δριμύς

English (LSJ)

εῖα, ύ,

   A piercing, sharp, keen, βέλος Il.11.270: metaph., δριμεῖα μάχη 15.696, Hes.Sc.261; δ. χόλος Il.18.322; μένος Od.24.319; ἄχος Hes.Sc.457; θυμός A.Ch.391 (lyr.).    II of things which affect the eyes or taste, keen, pungent, acrid, of smoke, δριμύτατος καπνῶν Ar.V.146; of radish, etc., opp. γλυκύς, X.Mem.1.4.5, cf. Pl.Com.154 (Sup.); χυμός Arist.de An.422b13; ὀσμαί ib.421a30; δριμέσιν ἰητρεύειν with pungent drugs, Hp.Fract.27; δ. οἶνος Luc.Merc.Cond.18. Adv. -έως: Comp. δριμύτερον, ὄζειν Arist.Pr.907a13; ῥεύματος δριμύτερον γενομένου Hp.VM18.    III metaph., of persons, bitter, fierce, ἀλάστωρ A.Ag.1501 (lyr.); ἄγροικος Ar.Eq.808, etc.; also, keen, shrewd, κρόταλον E.Cyc.104; ἔντονοι καὶ δ. Pl.Tht.173a; δ. καὶ δικανικός ib. 175d; δ. ἐν τῷ ἀποκρίνεσθαι Arist. Top.156b37; λόγος δριμύτατος Id.SE182b37 (but λέξις and λόγος δ. of striking turns of phrase, Hermog.Id.1.2, 2.5): neut. as Adv., δριμὺ βλέπειν look bitter, Ar.Ra. 562; but also to look sharply, keenly, Pl.R.519a, Luc.Symp.16; ἐνορᾶν Id.Cat.3, Ael.VH14.22, D.C.59.26:—regul. Adv. δριμέως, Anaxandr.15.3; ἐρασθῆναι Ael.NA7.15; δριμύτατα ἀλγεῖν Id.VH 12.1.

German (Pape)

[Seite 667] εῖα, ύ, scharf, durchdringend, stechend, von der Wirkung aufs Gefühl; vgl. Plat. Tim. 66 a. Homer viermal: Iliad 15, 696 δριμεῖα μάγη; 18, 322 δριμὺς χόλος; 11, 270 ὡς δ' ὅτ' ἂν ὠδίνουσαν ἔχῃ βέλος ὀξὺ γυναῖκα, δριμύ, τό τε προϊεῖσι μογοστόκοι εἰλείθυιαι, Ἥρης θυγατέρες πικρὰς ὠδῖνας ἔχουσαι; Odyss. 24, 319 ἀ νὰ ῥῖνας δέ οἱ ἤδη δριμὺ μένος προύτυψε. – Folgende : ἀλγηδών Polem. 1, 25; καπνός Ar. Vesp. 146, der in die Augen beißt; vom Geschmacke, χυμός Arist. anim. 2, 10; οἶνος Luc. tuere. cond. 18; vom Geruche, Ar. Plut. 693; Arist. anim. 2, 9; Xen. Mem. 1, 4, 5 setzt bei der Empfindung des Geschmacks τὰ γλυκέα den δριμέα gegenüber, u. so öfter vom Geschmacke, = bitter, herb, Theophr. Auch vom stechenden Blicke, δριμὺ βλέπειν Ar. Ran. 562 Philp. 50 (IX, 777), finster, zornig aussehen; ἀποβλέπειν, ἐνορᾶν, Luc. Pseud. 32; Ael. V. H. 14, 22; δριμὺ βλέμμα Hdn 4, 5, 17. – Häufig übertr. scharf, heftig; μάχη Hes. Sc. 261; ἄχος Hes. Sc. 457; vgl. Aesch. Ch. 386; Ag. 1482 ἀλάστωρ, streng, unerbittlich, δριμύτατος, der heftigste, Ar. Vesp. 277 u. öfter; γολή Theocr. 1, 18; δριμὺ καὶ ὑβριστότατον θηρίων Plat. Legg. VII, 808 d; ἔρως, Plat. epigr. 6 bei D. L. 3. 31, in der Anth. (VII, 217) steht γλυκύς, s. Iac zur St.; ἔρως εἰρήνης Plut. Num. 16; begierig, Ael. H. A. 10, 14. – Vom Geiste, durchdringend, scharfsinnig, verschmitzt, acutus; Σισύφου γένος Eur. Cycl. 104; καὶ ἔντονοι Plat. Theaet. 173 a; καὶ δικαινικός 175 d; vgl. Ar. Av. 255; Sp.

Greek (Liddell-Scott)

δρῑμύς: -εῖα, ύ, διαπεραστικός, ὀξύς, Λατ. acer, δριμὺ βέλος Ἰλ. Λ. 270· καὶ μεταφ., δριμεῖα μάχη Ο. 696, Ἡσ. Ἀσπ. 261· δριμὺς χόλος Ἰλ. Σ. 322· δριμὺ μένος Ὀδ. Ω. 319· ἄχος Ἡσ. Ἀσπ. 457· οὕτω, δρ. θυμὸς Αἰσχύλ. Χο. 392. ΙΙ. παρ’ Ἀττ., ἐπὶ πραγμάτων, ἅτινα ἐνοχλοῦσιν ἰδίως τοὺς ὀφθαλμοὺς ἢ τὴν γεῦσιν, καυστικός, ὀξύς, ἐρεθιστικός, ἐπὶ καπνοῦ, Ἀριστοφ. Σφηξ. 146· καυστικός, δυνατός, ἀντίθ. γλυκύς, Ξεν. Ἀπομν. 1. 4, 5, πρβλ. Πλάτ. Κωμ. Κανθ. 5, Ἀριστ. π. Ψυχ. 2. 10, 6· ἐπὶ ὀσμῆς, Ἀριστοφ. Πλ. 694, Ἀριστ. ἔνθ’ ἀνωτ. 2. 9, 5· δριμέσιν ἰητρεύειν, μὲ αὐστηρά, δυνατὰ φάρμακα, Ἱππ. Ἀγμ. 769· ― ἐπίρρ. -έως Ἀναξανδρ. Ἡρακλ. 1· δριμύτερον ὄζειν Ἀριστ. Προβλ. 12. 7. ΙΙΙ. μεταφ. καὶ ἐπὶ προσώπων, θερμός, αὐστηρός, πικρός, ἄγριος, ἀλάστωρ Αἰσχύλ. Ἀγ. 1501· ἄγροικος Ἀριστοφ. Ἱππ. 808, κτλ.· ὡσαύτως, ἀγχίνους, πανοῦργος, Λατ. acutus, Εὐρ. Κύκλ. 104· ἔντονοι καὶ δρ. Πλάτ. Θεαιτ. 173Α· δρ. καὶ δικανικὸς αὐτόθι 175D· δρ. ἐν τῷ ἀποκρίνεσθαι Ἀριστ. Τοπ. 8. 1, 17· λόγος δριμύτατος ὁ αὐτ. Σοφ. Ἐλέγχ. 33, 5· δριμὺ βλέπειν, βλέπειν μετὰ πικρίας ἢ αὐστηρότητος, Ἀριστοφ. Βατρ. 562· ἀλλ’ ὡσαύτως, βλέπω ὀξέως, ὀξυδερκῶς, Πλάτ. Πολ. 519Β.

French (Bailly abrégé)

εῖα, ύ;
1 aigre, âcre, piquant ; δριμὺ βέλος IL douleur aiguë (de l’enfantement) ; p. anal. δριμὺ ἀποβλέπειν LUC, ἐνορᾶν ÉL attacher sur qqn des regards perçants ou irrités ; fig. δριμεῖα μάχη IL combat rude litt. âcre ; δριμὺ μένος OD vive émotion ; rude, violent en parl. de pers.
2 en parl. de l’intelligence perçant, pénétrant, fin.
Étymologie: DELG pas d’étym.

Spanish (DGE)

(δρῑμύς) -εῖα, -ύ

• Alolema(s): fem. -έα Hp.Vict.3.74; -έη Hp.Vict.3.75; -είη Nic.Fr.70.12

• Morfología: [gen. masc. δριμίος PCair.Zen.33.15 (III a.C.)]
I 1de objetos agudo, afilado, penetrante βέλος Il.11.270, Meropis 2.4, Nonn.D.41.411, κόνδυλος Ar.Pax 257
•subst. τὸ δριμύ el aguijón del escorpión, Lyd.Mag.1.42.
2 de olores penetrante, fuerte δριμέων ὀδμαί Hp.Morb.3.2, δριμεῖαι καὶ γλυκεῖαί εἰσιν ὀσμαί Arist.Sens.443^b9, cf. de An.421^a30, Plu.2.665d, δριμύτατος καπνῶν Ar.V.146
•de sabores y alimentos acre, agrio, amargo, ácido, picante ἅλμη Hp.Vict.3.75, Nic.Fr.70.12, μυττωτός Hp.Epid.2.6.28, σίδια Hp.Morb.2.47b, βόλβιον Hp.Mul.2.181, ὀρίγανος Pl.Com.169, χυμός Arist.de An.422^b13, Sens.442^a18, τάμισος Theoc.11.66, οἶνος Luc.Merc.Cond.18, cf. PCair.Zen.l.c., ἁλμυρὸν δὲ μηδὲν μηδὲ δριμὺ προσφέρειν no dar(le) ningún alimento salado ni ácido Hp.Acut.(Sp.) 1, ῥίζας ... δριμείας δὲ τῇ γεύσει καὶ τῇ ὀδμῇ Dsc.1.2.1, cf. Pl.Ti.66a, Ocell.21, Plu.2.92b, Vett.Val.1.13, Orph.L.720, op. γλυκύς X.Mem.1.4.5, ἡ ... γλῶττα τοῦ ... δριμέος ... γνώμων ἐστί Plu.2.990a
•tb. de humores y flujos del cuerpo acre τῆς γὰρ χολῆς ... τὸ δὲ παχύτατον καὶ δριμύτατον la parte más espesa y amarga de la bilis Hp.Aër.10, ἐμεῖ ... δριμύ Hp.Morb.2.66, cf. Vict.l.c., οἱ ἀεὶ δριμεῖα χολὰ ποτὶ ῥινὶ κάθηται Theoc.1.18, δριμύν τε χόλον κυνός Call.Fr.380.1, cf. Hp.VM 18, Mnesith.Ath.22.3, Tim.Met. en Anon.Lond.8.24, Erasistr.162, Gal.5.275, Steph.in Gal.239
•neutr. compar. como adv. más acremente βδέουσα δριμύτερον γαλῆς Ar.Pl.693, δριμύτερον ὄζειν Arist.Pr.907^a13
•de substancias y medicamentos acre, agudo, irritante, fuerte δριμέα φάρμακα Dsc.1.101, cf. Plu.2.73a
•neutr. plu. subst. (τὰ) δριμέα substancias irritantes οὐ χρὴ δριμέσιν ἰητρεύειν, ἀλλὰ μαλθακοῖσιν es preciso no curar con sustancias irritantes, sino suaves Hp.Fract.27, cf. Nat.Mul.24.
II fig.
1 sent. neg. cruel, violento μάχη Il.15.696, Hes.Th.713, Sc.261, Theoc.22.107, cf. AP 7.438.2 (Damag.), Opp.H.4.554, θύελλα Opp.H.2.531, de sentimientos χόλος Il.18.322, μένος Od.24.319, Mimn.13.6, AP 2.7 (Christod.), ἄχος Hes.Sc.457, θυμός A.Ch.391, κλαύματα Ar.Pax 248, ἄλγος Q.S.5.326, ἐρωτικαὶ ἀνάγκαι Pl.R.458d, cf. Plu.2.623c, 2.759a, Opp.C.2.31, Q.S.10.130
•de pers. y personif. cruel, adusto, severo ἀλάστωρ A.A.1501, ἄγροικος Ar.Eq.808, δικαστής Ar.Pax 349, cf. V.277, ἄτη Nic.Th.244, ἤθελε «δριμὺς» ... Ἱερώνυμος εἶναι cóm. op., c. juego de palabras, a δρῖλος q.u. AP 11.197 (Lucill.), de un niño ineducado δριμὺ καὶ ὑβριστότατον θηρίων Pl.Lg.808d
•medic. virulento, agresivo ἕλκεα Hp.Mul.1.90
•neutr. como adv. δριμὺ βλέπειν mirar torvamente Ar.Ra.562, Pl.R.519a, Luc.Symp.16, AP 9.777.2 (Philippus), δριμὺ ἐνορᾶν Luc.Cat.3, Ael.VH 14.22, D.C.59.26.2, cf. Gal.1.5, Ps.Callisth.4.12
•δριμύτατα muy agudamente δριμύτατα ἀλγεῖν Ael.VH 12.1.
2 sent. posit., de pers. y abstr. astuto, penetrante, agudo, sutil δ. πρέσβυς, καινὸς γνώμην un viejo sutil, de espíritu original Ar.Au.255, cf. Pl.Tht.175d, ἐξ ἁπάντων (ἀγώνων) ἔντονοι καὶ δριμεῖς γίγνονται Pl.Tht.173a, ὅσοι οἴονται δριμεῖς εἶναι ἐν τῷ ἀποκρίνεσθαι los que se creen agudos en sus respuestas Arist.Top.156^b37, κρόταλον δριμύ astuto charlatán ref. Odiseo, E.Cyc.104, Ἐπίκουρος Posidon.47.45, cf. Ps.Dicaearch.1.4, Plu.2.379e, Vett.Val.408.14
•de abstr. δ. λόγος argumento incisivo Arist.SE 182^b32, 37, cf. Plu.2.42c
•en ret., ref. a la utilización de recursos en la narración sutil Hermog.Id.1.1 (p.219), 2.5 (p.343), Plu.2.633a.
III adv. -έως, -τάτως
1 hábilmente εὐρύθμως λαβὼν τὸ μελετητήριον εἶτ' ἐσχεδίασε δριμέως Anaxandr.16.3
•sutilmente Hermog.Id.2.5.
2 violentamente ἐρασθῆναι δριμέως amar apasionadamente Ael.NA 7.15, sup. ὑπὸ τῆς ἐν τῇ σαρκὶ πληγῆς δριμυτάτως κεντούμενος Olymp.Iob 35.7.

• Etimología: Quizá de *dris-mu- cf. let. drīsme ‘rasguño’, forma alargada sobre *dris- > δρίος q.u.

Greek Monolingual

-εία, -ύ και δριμός, -ή, -ό και δριμιός, -ιά, -ιό (AM δριμύς, -εῑα, -ύ)
1. οξύς, αψύς, καυστικός στη γεύση ή την όσφρηση («δριμύ ξίδι»)
2. σφοδρός, ορμητικός, βίαιος («δριμύς χειμώνας»)
3. (για λόγο) α) δηκτικός, πειραχτικός
β) δυνατός, έντονος, επιτακτικός («δριμύτατες παρατηρήσεις»)
4. (για δάκρυα) πικρός
νεοελλ.
το αρσ. ως ουσ. ο δριμύς
φαρμακευτικό φυτό της οικογένειας μαγνολίδες
μσν.
βαρύς, φοβερός
αρχ.
1. (για πρόσ.) α) αυστηρός, άγριος
β) πανούργος
2. (το ουδ. ως επίρρ. με το βλέπω) αυστηρά, με οξυδέρκεια.
[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Αν υποτεθεί ως σημ. «αυτός που κατακόπτει, καταξεσχίζει», τότε δριμύς < δρῐσ-μύς (αντί του δρῐσ-μός.: πιθ. κατά το οξύς κ.ά.) και συνδέεται με λεττ. dris-me «σχισμή, αμυχή». Είναι επίσης πιθανή η σχέση με τη ρίζα der- «γδέρνω, ξεσχίζω» του δέρω].