copulo

From LSJ
Revision as of 18:00, 12 June 2024 by Spiros (talk | contribs) (CSV import)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)

νόησε δὲ δῖος Ὀδυσσεὺς σαίνοντάς τε κύνας, περί τε κτύπος ἦλθε ποδοῖινgodly Odysseus heard the fawning of dogs, and on top of that came the beat of two feet

Source

Latin > English

copulo copulare, copulavi, copulatus V TRANS :: connect, join physically, couple; bind/tie together, associate, unite, ally

Latin > English (Lewis & Short)

cōpŭlo: āvi, ātum, 1 (
I part. perf., contr. cōplata, Lucr. 6, 1088; dep. collat. form cō-pŭlor, āri, v. I. A. b. infra), v. a. copula, to couple, bind, or tie together, to join, connect, unite (class.; most freq. in Cic.).
I Lit.
   A In gen.
   (a)    With cum: hominem cum beluā, Cic. Ac. 2, 45, 139 fin.: caput et corpus cum aliquo, Plaut. Poen. 1, 2, 130. —
   (b)    With inter se: inter se quaedam possint coplata teneri, Lucr. 6, 1088.—
   (g)    With dat.: aurum auro, Lucr. 6, 1078: utrimque Armeniae majori Sophene copulatur, Plin. 6, 13, 16, § 41.—
   (d)    With ad: caput animalis ad pedem, Veg. 3, 49, 2.—(ε) With simple acc.: diversae insociabilesque arborum naturae copulantur, Plin. 17, 19, 30, § 137; Mart. 12, 43, 8.—
   b In dep. form: adeunt, consistunt, copulantur dexteras, Plaut. Aul. 1, 2, 38 Wagn. ad loc.; cf. Non. p. 476, 16; 479, 24, and Prisc. p. 797 P., and Ussing ad loc. (others explain dexteras as acc. of the part, or Gr. acc.).—
   B Esp., to confront: copulati in jus pervenimus, Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148.—
   2    Mid., to associate with: cave siris cum filiā meā copulari hanc, Plaut. Ep. 3, 3, 20.—
II Trop., to join, connect, unite.
   (a)    With cum: sermonem cum aliquo, Plaut. Poen. 3, 3, 42: futura cum praesentibus, Cic. Fin. 2, 14, 45: honestatem cum voluptate, id. Ac. 2, 45, 139: equestrem ordinem cum senatu, id. Phil. 2, 8, 19: se cum inimico, id. Sest. 64, 133.—
   (b)    With inter se: ah haec inter se jungi copularique possint? Cic. de Or. 1, 51. 222.—
   (g)    With dat.: quid naturae copulatum habuit Alcibiadis somnium? Cic. Div. 2, 69, 143.—
   (d)    With acc. only: libenter copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, etc., Cic. Or. 45, 154; cf.: verba copulata (opp. simplicia), id. ib. 32, 115: constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur, id. Part. Or. 6, 21; Quint. 2, 4, 30; cf. id. prooem. § 13: voluntates nostras, to unite, Cic. Fam. 3, 4, 2; cf. concordiam, Liv. 4, 43, 11: matrimonium, Just. 1, 10 pr.; Dig. 12, 4, 6 pr.; cf.: copulari matrimonio, ib. 24, 1, 32; cf. ib. 1, 9, 8; and, taedis, Sen. Herc. Fur. 493.—Hence,
   1    cōpŭlātus, a, um, P. a., joined together, united, connected: nihil est animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex, Cic. Tusc. 1, 29, 71: verba,
v. supra, II. δ.—* Comp.: nihil amabilius nec copulatius quam morum similitudo bonorum, Cic. Off. 1, 17, 56.—‡ Sup., Inscr. de Lyon, p. 477, 3.—Adv.: cōpŭlātē, connectedly (late Lat.): copulate dictum est (diequinti), Gell. 10, 24, 1; 17, 7 fin.—
   2    cōpŭlātum, i, n., a joint sentence, the Gr. συμπεπλεγμένον, called also conjunctum, Gell. 16, 8, 10.

Latin > French (Gaffiot 2016)

cōpŭlō,¹² āvī, ātum, āre (copula), tr.,
1 lier ensemble, attacher : hominem cum belua Cic. Ac. 2, 139, unir l’homme à la bête ; auro res aurum copulat Lucr. 6, 1078, une substance soude l’or à l’or ; copulati in jus pervenimus Cic. Verr. 2, 4, 148, accrochés l’un à l’autre nous arrivons devant le préteur || unir, associer : voluptatem cum honestate Cic. Tusc. 5, 85, joindre la volupté à la vertu (Fin. 1, 50 ; Off. 3, 119 ) ; quid naturæ copulatum habuit Alcibiadis somnium ? Cic. Div. 2, 143, quel lien avec la nature trouve-t-on dans le songe d’Alcibiade ? || former d’une façon solide (bien liée) : concordiam copulare Liv. 4, 43, 11, établir fermement la concorde
2 [rhét.] a) lier des mots et les fondre en un seul dans la prononciation : Cic. Or. 154 ; b) verba copulata, simplicia Cic. Or. 115, mots groupés en phrase, considérés isolément ; Quint. 10, 6, 2 || [log.] proposition qui se lie à une autre : Cic. Fato 30 ; cf. Gell. 16, 8, 10. forme sync. coplata Lucr. 6, 1086 || inf. pass. copularier Arn. 6, 22.

Latin > German (Georges)

cōpulo, āvī, ātum, āre (copula), als Band oder durch ein Band verknüpfen, I) eig.: zusammenkoppeln, zusammenschließen, -binden, eadem catena et custodiam (Verhaftete) et militem copulat, Sen. – m. cum u. Abl., c. alci cum alqo caput et corpus, Plaut.: c. hominem cum belua, Cic.: und (im Bilde) omnes cum fortuna copulati sumus; aliorum aurea catena est, aliorum laxa, aliorum arte et sordida, Sen. – m. ad u. Akk., caput animalis ad pedem, Veget. mul.: im Passiv mit Dat., altera ratis huic copulata est, Liv. – II) übtr.: 1) räumlich, eng verbinden, eng vereinigen, a) lebl. Objj.: hedera truncum et ramos pererrat vicinasque platanos transitu suo copulat, Plin. ep.: interdum insulae iunctae copulataeque et continenti similes sunt, Plin. ep. – m. Dat. od. inter se, zB. non auro res aurum copulat una, Lucr.: est etiam, quasi ut anellis hamisque plicata inter se quaedam possint coplata teneri, Lucr. – im Passiv, v. Örtl. utrimque Armeniae maiori Sophene copulatur, Plin. – b) Pers., zusammenbringen, vereinen, copulati in ius pervenimus, Cic. – m. cum u. Abl., cave siris cum filia mea copulari hanc, zusammenkomme, -treffe, Plaut. Epid. 401. – 2) durch irgend ein inneres Band verketten, verknüpfen, in Zusammenhang bringen (Ggstz. separare, divellere, distrahere, relaxare), a) lebl. Objj.: res a natura copulatas errore divellere, Cic.: cum (virtutes) ita copulatae conexaeque sint (verknüpft u. verwebt sind, ut omnes omnium participes sint nec alia ab alia possit separari, tamen proprium suum cuiusque munus est, Cic. – m. cum u. Abl., od. m. inter se, zB. honestatem cum voluptate, tamquam hominem cum belua, copulabis? Cic.: ut facetis quoque argumentis societas haec cum deo copuletur, Plin.: neque (orator) exquirat oratione, an haec (diese Meinungen) inter se iungi copularique possint, Cic. – So nun bes. α) als rhet. t. t., Wörter zu einem Satze verbinden, verba, Quint. 10, 6, 2; vgl. copulatus, no. a. – od. den Periodenbau eng verknüpfen, zusammenfügen, constructio verborum tum coniunctionibus copuletur tum dissolutionibus relaxetur, Cic. – od. zwei Wörter zu einem verschlingen = zusammenziehen, libenter etiam copulando verba iungebant, ut sodes pro si audes, sis pro si vis, Cic. – β) Angaben in Gedanken verknüpfen, vereinigen, mens (hominum), quae disiuncta coniungat et cum praesentibus futura copulet, Cic.: ne dividatis saeculum, et antiquos et veteres vocitetis oratores, quos eorundem hominum aures agnoscere ac velut coniungere et copulare potuerunt, Tac. dial. – γ) moral. Zustände eng verknüpfen, fester knüpfen, befestigen, collegii coniunctio non mediocre vinculum mihi quidem attulisse videtur ad voluntates nostras copulandas, Cic. – quin illi remittendo de summa quisque iuris mediis copularent concordiam, Liv. – b) Pers. durch irgend ein Band im Staats - oder Familienleben verknüpfen, eng –, innig verbinden, L. Sullam copulatum sibi quaestorem habere, Vell.: ita quodam uno vinculo copulavit eos (milites), ut nulla nec inter eos nec adversus ducem seditio exstiterit, Liv.: copulati matrimonio, ICt.: feminae plebeiis nuptiis copulatae, ICt. – m. cum u. Abl., equester ordo, qui tum cum senatu copulatus fuit, Cic.: ille sic se cum inimico meo copularat, ut etc., Cic.: secundae adversaeque res tuae copulavere nos tecum, Curt. – m. dopp. Acc., alcis filiam alci c. coniugem (als G.), Amm. 20, 11, 3. – / Synkop. Form coplata bei Lucr. 6, 1086 (1088). – Parag. Infin. copularier, Arnob. 6, 22.

Latin > Chinese

copulo, as, are. :: 結合。合。相綁。Hae copulari possunt 此等物可繫。