ἀκούω

English (LSJ)

Ep. impf.

   A ᾰκουον Il.12.442: fut. ἀκούσομαι (Act. ἀκούσω first in Hyp.Epit.34 s. v. l., then in Lyc.378, 686, D.H.5.57, Ev.Matt.12.19, etc.: aor. ἤκουσα, Ep. ᾰκουσα Il.24.223: pf. ἀκήκοα, Lacon.ἄκουκα Plu.Lyc.20, Ages.21; ἤκουκα is a late form, POxy.237 vii 23 (ii A. D.); later Ion. ἀκήκουκα Herod.5.49: plpf. ἀκηκόειν Hdt.2.52, 7.208; ἠκηκόειν X.Oec.15.7; old Att. ἠκηκόη Ar.V.800, Pax616, Pl.Cra. 384b:—rare in Med., pres. (v. infr. 11.2): Ep. impf. ἀκούετο Il.4.331: aor. ἠκουσάμην Mosch.3.119:—Pass., fut. ἀκουσθήσομαι Pl. R.507d: aor. ἠκούσθην Th.3.38, Luc.Somn.5: pf. ἤκουσμαι D.H. Rh.11.10, Ps.-Luc.Philopatr.4; ἀκήκουσμαι is dub. in Luc.Hist. Conscr.49: plpf. ἤκουστο Anon. ap. Demetr.Eloc.217, (παρ-) J.AJ17.10.10. (ἀ-κοϝ-, cf. κοέω):—hear, Hom., etc.: prop. c. acc. of thing heard, gen. of person from whom it is heard, ταῦτα Καλυψοῦς ἤκουσα Od.12.389, cf. S.OT43, etc.; gen. pers. freq. omitted, πάντ' ἀκήκοας λόγον Id.Aj.480, etc.; or the acc. rei, ἄκουε τοῦ θανόντος Id.El.792, cf. 793:—also c. gen. rei, φθογγῆς, κτύπου, hear it, Od.12.198 (as v. l.), 21.237; λόγων S.OC1187; once in Hom. in Med., ἀκούετο λαὸς ἀϋτῆς Il.4.331.    b c. gen. objecti, hear of, hear tell of, ἀ. πατρός Od.4.114: freq. c. part., τεθνηῶτος (sc. πατρός) ἀκούσῃς 1.289, etc.; but εἰ . . πατρὸς νόστον ἀ. ib.287; ἀ. περί τινος Od.19.270, cf. E.IT964, Isoc.5.72, Pl.R.358d, 358e; τι περί τινος X.An.7.7.30.    c in Prose the pers. from whom thing is heard freq. takes Prep., ἀ. τι ἀπό, ἐκ, παρά, πρός τινος, first in Il.6.524, cf. Hdt.3.62, S.OT7,95, Th.1.125.    d less freq. c. dupl. gen. pers. et rei, hear of a thing from a person, as Od.17.115, D.18.9.    e with part. or inf. added, as εἰ πτώσσοντας ὑφ' Ἕκτορι πάντας ἀκούσαι should he hear that all are now crouching under Hector, Il.7.129, cf. Hdt.7.10.θ, X.Cyr.2.4.12, D.3.9; ἀ. αὐτὸν ὄλβιον εἶναι to hear [generally] that he is happy, Il.24.543, cf. X.An.2.5.13, etc.:—also ἀ. τινὰ ὅτι or ὡς, Ἀτρεΐδην ἀκοετε ὡς. . Od.3.193; τὸν Δαίδαλον οὐκ ἀκήκοας, ὁτι. .; X.Mem.4.2.33; ἀ. οὕνεκα S.OC33.    f c. gen. et part., to express what one actually hears from a person, ταῦτ' . . ἤκουον σαφῶς Ὀδυσσέως λέγοντος S. Ph.595; ἀ. τινὸς λέγοντος, διαλεγομένου, Pl.Prt.320b, X.Mem.2.4.1: rarely c. acc. et part., S.Ph.614.    2 know by hearsay, ἔξοιδ' ἀκούων S.OT105: pres. is used like a pf., νῆσός τις Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις Od.15.403, cf. 3.193; in Prose, Pl.Grg.503c, Luc. Gall.13.    3 abs., hearken, give ear, esp. in proclamations, ἀκούετε λεῴ oyez! oyez! Susar.1, etc.: for S.OT1386 v. πηγή 2.    4 οἱ ἀκούοντες readers of a book, Plb.1.13.6, al.    II listen to, give ear to, c. gen., Il.1.381, etc.: metaph., Φωκυλίδου οὐκ ἀκούεις ; Pl.R. 407a: rarely c. dat., ἀ. ἀνέρι κηδομένῳ Il.16.515 (in S.El.227 τίνι is Eth. dat.): with gen. of part. after dat., ὅττι οἱ ὦκ' ἤκουσε . . θεὸς εὐξαμένοιο ib.531.    2 obey, βασιλῆος, θεοῦ, Il.19.256, Od.7.11:—Med., Λεωφίλου δ' ἀκούεται [πάντα] Archil.64.    3 hear and understand, κλύοντες οὐκ ἤκουον A.Pr.448, cf. Ch.5, Ar.Ra.1173; τὸ μὴ πάντας πάντων ἀκούειν S.E.M.1.37.    4 to be a pupil of, c. gen., D.L.9.21.    III after Hom., serving as Pass. to λέγειν, hear oneself called, be called, like Lat. audire, εἴπερ ὄρθ' ἀκούεις, Ζεῦ S.OT903 (cf. A.Ag. 161); freq. with εὖ and κακῶς, κακῶς ἀ. ὑπό τινος to be ill spoken of by one; πρός τινος Hdt.7.16.ά; περί τινος for a thing, Id.6.86.ά; ἄμεινον, ἄριστα ἀ., Hdt.2.173,8.93, cf. S.Ph.1313, Antipho 5.75, etc.    2 with nom. of subject, ἀκούειν κακός, καλός, S.OC988, Pl.Ly.207a; νῦν κόλακες καὶ θεοῖς ἐχθροὶ . . ἀκούουσι D.18.46, etc.; ἔχαιρε ἀκούων Αἰετὸς ὁ Πύρρος Ael.NA7.45; later in Pass. in this sense, Nonn.D. 21.220,al.    3 c. inf., ἤκουον εἶναι πρῶτοι were said to be first, Hdt. 3.131; also ἀκούσομαι μὲν ὡς ἔφυν οἴκτου πλέως S.Ph.1074.    4 c. acc. rei, ἀ. κακά have evil spoken of one, Ar.Th.388, cf. S.Ph.607; ἀ. λόγον ἐσλόν Pi.I.5(4).13; φήμας . . κακὰς ἤκουσεν E.Hel.615.    5 οὕτως ἀ. hear it so said, i. e. at first hearing, ὡς οὕτω γ' ἀκοῦσαι Pl. Euthphr.3b; ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι Id.Ly.216a.    IV understand, take in a certain sense, Jul.Or.4.147a; esp. in Scholl., as Sch.E.Or. 333; τι ἐπί τινος Sch.E.Hipp.73.    V Astrol., aspect mutually, of signs equidistant from an equinoctial sign, Doroth.189, Heph. Astr.2.2; also, = ὑπακούειν (q. v.), Id.1.9.

German (Pape)

[Seite 78] fut. ἀκούσομαι; ἀκούσω Lyc. 378. 686. 1373; LXX.; N. T., Matth. 13, 14; Luc. Navig. 11; Anth.; aor. ἤκουσα; perf. ἀκήκοα, dor. ἄκουκα, Plut. Ages. 21; plusqpf. ἠκηκόειν Xen. Cyr. 3, 2, 2, ἀκηκόειν Plat. Crat. 384 b; pass. perf. ἤκουσμαι, aor. ἠκούσθην, fut. ἀκουσθήσομαι Plat. Rep. VI, 507 d; – 1) hören, οἱ δ' οὔασι πάντες ἄκουον Iliad. 12, 442, ὠσίν Plat. Rep. I, 352 e, οὔασιν ὄσσαν ἀκ. Hes. Th. 701; – a) die Person, aus deren Munde man etwas hört, steht im gen., βασιλῆος Iliad. 19, 256, Γοργίου Plat. Phil. 58 a, Σειρήνων Xen. Mem. 2, 6, 31; περὶ τοῦ δικαίου ἀκήκοας ἄλλων τε πολλῶν καὶ Ὁμήρου Plat. Alc. I, 112 b. Dazu tritt häufig ein Particip, βαρὺ στενάχοντος Od. 8, 95; σοῦ λέγοντος Plat. Prot. 320 b; αὐτοῦ καὶ περὶ φίλων διαλεγομένου Xen. Mem. 2, 4, 1. – Das Ausgehen des Gehörten von einer Person wird auch durch Präpositionen bezeichnet, πρός τινος Il. 6, 524; Her. 1, 118; Soph. Ai. 1214 Phil. 1063; ἔκ τινος Od. 15, 374; Her. 3, 62. In Prosa am gew. παρά τινός τι, Soph. O. R. 95; Thuc. 6, 93; παρὰ Τισσαφέρνους Κύρου στόλον Xen. An. 1, 2, 5; Plat. Rep. VI, 506 c; γνώμην ἀφ' ἁπάντων Thuc. 1, 125. – b) Die Sache steht im acc., wenn das eigentliche Object des Hörens ausgedrückt wird, μῦθον, ὄσσαν, κλέος, βίοτον καὶ νόστον, von dem Leben u. der Heimkehr, Od. 1, 287; u. so Att.; pass. ἀκουόμεναι συμφωνίαι Plat. Rep. VII, 531 a; sehr gewöhnlich τινός τι, von einem etwas, ταῦτα Καλυψοῦς ἤκουσα, das habe ich die Kalypso sagen hören, Od. 12, 389; auch mit hinzugesetztem partic., ὅ σου καλῶς λέγοντος ἤκουσα Plat. Lach. 194 c; Προδίκου μυρία τινὰ ἀκήκοα διαιροῦντος Charm. 163 d; ἐμοῦ πᾶσαν ἀλήθειαν Apol. 17 b; χαλεπῶς τήν φυγὴν ἤκουε, er hörte nicht gern von der Flucht sprechen Plut. Nic. 22; περί τινος Od. 19, 270. – c) Die Sache steht im gen., wenn sie das Hören veranlaßt, nicht als Gegenstand des Hörens gedachtwird, sodaß ἀκούειν eigentlich nicht transitiv zu fassen. Dah. nur bei Wörtern, die einen Ton bezeichnen, μυκηθμοῦ τ' ἤκουσα βοῶν αὐλιζομενάων οἰῶν τε βληχήν Od. 12, 265, ἢ στοναχῆς ἠὲ κτύπου 21, 237, μύθων καὶ ῥήσιος 290; ἀγγελίας Pind. Ol. 8, 81; ἱππικῶν, φρυαγμάτων, εὐγμάτων, βοῆς, Aesch. Sept. 227. 249 Ch. 493; φωνῆς, φήμης, Soph. Phil. 225 El. 1097; Eur. τίνων γόων ἤκουσα καὶ στέρνων κτύπον Suppl. 98; ἐμῆς γνώμης Herc. Fur. 279; θορύβου διὰ τῶν τάξεων ἰόντος, ein durch die Reihen gehendes Geräusch vernehmen, Xen. An. 1, 8, 16; τῶν λόγωντῶν πρὸς ὑμᾶς ἰόντωνἀκούσεσθε, fast für τῶν ἀγγέλων; αὐτοῦ τοῦ νόμου Dem. 21, 46 vgl. 48; τῶνλοιδοριῶν καὶ κακηγοριῶν Dem. 8, 3, für λοιδορούντων; so daß man sichdie Sache hier immer als ein thätiges, auf das Ohr des Hörers einwirkendes denkt; dah. fällt Xen. Oec. 11, 11 τῆς χρηματίσεως für περὶ τῆς sehr auf, wie ὧν ἀκούω καὶ παρὰ τῶν ἀφικνουμένων λόγῳ τὰ δὲ καὶ δι' ἐπιστολῶν Dem. 50, 62; auch mit doppeltem gen., ἵνα μὴ τῶν δικαίων ἀκούῃ μου 18, 9. Aus Antiphon wird B. A. 89 δρᾶμ' ἀκοῦσαι angeführt für δράματος. – d) das Object des Hörens kann auch eine Person sein, über die man etwas hört; diese steht am gewöhnlichsten im acc., so daß ein partic. dazu tritt: τὸν μάντιν εἰπόντα ἤκουσε, er hörte, der Seher habe gesagt, Soph. Phil. 614; πτώσσοντας ὑφ' Ἕκτορι πάντας Il. 7, 129; vgl. Her. 7, 10, 8; Θεμιστοκλέα ἄνδρα ἀγαθὸν γεγονότα, daß Themistokles ein wackerer Mann geworden, Plat. Gorg. 503 c; vgl. Xen. An. 1, 2, 21; τοὺς πολεμίους προσιόντας Cyr. 2, 4, 12; auch der bloße acc., τοῦτον γὰρ οὖν ἀκήκοας, du hast ja von ihm gehört, Ar. Thesm. 164. Häufig steht in diesem Falle, wo nicht das unmittelbare Vernehmen einer Rede ausgedrückt wird, das praes. ἀκούω mit Perfectbedeutung, ich habe vernommen, Od. 1 5, 403 νῆσός τις Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις, Ὀρτυγίης καθύπερθεν, 3, 193 Ἀτρείδην δὲ καὶ αὐτοὶ ἀκούετε, ὡς ἦλθε, ihr habt gehört von dem Atriden, daß er heimkehrte; vgl. Xen. An. 1, 9, 28 Hell. 6, 1, 4; auch acc. c. infin., ἀκούομέν σε ὄλβιον εἶναι Il. 24, 543; vgl. Soph. Ant. 817; so bes. bei Gerüchten oder unsichern Angaben: ἤκουε καλὸν αὐτὸν εἶναι Xen. Cyr. 1. 3, 1; An. 2, 5, 13. Es treten übrigens auch Partikeln ein, ὅτι, ὡς, οὕνεκα Soph. O. C. 33. Bei Hom. steht auch hier der gen. c. partic., Od. 1, 289 εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσῃς, vgl. 11, 458 Il. 24, 490; αὐτὰρ Ὀδυσσῆος οὔ ποτ' ἔφασκεν, ζωοῦ οὐδὲ θανόντος, ἐπιχθονίων τευ ἀκοῦσαι Od. 17, 115. – 2) Auf Jemand hören, ihm Gehör geben, meist τινός; dat. Il. 16, 515 Soph. El. 220; von den Göttern: auf das Flehen der Menschen hören, sie anhören, Il. 1, 381; 16, 531 ὅττι οἱ ὦκ' ἤκουσε μέγας θεὸς εὐξαμένοιο; λιτῶν Aesch. Ag. 402; κατευγμάτων Eur. Hipp. 1160; vgl. Plat. Legg. XI, 931 c.; von Menschen: Gehör geben, ἄλλων μῦθον ἀκούων πυνθάνομαι Od. 2, 314; Il. 2. 200; folgen, gehorchen, θεοῦ δ' ἃς δῆμος ἄκουεν Od. 7, 11; οὐδὲν οὐδεὶς οὐδενὸς ἀκούει, leiner hört auf den andern, Eur. Cycl. 119; ἀρχῆς Aesch. Spt. 178; σοῦ, λόγων, Ag. 930 Suppl. 984; τῶν κρατούντων ἐστὶ πάντ' ἀκουστέα, den Gebietern muß man in Allem gehorchen, Soph. El. 340; vgl. O. C. 169; oft in Prosa, von VLL. πειθαρχεῖν erkl., Her. 3, 61; Xen. Cyr. 8, 6, 1 An. 2, 6, 11; Pol. 5, 79; auch im mildern Sinne: beistimmen, billigen, vgl. Plat. Soph. 249 d; Ion. 536 d. – 3) übh. vernehmen, ἐκ βιβλίου ἀκούω, ich habe daraus gelernt, Plat. Phaedr. 268 c; auch lesen, bes. Sp., οἱ ἀκούοντες die Leser, z. B. Pol. 1, 13, 6, während bei den Att., bes. den Rednern, die Zuhörer so heißen. – 4) aus Verbindungen wie αἴσχεα πρὸς Τρώων Il. 6, 524, πολλὰ κακὰ ἀκ. Ar. Nub. 1329, μεῖζον κακὸν ἀκ. Hes. O. 719, übles zu hören bekommen, entwickelt sich die Bdtg: in einem Rufe stehen, κακῶς ἀκούειν, in bösem Rufe stehen; oft Eur.; κακῶς ἀκ. καὶ ὀνειδίζεσθαι Plat. Hipp. mai. 304 e; Dem. 19, 314 κακῶς φησι ἀκηκοέναι, er sagt, er sei beschimpft, wenn einer γεγραμμάτευκας Αἰσχίνη zu ihm sagt; παρά τινι, bei einem, Pol. 3, 94; auch mit hinzugefügtem πρός τινος, von Jemand geschmäht werden, Her. 7, 16, 1 Luc. Fugit. 29; ὑπό τινος Lys. 8, 15; φλαύρως ἀκ. Her. 7, 10, 7; ἄριστα Ἑλλήνων ἤκουσαν, sie standen im besten Rufe unter den Griechen, 8, 93; vgl. Soph. Phil. 1297, ἄμεινον 9, 79, εὖ 2, 173; Xen. An. 7, 7, 23, καλά Cyr. 7, 1, 13, καλῶς Men. Stob. fl. 15, 1. Dah. tritt auch ein nominativ. dazu, ἤκουον εἶναι πρῶτοι, man sagte von ihnen, daß sie die Ersten wären, Her. 3, 131; οὐ τὸ καλὸς εἶναι ἄξιος ἀκούειν Plat. Lys. 207 a, du verdienst nicht – genannt zu werden; κόλακες καὶ ἐχθροὶ καὶ πάντα ἤκουον, dem φίλοι καὶ ξένοι ὠνομάζοντο entgegengesetzt, Dem. 18, 46, nachgeahmt von Luc. Nigr. 22; αγαθὸς ἀκούσεαι ἐξ ἀστῶν Theocr. 29, 21 vgl. 16, 30; κακός, ἀνάσσων, Soph. O. C. 992 O. R. 903; πᾶν ῥῆμα καὶ πᾶσαν φωνήν, jedes Schmähwort zu hören bekommen, Pol. 12, 8, 5. – 5) ὡς οὕτω γε ἀκοῦσαι, wie man so hört, beim ersten Anhören, ohne nähere Prüfung, Plat. Euth. 3 b, als selbstständiger Zwischensatz; vgl. Wolf Lept. p. 235. – 6) Bei Ath. III, 81 f u. öfter τὸ κυδώνιον μῆλον ἀκούουσιν, sie verstehen darunter eine Quitte, vgl. Phot. lex. V. ἀάπτους u. Poll. 9, 69. – Hom. braucht das med. für act., ἀκούετο λαὸς ἀυτῆς Il. 4, 331.

Greek (Liddell-Scott)

ἀκούω: [ᾰ]: Ἐπ. παρατ. ἄκουον, Ἰλ. Μ, 442, μέλλ. ἀκούσομαι (ὁ ἐνεργ. τύπος ἀκούσω κατὰ πρῶτον ἀπαντᾶ παρ’ Ἀλεξανδρίνοις συγγραφ. ὡς Λυκόφρ. 378, 686, Ἑβδ., Διον. Ἁλ., κτλ.· πρβλ. Winer Γραμματ. τῆς Κ. Δ. σ. 99, τοῦ Veitch τὰ ἀνώμαλα Ἑλλ. ῥήματα ἐν λέξ.): ― ἀόρ. ἤκουσα, Ἐπ. ἄκουσα, Ἰλ. Ω. 223: ― πρκμ. ἀκήκοα, Λακων. ἄκουκα, Πλουτ. Λυκοῦργ. 20, Ἆγις 21: ― μεταγεν. ἤκουκα: ὑπερσ. ἀκηκόειν, Ἡρόδ. 2. 57., 7. 208, Λυκοῦργ. 15· ἠκηκόειν, Ξεν. Οἰκ. 15. 5· παλαιὰ Ἀττ. ἠκηκόη, Ἀριστοφ. Σφ. 800, Εἰρ. 616 (ἔνθα ἴδε Σχόλ.)· ἀκηκόη, Πλάτ. Kρατ. 384Β. ― Σπάν. κατὰ μέσ. τύπον, ἐνεστ. (ἴδε κατωτέρω II, 2), Ἐπ. παρατ. ἀκούετο, Ἰλ. Δ. 331: ἀόρ. ἠκουσάμην, Μόσχ. 3. 120. ― Παθ. μέλλ. ἀκουσθήσομαι, Πλάτ. Πολ. 507D: ἀόρ. ἠκούσθην, Θουκ. 3. 38, Λουκ.: ― πρκμ. ἤκουσμαι, Διον. Ἁλ. Ρητ. 11. 10, Ψευδο-Λουκ. Φιλόπατρ. 4· τὸ ἀκήκουσμαι, ἐν Λουκ. Πῶς δεῖ Ἱστ. συγγρ. 49 διωρθώθη ἤδη. (Ἡ ῥίζα φαίνεται νὰ εἶναι ΚΟΥ, ὅ ἐ. ΚΟF μετὰ προθεματικοῦ α· πρβλ. κοέω, ἀκοή). Ἀκούω, Ὅμηρ., κτλ.: τό: κλύειν, ἀκοῦσαι (Αἰσχύλ. Χο. 5.) ἐμπαίζεται ὡς ταυτολογία ὑπὸ Ἀριστοφ. (Βάτρ. 1173 κἑξ.), ἀλλὰ πρβλ. ΙΙ. 3. ― Συντάσσεται κυρίως μετ’ αἰτ. τοῦ ἀκουσθέντος πράγματος, καὶ γενικῆς τοῦ προσώπου παρ’ οὗ ἠκούσθη τὸ ἀκουσθέν, ― ὡς ταῦτα Καλυψοῦς ἤκουσα, Ὀδ. Μ. 389, πρβλ. Σοφ. Ο. Τ. 43, κτλ., ἡ δὲ γεν. τοῦ προσώπου πολλάκις παραλείπεται, πάντ’ ἀκήκοας λόγον, ὁ αὐτ. Αἴ. 480, κτλ., ἢ ἡ αἰτιατ. τοῦ πράγματος ἄκουε τοῦ θανόντος, Α. Ἠλ. 643· πρβλ. 644: ― συχνάκις ὅμως μ. γεν. πράγματος, φθογγῆς, κτύπου, ἀκούειν αὐτήν, ἔχειν τὸν ἦχον αὐτῶν, Ὀδ. Μ. 198., Φ. 237, λόγων, Σοφ. Ο. Κ. 1887. β) μετὰ γεν. τοῦ ἀντικειμένου, ἀκούω περί τινος, ἀκούω νὰ λέγωσι περί τινος, ἀκ. πατρός, Ὀδ. Δ. 114· εἰς τοῦτο συχνάκις προστίθεται μετοχή, ἀκ. πατρὸς τεθνηῶτος, Α. 289, κτλ., μετὰ τῆς αὐτῆς ἐννοίας μετ’ αἰτ., αὐτόθι 287· τοῦτο κοινῶς παρὰ πεζοῖς εἶναι, ἀκ. περί τινος, ὡς κατὰ πρῶτον ἐν Ὀδ. Τ. 270, πρβλ. Εὐρ. Ι. Τ. 964. γ) παρὰ πεζοῖς τὸ πρόσωπον παρ’ οὗ τὸ ἀκουσθὲν ἠκούσθη συχνάκις λαμβάνει πρόθεσιν, ὡς ἀκούειν τι ἀπό, ἐκ, παρά, πρός τινος, ὡς πρῶτον ἐν Ἰλ. Ζ. 524, πρβλ. Ἡρόδ. 3. 62, Σοφ. Ο. Τ. 7. 95, Θουκ. 1. 125· μετὰ δοτ. προσ., ὡς ἐν Ἰλ. Π. 515, Σοφ. Ἠλ. 227. δ) οὐχὶ συχνάκις μετὰ διπλῆς γεν. προσώπ. καὶ πράγ., ἀκούω περί τινος πράγματος παρά τινος προσώπου, ὡς ἐν Ὀδ. Ρ. 115, Δημ. 228, 12 ε) ἡ πρᾶξις ἢ κατάστασις τοῦ προσώπου ἢ πράγματος προστίθεται κατὰ μετοχ. ἢ ἀπαρ., ― κατὰ μετοχήν, ὁπότε τὸ ἀκούειν ἰσοδυναμεῖ πρὸς βεβαίαν γνῶσιν, ἄλλως κατ’ ἀπαρέμφ., ὡς εἰ πτώσσοντας ὑφ’ Ἕκτορι πάντας ἀκούσαι, ἂν ἤθελεν ἀκούσῃ (μάθῃ) ὅτι πάντες νῦν τρέμουσιν ὑποπτήσσοντες ὑπὸ τὸν Ἕκτορα, Ἰλ. Η. 129· πρβλ. Ἡρόδ. 7. 10, 8, Ξεν. Κύρ. 2. 4, 12., Δημ. 31. 3., ἀλλὰ ἀκ. αὐτὸν ὄλβιον εἶναι, ἀκούω [[[καθόλου]]] ὅτι αὐτὸς εἶναι εὐτυχής, Ἰλ. Ω. 543· πρβλ. Ξεν Ἀν. 2. 5, 13, κτλ.: ― τοῦτο συχνάκις μετατρέπεται εἰς τὸ ἀκούεν ὅτι ἢ ὡς μετὰ παρεμφατικοῦ ῥήματος ὡς ἐν Ὀδ. Γ. 193, Ξεν. Ἀπομν. 4. 2, 33· ὡσάυτως ἀκ. οὕνεκα, Σοφ. Ο. Κ. 33. ς) μετὰ γενικῆς καὶ μετοχ. πρὸς ἔκφρασιν ἐκείνου, τὸ ὁποῖον πράγματι ἀκούει τις διὰ τῶν ἰδίων αὑτοῦ ὤτων παρά τινος προσώπου, ταῦτ’... ἤκουον σαφῶς Ὀδυσσέως λέγοντος, Σοφ. Φ. 595· ἀκ. τινὸς λέγοντος, διαλεγομένου, Πλάτ. Πρωτ. 320Β. Ξεν. Ἀπομ. 2. 4. 1. ― Ὁ Ὅμ. ἅπαξ μεταχειρίζεται τὸ μέσον ἀντὶ τοῦ ἐνεργ., ἀκούετο λαός ἀϋτῆς, Ἰλ. Δ. 331. 2) γνωρίζω ἐξ ἀκοῆς, ἔξοιδ’ ἀκούων, Σοφ. Ο. Τ. 105· ἡ σημασία αὕτη ἐνίοτε φαίνεται ὅτι περιέχει χρῆσιν τοῦ ἐνεστῶτος μετ’ ἐννοίας παρακειμένου, νῆσός τις Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις, Ὀδ. Ο. 403· πρβλ. Γ. 193 καὶ οὕτω παρὰ τοῖς πεζοῖς τῶν Ἀττ., Πλάτ. Γοργ. 503C., Πολ. 407Α., Λουκ. Ἐνύπ. 13. 3) ἀπολύτως, ἀκούω, προσέχω, ἰδίως ἐν ἀρχῇ κηρύγματος, ἀκούετε λεῴ, ἀκούσατε, προσέξατε, ἴδε λαὸς Ι. ἐν τέλ.: περὶ τοῦ Σοφ. Ο. Τ. 1387, ἴδε πηγή 2. 4) οἱ ἀκούοντες, οἱ ἀναγνῶσται βιβλίου τινός, Πολύβ. 1, 13, 6, καὶ ἀλλ. ΙΙ. δίδω προσοχὴν εἰς τὴν παράκλησίν τινος, μ. γεν. Ἰλ. Α. 381, κτλ.· σπανίως μ. δοτ. ἀκούεν ἀνέρι κηδομένω, προσέχειν εἰς τοὺς λόγους αὐτοῦ, Ἰλ. Π. 515, κατὰ σχῆμα ἀνακόλουθον μετὰ γεν. μετοχ. ἀκολουθούσης δοτικήν, ὅττι οἱ ὦκ’ ἤκουσε... θεὸς εὐξαμένοιο, αὐτόθι 531. 2) ὑπακούω, βασιλῆος, θεοῦ, Ἰλ. Τ. 256, Ὀδ. Η. 11· οὕτω, τὸ μέσ. Λεωφίλου δ’ ἀκούεται [πάντα], Ἀρχίλ. 69. 3) ἀκούω καὶ ἐννοῶ, κλύοντες οὐκ ἤκουον, Αἰσχύλ. Πρ. 448. ΙΙΙ. μεθ’ Ὅμηρ. χρησιμεύει ὡς παθητ. τοῦ εὖ ἢ κακῶς λέγειν τινά, ἀκούω ἐμαυτὸν καλούμενον καλῶς ἢ κακῶς, ὡς τὸ Λατ. audire, εἴπερ ὄρθ’ ἀκούεις, Ζεῦ, Σοφ. Ο. Τ. 903 (πρβλ. Αἰσχύλ. Ἀγ. 161)· κακῶς ἀκ. ὑπό τινος, κακολογοῦμαι ὑπό τινος, πρός τινος, Ἡρόδ. 7. 16, 1· περί τινος, διὰ πρᾶγμά τι, ὁ αὐτ. 6. 86, 1· εὖ, κακῶς, ἄριστα ἀκ., Λατ. bene, male audire, Ἡρόδ. 2. 173, 8. 93, Σοφ. Φ. 1313, Ἀντιφῶν 138, 13, κτλ. 2) μετ’ ὀνομαστ. τοῦ ὑποκειμ. ἀκούειν κακός, καλός, Σοφ. Ο. Κ. 988, Πλάτ. Λύσ. 207Α· νῦν κόλακες καὶ θεοῖς ἐχθροί... ἀκούουσι, Δημ. 241, 13. κτλ. 3) ἐνίοτε μετ’ ἀπαρεμφ. ἤκουον εἶναι πρῶτοι, = ἐλέγοντο ἢ ἐνομίζοντο ὅτι ἦσαν πρῶτοι, Ἡρόδ. 3. 131· οὕτω καὶ ἀκούσομαι μὲν ὡς ἔφυν οἴκτου πλέως, Σοφ. Φ. 1074. 4) μετ’ αἰτιατ. πράγματος, ἀκ. κακά, ἀκούω νὰ λέγωνται κακὰ ἐναντίον μου ὑπό τινος, Ἀριστοφ. Θεσμ. 388· πρβλ. Σοφ. Φ. 607· οὕτω καὶ ἀκ. λόγον ἐσλόν, Πινδ. Ι. 4. (5) 17· φήμας... κακὰς ἤκουσεν, Εὐρ. Ἑλ. 615. 5) οὕτως ἀκ., ἀκούω τι οὕτω λεγόμενον, ὅ ἐ. τοιαύτη εἶναι ἡ πρώτη ἐντύπωσις, Οὐόλφ. εἰς Δημ. Λεπτ. 235. Schäf. Μελ. 80· ὡς οὕτω γ’ ἀκοῦσαι, Πλάτ. Εὐθύφρ. 3Β· ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι, ὁ αὐτ. Λύσ. 216Α· IV. Παρὰ Σχολιασταῖς, ἐννοῶ τι, οὕτως ἢ οὕτως, προσυπονοῶ, Λατ. subaudire, Σχόλ. εἰς Εὐρ. Ὄρ. 333· τι ἐπί τινος, Σχόλ. εἰς Ἱππ. 73· οὕτως ἀκουστέον, Σχόλ. εἰς Ὀρ. 1289, Σχόλ. εἰς Ἀπολλ. Ρόδ. 3. 86.

French (Bailly abrégé)

f. ἀκούσομαι, ao. ἤκουσα, pf. ἀκήκοα, pqp. ἠκηκόειν, att. ἠκηκόη;
Pass. f. ἀκουσθήσομαι, ao. ἠκούσθην, pf. ἄκουσμαι, pqp. ἠκούσμην;
A. entendre :
I. en gén. avec un gén. de pers. et un gén. ou un acc. de chose : ἀ. πατρός OD entendre parler de son père ; ἀκούειν περί τινος ATT entendre parler de qqn ou de qch ; εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσῃς OD si tu apprenais qu’il fût mort ; ἀκούει τοὺς πολεμίους προσιόντας XÉN il apprend que l’ennemi s’avance ; ἀκούειν αὐτὸν ὄλβιον εἶναι IL apprendre qu’il est heureux;
II. p. suite
1 entendre dire, savoir par ouï-dire : ἤκουε καλὸν κἀγαθὸν αὐτὸν εἶναι XÉN il entendait dire qu’il était parfait ; abs. ἔξοιδ’ ἀκούων SOPH je le sais pour l’entendre dire ; εἴ που ἀκούεις OD peut-être le sais-tu par ouï-dire ? (lat. fando audire);
2 apprendre en gén.
3 entendre, comprendre : κλύοντες οὐκ ἄκουον ESCHL entendant, ils ne comprenaient pas;
B. prêter l’oreille à, écouter, d’où
1 déférer à, exaucer, gén., rar. dat.
2 obéir à, gén.;
C. entendre parler de soi en bien ou en mal, avoir une réputation bonne ou mauvaise : εὖ ἀκούειν être loué (cf. lat. bene, male audire) ; καλὰ ἀκούειν XÉN recevoir des éloges ; αἰσχρὰ ἀκούειν SOPH, κακῶς ἀκούειν PLUT, φλαύρως ἀκούειν HDT être décrié ou blâmé ; ἀκούειν πρός τινος κακῶς HDT, κακῶς ἀκούειν ὑπό τινος LYS être décrié par qqn ; κακῶς ἀκούειν ἐπί τινι PLUT avoir mauvaise réputation à cause de qqn ; ἀκούειν οὕτως δεινὸν πρᾶγμα LYS être accusé d’un crime tellement abominable ; εὖ ἀκούειν περί τινος HDT être loué pour qch ; κόλακες καὶ ἐχθροὶ καὶ πάντα ἤκουον DÉM ils s’entendaient appeler flatteurs et ennemis et tout ce qu’on voudra ; qqf accompagné de l’inf. ἤκουον εἶναι πρῶτοι HDT ils passaient pour être les premiers;
Moy. ἀκούομαι (impf. ἠκουόμην) entendre, écouter, gén..
Étymologie: ἀ- prosth., R. ΚοϜ > κου- et κο-, faire attention, cf. κοέω -- DELG anc. explication : de *ἀκ-ουσ-jω tendre l’oreille, de ἀκ- et οὖς ; explic. actuelle : got. hausjan « entendre » ; cf. κοέω.

English (Autenrieth)

ipf. ἤκουον, mostly ἄκουον, (mid. ἀκούετο, Il. 4.331), fut. ἀκούσομαι, aor. ἤκουσα, mostly ἄκουσα: hear; hence ‘listen,’ ‘give ear to,’ ‘obey’; abs., or w. acc. of thing, gen. of person, (dat. of advantage, Il. 16.516), sometimes gen. of thing; foll. by participle, gen., Il. 24.490, Od. 1.289, rarely acc. Il. 7.129; inf., Il. 6.386 ; Ἀτρείδην ἀκούετε, ὡς ἦλθε (i. e. ὡς Ἀτρείδης ἦλθε), Od. 3.193.

English (Slater)

ᾰκούω (ἀκούει, -ομεν, -οντι; -ῃ (v. l. -σῃ); -ων, -οντες; -ειν: aor. ἄκουσας, ἄκουσεν; ἄκουσον, -ατ（ε); -σαις; -σαι.)
   a hear, abs. τέρας μὲν θαυμάσιον προσιδέσθαι θαῦμα δὲ καὶ παρεόντων ἀκοῦσαι, (P. 1.26) ἀκούσατ addressed to the audience (P. 6.1) παῖ μεγαλοσθενέος, ἄκουσον, Ἥρας (N. 7.2)
   b c. acc. τοὶ δ' οὔτ ὦν ἀκοῦσαι οὔτ ἰδεῖν εὔχοντο πεμπταῖον γεγενημένον (O. 6.52) οἱ ὤπασε θησαυρὸν δίδυμον μαντοσύνας τόκα μὲν φωνὰν ἀκούειν ψευδέων ἄγνωτον (O. 6.66) [μεγάλαν δ' ἀρετὰν ἀκούοντί ποι (P. 5.101) v. infr. c.] εἴ τις ευλτ;γτ; πάσχων λόγον ἐσλὸν ἀκούῃ (v. l. ἀκούσῃ i. e. ἐγκωμιάζεται) (I. 5.13) νόμων ἀκούοντες θεόδματον κέλαδον fr. 35c. Δ[ιὸ]ς δ' ἄκ[ουσεν ὀ]μφὰν (sc. Κάδμος.) Δ. 2. 2. ψαλμὸν ἀντίφθογγον ὑψηλᾶς ἀκούων πακτίδος (sc. Τέρπανδρος.) fr. 125. 3.
   c c. gen. Ἑρμᾶ δὲ θυγατρὸς ἀκούσαις Ἰφίων Ἀγγελίας (O. 8.81) τῶν δἀκούσαις αὐτὸς (P. 4.135) μεγαλᾶν δ' ἀρετᾶν δρόσῳ μαλθακᾷ ῥανθεισᾶν κώμων ὑπὸ χεύμασιν, ἀκούοντί ποι χθονίᾳ φρενὶ (v. l. μεγάλαν δ' ἀρετὰν ῥανθεῖσαν sc. of the dead kings of Cyrene) (P. 5.101) ἐν Τροίᾳ μὲν Ἕκτωρ Αἴαντος ᾰκουσεν (cf. Hom. Il. 7. 226f.) (N. 2.14) “εἴ ποτ' ἐμᾶν, ὦ Ζεῦ πάτερ, θυμῷ θέλων ἀρᾶν ἄκουσας” (I. 6.43) [[[ἐπεὶ]] θεσφάτων ἄκουσαν (codd.: ἐπάκουσαν Tric.) (I. 8.31) ] φόρμιγξ, τᾶς ἀκούει μὲν βάσις (P. 1.2)
   d learn, hear
   a c. acc. & inf. πάτραν ἵν' ἀκούομεν, Τιμάσαρχε, τεαν ἐπινικίοισιν ἀοιδαῖς πρόπολον ἔμμεναι (N. 4.77)
   II c. acc. & indir. quest., ἄκουσεν Δαναόν ποτ' ἐν Ἄργει οἶον εὗρεν τεσσαράκοντα καὶ ὀκτὼ παρθένοισι γάμον (P. 9.112)
   e εὖ ἀκούω, be well spoken of, have a good reputation εὖ δἀκούειν δευτέρα μοῖῤ (P. 1.99) εὖ τε παθεῖν καὶ ἀκοῦσαι φίλοις ἐξαρκέων (N. 1.32) cf. (I. 5.13)
   f frag. ]ν πολλοῖς ἀκοῦσαι Θρ. 4. 13.

Spanish (DGE)

• Prosodia: [ᾰ-]

• Morfología: [pres. inf. ép. -έμεναι, -έμεν Od.12.193, Il.15.129, lacon. ἀκούην Alcm.1.95; fut. normalmente ἀκούσομαι Il.15.199, pero koiné heleníst. act. ἀκούσω Lyc.378, D.H.5.57; aor. ἤκουσα Il.22.447, s. aum. ἄκουσα Il.24.223, cf. Pi.N.2.14, P.9.112, Theoc.4.6; perf. ἀκήκοα A.Pr.740, lacon. ἄκουκα Plu.Lyc.20, Ages.21, jón. tard. ἀκήκουκα Herod.5.49; plusperf. ἀκηκόειν Hdt.2.52, 7.208, ἠκηκόη X.Oec.15.7, Ar.V.800, Pax 616, Pl.Cra.384b; en v. med. muy raro en época arc.]
I c. compl. de cosa
1 de sonidos o palabras oír, escuchar c. ac. μῦθον Il.8.492, Od.2.314, δοῦπον Il.10.354, ὑλαγμόν Il.21.575, ὄπα Il.7.53, σεῖο κλέος Od.16.241, θεῶν φήμην S.OT 43, Thgn.531, φωνάν Pi.O.6.66, LXX Ex.32.17, κόσμον ἐπέων Parm.B 8.52, ὕμνον IG 2².3816 (III d.C.)
•c. ac. de cosa y gen. de pers. μῦθον Ἀχαιῶν ἀκούεις Il.7.406, τῆς ἁδινὴν ὄπ' ἄκουσα h.Cer.67, οὐδὲν οὐδεὶς οὐδενός E.Cyc.120
•c. ac. y gen. c. part. concert. ταῦτ' ... ἤκουον ... Ὀδυσσέως λέγοντος S.Ph.595
•c. ac. y prep. c. gen. ὑπὲρ σέθεν αἴσχε' ἀκούω πρὸς Τρώων Il.6.524, ἀκούσαντες πάντα παρ' ἡμῶν Ar.Au.690, cf. Th.6.91, ἀφ' ἁπάντων γνώμην Th.1.125
•c. el objeto en gen. κωκυτοῦ Il.22.447, στοναχῆς Od.21.237 (pero ac. y gen. μυκηθμοῦ ἤκουσα βόων ... οἰῶν τε βληχήν Od.12.265), ὧν θέμις ἐστίν ... ἀκοῦσαι Emp.B 3.4, κακοῦ λόγου Archil.25, λόγων S.OC 1187, ἐπιστολῆς Th.7.16, σύριγγος Theoc.27.13, tb. en v. med. ἀκούετο λαὸς ἀϋτῆς Il.4.331
•c. doble compl. en gen. Ἀρταβάνου γνώμης Hdt.7.13, ἵνα μηδεὶς ... ἀλλοτριότερον τῶν ὑπὲρ τῆς γραφῆς δικαίων ἀκούῃ μου para que nadie ... escuche mis justificaciones en relación con la acusación con mala disposición D.18.9, prob. tb. τῶν ἐμῶν φρενῶν πολλῶν ἀκούων δυστόμων λ ... A.Fr.132b
•abs. mismo sentido (θεός) οὖλος ἀκούει (el dios) es todo oídos Xenoph.B 24, νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει· τἆλλα κωφὰ καὶ τυφλά Epich.214, ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι Heraclit.B 34, op. λέγω Heraclit.B 19, Gorg.B 11a.7, Democr.B 86, op. a otros verbos de percepción δαίμων ... νόῳ τ' ἀκούων καὶ βλέπων Critias B 25.18, εἰ ὀρθῶς ὁρῶμεν καὶ ἀκούομεν Meliss.B 8.2, ζῇ καὶ ὁρᾷ καὶ ἀκούει Diog.Apoll.B 5
•esp. en bandos y proclamas ἀκούετε λεῴ Ar.Ach.1000, Sus.1
•en particular οἱ ἀκούοντες los oyentes e.e. los lectores (debido a la forma esp. de difusión de la lit.), Plb.1.13.6, 2.59.5.
2 c. compl. de cosa, no sonido oír, conocer, enterarse, tener noticia c. ac. κακὰ ἔργα Il.9.595, πατρὸς νόστον Od.1.287, πρᾶγμα Ar.V.415, πάντα S.Tr.876, σκεύη τὰ κατὰ τὴν οἰκίαν Eup.161, τἆλλα ... ἔθνη X.Cyr.1.1.4, τὴν ἐνέδραν Act.Ap.23.16
•c. oración de relat. οἷά περ πέπονθα ἀκήκοας S.OC 896
•c. gen. εἰ δέ τις προσαμάρτῃ ταῖς στήλλαις, ἔσται τῶν δώδεκα σκήπτρων ἠκουκώς si alguien atenta contra las estelas, conocerá (la cólera de) los doce cetros, TAM 5.167 (I d.C.).
3 entender, tomar en cierto sentido abs. en op. a otro verbo de oír κλύοντες οὐκ ἤκουον A.Pr.448, κηρύσσω πατρὶ κλυεῖν, ἀκοῦσαι A.Ch.5 (= Ar.Ra.1173), ἀκούοντες οὐκ ἀκούουσιν Eu.Matt.13.13
•esp. en gram. y filol. entender, llamar Ἕρμιππος ὕκην ἀκούει τὴν ἰουλίδα Hermipo por ‘cabrilla’ (ict.) entiende la ‘doncella’ Ath.327c, cf. 81f, Sch.S.OC 900M., τοὺς γὰρ ἐλύμους αὐλούς ... οὐκ ἄλλους τινὰς εἶναι ἀκούομεν ἢ τοὺς Φρυγίους pues las flautas élimas entendemos que no son otras que las frigias Ath.176f, (ὀψαρίοις) ἀντὶ τοῦ προσοψήμασιν ἀκούομεν Ath.385f, ἐν ὑπερβάτῳ A.D.Synt.146.12, ἐπιρρηματικῶς A.D.Synt.33.10, ὅπως ἀκούετε εὔδηλον ὅτι τῆς χθὲς καὶ τήμερον es evidente que entendéis que (se trata de) el ‘ayer’ y el ‘hoy’ Iul.Or.11.147a.
4 oír o recibir la orden de c. complet. de inf. ἄγειν τὸν νεανίαν ἀκούσασα οὕτως ἔπραττε habiendo recibido la orden de conducir al muchacho, así hizo Hld.7.26.1.
II c. compl. de pers. (o animal)
1 c. gen. oír a, escuchar a o de (a veces prestar atención u obedecer, según el contexto, esp. si la persona complemento es inferior o superior respectivamente) ὁμοκλητῆρος Il.12.273, 23.452, βασιλῆος Il.16.211, θεοῦ Il.24.223, σεῦ Od.14.493, ὣς φάτο, τοῦ δ' ἤκουσε ... Od.19.89, θηρός Il.10.184, μήτ' ἄλλου ἀκούων ἐν θυμῷ βάλληται Hes.Op.296, παῖ, ἄκουσον ἐμεῦ Thgn.1235, τῶν δ' ἀκούσαις αὐτός ... Pi.P.4.135, οὐκ ἐμοῦ ἀλλὰ τοῦ λόγου ἀκούσαντας no escuchándome a mí, sino (prestando atención) al logos Heraclit.B 50
•de escuelas fil. o no Ξενοφάνους ἀκούσας habiendo oído a Jenófanes e.d. habiendo sido alumno de Jenófanes D.L.9.21, ἀκούετε αὐτοῦ Eu.Matt.17.5 (tb. μὴ ἀκούοντας ζητεῖν que no investiguen mientras están oyendo lecciones Arist.Metaph.1005^b5)
•c. part. ἢ οὐκ ὀτρύνοντος ἀκούετε λαὸν ... Ἕκτορος Il.15.506, cf. Pherecr.29, τινὸς λέγοντος Pl.Prt.320b, prov. ἄκουε τοῦ τὰ τέσσαρα ὦτα ἔχοντος Ar.Byz.Fr.355
•sólo c. part. oír que, oírle que στενάχοντος Od.8.95, de un pájaro κλάγξαντος Il.10.276
•jur. oír en una causa τῶν κατηγορούντων X.HG 1.7.9, μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον ἐὰν μὴ ἀκούσῃ πρῶτον παρ' αὐτοῦ nuestra ley no juzga a un hombre sin haberle oído primero, Eu.Io.7.51
•pas. ser oído en la instrucción de una causa e.e. serle admitida la declaración a μηδὲ ὁ ἐξορίαν ὑπομείνας ἢ ἐπὶ συκοφαντίᾳ κατακριθείς ... ἀκούεσθω Cod.Iust.10.11.8.1
•c. dat. y part. en dat. ἀνέρι κηδομένῳ Il.16.515
•c. dat. y part. en gen. οἱ ... ἤκουσε ... εὐξαμένοιο lo oyó cuando suplicaba, Il.16.531.
2 oír, enterarse de, tener noticias de, saber algo en relación con c. gen. de alguien ausente πατρός Od.4.114
•frec. c. part. oír si, enterarse si τεθνηῶτος πατρὸς ἀ. Od.1.289, σέθεν ζώοντος Il.24.490
•c. prep. περὶ νόστου Od.19.270, cf. E.IT 964, Isoc.5.77, Pl.R.358d, e
•c. ac. y prep. c. gen. περὶ σοῦ ἀκούοντας πολλὰ ἀγαθά X.An.7.7.30
•c. dos gen. de pers. Ὀδυσσῆος ... οὔ ποτ' ἔφασκε ζωοῦ οὐδὲ θανόντος ἐπιχθονίων τευ ἀκούσας de que no había oído de ninguno de los hombres si vivía o había muerto Odiseo, Od.17.115
•c. ac. y part. τοὺς νῦν εἰ πτώσαντας ὑφ' Ἕκτορι πάντας ἀκοῦσαι si oyera que todos éstos están ahora temblando de terror ante Héctor, Il.7.129, νιν νοσοῦντα S.Ai.626, ὑμᾶς βουλευσαμένους μέγα πρᾶγμα Ar.Lys.511, Νικίαν εἰλημμένον Eup.193.6
•c. complet. de inf. ἀ. τείρεσθαι Τρῶας Il.6.386, ἀ. ὄλβιον εἶναι Il.24.543, πάτραν ... ἀοιδαῖς πρόπολον ἔμμεναι Pi.N.4.77, ὀλέσθαι τὰν Φρυγίαν ξέναν S.Ant.823, λέγειν δὲ αὐτὸν ... ἤκουσα Hdt.6.117
•c. compl. dir. y ὅτι: Δαίδαλον οὐκ ἀ. ὅτι ... ἠναγκάζετο X.Mem.4.2.33
•ἀκούειν ὅτι Ar.Th.883, X.Cyr.1.6.3, ἀκούειν ὡς Hdt.7.35, X.HG 5.2.15, ἀ. οὕνεκα S.OC 33.
3 c. ciertas constr. adv. y denominativas oír que se habla de uno, oír que se dice de uno εἰ δὲ κακὸν εἴποις τάχα κ' αὐτὸς μεῖζον ἀκούσαις Hes.Op.721
•esp. c. εὖ, κακῶς, ἄμεινον, ἄριστα, etc. ser alabado o censurado, tener buena o mala fama (a veces c. constr. de ὑπό, πρός c. gen., expresando el agente) ἐμὲ δὲ ἀκούσαντα πρός σευ κακῶς Hdt.7.16α, κακῶς ἀκούοντα Antipho 5.75, ἤκου' ἄριστα S.Ph.1313
•como predicado nominal ἀ. κακός S.OC 988, καλός Pl.Lg.207a
•c. otros adv. y con adj. y subst. de denominación ser llamado, llamar a uno algo εἴπερ ὄρθ' ἀκούεις, Ζεῦ si te damos tu verdadero nombre, Zeus S.OT 903, ἀνὴρ ἤκουσε νήπιος πρὸς δαίμονος Heraclit.B 79, κόλακες νῦν ἀκούουσι se les llama ahora aduladores D.18.46, ἔχαιρε μὲν ἀκούων Αἐτὸς ὁ Ἠπειρώτης Πύρρος a Pirro le gustaba ser llamado Aguila Ael.NA 7.45, νῦσος γλώσσῃ Συρακοσσίδι χωλὸς ἀκούει al cojo se le llama en lengua siracusana nyssos Nonn.D.9.22
•en v. med. Λεώφιλος δ' ἀκούεται se oye llamar Leófilo (c. juego de palabras sobre Amigo del Pueblo) Archil.214.2, frec. en época heleníst. y tard. αἰ γὰρ ὦδε πόῃς ἄγαθος μὲν ἀκούσεαι Theoc.29.21, καὶ πυρόεις σέο Βάκχος ἀκούεται Nonn.D.21.222, ὃς Χριστὸς Ἰουδαίοισιν ἀκούεται Nonn.Par.Eu.Io.1.42
•oír decir, decirse c. or. de inf. ἤκουον εἶναι Ἑλλήνων πρῶτοι Hdt.3.131, οὐ τὸ καλὸν μόνον ἄξιος ἀκοῦσαι Pl.Ly.207a, ἀ. ὅτι λῆροι εἰσι Pl.Tht.176d
•en v. med. mismo sent., c. ὡς: ἀκούσομαι μὲν ὡς ἔφυν οἴκτου πλέως S.Ph.1074.
III pres. por perf.
1 abs. haber oído, conocer, estar enterado νῆσός τις Συρίη ... εἴ που ἀκούεις Od.15.403, Ὀτρεὺς δ' ἐστὶ πατὴρ ... εἴ που ἀκούεις h.Ven.111, ἔξοιδ' ἀκούων S.OT 105, ἀ. ἐκ βιβλίου saber por haberlo leído Pl.Phdr.268c.
2 en contextos que remiten al pasado o al futuro c. inf. o completiva τὸ πρὶν ἀκούομεν ὄλβιον εἶναι sé que antes fuiste rico y feliz, Il.24.543, Ἀτρείδην ... ἀκούετε νόσφιν ἐόντες, ὥς τ' ἦλθ' ὥς τ' Αἴγισθος ... en relación al Atrida ya sabéis, aunque estáis lejos, cómo vino y cómo Egisto ..., Od.3.193-4, καὶ πατέρων τάδε μέλλετ' ἀκουέμεν, οἵτινες ὑμῖν εἰσίν Od.4.94, Θεμιστοκλέα οὐκ ἀκούεις ἄνδρα ἀγαθὸν γεγονότα; Pl.Grg.503c, σοφὸν ἄνδρα σε ... ἀκούομεν Porph.VP 56
•en contextos en que es imposible la audición directa Φωκυλίδου οὐκ ἀκούεις πῶς φησι no conoces el dicho de Focílides que dice ... Pl.R.407a, τοῦτο μὲν δὴ πολλῶν ... ἀκούειν, ὡς ... X.Mem.2.4.1, ἀκούω χρῆμα καλόν τι κοσμεῖν τὰν βασίλισσαν me he enterado de que la reina va a ofrecer un bello espectáculo Theoc.15.23, κείνου καὶ κατιόντος ἀκούομεν advertimos también su ocaso Arat.336.
3 ὡς ἀκοῦσαι, ὡς οὕτω ἀκοῦσαι al oírlo πῶς δοκεῖ λέγειν; - εὖ γε ... ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι ¿qué tal habla? Al oírlo dirías que muy bien Pl.Ly.216a, ἄτοπα ... ὡς οὕτω ἀκοῦσαι al oírlo dirías que son ridiculeces Pl.Euthphr.3b.
IV astrol.
1 oír e.e. encontrarse en una posición simétrica respecto a la línea de equinoccios los signos zodiacales (dado su origen antropomórfico se suponía que el disco terrestre no les dejaba ‘verse’) ἀκούει ἀλλήλων τὰ ἴσον ἀπέχοντα τοῦ ἰσημερινοῦ ζῳδίου Doroth.432.26, cf. Vett.Val.23.23, 27, 29, Ptol.Tetr.3.11.12.
2 por confusión c. ὑπακούω (q.u.) obedecer un signo zodiacal del hemisferio boreal a otro del austral, e.e. tener como equivalente en la posición simétrica del hemisferio austral a Heph.Astr.1.9.1 (cit. Ptol.Tetr.1.15 tít.).

• Etimología: De *keuH- ‘oír’ que c. grado P/C da ἀκούω, κοϝέω, cf. gót. hausjan, aesl. scēawian ‘mirar’, lat. cauēre < *couēre. También con P/C pero c. vocalización en *i < *H^i̯° en ai. kaví- ‘sabio’; con C/C en gr. κῦδος, aesl. čudo ‘maravilla’.

English (Abbott-Smith)

ἀκούω, [in LXX chiefly for שׁמע]
to hear, listen, attend, perceive by hearing, comprehend by hearing.
1.Intrans.: Mk 4:3 7:37, Ja 2:5, Re 2:7, al.; τ. ὠσίν, Mt 13:15 (LXX); c. cogn. dat., ακοῇ ἀ. (v.s. ἀκοή), Mt 13:14, Ac 28:26 (LXX); ὁ ἔχων ὦτα (οὖς) ἀκούειν, ἀκουσάτω, Mt 11:15, Mk 4:23, Re 2:7, al.
2.Trans., prop. c. acc. rei, of thing heard, gen. pers., from whom heard (LS, s.v.): Ac 1:4; c. acc. rei, Mt 12:19, Jo 3:8 (Abbott, JG, 76), Ac 22:9, al.; c. dupl. acc., Jo 12:18, I Co 11:18; c. gen. rei, Jo 7:40 (Abbott, JV, 116); τ. φωνῆς (cf. Heb. שָׁמַע בְּקֹול, Ex 18:19), Jo 5:25, 28 Ac 9:7 (on the distinction bet. this and ἀ. φωνήν, ib. 4, v. M, Pr., 66; Field, Notes, 117; Abbott, Essays, 93f.); of God answeringprayer, Jo 9:31, I Jo 5:14, 15; c. acc. rei, seq. παρά, Jo 8:26, 40 Ac 10:22, II Ti 2:2; id. seq. ἀπό, I Jo 1:5; c. gen. pars. seq. ptcp., Mk 14:58, Lk 18:36, al. (On NT usage generally, v. Bl., §36, 5; Cremer, 82.)

English (Strong)

a primary verb; to hear (in various senses): give (in the) audience (of), come (to the ears), (shall) hear(-er, -ken), be noised, be reported, understand.

English (Thayer)

(on the use of the present in a perfect sense cf. Winer s Grammar, 274 f (258); Buttmann, 203 (176)); imperfect ἤκουον; future (in best Greek usage) ἀκούσομαι, R G L, 28 R G L; R G; Tdf.), and (a later form) ἀκούσω, Sept.); (Tr WH marginal reading; R G); and T Tr WH in Winer s Grammar, 82 (79); Buttmann, 53 (46) (Veitch, under the word)); (1st aorist ἤκουσα, ἀκήκοα; passive (present ἀκούομαι; 1future ἀκουσθήσομαι; 1st aorist ἠκούσθην; (from Homer down); to hear. I. absolutely
1. to be endowed with the faculty of hearing (not deaf): to attend to (use the faculty of hearing), consider what is or has been said. So in exhortations: ἀκούετε, ἀκούσατε, ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω, T WH omit; Tr brackets ἀκούειν); ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω, to understand, perceive the sense of what is said: II. with an object (Buttmann, § 132,17; Winer's Grammar, 199 (187f));
1. ἀκούω τί, to hear something;
a. to perceive by the ear what is announced in one's presence (to hear immediately): τήν φωνήν, τόν ἀσπασμόν, Γαλιλαίαν, the name 'Galilee,' T WH omits; Tr mrg; brackets Γαλιλαίαν; cf. Buttmann, 166 (145)); ἀνάστασιν νεκρῶν, the phrase 'ἀνάστασιν νεκρῶν,' τόν λόγον, R G L) (on this passage see παρακούω, 2); τούς λόγους, ῤήματα, τί λέγουσιν, τί ἐκ τίνος, R G); followed by ὅτι (Buttmann, 300 (257f)), to get by hearinq, learn (from the mouth of the teacher or narrator): ὁ εἰς τό οὖς ἀκούετε, what is taught you secret); Χριστόν i. e. to become acquainted with Christ from apostolic teaching, μαθεῖν τόν Χριστόν, Buttmann, 166 (144) note; Winer's Grammar, 199 (187) note)); passive, τί with the genitive of person from whom one hears, τί παρά τίνος, Thucydides 6,93; Xenophon, an. 1,2, 5 (here Dindorf omits παρά); Plato, rep. 6, p. 506d., others; (Buttmann, 186 (145); Winer's Grammar, 199 (188))); (παρά τίνος, without an object expressed, ἐκ τίνος, ἐκ τοῦ νόμου, from attendance on its public reading); ἀπό with the genitive of person, περί τίνος added, ὅτι, ἀκούω τί, a thing comes to one's ears, to find out (by hearsay), learn, (hear (of)) mediately): with the accusative of thing, τά ἔργα, ὅσα ἐποίει, Treg. text ποιεῖ); πολέμους, to learn, absol, viz. what has just been mentioned: R L); ὅτι, περί τίνος, τί περί τίνος, R G L); followed by an accusative with participle (Buttmann, 303 (260)): Buttmann, the passage cited): ἠκούσθη ὁ λόγος εἰς τά ὦτα τῆς ἐκκλησίας was brought to the ears); ἀκούεται πορνεία ἐν ὑμῖν); ἐάν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπί (L Tr WH marginal reading ὑπό) τοῦ ἡγεμόνος); ἠκούσθη ὅτι.
d. to give ear to teaching or teacher: τούς λόγους, τόν λόγον, τά ῤήματα τοῦ Θεοῦ, to comprehend, understand, (like Latin audio): ἀναγινώσκετε) yet cf. Meyer at the passage); (ἀκούειν is not joined with the genitive of the object unless one hear the person or thing with his own ears (Buttmann, 166 (114));
a. with the genitive of a person; simply; α. to perceive anyone's voice: οὗ, i. e., of Christ, whose voice is heard in the instruction of his messengers (Winer's Grammar, 199 (187) note{2}), β. to give ear to one, listen, hearken, (German ihm zuhoren, ihn anhoren): τίνος περί τίνος); γ. to yield to, hear and obey, hear to one, (German auf einen horen): R G); δ. its use by John in the sense to listen to, have regard to, of God answering the prayers of men: Sept. render שָׁמַע by εἰσακούω). ε. with the genitive of person and participle (Buttmann, 301 (259)): ἤκουσα τοῦ θυσιαστηρίου λέγοντος, G L T (Tr WH the Sinaiticus manuscript), a poetic personification; cf. DeWette at the passage, Winer s Grammar, § 30,11.
b. with the genitive of a thing: τῆς βλασφημίας, τήν βλασφημίαν, as in τῆς βλασφημίας is equiv, in sense to αὐτοῦ βλασφημοῦντος (cf. Buttmann, 166 (145))); τῶν λόγων, τούς λόγους); L T Tr WH the Sinaiticus manuscript, but R G τόν λόγον (cf. Buttmann, as above)); συμφωνίας καί χορῶν, τοῦ στεναγμοῦ, τῆς ἀπολογίας, ἀκούειν τῆς φωνῆς (equivalent to שָׁמַע , α. to perceive the distinct words of a voice: β. to yield obedience to the voice: οἱ ἀκούσαντες namely, τῆς φωνῆς); μου which precedes as a possessive genitive rather than, with Buttmann, 167 (145f), to assume a double genitive of the object, one of the person and one of the thing. The Johannean phrase ἀκούειν παρά τοῦ Θεοῦ, or τί παρά Θεοῦ, signifies a. to perceive in the soul the inward communication of God: to be taught by God's inward communication: Song of Solomon , too, the simple ἀκούειν in to be taught by the devil, according to the reading of L T Tr WH, ἠκούσατε παρά τοῦ πατρός, in Buttmann, 165 (144ff); 301 (258ff) (Compare: διακούω, εἰσακούω, ἐπακούω, παρακούω, προακούω, ὑπακούω.)

Greek Monolingual

(Α ἀκούω) (νεοελλ. και ακούγω)
1. έχω την αίσθηση της ακοής, αντιλαμβάνομαι με το αισθητήριο της ακοής
2. αντιλαμβάνομαι κάτι με το αφτί, φθάνει στα αφτιά μου κάποιος ήχος
3. πληροφορούμαι, μαθαίνω κάτι άμεσα ή έμμεσα, γνωρίζω, «φθάνει κάτι στ’ αφτιά μου»
4. υπακούω, πείθομαι
5. ακούω την παράκληση κάποιου με προσοχή, εισακούω
6. (για λόγους, αγορεύσεις ή στα μσν. και νεοελλ. για εκκλησιαστικές ακολουθίες) προσέχω, παρακολουθώ, μετέχω νοητικά
7. γνωρίζω εξ ακοής, έχω ακουστά
8. αφουγκράζομαι, «στήνω αφτί»
9. εννοώ, καταλαβαίνω αυτό που ακούω
10. γίνομαι αισθητός με την ακοή, διεγείρω το αισθητήριο της ακοής
μσν.- νεοελλ.
(το παθ. στο γ΄ πρόσ. εν. ως απρόσ.) ακούεται (νεοελλ. και ακούγεται), διαδίδεται, γίνεται γνωστό, αναφέρεται ότι...
νεοελλ.
Ι. ενεργ.
1. (για μέλη του σώματος και συνήθ. με άρν.) αρνούμαι να υπακούσω, να ακολουθήσω, να συντονιστώ με τις απαιτήσεις του οργανισμού
2. αισθάνομαι κάτι με τα αισθητήρια του σώματος και ειδικότ. οσφραίνομαι, μυρίζομαι

Greek Monotonic

ἀκούω: (√ΑΚΟϜ), [ᾰ]· Επικ. παρατ. ἄκουον· μέλ. ἀκούσομαι (Ενεργ. τύπος ἀκούσω μόνο σε μεταγεν. συγγραφείς)· αόρ. αʹ ἤκουσα, Επικ. ἄκουσα· παρακ. ἀκήκοα, Λακων. ἄκουκα· υπερσ. ἠκηκόειν· αρχ. Αττ. ἠκηκόη, Ιων. ἀκηκόειν — Μέσ., Επικ. παρατ. ἀκούετο, αόρ. αʹ ἠκουσάμην — Παθ. μέλ. ἀκουσθήσομαι, αόρ. αʹ ἠκούσθην, παρακ. ἤκουσμαι·
I. 1. ακούω, σε Όμηρ. κ.λπ. — Συντάσσεται κυρίως με αιτ.του πράγματος που ακούστηκε, με γεν. του προσώπου από το οποίο ακούστηκε κάτι, ταῦτα Καλυψοῦς ἤκουσα, σε Ομήρ. Οδ.· η γεν. προσ. μπορεί να παραληφθεί, ἀκήκοας λόγον, σε Σοφ. ή και η αιτ. πράγμ., ἄκουε τοῦ θανόντος, στον ίδ.· συχνά όμως με γεν. πράγμ., έχω ακούσει για κάτι.
2. με γεν. αντικειμ., ακούω για, ακούω να λένε για, ἀκ. πατρός, σε Ομήρ. Οδ.· ομοίως και με αιτ., στο ίδ.· ομοίως, ἀκ. περί τινος.
3. το πρόσωπο από το οποίο γίνεται αντιληπτό κάτι παίρνει πρόθ., ἀκούειν τι ἀπό, ἔκ, παρά, πρός τινος, σε Ομήρ. Ιλ., Αττ.
II. γνωρίζω εξ ακοής, εἴ που ἀκούεις, σε Ομήρ. Οδ.· ομοίως και σε Πλάτ. κ.λπ.
III. απόλ., ακούω, προσέχω, δίνω προσοχή, στην αρχή, στο ξεκίνημα διακήρυξης ή αγγέλματος ἀκούετε λεῴ, ακούστε προσεκτικά, άνθρωποι.
IV.αφουγκράζομαι, προσέχω σε, δίνω προσοχή, σε Ομήρ. Ιλ.
2. υπακούω, με γεν. ή σπανιότερα με δοτ., στο ίδ.
3. ακούω και καταλαβαίνω, εννοώ, κλύοντες οὐκ ἤκουον, σε Αισχύλ.
V. με Παθ. σημασία μαζί με επίρρ., ακούω τον εαυτό μου να αποκαλείται με θετικό ή αρνητικό τρόπο, όπως το Λατ. audire, κακῶς ἀκ. πρός τινος, κακολογούμαι από κάποιον, σε Ηρόδ.· εὖ, κακῶς, ἄριστα ἀκ., Λατ. bene, male audire, στον ίδ., Αττ.
2. με ουσ., ἀκούειν κακός, καλός, σε Σοφ., Πλάτ.· κόλακες ἀκούουσι, σε Δημ.
3. με αιτ. πράγμ., ἀκ. κακά, ακούω να λέγονται κακά εναντίον μου από κάποιον, σε Αριστοφ.· φήμας κακὰς ἤκουσεν, σε Ευρ.