πῶς

English (LSJ)

Ion. κῶς, interrog. Adv. of Manner,

   A how? Il.1.123, etc.; sts. to express displeasure, 4.26, S.OT391, Ph.1031, Tr.192; to express astonishment or doubt, π. εἶπας; A.Pers.798, S.El.407, etc.; π. λέγεις; Id.Ph.1407; π. φῄς; A.Ag.268, E.El.575; π. τοῦτ' ἔλεξας; A.Pers.793; π. τοῦτ' εἶπες αὖ; Pl.Plt.309c; also π. μὴ φῶμεν . .; surely we must, Id.Tht.161e.    b in dialogue, to ask explanation, with a repetition of a word used by the previous speaker, δίκαια— Answ. π. δίκαια; S.OC832; μὴ δίκαιος ὤν—Answ. π. μὴ δίκαιος; Id.Tr.412; συμβολάς—Answ. π. συμβολάς; Alex.143; πῶς alone, how so, π., ὅς γε . .; S.Ph.1386.    2 with a second interrog. in the same clause, π. ἐκ τίνος νεώς ποτε . . ἥκετε; how and by what ship . .? E.Hel.1543; τί τἀμὰ—π. ἔχει—θεσπίσματα; ib.873; π. τί τοῦτο λέγεις; how say you and what? Pl.Ti.22b, cf. Tht.146d, 208e, etc.    3 c. gen. modi, π. ἀγῶνος ἥκομεν; how are we come off in it? E.El. 751; π. ἔχει πλήθους ἐπισκοπεῖ Pl.Grg.451c.    4 with Verbs of selling, how? at what price? π. ὁ σῖτος ὤνιος; Ar.Ach.758, cf. Eq. 480; τὰ δ' ἄλφιθ' ὑμῖν π. ἐπώλουν;—Answ. τεττάρων δραχμῶν . . τὸν κόφινον Stratt.13.    II with other Particles, π. ἂν . .; π. κε (ν) . .; how possibly . .? π. ἂν ἔπειτ' ἀπὸ σεῖο . . λιποίμην οἶος; Il.9.437, cf. Od. 1.65, etc.; π. ἂν γένοιτ' ἂν . . ποδῶν ἔκμακτρον; E.El.534: so with indic., Il.22.202, E.Alc.96 (lyr.), etc.    b in Trag., π. ἄν c. opt. is freq. used to express a wish, O how might it be? i.e. would that it might . .! π. ἂν θάνοιμι; π. ἂν ὀλοίμην; etc., S.Aj.388 (lyr.), E.Supp. 796 (lyr.), cf. Hipp.208 (anap.), 345; rare in Com., Ar.Th.22 (a trace of this usage appears in Hom., Od.15.195): in later Prose, π. ἂν γένοιτο ἑσπέρα; LXX De.28.67; also with aor. subj. (without ἄν) , π. κοιμηθῶ; M.Ant.9.40; π. μή μοι μέγας λέων ἐπιφανῇ; Arr.Epict.4.10.10; with pres., π. μὴ χρῄζω; M.Ant.l.c.    2 π. ἄρα . .; in reply, how then? π. τ' ἄρ' ἴω . .; Il.18.188, cf. Od.3.22, h.Ap.19,207.    3 π. γὰρ . .; also in reply, as if something had gone before, [that cannot be], for how can . .? Il.1.123, Od.10.337, etc.; π. γὰρ κάτοιδα; S. Ph.250, cf. 1383; v. infr. 111.1.    4 π. δὲ . .; to introduce a strong objection, π. δὲ σὺ νῦν μέμονας, κύον ἀδδεές . .; Il.21.481, cf. Od.18.31; δόξει δὲ π.; A.Pr.261.    5 π. δή; how in the world? π. δὴ φῂς πολέμοιο μεθιέμεν; Il.4.351, cf. 18.364, A.Ag.543, etc.; also π. γὰρ δή . .; Od.16.70; π. δῆτα . .; A.Ag.622,1211, Ar.Nu.79, etc.    6 π. καὶ . .; just how . .? E.Hec.515, Ph.1354, etc.; π. δὲ καὶ . .; A.Pers. 721, v. καί B.6; but καὶ π . . .; to introduce an objection, E.Ph.1348, v. καί A. 11.2: hence καὶ π.; alone, but how? impossible! Pl.Alc.1.134c, Tht.163d, etc.    7 π. οὐ . .; how not so . .? i.e. surely it is so . ., π. οὐ δεινὰ εἴργασθε; Th.3.66, cf. Ar.Nu.398, D.18.273.    8 π. οὖν . .; like π. ἄρα; A.Supp.297,340, S.OT568, etc.; π. ἂν οὖν . . with opt., A.Pers.243, E.IT98.    9 π. ποτε . .; how ever . .? S.OT 1210 (lyr.), Ph.687 (lyr.).    III πῶς folld. by several of the abovenamed Particles is freq. used in elliptical sentences, as,    1 π. γάρ; inserted parenthet. in a negative sentence, for how is it possible? how can or could it be? hence in emphatic denial, κἀγὼ μὲν οὐκ ἔδρασα, τοῦτ' ἐπίσταμαι, οὐδ' αὖ σύ· π. γάρ; Id.El.911; οὐκ ἀπορῶν (π. γάρ;), ὅς γε . . D.18.312, cf. 21.217, Pl.Sph.263c, etc.; οὐδ' ἐπὶ τὴν ἑστίαν καταφυγών (π. γὰρ ἄν;), ὅστις . . Lys.1.27; π. γὰρ οὔ; how can it but be? i.e. it must be so, A.Ch.754, S.El.1307, Pl.Tht.160c, al.; π. γάρ; (sc. ἄλλως ἔχει) is so used in S.Aj.279.    2 π. δή; how so? A.Eu. 601, Ar.Nu.664, 673, etc.; π. δῆτα; Pl.Grg.469b; π. δαί; Ar.V. 1212.    3 π. δ' οὔ; like π. γὰρ οὔ; (v. supr. 1), Pl.Tht.153b, R. 457a; π. δ' οὐχί; S.OT1015, Ar.Pax 1027; parenthetically, S.OT 567; π. δ' οὐκ ἄν . .; A.Pr.759.    4 π. οὖν; how then? how next? E.Med.1376, Hipp.598, 1261, D.19.124; π. οὖν ἄν . .; X.Mem.1.2.64.    5 π. δοκεῖς; parenthet., in conversation, how think you? hence (losing all interrog. force),= λίαν, wonderfully, Ar.Pl.742, Nu.881, Ach.24; also π. οἴει σφόδρα Id.Ra.54; cf. δοκέω 1.2.    IV π. in indirect questions for ὅπως, A.Eu.677, S.Tr.991 (anap.), Ar.Eq. 614, X.Mem.1.2.36, etc.; ἐθαύμαζον ἂν π . . . ἔδεισαν IG12(3).174.28 (Cnidus, Epist.Aug.); ζητηθήσεται π. ὅτι καὶ τοῦτο ἀληθές ἐστι S.E. M.8.16.    V in exclamations, ὦ π. πονηρόν ἐστιν ἀνθρώπου φύσις τὸ σύνολον Philem.2; π. παραχρῆμα ἐξηράνθη . .! Ev.Matt.21.20; π. δυσκόλως . .! Ev.Marc.10.23.

German (Pape)

[Seite 828] ion. κῶς, adv. zu ποσ, wie? auf welche Art? von Hom. an überall; oft mit dem Ausdruck des Unwillens oder der Verwunderung, πῶς ἐθέλεις, Il. 4, 26; bes. πῶς γάρ, wobei man sich etwa einen Satz wie »das kann nicht geschehen!« ergänzen muß, denn wie sollte das –, πῶς γάρ τοι δώσουσι γέρας, Il. 1, 123, vgl. 10, 61 Od. 10, 337, u. sonst; – πῶς δή, Il. 4, 351. 18, 364, Tragg. u. sonst; – πῶς δῆτα, Plat. Gorg. 469 b; – πῶς γὰρ δή, Od. 16, 70; – πῶς δέ, Il. 21, 481; – πῶς ποτε, oft bei Attikern. – Auch mit doppelter Frage, πῶς τί –; Heindorf Plat. Hipp. mai. 297 e Soph. 261 e Theaet. 146 d; Bekker schreibt getrennt πῶς; τί; – ermäßigt, wie nur? wie wohl? πῶς ἄρα, Il. 18, 188 Od. 3, 22; – c. optat., Il. 11, 838; – πῶς ἄν od. κε, c. optat., Il. 9, 437. 10, 243. 14, 333. 17, 149 Od. 1, 65. 8, 352. 9, 351 u. sonst oft; – πῶς κεν, c. indic., Il. 22, 202. – Bei den Tragg. u. in der attischen Prosa enthält πῶς ἄν oft den Ausdruck eines bestimmten Wunsches, o wenn doch –, o möchte ich doch, utinam, πῶς ἂν θάνοιμι; wie wohl stürbe ich? wie wohl richtete ich es ein, zu sterben, d. i. o möchte ich doch sterben! Soph. Ai. 388; vgl. Phil. 794 O. R. 765; Valck. Eur. Hipp. 208. 345, u. s. dessen Diatr. p. 173 c, wie Markl. Eur. Suppl. 796, Schäf. Soph. O. C. 1100 u. Monk Eur. Hippol. 208. 345. Sp. brauchten so πῶς ohne ἄν mit dem conj., wie Arrian., vgl. Schäf, melet. p. 100. – Πῶς νῦν; wie nun? d. i. was meinst du nun dazu? Od. 18, 223. – Ost wird πῶς γάρ sowohl in einen längern Satz eingeschoben, als auch für sich nachgesetzt, um nachdrücklich zu verneinen, dennwie? wie wäre es auch möglich? d. i. keineswegs, mit nichten, Plat. Soph. 263 c Parm. 162 c u. oft, vgl. Valck. Phoen. 1614, Hemst. Luc. Tim. 2; sehr selten wie πῶς γὰρ οὔ bejahend, Soph. Ai. 279; vgl. Koen zu Greg. Cor. p. 144. Eben so wird auch καὶ πῶς, und wie? wie wäre es auch möglich? d. i. unmöglich, gebraucht, Plat. Theaet. 163 d Phil. 60 d u. sonst, vgl. Pors. Eur. Phoen. 1372; auch in bestimmt verneinenden Antworten, Plat. Alc. I, 134 c. So auch πῶς γὰρ ἄν; Plat. Soph. 237 c Parm. 149 e Euthyd. 284 a; καὶ πῶς ἄν; Theaet. 185 c Rep. I, 353 c. – Dagegen bejaht πῶς οὔ; πῶς γὰρ οὔ, nachdrücklich, wie nicht? wie sollte es nicht so sein? quidni? d. i. allerdings, freilich, natürlich, vgl. Plat. Polit. 309 e Parm. 162 c Gorg. 487 b; Dem. u. A.; – πῶς ἔχεις, c. gen., wie verhältst du dich in Beziehung darauf, z. B. πλήθους, τάχους, Plat. Gorg. 451 c; – πῶς δοκεῖς; lebhaft in den Satz eingeschoben, wie meinst du? wie glaubst du? d. i. sehr, vgl. Valck. Hipp. 446; Herm. Ar. Nubb. 878. – Sp. auch in indirecter Frage = ὅπως.

Greek (Liddell-Scott)

πῶς: Ἰωνι. κῶς; ἐρωτηματ. ἐπίρρ. τρόπου, ὡς καὶ νῦν, κατὰ ποῖον τρόπον, πῶς; Λατιν. qui? quomodo? εἶναι δὲ ἐν χρήσει ἐπὶ εὐθείας ἐρωτήσεως ὡς τὸ ὅπως ἐπὶ πλαγίας, Ὁμ., κλπ.· ἐνίοτε πρὸς ἔκφρασιν δυσαρεσκείας, Ἰλ. Δ. 26, Σοφ. Ο. Τ. 391, Φιλ. 1031, Τρ. 192· πρὸς ἔκφρασιν θαυμασμοῦ, ἐκπλήξεως ἢ ἀμφιβολίας, πῶς εἶπας; Αἰσχύλ. Πέρσ. 798, Σοφ. Ἠλ. 407, κτλ.· πῶς λέγεις; ὁ αὐτ. ἐν Φιλ. 1407· πῶς φής; Αἰσχύλ. Ἀγ. 268, κτλ.· πῶς ταῦτ’ ἔλεξας; ὁ αὐτ. ἐν Πέρσ. 793· πῶς τοῦτ’ εἶπας αὖ; Πλάτ. Πολιτ. 309C· ὡσαύτως, πῶς μὴ φῶμεν...; = βεβαίως πρέπει νὰ εἴπωμεν, Πλάτ. Θεαίτ. 161Ε· - ἐν διαλόγῳ, ὅταν τις ζητῇ ἐξήγησιν, ἐπαναλαμβανομένης λέξεώς τινος, ᾗ ὁ πρότερον λαλήσας ἐχρήσατο, δίκαια - Ἀπόκρ. πῶς δίκαια; Σοφ. Ο. Κ. 832· μὴ δίκαιος ὢν - Ἀπόκρ. πῶς μὴ δίκαιος; ὁ αὐτ. ἐν Τρ. 412· συμβολὰς - Ἀπόκρ. πῶς συμβολάς; Ἄλεξις ἐν «Μανδραγόρᾳ» 4, κτλ.· ἰδὲ Cobet. N. LL. σ. 16. 2) μετὰ δευτέρας ἐρωτήσεως ἐν τῇ αὐτῇ προτάσει, πῶς ἐκ τίνος νεώς ποτε... ἥκετε; = πῶς καὶ μὲ τί πλοῖον...; Εὐρ. Ἑλλ. 1543, πρβλ. 873· πῶς τί τοῦτο λέγεις; πῶς λέγεις καὶ τί; Πλάτ. Τίμ. 22Β, πρβλ. Θεαίτ. 146D, 208Ε, κτλ.· - ἐν τοῖς τοιούτοις πολλοὶ ἐκδόται γράφουσι τὰς δύο ἐρωτήσεις χωριστά, - πῶς; τί τοῦτο λέγεις; καὶ τὰ ὅμοια. 3) μετὰ προσδιορισμοῦ κατὰ γεν. ὡς τὰ μόρια ὡς, ποῦ, κτλ., πῶς ἀγῶνος ἥκομεν; πῶς ἔχομεν δειχθῇ ἐν τῷ ἀγῶνι; Εὐρ. Ἠλ. 75· πῶς ἔχει πλήθους ἐπισκοπεῖ Πλάτ. Γοργ. 451C· ἴδε ἔχω Β. ΙΙ. 2. 4) μετὰ ῥημάτων σημαινόντων πώλησιν, εἰς ποίαν τιμήν; ὡς τὸ πόσου;: πῶς ὁ σῖτος ὤνιος; Ἀριστοφ. Ἀχ. 758, πρβλ. Ἱππ. 480· τὰ δ’ ἄλφιθ’ ὑμῖν πῶς ἐπώλουν;... Ἀπόκρ. τεττάρων δραχμῶν. τὸν κόφινον Στράττις ἐν «Κινησίᾳ» 1. 5) πῶς δοκεῖς; ἴδε δοκέω Ι. 2. ΙΙ. μετ’ ἄλλων μορίων, πῶς ἄν…; πῶς κε ἢ κεν...; πῶς ἀληθῶς; πῶς ἂν ἔπειτ’ ἀπὸ σεῖο... λιποίμην οἶος; Ἰλ. Ι. 437· πρβλ. Ὀδ. Α. 65, κτλ.· πῶς ἂν γένοιτ’ ἂν... ἔκμαρτον ποδῶν; Εὐρ. Ἠλ. 534· - οὕτω μεθ’ ὁριστ., Ἰλ. Χ. 202, Εὐρ. Ἄλκ. 97, κτλ. β) παρὰ Τραγ., πῶς ἂν μετ’ εὐκτ. τίθεται συχνάκις εἰς δήλωσιν ἐπιθυμίας, Λατ. O si...! O utinam...! πῶς ἂν θάνοιμι; πῶς ἂν ὀλοίμην; κτλ., Σοφ. Αἴ. 389, Εὐρ. Ἱκέτ. 796, Ἱππ. 209, 345, κ. ἀλλ.· σπάνιον παρὰ τοῖς κωμ., Ἀριστοφ. Θεσμ. 22· ἴχνος τι τῆς τοιαύτης χρήσεως εὕρηται παρ’ Ὁμ., Ὀδ. Ο. 195· - παρὰ μεταγεν. πεζογράφοις τίθεται ἐπὶ τῆς σημασίας ταύτης μετὰ μέλλ. ἢ ἀορ. β΄ ὑποτακτ. ἄνευ τοῦ ἄν, Μᾶρκ. Ἀντωνῖν. 9. 40. 2) πῶς ἄρα...; ἐν ἀποκρίσει, πῶς λοιπόν; πῶς τ’ ἄρ’ ἴω...; Ἰλ. Σ. 188, Ὀδ. Γ. 22, κ. ἀλλ. 3) πῶς γάρ…; ὡσαύτως ἐν ἀποκρίσει, ὡς εἰ εἶχε προηγηθῆ τι [[[ὅπερ]] δὲν δύναται νὰ γίνῃ], διότι πῶς εἶναι δυνατόν...; Ἰλ. Α. 123, Ὀδ. Κ. 337, κτλ.· πῶς γὰρ κάτοιδα; Σοφ. Φιλ. 250, πρβλ. 1383· ἰδὲ κατωτ. ΙΙΙ. 1. 4) πῶς δέ...; εἰσάγει ἰσχυρὰν ἀντίρρησιν, πῶς δὲ σὺ νῦν μέμονας, κύον ἀδδεὲς…; Ἰλ. Φ. 481, πρβλ. Ὀδ. Σ. 31, Αἰσχύλ. Πρ. 41, 259. 5) πῶς δή; πῶς τῷ ὄντι; πῶς μὰ τὴν ἀλήθειαν; πῶς δὴ φὴς πολέμοιο μεθιέμεν; Ἰλ. Δ. 351, πρβλ. Σ. 364, Αἰσχύλ. Ἀγ. 543, κτλ.· - ὡσαύτως, πῶς γὰρ δή; Ὀδ. Π. 70· - πῶς δῆτα…; Αἰσχύλ. Ἀγ. 622, 1211, Ἀριστοφ. Νεφ. 79, κτλ.· - ἴδε κατωτ. ΙΙΙ. 2. 6) πῶς καὶ…; πῶς, εἰπέ μοι…; Εὐρ. Ἑκ. 515, Φοίν. 1354, κτλ.· πῶς δὲ καί…; Αἰσχύλ. Πέρσ. 721· - ἀλλὰ καὶ πῶς…; εἰσάγει ἀντίρρησιν, πρβλ. Πόρσ. εἰς Εὐρ. Φοιν. 1373, καὶ ἴδε ἐν λέξ. καὶ Α. ΙΙ. 2, Β. ΙΙ. 2· - ὅθεν τὸ καὶ πῶς; καθ’ ἑαυτό, = πῶς εἶναι δυνατόν; - ἀδύνατον! Πλάτ. Ἀλκ. 1. 134C, Θεαίτ. 163D, κτλ. 7) πῶς οὐ…; πῶς ὄχι; δηλ. βεβαίως οὕτως ἔχει, πῶς οὐ δεινὰ εἴργασθε; Θουκ. 3. 66, πρβλ. Ἀριστοφ. Νεφ. 398, Δημ. 317, 12, κτλ.· ἴδε κατωτ. ΙΙΙ. 3· - πῶς μοι μὴ μέγας λέων ἐπιφανῇ; πῶς νὰ τὸ ἐμποδίσω νὰ μὴ φανῇ ἐμπρός μου μέγας λέων; Ἀρρ. Ἐπίκτ. 4. 10, 10. 8) πῶς οὖν...; ὡς τὸ πῶς ἄρα...; Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 297, 339, Σοφ. Ο. Τ. 568, κτλ.· οὕτω, πῶς ἂν οὖν…; μετ’ εὐκτ., Αἰσχύλ. Πέρσ. 243, Εὐρ. Ι. Τ. 98. 3) πῶς ποτε...; πῶς ἆρά γε; Σοφ. Ο. Τ. 1210. ΙΙΙ. τὸ πῶς μετά τινων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μνημονευθέντων μορίων κεῖται πολλάκις ἐν διακεκομμέναις καὶ ἐλλειπτικαῖς προτάσεσιν, οἷον, 1) πῶς γάρ; παρεμβαλλόμενον παρενθετικῶς ἐν ἀρνητικῇ προτάσει σημαίνει, διότι πῶς εἶναι δυνατόν; πῶς δύναται ἢ ἠδύνατο νὰ ἔχῃ οὕτω; ὅθεν ἐπὶ ἐμφατικῆς ἀρνήσεως, κἀγὼ μὲν οὐκ ἔδρασα, τοῦτ’ ἐπίσταμαι, οὐδ’ αὖ σύ· πῶς γάρ; Σοφ. Ἠλ. 911· οὐκ ἀπορῶν (πῶς γάρ;), ὅς γε…, Δημ. 329. 15., 584. 2, πρβλ. Πλάτ. Σοφιστ. 263C, κτλ.· οὐδ’ ἐπὶ τὴν ἑστίαν καταφυγὼν (πῶς γὰρ ἂν;) ὅστις..., Λυσίας 94. 18· - ἐν ἀντιθ. πρὸς τοῦτο εἶναι τὸ πῶς γὰρ οὔ; πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔχῃ οὕτω...; Λατιν. quidni? δηλ. οὕτω πρέπει νὰ ἔχῃ τὸ πρᾶγμα, Αἰσχύλ. Χο. 754. Σοφ. Ἠλ. 1307, Πλάτ. Θεαίτ. 160C, κ. ἀλλ.· ἔτι δὲ καὶ τὸ πῶς γάρ; φαίνεται ὅτι κεῖται ἐπὶ τοιαύτης ἐννοίας παρὰ Σοφ. Αἰ. 279, ἔνθα ἴδε Schäf., καὶ πρβλ. Koen εἰς Γρηγ. Κορίνθου σ. 144. 2) πῶς δή; πῶς λοιπόν; πῶς οὕτω; Αἰσχύλ. Εὐμ. 601, Ἀριστοφ. Νεφ. 664, 673, κτλ.· πῶς δῆτα; Πλάτ. Γοργ. 469Β. 3) πῶς δ’ οὔ; ὡς τὸ πῶς γὰρ οὔ; (ἴδε ἀνωτ. 1), Πλάτ. Θεαίτ. 153Β, Πολ. 457Β· πῶς δ’ οὐχί; Σοφ. Ο. Τ. 1015, Ἀριστοφ. Εἰρ. 1027· ἀλλὰ παρενθετικῶς, Σοφ. Ο. Τ. 567· - πῶς δ’ οὐκ ἄν…; Αἰσχύλ. Πρ. 759. 4) πῶς οὖν; πῶς λοιπόν; πῶς ἔπειτα; Εὐρ. Μήδ. 1376, Ἱππ. 598, 1261, Ξεν. Ἀπομν. 1. 2, 64, Δημ. 379. 15. 5) πῶς δοκεῖς; παρενθετικῶς ἐν διαλόγῳ, πῶς νομίζεις; καὶ (ἄνευ ἐρωτηματικῆς τινος ἐννοίας, = λίαν, Valk. εἰς Εὐρ. Ἱππ. 446, Br. εἰς Ἀριστοφ. Πλ. 742, Herm. εἰς Ἀριστοφ. Νεφ. 878, πρβλ. Ἀχ. 24· ὡσαύτως πῶς οἴει; Ἀριστοφ. Βάτρ. 54· πρβλ. δοκέω Ι. 2. IV. πῶς ἐν πλαγίαις ἐρωτήσεσιν ἀντὶ τοῦ ὅπως, Αἰσχύλ. Εὐμ. 677, Σοφ. Τρ. 991, Ἀριστοφ. Ἱππ. 613, Ξεν. Ἀπομν. 1. 2, 36, κτλ. V. κεῖται παρὰ τοῖς μεταγεν. ἐπὶ ἐπιφωνήσεων, πῶς παραχρῆμα ἐξηράνθη…! Εὐαγγ. κ. Μάτθ. κα΄, 20· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήμπτε ἔχοντες εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ εἰσελεύσονται! Εὐαγγ. κ. Μάρκ. ι΄, 23· πρβλ. τὸ μόριον ὡς Δ. 1.