γενναῖος
English (LSJ)
α, ον, also ος, ον E.Hec.592: (γέννα):—
A true to one's birth or descent (εὐγενὲς μέν ἐστι τὸ ἐξ ἀγαθοῦ γένους, γενναῖον δὲ τὸ μὴ ἐξιστάμενον ἐκ τῆς αὑτοῦ φύσεως Arist.HA488b19, cf. Rh.1390b22), οὔ μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι Il.5.253 (nowhere else in Hom.); γενναῖον δέ σοι ταχέως ὑπακούειν Ar.Fr.28 D.: hence,
I of persons, high-born, noble, Archil.107, etc.; τέκνα Hdt.1.173; ὦ γονῇ γενναῖε S.OT1469; ἐσθλοὺς ἔκ τε γενναίων γεγῶτας Id.Fr.107.3; γενναῖός τις ἑπτὰ πάππους ἔχων ἀποφῆναι Pl.Tht.174e; οἱ γ., opp. οἱ ἀγεννεῖς, Arist.Pol. 1296b22; so of animals, well-bred, σκύλαξ Pl.R. 375a, X.Cyr.1.4.15; opp. ἀγεννής, Arist.HA558b16.
2 noble in mind, high-minded, Hdt.3.140 (Sup.), S.El.129 (lyr.), etc.; τὸ γ., = γενναιότης, Id.OC 569; of actions, noble, Hdt.1.37; λῆμα γ. Pi.P.8.44; τλάσας τὸ γ. S. OC1640, cf. E.Alc.624; γ. ἔπος, λόγοι, πόνοι, S.Ph.1402, E.Heracl. 537, HF357 (lyr.).
3 as a form of polite speech, γενναῖος εἶ you are very good, Ar.Th.220.
b ὦ γενναῖε, common form of address in Pl., as Grg.494e, cf. S.Ph.801; ironical, D.H.7.46.
II of things, good of their kind, excellent, μέλος A.Fr.281.5; σταφυλή, σῦκα, Pl. Lg.844e; γενναίου… ἄξιον οὐθενός of no great use, Ath.Mech.31.2; ironical, γένει γ. σοφιστική Pl.Sph.231b (cf. 1.1), etc.; genuine, intense, δύη S.Aj.938, etc.; violent, σεισμός Philostr. VA6.38; θάλπη Jul. Or. 2.101d.
b γενναῖον· τὸ τῆς γενέσεως ἀρχηγόν, Hsch.
III Adv. γενναίως = nobly, Hdt.7.139, Th.2.41, Pl.La. 196b, Men.672; ὅρκος, πῆγμα γ. παγέν A.Ag.1198; ironical, μάλα γ. ἐπιλαθόμενον ὧν εὖ πάθοι Jul. Or.3.125c: Comp. -οτέρως Pl.Tht.166c, Ps.-Callisth. 1.38: Sup. -ότατα E.Cyc.657 (lyr.).
2 irreg. Sup. γενναιέστατος Dinol. 10.
Spanish (DGE)
-α, -ον
• Morfología: [-ος, -ον E.Hec.592; sup. γενναιέστατον Dinol.12]
I rel. la nobleza de sangre
1 de pers. noble de nacimiento, de noble estirpe, linajudo ὦ γονῇ γενναῖε S.OT 1469, γενναῖα τὰ τέκνα νενόμισται Hdt.1.173, cf. Hp.Aër.14, 22, Pl.Tht.174e
• irón. en el prov. γ. εἶ ἐκ βαλαντίου ref. a los nuevos ricos, Zen.2.88
• frec. como subst. ὦ γενέθλα γενναίων S.El.128, cf. E.El.26, οἱ παραδυναστεύοντες καὶ γενναῖοι Ὀδρυσῶν Th.2.97, de los héroes, Corn.ND 31, como estamento social op. οἱ ἀγεννεῖς Arist.Pol.1296b22, οἵ γε μὴν τήν τε φύσιν γενναῖοι op. οἱ ἀγελαῖοι Aristid.Quint.84.18
• de anim. de pura raza o simpl. de raza πάρελθε, γ. γὰρ εἶ (dice la zorra al ciervo), Archil.51, σκύλαξ Pl.R.375a, X.Cyr.1.4.15, ἵππος Plb.13.8.3, αἱ ἀλεκτορίδες Arist.HA 558b15, cf. 488b17, D.Chr.15.30.
2 de pers., ref. a su comportamiento de conducta noble, bien nacido, gallardo ὦ γενναῖε Filoctetes a Neoptólemo, S.Ph.801, ὦ γενναιότατε ἀνδρῶν Hdt.3.140, γενναίας ἀλόχοιο ref. a Alcestis, E.Supp.1030, cf. Alc.742, Hec.592, ἄνδρα ἁπλοῦν καὶ γενναῖον = un hombre sencillo y de conducta noble Pl.R.361b, γενναῖοι καὶ μεγαλόφρονες Plb.18.37.7, cf. 6.48.3, Numen.25.33, ὁ γ. περὶ σοφίαν καὶ φιλίαν Epicur.Sent.Vat.[6] 78, ὁ δὲ γ. Ιουδας LXX 2Ma.12.42, γ. ἀθλητής LXX 4Ma.6.10, de Moisés, 1Ep.Clem.54.1, ἐς δὲ πραγμάτων διοίκησιν γ. Hdn.2.9.2, como fórmula de cortesía γ. εἶ eres muy amable Ar.Th.220, en Pl. frec. como mera fórmula de tratamiento ὦ γενναῖε Pl.Grg.494e
• subst. τὸ γ. nobleza, gallardía S.OC 569, Plb.2.55.9, Phld.Mus.4.7.8
• neutr. sup. como adv. animosa, valientemente γενναιότατ' ὠθεῖτε E.Cyc.656.
3 de las acciones, cualidades y palabras del γενναῖος noble, valeroso, generoso λῆμα Pi.P.8.44, ἔργον τλᾶσα γενναῖον τόδε E.Alc.624, πόνοι E.HF 357, ἔπος S.Ph.1402, cf. S.El.287, E.Heracl.537, τὰ γενναῖα ὑποδείγματα de los mártires, 1Ep.Clem.5.1, αἱ ἐπιβολαί Vett.Val.408.23, πρὸς ἀρετὴν ... γενναῖον Chrysipp.Stoic.3.89
• γενναῖον (sc. ἐστί) c. inf. οὐ γάρ μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι = pues no está en mi nobleza natural rehuir la lucha, e.e. no lo llevo en la sangre, Il.5.253, γενναῖον δέ σοι ταχέως ὑπακούειν en parod. cóm. ref. a un esclavo, Ar.Fr.591.90, τὰ κάλλιστα ... καὶ γενναιότατα ἡμῖν ἦν ... εὐδοκιμέειν Hdt.1.37
• subst. τὸ γ. la entereza de los mártires Mart.Pol.2.2.
II sin rel. c. la nobleza, más frec. de cosa
1 genuino γ. δὲ τὸ μὴ ἐξιστάμενον ἐκ τῆς αὑτοῦ φύσεως Arist.HA 488b19, cf. γενναῖον· τὸ τῆς γενέσεως ἀρχηγόν Hsch.
• de ahí superior, excelente, ref. a lo que es fiel a su origen y esencia lo mejor τὸ γ. μέλος (Βορέα) = la excelente canción (de Bóreas), e.e., un viento muy violento, A.Fr.281.5, σεισμὸς γ. = un violentísimo terremoto Philostr.VA 6.38, γ. δύη = un intenso dolor S.Ai.938, θάλπη τὰ γενναῖα = calores intensísimos Iul.Or.3.101d, γενναίου δὲ τοῦτο ἄξιον οὐθενός = esto no es de ninguna utilidad Ath.Mech.31.2
• en su punto μάζα γ. Pl.R.372b
• de frutos en sazón σταφυλή, σύκα Pl.Lg.844e, καρποί D.18.309
• fecundo χώρα Plb.4.45.7
• abundante πώγων γ. = una barba muy poblada Plu.Lys.1
• neutr. como adv. potentísimamente βρυχησάμενοι γενναῖόν τε καὶ διάτορον del rugido del león, Ael.NA 9.1.
2 de pers. en la plenitud, en la madurez γυνή op. παρθένος Arist.Pr.894b32
• bueno τῶν φιλοσόφων οἱ γενναῖοι = los filósofos de verdad, los buenos filósofos Phld.Ir.3.21, irón. ἡ γένει γ. σοφιστική Pl.Sph.231b.
III adv. γενναίως
1 noble, gallardamente ἀπέθανον γ. = murieron noblemente Hdt.7.139, cf. Th.2.41, Plb.3.115.5, πολεμεῖν γ. Ps.Callisth.1.38B
• con entereza γ. ὑποφέρειν Plb.6.2.6, cf. Themist.Ep.13.1, 3, Men.Fr.633, Hierocl.Facet.119, BGU 801.5 (II d.C.), Vett.Val.157.14
• con honradez γ. ὁμολογεῖν = reconocer noble, honradamente Pl.La.196b, ἔμεινε γ. ἐν ταῖς ... ἐπιβολαῖς Plb.2.23.2, μάλα γ. ἐπιλαθόμενον ὧν εὖ πάθοι irón., Iul.Or.2.125c.
2 genuina, auténticamente, plenamente ὅρκου πῆγμα γ. παγέν A.A.1198, cf. E.Io 935, Pl.Tht.209e.
German (Pape)
[Seite 483] (γέννα), auch 2 End., Eur. Hec. 592, angeboren, im Geschlecht liegend; Hom. einmal, Iliad. 5, 253 οὐ γάρ μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι οὐδὲ καταπτώσσειν, es ist nicht die Art meines Geschlechtes; Scholl. Aristonic. γενναῖον: σημειοῦνταί τινες ὅτι οὕτως εἴρηται ἐγγενές, πάτριον, vgl. Apollon. Lex. Homer. p. 54, 17. – Gew. von edler Abkunft, ade lig, ἀνήρ, γυνή, τέκνα, Aesch. Eum. 595 Ag. 600. 1278; γονῇ γενναῖος Soph. O. R. 1469, u. sonst; vgl. Thuc. 2, 97; γενναῖός τις ἑπτὰ πάππους ἔχων πλουσίους Plat. Theaet. 174 e, u. öfter mit πλούσιος vrbdn; ἵππος, von edler Race, Hdn. 2, 9, 6; σκύλαξ, κύων, Plat. Rep. II, 375 a; Xen. Cyr. 1, 4, 15; ἀλεκτρυών, ein Kampfhahn, Men. Stob. fl. 106, 8 (v. 12). Nach Arist. rhet. 2, 15 von εὐγενές unterschieden, κατὰ τὸ μὴ ἐξίστασθαι ἐκ τῆς φύσεως. Übertr. auf Gesinnung u. Handlungsweise, edel, wacker, trefflich, λῆμα Pind. P. 8, 46; τοῖσι γενναίοισί τοι τό τ' αἰσχρὸν ἐχθρόν Soph. Phil. 473; ἔπος 1388; oft Prosa, Thuc. 1, 136; καὶ τὸ ἀγαθόν Plat. Gorg. 512 d; καὶ καλὸν πρᾶγμα 485 d; καὶ ἁπλοῦς ἀνήρ Plat. Rep. II, 361 b; Folgde; häufig in Anreden, ὦ γενναῖε, o Wackerer! γενναῖος εἶ, du bist sehr gütig, höflich ablehnend, Ar. Th. 220, oft ironisch. Auch von Dingen, was in seiner Art tüchtig ist, trefflich, edel, σταφυλή Plat. Legg. VIII, 844 e; so σῦκα, ἰχθύς, τεῖχος, stark, Hdn. 3, 1, 14; πώγων, lang, Plut. Lys. 1; στόμα, groß, Ael. H. A. 16, 4; χώρα, fruchtbar, Pol. 4, 45; übh. stark, heftig, δύη Soph. Ai. 918; πολλὰ καὶ ἄλλα γενναῖα ἐποίησεν ὁ ἄνεμος Xen. Hell. 5, 4, 17, er gab Zeichen seiner Stärke, richtete Schaden an. – Adv. γενναίως, in allen diesen Bdign; γενναιότατα καὶ κάλλιστα Her. 1, 37; τὰ προσπίπτοντα γενναίως φέρειν Men. monost. 13; γενναιότατα ὠθεῖτε, tüchtig, kräftig, Eur. Cycl. 652; γενναιοτέρως Plat. Theaet. 166 c; γενναιέστατον Dinoloch. bei Eust. Od. 1441, 18.
French (Bailly abrégé)
α, poét. ος, ον :
I. qui appartient en propre ou qui convient à une race : οὔ μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι IL ce n'est pas l'habitude de ma race de combattre en reculant;
II. qui appartient à une bonne famille :
1 de naissance libre (lat. ingenuus);
2 de noble race : γενναῖος γονῇ SOPH noble par la naissance ; de même en parl. d'animaux, de fruits, du sol, et, p. ext. de toute chose de bonne qualité ; p. ext. en mauv. part violent : δύη γενναία SOPH douleur violente ; πολλὰ γενναῖα ἐποίησεν ὁ ἄνεμος XÉN le vent causa beaucoup de ravages;
3 au moral noble, généreux ; τὸ γενναῖον SOPH noblesse d'âme ; dans le dial. ὦ γενναῖε, mon brave ! mon bon !;
Cp. γενναιότερος, Sp. γενναιότατος.
Étymologie: γέννα.
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
γενναῖος -α -ον en γενναῖος -ον γέννα
1. van edele komaf, nobel (van pers.):; ὦ γονῇ γενναῖε (o) heer van edele afkomst Soph. OT 1469; γενναῖα τὰ τέκνα νενόμισται de kinderen gelden als van goede komaf Hdt. 1.173.5; γενναίας ἀλόχοιο van zijn nobele vrouw Eur. Suppl. 1030; aangeboren, passend bij (zijn) afkomst:; οὐ... μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι het past niet bij mijn afkomst om in de strijd terug te deinzen Il. 5.253; rasecht (van dieren):; φύσις γενναίου σκύλακος de aard van een rashond Plat. Resp. 375a; iron.. ἡ γένει γενναία σοφιστική de rasechte sofistiek Plat. Sph. 231b.
2. echt, van goede kwaliteit (van zaken):. γ. δύη echt verdriet Soph. Ai. 938; τὰ γενναῖα σῦκα de echte vijgen Plat. Lg. 844e; πώγων γ. een volle baard Plut. Lys. 1.1.
3. in morele zin hoogstaand, grootmoedig:; γενναῖον ἔπος een grootmoedig woord Soph. Ph. 1402; οὔτε καλοῦ οὔτε γενναίου πράγματος van een goede noch nobele daad Plat. Grg. 485c; subst.:; τὸ γενναῖον geestesadel Soph. OC 569; in dialogen:; ὦ γενναῖε m'n waarde Plat. Euthyph. 7e; γενναῖος εἶ je bent erg vriendelijk Aristoph. Th. 22; adv.: ἀπέθανον γενναίως zij stierven nobel Hdt. 7.139.3; συστενάζειν... γενναίως oprecht meeleven Eur. Ion 935.
Russian (Dvoretsky)
γενναῖος: и
1 врожденный, прирожденный: οὔ μοι γενναῖόν (ἐστιν) Hom. не в моем характере;
2 свободнорожденный, принадлежащий к свободному сословию (τέκνα Her.);
3 принадлежащий к знатному роду, родовитый (γονῇ Soph.; γ. τις ἑπτὰ πάππους πλουσίους ἔχων Plat.);
4 благородный, породистый (σκύλαξ Xen., Plat.; ζῷα Arst.);
5 благородный, нравственно чистый (ἀνήρ, πρᾶγμα Plat.; ἔπος Soph.; ψυχά Eur.; ἁπλοῦς τῷ ἤθει καὶ γ. Arst.): ὦ γενναῖε! (в обращении) Soph., Plat. почтеннейший мой!; γ. εἶ ирон. Arph. нет уж, благодарю покорно;
6 превосходный, замечательный, отличный (σταφυλή, σῦκα Plat.; χώρα Polyb.);
7 огромный, внушительный (δύη Soph.; πώγων Plat.): πολλὰ γενναῖα ἐποί ησεν ὁ ἄνεμος Xen. немалых дел натворил ветер.
Middle Liddell
γέννα
suitable to one's birth or descent, οὔ μοι γενναῖον it fits not my nobility, Il.
I. of persons, high-born, noble by birth, Lat. generosus, Hdt., Trag.; so of animals, well-bred, Plat., Xen.
2. noble in mind, high-minded, Hdt., attic: τὸ γ. = γενναιότης, Soph.:—also of actions, noble, Hdt., Trag.
II. of things, good of their kind, excellent, notable, Xen.: genuine, intense, δύη Soph.
III. adv. -ως, nobly, Hdt., etc.: comp. -οτέρως, Plat.: Sup. -ότατα, Eur.
English (Autenrieth)
(γέννα): according to one's birth, native to one; οὐ γάρ μοι γενναῖον, ‘not my way,’ Il. 5.253†.
English (Slater)
γενναῖος
1 genuine (cf. Fraenkel on Agam. 1198) “φυᾷ τὸ γενναῖον ἐπιπρέπει ἐκ πατέρων παισὶ λῆμα” (P. 8.44) ]γενναίων ἄωτος fr. 6b. f.
Greek Monolingual
-α, -ο (AM γενναῖος, -α, -ον, Α και -ος, -ον)
μεγαλόψυχος, ανδρείος
νεοελλ.
γενναιόδωρος, πλουσιοπάροχος, άφθονος («πήρε γενναία αμοιβή»)
μσν.
(για βάδισμα) γρήγορος
αρχ.
1. αυτός που έχει τα γνωρίσματα της γενιάς του, της καταγωγής του
2. ο υψηλής καταγωγής, ο ευγενής
3. αυτός που έχει ευγενικό ήθος
4. ο καλός στο είδος του, ο εξαιρετικός
5. έντονος, σφοδρός
6. (για ζώα) ο καλής ράτσας
7. το ουδ. ως ουσ. το γενναίον
η γενναιότητα, η ευγένεια.
[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιης ετυμολογίας. Πιθ. γενναίος < γενεαίος < γενεά. Το διπλό σύμφωνο (νν) προήλθε είτε από συμφωνική προφορά του -ε- είτε από εκφραστικό διπλασιασμό (βλ. και λ. γεννώ). Πρόκειται για λέξη ήδη ομηρική, με αρχική σημασία «αυτός που έχει τα γνωρίσματα της γενιάς του, της καταγωγής του» (πρβλ. τον ορισμό του Αριστοτέλους «εὐγενὲς μὲν ἐστὶ τὸ ἐξ ἀγαθοῦ γένους, γενναῖον δὲ τὸ μὴ ἐξιστάμενον ἐκ τῆς αὐτοῦ φύσεως»). Με αφετηρία τη σημασία αυτή, η λ. γενναίος χρησιμοποιήθηκε επίσης για τον χαρακτηρισμό προσώπων, πράξεων ή συμπεριφοράς, προσλαμβάνοντας μερικές φορές και τη σημασιολογική απόχρωση του δυνατού, του βίαιου. Το γενναίος συνδέεται σημασιολογικά με τα αγαθός «ευγενής στην καταγωγή, γενναίος, ανδρείος» Όμ., αρχ. θρασύς «τολμηρός, θαρραλέος, γενναίος», τολμηρός και ανδρείος.
ΠΑΡ. γενναιότητα
μσν.
γενναιάζω.
ΣΥΝΘ. αρχ. γενναιοπρεπής, φιλογενναίος
μσν.
γενναιόθυμος, γενναιοκάρδιος
μσν.- νεοελλ.
γενναιόφρων, γενναιόψυχος
νεοελλ.
γενναιόδωρος, γενναιόκαρδος].
Greek Monotonic
γενναῖος: -α, -ον και -ος, -ον (γέννα), αυτός που αρμόζει στη γενιά ή στην καταγωγή κάποιου· οὔ μοι γενναῖον, αυτό δεν ταιριάζει στην αρχοντική καταγωγή μου, σε Ομήρ. Ιλ.
I. 1. λέγεται για πρόσωπα, αυτός που έχει υψηλή καταγωγή, ευγενής εκ γενετής, Λατ. generosus, σε Ηρόδ., Τραγ.· ομοίως, χρησιμοποιείται για τα ζώα, καλοθρεμμένος, σε Πλάτ., Ξεν.
2. αυτός που έχει ανώτερη νόηση, μεγαλόφρων, σε Ηρόδ., Αττ.· τὸ γενναῖον = ἡ γενναιότης, σε Σοφ.· επίσης, λέγεται για ενέργεια, αριστοκρατική, ευγενική, σε Ηρόδ., Τραγ.
II. χρησιμοποιείται για πράγματα, εξαίρετα στο είδος τους, άριστα, αξιόλογα, σε Ξεν.· επίσης, αυθεντικά, ανόθευτα, έντονα, δύη, σε Σοφ.
III. επίρρ., -ως, αριστοκρατικά, σε Ηρόδ. κ.λπ.· συγκρ. -οτέρως, σε Πλάτ.· υπερθ. -ότατα, σε Ευρ.
Greek (Liddell-Scott)
γενναῖος: -α, -ον, ὡσαύτως ος, ον, Εὐρ. Ἑκ. 592 (γέννα)·― ἁρμόζων εἰς τὴν γενεάν τινος ἤ καταγωγὴν (τὸ γενναῖόν ἐστι τὸ μὴ ἐξιστάμενον ἐκ τῆς αὐτοῦ φύσεως Ἀριστ. Ἱστ. Ζ. 1. 1, 32)· οὔ μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι Ἰλ. Ε. 253 (οὐδαμοῦ ἄλλοθι παρ’ Ὁμήρ.)· ἐντεῦθεν, Ι. ἐπὶ προσώπων, ὑψηλῆς καταγωγῆς, εὐγενής, Λατ. generosus, Πίνδ. II. 8. 65, Ἡρόδ. 1. 173, καὶ συχν. παρὰ Τραγ., ὦ γονῇ γενναῖε Σοφ. Ο. Τ. 1469· ἐσθλοὺς ἔκ τε γενναίων γεγῶτας ὁ αὐτ. Ἀποσπ. 794· γενναῖός τις ἑπτὰ πάππους ἔχων Πλάτ. Θεαιτ. 174Ε· οἱ γενναῖοι, ἀντίθ. τῷ οἱ ἀγεννεῖς, Ἀριστ. Πολιτ. 4. 12, 2·― οὕτως ἐπὶ ζῴων, «καλῆς ῥάτσας», σκύλαξ, κτλ., Πλάτ. Πολ. 375Α, Ξεν. Κύρ. 1. 4, 15· ζῴα γ., ἀντίθ. τῷ ἀγεννῆ, Ἀριστ. Ἱστ. Ζ. 1. 1, 32. 2) εὐγενὴς τὸ ἦθος, μεγαλόφρων, ὑψηλόφρων, Ἀρχίλ. 96, Ἡρόδ. 3. 146, καὶ συχν. παρ’ Ἀττ.·― μάλιστα αἱ δύο ἔννοιαι συχνάκις συγχωνεύονται, ὡς παρὰ Πινδ. ἔνθ’ ἀνωτ. καὶ παρὰ Τραγ.· καὶ ὁ Ἀριστ. ἐν τῇ Ρητορ. 2. 15, 3 διακρίνει τὸ γενναῖος ἀπὸ τοῦ εὐγενής, ὡς κατ’ ἀνάγκην περιέχον καὶ τὰς δύο ἐννοίας, πρβλ. Ἱστ. Ζ. ἔνθ’ ἀνωτέρω·― τὸ γ. = γενναιότης, Σοφ. Ο. Κ. 569·― οὕτως ἐπὶ πράξεων, εὐγενής, Ἡρόδ. 1. 37, Σοφ. Ο. Κ. 1640, πρβλ. Εὐρ. Ἀλκ. 624· ― ὡσαύτως, γενν. ἔπος, λόγος, πόνοι Σοφ. Φ. 1402, Εὐρ. Ἡρακλ. 538, Ἡρ. Μαιν. 357. 3) ἐν χρήσει ὡς τύπος εὐγενοῦς ἀποποιήσεως ἢ ἀποκρούσεως, γενναῖος εἶ, εἶσαι πολὺ εὐγενής, Ἀριστοφ. Θεσμ. 220·― ὡσαύτως εἰρωνικῶς, Wytt. Ep. Cr. σ. 233. ΙΙ. ἐπὶ πραγμάτων, καλὸς εἰς τὸ εἶδός του, ἔξοχος, σῦκα Πλάτ. Νόμ. 844Ε· σημειώσεως ἄξιος, πολλά… γενναῖα ἐποίησεν ὁ ἄνεμος Ξεν. Ἑλλ. 5. 4, 17· γένει γ. σοφιστικὴ Πλάτ. Σοφ. 231Β· γνήσιος, «σωστός», δυνατός, δύη Σοφ. Αἴ. 938, κτλ. ΙΙΙ. ἐπίρρ.–ως, εὐγενῶς, Ἡρόδ. 7. 139, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1198, Θουκ. 2. 41· συγκρ.–οτέρως Πλάτ. Θεαιτ. 166C· ὑπερθ.–ότατα Εὐρ. Κύκλ. 657.
English (Woodhouse)
good, high-born, high-minded, noble, nobly, well-born, well-bred, brave man, of birth, of character, of gentle birth, of high degree, of noble birth, well born
Mantoulidis Etymological
(=αὐτός πού ταιριάζει στή γενιά κάποιου, εὐγενής). Ἀπό τό γέννα τοῦ γεννάω, ὅπου δές γιά περισσότερα παράγωγα.
