venio

Latin > English (Lewis & Short)

vĕnĭo: vēni, ventum, 4 (
I fut. venibo, Pompon. ap. Non. 508, 23; imperf. venibat, Ter. Phorm. 4, 3, 47; gen. plur, part. sync. venientum, Verg. G. 4, 167; id. A. 1, 434; 6, 755), v. n. Sanscr. root gā, go; Zend root gā, gam, go; Gr. ΒΑ-, βαίνω; Lat. ar-biter, venio; Goth. quiman; O. H. Germ. quëman, koman; Engl. come; v. Curt. Gr. Etym. p. 466, to come (cf. accedo).
I Lit.: nunc, cujus jussu venio et quam ob rem venerim, Dicam, etc., Plaut. Am. prol. 17: veni, vidi, vici, Suet. Caes. 37: imus, venimus, videmus. Ter. Phorm. 1, 2, 53: maritimus hostis ante adesse potest quam quisquam venturum esse suspicari queat, etc., Cic. Rep. 2, 3, 6: venio ad macellum, Plaut. Aul. 2, 8, 3: ut veni ad urbem, etc., Cic. Fam. 16, 12, 2: cupio, te ad me venire, id. ib. 16, 10, 1; Plaut. As. 2, 4, 2: mihi si spatium fuerit in Tusculanum veniendi, Cic. Fam. 9, 5, 3: Cato ... cum venerat ad se in Sabinos, had come home, id. Rep. 3, 28, 40: quia nudius quartus venimus in Cariam ex Indiā, Plaut. Curc. 3, 68: sexto die Delum Athenis venimus, Cic. Att. 5, 12, 1: Italiam fato profugus, Laviniaque venit Litora, Verg. A. 1, 2: tumulum antiquae Cereris sedemque sacratam Venimus, id. ib. 2, 743 (cf. devenio): vin' ad te ad cenam veniam, Plaut. Stich. 3, 2, 30: mercator venit huc ad ludos, id. Cist. 1, 3, 9: homo ad praetorem deplorabundus venit, id. Aul. 2, 4, 38: neque ego te derisum venio neque derideo, id. ib. 2, 2, 46: ad istum emptum venerunt illum locum senatorium, Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124.—With inf.: parasitus modo venerat aurum petere, Plaut. Bacch. 4, 3, 18: non nos Libycos populare penates Venimus, Verg. A. 1, 528.— Of inanimate subjects: navis huc ex portu Persico Venit, Plaut. Am. 1, 1, 249: denique in os salsi venit umor saepe saporis, Cum mare vorsamur propter, Lucr. 4, 220: (aër) Per patefacta venit penetratque foramina, id. 4, 891: (speculi imago) Dum venit ad nostras acies, id. 4, 279: sub aspectum venire, Cic. de Or. 2, 87, 358: in conspectu, Caes. B. C. 2, 27: in conspectum, Hirt. B. G. 8, 48; Cic. Fin. 1, 7, 24: muliebris vox mihi ad aures venit, Plaut. Rud. 1, 4, 13; in Italiā te moraturum, dum tibi litterae meae veniant, reaches you, Cic. Fam. 11, 24, 2: hereditas unicuique nostrum venit, comes, i. e. descends to each of us, id. Caecin. 26, 74; cf.: hic Verres hereditatem sibi venisse arbitratus est, quod in ejus regnum ac manus venerat is, quem, etc., id. Verr. 2, 4, 27, § 62: hic segetes, illic veniunt felicius uvae, come forth, i. e. grow, Verg. G. 1, 54; so, arbores sponte suā, id. ib. 2, 11; 2, 58; Prop. 1, 2, 10. —
   (b)    Impers. pass., we, they, etc., came or have come, etc.: Lilybaeum venitur, Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141: ad me ventum est, it has fallen to me, id Quint. 1, 3: dum ad flumen Varum veniatur, Caes. B. C. 1, 87: (Galli) veniri ad se confestim existimantes, ad arma conclamant, id. B. G. 7, 70: ventum in insulam est, Cic. Leg. 2, 3, 6: ubi eo ventum est, Caes. B. G. 1, 43: ad quos ventum erat, id. ib. 2, 11; 3, 23: eo cum esset ventum, id. ib. 7, 61.—
   B Esp., to come. spring, be descended: qui se Bebryciā veniens Amyci de gente ferebat (i. e. qui se ferebat venientem, etc.), Verg. A. 5, 373 Forbig. ad loc. —
II Trop.
   A In gen.: vides, quo progrediente oratione venturum me puto, Cic. Rep. 1, 40, 62. ut jam a principio videndum sit, quemadmodum velis venire ad extremum orationis, id. Or. 59, 201: contra rem suam me nescio quando venisse questus est, that I appeared, id. Phil. 2, 2, 3: contra amici summam existimationem, id. Att. 1, 1, 4: si rem nullam habebis, quod in buccam venerit, scribito, id. ib. 1, 12, 4; v. bucca: si quid in mentem veniet, id. ib. 12, 36, 1.—So in Cic. with nom. only of neutr. pron. or res; but freq. impers. with gen.: cum matronarum ac virginum veniebat in mentem, when I thought of, Cic. Sull. 6, 19: venit enim mihi in mentem oris tui, id. Rosc. Am. 34, 95; id. Sull. 14, 38; v. also mens, II. B. fin. and the passages there cited: oratorum laus ita ducta ab humili venit ad summum, ut, etc., id. Tusc. 2, 2, 5: prava ex falsis opinionibus veniunt, Quint. 5, 10, 34: vitium pejus, quod ex inopiā, quam quod ex copiā venit, id. 2, 4, 4: non omne argumentum undique venit, id. 5, 10, 21.—With dat.: existimabunt majus commodum ex otio meo quam ex aliorum negotiis reipublicae venturum, Sall. J. 4, 4; 8, 2: ubi ea dies, quam constituerat cum legatis, venit, Caes. B. G. 1, 8; so, dies, id. ib. 7, 3: tempus victoriae, id. ib. 7, 66; cf.: suum tempus eorum laudi, Quint. 3, 1, 21: non sumus omnino sine curā venientis anni, for the coming year, Cic. Q. Fr. 3, 4, 4: exemplum trahens Perniciem veniens in aevum, Hor. C. 3, 5, 16: veniens aetas, the future, Ov. F. 6, 639.—Of events, to come, i. e. to happen: quod hodie venit, Tac. A. 14, 43.—
   B In partic.
   1    Venire in aliquid (rarely ad aliquid;
v. infra), to come into, fall into any state or condition (so esp. freq.): venisse alicui in amicitiam, to have obtained one's friendship or alliance, Caes. B. G. 6, 5, 4: in calamitatem, Cic. Rosc. Am. 17, 49: in cognitionem alicujus, Quint. 7, 2, 20: in consuetudinem, Cic. Caecin. 2, 6; cf.: quaedam in consuetudinem ex utilitatis ratione venerunt, id. Inv. 2, 53, 160: in proverbii consuetudinem, id. Off. 2, 15, 55.—Of a personal subject: (milites) qui in consuetudinem Alexandrinae vitae venerant, Caes. B. C. 3, 110: ut non solum hostibus in contemptionem Sabinus veniret, sed, etc., had fallen into contempt, id. B. G. 3, 17: in contentionem, etc., Cic. Div. 2, 63, 129: si falso venisses in suspitionem, P. Sestio, id. Vatin. 1, 2: summum in cruciatum, Caes. B. G. 1, 31: aut in controversiam aut in contentionem, Quint. 3, 6, 44: in discrimen, Cic. Rosc. Am. 6, 16: in dubium, id. Quint. 2, 5: in alicujus fidem ac potestatem, to place one's self under the protection and in the power of a person, to surrender at discretion, Caes. B. G. 2, 13: ne in odium veniam, Cic. Fin. 2, 24, 79; cf.: Tarquinii nomen huic populo in odium venisse regium, id. Rep. 1, 40, 62: ipse illi perditae multitudini in odium acerbissimum venerit, id. Att. 10, 8, 6: in eam opinionem Cassius veniebat, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 2: in partem alicujus, to take part in it, Cic. Fam. 14, 2, 3: in periculum, Caes. B. C. 1, 17: in sermonem alicujus, i. e. to enter into conversation, Cic. Att. 14, 1, 1; and in another sense: cum loquerer cum Phaniā, veni in eum sermonem, ut dicerem, etc., I happened to say that, id. Fam. 3, 5, 3: nonnullam in spem veneram, posse me, etc., id. de Or. 2, 54, 217: summam in spem per Helvetios regni obtinendi venire, to entertain hopes, to hope, Caes. B. G. 1, 18.— Esp. with res as subject, the affair came to, reached the point, etc.: res proxime formam latrocinii venerat, Liv. 2, 48, 5; 2, 56, 5: res venit prope secessionem, id. 6, 42, 10. ad ultimum dimicationis rati rem venturam, id. 2, 56, 5: cum speramus eo rem venturam, ut, etc., Hor. Ep. 2, 1, 226.—Impers.: saepe in eum locum ventum est, ut, etc., to such a point that, Caes. B. G. 6, 43; Liv. 7, 30, 9.—
   (b)    Ad aliquid: bene agis, Alba; ad tuam veniam condicionem, will accept, Cic. Verr. 2, 3, 62, § 146: ad summum fortunae, to attain, Hor. Ep. 2, 1, 32.—
   2    In speaking, to come to a topic: ut jam a fabulis ad facta veniamus, Cic. Rep. 2, 2, 4: ut ad fabulas veniamus, id. Rosc. Am. 16, 46: venio ad tertiam epistulam, id. Q. Fr. 3, 14, 12: venio ad recentiores litteras, id. Att. 14, 19, 5: ad Arcesilam Carneademque veniamus, id. Ac. 2, 4, 12: venio nunc ad tertium genus illud, etc., id. Rep. 3, 33, 45: ad istius morbum et insaniam, id. Verr. 2, 4, 1, § 1 al.