ἄρα

English (LSJ)

Ep. ῥά (which is enclitic and used after monosyllables, ἦ, ὅς, γάρ, etc., or words ending in a vowel or diphthong, e.g. ἐπεί), before a consonant ἄρ (perhaps cf. Lith.
A ir̃ 'and'): expressing consequence, then, or mere succession, there and then, and in many derived uses.
A EARLIER USAGE: to denote,
I immediate transition, there and then, straightway, ὣς φάτο βῆ δ' ἄρ' Ὄνειρος Il.2.16: after a part., ὣς εἰπὼν κατ' ἄρ' ἕζετο 1.68, al.; πυθόμενος.. εἶπε ἄρα Hdt.4.134, cf. 9.9; ἐρωτώσης τῆς μητρὸς ἀπεκρίνατο ἄρα X.Cyr.1.3.2; with other Particles, δέ, ἦ, ὡς, etc., cf. ὁ δὲ Ἀστυάγης ἄρα εἶπεν ib.4.10: also after Advbs. of time, τότε δή ῥα, τῆμος ἄρα, etc.; οὕτως ἄρα Pl.Phdr.259b; often in apodosi, as αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ θηήσατο.. αὐτίκ' ἄρ' ἤλυθεν Od.5.77; repeated τὼ μὲν ἄρ'.. κεῖντο ἡ δ' ἄρ'.. ἀγόρευε Il.21.426: in enumerations, e.g. in Homer's catalogue, then, next, οἱ δ' ἄρ' Ἀθήνας εἶχον 2.546; so in genealogies, Σίσυφος.. ὁ δ' ἄρα Γλαῦκον τέκεθ' υἱόν 6.154.
2 to draw attention, mark you! τὸν τρεῖς μὲν ἐπιρρήσσεσκον.. τῶν ἄλλων Ἀχιλεὺς δ' ἄρ' ἐπιρρήσσεσκε καὶ οἶος 24.456; with imper., ἀλλ' ἄγε δὴ κατ' ἄρ' ἕζευ 24.522: to point a moral or general statement, φευγόντων δ' οὔτ' ἂρ κλέος ὄρνυται οὔτε τις ἀλκή 5.532.
II connection, such as,
1 that of antecedent and consequent, οἰνοχόει.. ἄσβεστος δ' ἄρ' ἐνῶρτο γέλως 1.599, cf. 24.507; τοὔνεκ' ἄρ' ἄλγε' ἔδωκε 1.96; freq. with οὕνεκα in protasi, 7.140, al.: also in questions, τίς τ' ἄρ τῶν ὄχ' ἄριστος ἔην; who then (say you) was.. ? 2.761: with demonstr. Pronoun in recapitulation, ἀλλ' υἱὸν Πριάμοιο.. τόν ῥ' Ὀδυσεὺς βάλε he it was, whom... 4.501: freq. in such phrases as ὣς ἄρα φωνήσας 2.35, al.; ὣς ἄρ' ἔφη 1.584, al.; ἦ ῥα 3.355, al., thus, then he spoke.—This usage is universal in Greek.
2 explanation of that which precedes, χωόμενον κατὰ θυμὸν ἐϋζώνοιο γυναικὸς τήν ῥα.. ἀπηύρων whom (and for this cause he was angry) they had taken away, 1.429; εἰ μὴ ὑπερφίαλον ἔπος ἔκβαλε.. φῆ ῥ' ἀέκητι θεῶν φυγέειν for he said, Od.4.504: freq. with οὕνεκα; so with relatives, ἐκ δ' ἔθορε κλῆρος ὃν ἄρ' ἤθελον αὐτοί the very one which... Il.7.182.
B LATER USAGE, always with inferential force: 1. in drawing conclusions (more subjective than οὖν), ἄριστον ἄρα ἡ εὐδαιμονία Arist.EN1099a24; δῆλον ἄρα Id.Pol.1295b33; in pseudo-syllogistic conclusions, Id.SE174b11, Rh.1401a3, al.: esp. by way of informal inference, as it seems, οὐκ ἄρα σοί γε πατὴρ ἦν Πηλεύς Il.16.33; οὐδ' ἄρα πως ἦν ἐν πάντεσσ' ἔργοισι δαήμονα φῶτα γενέσθαι 23.670; μάτην ἄρ', ὡς ἔοικεν, ἥκομεν S.El.772; οὕτω κοινόν τι ἄρα χαρᾷ καὶ λύπῃ δάκρυά ἐστιν so true is it that... X.HG7.1.32; πολὺ γὰρ ἀμείνων ἄρα ὁ τοῦ ἀδίκου ἢ ὁ τοῦ δικαίου βίος Pl.R. 358c; ἦν ἄρα πυρός γ' ἕτερα.. θερμότερα Ar.Eq. 382; ὦ τλῆμον ἀρετή, λόγος ἄρ' ἦσθα Trag.Adesp.374; so in announcing the discovery or correction of an error, as οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄρα.. Pl.R. 375d; φαίνεται πρὸ ποδῶν ἡμῖν κυλινδεῖσθαι καὶ οὐχ ἑωρῶμεν ἄρ' αὐτό ib.432d; εἰκότως ἄρα οὐκ ἐγίγνετο· ὡς γὰρ ἐγὼ νῦν πυνθάνομαι.. X.An.2.2.3.
2 in questions, expressing the anxiety of the questioner, τίς ἄρα ῥύσεται; who is there to save ? A.Th.92; so in exclamations to heighten the expression of emotion, οἵαν ἄρ' ἥβην.. ἀπώλεσεν what a band of youth was that..! Id.Pers.733; so ὡς ἄρα ib.472, S.Fr.577; τί μ' ἄρα τί μ' ὀλέκεις; Id.Ant.1285; τί οὖν.. ἄρα X.Oec.6.2; πῶς ἄρα; οὕτως ἄρα, etc.; ἄ. alone, ἔζης ἄρα S.Fr.686: especially in ironical comments, Ar.Av.476, 1371, etc.
3 epexegetic, namely, ἐρῶ, ὡς ἄρα.. Pl.Tht.152d, cf. 156e.
4 for τοι ἄρα, τἄρα, v. sub τοι ΙΙ.2.
5 εἰ (or ἐάν) μὴ ἄρα unless perhaps, Pl.Ap.38b, D.58.4; separated from εἰ μή, Id.9.20; with irony, εἰ μὴ ἄρα ἡ τῆς ἀρετῆς ἐπιμέλεια διαφθορά ἐστιν X.Mem.1.2.8.
6 in hypothetical clauses, to indicate the improbability of the supposition, ἢν ἄρα ποτὲ κατὰ γῆν βιασθῶσιν Th.1.93, etc.; or simply, perhaps (sts. separated from εἰ), εἴ τις οὖν ὑμῶν ἄρα.. ὑπελάμβανεν D.21.8; εἴ τις ἰδίᾳ τινὰ δεδιὼς ἄρα ἀπρόθυμός ἐστιν Th.4.86.
C IN CRASIS, freq. τἄρα, μεντἄρα, οὐτἄρα: also δήξομἄρα for δήξομαι ἄρα, Ar.Ach.325; οἰμώξετἄρα, κλαύσἄρα, Id.Th.248, Pax 532: also in Trag., E.Hyps.Fr.34.86.
D ἄρα never stands first in the sentence in Classical Greek (Arist.Mech.851a22 is corrupt), but is found at the beginning of an apodosis in Ev.Matt.12.28, Ep.Rom.10.17, and first in a sentence, Ev.Luc.11.48, Vett.Val.305.20; in conclusion of syllogism, Herm. ap.Stob.3.11.31.

Spanish (DGE)

• Prosodia: [ᾰρᾰ]
• Morfología: ép. frec. ἄρ ante cons.; ép. y poét. ῥα enclít. gener. tras monosílabos o disílabos que acaban en vocal o diptongo, p. ej. ἐπεί. Tal vez en ocasiones aparece sólo por razones métricas. Frec. combinada c. otras partíc; ἄλλ' ἄρα, εἴτε ἄρα, δήξομἄρα Ar.Ach.325, οἰμώξεται τἄρ' Ar.Th.248
A para llamar la atención sobre hechos sorprendentes o difícilmente creíbles, a veces intraducible
I gener. sí que, de veras, nada menos τὸν τρεῖς μὲν ἐπιρρήσσεσκον ... Ἀχιλεὺς δ' ἄρ' ἐπιρρήσσεσκε καὶ οἷος el (cerrojo) que tres (de los Aqueos) descorrían, Aquiles nada menos que él solo lo descorría, Il.24.456, στῆ δ' ἄρ' ὑπὲρ κεφαλῆς de veras, se puso sobre mi cabeza, Il.2.59, δράκων ... τόν ῥ' αὐτὸς Ὀλύμπιος ἧκε φόωσδε, βωμοῦ ὑπαΐξας πρός ῥα πλατάνιστον ὄρουσεν un dragón ... al que nada menos que el Olímpico sacó a la luz, surgiendo de debajo del altar saltó, de veras, a un plátano, Il.2.309-310, cf. 5.582, ὣς ἄρα τήκετο γαῖα σέλαι πυρὸς αἰθομένοιο así, de veras, se fundía la tierra con la llama del fuego ardiente Hes.Th.867, cf. h.Cer.287, Sapph.141.4, Stesich.4.2, Mimn.13.5, Pi.O.10.52, φὰς ... εἰπεῖν ἄρα αὐτὸν πρὸς τοὺς ἰχθῦς diciendo que, de veras, dijo a los peces Hdt.1.141, cf. X.HG 4.2.22, ἀληθῆ ἄρα ἦν era, por increíble que parezca, verdad Pl.Grg.508b, cf. R.459b
•frec. c. μέλλειν o giros que se refieren al futuro, indicando que la realidad será otra de lo que uno se cree en realidad, de veras νήπιος, οὐδ' ἄρ' ἔμελλε κακὰς ὑπὸ κῆρας ἀλύξαι necio, no iba a poder eludir las funestas Ceres e.d. las Parcas, Il.12.113, τῷ δ' ἄρ' ἔμελλεν αὐτῷ κήδε' ἔσεσθαι a él, en realidad, le estaban reservadas penas, Od.4.107, cf. S.Ai.926, Ph.1083, Ar.Ach.347
•c. impf. de εἰμί cuyo suj. sea un inf. οὐδ' ἄρ' Ὀδυσσῆϊ ... μόρσιμον ἦεν ... ἀποκτάμεν Il.5.674, οὐδ' ἄρα ... κιχήμεναι αἴσιμον ἦεν Il.15.274
•anunciando la sorpresa ante un descubrimiento, desengaño o error, Pl.R.375d, X.An.2.2.3, ταῦτ' ἄρα Ar.Ach.90.
II en exclamaciones, ruegos o exhortaciones
1 c. imperat. ya, ah, en verdad ἀλλ' ἄγε δὴ κατ' ἄρ' ἕζευ ¡pero, ea, siéntate ya!, Il.24.522, cf. 21.288
•γινώσκετε ἄρα Ep.Gal.3.1
•acompañando a exclamaciones τοὶ δ' ἄρα πρωτομόροιο φεῦ ληφθέντες πρὸς ἀνάγκας y los que primero por una muerte irremediable fueron atrapados, ¡ay! A.Pers.568, οἵαν ἄρ' ἥβην ξυμμάχων ἀπώλεσεν A.Pers.733, cf. S.Fr.686, Lys.3.30.
2 en preguntas avivándolas, indicando preocupación o interés pues, a veces acaso τί τ' ἄρ' σφωε θεῶν ... ¿quién, pues, de los dioses ...?, Il.1.8, cf. 3.226, Pi.P.11.22, τί μ' ἄρα τί μ' ὀλέκεις; S.Ant.1285, ἦν ἄρ' ἀπολέσθαι χρεών; ¿era de veras forzoso que sucumbiera? Ar.Eq.138, οὐ καλὸν ἄρα; Pl.Hp.Ma.288c, cf. Euthd.279a, X.Oec.6.2
•frec. con futuro τίς ἄρα ῥύσεται, τίς ἄρ' ἐπαρκέσει; A.Th.93, cf. S.OT 1444, ἆρά γε τοῦτ' ἄρ' ἐγώ ποτ' ὄψομαι; ¿acaso veré tal alguna vez? Ar.Nu.465, cf. Pl.Grg.515b, Lys.10.22, Eu.Matt.18.1, I.AI 6.200
•ἦ ῥά ...; Il.5.421, en interr. indirectas ποτιδέγμενοι ὁππότ' ἄρ' ἔλθοι Il.7.415, cf. Pi.O.10.57, S.Ph.689, Pl.Prt.343c, D.20.68, LXX Nu.22.11, Eu.Marc.11.13.
B para llamar la atención sobre un hecho bien conocido o evidente, frec. intraducible en verdad, como todo el mundo sabe, como es sabido
I a)en rel. c. temas del mundo mitológico y heroico, Νέστωρ, ὅς ῥα Πύλοιο ἄναξ ἦν Il.2.77, cf. 5.543, Hes.Sc.473;
b) en el segundo término de los símiles μιν ... ἕλεν μένος, ὥς τε λέοντα, ὅν ῥά ... Il.5.137, cf. 21.495, Od.11.414;
c) unido a caracteres fijos por supuesto, naturalmente Ἔρις δ' ἄρα χαῖρε ... εἰσορόωσα por supuesto (ante la batalla) Eris se complacía mirando, Il.11.73, cf. 13.302, Hes.Sc.149;
d) en γνῶμαι o sentencias de sentido evidente o muy conocido desde luego, por supuesto, naturalmente φευγόντων δ' οὔτ' ἂρ κλέος ὄρνυται οὔτέ τις ἀλκή Il.5.532, cf. Hes.Op.372, οὕτως οὐδὲν ἄρ' ἦν φίλτερον ἄλλο πάτρης Thgn.788, ἄριστον ἄρα ... ἡ εὐδαιμονία Arist.EN 1099^a24.
II c. cierto valor de seriación, para indicar consecución
1 en series y enumeraciones en verdad, aún, también, pues οἱ δ' ἂρ Ἀθήνας εἶχον Il.2.546, Ἄξυλον δ' ἄρ' ἔπεφνε ... Διομήδης Il.6.12, cf. Od.7.124, Hes.Th.633.
2 al describir la transición en series genealógicas en verdad, consiguientemente τόν ῥ' ἔτεκεν Ῥήνη ὑπ' Ὀϊλῆϊ Il.2.728, ἣ δὲ καὶ Διὸς εὔχετ' ἐν ἀγκοίνῃσιν ἰαῦσαι, καί ῥ' ἔτεκεν δύο παῖδ' Od.11.262, cf. Epic.Alex.Adesp.2.12.
3 indicando transición:
a) entre palabra y acto luego, consiguientemente ὣς φάτο, βῆ δ' ἄρ Ὄνειρος Il.2.16, ὣς εἰπῶν κατ' ἄρ ἕζετο Il.1.68, entre preparativos y realización o acto, esp. en la fórmula βῆ ῥ' ἴμεν Il.14.188
•tb. acompañando a adv. temporales αὐτίκ' ἄρ εἰς εὐρὺ σπέος ἤλυθεν Od.5.77
•incl. para subrayar la op. entre palabra y realidad ὦ τλῆμον ἀρετή· λόγος ἄρ' ἦσθ', ἐγὼ δέ σε ὡς ἔργον ἤσκουν ¡oh triste virtud! eres en realidad nada más que palabra, pero yo te ejercí como realidad Diog.Fr.3, cf. POxy.2680.14 (II/III d.C.), PCair.Isidor.77.27 (IV d.C.);
b) entre partes del diálogo pues, por consiguiente πυθόμενος ... εἶπε ἄρα Hdt.4.134, ἐρωτώσης ... τῆς μητρὸς ... ἀπεκρίνατο ἄρα X.Cyr.1.3.2, esp. c. ὥς: ὣς ἄρα φωνήσας así pues, diciendo, Il.2.35, ὣς ἄρ' ἔφη Il.1.584, cf. Pi.O.6.52, Hdt.1.24, 27, ἦ ῥα Il.3.355, cf. ἆρα;
c) cerrando una conclusión pues σὺ δ' ἄρα πρώτην ἱκέτευσας Od.7.301, ἀλλὰ διελὼν τοῦ τείχους; ἅπασιν ἄρα φανερὰ γένοιτ' ἄν Gorg.B 11a.12, cf. bis, οὐδὲν ἄρ' εἰσιν en resumen, no son nada Emp.B 15.4, cf. S.Ai.269, E.Io 312, Ba.166, Eu.Matt.12.28 (cf. IV).
III c. valor consecutivo y causal
1 reforzando a partíc. causales desde luego, verdaderamente c. οὕνεκα: τὸν ἐπίκλησιν κορυνήτην ἄνδρες κίκλησκον ... οὕνεκ' ἄρ' οὐ τόξοισι μαχέσκετο ... ἀλλὰ ... κορύνῃ ῥήγνυσκε φάλαγγας Il.7.140, cf. Hes.Th.144, c. γάρ Od.3.143, c. ἐπεί Il.11.498, 24.790, Od.1.263, c. εἵνεκ' Hes.Fr.180.10, c. ὅτι Hes.Sc.479.
2 reforzando a condicionales εἰ ἄρα ταῦτα γινόμενα ἔλεγε Hdt.2.28, ἢν ἄρα Hdt.3.45
•esp. en Th.: εἰ ἄρα κωλύοιντο ὑπὸ Κερκυραίων πλεῖν por si acaso se les impedía la navegación por los corcirenses Th.1.27, cf. 93, Pl.Lg.665b, La.187e, Lys.3.40, Isoc.6.72, And.3.15, D.3.26, Arist.SE 181^b33, elípticamente sin verbo οὐδὲν αὐτὸ καθ' αὑτὸ, ἀλλ' εἰ ἄρα κατὰ συμβεβηκός Arist.Cat.5^b10, cf. Top.106^b7, Plb.11.28.5, LXX Ge.18.3, 1Ep.Cor.15.15.
IV como partíc. lógica (cf. B II 3 c))
1 entonces, por tanto para indicar el paso de una proposición a otra, bien en la deducción entonces, por tanto, por consiguiente ψυχὴν ἄρα ἡμᾶς κελεύει γνωρίσαι ὁ ἐπιτάττων γνῶναι ἑαυτόν ... ὅστις ἄρα τῶν τοῦ σώματός τι γιγνώσκει, τὰ αὐτοῦ ἄλλ' οὐχ αὐτὸν ἔγνωκεν ... οὐδεὶς ἄρα τῶν ἰατρῶν ἑαυτὸν γιγνώσκει Pl.Alc.1.130e-131a, cf. R.387d-e, o en la inducción ἔστιν ἄρα τὰ μὲν γυναικεῖα, τὰ δὲ ἀνδρεῖα μαθήματα ... οὐκ ἄρα ἐν γε τούτοις ἐστὶν ὁμόνοια γυναιξὶ πρὸς ἄνδρας ... Pl.Alc.1.127a-b, cf. Men.97c, Tht.203b, Arist.Metaph.1047^b22, cf. Eu.Matt.7.20, Ep.Rom.5.18.
2 para introducir la conclusión de una serie de proposiciones, Pl.Alc.1.131a, R.387e
•incluso la conclusión de un silogismo, aunque todavía no del todo formalizado φρόνησιν ἄρα φαμὲν ἀρετὴν εἶναι por consiguiente, decimos que la «frónesis» es una virtud Pl.Men.89a, cf. Hp.Mi.374a, Alc.1.129e, συμπεραντικῶς εἰπεῖν, ὡς συλλελογισμένους «οὐκ ἄρα τὸ καὶ τό» Arist.SE 174^b11, cf. Rh.1401^a3, Pol.1295^b35
•o de un entimema πρέπει ἄρα τῷ κακῷ δουλεύειν· ἄμεινον γάρ Pl.Alc.1.135c, o una ley οὐκ ἄρα περὶ ἃ μὴ οἶσθα πλανᾷ, ἄνπερ εἰδῇς ὅτι οὐκ οἶσθα; Pl.Alc.1.117d, cf. Euthd.281b, Arist.Cael.311^b27.
• Etimología: De *r̥, cf. tb. en grado ø lit. ir͂, let. ir ‘y’, y en grado pleno lit. ar͂, let. ar partíc. interr. Si está rel. c ἀραρίσκω, q.u., etc., procedería de *H2r̥-.

German (Pape)

[Seite 342] ep. ἄρ u. enklit. ῥα, von ἄρω, also Verknüpfung zweier Begriffe. Am häufigsten bei den Epikern, 1) die Aufeinanderfolge der Begebenheiten andeutend, nun, da, z. B. ἃς φάτο, βῆ δ' ἄρ' ὄνειρος Il. 2, 16; νὺξ δ' ἄρ' ἐπῆλθε κακὴ –, ὗε δ' ἄρα Ζεύς Od. 14, 457. So die häufigen Vrbdgn: ἃς ἄρα φωνήσας, ἡ μὲν ἄρ' ἃς εἰποῦσα, u. καί ῥα, οὐδ' ἄρα, u. mit Zeitpartikeln, ἐπεί ῥα, ὅτε ῥα, ὅτε δή ῥα, wobei es oft den Begriff der schnellen Folge ausdrückt, sofort, sogleich, vgl. αὐτάρ, εἶθαρ, ἄφαρ; ὁ δ' ἄρ' ὦκα παρέδραμεν Il. 10, 350. Auch beim Aufzählen einzelner Dinge, nun, ferner, Il. 2, 546. 615. – 2) Es verknüpft dah. bes. Correlativsätze, ἐκ δ' ἔθορε κλῆρος κυνέης, ὃν ἄρ' ἤθελον αὐτοί Il. 7, 182; ἦμος – τῆμος ἄρα 24, 789, u. so öfter εὖτ' ἄρα, ὅτ' ἄρα, ἃς ἄρα, gerade so, z. B. Od. 6, 235; Pind. Ol. 6, 52. Bes. bei Demonstrativen, wenn ein schon genannter Gegenstand wieder aufgenommen wird, ἀλλ' υἱὸν Πριάμοιο νόθον βάλε – τόν ῥ' Ὀδυσεὺς βάλε δουρί Il. 4, 501, diesen also, diesen nun; so oft ταῦτ' ἄρα, τοῖος ἄρα. – Von diesen beiden Arten des Gebrauchs ist in Prosa die Anknüpfung des Nachsatzes durch ἄρα geblieben, ἀκούσας, ἔλεγε ἄρα Her. 9, 9; ἐρωτώσης τῆς μητρός, ἀπεκρίνατο ἄρα, Xen. Cyr. 1, 3, 2; An. 4, 6, 15 u. sonst, doch selten. – 3) Auch einen innern Zusammenhang bezeichnet es, nicht wie οὖν, folglich, streng folgernd u. schließend, sondern, was sich von selbst ergiebt, od. man vermuten kann, nun, al so, anführend, τοὔνεκ' ἄρ' ἄλγε' ἔδωκεν Il. 1, 96, deswegen also; τὰ μὲν ἄρ που ἐπέκλωσαν θεοὶ αὐτοί Od. 11, 139; u. so oft bei Angabe eines Grundes, ἐπεί ῥα, ὅτι ῥα, weil ja, da ja, τὸ δὲ χρηστήριον τοῖσι ἐν Συρίῃ Ἀγβατάνοισι ἔλεγε ἄρα, wie nämlich aus dem Vorigen erhellt, Her. 3, 64. So auch bei Attikern sehr gew., μάτην ἄρ' ὡς ἔοικεν ἥκομεν Soph. El. 762; ὑφ' οὗ φονέως ἄρ' ἐξέπνευσας, durch den du also sterben mußtest, Ai. 1005; πολὺ γὰρ ἀμείνωνἄρα ὁ τοῦ ἀδίκου ἢ ὁ τοῦ δικαίου βίος Plat. Rep. II, 358 c; ἐγὼ δὲ οὐδὲν ἄρα τούτων ποιήσω Apol. 34 c. – 4) Dah. steht es oft in Fragesätzen, τίς τ' ἂρ τῶν ὄχ' ἄριστος ἔην; wer war denn nun von ihnen der beste? Il. 2, 761; τίς ἄρα ῥύσεται, wer wird uns nun retten? Aesch. Spt. 90; τίσἄρα, τίς με πότμος ἔτι περιμένει; Soph. Ant. 1282; τίς σε, τέκνον, τίς σ' ἔτικτε τῶν μακραιώνων ἄρα; O. C. 1444; und oft in Prosa τί ἄρα, τί ποτ' ἄρα, Plat. Phaedr. 228 d Phil. 52 d. Ebenso in Ausrufungen, ὦ δαῖμον, ὡς ἄρ' ἔψευσας φρενῶν Πέρσας Aesch. Pers. 719; ὅρα, τίς ἄρ' ἦν, wer war's nur! Soph. O. C. 118; ὧ Ζεῦ – οἵους ἄρα ἔχω ἑταίρους Xen. Cyr. 2, 2, 10. – 5) Oft liegt darin, daß etwas überraschend, wider Erwarten sich an etwas Früheres anreiht; diesen Ausdruck der Befremdung, des Verblüfftseins, macht Hartung in seiner Lehre von den Partikeln I, p. 422 zum Hauptbegriff; er paßt aber nur in der kleinern Zahl der Stellen; οὐδ' οἵ γ' ὡρμήθησαν ἐπ' ἀνδράσιν, ἀλλ' ἄρα τοί γε – περισσαίνοντες ἀνέσταν Od. 10, 214; κἀξ ἀγεννήτων ἄρα – μῦθοι καλῶς πίπτουσι, wie unser also auch, Soph. Tr. 61. Dah. drückt es oft die Enttäuschung von einer falsch gefaßten Meinung aus, bes. in der Formel ἦν ἄρα, z. B. σὺ δ' οὐκ ἄρα τοῖος ἔησθα Od. 16, 420, du warst also nicht so, d. i. du bist nicht ein solcher, wie ich meinte; οὐκ ἄρα σοίγε πατὴρ ἦν Πηλεύς Il. 16, 33; οὔτ' ἄρ' ὅ γ' εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται – ἀλλά 1, 93; ὅδ' ἦν ἄρ' ὁ ξυλλαβὼν ἐμέ Soph. Phil. 966, der also ist! πόθος καὶ κακῶν ἄρ' ἦν τις O. C. 118; Κύπρις οὐκ ἄρ' ἦν θεός Eur. Hipp. 360; σὺ δ' ἀχάριστος ἦσθ' ἄρα Ar. Vesp. 451; οὐ σὺ μόνος ἄρ' ἦσθ' ἔποψ Av. 280; ὅτι οὐκ ἄρ' ἦν φιλόσοφος, ἀλλά τις φιλοσώματος, daß er eben kein Philosoph ist (wie wir meinten), Plat. Phaed. 68 b; οὐκ ἄρ' ἀγαθὸς τὰ πολιτικὰ Περικλῆς ἦν ἐκ τούτου τοῦ λόγου Gorg. 516 d; ταῦτα ἀκούσας ὁ Κῦρος ἐπαίσατο ἄρα τὸν μηρόν Xen. Cyr. 7, 3, 6; vgl. 8, 2, 2; – πρὶν μὲν – νῦν δὲ ἄρα Plat. Crit. 46 d Phaed. 68 a; vgl. Rep. X, 600 c. – 6) wie nämlich, eine Erläuterung anknüpfend, κρατερῶς ἐμάχοντο, λαοῖσιν καθύπερθε πεποιθότες ἠδὲ βίηφιν. οἱ δ' ἄρα χερμαδίοισιν ἀπὸ πύργων βάλλον Iliad. 12, 154; so häufig in Prosa, bes. nach ὅτι u. ὡς, wo dadurch ausgedrückt wird, daß das Angeführte nicht des Redenden Meinung sei (vgl. 5): ὡς ἄρα καὶ οἱ θεοὶ πολλοῖς βίον κακὸν ἔνειμαν Plat. Rep. II, 364 b; neben γάρ Prot. 315 c Gorg. 469 d; ὡς ἄρα γιγνώσκων Xen. An. 5, 6, 29; ἀκούω τινὰ διαβάλλειν ἐμὲ ὡς ἐγὼ ἄρα ἐξαπατήσας 5, 7, 5; vgl. Dem. 21, 183. – 7) εἰ ἄρα, ἐὰν ἄρα, wenn etwa, ob vielleicht, oft bei Plat., Theaet. 151 c; ἄκουε, εἴ τι ἄρα λέγω Rep. IV, 433 a; ἢν ἄρα, wenn allenfalls, Thuc. 1, 93; εἰ μέν τις καὶ ἄλλος ἄρα ἡμῖν ἐστι διαβατέος, οὐκ οἶδα Xen. An. 2, 4, 6; vgl. 5, 1, 13; εἰ μὴ ἄρα, wie nisi forte, oft ironisch; σκοπῶμεν, μή πη ἄρ' ἐξαπατώμεθα Plat. Hipp. mai. 293 e.

French (Bailly abrégé)

épq. ἄρ, ῥα;
particule encl. toujours placée après un mot et marquant :
I. une simple transition (sens épq.) : puis, alors, et ; στῆ δ' ἄρ' (ὄνειρος) IL et le songe se tint (au-dessus) ; αἶψα δ' ἄρα, αὐτίκα δ' ἄρ HOM et aussitôt, alors tout à coup ; ὣς εἰπὼν κατ' ἂρ ἕζετο IL il parla ainsi, puis s'assit ; πρός ῥα πλατάνιστον ὄρουσεν IL alors il s'élança vers le platane;
II. une conséquence : par suite, ainsi donc, donc ; τοὔνεκ' ἄρ' ἄλγε' ἔδωκεν IL à cause de cela donc (Apollon) a suscité des fléaux ; ἐρωτώσης τῆς μητρὸς ἀπεκρίνατο ἄρα XÉN sa mère l'ayant interrogé, il répondit donc ; ὣς ἄρα φωνήσας OD ayant donc ainsi parlé ; τίς ἄρα ; qui donc ? τί ἄρα ; quoi donc ? πῶς ἄρα ; ATT comment donc ? οὐκ ἄρα σοίγε πατὴρ ἦν Πηλεύς IL ainsi donc Pélée n'était pas ton père ; ταῦτ' ἄρα ATT c'est donc pour cela que;
III. une explication : puisque, à savoir, c'est-à-dire, en effet ; ὑπερφίαλον ἔπος ἔκβαλε· φῆ ῥ' ἀέκητι θεῶν φευγέειν OD il a prononcé une parole arrogante, car il a dit qu'il échapperait malgré les dieux ; πειρήσομαι οἵτινές εἰσιν, ἤ ῥ' οἵ γ' ὑβρισταὶ ἠὲ φιλόξεινοι OD j'éprouverai ce qu'ils sont, (à savoir) des hommes arrogants ou hospitaliers ; après une conj. εἰ ἄρα, ἢν ἄρα si en effet ; εἰ μὴ ἄρα à moins qu'en effet, à moins que par hasard.
Étymologie: R. Ἀρ ajuster, cf. ἀραρίσκω.

English (Autenrieth)

ἄρ (before consonants), ῥα, ῤ (enclitic), always post-positive: particle denoting inference or a natural sequence of ideas, then, so then, so, naturally, as it appears, but for the most part untranslatable by word or phrase; freq. in neg. sentences, οὐδ' ἄρα, οὔτ ἄρα, and joined to rel. and causal words, ὅς τ' ἄρα, ὅς ῥά τε, οὕνεκ ἄρα, ὅτι ῥα, also following εἶτα, γάρ, ἀλλά, αὐτάρ, etc.; further, in questions, and in the apodosis of sentences after μέν and other particles. The following examples will illustrate some of the chief usages: οὐδ' ἄρα πως ἦν | ἐν πάντεσσ' ἔργοισι δαήμονα φῶτα γενέσθαι, ‘as it seems,’ Il. 23.670; ἐκ δ' ἔθορε κλῆρος κυνέης, ὅν ἀῤ ἤθελον αὐτοί, ‘just the one’ they wished, Il. 7.182; κήδετο γὰρ Δαναῶν, ὅτι ῥα θνήσκοντας ὁρᾶτο, ‘even because’ she saw, Il. 1.56; τίς τ' ἄρ σφωε θεῶν ἔριδι ξυνέηκε μάχεσθαι, ‘who then’? Il. 1.8; αὐτὰρ ἄρα Ζεὺς δῶκε διακτόρῳ Ἀργεϊφόντῃ, ‘and then next,’ Il. 2.103; αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο, | τοῖς ἄρα μύθων ἦρχε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ, ‘then,’ not temporal, Il. 2.433; ὢς ἄρα φωνήσᾶς κατ' ἄῤ ἕζετο (twice in one sentence, ἄρα in the phrase κατ' ἄῤ ἕζετο marks the sitting down as the regular sequel of making a speech), Od. 16.213.

English (Slater)

ᾰρᾰ
   1 not joined with other particles.
   a resumptive, after direct speech, ὣς ἄρα, ταῦτ' ἄρα. ὣς ἄρα μάνυε (O. 6.52) ὣς ἄρ' ἔειπεν (P. 4.156) ὣς ἄρ' αὐδάσαντος (P. 4.232) ὣς ἄρ' εἰπὼν (P. 9.66) ὣς ἄρ' αὐδάσαντος (N. 10.88) ταῦτ' ἄρα οἱ φαμένῳ (I. 6.49)
   b in questions πότερόν νιν ἄρ' Ἰφιγένεἰ ἐπ Εὐρίπῳ σφαχθεῖσα τῆλε πάτρας ἔκνισεν βαρυπάλαμον ὄρσαι χόλον; (P. 11.22) τίς ἄρ' ἐσλὸν Τήλεφον τρῶσεν ἑῷ δορὶ Καίκου πὰρ ὄχθαις; (Er. Schmid: γὰρ codd.) (I. 5.41)
   c after conjunction introducing a clause καὶ πενταετηρίδ' ὅπως ἄρα ἔστασεν ἑορτὰν (O. 10.57)
   2 in conjunction with
   a δέ. ὁ δ' ἄῤ ἐν Πίσᾳ ἔλσαις (O. 10.43) ἐν Σπάρτᾳ δ' ἄρα (coni. Wil.: ἐρέω codd.: ἀπὸ Stone) (P. 1.77) οὐδ' ἔλαθε σκοπόν. ἐν δ ἄρα μηλοδόκῳ Πυθῶνι (P. 3.27) χερσὶ δ' ἄρα Κρονίων ῥίψαις (P. 3.57) ἐκ δ' ἄῤ αὐτοῦ πομφόλυξαν δάκρυα (P. 4.121) χαμειπετὲς δ' ἄῤ ἔπος οὐκ ἀπέριψεν (P. 6.37) ὁ δ' ἄρα γέροντα ξένον Στροφίον ἐξίκετο (P. 11.34) ἐκ δ' ἄῤ ἄτλατον δέος πλᾶξε γυναῖκας (N. 1.48) ἐχθρὰ δ' ἄρα πάρφασις ἦν καὶ πάλαι (N. 8.32) φαινομέναν δ' ἄῤ ἐς ἄταν (N. 9.21) οὐδ' ἀνέχασσαν. ἐφορμαθεὶς δ ἄῤ ἄκοντι θοῷ (N. 10.69) ἐν δ' ἄρα καὶ Τενέδῳ Πειθώ τ ἔναιεν fr. 123. 13. separatim: περὶ δ' ὑψικόμῳ Ἑλένᾳ χρῆν ἄρα Πέργαμον εὐρὺν ἀιστῶσαι σέλας αἰθομένου πυρός (Pae. 6.96)
   b μέν. παρέσταν μὲν ἄρα Μοῖραι σχεδὸν (O. 10.52)

English (Abbott-Smith)

ἄρα, illative particle, expressing a more subjective or informal inference than οὖν,
then: prop. (as in cl.), the second word in the sentence, Ro 7:21 8:1, Ga 3:7; ἐπεὶ ἄρα, I Co 7:14 (with another word between) 5:10; as the first word, Lk 11:48, Ac 11:18, Ro 10:17, I Co 15:18, II Co 5:15 7:12, He 4:9; so prop. in apodosis after protasis with εἰ, Mt 12:28, Lk 11:20, Ga 2:21 3:29 5:11, He 12:8 (κενὸν ἄρα), I Co 15:14; often in interrogations, direct and indirect, τίς (τί) ἄρα, Mt 18:1 19:25, 27 24:45, Mk 4:41, Lk 1:66 8:25 12:42 22:23, Ac 12:18; εἰ ἄρα, Mk 11:13, Ac 8:22; εἴπερ ἄρα, I Co 15:15; οὐκ ἄρα, Ac 21:38; μήτι ἄρα, II Co 1:17; in strengthened forms, ἄρα γε, ἄραγε, Mt 7:20 17:26, Ac 17:27, and more freq. ἄρα οὖν (Epp. Paul.), so then, Ro 5:18 7:3, 25 8:12 9:16, 18 14:19, Ga 6:10, Eph 2:19, I Th 5:6, II Th 2:15 (Bl., §77, 2; 78, 5; MM, s.v.).†

English (Strong)

probably from αἴρω (through the idea of drawing a conclusion); a particle denoting an inference more or less decisive (as follows): haply, (what) manner (of man), no doubt, perhaps, so be, then, therefore, truly, wherefore. Often used in connection with other particles, especially γέ or οὖν (after) or εἰ (before). Compare also ἆρα.

English (Thayer)

(1) (ἄραγε) (a&rage) see ἄρα, 1.]
(2) an interrogative particle (implying anxiety or impatience on the part of the questioner. Liddell and Scott, under the word) (of the same root as the preceding ἄρα, and only differing from it in that more vocal stress is laid upon the first syllable, which is therefore circumflexed);
1. num igitur, i. e. marking an inferential question to which a negative answer is expected: γέ rendering it more pointed, ἄρα γέ (GT ἄραγε): ἄρα οὖν ... διώκομεν Lachmann edition min. also major marginal reading are we then pursuing etc. ergone i. e. a question to which an affirmative answer is expected, in an interrogative apodosis (German so ist also wohl?), he is then? ἄρα, so that this example is referred to those mentioned under ἄρα, 3, and is rendered Christ is then a minister of sin; but μή γένοιτο, which follows, is everywhere by Paul opposed to a question). Cf. Winer's Grammar, 510f (475f) (also Buttmann, 247 (213), 371 (318); Herm. ad Vig., p. 820ff; Klotz ad Devar. ii., p. 180ff; speaking somewhat loosely, it may be said "ἄρα expresses bewilderment as to a possible conclusion ... ἄρα hesitates, while ἄρα concludes." Lightfoot on Galatians, the passage cited).
(3) ἄρας, ἡ,
1. a prayer; a supplication; much more often
2. an imprecation, curse, malediction (cf. κατάρα); so in Sept. (In both senses in native Greek writings from Homer down.)

Greek Monotonic

ἄρᾰ: Επικ. ῥά (εγκλ.) και προ συμφώνου ἄρ· συμπερασματικό μόριο·
Α. Επικ. χρήση·
I. 1. τότε, αμέσως, παρευθύς· ὣςφάτο, βῆ δ' ἄρ' ὄνειρος, σε Ομήρ. Ιλ.· κατόπιν, ακολούθως, ύστερα· οἱ δ' ἄρ' Ἀθήνας εἶχον, στο ίδ.
2. όταν η προσοχή στρέφεται σε κάτι εκπληκτικό, τὸν τρεῖς μὲν ἐπιρρήσεσκον τῶν ἄλλων, Ἀχιλλεὺς δ' ἄρ' ἐπιρρήσεσκε καὶ οἷος, τρεις συνηθισμένοι άνδρες απαιτούνταν για να γίνει αυτό, αλλά ο Αχιλλέας, δώστε προσοχή! το έκανε μόνος του, στο ίδ.
3. για να εξηγήσει κάτι που προηγήθηκε, εἰ μὴ ὑπερφίαλον ἔπος ἔκβαλε, φῆ ῥ' ἀέκητι θεῶν φευγέειν, εάν δεν είχε εκστομίσει ασεβή λόγο, γιατί είπε ότι..., στο ίδ.· ομοίως, το ἄρα καθιστά πιο εμφατική την αναφ. αντων., ἐκ δ' ἔθορε κλῆρος, ὃν ἄρ' ἤθελον αὐτοί, ακριβώς αυτόν που..., αυτόν τον συγκεκριμένο που..., στο ίδ. Β. Αττ. χρήση, παρεμφερές με το οὖν, λοιπόν, επομένως· με ηπιότερη σημασία, μάτην ἄρ' ἥκομεν, ώστε λοιπόν έχουμε έρθει μάταια, σε Σοφ.· εἰκότως ἄραοὐκ ἐγίγνετο, σε Ξεν.· σε ερωτημ. φράσεις, για να εκφράσει την αγωνία αυτού που ρωτάει, τίς ἄρ ῥύσεται; μα ποιος λοιπόν θα σώσει; σε Αισχύλ. Γ. ΘΕΣΗ: το ἄρα δεν τίθεται ποτέ στην αρχή πρότασης, πρβλ. οὖν· Λατ. igitut.

Russian (Dvoretsky)

ἄρᾰ: эп. ἄρ (перед согласн.) и ῥα (энклит.) (ᾰρ) частица со значением:
1 логической связи, перехода к другому предмету в речи итак, таким образом, а, и, и вот: ὅτε δή ῥα …, καὶ τότ᾽ ἄρα … Hom. и вот когда …, тогда-то …; ὣς ἄρα φωνήσας κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετο Hom. и сказав это, он сел; ἐγὼ δὲ οὐδὲν ἄρα τούτων ποιήσω Plat. ну а я вот ничего такого не сделаю;
2 следствия стало-быть, следовательно (ἀνάγκη ἄρα Arst.): μάτην ἄρ᾽ ἥκομεν (pl. = sing.) Soph. я, стало-быть, пришел напрасно;
3 усиления, нетерпения же, в самом деле: τίς ἄρα; Hom., Xen., Plat. кто же?; τί ποτ᾽ ἄρα; Plat. что же именно?;
4 пояснения а именно: τόν ῥα βάλε δουρί Hom. его-то он и ударил копьем; ἐρῶ καὶ μάλ᾽ οὐ φαῦλον λόγον, ὡς ἄρα … Plat. я скажу нечто, и далеко не маловажное, а именно …;
5 недостоверности, сомнительности будто, якобы: ὡς ἐγὼ ἄρα ἐξαπατήσας μέλλω … Xen. будто я обманным образом собираюсь …;
6 возможности, вероятности возможно, как-либо: ἢν ἄρα ποτὲ βιασθῶσιν Thuc. если они когда-л. подвергнутся какому-л. нападению;
7 ограничения, оговорки: εἰ μὴ ἄρα … Xen., Plat. или ἐὰν μὴ ἄρα … Plat. если только не …, разве что ….

Frisk Etymological English

ἄρα, ἄρ, enclit. ῥα, with elision ῥ
Grammatical information: adv.
Meaning: of course, then, so (Il.).
Dialectal forms: Cypr. ἔρ(α) H.; against Latte s. Ruijgh τε épique 433 n. 76.
Origin: IE [Indo-European] [62] *(h₁)er? now, thus, so questioning particle
Etymology: On the use Schwyzer-Debrunner 558f, in Homer Grimm, Glotta 40, 1962, 3-41. To Lith. ir̃, Latv. ìr and; also, even from PIE *r̥; with full grade Lith. ar̃, Latv. ar question particle. The full grades require a laryngeal (which is anyhow needed before r); Cypr. ἔρ(α) can be *h₁er, Lith. ar̃ < *h₁or, but *h₁r̥ would have given *ερα, not αρα; either some forms are analogical, or the rule about the root structure does not work here. S. also Hoenigswald Lang. 29, 288ff. (Connection with ἀραρίσκω, ἄρτι is indemonstrable, and would require *h₂r. Improbable Ruijgh, Lingua 25, 1970, 313: to ἄριστος) - On final -α Schwyzer 622f.

Frisk Etymology German

ἄρα: {ára}
Forms: ἄρ, enklit. ῥα, woraus mit Elision ῥ’. Daneben kypr. ἔρ(α) H.
Meaning: natürlich, eben, dann; also (seit Il.).
Etymology: Zu lit. ir̃, lett. ìr und; auch, sogar aus idg. *r̥; daneben hochstufig lit. ar̃, lett. ar Fragepartikel; vgl. das ebenfalls hochstufige ἔρ(α). Näheres bei Schwyzer-Debrunner 558f.; s. noch Hoenigswald Lang. 29, 288ff. Zu ἀραρίσκω, ἄρτι (s. dd.). — Zum auslautenden -α vgl. auch Schwyzer 622f. m. Lit.
Page 1,127

Chinese

原文音譯：¥ra 阿拉
詞類次數：質詞（51）
原文字根：所以
字義溯源：推論*，這樣看來，這樣，看來，如此看來，若是這樣，這就是，那麼，那末，可見，莫，當，要，到底，所以，是否，既然，將來；或出自（αἴρω）=舉起*，引出結論）。這字是在一段講論的末了，用來作結論或推論的質詞
同源字：1） （ἄρα）推論，所以 2） （ἆρα）難道，是否
出現次數：總共（51）；太（7）；可（2）；路（6）；徒（6）；羅（11）；林前（5）；林後（3）；加（6）；弗（1）；帖前（1）；帖後（1）；來（2）
譯字彙編：
1） 這樣看來（8） 徒11:18； 羅5:18； 羅8:1； 羅9:16； 羅14:12； 羅14:19； 帖後2:15； 來4:9；
2） 那麼（7） 路12:42； 路22:23； 徒7:1； 林前15:15； 林前15:18； 加3:29； 加4:31；
3） 到底（3） 可4:41； 路8:25； 徒12:18；
4） 所以（2） 羅7:21； 林後7:12；
5） 可見（2） 路11:48； 羅10:17；
6） 者（2） 徒8:22； 徒17:27；
7） 如此看來（2） 太24:45； 羅9:18；
8） 看來（2） 羅7:25； 羅8:12；
9） 這樣（2） 太19:25； 來12:8；
10） 這就是（2） 太12:28； 路11:20；
11） 此（2） 加6:10； 弗2:19；
12） 便是（1） 林前15:14；
13） 是（1） 林後1:17；
14） 要（1） 加3:7；
15） 那麼⋯就是（1） 加2:21；
16） 為此（1） 帖前5:6；
17） 若是這樣（1） 加5:11；
18） 便（1） 林前7:14；
19） 於是（1） 林後5:14；
20） 莫（1） 徒21:38；
21） 將來（1） 太19:27；
22） 才（1） 太18:1；
23） 既然（1） 太17:26；
24） 或者（1） 可11:13；
25） 將（1） 路1:66；
26） 當（1） 羅7:3；
27） 所（1） 太7:20；
28） 那就（1） 林前5:10

English (Woodhouse)

after all, so then