πίστις

English (LSJ)

ἡ, gen. εως, Ion. ιος Parm.8.12, Emp.114; dat. πίστει, Ion.

   A πίστῑ Hdt.3.74, 9.106 : Ion. nom. and acc. pl. πίστῑς v.l. in Id.3.8 ; dat. πίστισι Id.4.172: (πείθομαι):—trust in others, faith, first in Hes., πίστιες καὶ ἀπιστίαι ὤλεσαν ἄνδρας Op.372; πίστει χρήματ' ὄλεσσα, ἀπιστίῃ δ' ἐσάωσα Thgn.831 ; π. ἴσχειν τινί S.OC950 ; τῷ θεῷ πίστιν φέροις Id.OT1445, etc.: generally, persuasion of a thing, confidence, assurance, Pi.N.8.44 (πιστόν Sch.), etc.; ἡ βεβαιοτάτη π., ἀταραξία καὶ π. βέβαιος, Epicur.Ep.1p.19, 2p.36U.; σωφροσύνης π. ἔχειν περί τινος to be persuaded of his probity, D.18.215 ; π. περὶ θεῶν ἔχειν Plu.2.1101c.    2 in subjective sense, good faith, trustworthiness, honesty, Thgn.1137, A.Pers.443, Hdt.8.105 ; θνῄσκει δὲ π., βλαστάνει δ' ἀπιστία S.OC611.    b of things, credence, credit, τὰν π. σμικρὰν παρ' ἔμοιγ' ἔχει E.El.737 (lyr.); πίστιν τὰ τοιαῦτα ἔχει τινά Arist.EN1179a17; π. λαβεῖν Plb.1.35.4.    c καλῇ π., = Lat.bona fide, PGnom.180 (ii A.D.), etc.; αἱ κατὰ πίστιν γεινόμεναι κληρονομίαι, = Lat. hereditates fideicommissariae, ib.56.    3 in a commercial sense, credit, π. τοσούτων χρημάτων ἐστί τινι παρά τισι he has credit for so much money with them, D.36.57, cf. 44; εἰς πίστιν διδόναι [τί τινι] Id.32.16; εἰ ἕξω ἐλπίδα πίστεως Astramps.Orac.68p.6H.    b position of trust or trusteeship, ἐν πίστει κληρονόμος ἀπολειφθείς left in trust, as guardian, Plu.Cic.41, cf. 2c supr.; ἐν πίστει ὤν τῷ βασιλεῖ IG22.646.11.    4 Theol., faith, opp. sight and knowledge, 1 Ep.Cor.13.13, etc.    II that which gives confidence : hence,    1 assurance, pledge of good faith, guarantee, οὐκ ἀνδρὸς ὅρκοι π. ἀλλ' ὅρκων ἀνήρ A.Fr.394, cf. S.El.887, E.Hipp. 1055; ὅρκοις καὶ πίστεσιν ἀναγκάξειν Antipho 6.25 : distd. from ὅρκοι and δεξιαί, Arist.Rh.1375a10, cf. E.Med.22; ἔμβαλλε χειρὸς πίστιν S. Ph.813 ; δός μοι χερὸς σῆς π. Id.OC1632 ; ὅρκους παρασχών, πίστιν οὐ σμικράν, θεῶν E.Hipp.1037, cf. Med.414 (lyr.); πίστιν καὶ ὅρκια ποιέεσθαι make a treaty by exchange of assurances and oaths, Hdt.9.92, cf. And.1.107; οἷσιν . . οὔτε π. ὄθ' ὅρκος μένει Ar.Ach.308 ; ποιέεσθαι τὰς πίστῑς (Ion. for πίστεις) Hdt.3.8 ; πίστεις ποιήσασθαι πρός τινας Th.4.51 ; ἀλλήλοις X.HG1.3.12 ; πίστιν δοῦναι to give assurances, Hdt.9.91, cf. Th.4.86, 5.45 ; ὅρκους καὶ πίστιν ἀλλήλοις δότε Ar.Lys. 1185; ἔδοσαν πίστιν καὶ ἔλαβον interchanged them, X.Cyr.7.1.44; πίστεις ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ δεδέχθαι Pl.Phdr.256d ; π. παρά τινος λαβεῖν Lys.12.9 ; π. πρός τινας δοῦναι c. inf., Id.19.32 ; πίστι τε λαβεῖν (or καταλαβεῖν) καὶ ὁρκίοισί τινα bind by assurances and oaths, Hdt.3.74, 9.106; θεῶν πίστεις ὀμόσαι Th.5.30; πίστιν ἐπιθεῖναι or προσθεῖναι, D.29.26, 49.42, 54.42 : c. gen. objecti, φόβων π. an assurance against... E.Supp.627 (lyr.).    2 means of persuasion, argument, proof, φρὴν παρ' ἡμέων (sc. τῶν αἰσθήσεων) λαβοῦσα τὰς πίστεις Democr.125; τοὺς δεομένους πίστεως αἰσθήσει κεκραμένης Plot. 4.7.15 ; esp. of proofs used by orators, Antipho 5.84, 6.28, Pl.Phd. 70b, Isoc.3.8, etc.: in Arist., opp. a demonstrative proof (ἀπόδειξις) , π. ἔντεχνοι, ἄτεχνοι, Rh.1355b35, 1375a22: also, generally, π. ἐκ τῆς ἐπαγωγῆς APo.90b14, al.; π. ἡ διὰ συλλογισμοῦ Top.103b7 ; ἡ τῶν λόγων π. (cf. λόγος IV. 1) Pol.1326a29; ὁ ἀναιρῶν ταύτην τὴν π. οὐ πολὺ πιστότερα ἐρεῖ EN1173a1.    III that which is entrusted, a trust, πίστιν ἐγχειρίζειν τινί Plb.5.41.2, cf. 16.22.2, IG7.21.12 (Megara, ii B.C.), 5 (1).26.6 (Amyclae, ii/i B.C.), BMus.Inscr.422.7 (Priene, ii B.C.); σὴ π. given in trust to thee, IG14.2012A23 (Sulp.Max.).    IV political protection or suzerainty, Lat. fides, Αἰτωλοὶ . . δόντες αὑτοὺς εἰς τὴν Ῥωμαίων π. . . τῷ τῆς π. ὀνόματι πλανηθέντες Plb.20.9.10, cf. 3.30.1 ; πάντες εἰς τὴν [τῆς συγκλήτου] π. ἐνδεδεμένοι Id.6.17.8.    2 in Egypt, safe-conduct, safeguard, UPZ119.32 (pl., ii B.C.); δοῦναί μοι ἔγγραπτον π. ib.124.30 (ii B.C.).    V Pythag. name for ten, Theol.Ar.59, 60.    VI personified, = Lat.Fides, Plu.Num.16, App. BC1.16, D.C.45.17 ; π. δημοσία, = Fides publica, D.H.2.75.

German (Pape)

[Seite 620] ἡ, Tre ueu. Glauben, Vertrauen, Zutrauen; πίστεις καὶ ἀπιστίαι ὤλεσαν ἄνδρας, Hes. O. 370; ἐν ὄμμασι θέσθαι πίστιν, Pind. N. 8, 44; Aesch. Pers. 435; θνήσκει δὲ πίστις, βλαστάνει δ' ἀπιστία, Soph. O. C. 617; εἴ τίς ἐστι πίστις ἐν τοῖς δρωμένοις, Tr. 585; νῦν γ' ἂν τῷ θεῷ πίστιν φέροις, O. R. 1445; ὅρκων φρούδη πίστις, Eur. Med. 492; τὰν πίστιν σμικρὰν παρ' ἐμοί γ' ἔχει, El. 737; οἷσιν οὔτε πίστις μένει, Ar. Ach. 289; Her. 8, 105; πίστει χρήσασθαι μονίμῳ, Plat. Rep. VI, 505 e; δόξαι καὶ πίστεις γίγνονται βέβαιοι καὶ ἀληθεῖς, Tim. 37 b; διασώζειν τι ἐν πίστει, Xen. Cyr. 1, 6, 19; Folgde; Kredit, Dem. 36, 57, vgl. 44; εἰς πίστιν διδόναι, 32, 16. – Beweis, Unterpfand der Treue, Versicherungs-, Ueberzeugungsmittel, auch Bürgschaft, Zusicherung, ἔμβαλλε χειρὸς πίστιν, Soph. Phil. 802, vgl. O. C. 1628; πίστιν ἐπιτιθέναι κατὰ τῶν ἱερῶν, Is. 7, 16; πίστιν καὶ ὅρκια ποιεῖσθαι, einen Vertrag, ein Bündniß machen, Her. 9, 32; auch im plur., τὰς πίστις ποιεῖσθαι, 3, 8; πίστι λαβεῖν, καταλαβεῖν τινα, Einen nach gegebener Bürgschaft zum Freunde annehmen, 3, 74. 9, 106; πρός τινα, Thuc. 4, 51; ὅρκων καὶ πίστεων, Plat. Legg. III, 701 c; πίστεις τὰς μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι καὶ δεδέχθαι, Phaedr. 256 d; πίστεις ποιεῖσθαι ἀλλήλοις, Xen. Hell. 1, 3, 12; πίστιν δοῦναι, Ar. Lys. 1185; καὶ λαβεῖν, Xen. oft; vgl. τὴν ἑαυτῷ πρὸς ὑμᾶς γεγενημένην πίστιν ἀνεῖλε, Din. 3, 18; Pol. oft, auch πίστεις θέσθαι, 3, 67, 7; er braucht es auch für das anvertraute Geschäft, 6, 35, 8 u. sonst; – Arist. rhet. 1, 1 führt die πίστεις als künstliche Beweismittel an; πίστεσιν, αἷς ἄλλους πείθομεν, βουλευώμεθα, Isocr. 3, 8; vgl. noch Plat. παραμυθίας δεῖται καὶ πίστεως, Phaed. 70 b; auch = Versprechen, Verheißung, πίστεσιν ἐξαπατηθέντες, Xen. Cyr. 8, 8, 3.

Greek (Liddell-Scott)

πίστις: ἡ, γεν. εως, Ἰων. ιος Ἐμπεδ. 413· δοτ. πίστει, Ἰων. πίστῑ Ἡρόδ. 3. 74· Ἰων. ὀνομ. καὶ αἰτ. πληθ. πίστῑς αὐτόθι 8· δοτ. πίστισι 4. 172· (πείθομαι). Τὸ πιστεύειν τινὶ «ἐμπιστοσύνη», Λατ. fides, fiducia, πρῶτον παρ’ Ἡσ. πίστεις καὶ ἀπιστίαι ὤλεσαν ἄνδρας, «αἱ πίστεις, αἱ πρὸς ἐκείνους δηλονότι, οἷς οὐκ ἔδει πιστεύειν, καὶ αἱ ἀπιστίαι αἱ πρὸς ἐκείνους οἷς ἔδει πιστεύειν, ὤλεσαν ἄνδρας» (Μοσχόπ.), Ἔργ. κ. Ἡμ. 370· πίστει χρήματ’ ὄλεσσα, ἀπιστίῃ δ’ ἐσάωσα Θέογν. 831· π. ἔχει τινὶ Σοφ. Ο. Κ. 950, πρβλ. Ο. Τ. 1445, κτλ.· μετὰ γεν. προσ., πίστις περί τινος, εἴς τινα..., π. θεῶν Εὐρ. Μήδ. 414, Ἱππ. 1037· ― καθόλου, πεποίθησις περί τινος πράγματος, βεβαιότης ὑποκειμενική, Πινδ. Ν. 8. 73, καὶ συχν. παρ’ Ἀττ., σωφροσύνης πίστιν ἔχειν περί τινος, ἔχειν πεποίθησιν περὶ τῆς σωφροσύνης αὐτοῦ, Δημ. 300. 11· π. περί τινος ἔχειν Πλούτ. 2. 1101C. 2) μετὰ σημασίας ὑποκειμενικῆς, καλὴ πίστις, ἐμπιστοσύνη, τιμιότης, Λατ. fides, Θέογν. 1133, Ἡρόδ. 8. 105, Αἰσχύλ. Πέρσ. 443· θνήσκει δὲ πίστις, βλαστάνει δ’ ἀπιστία Σοφ. Ο. Κ. 611· ― ἐπὶ πραγμάτων, τὸ ἀξιόπιστον, «ὑπόληψις», τὰν π. σμικρὰν παρ’ ἔμοιγ’ ἔχει Εὐρ. Ἠλ. 737· πρβλ. Ἀριστ. Ἠθικ. Νικ. 10. 8, 12, Πολύβ. 1. 35, 4. 3) ἐπὶ ἐμπορικῆς σημασίας, πίστις, ὑπόληψις ἐμπορική, ὡς τὸ Λατ. fides, πίστις τοσούτων χρημάτων ἐστί μοι παρά τινι Δημ. 962. 4, πρβλ. 958. 3· εἰς πίστιν διδόναι τί τινι ὁ αὐτ. 886. 25· οὕτως, ἐν πίστει κληρονόμος ἀπολειφθεὶς Πλουτ. Κικ. 41, ἔνθα (τ. 5, σ. 428) ἴδε ἐκτενῆ σημείωσιν Κοραῆ, ἴδε καὶ Σουΐδ. ἐν λ. φεδεϊκόμισσα. 4) Θεολογικῶς, πίστις ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν ὄψιν καὶ τὴν γνῶσιν, Καιν. Διαθ., Ἐκκλ. ΙΙ. τὸ παρέχον ἐμπιστοσύνην, 1) ὡς τὸ πιστόν, βεβαιότης, πεποίθησις, ἐγγύησις, οὐκ ἀνδρὸς ὅρκος πίστις ἀλλ’ ὅρκων ἀνὴρ Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 290, πρβλ. Σοφ. Ἠλ. 887, Εὐρ. Ἱππ. 1055, Ἀντιφῶν 144. 18· διακρινόμενον ἀπὸ τοῦ ὅρκος καὶ δεξιά, Ἀριστ. Ρητ. 1. 14, 5, πρβλ. Πόρσ. εἰς Εὐρ. Μήδ. 21· ἔμβαλε χειρὸς πίστιν Σοφ. Φιλ. 813· δός μοι χερὸς σῆς π. ὁ αὐτ. ἐν Ο. Κ. 1632· πίστιν καὶ ὅρκια ποιοῦμαι, κάμνω συνθήκην ἀνταλλάσσων ἀμοιβαίας διαβεβαιώσεις καὶ ὅρκους, Ἡρόδ. 9. 92, πρβλ. Ἀνδοκ. 14. 39· οἶσιν... οὔτε π. οὔθ’ ὅρκος μένει Ἀριστοφ. Ἀχ. 308· οὕτω, πίστις (Ἰων. ἀντὶ πίστεις) ποιεῖσθαι Ἡρόδ. 3. 8· πρός τινα Θουκ. 4. 51· ἀλλήλοις Ξεν. Ἑλ. 1. 3, 12· πίστις διδόναι, παρέχειν διαβεβαιώσεις, Ἡρόδ. 9. 94, πρβλ. Θουκ. 4. 86· ὅρκους καὶ πίστιν ἀλλήλοις δοῦναι Ἀριστοφ. Λυσ. 1185· π. δοῦναί τινι Θουκ. 5. 45· π. διδόναι καὶ λαμβάνειν, ἀνταλλάσσειν, Ξεν. Κύρ. 7. 1, 44· διδόναι καὶ δέχεσθαι ἀλλήλοιν Πλάτ. Φαῖδρ. 256D, πρβλ. Λυσίαν 121. 4., 154. 40· πίστι λαβεῖν ἢ καταλαβεῖν τινα, δέχεσθαί τινα εἰς φιλίαν ἐπὶ διαβεβαιώσει, Ἡρόδ. 3. 74., 9. 106· ― ὡσαύτως ἐπὶ ὅρκου, θεῶν πίστεις ὀμνύναι Θουκ. 5. 30· πίστιν ἐπιτιθέναι ἢ προστιθέναι τινὶ Δημ. 852. 15., 1270. 9, πρβλ. 1196, 16· ― μετὰ γεν. τοῦ ἀντικειμ., φόβων π., βεβαίωσις ἐναντίον φόβων, παραθάρρυνσις, Εὐρ. Ἱκέτ. 627. 2) μέσον καταπείσεως, ἐπιχείρημα, οἵοις χρῶνται οἱ ῥήτορες, Ἀντιφῶν 139. 18., 144. 34, Πλάτ. Φαίδων 70Β, Ἰσοκρ. 28Β, κτλ.· ― παρ’ Ἀριστ., τοὐναντίον τῷ ἀποδεικτικῷ ἐπιχειρήματι (ὅπερ καλεῖ ἀπόδειξιν), Ρητορ. 1. 1, 11., 1. 15, 1., 2, 20, 1· ἀλλὰ χρῆται ὁ αὐτ. τῇ λέξει καὶ ἐπὶ τῆς γενικῆς σημασίας, π. ἐκ τῆς ἐπαγωγῆς Ἀναλυτ. Ὕστ. 2. 3, 2, κτλ.· ἡ διὰ συλλογισμοῦ π. ὁ αὐτ. ἐν Τοπ. 1. 8, 4. ΙΙΙ. τὸ παραδιδόμενον πρὸς φύλαξιν, παρακαταθήκη, Λατ. fideicommissum, πίστιν ἐγχειρίζειν τινὶ Ἐπιγρ. Βοιωτ. IVb. 42, Πολύβ. 5. 41, 2., 16. 22, 2· σὴ π., παραδεδομένη εἰς σὲ ὡς παρακαταθήκη, Ἑλληνικ. Ἐπιγράμματα 2618. 23.

French (Bailly abrégé)

εως (ἡ) :
I. foi :
1 confiance en autrui : πίστιν ἔχειν τινί SOPH avoir confiance en qqn ; πίστιν φέρειν τινί SOPH ajouter foi à qqn;
2 au sens commercial confiance, crédit;
3 bonne foi : πίστι (ion.) λαμβάνειν τινά HDT accueillir qqn de bonne foi;
4 fidélité : διασῴζειν τι ἐν πίστει XÉN conserver qch fidèlement;
5 foi, croyance, conviction;
II. ce qui fait foi :
1 gage de foi, caution, garantie : ἐμβάλλειν χειρὸς πίστιν SOPH ou δοῦναι χερὸς πίστιν, donner la garantie de la main, càd donner la main comme gage ; πίστιν δοῦναί τινι THC donner un gage à qqn ; πίστιν λαμβάνειν XÉN recevoir une garantie ; πίστιν δοῦναι καὶ λαβεῖν XÉN se fournir mutuellement une caution, donner et recevoir un gage;
2 serment : θεῶν πίστεις ὀμνύναι THC jurer par les dieux;
3 engagement, pacte : πίστιν ποιέεσθαι HDT conclure un pacte ; πρός τινα, ἀλλήλοις XÉN avec qqn, les uns avec les autres;
III. foi, croyance : πίστις θεῶν EUR la foi aux dieux ; τι ἔχειν πίστιν ARSTT qch mérite créance, est digne de foi;
IV. moyen d’inspirer confiance, de persuader, preuve ; particul. preuve juridique.
Étymologie: R. Πιθ, lier ; v. πείθω.

English (Abbott-Smith)

πίστις, -εως, ἡ (< πείθω), [in LXX chiefly for אֱמוּנָה;]
1.in active sense, faith, belief, trust, confidence, in NT always of religious faith in God or Christ or spiritual things: Mt 8:10, Lk 5:20, Ac 14:9, Ro 1:8, I Co 2:5, II Co 1:24, I Ti 1:5, al.; c. gen. obj., Mk 11:22, Ac 3:16, Ro 3:22, Ga 2:16, Eph 3:12, Ja 2:1, al.; c. prep., ἐν, Ro 3:25, Ga 3:26, Eph 1:15, Col 1:24, I Ti 1:14 3:13, II Ti 1:13 3:15, II Pe 1:1; εἰς, Ac 20:21 24:24 26:18, Col 2:5, I Pe 1:21; πρός, I Th 1:8, Phm 5; ἐπί, c. acc. He 6:1; ἐν τῇ π. στήκειν (εἶναι, μένειν), I Co 16:13, I Co 13:5, I Ti 2:15; ὑπακοὴ τῆς π., Ro 1:5 16:26; ὁ ἐκ π., Ro 3:26 4:16, Ga 3:12; διὰ (τῆς) π., Ro 3:30, Ga 2:16, Phl 3:9. By meton., objectively, that which is the object or content of belief, the faith: Ac 6:7 14:22, Ga 1:23 3:23 6:10, Phl 1:26, 27 Ju 3, 20, and perh. also Ac 13:8 16:5, Ro 1:5 and 16:26 (v. supr.), I Co 16:13, Col 1:23, II Th 3:2 (Lft., Notes, 125), I Ti 1:19 3:9 4:1, 6 5:8 6:10, 12, II Ti 3:8 4:7 Tit 1:4, 13 3:15, I Pe 5:9.
2.In passive sense,
(a)fidelity, faithfulness: Mt 23:23, Ga 5:22; ἡ π. τοῦ θεοῦ, Ro 3:3;
(b)objectively, plighted faith, a pledge of fidelity: I Ti 5:12. (On the various shades of meaning in which the word is used in NT, v. esp. ICC on Ro 1:17, pp. 31ff.; Lft., Ga., 154ff.; Stevens, Th. NT, 422, 515ff.; DB, i, 830ff.; Cremer, s.v.)

English (Strong)

from πείθω; persuasion, i.e. credence; moral conviction (of religious truth, or the truthfulness of God or a religious teacher), especially reliance upon Christ for salvation; abstractly, constancy in such profession; by extension, the system of religious (Gospel) truth itself: assurance, belief, believe, faith, fidelity.

English (Thayer)

πίστεως, ἡ (πείθω (which see)), from (Hesiod, Theognis, Pindar), Aeschylus, Herodotus down; the Sept. for אֱמוּנָה, several times for אֱמֶת and אֲמָנָה; faith; i. e.:
1. conviction of the truth of anything, belief (Plato, Polybius, Josephus, Plutarch; θαυμάσια καί μείζω πίστεως, Diodorus 1,86); in the N. T. of a conviction or belief respecting man's relationship to God and divine things, generally with the included idea of trust and holy fervor born of faith and conjoined with it: πίστις is called ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων); opposed to εἶδος, ἀγάπη and ἐλπίς, πίστις is "the conviction that God exists and is the creator and ruler of all things, the provider and bestower of eternal salvation through Christ": πίστις ἐπί Θεόν, ἡ πίστις ὑμῶν ἡ πρός τόν Θεόν, by which ye turned to God, τήν πίστιν ὑμῶν καί ἐλπίδα εἰς Θεόν, directed unto God, in) (τῶν θεῶν, Euripides, Med. 414; τοῦ Θεοῦ, Josephus, contra Apion 2,16, 5; cf. Grimm, Exgt. Hdbch. on Sap. vi., 17f, p. 132; (cf. Meyer on Lightfoot on Col. as below; Winer's Grammar, 186 (175))): ἡ πίστις τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐγείραντος αὐτόν (Christ) ἐκ τῶν νεκρῶν, διά πίστεως, by the help of faith, κατά πίστιν, equivalent to πιστεύοντες, πίστει, dative of means or of mode by faith or by believing, prompted, actuated, by faith, because of faith, πιστεύω, 1b. γ.); α. universally: with the genitive of the object (see above, in a.), Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ἰησοῦ, Χρσιτου, τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μου (i. e. in Christ), faith in God of which Jesus Christ is the author, advocated by Van Hengel, Ep. ad Romans 1, p. 314ff, and H. P. Berlage, Disquisitio de formulae Paulinae ψιτις Ἰησοῦ Χριστοῦ signifieatione. Lugd. Bat. 1856); τοῦ εὐαγγελίου, ἀληθείας, εἰς (toward (cf. εἰς, B. II:2a.)) τόν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν, εἰς Χριστόν, ἡ εἰς Χριστόν πίστις ὑμῶν, πίστιν ἔχειν εἰς ἐμέ, Tr marginal reading); πρός τόν κύριον, L Tr WH εἰς) (see πρός, L 1c.; cf. Lightfoot at the passage); unless here we prefer to render πίστιν fidelity (see 2, below); cf. Meyer at the passage and Winer's Grammar, § 50,2); ἐν πίστει τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, reposed in Christ Jesus, τήν πίστιν ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἡ κατά τινα (see κατά, II:1e.) πίστις ἐν τῷ κυρίῳ, ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, πίστις (cf. Winer's Grammar, 120 (114)) and ἡ πίστις simply: νόμος, 3)), L Tr WH brackets τῇ πίστει); οἰκονομία), ἀλήθεια, I:2c.); WH omits the genitive); πλήρης πιστέω καί πνεύματος, πνεύματος καί πίστεως, πίστεως καί δυνάμεως, τῇ πίστει ἑστηκεναι, ἐν τῇ πίστει στήκειν, εἶναι, μένειν, ἐμμένειν τῇ πίστει, ἐπιμένειν, στερεοί τῇ πίστει, ἐστερεοῦντο τῇ πίστει, βεβαιοῦμαι ἐν (L T Tr WH omit ἐν) τῇ πίστει, ὑπακούειν τῇ πίστει, ὑπακοή τῆς πίστεως, obedience rendered to faith (Winer's Grammar, 186 (175)), ὁ ἐκ πίστεως namely, ὤν, depending on faith, equivalent to πιστεύων (see ἐκ, II:7), ὁ ἐκ πίστεως Ἀβραάμ, he who has the same faith as Abraham, ἐκ πίστεως εἶναι, to be related, akin to, faith (cf. ἐκ, as above), δίκαιος ἐκ πίστεως, δικαιοσύνην δέ τήν ἐκ πίστεως, ἡ ... ἐκ πιστηως δικαιοσύνη, δικαιοσύνη ... ἐκ πίστεως εἰς πίστιν, springing from faith (and availing) to (arouse) faith (in those who as yet have it not), δικαιοσύνη ἡ διά πίστεως Χριστοῦ, ... ἡ ἐκ Θεοῦ δικαιοσύνη ἐπί τῇ πίστει, δικαιοῦσθαι πίστει, δικαιοῦν τινα διά πίστεως Χριστοῦ, διά τῆς πίστεως, δικαιοῦσθαι τινα ἐκ πίστεως, ibid.; εὐαγγελίζομαι τήν πίστιν, to proclaim the glad tidings of faith in Christ, ἀκοή πίστεως, instruction concerning the necessity of faith (see ἀκοή, 3a.), ἡ πίστις is joined with ἡ ἀγάπη: πίστις δἰ ἀγάπης ἐνεργουμένη, ἀγάπη μετά πίστεως, ἀγάπη ἐκ πίστεως ἀνυποκρίτου, πίστις καί ἀγάπη ἡ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, φιλεῖν τινα πίστει, ἔργον πίστεως (cf. ἔργον, 3, p. 248{b} near the bottom), β. in an ethical sense, persuasion or conviction (which springs from faith in Christ as the sole author of salvation; cf. πιστεύω, 1b. γ. at the end) concerning things lawful for a Christian: πίστιν ἔχειν, the religious belief of Christians; α. subjectively: β. objectively, the substance of Christian faith or what is believed by Christians: τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ ... πίστει ἡ ἁγιωτάτῃ ὑμῶν πίστις, πίστις is rather the form in which the truth (as the substance of right doctrine) is subjectively appropriated"; (cf. Meyer on Lightfoot on Galatians , p. 157).
d. with the predominant idea of trust (or confidence) whether in God or in Christ, springing from faith in the same: τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, πίστιν ἔχειν (πᾶσαν τήν πίστιν (`all the faith' that can be thought of), ἔχειν πίστιν Θεοῦ, to trust in God, ἔχειν πίστιν τοῦ σωθῆναι, to be healed (see Fritzsche on Matthew , p. 843 f; (cf. Winer s Grammar, § 44,4{a}; Buttmann, 268 (230))), ἡ πίστις δἰ αὐτοῦ, awakened through him, εὐχή τῆς πίστεως, that proceeds from faith, πίστις ἐπί Θεόν, faith which relies on God who grants the forgiveness of sins to the penitent (see ἐπί, C. I:2g. α.), δικαιοσύνη τῆς πίστεως (cf. Winer's Grammar, 186 (175)), ἡ κατά πίστιν δικαιοσύνη, fidelity, faithfulness, i. e. the character of one who can be relied on: α.); ἡ πίστις τοῦ Θεοῦ, subjunctive genitive, plighted faith (often so in Attic writings from Aeschylus down): ἀθετεῖν (see ἀθετέω, a.) τήν πίστιν, de ratio usu et constructione vocum πίστις, πιστός et πιστεύειν in N. T. (Traj. ad Rhen. 1733,4to.); Dav. Schulz, Was heisst Glauben, etc. (Leipz. 1830), p. 62ff; Rückert, Com. üb.
d. Röm., 2nd edition, i., p. 51ff; Lutz, Biblical Dogmatik, p. 312ff; Huther, Ueber ζωή u. πιστεύειν im N. T., in the Jahrbb. f. deutsch. Theol. for 1872, pp. 1-33; (Lightfoot's Commentary on Galatians , p. 154ff). On Paul's conception of πίστις, cf. Lipsius, Paulin. Rechtfertigungslehre, p. 94ff; Weiss, Biblical Theol. d. N. T., § 82c. d. (cf. the index under the word Glaube); Pfleiderer, Paulinismus, p. 162ff (English translation, i., p. 161ff; Schnedermann, De fidel notione ethica Paulina. (Lipsius 1880)). On the idea of faith in the Epistle to the Hebrews see Riehm, Lehrbegr. des Hebrew-Br., p. 700ff; Weiss, as above § 125b. c. On John's conception, see Reuss, die Johann. Theol. § 10 in the Beiträge zu d. theol. Wissensch. i., p. 56ff (cf. his Histoire de la Theol. Chretienne, etc., 3me edition, ii., p. 508ff (English translation, ii. 455ff)); Weiss, as above § 149, and the same author's Johann. Lehrbegriff, p. 18ff