλωση αγαθής προθέσεως προς κάποιον, επιεικής και ευγενής συμπεριφορά, φιλάνθρωπη διαγωγή («ἡ τῆς πόλεως καλοκἀγαθία», Δημοσθ.).

Greek Monotonic

κᾰλοκἀγᾰθία: ἡ, ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά του καλὸς κἀγαθός, ευγένεια, καλοσύνη, σε Ξεν., Δημ.

Russian (Dvoretsky)

κᾰλοκἀγᾰθία: ἡ нравственная чистота, безукоризненная честность, порядочность, благородство Xen., Arst., Dem. etc.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

καλοκἀγαθία -ας, ἡ [καλοκἀγαθός] het gedrag van een perfecte gentleman; volkomen voortreffelijkheid, perfectheid:. καλοκἀγαθία ἕξις προαιρετικὴ τῶν βελτίστων ‘kalokagathia’ is een instelling die de voorkeur geeft aan wat het beste is [Plat.] Def. 412e; καλοκαγαθίᾳ προκεκρίσθαι τῶν πολιτῶν door hun voortreffelijkheid het puikje van de burgers zijn Xen. Mem. 3.5.19; ἔδειξεν ἀνθρώποις τήν τε τῆς πόλεως καλοκαγαθίαν hij toonde de mensen de perfectie van onze staat Dem. 18.93.

Greek (Liddell-Scott)

καλοκαγαθία: ἡ, ὁ χαρακτὴρ καὶ ἡ διαγωγὴ τοῦ καλοῦ κἀγαθοῦ (ἴδε καλοκάγαθος), εὐγένεια, χρηστότης, Ξεν. Ἀπομν. 1. 6, 14, Ἀριστ. Ἠθ. Ν. 4. 3, 16, Πολυδ. Α΄ 13, 4, καὶ συχν. ἐν ἐπαινετικαῖς ἐπιγραφαῖς (Συλλ. Ἐπιγρ. 1388, 1368, 1450, κ. ἀλλ.)· τῆς πόλεως καλ. Δημ. 157. 9· ἀντίθετ. τῷ κακία, πονηρία, Ἰσοκρ. 2. Β, Δημ. 777. 5· τῷ ῥαδιουργία, Ξεν. Ἀγησ. 11. 6.

Middle Liddell

κᾰλοκἀγᾰθία, ἡ,
the character and conduct of a καλὸς κἀγαθός, nobleness, goodness, Xen., Dem.

Chinese

原文音譯：kakop£qeia 卡可-爬帖阿
詞類次數：名詞（1）
原文字根：邪惡-情感（著）
字義溯源：困苦，受苦，痛苦，困難；由（κακός）*=卑劣的）與（πάθος）=受苦）組成；而 （πάθος）出自（πάσχω）*=經歷）
出現次數：總共（1）；雅（1）
譯字彙編：
1） 受苦（1） 雅5:10

Wikipedia DE

Kalokagathia (altgriechisch καλοκἀγαθία kalokagathía, abgeleitet aus der Krasis καλὸς κἀγαθός kalós kagathós von καλὸς καὶ ἀγαθός kalòs kaì agathós „schön und gut“) ist die Bezeichnung für ein griechisches Ideal der körperlichen und geistigen Vortrefflichkeit („Schönheit und Gutheit“). Der Begriff bezeichnet eine Verbindung von körperlicher Schönheit und geistigen Vorzügen, die als gesamthafte Vortrefflichkeit (Arete) der Person erscheint. Der Begriff spielt bei Sokrates, etwa in Platons Dialogen, oder mittelbar in Xenophons Memorabilien (III, 8) eine große Rolle. Im 5. Jahrhundert v. Chr. wurde der Begriff meist für Adlige verwendet, im 4. Jahrhundert v. Chr. allgemein für hervorragende Persönlichkeiten. Friedrich Hölderlin strebte sowohl in Dichtung als auch im realen Leben nach dieser Kalokagathia.

Wikipedia IT

L'espressione kalokagathìa (in greco antico: καλοκαγαθία) indica nella cultura greca del V secolo a.C. l'ideale di perfezione fisica e morale dell'uomo. La parola deriva da una crasi di due parole greche: kalòs ("bello") e agathòs ("buono"). Letteralmente, indicava l'identità tra ciò che è bello e ciò che buono, sia negli enti corporei che nelle idee immateriali.

Il termine si origina dalla sostantivizzazione di una coppia d'aggettivi: καλός κἀγαθός (kalòs kagathòs), crasi di καλὸς καὶ ἀγαθός (kalòs kai agathòs), cioè "bello e buono" inteso come "valoroso in guerra" e come "in possesso di tutte le virtù". In particolare, il termine καλός per i greci si riferisce non solo a ciò che è "bello" per il suo aspetto sensibile, ma anche a quella bellezza che è connessa al comportamento morale "buono" (ἀγαθός).

In base a un esauriente studio sulle ricorrenze del termine kalokagathia, risulta invece che questo concetto più che essere un'eredità della civiltà omerica fu ampiamente introdotto, ad Atene in particolare, a partire dalla seconda metà del V secolo a.C. dai sofisti, che caratterizzavano con questa espressione l'intellettuale dominante nella carriera oratoria e politica, senza più riferirsi dunque a qualsiasi aspetto militare ma piuttosto a un valore morale di virtù e giustizia.

Per Platone quello della kalokagathia è un ideale aristocratico che distingue il sapiente dalla massa incolta:

«Chi si dedica alla ricerca scientifica o a qualche altra intensa attività intellettuale, bisogna che anche al corpo dia il suo movimento, praticando la ginnastica, mentre chi si dedica con cura a plasmare il corpo, bisogna che fornisca in compenso all'anima i suoi movimenti, ricorrendo alla musica e a tutto ciò che riguarda la filosofia, se vuole essere definito, giustamente e a buon diritto, sia bello sia buono.»

La kalokagathia quindi deve essere l'oggetto dell'educazione dell'uomo eccellente:

«Tutte le qualità buone e belle devono essere tenute in esercizio e la saggezza non meno delle altre.»

La kalokagathia dunque rappresenta la concezione greca del bene connessa all'azione dell'uomo e si sostiene quindi che vi sia una complementarità tra "bello" e "buono": ciò che è bello non può non essere buono e ciò che è buono è necessariamente bello.

Questo stesso principio del bello e buono viene riportato all'ordinamento del cosmo che con i suoi armonici movimenti astronomici e con la precisione dei rapporti matematici in esso nascosti, come avevano già messo in evidenza i pitagorici, funziona bene ed è quindi compiutamente perfetto (τέλειος, compiuto):

«È necessario che la condizione del bene sia compiuta o non compiuta? - Certamente la più compiuta di tutte, o Socrate.»

Una perfezione che nella visione platonica non può contemplarsi, allora, se non nel mondo ideale perfetto dove la suprema bellezza coincide con la perfetta bontà: il "bello e buono" perfetto che spinge gli uomini a imitarlo nel loro comportamento morale.

Quasi sette secoli più tardi, Plotino riprenderà l'idea dell'epoca classica del "bello" che si attua nel bene e che egli riscontra negli aspetti visibili della «simmetria delle parti», nel «componimento unitario della loro sintesi», nell'«armonia» e, come Platone, sosterrà il bello come causa dell'azione morale per cui «al bene bisogna risalire, a quel bene cui ogni anima agogna [...] e sa in che modo sia bello».

Wikipedia PT

Kalokagathia (καλοκαγαθία) é um conceito grego derivado da expressão kalos kai agathos (καλός και αγαθός), que significa literalmente belo e bom, ou belo e virtuoso.

Era como a antiga aristocracia ateniense se referia a si própria. O adjetivo kalos compreendia os conceitos de bondade, nobreza e beleza, e podia ser usado na descrição de seres animados ou inanimados. Agathos era usado sem conotações físicas ou estéticas, mas descrevia a ética ou a bravura de uma pessoa. Em torno do século IV a.C. adquiriu um significado político e implicava o dever da cidadania. Há, todavia, a interpretação de que Agathos poderia ser traduzido como o estado de "sentir-se bem" (e não como o bem ou o bom).

Platão imaginava kalokagathia como a soma de todas as virtudes, e em seu sentido original estava associada a privilégios de classe aristocráticos, mas Aristóteles a definia como uma alta capacidade intelectual, embora dizendo ser necessário que essa mente cultivada fosse subsidiada por uma posse cabal da aretê, virtude que não se referia apenas à ética mas à excelência em todos os sentidos — também no corporal — e à capacidade de viver de acordo com as máximas potencialidades da pessoa. Seja como for, com sua origem aristocrática, foi um conceito que permaneceu válido durante toda a república, e fundamentou toda a cultura grega antiga. O belo e o bom são conceitos recorrentes nos diálogos platônicos e fundamentais para a sua Teoria das Formas, cujo ápice, segundo Platão em A República 6:505a e 7:517b-c, é a Ideia do Bem.

Wikipedia RU

Калокагати́я (также калокага́тия; др.-греч. καλοκαγαθία, от др.-греч. καλὸς καὶ ἀγαθός — «прекрасный и хороший», «красивый и добрый») — гармоничное сочетание физических (внешних) и нравственных (душевных, внутренних) достоинств, совершенство человеческой личности как идеал воспитания человека.

Калокагатия — это одновременно социально-политический, педагогический, этический и эстетический идеал. Человек-носитель калокагатии — идеальный гражданин полиса, стремящийся к осуществлению коллективных целей гражданского общества и способный их осуществить. Идеал калокагатии повлиял на идеал гармонически развитой личности, существующий в культуре Нового времени.

Термин, использующийся в античной этике, составленный из двух прилагательных: καλός (прекрасный) и ἀγαθός (добрый), что в приблизительном переводе будет «нравственная красота». Большое значение термин имел в классический период философии Древней Греции, однако можно проследить его более раннюю историю. Наиболее тесно калокагатия связана с греческой системой образования — «Пайдейя». Первое упоминание калокагатии относится к сохранившимся материалам о Семи мудрецах. Наставление Солона рекомендует хранить калокагатию «нрава вернее клятвы». А. Ф. Лосев разъясняет термин «калокагатия» следующим образом:

Это составное этически-эстетическое понятие — своего рода кентавр. И так же как представление о коне-человеке могло существовать во времена мифологической древности, точно так же и понятие «прекрасно-доброго» могло иметь значение только для эпохи, в которой этическое и эстетическое сознание было, по сути дела, синкретичным, единым.

Wikipedia NL

Kalokagathia (Oudgrieks: καλοκἀγαθία (Att., K.) was in de cultuur van het Oude Griekenland een begrip dat het verenigd ideaal van Goedheid en Schoonheid verwoordde.

Agathos (ἀγαθός) verwijst naar een combinatie van adeldom en zijn sporen verdiend hebben in de oorlogsvoering. Soms betekent 'agathos' 'nobel', soms 'dapper' en 'betrouwbaar' of 'waardevol'. Het betekent zelden 'goed' in de zin van goedheid als morele deugd. Het Grieks ideaal heeft een militaire connotatie, net zoals het Engelse gentleman een link heeft met het ridderlijk ideaal. Zowel bij Homerus, het Christelijke Engeland van de Magna Carta als het Victoriaanse Gemenebest is het bewustzijn van plicht de waardemeter bij uitstek. Het zijn zelden vrouwen die het Grieks ideaal van goedheid en schoonheid belichamen. De Kalokagathos (καλοκἀγαθός) is, net als zijn equivalenten gentleman en ridder, dus een man.

De Kalokagathos is het ideaal van de afgewerkte persoonlijkheid, evenwichtig/harmonieus in lichaam en geest, afgetraind, die uitblinkt in strategie als in communicatie, zowel artistiek als in actie. Hij is een 'Schone Mens', virtuoos, op de hoogte van de 'goede gebruiken' en goed opgeleid. Hij staat altijd klaar om zichzelf, zijn eer en zijn bezit, in die volgorde, achter te laten om wat goed en schoon was te beschermen. Hij is een held.

De tegenpool van de Kalokagathos verstoort de harmonieuze orde. Hij praat te veel en verspreidt 'spam'. Hij is een weinig gedisciplineerde komisch figuur die leeft op de kosten van de samenleving (bijvoorbeeld een Buffoon).

Anderzijds heeft hij mogelijk een handicap, een spraakgebrek, gehoorstoornis of enig ander lichamelijk of geestelijk tekort of defect. Zijn handelingen verlopen met haperingen. Hij vertoont in de Griekse denkwereld tekenen van minderwaardigheid. Een voorbeeld van zo'n antiheld is bijvoorbeeld Thersites in Homerus' Ilias.