ἄρα

English (LSJ)

Ep. ῥά (which is enclitic and used after monosyllables, ἦ, ὅς, γάρ, etc., or words ending in a vowel or diphthong, e.g. ἐπεί), before a consonant ἄρ (perh. cf. Lith.

   A i[rtilde] 'and'): expressing consequence, then, or mere succession, there and then, and in many derived uses.    A EARLIER USAGE: to denote,    I immediate transition, there and then, straightway, ὣς φάτο βῆ δ' ἄρ' Ὄνειρος Il.2.16: after a part., ὣς εἰπὼν κατ' ἄρ' ἕζετο 1.68, al.; πυθόμενος . . εἶπε ἄ. Hdt.4.134, cf. 9.9; ἐρωτώσης τῆς μητρὸς ἀπεκρίνατο ἄρα X.Cyr.1.3.2; with other Particles, δέ, ἦ, ὡς, etc., cf. ὁ δὲ Ἀστυάγης ἄ. εἶπεν ib.4.10: also after Advbs. of Time, τότε δή ῥα, τῆμος ἄρα, etc.; οὕτως ἄρα Pl.Phdr.259b; often in apodosi, as αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ θηήσατο . . αὐτίκ' ἄρ' ἤλυθεν Od.5.77; repeated τὼ μὲν ἄρ' . . κεῖντο ἡ δ' ἄρ' . . ἀγόρευε Il.21.426: in enumerations, e. g. in Homer's catalogue, then, next, οἱ δ' ἄρ' Ἀθήνας εἶχον 2.546; so in genealogies, Σίσυφος . . ὁ δ' ἄ. Γλαῦκον τέκεθ' υἱόν 6.154.    2 to draw attention, mark you! τὸν τρεῖς μὲν ἐπιρρήσσεσκον . . τῶν ἄλλων Ἀχιλεὺς δ' ἄρ' ἐπιρρήσσεσκε καὶ οἶος 24.456; with imper., ἀλλ' ἄγε δὴ κατ' ἄρ' ἕζευ 24.522: to point a moral or general statement, φευγόντων δ' οὔτ' ἂρ κλέος ὄρνυται οὔτε τις ἀλκή 5.532.    II connexion, such as,    1 that of antecedent and consequent, οἰνοχόει . . ἄσβεστος δ' ἄρ' ἐνῶρτο γέλως 1.599, cf. 24.507; τοὔνεκ' ἄρ' ἄλγε' ἔδωκε 1.96; freq. with οὕνεκα in protasi, 7.140, al.: also in questions, τίς τ' ἄρ τῶν ὄχ' ἄριστος ἔην; who then (say you) was . . ? 2.761: with demonstr. Pronoun in recapitulation, ἀλλ' υἱὸν Πριάμοιο . . τόν ῥ' Ὀδυσεὺς βάλε he it was, whom... 4.501: freq. in such phrases as ὣς ἄρα φωνήσας 2.35, al.; ὣς ἄρ' ἔφη 1.584, al.; ἦ ῥα 3.355, al., thus, then he spoke.—This usage is universal in Greek.    2 explanation of that which precedes, χωόμενον κατὰ θυμὸν ἐϋζώνοιο γυναικὸς τήν ῥα . . ἀπηύρων whom (and for this cause he was angry) they had taken away, 1.429; εἰ μὴ ὑπερφίαλον ἔπος ἔκβαλε . . φῆ ῥ' ἀέκητι θεῶν φυγέειν for he said, Od.4.504: freq. with οὕνεκα; so with relatives, ἐκ δ' ἔθορε κλῆρος ὃν ἄρ' ἤθελον αὐτοί the very one which... Il.7.182.    B LATER USAGE, always with inferential force: 1. in drawing conclusions (more subjective than οὖν), ἄριστον ἄ. ἡ εὐδαιμονία Arist.EN1099a24; δῆλον ἄ. Id.Pol.1295b33; in pseudo-syllogistic conclusions, Id.SE174b11, Rh.1401a3, al.: esp. by way of informal inference, as it seems, οὐκ ἄ. σοί γε πατὴρ ἦν Πηλεύς Il.16.33; οὐδ' ἄ. πως ἦν ἐν πάντεσσ' ἔργοισι δαήμονα φῶτα γενέσθαι 23.670; μάτην ἄρ', ὡς ἔοικεν, ἥκομεν S.El.772; οὕτω κοινόν τι ἄ. χαρᾷ καὶ λύπῃ δάκρυά ἐστιν so true is it that... X.HG7.1.32; πολὺ γὰρ ἀμείνων ἄ. ὁ τοῦ ἀδίκου ἢ ὁ τοῦ δικαίου βίος Pl.R.358c; ἦν ἄ. πυρός γ' ἕτερα . . θερμότερα Ar.Eq. 382; ὦ τλῆμον ἀρετή, λόγος ἄρ' ἦσθα Trag.Adesp.374; so in announcing the discovery or correction of an error, as οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄ. . . Pl.R.375d; φαίνεται πρὸ ποδῶν ἡμῖν κυλινδεῖσθαι καὶ οὐχ ἑωρῶμεν ἄρ' αὐτό ib.432d; εἰκότως ἄ. οὐκ ἐγίγνετο· ὡς γὰρ ἐγὼ νῦν πυνθάνομαι. . X.An.2.2.3.    2 in questions, expressing the anxiety of the questioner, τίς ἄ. ῥύσεται; who is there to save ? A.Th.92; so in exclamations to heighten the expression of emotion, οἵαν ἄρ' ἥβην . . ἀπώλεσεν what a band of youth was that . . ! Id.Pers.733; so ὡς ἄρα ib.472, S.Fr.577; τί μ' ἄ. τί μ' ὀλέκεις; Id.Ant.1285; τί οὖν . . ἄ. X.Oec.6.2; πῶς ἄ.; οὕτως ἄ., etc.; ἄ. alone, ἔζης ἄ. S.Fr.686: esp. in ironical comments, Ar.Av.476, 1371, etc.    3 epexegetic, namely, ἐρῶ, ὡς ἄ. . . Pl.Tht.152d, cf. 156e.    4 for τοι ἄρα, τἄρα, v. sub τοι 11.2.    5 εἰ (or ἐάν) μὴ ἄ. unless perhaps, Pl.Ap.38b, D.58.4; separated from εἰ μή, Id.9.20; with irony, εἰ μὴ ἄ. ἡ τῆς ἀρετῆς ἐπιμέλεια διαφθορά ἐστιν X.Mem.1.2.8.    6 in hypothetical clauses, to indicate the improbability of the supposition, ἢν ἄ. ποτὲ κατὰ γῆν βιασθῶσιν Th.1.93, etc.; or simply, perhaps (sts. separated from εἰ), εἴ τις οὖν ὑμῶν ἄ. . . ὑπελάμβανεν D.21.8; εἴ τις ἰδίᾳ τινὰ δεδιὼς ἄ. ἀπρόθυμός ἐστιν Th.4.86.    C IN CRASIS, freq. τἄρα, μεντἄρα, οὐτἄρα: also δήξομἄρα for δήξομαι ἄ., Ar.Ach.325; οἰμώξετἄρα, κλαύσἄρα, Id.Th.248, Pax 532: also in Trag., E.Hyps.Fr.34.86.    D ἄρα never stands first in the sentence in Classical Greek (Arist.Mech.851a22 is corrupt), but is found at the beginning of an apodosis in Ev.Matt.12.28, Ep.Rom.10.17, and first in a sentence, Ev.Luc.11.48, Vett.Val.305.20; in conclusion of syllogism, Herm. ap.Stob.3.11.31.

German (Pape)

[Seite 342] ep. ἄρ u. enklit. ῥα, von ἄρω, also Verknüpfung zweier Begriffe. Am häufigsten bei den Epikern, 1) die Aufeinanderfolge der Begebenheiten andeutend, nun, da, z. B. ἃς φάτο, βῆ δ' ἄρ' ὄνειρος Il. 2, 16; νὺξ δ' ἄρ' ἐπῆλθε κακὴ –, ὗε δ' ἄρα Ζεύς Od. 14, 457. So die häufigen Vrbdgn: ἃς ἄρα φωνήσας, ἡ μὲν ἄρ' ἃς εἰποῦσα, u. καί ῥα, οὐδ' ἄρα, u. mit Zeitpartikeln, ἐπεί ῥα, ὅτε ῥα, ὅτε δή ῥα, wobei es oft den Begriff der schnellen Folge ausdrückt, sofort, sogleich, vgl. αὐτάρ, εἶθαρ, ἄφαρ; ὁ δ' ἄρ' ὦκα παρέδραμεν Il. 10, 350. Auch beim Aufzählen einzelner Dinge, nun, ferner, Il. 2, 546. 615. – 2) Es verknüpft dah. bes. Correlativsätze, ἐκ δ' ἔθορε κλῆρος κυνέης, ὃν ἄρ' ἤθελον αὐτοί Il. 7, 182; ἦμος – τῆμος ἄρα 24, 789, u. so öfter εὖτ' ἄρα, ὅτ' ἄρα, ἃς ἄρα, gerade so, z. B. Od. 6, 235; Pind. Ol. 6, 52. Bes. bei Demonstrativen, wenn ein schon genannter Gegenstand wieder aufgenommen wird, ἀλλ' υἱὸν Πριάμοιο νόθον βάλε – τόν ῥ' Ὀδυσεὺς βάλε δουρί Il. 4, 501, diesen also, diesen nun; so oft ταῦτ' ἄρα, τοῖος ἄρα. – Von diesen beiden Arten des Gebrauchs ist in Prosa die Anknüpfung des Nachsatzes durch ἄρα geblieben, ἀκούσας, ἔλεγε ἄρα Her. 9, 9; ἐρωτώσης τῆς μητρός, ἀπεκρίνατο ἄρα, Xen. Cyr. 1, 3, 2; An. 4, 6, 15 u. sonst, doch selten. – 3) Auch einen innern Zusammenhang bezeichnet es, nicht wie οὖν, folglich, streng folgernd u. schließend, sondern, was sich von selbst ergiebt, od. man vermuthen kann, nun, al so, anführend, τοὔνεκ' ἄρ' ἄλγε' ἔδωκεν Il. 1, 96, deswegen also; τὰ μὲν ἄρ που ἐπέκλωσαν θεοὶ αὐτοί Od. 11, 139; u. so oft bei Angabe eines Grundes, ἐπεί ῥα, ὅτι ῥα, weil ja, da ja, τὸ δὲ χρηστήριον τοῖσι ἐν Συρίῃ Ἀγβατάνοισι ἔλεγε ἄρα, wie nämlich aus dem Vorigen erhellt, Her. 3, 64. So auch bei Attikern sehr gew., μάτην ἄρ' ὡς ἔοικεν ἥκομεν Soph. El. 762; ὑφ' οὗ φονέως ἄρ' ἐξέπνευσας, durch den du also sterben mußtest, Ai. 1005; πολὺ γὰρ ἀμείνωνἄρα ὁ τοῦ ἀδίκου ἢ ὁ τοῦ δικαίου βίος Plat. Rep. II, 358 c; ἐγὼ δὲ οὐδὲν ἄρα τούτων ποιήσω Apol. 34 c. – 4) Dah. steht es oft in Fragesätzen, τίς τ' ἂρ τῶν ὄχ' ἄριστος ἔην; wer war denn nun von ihnen der beste? Il. 2, 761; τίς ἄρα ῥύσεται, wer wird uns nun retten? Aesch. Spt. 90; τίσἄρα, τίς με πότμος ἔτι περιμένει; Soph. Ant. 1282; τίς σε, τέκνον, τίς σ' ἔτικτε τῶν μακραιώνων ἄρα; O. C. 1444; und oft in Prosa τί ἄρα, τί ποτ' ἄρα, Plat. Phaedr. 228 d Phil. 52 d. Ebenso in Ausrufungen, ὦ δαῖμον, ὡς ἄρ' ἔψευσας φρενῶν Πέρσας Aesch. Pers. 719; ὅρα, τίς ἄρ' ἦν, wer war's nur! Soph. O. C. 118; ὧ Ζεῦ – οἵους ἄρα ἔχω ἑταίρους Xen. Cyr. 2, 2, 10. – 5) Oft liegt darin, daß etwas überraschend, wider Erwarten sich an etwas Früheres anreiht; diesen Ausdruck der Befremdung, des Verblüfftseins, macht Hartung in seiner Lehre von den Partikeln I, p. 422 zum Hauptbegriff; er paßt aber nur in der kleinern Zahl der Stellen; οὐδ' οἵ γ' ὡρμήθησαν ἐπ' ἀνδράσιν, ἀλλ' ἄρα τοί γε – περισσαίνοντες ἀνέσταν Od. 10, 214; κἀξ ἀγεννήτων ἄρα – μῦθοι καλῶς πίπτουσι, wie unser also auch, Soph. Tr. 61. Dah. drückt es oft die Enttäuschung von einer falsch gefaßten Meinung aus, bes. in der Formel ἦν ἄρα, z. B. σὺ δ' οὐκ ἄρα τοῖος ἔησθα Od. 16, 420, du warst also nicht so, d. i. du bist nicht ein solcher, wie ich meinte; οὐκ ἄρα σοίγε πατὴρ ἦν Πηλεύς Il. 16, 33; οὔτ' ἄρ' ὅ γ' εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται – ἀλλά 1, 93; ὅδ' ἦν ἄρ' ὁ ξυλλαβὼν ἐμέ Soph. Phil. 966, der also ist! πόθος καὶ κακῶν ἄρ' ἦν τις O. C. 118; Κύπρις οὐκ ἄρ' ἦν θεός Eur. Hipp. 360; σὺ δ' ἀχάριστος ἦσθ' ἄρα Ar. Vesp. 451; οὐ σὺ μόνος ἄρ' ἦσθ' ἔποψ Av. 280; ὅτι οὐκ ἄρ' ἦν φιλόσοφος, ἀλλά τις φιλοσώματος, daß er eben kein Philosoph ist (wie wir meinten), Plat. Phaed. 68 b; οὐκ ἄρ' ἀγαθὸς τὰ πολιτικὰ Περικλῆς ἦν ἐκ τούτου τοῦ λόγου Gorg. 516 d; ταῦτα ἀκούσας ὁ Κῦρος ἐπαίσατο ἄρα τὸν μηρόν Xen. Cyr. 7, 3, 6; vgl. 8, 2, 2; – πρὶν μὲν – νῦν δὲ ἄρα Plat. Crit. 46 d Phaed. 68 a; vgl. Rep. X, 600 c. – 6) wie nämlich, eine Erläuterung anknüpfend, κρατερῶς ἐμάχοντο, λαοῖσιν καθύπερθε πεποιθότες ἠδὲ βίηφιν. οἱ δ' ἄρα χερμαδίοισιν ἀπὸ πύργων βάλλον Iliad. 12, 154; so häufig in Prosa, bes. nach ὅτι u. ὡς, wo dadurch ausgedrückt wird, daß das Angeführte nicht des Redenden Meinung sei (vgl. 5): ὡς ἄρα καὶ οἱ θεοὶ πολλοῖς βίον κακὸν ἔνειμαν Plat. Rep. II, 364 b; neben γάρ Prot. 315 c Gorg. 469 d; ὡς ἄρα γιγνώσκων Xen. An. 5, 6, 29; ἀκούω τινὰ διαβάλλειν ἐμὲ ὡς ἐγὼ ἄρα ἐξαπατήσας 5, 7, 5; vgl. Dem. 21, 183. – 7) εἰ ἄρα, ἐὰν ἄρα, wenn etwa, ob vielleicht, oft bei Plat., Theaet. 151 c; ἄκουε, εἴ τι ἄρα λέγω Rep. IV, 433 a; ἢν ἄρα, wenn allenfalls, Thuc. 1, 93; εἰ μέν τις καὶ ἄλλος ἄρα ἡμῖν ἐστι διαβατέος, οὐκ οἶδα Xen. An. 2, 4, 6; vgl. 5, 1, 13; εἰ μὴ ἄρα, wie nisi forte, oft ironisch; σκοπῶμεν, μή πη ἄρ' ἐξαπατώμεθα Plat. Hipp. mai. 293 e.

French (Bailly abrégé)

épq. ἄρ, ῥα;
particule encl. toujours placée après un mot et marquant :
I. une simple transition (sens épq.) : puis, alors, et ; στῆ δ’ ἄρ’ (ὄνειρος) IL et le songe se tint (au-dessus) ; αἶψα δ’ ἄρα, αὐτίκα δ’ ἄρ HOM et aussitôt, alors tout à coup ; ὣς εἰπὼν κατ’ ἂρ ἕζετο IL il parla ainsi, puis s’assit ; πρός ῥα πλατάνιστον ὄρουσεν IL alors il s’élança vers le platane;
II. une conséquence : par suite, ainsi donc, donc ; τοὔνεκ’ ἄρ’ ἄλγε’ ἔδωκεν IL à cause de cela donc (Apollon) a suscité des fléaux ; ἐρωτώσης τῆς μητρὸς ἀπεκρίνατο ἄρα XÉN sa mère l’ayant interrogé, il répondit donc ; ὣς ἄρα φωνήσας OD ayant donc ainsi parlé ; τίς ἄρα ; qui donc ? τί ἄρα ; quoi donc ? πῶς ἄρα ; ATT comment donc ? οὐκ ἄρα σοίγε πατὴρ ἦν Πηλεύς IL ainsi donc Pélée n’était pas ton père ; ταῦτ’ ἄρα ATT c’est donc pour cela que;
III. une explication : puisque, à savoir, c’est-à-dire, en effet ; ὑπερφίαλον ἔπος ἔκβαλε· φῆ ῥ’ ἀέκητι θεῶν φευγέειν OD il a prononcé une parole arrogante, car il a dit qu’il échapperait malgré les dieux ; πειρήσομαι οἵτινές εἰσιν, ἤ ῥ’ οἵ γ’ ὑβρισταὶ ἠὲ φιλόξεινοι OD j’éprouverai ce qu’ils sont, (à savoir) des hommes arrogants ou hospitaliers ; après une conj. εἰ ἄρα, ἢν ἄρα si en effet ; εἰ μὴ ἄρα à moins qu’en effet, à moins que par hasard.
Étymologie: R. Ἀρ ajuster, cf. ἀραρίσκω.

English (Autenrieth)

ἄρ (before consonants), ῥα, ῤ (enclitic), always post-positive: particle denoting inference or a natural sequence of ideas, then, so then, so, naturally, as it appears, but for the most part untranslatable by word or phrase; freq. in neg. sentences, οὐδ' ἄρα, οὔτ ἄρα, and joined to rel. and causal words, ὅς τ' ἄρα, ὅς ῥά τε, οὕνεκ ἄρα, ὅτι ῥα, also following εἶτα, γάρ, ἀλλά, αὐτάρ, etc.; further, in questions, and in the apodosis of sentences after μέν and other particles. The following examples will illustrate some of the chief usages: οὐδ' ἄρα πως ἦν | ἐν πάντεσσ' ἔργοισι δαήμονα φῶτα γενέσθαι, ‘as it seems,’ Il. 23.670 ; ἐκ δ' ἔθορε κλῆρος κυνέης, ὅν ἀῤ ἤθελον αὐτοί, ‘just the one’ they wished, Il. 7.182 ; κήδετο γὰρ Δαναῶν, ὅτι ῥα θνήσκοντας ὁρᾶτο, ‘even because’ she saw, Il. 1.56 ; τίς τ' ἄρ σφωε θεῶν ἔριδι ξυνέηκε μάχεσθαι, ‘who then’? Il. 1.8 ; αὐτὰρ ἄρα Ζεὺς δῶκε διακτόρῳ Ἀργεϊφόντῃ, ‘and then next,’ Il. 2.103 ; αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο, | τοῖς ἄρα μύθων ἦρχε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ, ‘then,’ not temporal, Il. 2.433 ; ὢς ἄρα φωνήσᾶς κατ' ἄῤ ἕζετο (twice in one sentence, ἄρα in the phrase κατ' ἄῤ ἕζετο marks the sitting down as the regular sequel of making a speech), Od. 16.213.

English (Slater)

ᾰρᾰ
   1 not joined with other particles.
   a resumptive, after direct speech, ὣς ἄρα, ταῦτ' ἄρα. ὣς ἄρα μάνυε (O. 6.52) ὣς ἄρ' ἔειπεν (P. 4.156) ὣς ἄρ' αὐδάσαντος (P. 4.232) ὣς ἄρ' εἰπὼν (P. 9.66) ὣς ἄρ' αὐδάσαντος (N. 10.88) ταῦτ' ἄρα οἱ φαμένῳ (I. 6.49)
   b in questions πότερόν νιν ἄρ' Ἰφιγένεἰ ἐπ Εὐρίπῳ σφαχθεῖσα τῆλε πάτρας ἔκνισεν βαρυπάλαμον ὄρσαι χόλον; (P. 11.22) τίς ἄρ' ἐσλὸν Τήλεφον τρῶσεν ἑῷ δορὶ Καίκου πὰρ ὄχθαις; (Er. Schmid: γὰρ codd.) (I. 5.41)
   c after conjunction introducing a clause καὶ πενταετηρίδ' ὅπως ἄρα ἔστασεν ἑορτὰν (O. 10.57)
   2 in conjunction with
   a δέ. ὁ δ' ἄῤ ἐν Πίσᾳ ἔλσαις (O. 10.43) ἐν Σπάρτᾳ δ' ἄρα (coni. Wil.: ἐρέω codd.: ἀπὸ Stone) (P. 1.77) οὐδ' ἔλαθε σκοπόν. ἐν δ ἄρα μηλοδόκῳ Πυθῶνι (P. 3.27) χερσὶ δ' ἄρα Κρονίων ῥίψαις (P. 3.57) ἐκ δ' ἄῤ αὐτοῦ πομφόλυξαν δάκρυα (P. 4.121) χαμειπετὲς δ' ἄῤ ἔπος οὐκ ἀπέριψεν (P. 6.37) ὁ δ' ἄρα γέροντα ξένον Στροφίον ἐξίκετο (P. 11.34) ἐκ δ' ἄῤ ἄτλατον δέος πλᾶξε γυναῖκας (N. 1.48) ἐχθρὰ δ' ἄρα πάρφασις ἦν καὶ πάλαι (N. 8.32) φαινομέναν δ' ἄῤ ἐς ἄταν (N. 9.21) οὐδ' ἀνέχασσαν. ἐφορμαθεὶς δ ἄῤ ἄκοντι θοῷ (N. 10.69) ἐν δ' ἄρα καὶ Τενέδῳ Πειθώ τ ἔναιεν fr. 123. 13. separatim: περὶ δ' ὑψικόμῳ Ἑλένᾳ χρῆν ἄρα Πέργαμον εὐρὺν ἀιστῶσαι σέλας αἰθομένου πυρός (Pae. 6.96)
   b μέν. παρέσταν μὲν ἄρα Μοῖραι σχεδὸν (O. 10.52)

Spanish (DGE)

• Prosodia: [ᾰρᾰ]

• Morfología: ép. frec. ἄρ ante cons.; ép. y poét. ῥα enclít. gener. tras monosílabos o disílabos que acaban en vocal o diptongo, p. ej. ἐπεί. Tal vez en ocasiones aparece sólo por razones métricas. Frec. combinada c. otras partíc; ἄλλ' ἄ., εἴτε ἄρα, δήξομἄρα Ar.Ach.325, οἰμώξεται τἄρ' Ar.Th.248
A para llamar la atención sobre hechos sorprendentes o difícilmente creíbles, a veces intraducible
I gener. sí que, de veras, nada menos τὸν τρεῖς μὲν ἐπιρρήσσεσκον ... Ἀχιλεὺς δ' ἄρ' ἐπιρρήσσεσκε καὶ οἷος el (cerrojo) que tres (de los Aqueos) descorrían, Aquiles nada menos que él solo lo descorría, Il.24.456, στῆ δ' ἄρ' ὑπὲρ κεφαλῆς de veras, se puso sobre mi cabeza, Il.2.59, δράκων ... τόν ῥ' αὐτὸς Ὀλύμπιος ἧκε φόωσδε, βωμοῦ ὑπαΐξας πρός ῥα πλατάνιστον ὄρουσεν un dragón ... al que nada menos que el Olímpico sacó a la luz, surgiendo de debajo del altar saltó, de veras, a un plátano, Il.2.309-310, cf. 5.582, ὣς ἄρα τήκετο γαῖα σέλαι πυρὸς αἰθομένοιο así, de veras, se fundía la tierra con la llama del fuego ardiente Hes.Th.867, cf. h.Cer.287, Sapph.141.4, Stesich.4.2, Mimn.13.5, Pi.O.10.52, φὰς ... εἰπεῖν ἄ. αὐτὸν πρὸς τοὺς ἰχθῦς diciendo que, de veras, dijo a los peces Hdt.1.141, cf. X.HG 4.2.22, ἀληθῆ ἄρα ἦν era, por increíble que parezca, verdad Pl.Grg.508b, cf. R.459b
•frec. c. μέλλειν o giros que se refieren al futuro, indicando que la realidad será otra de lo que uno se cree en realidad, de veras νήπιος, οὐδ' ἄρ' ἔμελλε κακὰς ὑπὸ κῆρας ἀλύξαι necio, no iba a poder eludir las funestas Ceres e.d. las Parcas, Il.12.113, τῷ δ' ἄρ' ἔμελλεν αὐτῷ κήδε' ἔσεσθαι a él, en realidad, le estaban reservadas penas, Od.4.107, cf. S.Ai.926, Ph.1083, Ar.Ach.347
•c. impf. de εἰμί cuyo suj. sea un inf. οὐδ' ἄρ' Ὀδυσσῆϊ ... μόρσιμον ἦεν ... ἀποκτάμεν Il.5.674, οὐδ' ἄρα ... κιχήμεναι αἴσιμον ἦεν Il.15.274
•anunciando la sorpresa ante un descubrimiento, desengaño o error, Pl.R.375d, X.An.2.2.3, ταῦτ' ἄρα Ar.Ach.90.
II en exclamaciones, ruegos o exhortaciones
1 c. imperat. ya, ah, en verdad ἀλλ' ἄγε δὴ κατ' ἄρ' ἕζευ ¡pero, ea, siéntate ya!, Il.24.522, cf. 21.288
•γινώσκετε ἄρα Ep.Gal.3.1
•acompañando a exclamaciones τοὶ δ' ἄρα πρωτομόροιο φεῦ ληφθέντες πρὸς ἀνάγκας y los que primero por una muerte irremediable fueron atrapados, ¡ay! A.Pers.568, οἵαν ἄρ' ἥβην ξυμμάχων ἀπώλεσεν A.Pers.733, cf. S.Fr.686, Lys.3.30.
2 en preguntas avivándolas, indicando preocupación o interés pues, a veces acaso τί τ' ἄρ' σφωε θεῶν ... ¿quién, pues, de los dioses ...?, Il.1.8, cf. 3.226, Pi.P.11.22, τί μ' ἄρα τί μ' ὀλέκεις; S.Ant.1285, ἦν ἄρ' ἀπολέσθαι χρεών; ¿era de veras forzoso que sucumbiera? Ar.Eq.138, οὐ καλὸν ἄρα; Pl.Hp.Ma.288c, cf. Euthd.279a, X.Oec.6.2
•frec. con futuro τίς ἄ. ῥύσεται, τίς ἄρ' ἐπαρκέσει; A.Th.93, cf. S.OT 1444, ἆρά γε τοῦτ' ἄρ' ἐγώ ποτ' ὄψομαι; ¿acaso veré tal alguna vez? Ar.Nu.465, cf. Pl.Grg.515b, Lys.10.22, Eu.Matt.18.1, I.AI 6.200
•ἦ ῥά ...; Il.5.421, en interr. indirectas ποτιδέγμενοι ὁππότ' ἄρ' ἔλθοι Il.7.415, cf. Pi.O.10.57, S.Ph.689, Pl.Prt.343c, D.20.68, LXX Nu.22.11, Eu.Marc.11.13.
B para llamar la atención sobre un hecho bien conocido o evidente, frec. intraducible en verdad, como todo el mundo sabe, como es sabido
I a)en rel. c. temas del mundo mitológico y heroico, Νέστωρ, ὅς ῥα Πύλοιο ἄναξ ἦν Il.2.77, cf. 5.543, Hes.Sc.473;
b) en el segundo término de los símiles μιν ... ἕλεν μένος, ὥς τε λέοντα, ὅν ῥά ... Il.5.137, cf. 21.495, Od.11.414;
c) unido a caracteres fijos por supuesto, naturalmente Ἔρις δ' ἄρα χαῖρε ... εἰσορόωσα por supuesto (ante la batalla) Eris se complacía mirando, Il.11.73, cf. 13.302, Hes.Sc.149;
d) en γνῶμαι o sentencias de sentido evidente o muy conocido desde luego, por supuesto, naturalmente φευγόντων δ' οὔτ' ἂρ κλέος ὄρνυται οὔτέ τις ἀλκή Il.5.532, cf. Hes.Op.372, οὕτως οὐδὲν ἄρ' ἦν φίλτερον ἄλλο πάτρης Thgn.788, ἄριστον ἄρα ... ἡ εὐδαιμονία Arist.EN 1099^a24.
II c. cierto valor de seriación, para indicar consecución
1 en series y enumeraciones en verdad, aún, también, pues οἱ δ' ἂρ Ἀθήνας εἶχον Il.2.546, Ἄξυλον δ' ἄρ' ἔπεφνε ... Διομήδης Il.6.12, cf. Od.7.124, Hes.Th.633.
2 al describir la transición en series genealógicas en verdad, consiguientemente τόν ῥ' ἔτεκεν Ῥήνη ὑπ' Ὀϊλῆϊ Il.2.728, ἣ δὲ καὶ Διὸς εὔχετ' ἐν ἀγκοίνῃσιν ἰαῦσαι, καί ῥ' ἔτεκεν δύο παῖδ' Od.11.262, cf. Epic.Alex.Adesp.2.12.
3 indicando transición:
a) entre palabra y acto luego, consiguientemente ὣς φάτο, βῆ δ' ἄρ Ὄνειρος Il.2.16, ὣς εἰπῶν κατ' ἄρ ἕζετο Il.1.68, entre preparativos y realización o acto, esp. en la fórmula βῆ ῥ' ἴμεν Il.14.188
•tb. acompañando a adv. temporales αὐτίκ' ἄρ εἰς εὐρὺ σπέος ἤλυθεν Od.5.77
•incl. para subrayar la op. entre palabra y realidad ὦ τλῆμον ἀρετή· λόγος ἄρ' ἦσθ', ἐγὼ δέ σε ὡς ἔργον ἤσκουν ¡oh triste virtud! eres en realidad nada más que palabra, pero yo te ejercí como realidad Diog.Fr.3, cf. POxy.2680.14 (II/III d.C.), PCair.Isidor.77.27 (IV d.C.);
b) entre partes del diálogo pues, por consiguiente πυθόμενος ... εἶπε ἄ. Hdt.4.134, ἐρωτώσης ... τῆς μητρὸς ... ἀπεκρίνατο ἄ. X.Cyr.1.3.2, esp. c. ὥς: ὣς ἄ. φωνήσας así pues, diciendo, Il.2.35, ὣς ἄρ' ἔφη Il.1.584, cf. Pi.O.6.52, Hdt.1.24, 27, ἦ ῥα Il.3.355, cf. ἆρα;
c) cerrando una conclusión pues σὺ δ' ἄρα πρώτην ἱκέτευσας Od.7.301, ἀλλὰ διελὼν τοῦ τείχους; ἅπασιν ἄ. φανερὰ γένοιτ' ἄν Gorg.B 11a.12, cf. bis, οὐδὲν ἄρ' εἰσιν en resumen, no son nada Emp.B 15.4, cf. S.Ai.269, E.Io 312, Ba.166, Eu.Matt.12.28 (cf. IV).
III c. valor consecutivo y causal
1 reforzando a partíc. causales desde luego, verdaderamente c. οὕνεκα: τὸν ἐπίκλησιν κορυνήτην ἄνδρες κίκλησκον ... οὕνεκ' ἄρ' οὐ τόξοισι μαχέσκετο ... ἀλλὰ ... κορύνῃ ῥήγνυσκε φάλαγγας Il.7.140, cf. Hes.Th.144, c. γάρ Od.3.143, c. ἐπεί Il.11.498, 24.790, Od.1.263, c. εἵνεκ' Hes.Fr.180.10, c. ὅτι Hes.Sc.479.
2 reforzando a condicionales εἰ ἄρα ταῦτα γινόμενα ἔλεγε Hdt.2.28, ἢν ἄρα Hdt.3.45
•esp. en Th.: εἰ ἄ. κωλύοιντο ὑπὸ Κερκυραίων πλεῖν por si acaso se les impedía la navegación por los corcirenses Th.1.27, cf. 93, Pl.Lg.665b, La.187e, Lys.3.40, Isoc.6.72, And.3.15, D.3.26, Arist.SE 181^b33, elípticamente sin verbo οὐδὲν αὐτὸ καθ' αὑτὸ, ἀλλ' εἰ ἄρα κατὰ συμβεβηκός Arist.Cat.5^b10, cf. Top.106^b7, Plb.11.28.5, LXX Ge.18.3, 1Ep.Cor.15.15.
IV como partíc. lógica (cf. B II 3 c))
1 entonces, por tanto para indicar el paso de una proposición a otra, bien en la deducción entonces, por tanto, por consiguiente ψυχὴν ἄ. ἡμᾶς κελεύει γνωρίσαι ὁ ἐπιτάττων γνῶναι ἑαυτόν ... ὅστις ἄρα τῶν τοῦ σώματός τι γιγνώσκει, τὰ αὐτοῦ ἄλλ' οὐχ αὐτὸν ἔγνωκεν ... οὐδεὶς ἄρα τῶν ἰατρῶν ἑαυτὸν γιγνώσκει Pl.Alc.1.130e-131a, cf. R.387d-e, o en la inducción ἔστιν ἄρα τὰ μὲν γυναικεῖα, τὰ δὲ ἀνδρεῖα μαθήματα ... οὐκ ἄ. ἐν γε τούτοις ἐστὶν ὁμόνοια γυναιξὶ πρὸς ἄνδρας ... Pl.Alc.1.127a-b, cf. Men.97c, Tht.203b, Arist.Metaph.1047^b22, cf. Eu.Matt.7.20, Ep.Rom.5.18.
2 para introducir la conclusión de una serie de proposiciones, Pl.Alc.1.131a, R.387e
•incluso la conclusión de un silogismo, aunque todavía no del todo formalizado φρόνησιν ἄ. φαμὲν ἀρετὴν εἶναι por consiguiente, decimos que la «frónesis» es una virtud Pl.Men.89a, cf. Hp.Mi.374a, Alc.1.129e, συμπεραντικῶς εἰπεῖν, ὡς συλλελογισμένους «οὐκ ἄρα τὸ καὶ τό» Arist.SE 174^b11, cf. Rh.1401^a3, Pol.1295^b35
•o de un entimema πρέπει ἄρα τῷ κακῷ δουλεύειν· ἄμεινον γάρ Pl.Alc.1.135c, o una ley οὐκ ἄ. περὶ ἃ μὴ οἶσθα πλανᾷ, ἄνπερ εἰδῇς ὅτι οὐκ οἶσθα; Pl.Alc.1.117d, cf. Euthd.281b, Arist.Cael.311^b27.

• Etimología: De *r̥, cf. tb. en grado ø lit. ir͂, let. ir ‘y’, y en grado pleno lit. ar͂, let. ar partíc. interr. Si está rel. c ἀραρίσκω, q.u., etc., procedería de *H2r̥-.

English (Abbott-Smith)

ἄρα, illative particle, expressing a more subjective or informal inference than οὖν,
then: prop. (as in cl.), the second word in the sentence, Ro 7:21 8:1, Ga 3:7; ἐπεὶ ἄρα, I Co 7:14 (with another word between) 5:10; as the first word, Lk 11:48, Ac 11:18, Ro 10:17, I Co 15:18, II Co 5:15 7:12, He 4:9; so prop. in apodosis after protasis with εἰ, Mt 12:28, Lk 11:20, Ga 2:21 3:29 5:11, He 12:8 (κενὸν ἄρα), I Co 15:14; often in interrogations, direct and indirect, τίς (τί) ἄρα, Mt 18:1 19:25, 27 24:45, Mk 4:41, Lk 1:66 8:25 12:42 22:23, Ac 12:18; εἰ ἄρα, Mk 11:13, Ac 8:22; εἴπερ ἄρα, I Co 15:15; οὐκ ἄρα, Ac 21:38; μήτι ἄρα, II Co 1:17; in strengthened forms, ἄρα γε, ἄραγε, Mt 7:20 17:26, Ac 17:27, and more freq. ἄρα οὖν (Epp. Paul.), so then, Ro 5:18 7:3, 25 8:12 9:16, 18 14:19, Ga 6:10, Eph 2:19, I Th 5:6, II Th 2:15 (Bl., §77, 2; 78, 5; MM, s.v.).†

English (Strong)

probably from αἴρω (through the idea of drawing a conclusion); a particle denoting an inference more or less decisive (as follows): haply, (what) manner (of man), no doubt, perhaps, so be, then, therefore, truly, wherefore. Often used in connection with other particles, especially γέ or οὖν (after) or εἰ (before). Compare also ἆρα.