Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

ordior

From LSJ
Revision as of 14:15, 19 October 2022 by Spiros (talk | contribs) (Text replacement - "(?s)({{Lewis.*?}}\n)({{.*}}\n)({{LaEn.*?}}$)" to "$3 $1$2")

Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσωGive me a place to stand on, and I will move the Earth.

Archimedes

Latin > English

ordior ordiri, orsus sum V DEP :: begin

Latin > English (Lewis & Short)

ordĭor: orsus, 4 (
I fut. ordibor for ordiar: non parvam rem ordibor, Att. ap. Non. 39, 22; part. perf. orditus, Sid. Ep. 2, 9; Vulg. Isa. 25, 7), v. dep., lit., to begin a web, to lay the warp; hence, also, in gen., to begin, undertake a thing: ordiri est rei principium facere, unde et togae vocantur exordiae, Fest. p. 185 Müll.; cf. Isid. 19, 29, 7: telam, Hier. in Isa. 9, 30, v. 1; Vulg. Isa. 25, 7.
I Lit., to begin to weave a web, to weave, spin: araneus orditur telas, Plin. 11, 24, 28, § 80.—So of the Fates: Lachesis plenā orditur manu, Sen. Apoc. 4: (Parca) hominis vitam orditur, Lact. 2, 10, 20.—
II In gen., to begin, commence, set about, undertake (class.; syn.: incipio, incoho, infit); constr. with acc., de, inf., or absol.
   (a)    With acc.: reliquas res, Cic. Fam. 5, 12, 2: alterius vitae quoddam initium ordimur, id. Att. 4, 1: reliquos, to relate, describe, Nep. Alc. 11, 6: querelae ab initio tantae ordiendae rei absint. Liv. praef. § 12: majorem orsa furorem, Verg. A. 7, 386.—
   (b)    With de: paulo altius de re ordiri, Cic. Verr. 2, 4, 47, § 105.—
   (g)    With inf.: ea, de quā disputare ordimur, Cic. Brut. 6, 22: cum adulescens orsus esset in foro dicere, id. ib. 88, 301: cum sic orsa loqui vates, Verg. A. 6, 125: et orsa est Dicere Leuconoë, Ov. M. 4, 167: tunc sic orsa loqui, id. ib. 4, 320.—
   (d)    Absol., to begin, commence, set out, take or have a beginning: unde est orsa, in eodem terminetur oratio, Cic. Marcell. 11, 33: Veneris contra sic filius orsus, thus began (to speak), Verg. A. 1, 325: sic Juppiter orsus, id. ib. 12, 806; so commonly with specification of the point from which: unde ordiri rectius possumus quam a naturā? Cic. Tusc. 5, 13, 37 init.: a principio, id. Phil. 2, 18, 44: a facillimis, id. Fin. 1, 5, 13: a capite, Plin. 25, 11, 83, § 132.—(ε) Of things or subjects, to begin, to be begun (where the verb may be taken in pass. sense): tormina ab atrā bile orsa mortifera sunt, Cels. 2, 8: cum ex depressiore loco fuerint orsa fundamenta, Col. 1, 5, 9: sed ab initio est ordiendus (Themistocles), i. e. I must begin (his life) at the beginning, Nep. Them. 1, 2; cf.: ab eo nobis causa ordienda est, Cic. Leg. 1, 7, 21.

Latin > French (Gaffiot 2016)

ōrdĭor,¹⁰ ōrsus sum, īrī, tr.,
1 ourdir, faire une trame : telas orditur araneus Plin. 11, 80, l’araignée ourdit sa toile
2 commencer, entamer : orationem Cic. Or. 122, commencer un discours, en composer l’exorde ; princeps Crassus ejus sermonis ordiendi fuit Cic. de Or. 1, 98, Crassus a pris l’initiative d’entamer cet entretien ; alterius vitæ quoddam initium ordiri Cic. Att. 4, 1, 8, se mettre à commencer une seconde vie ; ab eo (neutre) nobis causa ordienda est Cic. Leg. 1, 21, nous devons commencer par là notre exposé ; ab initio est ordiendus Themistocles Nep. Them. 1, 2, il faut commencer l’histoire de Thémistocle par le commencement || [avec inf.] commencer à : Cic. Br. 22 ; 301 || abst] a principio ordiamur Cic. Phil. 2, 44, commençons par le commencement ; unde ordiri possumus... ? Cic. Tusc. 5, 37, par où pouvons-nous commencer... ? cf. Cic. Rep. 1, 38 ; ut, unde est orsa, in eodem terminetur oratio Cic. Marc. 33, pour finir par où j’ai commencé || [poét.] commencer à parler : Virg. En. 1, 325 ; 12, 806. fut. arch. ordibor Acc. Tr. 95 || part. orditus Sid. Ep. 2, 9 || inf. pf. actif ordisse Isid. Orig. 19, 20 ; orditus avec sens passif Hier. Is. 9, 30, cf. l’emploi passif de orsus au pl. n., v. orsa.

Latin > German (Georges)

ōrdior, ōrsus sum, īrī (verwandt m. ordo), reihen, I) im engeren Sinne, ein Gewebe anreihen, anzetteln, anfangen (vgl. Isid. orig. 19, 29, 7. Fest. 185, 31), telam, Hieron. in Isai. 9, 30. v. 1. Vulg. Isai. 25, 7: araneus orditur telas, Plin. 11, 80: v. der Parze, altera (Parca), quae hominis vitam ordiatur, altera, quae contexat, tertia, quae rumpat et finiat, Lact. 2, 10, 20: u. im Bilde, singulis corporum morbis subtexemus remedia orsi a capite, Plin. 25, 132. – II) im weiteren Sinne, übh. anfangen, beginnen, A) im allg.: alterius vitae quoddam initium, Cic.: maiorem furorem, Verg. – B) insbes., redend, darstellend etw. beginnen, an etw. gehen, von etw. ausgehen, zu etw. fortgehen, a) übh.: α) m. Acc.: sermonem, Cic.: orationem, Cic.: fabulam, Ov.: bellum, Liv.: tantam rem, Liv.: reliquas res, Cic.: reliquos ordiamur, Nep.: ab initio tantam rem, Liv.: sed ab initio est ordiendus, ich muß mit ihm (mit seinem Leben) von vorn beginnen, Nep. – β) mit Infin.: de alqa re disputare, Cic.: loqui, dicere, Verg. u. Ov.: Philippi res orsus obterere, Curt. – γ) absol.: de alqo paulo altius, Cic.: a principio, a sensibus, Cic.: ab ducibus comparandis, Liv.: ordiri a superiore paeone, posteriore finire, Cic. – orsus (ausgehend) a Macedonia, Curt. – sed ut, unde est orsa, in eodem terminetur oratio, Cic. – b) prägn., mit der Rede beginnen, anheben, sic orsus Apollo, Verg.: m. Dat. zu wem? miranti sic orsa deae dea, Ov. – Part. perf. pass. Plur. subst. orsa, ōrum, n., I) das Beginnen, Unternehmen, Verg. Aen. 10, 632. Liv. praef. § 13. u. nachaugust. Dichter. – II) (poet.) Worte, Rede, sic ore vicissim orsa refert, Verg. Aen. 7, 435 u. 11, 124: Menandri, Gedichte, Stat. u. Auson. – / Archaist. Fut. ordibor, Acc. tr. 95: Perf. orditus sum u. Partic. Perf. orditus, Sidon. epist. 2, 9, 6. Vulg. Isai. 25, 7. Hieron. in Isai. 9, 30. v. 1 (wo orditi telam u. passiv ordita tela): Nbf. (v. ordio) Infin. Praes. ordire, Afran. com. 319: Inf. Perf. act. ordisse, Isid. orig. 19, 20, 1 (wo telam ordisse).