θυμός

English (LSJ)

ὁ,

   A soul, spirit, as the principle of life, feeling and thought, esp. of strong feeling and passion (rightly derived from θύω (B) by Pl.Cra. 419e ἀπὸ τῆς θύσεως καὶ ζέσεως τῆς ψυχῆς):    I in physical sense, breath, life, θ. ἀπηύρα, ἀφελέσθαι, ἐξαίνυσθαι, ὀλέσαι, freq. in Hom., Il.6.17, 5.852, 155, 1.205: c. dupl. acc., ἄμφω θ. ἀπηύρα 6.17; ἐπεί κε . . ῥεθέων ἐκ θ. ἕληται 22.68; λίπε δ' ὀστέα θ. 12.386; ἀπὸ δ' ἔπτατο θ. Od.10.163; ὀλίγος δ' ἔτι θ. ἐνῆεν Il.1.593; μόγις δ' ἐσαγείρετο θυμόν 21.417; ἄψορρόν οἱ θ. ἐνὶ στήθεσσιν ἀγέρθη 4.152; θυμοῦ καὶ ψυχῆς κεκαδών 11.334; of animals, 3.294, 12.150, etc.: less freq. in Trag., A. Ag.1388, E.Ba.620 (troch.).    2 spirit, strength, τείρετο δ' ἀνδρῶν θ. ὑπ' εἰρεσίης Od.10.78; ἐν δέ τε θ. τείρεθ' ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἱδρῷ Il.17.744.    3 πάτασσε δὲ θ. ἑκάστου each man's heart beat high, 23.370, cf. 7.216.    II soul, as shown by the feelings and passions; and so,    1 desire or inclination, esp. desire for meat and drink, appetite, πιέειν ὅτε θ. ἀνώγοι Il.4.263; πλησάμενος . . θυμὸν ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος Od.17.603: generally, τά με θ. ἐνὶ στήθεσσι κελεύει Il.7.68; βαλέειν δέ ἑ ἵετο θ. 8.301; αἲ γάρ με μένος καὶ θ. ἀνείη 22.346; θ. ἐποτρύνῃ [τινά] Od.9.139; θ. ἐπέσσυταί τινι, ἐφορμᾶται, Il.1.173, 13.73; ἤθελε θυμῷ he wished in his heart or with all his heart, 16.255, 21.65; ἵετο θυμῷ 2.589; so later θυμῷ βουλόμενοι wishing with all their heart, Hdt. 5.49; [ὄσσα ϝ] οι θ. κε θέλῃ γένεσθαι Sapph.Supp.1.3; θυμὸς ὥρμα Pi. O.3.25, cf. 38; θυμὸς ἡδονὴν φέρει S.El.286; ὧν ἐρᾷ θυμός Herod.7.61; τῶν σφι θ. ἦν μάλιστα Hdt.1.1; ἄλλως σφι θ. ἐγένετο θεήσασθαι τὸν πόλεμον Id.8.116, etc.: with Verb omitted, σὲ γάρ μοι θῦμος ὔμνην Alc. 5; ἄρχ' αὐτὸς ὥς σοι θ. S.El.1319; ὅπου ὑμῖν θ. X.Cyr.3.1.37; βῆξαι θυμός ἐγγίνεται Hp.Prog.8.    2 mind, temper, will, θ. πρόφρων, ἵλαος, Il. 8.39, 9.639; θ. ὑπερφίαλος καὶ ἀπηνής, νηλέα θ. ἔχοντας, σιδήρεος θ., 15.94, 19.229, Od.5.191; ἕνα θ. ἔχειν to be of one mind, Il.15.710, etc.; οὐδὲ λύκοι τε καὶ ἄρνες ὁμόφρονα θ. ἔχουσιν 22.263; ἕτερος δέ με θ. ἔρυκε Od.9.302; ἐμὸν θ. ἔπειθεν ib.33; θωπείας κολακικάς, αἳ . . τοὺς θ. ποιοῦσιν κηρίνους Pl.Lg.633d.    3 spirit, courage, μένος καὶ θ. Il.20.174; θ. ἐνὶ στήθεσσι λαβεῖν Od.10.461; πᾶσιν δὲ παραὶ ποσὶ κάππεσε θ. Il.15.280; ψῦχρος ἔγεντο θ., of doves, Sapph.16; θ. ἔχειν ἀγαθόν Hdt.1.120; θ. οὐκ ἀπώλεσεν S.El.26; ὁ θυμὸς εὐθὺς ἦν Ἀμυνίας Ar.Eq.570; ἴωμεν ῥώμῃ καὶ θυμῷ ἐπί . . X.Cyr.4.2.21; φρονήματός τε καὶ θυμοῦ ἐμπίπλασθαι Pl.R.411c: so in Philos., opp. λόγος, ἐπιθυμία, ib.440b, al., cf. Arist.Pol.1328a7, 1327b24, Phld.Mus.p.26K., etc.; personified, Passion, Emotion, opp. Λογισμός, Cleanth.Stoic.1.129.    4 the seat of anger, χωόμενον κατὰ θυμόν Il.1.429; νεμεσιζέσθω ἐνὶ θυμῷ 17.254; θυμὸν ἐχώσατο 16.616, etc.: hence, anger, wrath, δάμασον θυμόν 9.496; εἴξας ᾧ θυμῷ ib.598; θυμὸς μέγας ἐστὶ . . βασιλήων 2.196; θ. ὀξύς S.OC 1193; θ. κρείσσων τῶν ἐμῶν βουλευμάτων E.Med.1079, etc.; θυμῷ f.l. for θυμοῦ in S.Ant.718; οἱ τῷ θ. πραχθέντες φόνοι Pl.Lg.867b; opp. λογισμός, Th.2.11, etc.; ἐπανάγειν τὸν θ. Hdt.7.160; ἐκτείνειν And.3.31; καταθέσθαι Ar.V.567; δακεῖν Id.Nu.1369; θυμῷ χρᾶσθαι Hdt.1.137, al.; ὀργῆς καὶ θυμοῦ μεστοί Isoc.12.81 (so τὴν ὀργὴν καὶ τὸν θ., i.e. the outward manifestation of ὀ., Phld.Ir.p.90W.); of horses, X.Eq. 9.2: pl. (not earlier than Pl., f.l. in S.Aj.718 (lyr.)), fits of anger, passions, περὶ φόβων τε καὶ θυμῶν Pl.Phlb.40e; οἵ τε θ. καὶ αἱ κολάσεις Id.Prt.323e, cf. Arist.Rh.1390a11.    5 the heart, as the seat of the emotions, esp. joy or grief, χαῖρε, γήθησε δὲ θυμῷ, Il.14.156, 7.189; θ. ἐνὶ στήθεσσι γεγήθει 13.494; μιν ἄχος κραδίην καὶ θ. ἵκανεν 2.171; ἄχνυτο θ. 14.39, etc.; δόκησε δ' ἄρα σφίσι θ. ὣς ἔμεν ὡς εἰ . . they felt as glad at heart as if... Od.10.415; μηδ' ὀνίαισι δάμνα . . θ. Sapph.1.4; of fear, δέος ἔμπεσε θυμῷ Il.17.625, cf. 8.138; of love, τὴν ἐκ θυμοῦ φίλεον 9.343; ἐκ θυμοῦ στέργοισα Theoc.17.130; ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ my heart's beloved, Il.5.243; reversely, ἀπὸ θ. μᾶλλον ἐμοὶ ἔσεαι wilt be alien from my heart, 1.562; ἐκ θ. πεσέειν, i.e. to lose thy favour, 23.595; ἔρωτι θυμὸν ἐκπλαγεῖσα E.Med.8; ἐκ θ. κλαῦσαι Philet. 11.    6 mind, soul, as the seat of thought, ταῦθ' ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θ. Il.1.193, etc.; ᾔδεε γὰρ κατὰ θ. 2.409, cf. 4.163, etc.; φράζετο θυμῷ 16.646; ἐν θ. ἐβάλοντο ἔπος 15.566; τοὺς λόγους θυμῷ βάλε A.Pr.706; εἰς θ. βαλεῖν τι S.OT975; οὐκ ἐς θ. φέρω I bring him not into my mind or thoughts, Id.El.1347.

German (Pape)

[Seite 1224] ὁ (θύω, Plat. Crat. 419 e ἀπὸ τῆς θύσεως καὶ ζέσεως τῆς ψυχῆς), die aufwallende, sich bewegende Lebenskraft; – 1) Leben, Lebenskraft, Lebensfülle, deren Sitz in der Brust, στῆθος, u. bestimmter im Zwerchfell, φρένες ist; θυμὸν ἀποπνείων, das Leben aushauchend, Il. 4, 524. 13, 654; τὸν μὲν λίπε θυμός, ihn verließ das Leben, 4, 470; λίπε δ' ὀστέα θυμός 12, 386; auch von Ochsen, Od. 4, 140; θυμὸς ῷχετ' ἀπὸ μελέων Il. 13, 671; ἐξαίνυτο θυμόν, er raubte das Leben, 4, 531; ἄμφω θυμὸν ἀπηύρα 6, 17; μή τις ἐκ θυμὸν ἕλοιτο 17, 17; ῥεθέων ἐκ θυμὸν ἕληται 5, 317; μή σε βάλω, ἀπὸ δὲ μελιηδέα θυμὸν ἕλωμαι, das süße Leben dir nehme, 22, 68; auch von Thieren, 12, 180; εἵως φίλον ὤλεσε θυμόν, bis er das Leben verlor, 11, 342; αὐτὸς δ' ὤλεσε θυμὸν ὑφ' Ἕκτορος 17, 616; ὀλίγος δ' ἔτι θυμὸς ἐνῆεν 1, 593; θυμοῦ δευομένους, des Lebenshauches ermangelnd, von Thieren, 3, 294; μόγις δ' ἐσαγείρετο θυμόν, er sammelte die Lebensgeister, kam wieder zu sich, 21, 417, wie ἐς φρένα θυμὸς ἀγέρθη, der Geist sammelte sich wieder in das Zwerchfell, 22, 475, u. ἄψοῤῥόν οἱ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἀγέρθη 4, 152; vom Pferde ἀπὸ δ' ἔπτατο θυμός 16, 469; vom Hirsche Od. 10, 163; von der Taube ὠκὺς δ' ἐκ μελέων θυμὸς πτάτο Il. 23, 880. Seltner mit ψυχή verbunden, wie θυμοῦ καὶ ψυχῆς κεκαδών Il. 11, 334. Vgl. noch βέλος δ' ἔτι θυμὸν ἐδάμνα, der Wurf betäubte ihn noch, 14, 439. Selten so bei den Folgdn; οὕτω τὸν αὑτοῦ θυμὸν ὁρμαίνει πεσών, von Agamemnon, der im Sterben ist, Aesch. Ag. 1361. Bei Eur. Bacch. 621 ist θυμὸν ἐκπνέων, ἱδρῶτα σώματος στάζων ἄπο vom lebhaften Athem bei der Anstrengung zu verstehen; Rhes. 786 αἱ (ἵπποι) ἔρεγκον ἐξ ἀντηρίδων θυμόν. – Der Lebensmuth u. die frische Kraft wird durch Anstrengung geschwächt; dah. τείρετο δ' ἀνδρῶν θυμὸς ὑπ' εἰρεσίης, ihre Seele wurde matt, Od. 10, 78; ἐν δέ τε θυμὸς τείρεθ' ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἱδρῷ Il. 17, 744. – Wie aber der Athem schneller u. hörbarer wird bei heftigen Gemüthsbewegungen, πάτασσε δὲ θυμὸς ἑκάστου νίκης ἱεμένων Il. 23, 370, vgl. 7, 216 (wir sagen: das Herz schlug ihnen), so bedeutet θυμός – 21 die auch sinnlich wahrnehmbare Begierde, die Aeußerung des Begehrungsvermögens u. des Willens, zunächst – a) Verlangen, Trieb, Neigung; nach Speise u. Trank; πιέειν ὅτε θυμὸς ἀνώγοι Il. 4, 263; ἔπιόν θ' ὅσον ἤθελε θυμός 9, 117; οὐδέ τι θυμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης 1, 468; πλησάμενος δ' ἄρα θυμὸν ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος Od. 17, 603; ἤραρε θυμὸν ἐδωδῇ 14, 111; ἄδος τέ μιν ἵκετο θυμόν Il. I1, 88. Sehr geläufig sind die Vrbdgn θυμὸς ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει, Il. 6, 439, βαλέειν δέ ἑ θυμὸς ἄνωγεν, 8, 322, das Herz trieb ihn zu schießen, τά με θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι κελεύει, 7, 68, κραδίη καὶ θυμὸς κελεύει, 13, 784, ἵετο θυμῷ, 2, 589, βαλέειν δέ ἑ ἵετο θυμός, 8, 301, οἷ θυμὸς ἐβούλετο, 15, 596, εἴ τοι θυμὸς ἐπέσσυται, 10, 173, θυμὸς ἐφορμᾶται πολεμίζειν, 13, 73, Σαρπηδόνα θυμὸς ἀνῆκεν τεῖχος ἐπαΐξαι, 12, 307; vom Löwen κέλεται δέ ἑ θυμός 12, 300; – ᾡ θυμῷ εἴξας ἐμίγη φιλότητι, seiner Neigung nachgebend, Il. 9, 594; ἀέκοντί γε θυμῷ 4, 43. – Pind. θυμὸς ὀτρύνει, ὥρμαινε, OI. 3, 26. 40, θυμῷ ἐθέλων I. 5, 40; κλαῦσαι ὅσον μοι θυμὸς ἡδονὴν φέρει, soviel ich will, Soph. El. 278; θυμῷ βουλόμενοι, von Herzen wünschend, Her. 5, 49, der auch vrbdí ἤ σφι θυμὸς ἐγένετο θεήσασθαι τὸν πόλεμον, sie bekamen Luft, 8, 116; vgl. ὠνέεσθαι τῶν φορτίων τῶν σφι ἦν θυμὸς μάλιστα 1, 1; ἀπελαύνετε ὅποι ὑμῖν θυμός Xen. Cyr. 3, 1, 37. – b) Muth, der sich auch durch lebhaftes Athmen äußert, als besondere Thätigkeit der Lebenskraft erscheint, vgl. σφῶϊν δ' ἐν γούνεσσι βαλῶ μένος ἠδ' ἐνὶ θυμῷ Il. 17, 451; μένεος δ' ἐμπλήσατο θυμὸν ἀγρίου 22, 312; θυμὸς ἄναλκις 16, 355; ὤτρυνε μένος καὶ θυμός 20, 174; θυμὸν λαμβάνω, Muth fassen, Od. 10, 461; ἵππος δ' ἐν τοῖσι δεινοῖς θυμὸν οὐκ ἀπώλεσεν, verlor den Muth nicht in der Gefahr, Soph. El. 26; θυμὸς ἀμυνίας Ar. Equ. 568; θυμὸν ἔχε ἀγαθόν, habe guten Muth, Her. 1, 120; Sp., wie Luc. Hermot. 4; φρονήματος καὶ θυμοῦ ἐμπίπλαται καὶ ἀνδρειότερος γίγνεται αὐτὸς αὑτοῦ Plat. Rep. III, 411 c, vgl. II, 357 b; ἴωμεν ῥώμῃ καὶ θυμῷ ἐπὶ τοὺς πολεμίους Xen. Cyr. 4, 2, 21; auch θυμοὶ κυνῶν, Plut. Symp. 5, 7, 5; nach Plat. defin. 415 e ὁρμὴ βίαιος ἄνευ λογισμοῦ. – c) Zornmuth, Zorn; δάμασον θυμὸν μέγαν, bändige, mäßige deinen Zorn, Il. 9, 496; θυμὸς δὲ μέγας ἐστὶ βασιλῆος 2, 196; vgl. μάλα θυμὸν χολώθη, er wurde zornig im Herzen, 4, 494, θυμὸν ἐχώσατο 16, 616, νεμεσίζεσθαι ἐνὶ θυμῷ 17, 254, ἀπειλήσω τόγε θυμῷ 15, 212. So θυμὸς ὀξύς Soph. O. C. 1195; θυμὸς δὲ κρείσσων τῶν ἐμῶν βουλευμάτων Eur. Med. 1047; θυμὸν δσκών, den Grimm verbeißend, Ar. Nubb. 1351; ὶν' ἐγὼ γελάσω καὶ τὸν θυμὸν κατάθωμαι Vesp. 567, u. meinen Unwillen unterdrücke; σχάσον θυμοῦ πνοάς Eur. Phoen. 457; θυμὸν ἐπανάγειν Her. 7, 160; οἱ λογισμῷ ἐλάχιστα χρώμενοι θυμῷ πλεῖστον ἐς ἔργον καθίστανται Thuc. 2, 11; ὀργῆς καὶ θυμοῦ μεστοί Isocr. 12, 81; οἱ τῷ θυμῷ πραχθέντες φόνοι Plat. Legg. IX, 867 b; τοῖς θυμοῖς καὶ ταῖς ὀργαῖς Phil. 47 e; θυμῷ μᾶλλον ἢ λογισμῷ Pol. 2, 35, 3; Sp., ὀργῇ καὶ θυμῷ χρώμενος Hdn. 8, 4, 1, εὐθὺς ἐξέῤῥηξε τὴν ὀργὴν καὶ τὸν θυμὸν ἐξέχεε Luc. de calumn. 23. Von Pferden, Xen. Hipp. 9, 2. – d) übh. Empfindung, Gefühl, wo wir gew. Herz sagen; von der Freude, χαίρω θυμῷ Il. 14, 156, γήθησε δὲ θυμῷ 7, 189, Αἰνείᾳ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι γεγήθει 13, 494, γηθήσειν κατὰ θυμόν 13, 416; Trauer, ἄχνυτο δέ σφιν θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι 14, 39, ἀκαχίζω θυμῷ 6, 486; vgl. κῆρ ἄχνυται ἐν θυμῷ 6, 524, ὀδύρεο σὸν κατὰ θυμόν 24, 549, ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει 1, 17; Furcht, δέος ἔμπεσε θυμῷ 17, 625, δεῖσε δ' ὅγ' ἐν θυμῷ 8, 138; Unwillen erregen, τῇ δ' ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινεν 3, 395; Mitleid erregen, rühren, 24, 467; Hoffnung, οἷ θυμὸς ἐέλπετο 12, 407, Τρωσὶν δ' ἔλπετο θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἑκάστου 15, 701, ἔλπετο θυμῷ 17, 404, οὐκ ἔλπετο ὃν κατὰ θυμόν 13, 8; – θυμὸν ἔθελξε Il. 15, 321; die Neigung gewinnen, besänftigen, ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ, meinem Herzen, 5, 243; ἐγὼ τὴν ἐκ θυμοῦ φίλεον, von Herzen lieben, 9, 343; ἀπὸ θυμοῦ εἶναι, vom Herzen fern, nicht geliebt sein, 1, 562; ἐκ θυμοῦ πίπτειν, aus dem Herzen fallen, ihm verhaßt werden, 23, 595; vgl. ἔρωτι θυμὸν ἐκπλαγεῖσα Eur. Med. 8; θυμὸς πρόφρων, ἵλαος, Il. 8, 39. 19, 178, ἀπηνής Od. 23, 97, νηλεής II. 19, 229, σιδήρεος 22, 357, ἄπιστος 23, 72; σιδηρόφρων Aesch. Spt. 52; γελανής, ἀταλός, Pind. P. 4, 181 N. 7, 92; ὑψηλόφρων Eur. I. A. 919. – 31 Gesinnung, Sinn; ἕνα φρεσὶ θυμὸν ἔχοντες Il. 15, 710; τόνδε νόον καὶ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔχοντες 4, 309; ἶσον θυμὸν ἔχοντες, gleiche Gesinnung hegend, 17, 720; auch von Ochsen, 13, 704, vgl. οὐδὲ λύκοι τε καὶ ἄρνες ὁμόφρονα θυμὸν ἔχουσιν 22, 263; δόκησε δ' ἄρα σφίσι θυμὸς ἃς ἔμεν, so dünkte ihnen ums Herz, zu Muthe zu sein, Od. 10, 415; vgl. noch αἰδῶ θέσθ' ἐνὶ θυμῷ Il. 15, 561. – 41 Gedanke, Erwägung; ἕτερός με θυμὸς ἔρυκε, ein anderer Entschluß hielt mich zurück, Od. 9, 302; ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή Il. 2, 5; φράζετο θυμῷ 16, 646; ἐν θυμῷ δ' ἐβάλοντο ἔπος, sie überlegten es, 15, 566; Aesch. τοὺς ἐμοὺς λόγους θυμῷ βάλε Prom. 708; μή νυν ἔτ' αὐτῶν μηδὲν ἐς θυμὸν βάλῃς Soph. O. R. 975; οὐδέ γ' ἐς θυμὸν φέρω, ich bringe ihn mir nicht in die Gedanken, kann mich seiner nicht erinnern, El. 1347; – σύνθετο θυμῷ βουλήν Il. 7, 44; ὃς σάφα θυμῷ εἰδείη τεράων 12, 228; ᾔδεε γὰρ κατὰ θυμόν 2, 409; οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν 4, 163; οὐδ' ἃς τοῦ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθον 9, 587. – Nach Homer herrscht die Bdtg des Begehrungsvermögens, Willens vor, gew. mit der Nebenbdtg des heftig Erregten.

Greek (Liddell-Scott)

θῡμός: ὁ, ἡ ψυχὴ ἢ τὸ πνεῦμα, τὸ στοιχεῖον τῆς ζωῆς, τῆς αἰσθήσεως ἢ σκέψεως, ἰδίως τῶν ἰσχυρῶν αἰσθημάτων καὶ παθῶν (ὀρθῶς παραγόμενον ἐκ τοῦ θύω ὑπὸ Πλάτ. ἐν Κρατ. 419 Ε, ἀπὸ τῆς θύσεως καὶ ζέσεως τῆς ψυχῆς, πρβλ. θύω)˙ Ι. ὡς τὸ Λατ. anima, spiritus, ἐν καθαρῶς φυσικῇ σημασίᾳ, ἡ ψυχή, πνοή, ζωή, θυμόν ἀπαυρᾶν, ἀφελέσθαι, ἐξαίνυσθαι, ὀλέσαι, συχνὸν παρ’ Ὁμ.˙ ἐξείλετο θυμὸν Ὀδ. Χ. 388˙ ἐπεὶ κε... ῥεθέων ἐκ θυμὸν ἕληται Ἰλ. Χ. 68˙ θυμὸς ᾤχετ’ ἀπὸ μελέων Ν. 671˙ τὸν λίπε θυμὸς Δ. 470˙ λίπε δ’ ὀστέα θυμὸς Μ. 386˙ ἀπὸ δ’ ἔπτατο θυμὸς Π. 469, Ὀδ. Κ. 163˙ ὠκὺς δ’ ἐκ μελέων θυμὸς πτάτο Ἰλ. Χ. 880, πρβλ. Ν. 671˙ θυμὸν ἀποπνείειν Δ. 524˙ ὀλίγος δ’ ἔτι θυμὸς ἐνῆεν Α. 593˙ θυμὸν ἀγείρειν, πρβλ. θυμηγερέων, μόγις δ’ ἐσαγείρετο θυμὸν Φ. 417˙ ἐς φρένα θυμὸς ἀγέρθη Δ. 475˙ ἄψορρόν οἱ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἀγέρθη Δ. 152˙ ἐν συνδυασμῷ μετὰ τοῦ ψυχῇ, θυμοῦ καὶ ψυχῆς κεκαδὼν Λ. 334˙ -οὕτω καὶ ἐπὶ ζῴων, Γ. 294, Μ. 150, κτλ.˙ - ἡ σημασία αὕτη εἶναι σπανία παρ’ Ἀττ., Αἰσχύλ. Ἀγ. 1388, Εὐρ. Βάκχ. 620. 2) ἰσχύς, δύναμις, τείρετο δ’ ἀνδρῶν θυμὸς ὑπ’ εἰρεσίης Ὀδ. Κ. 78˙ ἐν δὲ θυμὸς τείρεθ’ ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἱδρῷ Ἰλ. Σ. 744. 3) πάτασσε δὲ θυμὸς ἑκάστου, ἑκάστου ἀνδρὸς ἡ καρδία μεγάλως ἐπάλλετο, Ψ. 370, πρβλ. Η. 216, ΙΙ. ὡς τὸ Λατ. animus, ἡ ψυχή, ὡς ἐκφαίνεται διὰ τῶν αἰσθημάτων καὶ παθῶν, ἡ καρδία· ἑπομένως, 1) ἐπὶ τοῦ αἰσθήματος ἐπιθυμίας κ.τ.τ., παρ’ Ὁμ. ἰδίως ἐπιθυμία τροφῆς καὶ ποτοῦ, «ὄρεξις», πιέειν ὅτε θυμὸς ἀνώγοι Ἰλ. Δ. 263· ἔπιον θ’ ὅσον ἤθελε θυμὸς Ι. 177· οὐδέ τι θυμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης Α. 486· πλησάμενος... θυμὸν ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος Ὀδ. Ρ. 603, πρβλ. Τ. 198· ― ὡσαύτως, τί με θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι κελεύει; Ἰλ. Η. 68· μετ’ ἀπαρ., βαλέειν δέ ἑ θυμὸς ἀνώγει, ἡ καρδία του τὸν ἐβίαζε νὰ ῥίψῃ, Θ. 322· βαλέειν δὲ ἑ ἵετο θυμὸς αὐτόθι 301· κέλεται δέ ἑ θ. ἀγήνωρ... ἐλθεῖν, ἐπὶ λέοντος, Ν. 300· ὡσαύτως, ἀνίησιν, ἐποτρύνει θ. τινα ἢ θ. ἐπέσσυταί τινι, ἐφορμᾶται Ὅμ.· ἤθελε θυμῷ, ἐπεθύμει ἐν τῇ καδίᾳ του ἢ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του, Τ. 255, Φ. 65· ἵετο θυμῷ, Λατ. ferebatur animo, Β. 589· ἀλλ’ ἀπὸ θυμοῦ.. ἔσεαι = ἀποθύμιος Α. 563· ― Οὕτω μεθ’ Ὅμ., θυμῷ βουλόμενος, ἐπιθυμῶν ἐξ ὅλης καρδίας, Ἡροδ. 5. 49· θυμὸς ὁρμαίνει, ὀτρύνει Πίνδ. Ο. 3. 45, 68· θυμὸς ἡδονὴν φέρει Σοφ. Ἠλ. 286· ― θυμός ἐστί μοι, θ. γίγνεταί μοι, μετ’ ἀπαρ., ἔχω διάθεσιν νά..., Ἡρόδ. 1. 1., 8. 116, Ξεν., κτλ.· βῆξαι θυμός, διάθεσιν νὰ βήξω, Ἱππ. Προγν. 39. 2) διάθεσις, ἰδιοσυγκρασία, θέλησις, θ. πρόφρων, ἵλαος ἢ ἀπηνής, νηλεής, σιδήρεος Ὅμ.· ἕνα θυμὸν ἔχειν, ἓν φρόνημα, Ἰλ. Ο. 710, κτλ.· ἶσον θυμὸν ἔχειν Π. 720· ἐπὶ ζεύγους βοῶν, Ν. 704· ἐπὶ λύκων, κτλ. Χ. 263· δόκησε δ’ ἄρα σφίσι θυμὸς ὣς ἔμεν, εὐηρεστήθησαν νὰ ἔχωσι τοιοῦτο φρόνημα, Ὀδ. Κ. 415. 3) τόλμη, θάρρος, μένος καὶ θυμὸς Ἰλ. Υ. 174· θυμὸν λαμβάνειν, ἀναθαρρεῖν, Ὀδ. Κ. 461· πᾶσιν δὲ παραὶ ποσὶ κάππεσε θυμὸς Ἰλ. Ο. 280· οὕτω μετὰ ταῦτα, θ. ἔχειν ἀγαθὸν Ἡρόδ. 1. 120· θυμὸν οὐκ ἀπώλεσεν Σοφ. Ἠλ. 26· θ. ἀμυνίας Ἀριστοφ. Ἱππ. 570· ῥώμῃ καὶ θυμῷ ἐπιέναι Ξεν. Κύρ. 4. 2, 21· φρονήματός τε καὶ θυμοῦ ἐμπίπλασθαι Πλάτ. Πολ. 411C. ― Ὁ Πλάτων διῄρει τὸ ζῳῶδες μέρος τῆς ψυχῆς εἰς θυμὸν καὶ ἐπιθυμίαν, ἤτοι πάθος καὶ ὁρμήν, Πολ. 439E, πρβλ. Ἀριστ. Ἠθ. Ν. 3. 1, 21., 7. 6, 1 κἑξ.· πρβλ. θυμοειδὴς 3, θυμικὸς 2. 4) ὡς ἕδρα τοῦ θυμοῦ, τῆς ὀργῆς, χωόμενον κατὰ θυμὸν Ἰλ. Α. 429· νεμεσίζεσθαι ἐνὶ θυμῷ Ρ. 254· θυμὸν ἐχώσατο Π. 616, κτλ.: ― ἐντεῦθεν, ὀργή, πάθος, «θυμός», δάμασον θυμὸν Ι. 496· εἴξας ᾧ θυμῷ αὐτόθι 598· θυμὸς μέγας ἐστὶ.. βασιλῆως Β. 196, πρβλ. Ι. 496: ― οὕτω μετὰ ταῦτα, θυμὸς ὀξὺς Σοφ. Ο. Κ. 1193, πρβλ. 1198, Εὐρ., κλ.· θυμῷ, ἐν ὀργῇ, Σοφ. Ο. Κ. 689· ἀντίθετ. τῷ λογισμὸς ἢ λόγος, Θουκ. 2. 11, Πλάτ., κλ.· ἐπανάγειν τὸν θ. Ἡρόδ. 2. 160· ἐκτείνειν Ἀνδροκ. 27. 5· καταθέσθαι Ἀριστοφ. Σφηξ. 567· δακεῖν ὁ αὐτ. ἐν Νεφ. 1369· θυμῷ χρᾶσθαι Ἡρόδ. 1. 137, κ. ἀλλ.· θυμῷ ἔχεσθαι ὁ αὐτ. 3. 50· ὀργῆς καὶ θυμοῦ μεστοὶ Ἰσοκρ. 249C· ἐπὶ ἵππων, Ξεν. Ἱππ. 9, 2· ἐν τῷ πληθ., παροξυσμοὶ ὀργῆς, πάθη, περὶ φόβων τε καὶ θυμῶν Πλάτ. Φιλήβ. 40Ε· οἵ τε θ. καὶ αἱ κολάσεις ὁ αὐτ. ἐν Πρωτ. 323E, πρβλ. Νόμ. 633D, Ἀριστ. Ρητ. 2. 13. 13. 5) ἡ καρδία ὡς ἕδρα τῶν ἠπιωτέρων αἰσθημάτων, χαρᾶς ἢ λύπης, χαῖρε δὲ θυμῷ Ἰλ. Ξ. 156· ἐν θυμῷ. γρηῦ, χαῖρε Ὀδ. Χ. 411· γήθησε δὲ θυμῷ Ἰλ. Η. 189· γηθήσειν κατὰ θυμὸν Ν. 416· θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι γεγήθει αὐτόθι 491· ἄλγος ἱκάνει θυμὸν ἐμὸν Γ. 97· μιν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἵκανεν Β. 171· ἄχνυτο θυμὸς Ξ. 39, πρβλ. Ζ. 524, κτλ.· φόβου, δέος ἔμπεσε θυμῷ Ρ. 625, πρβλ. Θ. 138· ἐλπίδος, πάτασσε δὲ θ. ἑκάστου Ψ. 370· ἀγάπης, τὴν ἐκ θυμοῦ φίλεον Ι. 343. πρβλ. Valck. Θεόκρ. 2. 61· ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ, «τῇ ἐμῇ ψυχῇ προσφιλέστατε» (Σχόλ.), Ἰλ. Ε. 243· καὶ τἀνάπαλιν, ἀπὸ θυμοῦ μᾶλλον ἐμοὶ ἔσεαι, θὰ εἶσαι ξένος πρὸς τὴν καρδίαν μου, Α. 562· ἐκ θυμοῦ πεσέειν, «ἀποπεσεῖν τῆς ψυχῆς, ὅ ἐστι μισηθῆναι» (Σχόλ.), Ψ. 595· πρβλ. ἀποθύμιος: ― οὕτω βραδύτερον, ἔρωτι θυμὸν ἐκπλαγεῖσα Εὐρ. Μηδ. 8· ἐκ θυμοῦ κλαῦσαι Φιλέτ. Ἀποσπ. 2, πρβλ. Valck. Θεόκρ. 2. 61, κτλ. 6) ὁπουδήποτε φαίνεται ὅτι σημαίνει τὴν ψυχὴν ὡς ἕδραν τῆς νοήσεως, ἡ κυριολεκτικὴ σημασία δύναται νὰ διατηρηθῇ παρ’ Ὁμ.· ταῦθ’ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θ. Ἰλ. Δ. 193, κτλ.· ᾔδεε γὰρ κατὰ θυμὸν Β. 409, πρβλ. Δ. 163, κτλ.· τὰ φρονέοντ’ ἀνὰ θυμὸν Β. 36· ἐδαΐζετο θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν, ἡ καρδία ἢ ἡ θέλησίς των ἦτο διῃρημένη, Ι. 8· ἕτερος δέ με θυμὸς ἔρυκε, ἄλλος δὲ λογισμὸς μὲ ἀνεχαίτισε, Ὀδ. Ι. 302· φράζετο θυμῷ Ἰλ. Π. 646· ἐν θυμῷ ἐβάλοντο ἔπος Ο. 566· ἀλλὰ παρὰ Τραγ. τοιαῦται φράσεις σχεδὸν δὲν δύνανται νὰ χωρισθῶσι τοῦ νοῦ ἢ τῆς διανοίας, τοὺς λόγους θυμῷ βάλε Αἰσχύλ. Πρ. 706· εἰς θυμὸν βαλεῖν τι Σοφ. Ο. Τ. 975· οὐδέ γ’ εἰς θυμὸν φέρω, οὐδ’ ἀμυδρὰν ἐνθύμησιν περὶ αὐτοῦ ἔχω εἰς τὸν νοῦν μου, ὁ αὐτ. ἐν Ἠλ 1347, πρβλ. Ἀποσπ. 581. ― Μετὰ ῥημάτων δηλούντων ἐνέργειαν ψυχικὴν ἢ διανοητικὴν ὁ Ὅμ. ἔχει τὸ θυμῷ ὡς δοτ. ὀργανικήν, σπανιώτερον δὲ κατὰ θυμόν, ἐν θυμῷ· μετὰ τῶν αὐτῶν ῥημάτων συχνάκις μεταχειρίζεται τὸ θυμὸς ὡς τὸ ὑποκείμ. ἢ ἀντικείμ., ὥστε ἤλπετο κατὰ θυμόν, ἤλπετο θυμῷ εἶναι ἰσοδύναμα τῷ ἤλπετο θυμός· οὕτως, ἐμὸν θ. ἔπειθον Ὀδ. Ι. 33. καὶ ἐπείθετο θυμός. ― Μεταχειρίζεται δὲ τὸ θυμὸς ὡς συνώνυμον τῷ φρήν, κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν Ἰλ. Δ 163· προσέτι ὡς συνώνυμ. ταῖς λέξ. μένος, ψυχή, κραδίη, ἴδε ἀνωτ. - Ἕδρα δὲ τοῦ θυμοῦ εἶναι παρ’ αὐτῷ τὸ στῆθος ἢ τὸ διάφραγμα (φρένες), θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι, ἐν φρεσὶ θυμός, ἴδε ἀ ωτ. - Τὸ πληθ. θυμοὶ οὐδαμοῦ παρ’ Ὁμήρῳ, ἀλλ’ εὕρηται ἐν τῷ Ἀττικῷ πεζῷ λόγῳ ἐπὶ παροξυσμῶν πάθους, ἴδε ἀνωτ. ΙΙ. 4, Λοβ. Σοφ. Αἴ. 716.

French (Bailly abrégé)

οῦ (ὁ) :
souffle, d’où
I. âme, principe de vie, en gén. souffle, vie : ὀλίγος δ’ ἔτι θυμὸς ἐνῆν IL je n’avais plus qu’un reste de vie;
II. âme (principe de la volonté, de l’intelligence, des sentiments et des passions), d’où
1 volonté, désir : θυμὸς ἀνώγει IL, κελεύει IL avec l’inf. (mon) cœur (me) pousse à ; θυμός ἐστί ou γίγνεταί μοι avec l’inf. HDT j’ai le désir de, le désir naît dans mon cœur de ; ἤθελε θυμῷ IL il désirait dans son cœur ; οἱ θυμὸς ἐβούλετο IL son cœur voulait ; θυμὸς ἐφορμᾶται πολεμίζειν IL mon cœur est impatient de combattre ; ὥς σοι θυμός SOPH comme il te plaira ; particul. désir de boire et de manger : πλησάμενος θυμὸν ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος OD se rassasier, selon son appétit, de nourriture et de boisson;
2 le cœur (considéré comme le siège de l’intelligence) : ᾔδεε γὰρ κατὰ θυμόν IL il savait dans son cœur ; λόγους θυμῷ βαλεῖν ESCHL déposer des paroles dans son cœur;
3 le cœur (considéré comme le siège des sentiments et des passions) : ἕνα θυμὸν ἔχειν IL être animé du même sentiment ; θυμὸν ὀρίνειν IL exciter l’âme, càd provoquer la pitié, la crainte, etc. ; νεμεσίζεσθαι ἔνὶ θυμῷ IL s’irriter dans son cœur ; χαίρειν θυμῷ IL ou ἐν θυμῷ OD se réjouir dans son cœur ; ἄχνυτο θυμός IL leur cœur s’affligeait ; ἄλγος ou ἄχος ἱκάνει θυμόν IL la douleur s’empare de mon cœur ; ἐκ θυμοῦ ou θυμῷ φιλέειν IL aimer de cœur, de tout son cœur ; δέος ἔμπεσε θυμῷ IL la crainte envahit son cœur ; θυμὸν λαμβάνειν OD prendre courage ; θυμὸν ἔχειν ἀγαθόν HDT avoir bon courage (lat. bono animo esse) ; θυμὸς μέγας IL grande colère ; θυμὸς ὀξύς SOPH colère violente litt. aiguë) ; ἐπανάγειν τὸν θυμόν HDT exciter la colère ; θυμὸν ἐκχεῖν LUC épancher sa colère.
Étymologie: R. Θυ, cf. θύω².

English (Slater)

θῡμός (-ός, -ῷ, -όν, -έ.)
   1 heart, spirit, as the seat of various emotions and faculties, pleasure: οὐδ' ἀπάταισι θυμὸν τέρπεται (P. 2.74) φίλτρον ἐν θυμῷ μελιγάρυες ὕμνοι ἁμέτεροι τίθεν (P. 3.64) θυμῷ γελανεῖ (P. 4.181) θυμὸν ἐκδόσθαι πρὸς ἥβαν (P. 4.295) τίνι τῶν πάρος μάλιστα θυμὸν τεὸν εὔφρανας (I. 7.2) θυ]μὸν ἀνακριμνάντες (supp. Lobel) Πα. . . ]βαρβι[τί]ξαι θυμὸν (Philodemus: μῦθον Plut.) fr. 124d. endurance, bravery: μαινομένων μεγάλαν ἀρετὰν θυμῷ λαβεῖν (O. 8.6) “θυμὸν γυναικὸς καὶ μεγάλαν δύνασιν θαύμασον” (P. 9.30) σύμπειρον ἀγωνίᾳ θυμὸν ἀμφέπειν (N. 7.10) μαχατὰν θυμὸν (N. 9.27) θυμὸν αἰχματὰν (N. 9.37) τόλμᾳ γὰρ εἰκὼς θυμὸν ἐριβρεμετᾶν θηρῶν λεόντων (I. 4.46) “θυμὸς δ' ἑπέσθω” (sc. καθάπερ καὶ τὸ σῶμα Σ.) (I. 6.49) anger, grief; suffering: καμόντες πολλὰ θυμῷ (O. 2.8) ἐν θυμῷ πιέσαις χόλον (O. 6.37) ἀστῶν δ' ἀκοὰ κρύφιον θυμὸν βαρύνει (P. 1.84) θεῶν βασίλεα σπερχθεῖσα θυμῷ (N. 1.40) τῶ καὶ ἐγὼ καίπερ ἀχνύμενος θυμόν (I. 8.5) affection: πατρί τε θυμὸν ἰάναιεν (O. 7.43) πατρὶ Σωγένης ἀταλὸν ἀμφέπων θυμὸν (N. 7.92) fear: κρυόεν πυκινῷ μάντευμα θυμῷ (P. 4.73) κλέπτων δὲ θυμῷ δεῖμα (P. 4.96) λέγεται παντὶ μάλιστα δονεῖν θυμόν (N. 6.57) wisdom: ἐν ἀρμένοισι πᾶσι θυμὸν αὔξων (Mingarelli: πάντα codd., fort. recte) (N. 3.58) σώφρονές τ' ἐγένοντο πινυτοί τε θυμόν (I. 8.26) mercy: “εἴ ποτ' ἐμᾶν, ὦ Ζεῦ πάτερ, θυμῷ θέλων ἀρᾶν ἄκουσας” (I. 6.43) generally: ἐς γαῖαν πορεύεν θυμὸς ὥρμα νιν (O. 3.25) ἐμὲ δ' ὦν πᾳ θυμὸς ὀτρύνει φάμεν (O. 3.38) κεῖνος αἰνεῖν καὶ τὸν ἐχθρὸν παντὶ θυμῷ σύν τε δίκᾳ καλὰ ῥέζοντ' ἔννεπεν (P. 9.96) πολλὰ γάρ μιν παντὶ θυμῷ παρφαμένα λιτάνευεν (N. 5.31) τὸν δ' αὖ οἰκείων παρέσφαλεν καλῶν χειρὸς ἕλκων ὀπίσσω θυμὸς ἄτολμος ἐών (N. 11.32) voc., in selfexhortation: ἔπεχε νυν σκοπῷ τόξον, ἄγε θυμέ (O. 2.89) θυμέ, τίνα πρὸς ἀλλοδαπὰν ἄκραν ἐμὸν πλόον παραμείβεαι; (N. 3.26) χρῆν μὲν κατὰ καιρὸν ἐρώτων δρέπεσθαι, θυμέ, σὺν ἁλικίᾳ fr. 123. 1. μὴ πρεσβυτέραν ἀριθμοῦ δίωκε, θυμέ, πρᾶξιν fr. 127. 4. frag. θυμῷ[ Πα. 13b. 15. ]θυμὸν δ[ fr. 60a. 2.