ὧδε

English (LSJ)

Att. also ὡδί (q. v.), demonstr.Adv. of ὅδε:    I of Manner, in this wise, thus, sts. so very, so exceedingly, freq. from Hom. downwards: in Hom. usu. before the Verb, but after it in Il.1.181, 574, 10.91, 18.392; Pl. and X. mostly place it after the Verb:—in construction ὧδε is answered by ὡς, so... as... Il.3.300, Od.19.312: answering ὥς περ, Il.6.478, cf. S.OT276, etc.: folld. by a relat., τίς ὧδε τλησικάρδιος, ὅτῳ . . ; A.Pr.160 (lyr.); by εἰ, δοκῶ μοι ὧδε ἂν μᾶλλον πιθέσθαι σοι, εἴ μοι δείξειας . . Pl.Cra.391a; εἰ φρονῶν ἔπρασσον, οὐδ' ἂν ὧδ' ἐγιγνόμην κακός S.OC272: c. part., δύαις τε καμφθεὶς ὧδε δεσμὰ φυγγάνω A.Pr.513: ὧδέπως is freq. in Att., Pl.R.393d, X.Mem. 2.1.21, etc.; also in later Prose, Luc.Herm.32, etc.    2 of a State or Condition, as it is, πρόμολ' ὧ. come forth just as thou art, Il.18.392, cf. Od.1.182, 2.28 (rightly so taken by Aristarch. ap. Sch.A Il.2.271, cf. Sch.A Il.18.392: v. infr. 11); στρεύγεσθαι ὧδ' ἄτως Il.15.513, cf. 10.91.    3 of something following, thus, as follows, esp. to introduce quoted words, Il.1.181 (where it follows the verb), Od.2.111, Hes. Op.203, etc.; ὧδ' ἠμείψατο S.Ph.378: sts. referring to what goes before, Hdt.5.2.    4 pleon., τόσον ὧδ' ἐβόησας Od.9.403; ὧδε . . τῇδε S.El.1301.    5 c. gen., γένους μὲν ἥκεις ὧ. τοῖσδε (where ἥκεις = προσήκεις) E.Heracl.213.    II of Place, hither, cf. ὅδε 1: Aristarch. denied this usage in Hom. altogether (cf. Sch.A Il.2.271, Apollon.Lex. s.v. ὧδε, A.D.Adv.178.25, Eust.792.2, al.); and most of the passages taken in this sense may be referred to signf.1.1 or 2, just as you see, v. supr.1.2: but hither seems prob. in Od.17.544, Il.12.346, 10.537: examples of ὧδε, hither, are found in Trag. (esp. in S., as OT7,144, 298, OC182 (lyr.), 841 (lyr.), 1206, 1547, Tr.402); also in Com., as ἴτω τις ὧ. Ar.Av.229 (lyr.); and later, as Herod.1.49; χιλίας ὧ. καὶ χιλίας ὧδ' ἐμβαλεῖν Id.5.48; ὧ. χὦδε χασκεύσῃ Id.4.42; ὧδε καὶ ὧδε this way and that, AP5.128 (Autom.): προσάγαγε ὧ. τὸν υἱόν σου Ev.Luc.9.41.    2 here, Herod.2.98; εἰσὶν ὧ. πρὸς ἡμᾶς they are here with us, Ev.Marc.6.3; ὧ. κἀκεῖ Plu. 2.34a, cf. Ev.Marc.13.21: τηνεῖ δρύες, ὧδε (v.l. ἠδὲ) κύπειρος Theoc. 1.106, cf. 120, 121: so Cratin.54 (anap.) acc. to Phot. (but v. Kock).

German (Pape)

[Seite 1407] att. auch ὡδί, adv. demonstr. der Art und Weise, von ὅδε, so, also.auf solche Art, auf diese Weise, auch so sehr, in so hohem Grade, wie οὕτως und ὥς; oft bei Hom., einem Satze mit ὡς entsprechend Il. 3, 300. 6, 478. 21, 430. 24, 398 Od. 19, 312; öfter allein, wie Pind. N. 4, 229. 8, 45; Tragg. Bes. auf das Folgende bezüglich, folgendermaßen, wenn Jemandes Worte angeführt werden sollen, Il. 1, 181. 3, 297. 4, 81 Od. 2, 111. 17, 9 u. öfter; Hes. O. 205; ὧδ' ἠμείψατο Soph. Phil. 378; so sehr, τίς ὧδε τλησικάρδιος θεῶν ὅτ ῳ τάδ' ἐπιχαρῆ Aesch. Prom. 159, öfter; ὧδ' ἔχει λόγος Aesch. Ag. 1661 Ch. 521; ein vorangehendes Participium wieder aufnehmend, μυρίαις δὲ πημοναῖς δύαις τε καμφθείς, ὧδε δεσμὰ φυγγάνω Prom. 511, vgl. Spt. 258; εἴπερ ὧδ' ἔχει Soph. Phil. 116; ἥ μ' ἔθηκεν ὧδ' ἄπ ουν 628, u. sonst; in Prosa, ὧδέ πως τὴν σοφίαν ἄγουσι Plat. Theaet. 172 b; ἀλλ' ὧδε σκόπει Rep. VI, 507 a. – Es ist unzweifelhaft, daß ὧδε auch örtliche Bedeutung hatte, = »hier« und = »hierher«, s. z. B. Theocrit. Id. 1, 106 τηνεῖ δρύες, ὧδε κύπειρος, Apollon. Lex. Hom. ed. Bekk. p. 170, 21. Diese örtliche Bedeutung hat man auch in einigen Homerischen Stellen zu finden geglaubt, namentlich Iliad. 18, 392 πρόμολ' ὧδε, Odyss. 1, 182 νῦν δ' ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον, 17, 544 τὸν ξεῖνον ἐναντίον ὧδε κάλεσσον, Iliad. 12, 346 ὧδε γὰρ ἔβρισαν Λυκίων ἀγοί, Odyss. 2, 28 νῦν δὲ τίς ὧδ' ἤγειρε, s. z. B. Buttmann Ausf. Griech. Sprachl. ed. 2 Band 2 S. 362. Aristarch nahm auch in diesen wie in allen anderen Homerischen Stellen ωδε = »so«, s. z. B. Scholl. Aristonic. Iliad. 18, 392 πρόμολ' ὧδε: ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ὧδε οὕτως ὡς ἔχεις, οὐδὲν ὑπερθέμενος. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (6, 218) »ἀμφίπολοι, στῆθ' οὕτω«. S. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 70 und 379. – ll. Hom. Apoll. 471 νῦν δ' ὧδε ξὺν νηὶ κατήλθομεν. – Bei den Tragg. vergleiche man: ἔπλευσαν ὧδ' ἐπιτυχεῖ κότῳ Aesch. Suppl. 725; ὧδ' ἐλήλυθα Soph. O. R. 7; τὸν θεῖον ἤδη μάντιν ὧδ' ἄγουσιν 298; O. C. 178. 1208 Trach. 496. – Plat. Prot. 328 d προὔτρεψάς με ὧδε ἀφικέσθαι.

Greek (Liddell-Scott)

ὧδε: Ἀττ. ὡδὶ (ὃ ἴδε), δεικτικὸν ἐπίρρ. τῆς ἀντωνυμ. ὅδε· Ι. τρόπου, κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον, οὕτω, καὶ (μετὰ ἐρωτηματικῆς σημασίας) τόσον πολύ, τόσον ὑπερβαλλόντως, ὡς τὸ οὕτως καὶ ὥς, συχν. ἀπὸ τοῦ Ὁμ. καὶ ἑξῆς: παρ᾿ Ὁμ. προηγεῖται τοῦ ῥήματος πλὴν ἐν Ἰλ. Α. 181· παρὰ Πλάτωνι καὶ Ξεν. κατὰ τὸ πλεῖστον κεῖται μετὰ τὸ ῥῆμα: ἐν συντάξει πρὸς τὸ ὧδε ἀνταποκρίνεται τὸ ὡς, οὕτως… ὡς..., ὧδέ σφ᾿ ἐγκέφαλος χαμάδις ῥέοι ὡς ὅδε οἶνος Ἱλ. Γ. 300, Ὀδ. Τ. 312· ἢ ἕπεται μετὰ τὸ ὥσπερ, ὡς καὶ ἐγώ περ… ὧδε βίην θ᾿ ἀγαθὸν Ἰλ. Ζ. 478, Σοφ. Οἰδ. Τύρ. 276, κτλ.· ἑπομένου ἀναφορικοῦ, τίς ὧδε τλησικάρδιος ὅτῳ…; Αἰσχύλ. Πρ. 159· ὡσαύτως, ὧδε…, εἰ Πλάτ. Κρατ. 391Α, πρβλ. Σοφοκλ. Οἰδ. Κολ. 272· μετὰ μετοχ., δύαισι καμφθεὶς ὧδε δεσμὰ φυγγάνω­­ Αἰσχύλ. Πρ. 513· ὧδέ πως εἶναι συχνὸν παρ᾿ Ἀττ., Πλάτ. Πολ. 393D, Ξεν. Ἀπομν. 2. 1, 21, Λουκ. Ἑρμότ. 32, κλπ. 2) ἐπὶ καταστάσεως, οὑτωσί, ὡς ἔχει, καθὼς εἶναι, πρόμολ᾿ ὧδε, ἔλα ἐδῶ καθὼς εἶσαι, ἀμέσως, Ἰλ. Σ. 392, πρβλ. Ὀδ. Α. 182., Β. 28 (ὅπερ ὁ Bullm. προτιμᾶ νὰ ἑρμηνεύῃ τοπικῶς, ἀλλ᾿ ἴδε κατωτ. ΙΙ)· ὧδ᾿ αὔτως στρεύγεσθαι Ἰλ. Ο. 513. 3) προαγγέλει τι ἑπόμενον, μάλιστα ὁπόταν εἰσάγῃ τοὺς λόγους ἑτέρου, π.χ. Ἰλ. Α. 181 (ἔνθ᾿ ἀκολουθεῖ μετὰ τὸ ῥῆμα), Ὀδ. Β. 111, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 201, κλπ. ὧδ᾿ ἠμείψατο Σοφ. Φιλ. 378· πρβλ. τοιοῦτος, τοιόσδε, κτλ.· ἐνίοτε ὅμως ἀναφέρεται εἰς τὸ προηγούμενον, Ἡρόδ. 5. 2. 4) πλεοναστικῶς, τόσον ὧδε Ὀδ. Ι. 403· ὡσαύτως, ὧδε τῇδε Σοφ. Ἠλ. 1301. 5) μετὰ γεν., ὧδε γένους Εὐρ. Ἡρακλ. 214· πρβλ. Πόρσ. εἰς Εὐρ. Φοιν. 372, καὶ οὕτω Ι. 5. ΙΙ. ἐπὶ τόπου, πρβλ. ὅδε Ι· ὁ Εὐστ. ὅλως ἀρνεῖται τὴν χρῆσιν τῆς λέξεως ἐπὶ τῆς σημασίας ταύτης παρ᾿ Ὁμ. (πρβλ. Nitz ch εἰς Ὀδ. Α. 182)· καὶ ἅπαντα τὰ Ὁμηρικὰ χωρία τὰ μνημονευόμενα ὡς παραδείγματα τῆς χρήσεως ταύτης δύνανται νὰ ὑπαχθῶσιν εἰς τὴν σημασ. Ι. 1 ἢ 2 ἐπὶ δεικτικῆς ἐννοίας, ἴδε ἀνωτ. Ι. 2. Παρ᾿ Ἡροδ. 1. 111, 115, ὀρθῶς ἀποκατεστάθη τὸ ὅδε· τὰ δὲ παρὰ Τραγικοῖς παραδείγματα (μάλιστα παρὰ Σοφ., οἷον ἐν Οἰδ. Τυρ. 7, 144, 298, Οἰδ. ἐπὶ Κολ. 182, 841, 1206, κ. ἀλλ.) νομίζονται παρὰ πολλῶν ἐκ τῶν νεωτέρων ἑρμηνευτῶν ὡς ὕποπτα· ὁ Meineke (εἰς Κρατῖν. ἐν «Δραπέτισι» 5) παραδέχεται τὴν χρῆσιν ταύτην μόνον παρὰ τοῖς μεταγενεστ., οἷον παρὰ Θεοκρίτῳ 1. 106, τηνεῖ δρύες, ὧδε κύπειρος, πρβλ. 118, 119· ὧδε κἀκεῖ Πλούτ. 2. 34Α· ὧδε καὶ ὧδε, ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, Ἀνθ. Παλατ. 5, 129· ἀλλ᾿ ἔν τισι χωρίοις τοῦ Σοφ. ἡ χρῆσις αὕτη εἶναι σχεδὸν ἀναμφισβήτητος, Ο. Κ. 182, 1547, Τρ. 402.

French (Bailly abrégé)

adv.
I. de manière ainsi :
1 de cette manière (se rapporte à ce qui précède ou à ce qui suit) : εἴπερ ὧδ’ ἔχει SOPH s’il en est ainsi ; ὧδε ἠμείψατο SOPH il répondit ainsi ; en relat. avec un adv. relatif : ὧδε… ὡς, ainsi… que ; ὧδ’ αὕτως, ainsi justement ; ὧδέ πως, à peu près ainsi ; ὧδε εἰπεῖν ATT pour ainsi parler;
2 dans l’état où l’on est : ὧδε θέεις IL tu cours maintenant comme tu cours, càd sans résultat;
3 tellement, à ce point ; suivi de ὥστε : à ce point que, etc.
II. de lieu ici sans mouv. : ὧδε κἀκεῖ PLUT ici et là ; avec mouv. ὧδε κἀκεῖσε LUC ici et là.
Étymologie: adv. de ὅδε.

English (Autenrieth)

(adv. from ὅδε): so, thus, in this way, referring either to what follows or to what precedes, Il. 1.181, Il. 7.34; correl. to ὡς, Γ 3, Il. 6.477; like αὔτως, ὧδε θέεις ἀκίχητα διώκων, ‘just as you do,’ i. e. in vain, Il. 17.75, Il. 20.12; just, as you see, Od. 1.182, Od. 2.28 (according to Aristarchus ὧδε never means hither in Homer); to such a degree, Il. 12.346.

English (Slater)

ὧδε
   1 thus as follows ὧδ' ἀμείφθη (P. 4.102) ἔειπεν δ' ὧδε (P. 4.229) ὧδ' εἶπε μαρναμένων (Tricl.: ὧδε δ) (P. 8.43)