Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

existimo

From LSJ

Οὔτ' ἐν φθιμένοις οὔτ' ἐν ζωοῖσιν ἀριθμουμένη, χωρὶς δή τινα τῶνδ' ἔχουσα μοῖραν → Neither among the dead nor the living do I count myself, having a lot apart from these

Euripides, Suppliants, 968

Latin > English

existimo existimare, existimavi, existimatus V TRANS :: value/esteem; form/hold opinion/view; think/suppose; estimate; judge/consider

Latin > English (Lewis & Short)

ex-istĭmo: or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. aestimo.
I = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare): satin abiit neque quod dixi flocci existumat? Plaut. Most. 1, 1, 73: dum ne ob malefacta peream, parvi existumo, id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2: magni operam, Nep. Cat. 1, 2: minoris aliquid, id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause: nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me? Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
II In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem.—Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
   (a)    With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.: quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare, Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21: quod ego nullo modo existimo, Cic. Tusc. 3, 11, 25: cottidianae vitae consuetudinem, pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.: M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est, Cic. Caecin. 4, 10; cf.: P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax, id. de Or. 2, 66, 268: qua (fama) diu princeps oratorum ... existimandus est, Quint. 11, 3, 8: popularitas signum affectati regni est existimatum, id. 5, 9, 13: assimulata sunt schemata existimanda, id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
   (b)    With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo; merito id fieri uterque existimat, Plaut. Most. 1, 3, 147: ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc., id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19: si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum, Cic. Agr. 2, 33, 89: non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari, id. Fam. 15, 21, 4: ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos, id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject: fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc., Cic. de Or. 2, 1, 4: disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur, Caes. B. G. 6, 13 fin.: Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc., Quint. 9, 2, 92 et saep.—Pass. impers.: huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur, Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
   (g)    With a rel. or interrog.-clause: haud existimans, quanto labore partum, Ter. Ph. 1, 1, 11: nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint, judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.: utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat, be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3: qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest, Liv. 22, 59, 14: existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent, Tac. H. 4, 81.—
   (d)    With de: de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus, Cic. Leg. 1, 2, 7: ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus, id. Fam. 1, 7, 5: male de aliquo, to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.: tu ipse quem ad modum existimes vide, id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.—Pass. impers.: exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest, Cic. Brut. 21, 82.—(ε) With in and abl.: in hostium numero existimari, to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—(ζ) Absol.: ut Cicero existimat, Quint. 9, 1, 29: sicut multi existimarunt, id. 8, 6, 67.—Pass. impers.: ita intellegimus vulgo existimari, Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges: si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint, Cic. Brut. 24, 92.

Latin > French (Gaffiot 2016)

exīstĭmō⁶ (arch. exīstŭmō), āvī, ātum, āre (ex, æstimo), tr. et intr.
    I tr.,
1 juger, considérer, être d’avis, penser, croire : avarum aliquem Cic. Verr. 2, 3, 190, considérer qqn comme avide ; si innocentes existimari volumus Cic. Verr. 2, 2, 28 ; si nous voulons être considérés comme des gens intègres ; in hostium numero existimati Cic. Verr. 1, 1, 13, comptés au nombre des ennemis || [avec prop. inf.] juger que : Cic. Fin. 2, 44 ; Tusc. 3, 72 ; [pass. pers.] cum Silano contendere existimatur Cic. Att. 1, 1, 2, il est considéré comme compétiteur de Silanus, cf. de Or. 2, 4 ; Cæs. G. 6, 13 ; [avec interr. ind.] eorum quanta mens sit existimare Cic. Tusc. 1, 59, juger la puissance de leur intelligence, cf. Cæs. C. 3, 102, 3 ; Sall. J. 85, 14 ; Liv. 22, 59, 14
2 = æstimare, apprécier [avec gén. de prix] : Pl. Capt. 678 ; Sulp. Ruf. d. Cic. Fam. 4, 5, 2 ; Nep. Cato 1, 2 ; Suet. Aug. 40.
    II intr., avoir une opinion, juger ; de aliquo Cic. Leg. 1, 7, avoir une opinion sur qqn ; bene existimare de aliquo Cic. Att. 6, 2, 3, avoir bonne opinion de qqn, cf. Br. 298 ; Verr. 2, 2, 117 ; de iis male existimant Cic. Off. 2, 36, ils ont mauvaise opinion d’eux || [pass. imp.] Br. 82 ; Rep. 2, 28 || existimantes pris substt, les critiques : Cic. Br. 92.

Latin > German (Georges)

ex-īstimo (ex-aestumo, ex-īstumo), āvī, ātum, āre, dem innern Werte nach irgendwie anschlagen, beurteilen, I) eig., etw. od. jmd. so und so beurteilen, für das und das halten, ansehen, α) mit Genet. des Wertes od. der Beschaffenheit: neque quod dixi flocci existumat, Plaut.: dum ne ob malefacta peream, parvi existumo, Plaut.: omnia minoris existimare, Sulpic. in Cic. ep.: magni eius opera existimata est in proelio ad Senam, Nep. – m. Genet. pretii u. folg. Infin. od. Acc. u. Infin., magni existimans sincerum... servare populum, Suet. – prisci decorique moris existimans clarae stirpis indolem sic notescere, Suet. – β) m. Acc. des Prädikats, wofür man hält usw.: ex. alqm avarum, Cic.: alqm sapientem et appellare et ex. (u. wirklich dafür halten), Cic.: ex. athletarum corpora decora vere, Quint.: unicum bonum diuturnam vitam, Curt.: maximum existimavit quaestum memorem gratumque videri, hielt es für den größten Gewinn, Nep. – im Passiv mit Nom. des Prädikats, Q. Hortensius... diu princeps oratorum existimatus est, Quint.: homo, ut existimabatur, avarus et furax, Cic. – γ) mit in u. Abl.: in hostium numero existimari, als Feind angesehen werden, Cic.: in probro existimari, Plin. – δ) mit allgemeiner Wertbestimmung: utcumque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.
II) übtr.: A) nach Abschätzung der Gründe für u. wider über etwas sich ein Urteil-, eine Meinung-, eine Ansicht bilden, erachten, der Meinung-, der Ansicht sein, meinen, glauben, denken, dafür halten, α) gew. mit folg. Acc. u. Infin.: non possum existimare plus quemquam a se ipso quam me a te amari, Cic.: non omittendum sibi consilium Nervii existimaverunt, Caes. – im Passiv mit folg. Infin., qui semel in gestu peccavit, non continuo existimatur nescire gestum, Cic.: Africano vim attulisse existimatus est, Cic.: disciplina in Britannia reperta esse existimatur, Caes.: hoc milia DCCC in longitudinem esse existimatur, Caes.: unpersönl. mit folg. Acc. u. Infin.: Taprobanen alterum orbem terrarum esse diu existimatum est, Plin. – β) m. folg. indir. Fragesatz: haud existimans, quanto labore partum, nicht denkend usw., Ter. – γ) m. bl. allg. Acc. Pron.: quod ego nullo modo existimo, welcher Ansicht ich durchaus nicht beitreten kann, Cic. Tusc. 3, 25. – δ) absol.: ut Cicero existimat, Quint.: ut existimant, Quint. – Unpers., ita intellegimus vulgo existimari, Cic.
B) etwas beurteilen, über etw. urteilen, ein Urteil abgeben, -fällen, entscheiden, bei Cicero namentlich oft von der kritischen Beurteilung und Würdigung der Schriften u. Schriftsteller (s. Jahn Cic. Brut. 92), 1) im allg.: α) m. Acc.: ex. cotidianae vitae consuetudinem, Ter. heaut. 282 sq. – β) m. de u. Abl.: de qua causa vos existimare, quam etc.... melius est, Liv.: de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus, Cic.: ex. eventu de consilio alcis, Cic.: quis autem de ipso sapiente aliter existimat, quin m. Konj., wer möchte nicht über den W. die Ansicht haben, daß usw., Cic. de fin. 5, 32. – bene od. male ex. de alqo, gut oder schlecht über jmd. urteilen, -über od. von jmd. sprechen, Cic. u.a. – Unpers., exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest, Cic. – γ) m. folg. indirektem Fragesatz: existimabitis, qualis illa pax aut deditio sit, Sall.: existimari non potest, vix existimari potest, utrum... an etc., Caes. u. Liv.: nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint, Sall. – δ) absol., u. zwar Partic. subst., existimantes, ium, m., die kritischen Beurteiler u. Würdiger, die Kunstrichter, Kritiker, Cic. Brut. 92. – 2) insbes. als t. t. der Ärzte, die über einen Fall ein Urteil-, ein Gutachten-, ein visum repertum abgeben, nec in tot vulneribus, ut Antistius medicus existimabat, letale ullum repertum est, Suet. Caes. 82, 3. – / Gew. Form existimo, doch auch existumo; archaist. exaestumo, Corp. inscr. Lat. 1, 198. lin. 15; aber exaestimo verworfen von Victorin. 1, 4, 86. p. 22, 7 K.

Latin > Chinese

existimo, as, are. act. n. (aestimo.) :: 估量。想。— eum avarum 以彼爲慳吝。— de ejus impudentia 謂其無恥。 De omnibus bonis male existimo 疑諸善人。Existimatur in probro 人以爲卑。