ἀπεῖπον
English (LSJ)
inf. ἀπειπεῖν, Ep. ἀποειπεῖν, ἀποειπέμεν, and part. ἀποειπών, i.e. ἀποϝειπών, Il.19.35, etc.: less freq. aor. I
A ἀπεῖπα Hdt.3.153, S.Ant.405: fut. in use is ἀπερῶ, pf. ἀπείρηκα, mostly in signf. IV. 3:—Med., aor. I ἀπειπάμην Hdt.1.59, 5.56, Arist.EN1163b19, but never in correct Att.:—Pass., fut. ἀπορρηθήσομαι Lys.22.14: aor. ἀπερρήθην Pl.Lg.929a, D.33.21:—pres. and impf. are supplied by ἀπαυδάω, ἀπόφημι, and in Att. Prose by ἀπαγορεύω:—speak out, tell out, declare, μῦθον Il.9.309, cf.431; ἀγγελίην 7.416; ἀληθείην 23.361; ἐφημοσύνην Od.16.340; μνηστήρεσσιν ἀπειπέμεν (prob. μνηστῆρσ' ἀποειπέμεν) to give them full notice, ib.1.91; ἀπηλεγέως ἀποειπεῖν Il. 9.309, cf. Od.1.373; ῥῆσιν ἀπερέοντα to deliver a verbal message, Hdt. 1.152: in aor. Med., ἀπείπασθαι θανάτῳ ζημιοῦν τοὺς πλευσομένους Arist.Mir.837a2.
II deny, refuse, ὑπόσχεο καὶ κατάνευσον, ἢ ἀπόειπ' Il.1.515, cf.9.510,675; σύμφαθι ἢ ἄπειπε Pl.R.523a: c. acc., βοήθειαν Plu.Tim.2.
III forbid (cf. ἀπαγορεύω 1), freq. in Prose, ἀ. τινι μὴ ποιεῖν forbid one to do, tell him not to do, Hdt.1.155, S.OC1760, Ar. Av.556; also without μή, Plb.2.52.8: with inf. omitted, ἀπειπὼν εἴργει μελάθρων A.Ag.1333, cf. S.Ant.405; ἀ. τινί τι forbid him the use of it, Arist.Pol.1264a21:—Pass., ἀπειρῆσθαι γάρ οἱ . . μηδενὶ ἐπιδεικνύναι Hdt.6.61; τὸ ἀπειρημένον a forbidden thing, Id.3.52, Antipho 3.2.7; ἀπείρηται δὲ τοῦτο τῷ νόμῳ Xenarch.7.7; ἀπειρημένον, abs., contrary to orders, Arist.Rh.1373b10.
IV renounce, disown, give up, c. acc. rei, ἀ. μῆνιν Il.19.35; and not seldom in Prose, as εἴτε . . ἀπερέουσι . . τὴν συμμαχίην Hdt.7.205; ἀπειπεῖν . . κηρύκων ὕπο . . πατρῴαν ἑστίαν renounce it by public proclamation, E.Alc.737; τὸν υἱὸν ὑπὸ κήρυκος ἀ. Pl.Lg.928d; πόνους E.HF1354; προξενίαν Th.5.43, 6.89; ὁμιλίαν Lys.8.6; ταῦτα μὲν οὖν ἀπείποι τις ἄν D.21.113; ἀπεῖπον τὴν στρατηγίαν to resign it, X.An.7.1.41; τὴν ἀρχήν Arist.Pol.1272b5; ἐλπίδας Plb.14.9.6; ἀπεῖπον γυναῖκα divorce her, Plu.Luc.38:—in Pass., αἱ σπονδαὶ οὐκ ἀπείρηντο had not been renounced, remained in force, Th.5.48; τὰς σπονδὰς μέλλειν ἀπορρηθήσεσθαι Lys.22.14:—in Med., ἀπείπασθαι παῖδα Hdt.1.59; συμμαχίην 4.120, 125; φιλίαν Plb.33.10.5; ἀπεῖπον ὄψιν = averruncare, Hdt.5.56; ἀπείπασθαι υἱόν, ἀπείπασθαι πατέρα, Arist.EN1163b19; ἀποϝειπάθθω (Cret. for ἀπειπάσθω) let him renounce the inheritance, Leg.Gort.11.11; ἀ. γνώμας withdraw, retract them, Plu.Caes. 8.
2 refuse, c. inf., Nonn. D. 4.30.
3 intr., fail, tire, sink from exhaustion, ἐπεὶ δ' ἀπεῖπε S.Tr.789, cf. Ar.Pax306, Pl.Phdr.228b, etc.; ἀπειρηκὸς σῶμα Antipho 5.93; γῆ ἀπειρηκυῖα Thphr.CP3.20.3; οὐ γάρ που ἀπεροῦμέν γέ πω shall not give in yet, Pl.Tht.200d; ἕως ἂν ἀπείπωσιν D.54.25, cf. 27; οἱ διὰ τὸν χρόνον ἀπειρηκότες Arist.Pol. 1329a33; οὐδ' ἀπεῖπεν . . φάτις was not unfulfilled, A.Th.840.
b c. dat. pers., fail or be wanting to one, οὐκ ἀ. φίλοις E.Med.459.
c c. dat. rei, fail or fall short in a thing, ἀπειρηκότων δὲ χρήμασι = now that they are bankrupt, D.3.8; ἀ. σώμασι Isoc.4.92, Lycurg.40; but,
d ἀ. κακοῖς, ἄλγει, give way to, sink under them, E.Or.91, Hec.942; ἀ. ὑπὸ πλήθους κακῶν X.HG6.3.15.
e ἀ. πρὸς τὸν φόνον to be tired of butchery, Plu.Cam.18; ἀ. ἐν τοῖς δράμασι Antiph.191, 14.
f c. pres. part., ἀ. ταλαιπωρούμεναι Ar.Lys.778; φέροντες ἀπεροῦσιν they will be tired of paying, Th.1.121; ἀ. λέγων give over speaking, Pl.Lg.769e; ἀπειρήκη τὰ ὄντα σκοπῶν I had failed to .., Id.Phd.99d, etc.
Spanish (DGE)
• Morfología: [aor., fut. y perf. para pres. ἀπαγορεύω, ἀπαυδάω, ἀπόφημι, ἀπολέγω
• Morfología: aor. ép. ind. ἀπέειπε Il.7.416, 2.a sg. ἀπεῖπας S.Ant.405, inf. ἀποειπεῖν Il.9.309, part. ἀποειπών (metri causa) Il.19.35, med. ind. 2.a sg. ἀπείπαο (tm.) Call.Dian.174, imperat. cret. ἀποϝειπάθθο ICr.4.72.11.11 (Gortina V a.C.), inf. ἀπείπασθαι Hdt.1.59, aor. pas. inf. ἀπορρηθῆναι Pl.Lg.929a; fut. ind. ἀπερέουσι Hdt.7.205, med. ἀπεροῦμαι AP 12.120 (Posidipp.Epigr.), pas. ἀπορρηθήσομαι Lys.22.14; perf. ind. ἀπείρηκα Pl.Phd.99d]
I c. preverb. neutraliz. anunciar, decir, pronunciar c. ac. de palabras, etc. ἀγγελίην Il.7.416, μῦθον Il.9.309, Od.1.373, ἀληθείην Il.23.361, ἐφημοσύνην Od.16.340, ῥῆσιν Hdt.1.152
•c. inf. ἀπείπασθαι θανάτῳ ζημιοῦν anunciar que serán castigados con la muerte Arist.Mir.837a3.
II c. preverb. neg.
1 abs. decir que no ὑπόσχεο καὶ κατάνευσον, ἢ ἀπόειπ' Il.1.515, cf. Il.9.510, 675, σύμφαθι ἢ ἄπειπε Pl.R.523a, cf. Xenocrates 2.
2 c. ac. renunciar, deponer, abandonar, dejar μῆνιν Il.19.35, τὴν συμμαχίην Hdt.7.205, πόνων ... ὧν ... ἀπεῖπον οὐδέν' E.HF 1354, (προξενείαν) Th.5.43, 6.89, ὁμιλίαν Lys.8.6, τὴν στρατηγίαν X.An.7.1.41, τὴν ἀρχήν Arist.Pol.1272b5, ἐλπίδας Plb.14.9.6, εἰ δ' ἀπειπεῖν χρῆν με κηρύκων ὕπο τὴν σὴν πατρῴαν ἑστίαν, ἀπεῖπον ἄν y si pudiera repudiar por medio de heraldos tu hogar paterno, lo repudiaría E.Alc.737, ἀποϝειπάθθο que renuncie (a la herencia) ICr.4.72.11.11 (Gortina V a.C.)
•en v. med. mismo sent. συμμαχίην Hdt.4.120, 125, φιλίαν Plb.33.12.5, ἀ. γνώμας retractarse Plu.Caes.8
•en v. pas. ref. a treguas u otros pactos ser denunciado αἱ (σπονδαὶ) τῶν Λακεδαιμονίων καὶ Ἀθηναίων οὐκ ἀπείρηντο τούτου ἕνεκα οὐδ' ὑφ' ἑτέρων estos (tratados) entre espartanos y atenienses no fueron denunciados por esto ni por los unos ni por los otros Th.5.48, τὰς σπονδὰς μέλλειν ἀπορρηθήσεσθαι Lys.22.14
•negar, rehusar, rechazar βοήθειαν Plu.Tim.2, ἀπείπατό με ἔλεος LXX Ib.6.14, τὰ κρυπτά 2Ep.Cor.4.2
•c. inf. ξεῖνον ἔχειν ἀ. Nonn.D.4.30.
3 en v. med. no aceptar ἀπειπάμενος τὴν ὄψιν no haciendo caso de la visión Hdt.5.56, τὴν δὲ τῶν πλοίων δωρεὰν κατὰ τὸ παρὸν ἀπείπασθαι Plb.22.9.13.
4 c. dat., μή e inf. (μή no traducible) vetar, prohibir σφι πέμψας ὅπλα ... μὴ ἐκτῆσθαι Hdt.1.155, cf. S.OC 1760, Ar.Au.556, Th.1.29, Aeschin.1.29
•sin μή en el mismo sent. ἀπεῖπον αὐτῷ πορεύεσθαι Plb.2.52.8
•c. dat. y ac. τοῖς δούλοις ... τὰ γυμνάσια Arist.Pol.1264a21
•abs. μνηστήρεσσιν ἀπειπέμεν poner coto a los pretendientes, Od.1.91, οὔτις ἀπειπὼν εἴργει μελάθρων nadie le aleja con su veto del palacio A.A.1333, cf. S.Ant.405
•en v. pas. τὸ ἀπειρημένον lo prohibido Hdt.3.52, cf. Arist.Rh.1373b10, Antipho 3.2.7, ἀπειρῆσθαι γάρ οἱ ... μηδενὶ ἐπιδεικνύναι pues le estaba prohibido ... mostrarlo a nadie Hdt.6.61, ἀπείρηται δὲ τοῦτο τῷ νόμῳ Xenarch.7.7.
5 desheredar, repudiar c. ac. de pers. familiar τὸν ὑὸν ἀπὸ κήρυκος Pl.Lg.928e, (τὴν γυναῖκα) Plu.Luc.38
•en v. med. ἀπείπασθαι (παῖδα) Hdt.1.59, c. dat. διὸ κἂν δόξειεν οὐκ ἐξεῖναι υἱῷ πατέρα ἀπείπασθαι, πατρὶ δ' υἱόν por ello no podría un hijo renegar de su padre, pero sí un padre de su hijo Arist.EN 1163b19.
III intr.
1 desistir, cejar abs. c. suj. de pers. οὐ γὰρ ἔσθ' ὅπως ἀπειπεῖν ἂν δοκῶ μοι τήμερον Ar.Pax 306, οὐ γάρ που ἀπεροῦμέν γέ πω; Pl.Tht.200d, ἀλλά γέ τοι διαείσομαι ἔστε κ' ἀπείπῃς Theoc.5.22, ἕως ἂν ἀπείπωσιν D.54.25
•fallar abs. οὐδ' ἀπεῖπε πατρόθεν εὐκταία φάτις ni dejó de cumplirse la maldición del padre A.Th.840, c. dat. οὐκ ἀπειρηκὼς φίλοις ἥκω he venido sin fallar a mis amigos E.Med.459.
2 cansarse, dejar de c. part. pred. ἐπεὶ δ' ἀπεῖπε ... χθονὶ ῥίπτων ἑαυτόν cuando dejó de echarse a tierra S.Tr.789, οὐκ ἄν ποτε λέγων ἀπείποι τὸ τοιοῦτον Pl.Lg.769e, καὶ τοῦτο δρῶν ἐξ ἑωθινοῦ καθήμενος ἀπειπὼν εἰς περίπατον ᾔει Pl.Phdr.228b, μή νυν ἀπείπωμεν ταλαιπωρούμεναι no nos cansemos de poner manos a esta dura empresa Ar.Lys.778, φέροντες οὐκ ἀπεροῦσιν Th.1.121
•c. giro preposicional ὅσοι τῶν πολεμίων ἀπειπόντων πρὸς τὸν φόνον ἐσώθησαν cuantos se salvaron al cansarse los enemigos de (tanta) matanza Plu.Cam.18, ἐν τοῖς δράμασι Antiph.191.14
•en perf. estar cansado, exhausto καὶ τὸ σῶμα ἀπειρηκὸς ἡ ψυχὴ συνεξέσωσεν Antipho 5.93, γῆ ἀπειρηκυῖα Thphr.CP 3.20.3, τοὺς διὰ τὸν χρόνον ἀπειρηκότας Arist.Pol.1329a33, cf. Pl.Phd.99d.
3 c. dat. sucumbir, ceder c. dat. de causa κακοῖς E.Or.91, ἄλγει E.Hec.942, c. gen. agente ὑπὸ πλήθους κακῶν X.HG 6.3.15, c. dat. de rel. ἀλλ' οἱ μὲν διεφθάρησαν καὶ ταῖς ψυχαῖς νικῶντες τοῖς σώμασιν ἀπεῖπον Isoc.4.92, cf. Lycurg.40, ἀπειρηκότων δὲ χρήμασι ahora que han hecho bancarrota D.3.8.
German (Pape)
[Seite 284] (εἶπον), Hom. ἀπέειπε (ν) Iliad. 7, 416. 9, 431. 675 Od. 16, 340, ἀπειπέμεν Od. 1, 91, ἀπειπόντος Iliad. 19, 75, ἀποείπω Od. 1, 373, ἀποείπῃ Iliad. 9, 510, ἀποείποι 23, 361, ἀπόειπε 1, 515 u. v.l. 3, 406, ἀποειπεῖν 9, 309, μῆνιν ἀποειπών 19, 35; dazu fut. ἀπερῶ, perf. ἀπείρηκα, praes. ἀπόφημι u. ἀπαγορεύω, w. m. s., 1) aussprechen, vollständig berichten, ἀγγελίην Il. 7, 416; πᾶσαν ἐφημοσύνην Od. 16, 340; μῦθον ἀπηλεγέως, gerad' mit der Sprache herausgehen, Il. 9, 309, vgl. Od. 1, 373; Iliad. 9, 431 μάλα γὰρ κρατερῶς ἀπέειπεν; ἀληθείην 23, 361. – 2) absagen, verweigern, κατάνευσον ἢ ἀπόειπε Il. 1, 515; ἤ ῥ' ἐθέλει ἦ ἀπέειπε 9, 675; στερεῶς 9, 510; ξύμφαθι ἢ ἄπειπε Plat. Rep. VII, 523 a; τὴν βοήθειαν Plut. Timol. 2. – 3) untersagen, verbieten, μνηστήρεσσιν ἀπειπέμεν Od. 1, 91; τί, Plat. Rep. I, 337 c; ἀπείρηται τοῦτο τῷ νόμῳ Xenarch. com. Ath. VI, 225 d; bes. mit μή u. inf., ἀπεῖπον αὐτῷ μὴ ποιεῖν ἔτι Diphil. Ath. VI, 227 (V. 8); ἄπειπε ὅπλα μὴ ἐκτῆσθαι Her. 1, 155; τοῖς ναυκλήροις ἀπεῖπε μὴ διάγειν Xen. An. 7, 2, 12; μηδενὸς ἅπτεσθαι Lac. 7, 2; Dem. 23, 183 u. öfter; der bloße inf., Soph. O. C. 1757; Pol. 2, 52. – 4) sich lossagen von etwas, etwas aufgeben, μῆνιν Iliad. 19, 75; μῆνιν Ἀγαμέμνονι 19, 35; 3, 406 V. l. θεῶνδ' ἀπόειπε κελεύθους: Aristarch las nach Scholl. Didym. ἀπόεικε κελεύθου, weiche vom Pfade zu den Göttern, für ἀπόειπε κελεύθους kannte Didymus gar keine Auctorität; φίλοις Eur. Med. 456; υἱὸν ὑπὸ κήρυκος, sich von ihm lossagen (ἀποκηρύσσω), Plat. Legg. XI, 928 d; vgl. Eur. Alc. 749; γυναῖκα, sich von der Frau lossagen, Plut. Luc. 38; προξενίαν Thuc. 5, 43. 6, 89; τὴν στρατηγίαν Xen. An. 7, 1, 41; ἀρχήν, niederlegen, Arist.; c. part., ἰόντες Plat. Lys. 219 c. Her. braucht so das med. ἀπείπασθαι, z. B. υἱόν 1, 59; ὄψιν, durch Opfer den Traum von sich entfernen, 5, 56; ebenso Pol. φιλίαν 33, 10; auch für läugnen, 5, 50, u. verweigern, verschmähen, τὴν δωρεάν 23, 9; τὴν διαλύτρωσιν 6, 58; ἀπείπασθαι πᾶσαν ἐλπίδα, aufgeben, Plut. Demetr. 45; vgl. Her. 1, 205. 6, 100. – 5) versagen, ermüden, Soph. Tr. 786; σώμασι Isocr. 4, 92; χρήμασιν ἀπειρηκότες Dem. 3, 8; erliegen, ἄλγει Eur. Hec. 942; ὑπὸ πλήθους κακῶν Xen. Hell. 6, 3. 15; τούτῳ ἀπειπόντες, darüber in Verzweiflung, Plat. Menex. 243 a; absolut, Dem. 54, 25; bes. c. partic., πρὶν ἂν σκοπῶν ἀπείπ ῃ τις Plat. Phaed. 85 c; vgl. Crat. 421 e. So ὅταν ἀπειρήκωσιν ἐν τοῖς δράμασιν Antiphan. Ath. VI, 222 c neben ὅταν μηδἐν δύνωντ' εἰπεῖν ἔτι. Auch ἀπειπεῖν πρὸς τὸν φόνον, des Mordens müde sein, Plut. Conv. 18.
French (Bailly abrégé)
ao.2 > inf. ἀπειπεῖν;
et ἀπεῖπα;
rattachés d'ord., avec le fut. ἀπερῶ, le pf. ἀπείρηκα et le pf. Pass. ἀπείρημαι, à la conjugaison de ἀπαγορεύω;
I. annoncer, déclarer : μῦθον IL, ἀγγελίην IL faire connaître une réponse, un message;
II. dire non :
1 refuser;
2 défendre, interdire : τινι μή et l'inf. défendre à qqn de ; Pass. τὸ ἀπειρημένον HDT chose défendue;
3 renoncer à, répudier : μῆνιν IL se relâcher de sa colère ; τὴν στρατηγίαν XÉN renoncer au commandement ; γυναῖκα PLUT répudier une femme ; avec le dat. : ἀπ. φίλοις EUR faire défaut à ses amis, les abandonner;
4 refuser (le service) ; se laisser aller, succomber : ἀπ. ἄλγει EUR succomber à la douleur ; avec un part. : ἀπείρηκα σκοπῶν PLAT je suis las d'examiner;
Moy. ἀπειπόμην ou ἀπειπάμην (inf. ἀπείπασθαι);
1 nier;
2 renoncer à, répudier : τὸν παῖδα HDT son fils ; γνώμην PLUT rétracter une opinion.
Étymologie: ἀπό, εἶπον.
Russian (Dvoretsky)
ἀπεῖπον: (aor. 2 к ἀπαγορευω и ἀπόφημι inf. ἀπειπεῖν, fut. ἀπερῶ, pf. ἀπείρηκα; тж. med.)
1 сказать, объявить, сообщить (ἀγγελίην, μῦθον, ἀληθείην Hom.): ἀπείπασθαι θανάτῳ ζημιοῦν τινα Arst. объявить кого-л. подлежащим смертной казни;
2 запретить (τινί τι Arst., Plut. и τινι μὴ ποιεῖν τι Her., Soph., Arph.): τὸ ἀπειρημένον Her. запрет;
3 отказать(ся), отклонить, отвергнуть (τινα Her., Arst., Plut. и τινί τι Her., Xen., Plat., Polyb., Plut.): ἀπείρηκα λέγων τι Plat. я перестал говорить о чем-л.; οὐκ ἀπειρηκώς τινι Eur. готовый помочь кому-л.; ἀπείπατο μὴ χρεία ἔχειν τῆς βοηθείας Polyb. он заявил, что не нуждается в помощи;
4 ослабеть, обессилеть, надломиться (ὑπὸ πλήθους κακῶν Xen.; ἄλγει Eur.; ὑπὸ γήρως ἀπειρηκώς Plut.): ἀπειρηκὼς χρὴμασι Dem. крайне нуждающийся в деньгах: ὁ στόλος ἀπεῖπε Plut. флот капитулировал.
Greek (Liddell-Scott)
ἀπεῖπον: ἀπαρ. ἀπειπεῖν, Ἐπ. ἀπο˘ειπεῖν, ἀπο˘ειπέμεν, καὶ μετοχ. ἀποειπών, ὅ ἐ. ἀποFειπεῖν, Ἰλ. Τ. 35 κτλ.: σπανιώτερ. ἀόρ. α΄ ἀπείπας (μετοχ.) Ἡρόδ. 3. 153, ἀπεῖπας (β΄ ἐν. τῆς ὁριστ.) Σοφ. Ἀντ. 405:, μέσ. ἀπειπάμην Ἡρόδ. 1. 59., 5. 66, Ἀριστ Ἠθ. Ν. 8. 16, 4· ἀλλ’ οὐδέποτε παρὰ τοῖς δοκίμοις Ἀττικοῖς: ὁ ἐν χρήσει μέλλων εἶναι ἀπερῶ: πρκμ. ἀπείρηκα, κατὰ τὸ πλεῖστον ἐν χρήσει ἐπὶ τῆς σημασ. IV 2: ― Παθ.: μέλλ. ἀπορρηθήσομαι Λυσ. ἔνθα κατωτ.: ἀόρ. ἀπερρήθην Πλάτ. Νόμ. 929Α, Δημ. 899. 14: ὁ ἐνεστ. καὶ παρατ. παραλαμβάνονται ἐκ τοῦ ἀπαυδάω καὶ ἀπόφημι, καὶ ἐν τῇ Ἀττικῇ πεζογραφία ἐκ τοῦ ἀπαγορεύω. Ὁμιλῶ μετὰ παρρησίας, ἐλευθεροστομῶ, διακηρύττω, μῦθον, ἀληθείην, ἐφημοσύνην, ἀγγελίην ἀποειπεῖν, Ὃμ., μνηστήρεσσιν ἀπειπέμεν (πιθ. μνηστῆρσ’ ἀποειπέμεν), «ἀπαγορεῦσαι» (Σχόλ.), «κωλῦσαι καὶ τοῖς λόγοις ἀποτρέψαι» (Εὐστ.), Ὀδ. Α. 91· ἳν’ ὑμῖν μῦθον ἀπηλεγέως ἀποείπω, ὃπως ἄνευ περιστροφῶν καὶ μετὰ παρρησίας εἴπω εἰς ὐμᾶς, αὐτόθι 373, Ἰλ. Ι. 309· ῥῆσιν ἀπερεῖν, κομίσειν προφορικὴν ἀγγελίαν, Ἡρόδ. 1. 152: ― οὓτω καὶ κατὰ μέσ. ἀόρ., ἀπείπασθαι θανάτῳ ζημιοῦν Ἀριστ. π. Θαυμ. 84. ἐξ. ἀρνοῦμαι, δὲν συγκατατίθεμαι, δὲν παρέχω, ὑπόσχεο καὶ κατάνευσον, ἢ ἀπόειπ’ Ἰλ. Α. 515, πρβλ. Ι. 506. 675· ξύμφαθι ἢ ἄπε πε Πλάτ. Πολ. 523Α. ΙΙΙ. ἀπαγορεύω, (ὃ πρβλ. Ι) συνηθεστ. παρὰ πεζ. ἀπ. τινι μὴ ποιεῖν Ἡρόδ. 1. 155, Σοφ. Ο. Α 1760, Ἀριστοφ. Ὄρ., 556 καὶ ἄνευ τοῦ ἀπαρ., ἀπειπὼν εἴργει μελάθρων Αἰσχύλ. Ἀγ. 1333, πρβλ. Σοφ. Ἀντ. 405· ἀπ. τινί τι Ἀριστ. Πολ. 2. 5, 19: ― Παθ., ἀπειρῆσθαι γάρ οἱ... μηδενὶ ἐπιδεικνύναι Ἡρόδ. 6. 61· τὸ ἀπειρημένον, ἀπηγορευμένον πρᾶγμα, ὁ αύτ. 3. 52, Ἀντιφῶν 121. 42· ἀπείρηται δὲ τοῦτο τῷ νόμῳ Ξ. αρχ. ἐν «Πορφύρᾳ» 1. 7.
IV. ἀποκηρύττῳ, δὲν ἀναγνωρίζω, ἀπορρίπτω, ἀφίνω, μετ’ αἰτ. πράγμ., ἀπ. μῆνιν Ἰλ. Τ. 35· καὶ οὐχὶ σπανίως παρὰ πεζοῖς, ὡς εἴτε καὶ… ἀπερέουσι… τὴν… συμμαχίην Ἡρόδ. 7. 205· ἀπειπεῖν… κηρύκων ὕπο… πατρῴαν ἑστίαν ἀποκηρῦξαι δημοσία διὰ κηρύκων, Εὐρ. Ἄλκ. 737· τὸν υἰὸν ὑπό κήρυκος ἀπ. Πλάτ. Νόμ. 928D· πόνους Εὐρ. Ἡρ. Μαιν. 1354· προξενίαν Θουκ. 5. 43., 6. 89· ὁμιλίαν Λυσ. 112. 39· ― ταῦτα μὲν οὖν ἀπείποι τις ἄν Δημ. 551. 19· ἀπ. τὴν στρατηγίαν, παραιτοῦμαι ἀπὸ τῆς στρατηγ., Ξεν. Ἀν. 7. 1 ἐν τέλ.· τὴν ἀρχήν Ἀριστ. Πολιτικ. 2. 10, 13· ἀπ. γυναῖκα, ἀποχωρίζομαι ἀπ’ αὐτῆς, διαζεύγνυμαι, Πλουτ. Λούκουλλ. 38: ― oὕτως ἐν τῷ παθ., αἱ σπονδαὶ οὐκ ἀπείρηντο, δὲν ειχον ἀναιρεθῇ, διετέλουν ἰσχύουσαι, Θουκ. 5. 48· τὰς σπονδὰς ἀπορρηθήσεσθαι Λυσ. 165. 28: ― [πιθ. οὐδέποτε μετὰ γεν. πράγματος, διότι τὸ ἐν Ἰλ. Γ. 406 ἤδη ἀναγινώσκεται (ἡγουμένου τοῦ Ἀριστάρχου) θεῶν δ’ ἀπόεικε κελεύθου ἴδε Spitzn ἐν τόπω]: ― οὕτως, ἐν τῷ μέσ. τύπῳ ἀπείπασθαι Ἡροδ. 1. 59., 4. 120, 125· ἀπ. ὄψιν, averrancore. ἀλεξῆσαι, ἀποτρέψαι, ὁ αύτ. 5. 56· ἀπ. τὸν υἱόν. τὸν πατέρα Ἀριστ. Ἠθ. Ν. 8. 16, 4· ἀπ. γνώμην, ἀνατίθεσθαι Πλουτ. Καίσ. 8. 2) ἀμεταβ., ἀποκάμνω, καταβάλλομαι, ἐξαντλοῦμαι ἐκ κοπώσεως, ἐπεὶ δ’ ἀπεῖπε Σοφ. Τρ. 789, πρβλ. Ἀριστοφ. Εἰρ. 306, κτλ.· ἀπειρηκὸς σῶμα Ἀντιφῶν 140. 27· οὐ γάρ που ἀπεροῦμεν, δὲν θὰ ενδώσωμεν, Πλάτ. Θεαίτ. 200D· ἕως ἄν ἀπείπωσιν Δημ. 1265· ἐν τέλ. οἱ διὰ τὸν χρόνον ἀπειρηκότες Ἀριστ. Πολ. 7. 9, 9· οὐδ’ ἀπεῖπεν… φάτις, δὲν ἐξέλιπε, δὲν ἀπέτυχε, δὲν ἔμεινεν ἀνεκπλήρωτος, Αἰσχύλ. Θ. 840. β) μετὰ δοτ. προσ. ἐπιλείπω ἢ εἶμαι ἐλλιπὴς πρός τινα, οὐκ ἀπειρηκώς φίλοις Εὐρ. Μήδ. 460, πρβλ. Ἀνδρ. 87. γ) μετὰ δοτ. πράγμ., ἀποτυγχάνω, ὑπολείπομαι ἔν τινι, ἀπειρηκότων δὲ χρήμασι, ὃ. ἐ. νῦν ὅτε ἐπτώχευσαν, Δημ. 30 ἐν τέλ. ἀπ. σώμασι Ἰσοκρ. 59C, Λυκοῦργ. 153. 4· ἀλλά, δ) ἀπ. κακοῖς, ἄλγει, ὑποκύπτειν Πόρσ. ἐν Εὐρ. Ὀρ. 91, Ἑκ. 942· οὕτως, ἀπ. ὑπὸ πλήθους κακῶν Ξεν. Ἑλλ. 6. 3, 15· ἀπ. πρὸς τὸν φόνον Πλουτ. Κάμιλλ. 18. ε) ὡσαύτως μετὰ μετοχ., ἀπ. ταλαιπωρούμεναι Ἀριστοφ. Λυσ. 778· φέροντες ἀπεροῦσιν, θὰ άποκάμωσι πληρώνοντες, Θουκ. 1. 121· ἀπ. καθήμενος Πλάτ. Φαῖδρ. 228Β· ἀπ. λέγων ὁ αὐτ. Νόμ. 769Ε· ἀπείρηκα σκοπῶν ὁ αὐτ. Φαίδων 91D, κτλ.
English (Autenrieth)
ἀπέειπε (ἀπέϝ.), subj. ἀποείπω, opt. ἀποείποι, inf. ἀποειπεῖν, ἀπειπέμεν, part. ἀποειπών: (1) speak out; μάλα γὰρ κρατερῶς ἀπέειπεν, Il. 9.431; ἵν' ὗμῖν μῦθον ἀπηλεγέως ἀποείπω, Od. 1.373; ἀγγελίην, ‘deliver,’ Il. 7.416. —(2) say no, renounce; ὑπόσχεο καὶ κατάνευσον, | ἢ ἀπόειπε, Il. 1.515; μῆνιν ἀποειπὼν, Il. 19.35; πᾶσι μνηστήρεσσιν ἀπειπέμεν, ‘warn them to desist,’ Od. 1.91. See εἶπον.
English (Thayer)
(εἶπον, 2nd aorist from the obsolete ἐπω);
1. to speak out, set forth, declare (Homer, Iliad 7,416 ἀγγελιην ἀπηιπεν, 9,309 τόν μυθον ἀποειπεῖν).
2. to forbid: to give up, renounce: with the accusative of the thing, מָאַס), and often in Greek writings from Homer down. In the same sense 1st aorist middle ἀπειπαμην, WH s Appendix, p. 164) (cf. αἰσχύνη, 1); so too in Herodotus 1,59; 5,56; 7,14 (etc.), and the later writings from Polybius down.
Greek Monolingual
ἀπεῖπον (Α)
1. μιλώ ελεύθερα, αποκαλύπτω
2. αρνούμαι
3. απαγορεύω
4. απορρίπτω, δεν αναγνωρίζω, αποκηρύσσω, παρατώ
5. (αμτβ.) αποκάμνω, καταβάλλομαι, εξαντλούμαι
6. ενδίδω, υποχωρώ
7. έχω έλλειψη, είμαι ελλιπής
8. αποτυγχάνω, υπολείπομαι
9. (το ουδ. πρκμ. ως ουσ.) το ἀπειρημένον
απαγορευμένο πράγμα
10. φρ. α) «ἀπεῖπον τὴν στρατηγίαν», παραιτούμαι από τη στρατηγία
β) «ἀπεῖπον γυναῖκα» — διαζεύγνυμι, χωρίζω τη γυναίκα μου
γ) «ἀπεῖπον ὄψιν», αποτρέπω, αποστρέφω το πρόσωπο μου
«ἀπεῖπον γνώμας», αναιρώ τη γνώμη μου, ανακαλώ.
[ΕΤΥΜΟΛ. Αόρ. Ο ενεστ. και πρκμ. αντικαθίστανται από το απαυδώ και το απόφημι και στην αττική πεζογραφία από το απαγορεύω].
Greek Monotonic
ἀπεῖπον: απαρ. -ειπεῖν, Επικ. ἀπο-ειπεῖν, ἀπο-ειπέμεν, μτχ. ἀπο-ειπών (καθώς ο τύπος εἶπον αρχικά είχε προτασσόμενο δίγαμμα, Ϝεῖπον)· αόρ. αʹ ἄπειπα — Μέσ., ἀπειπάμην· μέλ. σε χρήση ἀπ-ερῶ, παρακ. ἀπ-είρηκα και στον Παθ. παρακ. ἀπείρημαι, μέλ. ἀπορρηθήσομαι, αόρ. αʹ ἀπερρήθην· ο ενεστ. και παρατ. συμπληρώνονται από τα ἀπαυδάω, ἀπόφημι, ἀπαγορεύω·
I. μιλώ με ελευθεροστομία, ξεστομίζω, διακοινώνω, εκφωνώ, μῦθον κ.λπ., σε Όμηρ.· ῥῆσιν, σε Ηρόδ.
II. αρνούμαι, απορρίπτω, αποποιούμαι, σε Ομήρ. Ιλ., Πλάτ.
III. απαγορεύω, ἀπαγορεύω τινι μὴ ποιεῖν, απαγορεύω σε κάποιον να κάνει κάτι, του λέω να μην το κάνει, σε Ηρόδ., Αττ. — Παθ., ἀπείρηταί τινι ποιεῖν τι, του είναι απαγορευμένο να το κάνει, σε Ηρόδ.· τὸἀπειρημένον, το απαγορευμένο πράγμα, στον ίδ. IV.1. αποκηρύσσω, αποποιούμαι, δεν αναγνωρίζω, παραχωρώ, αφήνω, μῆνιν, σε Ομήρ. Ιλ.· τὴν συμμαχίην, σε Ηρόδ.· ἀπεῖπον τὴν στρατηγίαν, παραιτούμαι από τη στρατηγία, σε Ξεν. — Παθ., αἱ σπονδαὶ οὐκ ἀπείρηντο, δεν είχαν αναιρεθεί, βρίσκονταν σε ισχύ, σε Θουκ.· ομοίως στη Μέσ., ἀπείπασθαι ὄψιν, αποστρέφω το βλέμμα ή το πρόσωπό μου (κατά τη θυσία), σε Ηρόδ.
2. αμτβ., αφήνομαι, ενδίδω, αποκάμνω, καταβάλλομαι, εξαντλούμαι από υπερπροσπάθεια, παθαίνω υπερκόπωση, σε Σοφ. κ.λπ.· ἀπεῖπεν φάτις, ο λόγος αστόχησε, έμεινε ανεκπλήρωτος, σε Αισχύλ.· με δοτ. προσ., εγκαταλείπω, ελλείπω, είμαι ελλιπής για κάποιον, οὐκ ἀπειρηκὼς φίλοις, σε Ευρ.· με δοτ. πράγμ., ἀπειρηκότων χρήμασι, δηλ. όταν πτώχευσαν, σε Δημ.· επίσης, ἀπεῖπον κακοῖς, ἄλγει, υποχωρώ, ενδίδω, υποκύπτω σ' αυτά, σε Ευρ.· φέροντες ἀπεροῦσιν, θα καταβληθούν πληρώνοντας, σε Θουκ., Πλάτ.
Middle Liddell
[for εἶπον orig. had a digamma ϝεῖπον]
I. to speak out, tell out, declare, μῦθον, etc., Hom.; ῥῆσιν Hdt.
II. to deny, refuse, Il., Plat.
III. to forbid, ἀπ. τινι μὴ ποιεῖν to forbid one to do, tell him not to do, Hdt., Attic:—Pass., ἀπείρηταί τινι ποιεῖν τι it is forbidden him to do, Hdt.; τὸ ἀπειρημένον a forbidden thing, Hdt.
IV. to renounce, disown, give up, μῆνιν Il.; τὴν συμμαχίην Hdt.; ἀπ. τὴν στρατηγίαν to resign it, Xen.:—Pass., αἱ σπονδαὶ οὐκ ἀπείρηντο had not been renounced, Thuc.:—so in Mid., ἀπείπασθαι ὄψιν to avert a vision (by sacrifice), Hdt.
2. intr. to give up, to be worn out, fail, sink from exhaustion, Soph., etc.; ἀπεῖπεν φάτις the word failed, was unfulfilled, Aesch.:—c. dat. pers. to fail or be wanting to one, οὐκ ἀπειρηκὼς φίλοις Eur.:—c. dat. rei, ἀπειρηκότων χρήμασι, i. e. when they were bankrupt, Dem.; also, ἀπ. κακοῖς, ἄλγει to give way to, sink under them, Eur.; φέροντες ἀπεροῦσιν they will be tired of paying, Thuc., Plat.
Chinese
原文音譯：¢peipÒmhn （¢pe‹pon） 阿普-誒坡門
詞類次數：動詞（1）
原文字根：從-放置（說）
字義溯源：為自己說不，否認，放棄，棄絕；由（ἀπό / ἀπαρτί / ἀποπέμπω）*=從，出，離）與（λέγω）*=講）組成
出現次數：總共（1）；林後（1）
譯字彙編：
1） 棄絕了（1） 林後4:2