ἕ

English (LSJ)

v. οὗ.

Spanish (DGE)

v. οὗ.

German (Pape)

[Seite 697] enclitisch, pron. 3. Person, s. οὗ; ep. ἑέ, Il. 20, 171. 24, 134.

French (Bailly abrégé)

1 acc. enclit. du pron. pers. de la 3ᵉ pers. (οὗ) : lui;
2 pron. dém. acc. sg. : lui, elle, cela.
Étymologie: pour Ϝε.

English (Autenrieth)

enclitic, ἑέ: see ου.

English (Slater)

ἕ (οἱ, οἷ coni., ἱν coni., ἕ; pl. σφε q.v.: never used as a direct reflexive: v. Des Places, 21f.)
   1 ἕ; acc. pers. pron.: him, her, it κλεινᾶς ἐξ Ὀπόεντος· αἰνήσαις ἓ καὶ υἱόν, ἃν Θέμις λέλογχεν (O. 9.14) τυφλὸν δ ἔχει ἦτορ ὅμιλος ἀνδρῶν ὁ πλεῖστος. εἰ γὰρ ἦν ἓ τὰν ἀλάθειαν ἰδέμεν (Boeckh: ἑὰν codd.: ἐὰν Σγρ: “on peut garder l' ἑὰν des manuscrits,” Des Places, 25) (N. 7.25)
   2 οἱ (οἷ cod. unus, Boeckh, οἱ cett. (N. 1.61): οἷ coni. Boeckh, οἱ codd. (P. 9.84): οἷ coni. Kayser, θεῷ codd. (N. 10.31): οἱ (ϝοι) always follows a vowel, long or short, save in two dubious examples, following a relative conjunction, (O. 1.57), fr. 169, 51: οἱ is correpted οἱ οὐδὲ (N. 3.39), οἱ ἀντάυσε (P. 4.197): the reference of οἱ must always be deduced from sense alone, but cf. iii: οἱ does not follow prepositions.)
   a = αὐτῷ, αὐτᾷ. — [(ἄταν), ἅν οἱ πατὴρ ὕπερ κρέμασε καρτερὸν αὐτῷ λίθον (Hermann, v. d. Mühll, M. H., 1954, 52: τάν οἱ codd. contra metr.: ἅν τοι Fennel) (O. 1.57) ] τοὔνεκα προῆκαν υἱὸν ἀθάνατοι λτ;οἱγτ; πάλιν μετὰ τὸ ταχύποτμον αὖτις ἀνέρων ἔθνος (Tricl.: οἱ προῆκαν codd.: to Tantalos) (O. 1.65) τοῦτό γέ οἱ σαφέως μαρτυρήσω (for Hagesias) (O. 6.20) ἔνθα οἱ ὤπασε θησαυρὸν δίδυμον μαντοσύνας (to lamos) (O. 6.65) ἄνδρα τε πὺξ ἀρετὰν εὑρόντα. δίδοι τέ οἱ αἰδοίαν χάριν (to Diagoras) (O. 7.89) ἀφίκοντο δέ οἱ ξένοι (to Opous. “datif d'intérêt” Des Pl.) (O. 9.67) δέξαι δέ οἱ στεφάνων ἐγκώμιον τεθμόν (from Xenophon) (O. 13.29) κνώσσοντί οἱ παρθένος τόσα εἰπεῖν ἔδοξεν (O. 13.71) ἄνευ οἱ Χαρίτων τέκεν γόνον (to Ixion: “datif d'intérêt.” Des Pl.) (P. 2.42) “ἐπί οἱ Κρονίων ἔκλαγξε βροντάν” (in answer for Euphamos) (P. 4.23), cf. (P. 4.197) ἦλθε δέ οἱ μάντευμα (to Pelias) (P. 4.73) καί ῥά οἱ Μόψος ἄμβασε στρατὸν (at Jason's bidding) (P. 4.189) ἐκ νεφέων δέ οἱ ἀντάυσε (in answer to Jason's prayer) (P. 4.197) εὖ νιν ἔγνωκεν (sc. καιρὸν Δαμόφιλος) θεράπων δέ οἱ, οὐ δράστας ὀπαδεῖ (“οἱ se rapporte à καιρός — plutôt qu'à Damophile” Des Pl.) (P. 4.287) ὁσία κλυτὰν χέρα οἱ προσενεγκεῖν; (upon Cyrene) (P. 9.36) “ἵνα οἱ χθονὸς αἶσαν δωρήσεται” (to Cyrene) (P. 9.56) τέκε οἱ καὶ Ζηνὶ μιγεῖσα (with Amphitryon: οἷ Boeckh, “sans doute parce que le pronom dépend ἀπὸ κοινοῦ de τέκε et surtout de μιγεῖσα” Des Pl.) (P. 9.84) κατένευσέν τέ οἱ χαίταις (to Persephone) (N. 1.14) ὤπασε δὲ Κρονίων πολέμου μναστῆρά οἱ χαλκεντέος λαὸν ἵππαιχμον (to Sicily) (N. 1.16) παλίγγλωσσον δέ οἱ ἀθάνατοι ἀγγέλων ῥῆσιν θέσαν” (for Amphitryon: “éthique” Des Pl.) (N. 1.58) ὁ δέ οἱ φράζε καὶ παντὶ στρατῷ (N. 1.61) καί ποτε χαλκότοξον Ἀμαζόνων μετ' ἀλκὰν ἕπετό οἱ (N. 3.39) φύτευέ οἱ θάνατον (for Peleus) (N. 4.59) κατένευσέν τέ οἱ (to Peleus) (N. 5.34), cf. (N. 1.14) Ζεὺς δ' ἀντίος ἤλυθέ οἱ (to Polydeukes) (N. 10.79) τοὺς Μεγάρα τέκε οἱ Κρεοντὶς υἱούς (Morel: οἱ τέκε codd.: to Herakles) (I. 4.64), cf. (P. 2.42) λάμβανέ οἱ στέφανον (for Pytheas: “datif d'intérêt” Des Pl.) (I. 5.62) εἰ γάρ τις πράσσει θεοδμάτους ἀρετὰς σύν τέ οἱ δαίμων φυτεύει δόξαν (σύν adverbially) (I. 6.12), cf. (N. 4.59) ταῦτ' ἄρα οἱ φαμένῳ πέμψεν θεὸς αἰετόν (I. 6.49) ἵνα οἱ κέχυται πιεῖν νε[ (Pae. 15.8) Ὀλυμ]πόθεν δέ οἱ χρυσόρραπιν ὦρσεν Ἑρμᾶν[ (for Perseus) Δ. 4. 37.
   b where οἱ has to some extent possessive significance. λάμπει δέ οἱ κλέος (O. 1.23) Ἐρινὺς ἔπεφνέ οἱ σὺν ἀλλαλοφονίᾳ γένος ἀρήιον (the family of Oidipous) (O. 2.42) σάφα δαεὶς ἅ τέ οἱ πατέρων ὀρθαὶ φρένες ἐξ ἀγαθῶν ἔχρεον (O. 7.91) ἃν Θέμις θυγάτηρ τέ οἱ σώτειρα λέλογχεν μεγαλόδοξος Εὐνομία (O. 9.15) μάλα δέ οἱ θερμαίνει φιλότατι νόον (Boeckh: τοι codd.) (O. 10.87) μηνός τέ οἱ τωὐτοῦ τρία ἔργα ποδαρκὴς ἁμέρα θῆκε κάλλιστ' ἀμφὶ κόμαις (O. 13.37) διασωπάσομαί οἱ μόρον ἐγώ (O. 13.91) κελαινῶπιν δ' ἐπί οἱ νεφέλαν ἀγκύλῳ κρατὶ κατέχευας (join ἐπὶ with κρατί) (P. 1.7) οὔ οἱ μετέχω θράσεος (P. 2.83) καί τί οἱ φίλτρον ἐν θυμῷ μελιγάρυες ὕμνοι ἁμέτεροι τίθεν (P. 3.63) “χειρί οἱ χεῖρ' ἀντερείσαις” (P. 4.) 37. “αἷμά οἱ κείναν λάβε ἄπειρον” (P. 4.48) αἰσχύνοι δέ οἱ θαητὸν εἶδος (P. 4.264) θεός τέ οἱ τὸ νῦν τε πρόφρων τελεῖ δύνασιν (P. 5.117) πατροπάτωρ ἔνθα οἱ Σπαρτῶν ξένος κεῖτο (P. 9.82) χρυσοστεφάνου δέ οἱ Ἥβας καρπὸν ἀνθήσαντ' ἀποδρέψαι ἔθελον (P. 9.109) εἶπε δ' ἐν μέσσοις (sc. Ἀνταῖος) ἀπάγεσθαι, ὃς ἂν πρῶτος θορὼν ἀμφί οἱ ψαύσειε πέπλοις (ἀμφί adverbially) (P. 9.120) γόνον τέ οἱ φέρτατον ἀτίταλλεν (“éthique-possessif” Des Pl.) (N. 3.57) cf. γλυκεῖά οἱ καρδίαν ἀτάλλοισα γηροτρόφος συναορεῖ Ἐλπίς fr. 214. 1. ἐπεί οἱ τρεῖς ἀεθλοφόροι πρὸς ἄκρον ἀρετᾶς ἦλθον (N. 6.23) ἐπεὶ ψεύδεσί οἱ ποτανᾷ τε μαχανᾷ σεμνὸν ἔπεστί τι (where οἱ may refer to Homer or Odysseus) (N. 7.22) ἀτὰρ γένος αἰεὶ φέρει τοῦτό οἱ γέρας (N. 7.40) Ζεῦ πάτερ, τῶν μὰν ἔραται φρενὶ σιγᾷ οἱ στόμα (N. 10.29) ἀλλά οἱ παρά τε πυρὰν τάφον θ' Ἑλικώνιαι παρθένοι στάν (I. 8.57)
   c where οἱ in a subordinate clause refers
   a to the subject of the principal verb. ἔπαθεν, πρίν γέ οἱ χρυσάμπυκα κούρα χαλινὸν Παλλὰς ἤνεγκ (O. 13.65) δεῖξεν ὥς τ' ἀνὰ βωμῷ θεᾶς κοιτάξατο, ὥς τέ οἱ αὐτὰ ἔπορεν δαμασίφρονα χρυσόν (O. 13.76) ἔλπετο δ' οὐκέτι οἱ (sc. τὸν Ἰάσονα) κεῖνόν γε πράξασθαι πόνον (sc. Αἰήτας. but v. πράσσω) (P. 4.243)
   II to some other person. πατρὶ κλυτὰν φέροισ' ἀγγελίαν, Κλεόδαμον ὄφῤ ἰδοῖσ, υἱὸν εἴπῃς ὅτι οἱ νέαν ἐστεφάνωσε χαίταν (“οἱ intellege πατρί,” Schroeder) (O. 14.22) cf. (P. 9.120)
   d fragg. ]το οἱ ἔτει θανατο[ (Pae. 22.10) ]άδις, οὕς οἱ[ (Π: οὔ σ' οἱ vix hic aptum, nott. Snell) fr. 169. 51.
   e dub. [τί οἱ codd.: τῷ Mingarelli (N. 10.15) ]
   3 ἱν (= ϝιν, on analogy of τίν, cf. Hes., fr. 245 M-W.) “οὐδ' ἀπίθησέ ἱν” (coni. Hermann: νιν codd., Σ: “parmi les solutions —, il en est une —: c'est d' admettre que νιν a pu avoir la valeur d'un datif” Des Pl.) (P. 4.36) [ἱν coni. Hermann: νιν codd. (N. 1.66) ] [εἰ γάρ σύ ἱν (coni. Maas: cf. Schadewaldt, 322̆{1}: σφιν codd.: σφισιν Tricl.) (N. 7.98) ]

Greek Monotonic

ἕ: Λατ. se, βλ. οὗ, sui.

Russian (Dvoretsky)

ἕ:
I эп. acc. sing. к οὗ (ἓ αὐτόν Hom. = ἑαυτόν).
II acc. sing. и pl. к указ. местоим. всех родов Hom., HH.

Frisk Etymological English

ἑ,
Grammatical information: refl. pron.
Meaning: se, ep. also eum, eam, id, 3. pers. sing. acc. of the reflexive and (enclitic) anaphoric pronoun; (pl. see σφε)
Other forms: Lesb. Ϝε, Pamph. Ϝhε, ep. auch ἑέ; gen. οὗ (οὑ), ep. ἕο (εἷο), εὗ (ἑο, εὑ), ἕθεν, Lesb. Ϝέθεν, Locr. Ϝέος; dat. (and gen.; Schwyzer-Debrunner 189 m. Lit.; cf. Latte Glotta 35, 296) οἷ (οἱ), ep. also ἑοῖ, Lesb. etc. Ϝοῖ, Cret. (Gortyn) etc. Ϝιν, Boeot. (Korinna) ἑίν.
Derivatives: From it the possessive ὅς, ep. also ἑός, Dor. etc. Ϝός suus, own (also referring to 1. and 2. pers.), eius.
Origin: IE [Indo-European] [282] *se, su̯e himself
Etymology: The ep. forms ἑ, εὑ, ἕθεν, οἱ can, if there is no trace of digamma (Chantraine Gramm. hom. 1, 146ff.), go back to an IE reflexive stem *se-, seen in Lat. sē, OCS sę sē, Germ., e. g. Goth. si-k; with οἱ < *soi = OP šay, Av. hē, Prakr. se; ἑο aus *se-so, cf. τέο from τίς (s. v.). It is now maintained that IE only had *su̯e, Petit *Swe en grec ancien 1999, 126-8. Beside it we find Ϝhε, Ϝοῖ < *su̯e, *su̯oi = Skt. sva- himself, only in derivations and in compounds, e. g. sva-taḥ from himself, of his own (cf. ἐτός), sva-já- born from himself; a disyllabic (full grade) variant seems found in ἑέ < *seu̯e. - Adjectivized *su̯e, *seu̯e gave the possessive *su̯o-s, *seu̯o-s, which gave Ϝός, ἑός = Skt. svá- suus, OLat. sovos > Lat. suus. - Further see Schwyzer 600ff. (Strange idea in Szemerényi, Gnomon 43(1971) 665f. that *su̯e indicated the extended family.) Cf. ἑαυτοῦ, ἑκάς, ἕκαστος, σφε und σύ.

Middle Liddell

Lat. se, v. sub οὗ, sui.

Frisk Etymology German

ἕ: ἑ
{hé}
Forms: lesb. ϝε, pamph. ϝhε, ep. auch ἑέ; Gen. οὗ (οὑ), ep. ἕο (εἷο), εὗ (ἑο, εὑ), ἕθεν, lesb. ϝέθεν, lokr. ϝέος; Dat. (und Gen.; Schwyzer-Debrunner 189 m. Lit.; dazu Latte Glotta 35, 296) οἷ (οἱ), ep. auch ἑοῖ, lesb. usw. ϝοῖ, kret. (Gortyn) usw. ϝιν, böot. (Korinna) ἑίν.
Meaning: se, ep. auch eum, eam, id, 3. Pers. Sing. Akk. des reflexiven und (enklitisch) anaphorischen Personalpronomens;
Derivative: Davon das Possessivum ὅς, ep. auch ἑός, dor. usw. ϝός suus, eigen (auch auf die 1. und 2. Pers. bezüglich), eius.
Etymology: Die ep. Formen ἑ, εὑ, ἕθεν, οἱ können, in den Fällen wo sie keine Spur des Digamma zeigen (Chantraine Gramm. hom. 1, 146ff.), auf einen idg. Reflexivstamm *se- zurückgehen, der u. a. in lat. sē, aksl. sę ‘sē’, germ., z. B. got. si-k vorliegt; dazu οἱ aus *soi = apers. šay, aw. hē, prakr. se; ἑο aus *se-so, vgl. τέο zu τίς (s. d.). Daneben stehen ϝhε, ϝοῖ aus *su̯e, *su̯oi = aind. sva- sich, nur in Ableitungen und als Vorderglied, z. B. sva-taḥ von sich aus, aus sich selbst (vgl. zu ἐτός), sva-já- von selbst entstanden; eine zweisilbige (hochstufige) Variante von *su̯e kann in ἑέ aus *seu̯e vorliegen. — Durch Adjektivierung von *su̯e, *seu̯e entstanden die Possessiva *su̯o-s, *seu̯o-s, woraus ϝός, ἑός = aind. svá- suus, alat. sovos > lat. suus. — Weitere Formen aus dem Griechischen und den verwandten Sprachen nebst Lit. bei Schwyzer 600ff. und WP. 1, 454ff. Vgl. ἑαυτοῦ, ἑκάς, ἕκαστος, σφε und σύ.
Page 1,431-432