evenio

Latin > English

evenio evenire, eveni, eventus V :: come out/about/forth; happen; turn out

Latin > English (Lewis & Short)

ē-vĕnĭo: vēni, ventum, 4 (
I praes. subj. evenat, Enn. ap. Non. 507, 20; Plaut. Trin. 1, 2, 3; id. Mil. 4, 1, 19: evenant, id. Ep. 3, 1, 2), v. n., to come out, come forth.
I Lit. (very rare): merses profundo: pulchrior evenit, Hor. C. 4, 4, 65: tota arundo serius praedicto tempore evenit, comes up, grows up, Col. 4, 32, 2: sine modo rus eveniat, Plaut. Cas. 2, 8, 1: Capuam, id. Rud. 3, 2, 17; cf.: evenit sermo Samuelis Israeli, Vulg. 1 Reg. 3, 21.—Far more freq. and class.,
II Trop.
   A In gen., to fall out, come to pass, happen; and with alicui, to befall, happen to, betide one (v. 2. accido, II., and 1. contingo, II. B. 3. b.): in hominum aetate multa eveniunt hujusmodi, Plaut. Am. 3, 2, 57 sq.; cf.: maxime id in rebus publicis evenit, Cic. Rep. 1, 44: timebam, ne evenirent ea, quae acciderunt, id. Fam. 6, 21; cf. id. Planc. 6, 15; Sall. C. 51, 26: quid homini potest turpius, quid viro miserius aut acerbius usu venire? quod tantum evenire dedecus? Cic. Quint. 15, 49: quem (sc. tyrannum) si optimates oppresserunt, quod ferme evenit, habet, etc., id. Rep. 1, 42; cf.: quod evenit saepius, id. ib.: quod plerumque evenit, id. ib.; 2, 28 fin.: hoc in hac conformatione rei publicae non sine magnis principum vitiis evenit, id. ib. 1, 45 fin.: ut alia Tusculi, alia Romae eveniat saepe tempestas, id. Div. 2, 45: quota enim quaeque res evenit praedicta ab istis? aut si evenit quippiam: quid afferri potest, cur non casu id evenerit? id. ib. 2, 24, 52: ubi pax evenerat, had been concluded, Sall. C. 9, 3 et saep.: vereor, ne idem eveniat in meas litteras, that the same thing will happen to my letter, Cic. Fam. 2, 10.—Impers., it happens (cf.: accidit, incidit, contigit, obtingit, fit), with ut: evenit, senibus ambobus simul Iter ut esset, Ter. Phorm. 1, 2, 15; so Cic. Inv. 1, 35; Brutus ap. Cic. de Or. 2, 55, 224; Quint. 1, 5, 28; 2, 12, 5 et saep.; with quod, Enn. ap. Non. 507, 20 (cf. 2. accido): ob id, quod furtum fecit servus, evenit, quo minus eum habere domino liceat, Dig. 30, 1, 45.—With dat.: illi divitiae evenerunt maxumae, Plaut. Men. prol. 67; cf.: damna evenerunt maxuma misero mihi, id. Stich. 1, 3, 56: merito sibi ea evenerunt a me, id. Capt. 2, 3, 55: cum mihi nihil improviso evenisset, Cic. Rep. 1, 4: quibus (improbis) utinam ipsis evenissent ea, quae tum homines precabantur! id. Sest. 33; cf. id. Fin. 1, 16, 53 et saep.: L. Genucio consuli ea provincia sorte evenit, fell to, Liv. 7, 6; in the same sense without sorte, Sall. J. 35, 3; Liv. 2, 40 fin.; 9, 41 et saep.: si quid sibi eveniret, if any thing should happen to himself, euphemist. for if he should die, Suet. Caes. 86 Ruhnk.; Vop. Prob. 6 fin.; cf.: si in Pompeio quid humani evenisset, Sall. H. Fragm. 5, 8, p. 244 ed. Gerl. (v. 2. accido, II.).—
   B In partic., to proceed, follow, result (as a consequence) from any thing; to turn out, issue, end in any way (cf. evado, I. B. 2.; evado is used both of persons and things, but evenio only of things): eventus est alicujus exitus negotii, in quo quaeri solet, quid ex quaque re evenerit, eveniat, eventurum sit, etc., Cic. Inv. 1, 28, 42: ut nobis haec habitatio bona, fausta, felix fortunataque eveniat, Plaut. Trin. 1, 2, 3: quae (auspicia) sibi secunda evenerint, Cic. Div. 1, 15, 27 (al. secunde); cf. Suet. Vit. 9: cuncta prospera eventura, Sall. J. 63, 1; cf. Liv. 21, 21; 37, 47: quoniam quae occulte tentaverat, aspera foedaque evenerant (opp. prospere cessere), Sall. C. 26 fin. Kritz.; cf.: si adversa pugna evenisset, Liv. 8, 31: ut ea res mihi magistratuique bene atque feliciter eveniret, Cic. Mur. 1; so, bene ac feliciter, Liv. 31, 5; cf. feliciter, * Caes. B. G. 4, 25, 3: prospere, Cic. Fam. 3, 12, 2 (with cadere); so, prospere, Plaut. Ps. 2, 1, 1; Cic. N. D. 2, 66 fin.; Liv. 9, 19: bene, Sall. J. 92, 3; cf.: male istis eveniat, Plaut. Curc. 1, 1, 39: vides omnia fere contra ac dicta sint evenisse, Cic. Div. 2, 24 fin.; cf.: quod si fors aliter quam voles evenerit, Plaut. Cas. 2, 5, 37: si quid praeter spem evenit, Ter. And. 2, 6, 5; id. Ad. 5, 3, 29; id. Phorm. 2, 1, 16; 21: quoniam haec evenerunt nostra ex sententia, Plaut. Men. 5, 9, 89; cf. Ter. Heaut. 4, 5, 17; id. Hec. 5, 4, 32: istaec blanda dicta quo eveniant, Plaut. Most. 2, 1, 48; so, quo, id. ib. 1, 2, 52; id. Bacch. 1, 2, 36; cf. quorsum, Ter. Hec. 1, 2, 118.—Hence, ēventum, i, n. (acc. to evenio, II.).
   A An occurrence, chance, event.
   1    In gen. (rare): semper me causae eventorum magis movent quam ipsa eventa, Cic. Att. 9, 5, 2: plurimorum seculorum et eventorum memoria, id. Rep. 3, 9, 14: si cujusque facti et eventi causa ponetur, id. Part. Or. 9, 32.—
   2    In Lucr. opp. conjunctum, of the external conditions, or accidents, of persons and things (as poverty, riches, freedom, etc.), Lucr. 1, 450; 458; 467; 470 al.—
   3    Alicujus, that which befalls one, experience, fortune: ei qui sciunt quid aliis acciderit, facile ex aliorum eventis suis rationibus possunt providere, Auct. Her. 4, 9, 13: ut te ex nostris eventis communibus admonendum putarem, Cic. Fam. 1, 7, 9: fabula rerum eventorumque nostrorum, id. ib. 5, 12, 6: cui omnia pendere ex alterius eventis coguntur, id. Tusc. 5, 12, 36: plures aliorum eventis docentur, Tac. A. 4, 33.—
   B The issue, consequence, result, effect of an action (cf.: exitus, eventus, successus, obitus, occasus), freq. in Cic., usually plur.: consilia eventis ponderare, Cic. Rab. Post. 1; so opp. facta, id. Pis. 41; Fragm. ap. Non. 204, 6; opp. causae, id. Div. 1, 6 fin.; id. Top. 18: quorum praedicta quotidie videat re et eventis refelli, id. Div. 2, 47 fin.—In sing., Cic. Att. 3, 8, 4.

Latin > French (Gaffiot 2016)

ēvĕniō,⁸ vēnī, ventum, īre, intr.
    I [au pr.] venir hors de, sortir : Hor. O. 4, 4, 65 || Capuam Pl. Rud. 631, parvenir à Capoue || croître : Col. Rust. 4, 32, 2.
    II [fig.]
1 avoir une issue, un résultat : bene et feliciter evenire Cic. Fam. 4, 14, 1, avoir un bon, un heureux résultat ; nostra ex sententia Pl. Men. 1151, avoir l’issue que nous souhaitons ; quod precatus a dis immortalibus sum... ut ea res mihi magistratuique meo... bene atque feliciter eveniret Cic. Mur. 1, la prière que j’ai adressée aux dieux immortels... savoir que cette élection eût un bon, un heureux succès pour moi et pour la charge que j’exerce..., cf. Cæs. G. 4, 25, 3 ; Liv. 31, 5, 4
2 arriver = se réaliser, s’accomplir : quotaquæque res evenit prædicta ab istis ? Cic. Div. 2, 52, combien peu se produit-il de choses prédites par eux ?
3 échoir (alicui, à qqn) : L. Genucio consuli ea provincia sorte evenit Liv. 7, 6, 8, cette province (mission) échut par le sort au consul L. Génucius ; [sans sorte ] Sall. J. 35, 3 ; Liv. 2, 40, 14, etc. ; incommoda quæ eveniunt improbis Cic. Fin. 1, 53, les malheurs qui arrivent aux méchants || vereor ne idem eveniat in meas litteras Cic. Fam. 2, 10, 1, je crains le même sort pour mes lettres
4 arriver, se produire [avec idée d’effet, de suite, de résultat] : timebam ne evenirent ea quæ acciderunt Cic. Fam. 6, 21, 1, je craignais les événements (les résultats) qui sont arrivés en effet ; illis merito accidet, quicquid evenerit Sall. C. 51, 26, ils auront mérité le sort, quel qu’il soit, qui sortira de nos délibérations ; quod ferme evenit Cic. Rep. 1, 65 ; id quod evenit sæpius Cic. Rep. 1, 65, ce qui arrive d’ordinaire, le plus souvent (suite ordinaire des faits) || impers. : ut plerumque evenit Cic. Planc. 15, comme il arrive d’ordinaire ; evenit ut, il arrive que : temporibus quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus sæpe eveniet ut... Cic. Fin. 1, 33, par suite de certaines conjonctures, soit de devoirs pressants, soit de nécessités extérieures, il arrivera souvent que... subj. prés. arch. evenat Enn. Scen. 203 ; Pl. Curc. 39 ; Mil. 1010 ; Epid. 287 ; evenant Pl. Epid. 321.

Latin > German (Georges)

ē-venio, vēnī, ventum, ire, heraus-, hervorkommen, I) eig.: 1) im allg.: pulchrior evenit (mari). Hor. carm. 4, 4, 65. – mit Angabe wohin? = hinkommen, hingelangen, Capuam, Plaut. rud. 631. – 2) insbes., wachsend hervorkommen, hervorwachsen, arundo serius evenit, Col. 4, 32, 2. – II) übtr.: 1) einen Ausgang gewinnen, ausschlagen, ablaufen, a) im allg.: bene, Plaut. u. Cic.: ex sententia, Ter.: quorsum eventurum hoc sit, Ter.: igitur tum specimen cernitur, quo eveniat (welch ein Ende nehmen wird) aedificatio, Plaut.: ev. in caput nostrum, Ov. – m. Dat. pers., alci feliciter, Caes.: bonis male evenit, den Guten geht es schlimm, Cic. – b) eintreffen, in Erfüllung gehen, quota enim quaeque res evenit praedicta ab istis? Cic.: eveniunt optata deae, Ov.: vides omnia fere contra ac dicta sint evenisse, Cic.: eveniant volo tibi quae optas, Plaut.: quae precor eveniant, Ov. – Partiz. subst., ēventūra (n. pl.), Dinge, die eintreffen werden od. können, Tibull. 2, 1, 15. Plin. ep. 1, 18, 2. – c) zuteil werden, zufallen, provincia (sorte) evenit alci, Liv.: auspicia, quae sibi secunda evenerint, Cic. – d) zustande kommen, verwirklicht werden, Tac. ann. 4, 33. – 2) sich zutragen, sich ereignen, eintreten, geschehen, widerfahren, begegnen (wobei eine Verbindung zwischen Ursache u. Wirkung, ein Erfolg ausgedrückt wird; vgl. accĭdo no. II, 2 u. contingo no. II), quidquid praeter spem eveniat, Ter.: pax evenit, es erfolgt Friede, Sall.: quia (haec) possunt evenire, wirklich eintreten, Cic.: si quid sibi eveniret, wenn ihm etwas zustoßen, wenn ihm etwas (Menschliches) begegnen, d.i. wenn er sterben sollte, Suet.: u. so si quid evenisset, Spart.: ut plerumque evenit, Cic.: forte evenit, ut etc., Cic.: hostibus eveniat viduo dormire cubili, Ov.: nobis primae dissensiones vitio humani ingenii evenere, Sall. fr. – / Archaist. Coniunct. Praes. evenat, Enn. fr. scen. 203. Plaut. Curc. 39; mil. 1010; trin. 41; Epid. 287. Pompon. com. 35: evenant, Plaut. Epid. 321; most. 395 R. (Schöll eveniant).

Latin > Chinese

evenio, is, veni, ventum, venire. n. 4. :: 來。到。遇。分。— ex sententia 所來如意。— praeter sententiam 事出意外。 不料。Pulchrior evenit 美于先。Evenit ut moreretur 遇其亡。Mihi Numidia evenit 該我管奴米疊。