δαιμόνιον

English (LSJ)

τό,
A divine power, divinity, Hdt.5.87, E.Ba.894 (lyr.), Isoc.1.13, Pl.R.382e, etc.; τὸ δαιμόνιον ἄρ' ἢ θεὸς ἢ θεοῦ ἔργον Arist. Rh.1398a15, cf. 1419a9; οἱ θεοὶ εἴσονται καὶ τὸ δ. D.19.239; φοβεῖσθαι μή τι δ. πράγματ' ἐλαύνῃ = some fatality, Id.9.54; τὰ τοῦ δαιμονίου = the favours of fortune, Pl.Epin.992d.
II inferior divine being, μεταξὺ θεοῦ τε καὶ θνητοῦ Id.Smp.202e; καινὰ δ. εἰσφέρειν X.Mem.1.1.2, Pl. Ap.24c, cf. Vett. Val.67.5, etc.; applied to the 'genius' of Socrates, X.Mem.1.1.2, Pl.Ap.40a, Tht.151a, Euthphr.3b.
2 evil spirit, δ. φαῦλα Chrysipp.Stoic.2.338, cf. LXX De.32.17, To.3.8, Ev.Matt.7.22, al., PMag.Lond.1.46.120 (iv A. D.).

Spanish (DGE)

-ου, τό
I en la esfera de lo divino
1 la divinidad frec. equivale a οἱ θεοί y a θεῖον Hdt.5.87, E.Ph.352, E.Ba.894, Isoc.1.13, Theopomp.Hist.344, Phld.Mus.4.4.7, οἱ θεοὶ δ' εἴσονται καὶ τὸ δ. D.19.239, πολὺς ... τοῦ λόγου ἐς τὸ θεῖον ἀφήκει καὶ τὸ δαιμόνιον Hp.Morb.Sacr.1.27, cf. 12.2, ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιον τε καὶ τὸ θεῖον Pl.R.382e, τὰ τοῦ δαιμονίου los dones de la divinidad Pl.Epin.992d, περὶ τῆς τοῦ δαιμονίου φύσεως Epicur.Nat.15.34.1, cf. Tat.Orat.19.
2 divinidad individualizada, pero indefinida θεοὺς οὓς ἡ πόλις νομίζει οὐ νομίζοντα, ἕτερα δὲ δαιμόνια καινά Pl.Ap.24c, 26b, cf. X.Mem.1.1.1, Arist.Rh.1419^a9, οἷον τί τὸ δαιμόνιον ἐστι· ἆρα θεὸς ἢ θεοῦ ἔργον; Arist.Rh.1398^a15, μή τι δ. τὰ πράγματ' ἐλαύνῃ D.9.54, τᾶς εἰς τὸ δαιμόνιον εὐσεβείας FD 3.220.14 (III a.C.), ἔχρησεν αὐτῷ τὸ δαιμόνιον Lyd.Mag.1.31.
3 ser supranatural, genio divino distinto de οἱ θεοί, entre los dioses y los mortales, Pl.Smp.202d
•concr. el genio particular socrático τὸ γιγνόμενόν μοι δ. Pl.Tht.151a, cf. Ap.40a, Euthphr.3b, Origenes Cels.6.8, Clem.Al.Strom.1.17.83
•espíritu, demon que interviene de determinada manera las acciones del hombre δαιμόνια φαῦλα Chrysipp.Stoic.2.338, εἶτα φαίη δαιμόνιόν τι μηνύειν ... τῶν ἱστορικῶν τούτων ἕκαστον Plu.2.582b, ἀποτροπιασμοὶ ... φαύλων δαιμονίων Origenes Cels.1.31.
4 plu. en religiones monoteístas dioses falsos op. sg. θεός ‘el dios único’ ἔθυσαν δαιμονίοις καὶ οὐ θεῷ LXX De.32.17, cf. Ba.4.7, Ps.105.37.
II 1espíritu en el sent. de aparición οὐδὲ τὰ δαιμόνια δέδοικας; Luc.Asin.24, op. ‘lo corpóreo’ ψηλαφήσατέ με ... ὅτι οὐκ εἰμὶ δ. ἀσώματον Ign.Sm.3.2.
2 espíritu impuro que posee al hombre τοῦ δὲ δαιμονίου πολὺ μᾶλλον ἐπερρωμένου UPZ 144.43 (II a.C.), φεύξεται τὸ δαιμόνιον PMag.12.282, δαιμόνια ἐξεβάλομεν Eu.Matt.7.22, ἀπόστρεψον τὸ δαιμόνιον PMag.5.121, τὸ λαοπλάνον δαιμόνιον ἐλέγξαι Eus.HE 7.8, Μένανδρον ... ὑπὸ τῶν δαιμονίων ... γενόμενον Iust.Phil.1Apol.26.4, ὑποστησάμενοι τὰς νόσους δαιμόνια εἶναι Plot.2.9.14.
3 como fuerza supranatural del mal espíritu maligno ἀκατάστατον δαιμόνιον ἐστιν Herm.Mand.2.3, identificado c. αὐθάδεια Herm.Sim.9.22.3, διδασκαλίαι δαιμονίων 1Ep.Ti.4.1, cf. Ep.Barn.16.7, Iren.Lugd.Haer.1.5.4, Gr.Nyss.Eun.3.2.84
•más concr. satán, el demonio τὸ πονηρὸν δαιμόνιον LXX To.3.8, τοῦ δαιμονίου ἡμᾶς νικήσαντος Origenes Io.20.36, δαιμονίου φθισήνορος υἱός Nonn.Par.Eu.Io.17.12.

German (Pape)

[Seite 514] τό (neutr. von δαιμόνιος), die Wirkung der Gottheit, die in dem Menschen wohnende Stimme des Göttlichen, Socrates bei Plat., die sich bei ihm bes. abmahnend äußerte, Theaet. 151 a Euth. 3 d; vgl. Xen. Mem. 1, 1, 2. 1, 4, 2; übh. = Gottheit, δαιμόνια ἕτερα καινὰ νομίζω Apol. 24 b; 27 e steht erst δαιμόνια καὶ θεῖα, nachher δαίμονες καὶ θεοί. Nach Plat. Conv. 202 e πᾶν τὸ δαιμόνιον μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ. – Dem. 19, 239 vbdt οἱ θεοὶ εἴσονται καὶ τὸ δ. – Auch übh. = θεός, z. B. Isocr. 1, 13, u. bes. bei Sp. – Im N.T. der böse Geist, z. B. δαιμόνια ἐκβάλλειν Matth. 10, 8; bei Luc. Asin. 24 das Gespenst.

French (Bailly abrégé)

ου (τό) :
1 divinité ; puissance divine;
2 démon, càd voix intérieure qui parle à l'homme, le guide et le conseille, p. ex. le démon dont Socrate se disait inspiré;
NT: ου (τὸ) démon ; divinité païenne ; esprit
δαίμων.
Étymologie: neutre de δαιμόνιος.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

δαιμόνιον -ου, τό [δαίμων] naamloze goddelijke instantie die kan ingrijpen in het menselijke bestaan: godheid, goddelijke macht:. τοῦ δαιμονίου παρασκευάζοντος ὅκως … omdat de godheid ervoor wilde zorgen dat … Hdt. 2.120.5. bovenmenselijk wezen (naast goden en heroën) dat mensen beschermt of ze juist kwaad doet: geest, genius, demon:; μή τι δαιμόνιον τὰ πράγματ’ ἐλαύνῃ (te vrezen) dat een demon de zaken aandrijft Dem. 9.54; spec. van de innerlijke stem van Socrates, die hem waarschuwde wanneer hij iets verkeerds dreigde te doen: het daimonion; christ.: δαιμόνια ἐκβάλλειν demonen uitdrijven NT.

Russian (Dvoretsky)

δαιμόνιον: τό
1 божество (преимущ. низшего порядка): демон, гений, дух (πᾶν τὸ δ. μεταζύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ Plat.; τὸ δ. θεὸς ἢ θεοῦ ἔργον Arst.; μή τι δ. τὰ πράγματα ἐλαύνῃ Dem.): τὸ δ. ἑαυτῷ σημαίνειν Xen. (Сократ утверждал), что руководит им (некое) божество;
2 божественное начало, бог (τιμᾶν τὸ δ. ἀεί Isocr.);
3 злой дух, бес (δαιμονίοις θύειν καὶ οὐ θεῷ NT).

Greek (Liddell-Scott)

δαιμόνιον: τό, ἡ θεία δύναμις, ἡ θεότης, τό θεῖον, Λατ. numen, Ἡρόδ. 5. 87, Εὐρ., Πλάτ., κτλ.· κατὰ τὸν Ἀριστ., θεὸς ἢ θεοῦ ἔργον Ρητ. 2. 23, 8, πρβλ. 3. 18, 2· φοβεῖσθαι μή τι δ. πράγματ’ ἐλαύνῃ, μοιραία τις ῥοπή, Δημ. 124. 26· τά τοῦ δ., ἡ εὔνοια τῆς τύχης, Πλάτ. Ἐπιν. 992D· ΙΙ. κατώτερόν τι θεῖον ὂν μεταξὺ θεοῦ τε καί θνητοῦ ὁ αὐτ. Συμπ. 202D· καινὰ δαιμόνια εἰσφέρειν Ξεν. Ἀπομν. 1. 1, 2, Πλάτ. Ἀπολ. 24Β· οὕτω λέγει ὁ Ἀριστ., ἡ τῶν ἄλλων ζῴων φύσις δαιμονίᾳ, ἀλλ’ οὐ θεία Ὕπν. Μαντ. 2, 1. 2) τὸ ὄνομα δι’ οὗ ὁ Σωκράτης ὥριζε τὸ «ἐν αὐτῷ οἰκοῦν πνεῦμα», ἴδε Ξεν. Ἀπομν. 1. 1, 2, Πλάτ. Ἀπολ. 40Α, Θεαιτ. 151Α, Εὐθυδ. 272Ε. 3) δαίμων, πονηρὸν πνεῦμα, Κ. Δ.· πρβλ. δαιμονίζομαι. (Ουχὶ ὑποκορ. τοῦ δαίμων, ἀλλ’ οὐδέτ. τοῦ δαιμόνιος).

English (Strong)

neuter of a derivative of δαίμων; a dæmonic being; by extension a deity: devil, god.

English (Thayer)

δαιμονίου, τό (neuter of adjective δαιμόνιος, δαιμόνια, δαιμόνιον, divine, from δαίμων; equivalent to τό θεῖον);
1. the divine Power, deity, divinity; so sometimes in secular authors as Josephus, b. j. 1,2, 8; Aelian v. h. 12,57; in plural καινά δαιμόνια, Xenophon, mem. 1,1, 1f, and once in the N.T. ξενα δαιμόνια, a spirit, a being inferior to God, superior to men (πᾶν τό δαιμόνιον μεταξύ ἐστι Θεοῦ τέ καί θνητοῦ, Plato, symp. 23, p. 202e. (where see Stallbaum)), in both a good sense and a bad; thus Jesus, after his resurrection, said to his disciples οὐκ εἰμί δαιμόνιον ἀσωματον, as Ignatius (ad Smyrn. 3,2 [ET]) records it; πνεῦμα δαιμονίου ἀκαθάρτου (genitive of apposition), πονηρόν, δαιμόνιον ἤ πνεῦμα πονηρόν, ibid. evil spirits or the messengers and ministers of the devil (Winer's Grammar, 23 (22)): πνεύματα δαιμονίων ( δαιμον´ων) i. e. of that rank of spirits that are demons (genitive of apposition), ἄρχων τῶν δαιμονίων, the prince of the demons, or the devil: ἐισέρχεσθαι εἰς τινα, to enter into (the body of) one to vex him with diseases (see δαιμονίζομαι): ἐκβληθῆναι and ἐξέρχεσθαι ἐκ τίνος or ἀπό τίνος, when they are forced to come out of one to restore him to health: ἐκβάλλειν δαιμόνια, is used of those who compel demons to come out: ἔχειν δαιμόνιον, to have a demon, be possessed by a demon, is said of those who either suffer from some exceptionally severe disease, ἔχων δαιμόνια); or act and speak as though they were mad, δαιμόνια stands for אֱלִילִים שֵׁדִים προσκυνεῖν τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα, θυουσι, he says δαιμονίοις θύουσιν καί οὐ Θεῷ, Sept. of Baudissin, Stud. zur scmit. Religionsgesch. vol. i. (St. ii. 4), p. 110ff). Pernicious errors are disseminated by demons even among Christians, seducing them from the truth, Josephus, also makes mention of δαιμόνια taking possession of men, Antiquities 6,11, 2 f; 6,8, 2; 8,2, 5; but he sees in them, not as the N.T. writers do, bad angels, but the spirits of wicked men deceased, b. j. 7,6, 3.

Greek Monotonic

δαιμόνιον: τό (δαίμων),
I. θεότητα, Λατ. numen, ή θεϊκή πράξη, ενέργεια, σε Ηρόδ., Ευρ. κ.λπ.· μοιραίο, αναπόφευκτο, σε Δημ.
II. 1. κατώτερο θεϊκό πλάσμα, δαίμονας, σε Ξεν., Πλάτ.
2. δαίμονας, διαβολικό πνεύμα, διάβολος, σε Καινή Διαθήκη

Middle Liddell

δαίμων
I. the Deity, Lat. numen, or divine operation, Hdt., Eur., etc.: a fatality, Dem.
II. an inferior divine being, a demon, Xen., Plat.
2. a demon, evil spirit, NTest.

Chinese

原文音譯：daimÒnion 呆摩你按
詞類次數：名詞（60）
原文字根：（小）教 相當於： （לִילִית‎） （שֵׁד‎）
字義溯源：鬼魔，邪神，鬼；源自（δαίμων）=鬼）；而 （δαίμων）出自（δαίμων）X*=分配幸運）。保羅在雅典時，當地的人說保羅是傳說外邦鬼神的（δαιμόνιον）=鬼神）。鬼乃是污靈（ἀκάθαρτος）=污； （πνεῦμα）=靈；和合本譯為：污鬼）進入人身中，附在人身上。主耶穌就吩咐污靈從人身中出來（ 路6:29,30）；有的時候就用一句話把鬼趕出去（ἐκβάλλω）=趕）。施洗約翰當日被人說他是被鬼附著的（ 太11:18）。主耶穌也常被指控說他是被鬼附著（ 約7:20; 8:48,52; 10:20）。有許多的病症，都是因著鬼（ 太8:5,14; 9:27; 12:10; 20:30;⋯）。有許多身體上的殘缺，也是鬼在作祟，如鬼附的啞吧（ 太9:32）；鬼附著又瞎又啞（ 太9:32）；害癲癇病的（ 太17:15,18）。有些沒有說明任何病情，如抹大拉的馬利亞，曾在七個鬼從她身上趕出去（ 路8:2）；又如迦百農會堂一個被鬼附著的人（ 可1:23）。所有的鬼魔，污靈，沒有不聽主耶穌的吩咐的，都被趕逐出去，這就說出，神的能力遠勝鬼魔的勢力
同源字：1） （δαιμόνιον）鬼魔 2） （δαιμονιώδης）似鬼的 3） （δαίμων）鬼
同義字：1） （δαιμόνιον）鬼魔 2） （δαίμων）鬼 3） （πνεῦμα）（污）靈。參讀 （ἄνεμος）同義字
出現次數：總共（60）；太（11）；可（13）；路（22）；約（6）；徒（1）；林前（4）；提前（1）；雅（1）；啓（1）
譯字彙編：
1） 鬼（49） 太7:22； 太9:33； 太9:34； 太10:8； 太12:24； 太12:24； 太12:27； 太12:28； 太17:18； 可1:34； 可1:34； 可1:39； 可3:15； 可3:22； 可3:22； 可6:13； 可7:26； 可7:29； 可7:30； 可9:38； 可16:9； 可16:17； 路4:35； 路4:41； 路7:33； 路8:2； 路8:27； 路8:30； 路8:33； 路8:35； 路8:38； 路9:1； 路9:42； 路9:49； 路11:14； 路11:15； 路11:15； 路11:18； 路11:19； 路11:20； 路13:32； 約7:20； 約8:48； 約8:49； 約8:52； 約10:20； 約10:21； 林前10:20； 林前10:20；
2） 鬼的（4） 太9:34； 路4:33； 林前10:21； 林前10:21；
3） 鬼魔（2） 雅2:19； 啓9:20；
4） 一個鬼（2） 太11:18； 路11:14；
5） 鬼魔的（1） 提前4:1；
6） 群鬼（1） 路10:17；
7） 鬼神（1） 徒17:18

English (Woodhouse)

familiar spirit, one's familiar genius

Léxico de magia

τό 1 demon ὁρκίζω ... σέ, τὸ παρεστὸς Ἀγαθὸν Δαιμόνιον te conjuro a ti, el Demon Bueno que estás aquí P IV 1712 gener. con valor maléfico o negativo φυλακτήριον πρὸς δαιμόνια amuleto contra démones P IV 86 P I 115 (cj. Wü.) ὑποταγήσεταί σοι πᾶν πνεῦμα καὶ δ. se te someterá todo espíritu y demon P IV 3081 P V 165 P XIII 798 P XXI 23 εἰσάκουσόν μου καὶ ἀπόστρεψον τὸ δ. τοῦτο escúchame y aleja a este demon P V 121 καὶ ἔσται σοι τὰ δαιμόνια πάντα ὑπήκοα y todos los démones serán tus servidores P V 170 καὶ παραυτὰ φεύξεται τὸ δ. y enseguida huirá el demon P XII 282 εἴτε δ., κατάσχησον αὐτόν ya sea un demon, conténlo SM 13 14 SM 13 27 2 demonio, espíritu maléfico en pap. crist. ὑπόταξόν μοι πᾶν πν(εῦμ)α δαιμονίων φθειροποιούντων ἀκαθάρτων somete a mí todo espíritu de demonios destructivos e impuros C 13a 4 C 10 9 (fr. lac.) C 17 12 C 17 16 SM 24 fr.B.1 (fr. lac.)