LSJ

καλέω

Revision as of 15:30, 15 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (Autenrieth)

English (LSJ)

Aeol. κάλημι (q.v.), Ep. inf.

   A καλήμεναι Il.10.125: Ion. impf. καλέεσκον 6.402; 3sg.κάλεσκε A.R.4.1514: fut., Ion. καλέω Il.3.383, Att. καλῶ Pl.Smp.175a, X.Smp.1.15, etc.; later καλέσω LXX Ge.16.11, al., Ph.1.69, (παρα-) D.8.14 codd., SIG656.40 (Teos, ii B.C.), (ἐγ-) v.l. in D.19.133, cf. 23.123 codd. (καλέσω in S.Ph.1452 (anap.), Ar.Pl. 964, etc., is aor. 1 subj.): aor. 1 ἐκάλεσα, Ep. ἐκάλεσσα, κάλεσσα, Od. 17.379, Il.16.693 (late Ep. ἔκλησα Nic.Fr.86, late Prose ἐκάλησα Ps.Callisth. 3.35): pf. κέκληκα Ar.Pl.260, etc.:—Med., Att. fut. καλοῦμαι Id.Nu.1221, Ec.864; in pass. sense, S.El.971, E.Or.1140, etc.; later καλέσομαι (ἐκ-, ἐπι-) dub.l. in Aeschin.1.174, Lycurg.17: aor.1 ἐκαλεσάμην Hdt.7.189, Pl.Lg.937a; Ep. καλεσσάμην Il.1.54, 3pl. καλέσαντο ib.270:—Pass., fut. κεκλήσομαι Il.3.138, A.Th.698 (lyr.), Pr. 840, etc.; κληθήσομαι Pl.Lg.681d, LXXGe.48.6, v.l. in E.Tr.13: aor. ἐκλήθην Archil.78, S.OT1359, Ar.Th.862, etc.: pf.κέκλημαι, Ep.3pl. κεκλήαται A.R.1.1128, Ion. κεκλέαται Hdt.2.164; Ep. 3pl. plpf. κεκλήατο Il.10.195; opt. κεκλῄμην, κεκλῇο S.Ph.119, κεκλῄμεθα Ar.Lys. 253: late pf. κεκάλεσμαι Suid.s.v. κλητή.    I call, summon, εἰς ἀγορὴν καλέσαντα Od.1.90; ἐς Ὄλυμπον Il.1.402; ἀγορήνδε, θάλαμόνδε, θάνατόνδε, Il.20.4, Od.2.348, Il.16.693: c. acc. only, κεκλήατο (for -ηντο) βουλήν they had been summoned to the council, 10.195: folld. by inf., αὐτοὶ γὰρ κάλεον συμμητιάασθαι ib.197; καιρὸς καλεῖ . . S.Ph. 466; κἄμ' ὑπηρετεῖν καλεῖς Id.El.996; κ. τινὰ εἰς ἕ, ἐπὶ οἷ, Il.23.203, Od.17.330, etc.; εἰς μαρτυρίαν κληθείς Pl.Lg.937a; ἐμὲ νῦν ἤδη καλεῖ ἡ εἱμαρμένη Id.Phd.115a; demand, require, ἡ ἡμέρα 'κείνη εὔνουν καὶ πλούσιον ἄνδρα ἐκάλει D.18.172: aor. Med., καλέσασθαί τινα call to oneself, freq. in Ep., Il.1.270, Od.8.43, etc.; φωνῇ Il.3.161; ἀγορήνδε λαόν 1.54; call a witness, Pl.Lg.l.c.    2 call to one's house or to a repast, invite (not in Il.), Od.10.231, 17.382, al., 1 Ep.Cor.10.27; later usu. with a word added, κ. ἐπὶ δεῖπνον Hdt.9.16 (Pass.), X.Cyr.2.1.30, etc.; ἐς ἔρανον Pi.O.1.37; ἐς θοίνην E.Ion1140; ὑπὸ σοῦ κεκλημένος Pl.Smp.174d, etc.; κληθέντες πρός τινα invited to his house, D.19.196; ὁ κεκλημένος the guest, Damox.2.26.    3 invoke, Δία Hdt.1.44, cf. Pi.O.6.58, A.Th.223; at sacrifices, Sch.Ar.Ra.482; μάρτυρας κ. θεούς S.Tr.1248, cf. D.18.141:—Med., τοὺς θεοὺς καλούμεθα A.Ch. 201, cf. 216; also μαρτύριά τε καὶ τεκμήρια καλεῖσθε Id.Eu.486; but ἀράς, ἅς σοι καλοῦμαι which I call down on thee, S.OC1385:—Pass., of the god, to be invoked, A.Eu.417.    4 as law-term, summon, of the judge, καλεῖν τινας εἰς τὸ δικαστήριον cite or summon before the court, D.19.211, etc.; simply καλεῖν ib.212, Ar.V.851, etc.; ἐὰν μὲν καλέσῃ D.21.56; also ὁ ἄρχων τὴν δίκην καλεῖ calls on the case, Ar. V.1441:—Pass., ἡ πατροκτόνος δίκη κεκλῇτ' ἂν αὐτῷ S.Fr.696; πρὶν τὴν ἐμὴν [δίκην] καλεῖσθαι before it is called on, Ar.Nu.780; καλουμένης τῆς γραφῆς D.58.43; but,    b of the plaintiff in Med., καλεῖσθαί τινα to sue at law, bring before the court, Ar.Nu.1221, al., D.23.63; κ. τινὰ ὕβρεως Ar.Av.1046; κ. τινὰ πρὸς τὴν ἀρχήν Pl. Lg.914c; ὁ καλεσάμενος the plaintiff, PHal.1.224 (iii B.C.).    5 with an abstract subject, demand, require, καλεῖ ἡ τάξις c. inf., CPHerm.25ii7 (iii A.D.).    6 metaph. in Pass., καλουμένης τῆς δυνάμεως πρὸς τὴν συναναληψίαν called forth, summoned, Sor.1.29.    II call by name, name, ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοί Il.1.403, cf. Od.5.273, etc.; κοτύλην δέ τέ μιν καλέουσι Il.5.306; ὥς σφας καλοῦμεν Εὐμενίδας S.OC486, cf. A.Pr.86, etc.; ὄνομα καλεῖν τινα call him by a name, εἴπ' ὄνομ' ὅττι σε κεῖθι κάλεον Od.8.550, cf. E.Ion259, Pl.Cra.383b, etc. (in Pass., οὔνομα καλέεσθαι Hdt.1.173, cf. Pi.O.6.56): without ὄνομα, τί νιν καλοῦσα τύχοιμ' ἄν; A.Ag.1232; τοῦτο αὐτὴν κάλεον Call. Fr.66b; τούτοις τὸ ὄνομα ἱμάτια ἐκαλέσαμεν Pl.Plt.279e (Pass., τύμβῳ δ' ὄνομα σῷ κεκλήσεται shall be given to thy tomb, E.Hec.1271); κ. ὄνομα ἐπί τινι give a name to something, Pl.Prm.147d; but call (a man) a name because of some function, Id.Sph.218c; κ. τινὰ ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός Ev.Luc.1.59; ἐπ' ὀνόματος καλεῖν τινα Plb.35.4.11:—Pass., to be named or called, Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο Il.2.684; εἰ τόδ' αὐτῷ φίλον κεκλημένῳ A.Ag.161 (lyr.); ὁ καλούμενος the socalled, ἐν τῇ Θεράπνῃ καλεομένῃ Hdt.6.61; ὁ κ. θάνατος Pl.Phd.86d; οἱ τῶν ὁμοτίμων κ. X.Cyr.2.1.9; κεκλημένος τινός called from or after him, Pi.P.3.67; καλεῖσθαι ἐπί τινι LXXGe.48.6; κέκληνται δέ σφιν ἕδραι Pi.O.7.76.    2 Pass., to be called, almost = εἰμί, esp. with words expressing kinship or status, ἐμὸς γαμβρὸς καλέεσθαι Od.7.313, cf. A.Pers.2 (anap.); ἀφνειοὶ καλέονται Od.15.433; esp. in pf. Pass. κέκλημαι, οὕνεκα σὴ παράκοιτις κέκλημαι because I am thy wife, Il.4.61; φίλη κεκλήσῃ ἄκοιτις 3.138; αἲ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη Od.6.244; ἠγάγετ' ἐς μέγα δῶμα φίλην κεκλῆσθαι ἄκοιτιν Hes.Th.410; σὴ κεκλημένη . . ἦα h.Ap.324; μηδ' ἔτι Τηλεμάχοιο πατὴρ κεκλημένος εἴην Il.2.260; οὔτινος δοῦλοι κέκληνται A.Pers.242, cf. S.El.366, etc.    3 special constructions, a. Ἀλησίου ἔνθα κολώνη κέκληται where is the hill called the hill of Alesios, Il.11.758; ἵνα κριοῦ καλέονται εὐναί A.R.4.115; ἔνθα ἡ Τριπυργία καλεῖται X.HG5.1.10, etc.: -so in Act., ἔνθα Ῥέας πόρον ἄνθρωποι καλέοισιν where is the ford men call the ford of Rhea, Pi. N.9.41, cf. κικλήσκω, κλῄζω, κλέω.    b folld by a dependent clause, ἐκάλεσσέ νιν ἰσώνυμον ἔμμεν said that his name should be the same, Id.O.9.63; καλεῖ με πλαστὸς ὡς εἴην πατρί, i.e. καλεῖ με πλαστόν S. OT780; καλοῦμέν γε παραδιδόντα μὲν διδάσκειν we say that one who delivers teaches, Pl.Tht.198b, cf. Smp.205d; τὰς ἀμπέλους τραγᾶν καλοῦσιν Arist.HA546a3.

German (Pape)

[Seite 1307] fut. καλέσω, ep. καλέσσω u. att. καλῶ, z. B. οὐκοῦν καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις Plat. Conv. 175 a; so med., καλεῖ καὶ τεύξει Soph. El. 959 in pass. Bdtg., wie καλεῖ – πεσεῖ Eur. Or. 1140; aber auch καλέσω, Aesch. 1, 67, Luc. u. a. Sp.; aor. ἐκάλεσα, ep. ἐκάλεσσα, auch Pind. Ol. 6, 58; ἔκλησα Nic. fr. 22; ἐπικλῆσαι Musae. 10; perf. κέκληκα, κέκλημαι, κεκλήαται, Ap. Rh. 1, 1128, ion. κεκλέαται, Her. 2, 164, opt. κεκλῇο, Soph. Phil. 119; aor. p. ἐκλήθην, fut. pass. κληθήσομαι, u. das der Bdtg nach dem perf. entsprechende κεκλήσομαι (s. unten); – rufen, – a) mit Namen rufen, nennen; ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοὶ, ἄνδρες δέ τε Αἰγαίωνα Il. 1, 403; ἄρκτον θ' ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν 18, 487; εἴπ' ὄνομ' ὅττι σε κεῖθι κάλεον μήτηρ τε πατήρ τε, womit dich nannten, Od. 8, 550; pass., Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο Il. 2, 684; καλεῖσθαί μιν τοῦτ' ὄνυμ' ἀθάνατον Pind. Ol. 6, 56; ἐκάλεσσέ μιν ἰσώνυμον ἔμμεν 9, 68; ψευδωνύμως σε δαίμονες Προμηθέα καλοῦσιν Aesch. Prom. 86; ὥς σφας καλοῦμεν Εὐμενίδας Soph. O. C. 487; ὄνομα τί σε καλεῖν ἡμᾶς χρεών Eur. Ion 258; τί νιν καλοῦσα δυσφιλὲς δάκος τύχοιμι ἄν Aesch. Ag. 1205, wie soll ich sie recht nennen? in Prosa; ἐκαλέοντο τό πέρ τε ἠνείκαντο οὔνομα καὶ νῦν ἔτι καλέονται ὑπὸ τῶν περιοίκων Her. 1, 173; ὅπερ καλοῦμεν ὄνομα ἕκαστον, τοῦτ' ἔστιν ἑκάστῳ ὄνομα Plat. Crat. 483 b; τουτοισὶ σκέπασμασι τὸ ὄνομα ἱμάτια ἐκαλέσαμεν, wir gaben ihnen den Namen, Polit. 279 e, wie τύμβῳ δ' ὄνομα σῷ κεκλήσεται κυνὸς σῆμα Eur. Hec. 1245; ἕκαστον τῶν ὀνομάτων οὐκ ἐπί τινι καλεῖς; Plat. Parm. 147 d; τὸ ἔργον, ἐφ' ᾧ καλοῦμεν τὸ ὄνομα Soph. 218 c, bei dem wir den Namen gebrauchen, das wir nennen; θερμόν τι καλεῖς καὶ ψυχρόν, du nennst Etwas warm, Phaedr. 103 c; ἐν τῷ καλουμένῳ θανάτῳ, im sogenannten Tode, Phaed. 86 d, oft bei Folgdn; bei 80. auch ἐπ' ὀνόματός τινα, Pol. 35, 4, 11; κέκλημαι, ich heiße, δικαίως ἀνδραποδώδεις κέκληνται Plat. Phaedr. 258 e, u. A. oft, wozu das fut. κεκλήσομαι gehört, ich werde heißen, Aesch. Pers. 736 Prom. 842; bei Dichtern auch oft so viel wie sein, οὕνεκα σὴ παράκοιτις κέκλημαι Il. 4, 60, da ich deine Gattinn heiße, bin, vgl. 3, 138; ἠγάγετ' ἐς μέγα δῶμα φίλην κεκλῆσθαι ἄκοιτιν Hes. Th. 410; οὔτινος δοῦλοι κέκληνται φωτός Aesch. Pers. 238; ἔνθ' Ἑλλάνων ἀγοραὶ Πυλατίδες καλέονται Soph. Tr. 636, vgl. El. 233; οὐκ ἀνώνυμος θεὰ κέκλημαι Eur. Hipp. 1; ähnl. οἱ τῶν ὁμοτίμων καλούμενοι, die unter sie gerechnet werden, zu ihnen gehören, Xen. Cyr. 2, 1, 9. Vgl. noch σὴ κεκλημένη ἦν, sie wäre deine Tochter gewesen, H. h. Ap. 324; Λατοΐδα κεκλημένον, den Sohn des Apollo, Pind. P. 3, 67; Soph. El. 357 νῦν δ' ἐξὸν πατρὸς πάντων ἀρίστου παῖδα κεκλῆσθαι, καλοῦ τῆς μητρός. – b) anrufen, die Götter, Ποσειδᾶνα Pind. Ol. 6, 58; θεούς Aesch. Spt. 205. 622 u. oft; Ζῆνα ὅρκιον καλῶ Soph. Phil. 1308, τούτων μάρτυρας καλῶ θεούς Tr. 1238; Ar. Ran. 479; καλῶ δ' ἐναντίον ὑμῶν τοὺς θεοὺς ἅπαντας Dem. 18, 141, öfter; Plat. Tim. 27 c u. Sp.; als Zeugen, Strab. VII, 303. – c) herbeirufen, zusammenrufen; θεοὺς ἀγορήνδε καλέσσαι Il. 20, 24; εἰς ἀγορὴν Ἀχαιούς Od. 1, 90 vgl. Il. 1, 402. 23, 203; κεκλήατο βουλήν, sie waren zum Rathe berufen, 10, 195; εὐμενεῖς γὰρ ὄντας ἡμᾶς τῶνδε συμβούλους καλεῖς, du berufst uns zu Rathgebern, Aesch. Pers. 171; ὅταν καλῶμεν, ὁρμᾶσθαι ταχεῖς Soph. Phil. 1069; σὲ προσμολεῖν καλῶ Ant. 72; ἔξω 74; τί με καλεῖς; Ar. Nubb. 223; παῖ, κάλει Χαρμίδην Plat. Charm. 155 b; auffordern, καιρὸς γὰρ καλεῖ πλοῦν σκοπεῖν Soph. Phil. 464; καλούσης τῆς πατρίδος πρὸς τὰ κοινά Plat. Ep. IX, 358 a; εἰς μαρτυρίαν Legg. XI, 937 a; ἐμὲ νῦν ἤδη καλεῖ ἡ εἱμαρμένη, mich ruft das Schicksal, Phaed. 115 a; ού παρεγένοντο βασιλεῖ καλοῦντι, als er sie rief zum Kriege, zum Heere zu kommen, Xen. An. 5, 6, 8; – bes. zum Gastmahl, in sein Haus rufen, einladen, Od. 10, 231. 17, 382 u. öfter; εἰς θοίνην Eur. Ion 1140; ἐπὶ δεῖπνον Xen. An. 7, 3, 18 Mem. 2, 3, 11; Plat. Conv. 213 a; ὑπὸ σοῦ κεκλημένος 174 d; κληθέντες πρὸς Ξενόφρονα, zum X. eingeladen, Dem. 19, 196; ὁ κεκλημένος, der geladene Gast, Damox. Ath. III, 102 d; – in der Gerichtssprache, vor Gericht rufen, vorladen; vom Richter, ὁ ἄρχων ἐκάλει εἰς τὸ δικαστήριον τοὺς ἀμφισβητοῦντας κατὰ τὸν νόμον Dem. 48, 25; ähnl. ἕως ἂν τὴν δίκην ἄρχων καλῇ Ar. Vesp. 1441, wie ἡ ἐμὴ δίκη καλεῖται Nub. 780; καλουμένης τῆς γραφῆς, als die Klage vorkam, Dem. 48, 43; vom Kläger, vor Gericht ziehen, belangen, Dem. 19, 211; häufig im med., καλοῦμαι Στρεψιάδην ἐς τὴν ἔνην τε καὶ νέαν Ar. Nubb. 1221; τὸν ἔχοντα καλείσθω πρὸς τὴν ἀρχήν Plat. Legg. XI, 914 c. – Soph. τὰς ἀράς, ἅς σοι καλοῦμαι, die ich dir anwünsche, O. C. 1387; med. = zu sich herbeirufen Phil. 228.

Greek (Liddell-Scott)

καλέω: Ἐπικ. ἀπαρ. καλήμεναι Ἰλ. Κ. 125: Ἰων. παρατ. καλέεσκον Ἰλ.· γ΄ ἑνικ. κάλεσκε Ἀπολλ. Ρόδ. Δ. 1514: μέλλ., Ἰων. καλέω Ἰλ. Γ. 383, Ἀττ. καλῶ Πλάτ. Συμπ. 175Α, Ξεν. Συμπ. 1. 15., κτλ.· παρὰ μεταγεν. καλέσω (ἐγ, παρα-) πιθ. ὀφείλεται εἰς τοὺς ἀντιγραφεῖς τὸ παρὰ Δημ. 93.16, 382.7, 661.9, (τὸ καλέσω ἐν Σοφ. Φιλ. 1452, Ἀριστοφ. Πλ. 964, κτλ., εἶναι ἀόρ. α΄ ὑποτακτ.): ἀόρ. α΄ ἐκάλεσα, Ἐπικ. ἐκάλεσσα, κάλεσσα Ὀδ. Ρ. 379 Ἰλ. II. 693, (παρὰ μεταγεν. Ἐπικ. ἔκλησα, Νικ. Ἀποσπ. 22, Μουσαῖος 10): πρκμ. κέκληκα (ἐκ-, ἐπι-) πιθαν. ὀφείλεται εἰς τοὺς ἀντιγραφεῖς τὸ παρ’ Αἰσχίν. 24.41, Λυκούργῳ 150.6: - ἀόρ. ἐκαλεσάμην, Ἐπικ. καλεσσάμην: - Παθ., μέλλ. κεκλήσομαι Ἰλ. Γ. 138, Αἰσχύλ. Θήβ. 698, 840, κτλ.· ὁ τύπος κληθήσομαι (εὑρισκόμενος ἔν τισιν ἀντιγράφοις τοῦ Εὐρ. ἐν Τρῳ. 13, καὶ παρὰ Πλάτ. Νόμ. 681D) εἶναι μεταγεν.: ἀόρ. ἐκλήθην Σοφ., κλ.: -πρκμ. κέκλημαι, Ἐπικ. γ΄ πληθ. κεκλήαται Ἀπολ. Ρόδ. Α. 1128, Ἰων. κεκλέαται Ἡρόδ. 2.164· Ἐπικ. γ΄ πληθ. ὑπερσ. κεκλήατο Ἰλ. Κ. 195· εὐκτ. κεκλῄμην, κεκλῇο Σοφ. Φιλ. 119, κεκλῄμεθα Ἀριστοφ. Λυσ. 253. (Ἐκ τῆς √ΚΑΛ παράγονται ὡσαύτως τὰ κλητός, κλητήρ, κλῆσις, καὶ ἴσως τὰ κέλομαι, κελεύω, (κλύω, κλέος διαφέρουσι)· Λατ. calare, cal-endae, con-cil-ium, cla-mare, καὶ ἴσως: cla-ssis classicum πρβλ. Γοτθ. la-thons ἀντὶ ga-la-thons, (κλῆσις)· Ἀρχ. Ὑψηλ. Γερμ. la-don, (laden)).
Ι. καλῶ, φωνάζω: 1) προσκαλῶ, εἰς ἀγορὴν καλέσαντα Ὀδ. Α.90· ἐς Ὀλυμπον Ἰλ. Α. 402· ἀγορήνδε, θάλαμόνδε, θάνατόνδε Ἰλ. Υ.4. κτλ.· μετὰ μόνης αἰτ., ὅσοι κεκλήατο (ἀντὶ -ηντο) βουλήν, «ὅσοι κεκλημένοι ἦσαν εἰς τὸ συμβούλιον» (Σχόλ.), Κ.195· αὐτοὶ γὰρ κάλεον ὥστε συμμητιάασθαι Κ.197, πρβλ. Σοφ. Φιλ. 466, Ἠλ. 996· κάλεόν τέ μιν εἰς ἓ ἕκαστος Ἰλ. Ψ. 203· ἐπὶ οἷ καλέσας Ὀδ. Ρ.330, κτλ.· - ἀπολ., προσκαλῶ, Τραγ., κλ.· εἰς μαρτυρίαν Πλάτ. Νόμ. 937Α· ἐμὲ νῦν ἤδη καλεῖ ἡ εἱμαρμένη Πλάτ. Φαίδ. 115Α· - ὁ Ὅμ. συχν. ἔχει καὶ μέσ. ἀόρ., καλέσασθαί τινα, καλέσαι τινὰ πρὸς ἑαυτόν, Ἰλ. Α. 270, Ὀδ. Θ.43, κτλ.· φωνῇ Ἰλ. Γ.161· ἀγορήνδε λαὸν Α. 54. 2) καλῶ εἰς τὸν οἶκόν μου πρὸς εὐωχίαν, προσκαλῶ, Ὀδ. Κ. 231, Ρ. 382, κτλ. (οὐδαμοῦ ἐν Ἰλ.)· βραδύτερον συχν. μετὰ προσδιορισμοῦ, καλ. ἐπὶ δεῖπνον, Λατ. vocare ad coenam, Ἠρόδ. 9. 16, Ξεν. Κύρ. 2. 1, 30, κτλ.· ἐς θοίνην Εὐρ. Ἴων 1140· ὑπὸ σοῦ κεκλημένος Πλάτ. Συμπ. 174D, κτλ.· κληθέντες πρός τινα, εἰς τὸν οἶκόν τινος, Δημ. 402.15· ὁ κεκλημένος, ὁ κεκλημένος εἰς Δεῖπνον, «καλεσμένος», Δαμόξ. παρ’ Ἀθην. 102D. 3) ἐπικαλοῦμαι, τοὺς θεοὺς Ἠρόδ. 1. 44, Πινδ. Ο. 6. 99, Αἰσχύλ. Πρ. 71· ἰδίως κατὰ τὰς θυσίας, Σχόλ. εἰς Ἀριστοφ. Βατρ. 479· μάρτυρας κ. θεοὺς Σοφ. Τρ. 1248: - οὕτως ἐν τῷ μέσῳ τύπῳ, τοὺς θεοὺς καλούμεθα Αἰσχύλ. Χο. 201, πρβλ. 216, Σοφ. Φιλ. 228· ὡσαύτως, μαρτύριά τε καὶ τεκμήρια καλεῖσθαι Αἰσχύλ. Εὐμ. 486: - ἀλλὰ ἀράς, ἅς σοι καλοῦμαι, τὰς ὁποίας ἐπικαλοῦμαι ἐναντίον σου, Σοφ. Ο. Κ. 1385: - ἐν τῷ παθ., ἐπὶ τοῦ θεοῦ, μὲ ἐπικαλεῖταί τις, Αἰσχύλ. Εὐμ. 174. 4) ὡς δικαστικὸς ὅρος, ἐπὶ τοῦ δικαστοῦ, καλεῖν τοὺς ἀμφισβητοῦντας εἰς τὸ δικαστήριον Δημ. 406· 27, κτλ.· ὡσαύτως ἁπλῶς καλεῖν ὁ αὐτ. 407. 5, Ἀριστοφ. Σφ. 851, κτλ.· ἐὰν μὲν καλέσῃ Δημ. 532. 20· - ὡσαύτως, ὁ ἄρχων τὴν δίκην καλεῖ Ἀριστοφ. Σφ. 1441· ἐν τῷ παθ., ἡ πατροκτόνος δίκη κέκλητ’ ἂν αὐτῷ Σοφ. Ἀποσπ. 624· πρὶν τὴν ἐμὴν δίκην καλεῖσθαι, πρὶν ἢ εἰσαχθῇ, Ἀριστοφ. Νεφ. 780· καλουμένης τῆς γραφῆς Δημ. 1336.10: - ἀλλὰ, β) ἐπὶ τοῦ ἐνάγοντος, ἐν τῷ μέσῳ τύπῳ, καλεῖσθαί τινα, ἐγκαλεῖν τινα εἰς τὸ δικαστήριον Ἀριστοφ. Νεφ. 1221, Σφ. 1416, Ἐκκλ. 864, πρβλ. Δημ. 640. 23· καλ. τινα ὕβρεως Ἀριστοφ. Ὄρν. 1046· καλ. τινὰ πρὸς τὴν ἀρχὴν Πλάτ. Νόμ. 914C· πρβλ. κλητήρ, κλητεύω. ΙΙ. καλῶ διά τινος ὀνόματος, ὀνομάζω, ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοὶ Ἰλ. Α. 403, κτλ. (ἴδε ἐν. λ. ἐπίκλησις, ἐπώνυμος)· κοτύλην δὲ τέ μιν καλέουσιν Ε.306· οὕτω παρ’ Ἀττ., ὥς σφας καλοῦμεν Εὐμενίδας Σοφ. Ο. Κ. 486, πρβλ. Αἰσχύλ. Πρ. 86, κτλ.· - ὄνομα καλεῖν τινα, καλῶ τινα μέ τι ὄνομα, εἶπ’ ὄνομ’, ὅττι σὲ κεῖθι κάλεον, μὲ τί ὄνομα σὲ ὠνόμαζον ἐκεῖ, Ὀδ. Θ. 550, πρβλ. Εὐρ. Ἴωνα 259, Πλάτ. Κρατ. 483Β, κτλ.· (καὶ ἐν τῷ παθ., ὄνομα καλεῖσθαι Ἡρόδ. 1. 173, Πινδ. Ο. 6. 94)· οὕτως ἄνευ τοῦ ὄνομα, τί νιν καλοῦσα δυσφιλὲς δάκος τύχοιμ’ ἄν; Αἰσχύλ. Ἀγ. 1232· τοῦτο αὐτὴν κάλεον Καλλ. Ἀποσπ. 429· ὡσαύτως, τὸ μὲν ὄνομα ἱμάτια ἐκαλέσαμεν, ἐδώκαμεν εἰς αὐτὰ τὸ ὄνομα ἱμάτια, Πλάτ. Πολιτ. 279Ε· ἕκαστον τῶν ὀνομάτων οὐκ ἐπί τινι καλεῖς; ὁ αὐτ. ἐν Παρμ. 147D, Σοφ. 218C· (καὶ ἐν τῷ παθ., τύμβῳ δ’ ὄνομα σῷ κεκλήσεται - κυνὸς ταλαίνης σῆμα = τύμβος σὸς κεκλήσεται σῆμα κυνὸς ταλαίνης, Εὐρ. Ἑκ. 1271). 1) = κλέω, κλείζω, φημίζω, ἐπαινῶ, τὴν σὴν πίστιν καλοῦντες Kaib. ep. 481,1- Παθ., καλοῦμαι, ὀνομάζομαι, Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο Ἰλ. Β. 684· ἔτ’ εἰσὶ καὶ ἀφνειοὶ καλέονται Ὀδ. Ο. 433· - ὁ καλούμενος, ὁ φέρων τὸ ὄνομα …, ἐν τῇ Θεράπνῃ καλευμένῃ Ἡρόδ. 6.61· ὁ κ. θάνατος Πλάτ. Φαίδ. 86D· ἢ τινα Λατοΐδα κεκλημένον ἢ πατέρος, «ἢ τινα τοῦ τῆς Λητοῦς παιδός, Ἀπόλλωνος ἀπόγονον κελημένον ἢ καὶ υἱὸν αὐτοῦ…, ἢ πατέρος, ἢ γουν τοῦ Διὸς» (Σχόλ.), Πινδ. Π. 3. 119· οὕτω, καλεῖσθαί τινι ὁ αὐτ. ἐν Ο. 7. 140.
2) ὁ Παθ. πρκμ. κέκλημαι σημαίνει ἔχω λάβει ὄνομα, φέρω ὄνομα, καὶ συχνάκις σχεδὸν ἰσοδυναμεῖ πρὸς τὸ εἰμί, ἰδίως (παρὰ ποιηταῖς) ἐπὶ προσώπων μεταβαινόντων εἰς ἔγγαμον βίον, οὕνεκα σὴ παράκοιτις κέκλημαι, διότι εἶμαι σύζυγός σου, Ἰλ. Δ. 61· φίλη κεκλήσῃ ἄκοιτις Γ. 138· αἵ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη, εἴθε τοιοῦτος ἀνὴρ νὰ ἦτο σύζυγός μου, Ὀδ. Ζ. 244· ἠγάγετ’ ἐς μέγα δῶμα φίλην κεκλῆσθαι ἄκοιτιν Ἡσ. Θ. 410· σὴ κεκλημένη ἦν Ὁμ. Ὕμν. εἰς Ἀπόλλ. 324· μηδ’ ἔτι Τηλεμάχοιο πατὴρ κεκλημένος εἴην Ἰλ. Β.260· οὕτω καὶ παρὰ Τραγ., Αἰσχύλ. Πέρσ. 2, 242, Σοφ. Ἠλ. 230, 336, κτλ.· - σπανίως κατ’ ἐνεστ., αἵ γὰρ, … τοῖος ἐὼν οἷός ἐσσι, … παῖδά τ’ ἐμὴν ἐχέμεν καὶ ἐμὸς γαμβρὸς καλέεσθαι, νὰ εἶχες τὴν θυγατέρα μου καὶ νὰ ἦσο γαμβρός μου, Ὀδ. Η. 313· -πρβλ. κηρύσσω ΙΙ. 3. 3) ἐνταῦθα δύο ποιητ. συντάξεις πρέπει νὰ σημειωθῶσι: α) Ἀλεισίου ἔνθα κολώνη κέκληται. ὅπου ὑπάρχει λόφος καλούμενος λόφος τοῦ Ἀλεισίου, Ἰλ. Λ.758· καὶ ἐν τῷ ἐνεργ., ἔνθ’ Ἀρέας πόρον ἄνθρωποι καλέοισιν, ἔνθα ὑπάρχει ὁ πόρος ὃν οἱ ἄνθρωποι καλοῦσι πόρον Ἀρέας, Πινδ. Ν. 9. 96, ἴδε Σχολ., πρβλ. κλέω (Α), κικλήσκω ΙΙΙ, κλῄζω ΙΙ. β) ἑπομένης ἐξηρτημένης προτάσεως ἢ ἀπαρ., μάτρωος δ’ ἐκάλεσσέ μιν ἰσώνυμον ἔμμεν, τὸν ὠνόμασε μὲ τὸ ὄνομα τοῦ ἐκ μητρὸς πάππου του, Πινδ. Ο. 9. 96· καλεῖ με, πλαστὸς ὡς εἴην πατρί, δηλ., καλεῖ με πλαστόν, Σοφ. Ο. Τ. 780· οὕτω, καλοῦμέν γε παραδιδόντα μὲν διδάσκειν, λέγομεν ὅτι ὁ παραδίδων διδάσκει, Πλάτ. Θεαίτ. 198Β· οἱ δὲ τράγοι πίονες ὄντες ἧττον γόνιμοί εἰσιν (ἀφ’ ὧν καὶ τὰς ἀμπέλους ὅταν μὴ φέρωσι, τραγᾶν καλοῦσι, λέγουσιν ὅτι…) Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 5.14,18· πεβλ. ὀνομάζω ΙΙ.

French (Bailly abrégé)

-ῶ :
f. καλέσω, att. καλῶ ; ao. ἐκάλεσα, pf. κέκληκα;
Pass. f. κληθήσομαι, ao. ἐκλήθην, pf. κέκλημαι;
I. appeler :
1 appeler à soi : τινα εἰς ἕ, qqn à soi ; ἐς Ὄλυμπον IL dans l’Olympe ; particul. convoquer : εἰς ἀγορήν OD, ἀγορήνδε IL appeler à une assemblée ; ὅσοι κεκλήατο (épq. p. κέκληντο) βουλήν IL tous ceux qui avaient été convoqués à l’assemblée;
2 convier à un repas, inviter : τινα ἐπὶ δεῖπνον XÉN ou abs. καλεῖν OD inviter à un repas;
3 citer en justice : κ. εἰς δικαστήριον DÉM ou abs. καλεῖν AR citer devant le tribunal;
4 invoquer : θεούς ESCHL les dieux;
5 appeler, demander, réclamer : ἡ ἡμέρα ἐκείνη εὔνουν ἄνδρα ἐκάλει DÉM ce jour-là demandait un homme de bon vouloir;
II. appeler d’un nom, d’où
1 nommer : ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοί IL celui que les dieux appellent Briarée ; ὄνομά τι κ. τινα OD, κ. ὄνομά τινι EUR donner un nom à qqn ou à qch ; ou sans ὄνομα : τοῦτο γὰρ αὐτὸν ou αὐτὴν ἐκάλουν ÉL car c’est ainsi qu’ils l’appelaient ; Pass. Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο IL on les appelait Myrmidons ; avec le gén. ou le dat. : κεκλῆσθαί τινος SOPH être appelé d’après le nom de qqn ; ὁ καλούμενος, ἡ καλουμένη, suivis d’un nom ATT celui, celle qu’on appelle ; ὁ καλούμενος θάνατος PLAT ce qu’on appelle la mort ; ἡ Θεράπνη καλευμένη (ion.) HDT la ville qu’on appelle Thérapnè ; au pf. Pass. κέκλημαι, j’ai reçu le nom de : σὴ παράκοιτις κέκλημαι IL je m’appelle ton épouse ; αἲ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη OD plût aux dieux qu’un tel homme fût appelé mon époux (en ce sens κέκλημαι devient presque le syn. de εἰμί);
2 faire l’appel de ; classer ou compter parmi : οἱ τῶν ὁμοτίμων καλούμενοι XÉN ceux qui sont au nombre des ὁμότιμοι;
Moy. καλέομαι-οῦμαι (f. καλέσομαι, att. καλοῦμαι, ao. ἐκαλεσάμην) appeler à soi : τινα, qqn ; particul.
1 convoquer : ἀγορήνδε λαόν IL le peuple à l’assemblée;
2 citer en justice, acc.;
3 invoquer : τοὺς θεούς ESCHL les dieux ; en mauv. part ἀράς τινι SOPH prononcer des imprécations sur qqn.
Étymologie: R. Καλ, et, par métath. Κλη, appeler ; cf. lat. calare et clamare.

English (Autenrieth)

καλέει and καλεῖ, etc., inf. καλήμεναι, part. καλεῦντες, ipf. (ἐ）κάλει, iter. καλέεσκον, aor. (ἐ）κάλεσσα, part. καλέ(ς）σᾶς, pass. καλέονται, ipf. καλεῦντο, iter. καλέσκετο, perf. κέκλημαι, plup. 3 pl. κεκλήατο, fut. perf. 2 sing. κεκλήσῃ, mid. aor. (ἐ）καλέσσατο, καλέσαντο: call by name, call together, summon, invite, mid., to or for oneself; w. cognate acc., τινὰ ἐπώνυμον or ἐπίκλησιν καλεῖν, call a person ‘by a name,’ Il. 9.562, Il. 18.487; freq. pass., esp. perf., ‘be called,’ ‘pass for,’ often only a poetic amplification of εἶναι, αἲ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη, Od. 6.244; often of inviting to dinner, see Od. 11.185-187; mid., Il. 24.193, Od. 21.380.

Retrieved from "https://lsj.gr/index.php?title=καλέω&oldid=788030"