διάλεκτος

English (LSJ)

ἡ,

   A discourse, conversation, Hp.Art.30; θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους Pl.Smp.203a; discussion, debate, argument, Id.Tht.146b; opp. ἔρις, Id.R.454a.    2 common language, talk, δ. ἡ πρὸς ἀλλήλους Arist.Po.1449a26; ἡ εἰωθυῖα δ. Id.Rh. 1404b24.    II speech, language, Ar.Fr.685; καινὴν δ. λαλῶν Antiph. 171; δ. ἀμνίου, opp. τὰ ἔνδον δράκοντος, Hermipp.3; articulate speech, language, opp. φωνή, Arist.HA535a28; τοῦ ἀνθρώπου μία φωνή, ἀλλὰ διάλεκτοι πολλαί Id.Pr.895a6; but also, spoken, opp. written language, D.H.Comp.11.    2 the language of a country, Plb.1.80.6, D.S.5.6, etc.: esp. dialect, as Ionic, Attic, etc., Diog.Bab.Stoic.3.213, D.H.Comp.3, S.E.M.1.59, Hdn.Gr.2.932; also, local word or expression, Plu.Alex.31.    III way of speaking, accent, D.37.55.    2 pl., modes of expression, Epicur.Ep.1p.24U.    IV style, πανηγυρική, ποιητικὴ δ., D.H.Comp.23,21: esp. poetical diction, Phld.Po. 2 Fr.33, al.    V of musical instruments, quality, 'idiom', Arist. de An.420b8.

Greek (Liddell-Scott)

διάλεκτος: ἡ, (διαλέγομαι) ὁμιλία, συνομιλία, Ἱππ. Ἄρθρ. 794· πρός τινα Πλάτ. Συμπ. 203Α· συζήτησις, Πλάτ. Θεαιτ. 146Β, Πολ. 454Α. ΙΙ. γλῶσσα, Ἀριστ. Ποιητ. 22, 14· ἡ εἰωθυῖα δ. ὁ αὐτ. Ρητ. 3. 2, 5, Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 552· καινὴν δ. λαλῶν Ἀντιφ. Ὀβρ. 1· δ. ἀμνίου, ἀντιθ. τὰ ἔνδον δράκοντος, Ἕρμιππ. Ἀθ. γον. 2. 2) ἔναρθρος λόγος, γλῶσσα, ὁμιλία, ἀντίθ. φωνή, Ἀριστ. Ἱ Ζ. 4. 9, 16· ἴδιον τοῦτ᾿ ἀνθρώπου αὐτόθι· τοῦ ἀνθρώπου μία φωνή, ἀλλὰ διάλεκτοι πολλαί ὁ αὐτ. Πρβλ. 10.38. 3) ἡ γλῶσσα χώρας τινός, ἰδίως ἡ λαλουμένη ἔν τινι ἰδιαιτέρῳ τύπῳ, ὡς ἡ Ἰωνική, Ἀττική, κτλ. ἦσαν διάλεκτοι τῆς Ἑλληνικῆς, Γράμμ. · ὡσαύτως, λέξις τις ἢ φράσις ἀνήκουσα εἴς τινα τόπον ἰδιαιτέρως, Πλούτ. Ἀλεξ. 31· ― πρβλ. γλῶσσα ΙΙ. ΙΙΙ. τρόπος ὁμιλίας, προφορὰ ἰδιαιτέρα, Δημ. 982. 19. IV. ὕφος, Διον. Ἁλ. π. Συνθέσ. 3. V. ἐν τῇ μουσικῇ, ἔκφρασις, Ἀριστ. π. Ψυχ. 2. 4, 18.

French (Bailly abrégé)

ου (ἡ) :
I. entretien, d’où
1 conversation;
2 discussion;
II. langage, d’où
1 langage courant;
2 manière de parler, particul. langage propre à un pays ; dialecte ou locution particulière.
Étymologie: διαλέγομαι.

Spanish (DGE)

-ου, ἡ
I 1acción, acto de hablar ἐν γὰρ τῇ ἐδωδῇ καὶ ἐν τῇ διαλέκτῳ καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ χρήσει τοῦ στόματος Hp.Art.30, ἡ διὰ τῶν ῥινῶν δ. γινομένη Arist.Pr.963^a1, cf. Hp.Vict.1.23, Arist.PA 661^b14.
2 conversación, charla, diálogo ἡ δ. (ἐστι) θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους la conversación (es) entre los dioses y los hombres Pl.Smp.203a, δ. ἡ πρὸς ἀλλήλους Arist.Po.1449^a26, ἡ μὲν οὖν ἐν Φαίδρῳ διάλεκτος Plu.2.1016a, cf. Hsch.
•discusión, debate ἐγὼ μὲν γὰρ ἀήθης τῆς τοιαύτης διαλέκτου yo no estoy acostumbrado a este tipo de discusión Pl.Tht.146b, op. ἔρις Pl.R.454a.
II 1lenguaje, lengua οὐχ ὁμόφωνον πάντας ἔχειν τὴν διάλεκτον Democr.B 5.1, διάλεκτος μέση op. ἀστεία y ἀνελεύθερος lengua usual, coloquial Ar.Fr.706, καινὴν διάλεκτον λαλῶν hablando un nuevo lenguaje Antiph.169, δ. φωνὴ ἀνθρώπου ἐγγράμματος lenguaje: voz humana configurada por las letras Pl.Def.414d, τὴν ... διάλεκτον καὶ τὸ πρόσωπον ἀμνίου ἔχειν δοκεῖς Hermipp.3
•lenguaje articulado op. φωνή Arist.HA 535^a28, cf. 488^a33, Gal.16.204
•lengua hablada op. lengua escrita, D.H.Comp.11.15
•ἡ εἰωθυῖα δ. la lengua corriente o usual ref. al lenguaje empleado por Eurípides, Arist.Rh.1404^b24, cf. 11, Phld.Po.B fr.18.8, ἡ πεζὴ δ. la prosa D.H.Comp.3.13, ἡ ποιητικὴ δ. la poesía D.H.Comp.21.2.
2 estilo ἡ λεία καὶ ἡ τραχεῖα δ. Phld.Po.A 36.13, οἱ χαρακτῆρες τῶν διαλέκτων D.H.Dem.33.2, ἡ μέση δ. D.H.Dem.34.5, ἡ πικραινούση δ. D.H.Dem.55.4, πανηγυρική D.H.Comp.23.23, τροπικὴ D.H.Comp.3.11, cf. Dem.20.8.
III 1modo, manera de hablar περὶ τοῦ ἐμοῦ γε βαδίσματος ἢ τῆς διαλέκτου ... πάντ' ἐρῶ D.37.55, διάλεκτον οὕτω σαφῆ καὶ περιττήν Plu.Cor.38
•plu. modos o tipos de expresión Epicur.Ep.[2] 72.
2 lengua de un país, del fenicio, Plb.1.80.6, ἡ βάρβαρος δ. D.S.5.6, ἡ Περσικὴ δ. Plu.2.185e, ἡ Ῥωμαίων δ. D.C.Epit.7.11.8, ἡ Ἑβραίων δ. Clem.Al.Strom.6.15.129, cf. LXX Es.9.26, Act.Ap.1.19, αὕτη τῶν ἀνθρώπων οἷς μὲν βάρβαρον, οἷς δ' ἑλληνίδα διάλεκτον ἔστησεν Hymn.Is.27 (Maronea), cf. Hymn.Is.31 (Cime), ἡ ἐπιχώριος δ. del copto PMasp.31.16 (VI d.C.).
3 dialecto esp. los diferentes grupos: jonio, ático, etc., τέτταρα ἂν εἴη καὶ τὰ ἔθνη, καθάπερ καὶ αἱ διάλεκτοι Str.14.5.26, φασὶ δὲ οἱ Ἕλληνες διαλέκτους εἶναι τὰς παρὰ σφίσι εʹ, Ἀτθίδα, Ἰάδα, Δωρίδα, Αἰολίδα καὶ πέμπτην τὴν κοινήν Clem.Al.Strom.1.21.142, ἐκ πάσης ἐπελέξατο διαλέκτου τὰς ὀνομασίας Ὅμηρος Phld.Po.D fr.14.25, ἡ δ. ἡ Δωρίς Paus.4.27.11, cf. Aristid.Quint.78.21, Ἀττικὴ δ. Tz.ad Lyc.21, Ἀττικὴ δ. tít. de una obra de Crates, Ath.497e, φλάσματα διὰ τοῦ θ ... κατὰ τὴν τῶν Ἰώνων διάλεκτον Gal.18(2).882, cf. D.H.Comp.3.15, 4.8, S.E.M.1.59, Hdn.Gr.2.932, ἐξότε δὴ πύργος τ' ἔπεσεν γλῶσσαί τ' ἀνθρώπων ἐς πολλὰς θνητῶν ἐμερίσθησαν διαλέκτους desde que la torre cayó y las lenguas de los hombres mortales se dividieron en muchos dialectos, Orac.Sib.8.5, cf. Eus.PE 9.14
•palabra, voz, término extranjero o dialectal σημαίνειν δέ φασιν οἶκον καμήλου τὴν διάλεκτον (sc. Γαυγάμηλα) dicen que la palabra Gaugamela significa (en persa) ‘casa del camello’ Plu.Alex.31, δ. δέ ἐστι λέξις κεχαραγμένη ἐθνικῶς τε καὶ Ἑλληνικῶς ... οἷον κατὰ μὲν τὴν Ἀτθίδα ‘θάλαττα’, κατὰ δὲ τὴν Ἰάδα ‘ἡμέρη’ Diog.Bab.Stoic.3.213, cf. Sch.Ar.Nu.317.
4 mús. de instrumentos modo propio de sonar, timbre del αὐλός Arist.de An.420^b8.

English (Strong)

from διαλέγομαι; a (mode of) discourse, i.e. "dialect": language, tongue.

English (Thayer)

(διαλιμπάνω) (or διαλυμπάνω): imperfect διελιμπανον; to intermit, cease: κλαίων οὐ διελίμπανεν, WH (rejected) marginal reading; cf. Winer s Grammar, 345f (323 f); Buttmann, 300 (257). (Galen in Hipp. Epid. 1,3; cf. Bornem. on Acts , the passage cited; Veitch, under the word λιμπάνω.)]

Greek Monolingual

η (Α διάλεκτος)
νεοελλ.
1. γλωσσικό ιδίωμα ενός τόπου
2. γλώσσα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι ορισμένης κατηγορίας ή επαγγελματικής ομάδας
αρχ.-μσν.
η γλώσσα ενός έθνους
αρχ.
1. ομιλία, συνομιλία
2. συζήτηση
3. η ομιλούμενη γλώσσα
4. έναρθρος λόγος
5. ο τρόπος προφοράς ή ομιλίας
6. ύφος
7. η ποιότητα ή το χρώμα του ήχου.
[ΕΤΥΜΟΛ. < διά + λεκτός < λέγω με τη σημ. «λέω, μιλώ» πρβλ. διαλέγομαι)].

Greek Monotonic

διάλεκτος: ἡ (διαλέγομαι),·
I. ομιλία, συζήτηση, συνομιλία, επιχειρηματολογία, σε Πλάτ.
II. γλώσσα· γλώσσα μιας χώρας, διάλεκτος, τοπική λέξη ή φράση, ιδιωματισμός, σε Πλούτ.
III. ιδιαίτερος τρόπος ομιλίας, προφορά, σε Δημ.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

διάλεκτος -ου, ἡ [διαλέγομαι] het spreken:; ἐν τῇ διαλέκτῳ... ἡ μὲν ἄνω γνάθος ἀτρεμεῖ bij het spreken is de bovenkaak in ruste Hp. Art. 30; conversatie:. ἡ δὲ διάλεκτος... θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους de conversatie tussen goden en mensen Plat. Smp. 203a. spreektaal:; ἡ εἰωθυῖα διάλεκτος de gewone spreektaal Aristot. Rh. 1404b24; manier van spreken:; διάλεκτον οὕτω σαφῆ καὶ περιττήν... γένεσθαι dat er een zo duidelijke en zorgvuldige spraak ontstaat Plut. Cor. 38.3; concr. term, uitdrukking:. σημαίνειν δέ φασιν οἶκον καμήλου τὴν διάλεκτον men zegt dat de term (Gaugamela) huis van een kameel betekent Plut. Alex. 31.7.