μεθίημι

English (LSJ)

μεθιεῖς
A (v.l. μεθίης) , μεθιεῖ, Il.6.523, 10.121, Od.4.372; Ion. μετίει Hdt.2.70; 3pl. μεθιᾶσι Pl.Ti.81d; Ion. μετιεῖσι Hdt.1.133; imper. μεθίει Pl.La.187b; Ep. subj. 3sg. μεθίῃσι Il.13.234; inf. μεθιέναι, Ep. -ιέμεναι, -ιέμεν, ib.114,4.351: impf. 3sg. μεθίει 15.716, 16. 762, 21.72, 3pl. μέθιεν Od.21.377; Ep.μεθίεσκεν A.R.4.799: fut. μεθήσω Od.15.212; Ep. inf. μεθησέμεναι, -έμεν, 16.377, Il.20.361: aor. 1 μεθῆκα, Ep. μεθέηκα 23.434 (also ἐμέθηκα Phot.); part. μεθήσας Coluth.127: other moods from aor. 2, imper. μέθες S.El.448, Ar.Ec. 958 (lyr.), etc.; subj. μεθῶ, Ep. μεθείω Il.3.414; opt. μεθείην S.Ph. 1302; inf. μεθεῖναι, Ep. μεθέμεν Il.1.283; part. μεθείς A.Pers.699 (troch.), etc.:—Med., first in Hdt., not in Att. Prose, fut. μεθήσομαι E.Hipp.326, Ar.V.416 (μετήσομαι in pass. sense, Hdt.5.35): aor. 2 μεθεῖτο S.Tr.197, μέθεσθε Id.OC1437; subj. dual and pl. μεθῆσθον, μεθῆσθε, Ar.Ra.1380, V.434; inf. μεθέσθαι S.El.1277:—Pass., Ion. impf. ἐμετίετο Hdt.1.12: pf. 3sg. μεθεῖται A.Th.79 (lyr.); pl. μεθεῖνται Pl.Phlb. 62d; Ion. part. μεμετιμένος Hdt.6.1, etc.: Ion. aor. 1 μετείθη Id.1.114. [Generally ῐ in Hom. and Ep., ῑ in Att.: but ῑ in μεθιέμεν Il.14.364, μεθίετε 4.234, al., μεθιέμεναι 13.114: in μεθίει, 15.716, 16.762, 21.72, ῑ may be long by augment, but ῐ in μεθίεν Od.21.377.]
I trans., set loose, let go what is bound, stretched, or held back: hence
1 c. acc. pers., release a prisoner, Il.10.449, Hdt. 1.24, etc.; μ. χεροῖν S.OC838; let a visitor depart, Od.15.212, cf. Pl.La.187b; dismiss a wife, Hdt.9.111: c. inf., set one free to do as he will, ἐμὲ μέθες ἰέναι ἐπὶ τὴν θήρην Id.1.37, cf. 40; also ἐλεύθερον μ. τινά E.Hec.551:—Pass., to be let go, be dismissed, Hdt.1.12, 114, al.; but μεθεῖται στρατός is let loose (as if from a leash), A.Th.79 (lyr.).
b give up, abandon, μὴ χωσαμένη σε μεθείω Il.3.414; εἰ τοῦτον Τρώεσσι μεθήσομεν… ἄστυ πότι… ἐρύσαι 17.418.
c metaph., εἴ με μεθήῃ ῥῖγος = granting the cold will quit hold of me, Od.5.471.
2 c. acc. rei, let go, let fall, throw, τι ἐς ποταμόν ib.460, Hdt.2.70; μ. δεξιάν (v.l. δεξιᾶς) E.Hipp.333; μ. με χεῖρα S.Ph.1301; ταῦτα μὲν μέθες (sc. τὰ λουτρά) lay down, Id.El.448, cf. 1205; μεθίημι ψυχήν = give up the ghost, E.Med.1218; of liquids, let flow, let drop, πολλὰ τῶν δακρύων Hdt.9.16; ἰὸν ἀντιπενθῆ μεθεῖσα καρδίας A.Eu.783 (lyr.): c. acc. et inf., μ. τὰς συμπάσας [ἐπιστήμας] ῥεῖν εἰς… Pl.Phlb. 62d; of words, utter, γλῶσσαν Περσίδα μ. Hdt.6.29; λόγους, βρόμον μ., E. Hipp.499, 1202; μ. βλαστόν = let it shoot forth, Hdt.6.37; of weapons, let fly, discharge, μετὰ δ' ἰὸν ἕηκε Il.1.48; μ. βέλος S.Ph.1300, cf. X.Cyr.4.3.9; ἐκ χερὸς λίθον, ἀπὸ γλώσσης λόγον, Men.1092; of plants, put forth, καρπούς Porph.Abst.2.13; μ. ξίφος ἐς γυναῖκα = plunge it into her, E.Or.1133; but μ. οἱ τὰς αἰχμάς = laid them aside as he ordered, Hdt.3.128, cf. 4.3, 9.62: elliptically, μεθῆκε (sc. τὰς ἡνίας) E.Fr.779.7; ναῒ μεθεῖναι = give the ship her way, S.Aj.250 (lyr.).
b relieve, κῆρ ἄχεος Il.17.539.
c c. dat. pers. et acc., give up to, surrender, Ἕκτορι νίκην 14.364; στέμματ' ἀνέμοις E.Ba.350.
d resign, throw aside, χόλον Il.15.138, Od.1.77; Ἀχιλλῆϊ μεθέμεν χ. = as a favour to Achilles, Il.1.283 (cf. 11.3); μ. καρδίας χόλον from one's heart, E.Med. 590; give up a scheme, Hdt.1.133; τὰ παρεόντα ἀγαθά ib.33; τὴν ἀρχήν Id.3.143; τὴν τυραννίδα Id.5.37; αἰδῶ A.Pers.699 (troch.); τὸ κόσμιον S.El.872; τἀφανῆ the search for the unknowable, Id.OT131; τεμένη… μέθες E.Supp.1212:—Pass., ἡ πρότερον γνώμη ἀποδεχθεῖσα μετείσθω Hdt.4.98.
e forgive one a fault, Ἀθηναίοισι τὰς ἁμαρτάδας Id.8.140.ά; remit, φόρον τῇσι πόλισι Id.6.59; τόνδε κίνδυνον μεθείς = excusing you this peril, E.Ph.1229.
f let in, introduce, τὸ δεῖγμα εἰς τὰς ἄλλας πόλεις Pl.Lg.951d; τὸ μὲν τῶν ἐγκυρτίων εἰς τὸ στόμα μεθῆκεν Id.Ti.78c.
II intr., relax one's energies:
1 abs., to be slack, remiss, dally, Od.4.372, etc.; especially in battle, Il.13.229, 20.361, etc.
2 c. inf., omit or neglect to do, ὅς τις μεθίῃσι μάχεσθαι 13.234, cf. 23.434; οἱ ἵπποι μετιέντες τὰς νομὰς νέμεσθαι Hdt.1.78; μ. τὰ δέοντα πράττειν X.Mem.2.1.33.
b permit, μεθεῖσά μοι λέγειν = having left it for me to speak, having allowed me to speak, S.El.628:—Pass., δύο πηγαὶ μεθεῖνται ῥεῖν Pl.Lg.636d.
3 c. gen. rei, relax, cease from, μεθιέντα… στυγεροῦ πολέμοιο Il.6.330; ἀλκῆς 4.234; βίης Od.21.126; μεθιεὶς πολέμου (prob. for πόλεμον) Tyrt.12.44; μ. τῆς χρησμοσύνης Hdt.9.33; μέθιεν… χόλοιο Τηλεμάχῳ = [the suitors] ceased from wrath in deference to Telemachus, Od.21.377.
b c. gen. pers., abandon, neglect, Il.11.841.
4 c. part., κλαύσας καὶ ὀδυράμενος μεθέηκε = after weeping and lamenting he leaves off, 24.48.
III Med., free oneself from, let go one's hold of, c. gen., παιδὸς οὐ μεθήσομαι E.Hec.400, cf. Ar.Pl.42, 75, etc.; σῶν γονάτων E.Hipp.326; τοῦ θρόνου Ar.Ra.830, etc.; σπουδασμάτων Metrod.Herc.831.15: in this sense the acc. is rarely used and perhaps corrupt, ἐκεῖνο (fort. ἐκείνου) E.Ph.519; τόνδε (fort. τοῦδε) Ar.V.416; in S.El.1277 (lyr.) the constr. is μή μ' ἀποστερήσῃς τῶν σῶν προσώπων ἁδονάν, [ὥστε] μεθέσθαι [αὐτῆς], and in E.Med.736 ἄγουσιν οὐ μεθεῖ' ἂν ἐκ γαίας ἐμέ, the acc. is governed by ἄγουσιν.

German (Pape)

[Seite 112] (s. ἵημι), 2. pers. praes. μεθιεῖς, Il. 6, 523, aber μεθίεις steht Od. 4, 372, 3. pers. μεθιεῖ, Il. 10, 121, aber μετίει Her. 6, 37; inf. bei Hom. μεθιέμεν u. μεθιέμεναι, conj. μεθίῃσι, Il. 13, 234, impf. μέθιεν, = μεθίεσαν, Od. 21, 377; imperat. μεθεῖτε Ar. Ran. 1384; fut. μεθήσω, aor. I. μεθῆκα, nach Phot. auch ἐμέθηκα, u. Coluth. 127 auch μεθήσας im partic.; aor. II. μεθεῖναι, ep. μεθέμεν, conj. μεθείω. – Med. μεθίεμαι, erst nachhom., imperf. μετίετο u. ἐμετίετο, Her. 1, 12, für μεθίετο, u. im perf. μεμετιμένος, 6, 1. 7, 229 u. öfter; perf. pass. imper. μεθείσθων, Plat. Phil. 62 d; μετήσομαι ist pass., Her. 5, 35, – 1) trans.; – a) nachlassen, loslassen, etwas Angebundenes, Angespanntes, Zurückgehaltenes, von Personen u. Sachen, εἰ μὲν γάρ κέ σε νῦν ἀπολύσομεν ἠὲ μεθῶμεν, Il. 10, 449, χόλον, den lang gehegten Groll fahren lassen, aufgeben, 15, 138 Od. 1, 77, Ἀχιλλῆϊ μεθέμεν χόλον, den Zorn zu Gunsten des Achilles od. den Zorn gegen den Achilles aufgeben, Il. 1, 283; Eur. Med. 590 u. oft; τὸ μὲν (κρήδεμνον) ἐς ποταμὸν μεθῆκεν, den Schleier, den er bis dahin festgehalten, warf er ins Meer, Od. 5, 460; im Gegensatz von λαβεῖν, Aesch. Pers. 676, wie von ἔχειν, Eur. Herc. Fur. 1368; μέθες με, laß mich los, frei, Soph. Phil. 805; μεθεὶς ὅπλα, 961, vgl. 1285; οὐκ ἂν μεθείην, 1286; χεροῖν τὴν παῖδα, O. C. 842, wie μεθῆκα ἐκ χερός, aus der Hand geben, 910; von dem Nachlassen der Zügel hergenommen, θοὸν εἰρεσίας ζυγὸν μεθεῖναι ναΐ; Ai. 245; dah. Einen thun lassen, was er will, μέθες ἐμὲ ἐπὶ τὴν θήρην, laß mich auf die Jagd gehen, Her. 1, 37, vgl. 40 (ähnlich Soph. μέθες τὴν παῖδα ἐν Ἅιδου τήνδε νυμφεύσειν τινί Ant. 649, anders μεθεῖσά μοι λέγειν ἃ χρήζοιμι, gestattend, El. 618); τὴν Περσίδα γλῶσσαν, die persische Sprache aus dem Munde herauslassen, d. i. persisch sprechen, 6, 29; πολλὰ τῶν δακρύων, viele Thränen fließen lassen, 9, 16; vgl. κραδίας σταλαγμὸν μεθεῖσα, Aesch. Eum. 753. 780; Plat. ὁ ἐπάνω μεθιεὶς εἰκῇ τὰ ῥεύματα, Legg. VIII, 844 c, u. pass., δύο πηγαὶ μεθεῖνται ῥεῖν, I, 636 d. – Vom Geschoß, abschließen, βέλος, Soph. Phil. 1284, vgl. El. 637, wie Xen. Cyr. 4, 3, 9; auch ξίφος εἰς γυναῖκα, hineinstoßen, Eur. Or. 1133; u. übertr. von Worten, οἱ δὲ δυσφόρως τοὔνειδος ἦγον τῷ μεθέντι τὸν λόγον, Soph. O. R. 784; u. milder, τοῦτον μεθεῖσαν ἐκ μέσου λόγον, Eur. El. 797; τὸν δ' ἐμοὶ μέθες λόγον Hec. 888. – Auch βλαστόν, Her. 6, 37, hervortreiben; – ἄγκυραν μεθιέναι, fallen lassen, Aesch. Ch. 650, wofür sonst χαλᾶν gesagt wird. – Im eigentlichen Sinne auch Plat. μεθιᾶσι τοὺς τῆς ψυχῆς δεσμούς, Tim. 81 d; auch μεθῆκε ἐλευθέραν τὴν ψυχήν, Tim. 85 e (vgl. Eur. Hec. 551); er vrbdt auch μεθέντα χαίρειν ἐᾶν, Phil. 16 e; – οὐ γὰρ μεθήσω τὸν παῖδα, ich werde ihn nicht entlassen, freilassen, Xen. An. 7, 4, 10; γυναῖκα, fortschicken, Her. 9, 111. – Dah. etwas Angespanntes abspannen, übertr. aber wovon ausruhen, sich erholen lassen, κῆρ ἄχεος, das Herz vom Jammer sich erholen lassen, Il. 17, 539. – b) verlassen, allein, im Stich lassen, τινά, Il. 3, 414 Od. 13, 212; auch εἴ με μεθείη ῥῖγος, wenn mich der Frost verließe, oder mich losließe, d. i. von mir wiche, 5, 471. – c) überlassen, preisgeben, τινί τι, Einem zu Gefallen Etwas fahren lassen, μεθίεμεν Ἕκτορι νίκην, wir überlassen ihm den Sieg, Il. 14, 364. 17, 418; τινὰ κινδύνῳ, Einen der Gefahr preisgeben, Eur. Phoen. 1235, στέμματ' ἀνέμοις καὶ θυέλλαις μέθες, Bacch. 350. – Dah. vernachlässigen, versäumen, bei Seite setzen, αἰδῶ, Aesch. Pers. 685, φροντίδας, Soph. Ai. 479, τὸ κόσμιον μεθεῖσα, El. 860; μετιεῖσι τὸ βεβουλευμένον, στόλον u. vgl., Her. 1, 123. 4, 98. 7, 16, 2 u. öfter; τὴν ἀρχήν, die Herrschaft aufgeben, niederlegen, 2, 70. 3, 143; Xen. vrbdt μεθίημι τὰ δέοντα πράττειν, Mem. 2, 1, 33. – Aber auch προσοφειλόμενον φόρον, den schuldigen Tribut erlassen, Her. 6, 59, wie τὰς ἁμαρτάδας, vergeben, 8, 140. – Erlauben, μεθεῖσά μοι λέγειν, ἃ χρῄζοιμι, Soph. El. 628, vgl. Ant. 653; Eur. Hec. 1128; ἐμὲ οὖν μέθες ἰέναι, laß mich gehen, Her. 1, 37; Plat. Phileb. 32 d. – 2) intrans., so daß man ἑαυτόν ergänzen kann, seine Spannung aufgeben, nachlassen, erschlaffen, absol., oft bei Hom., gew. im Kampf, ὀτρύνεις δὲ καὶ ἄλλον ὅθι μεθιέντα ἴδηαι, Il. 13, 229, vgl. ἀλλ' ὅσσον μὲν ἐγὼ δύναμαι χερσίν τε ποσίν τε καὶ σθένει, οὔ μ' ἔτι φημὶ μεθησέμεν οὐδ' ἠβαιόν, 20, 360; μεθιέναι βίῃ, an Kraft erschlaffen, 21, 177; c. inf., ὅστις ἑκὼν μεθίησι μάχεσθαι, wer freiwillig abläßt zu kämpfen, 13, 234, ἑκὼν μεθέηκεν ἐλαύνειν, 23, 434. – Häufig mit dem gen., ablassen, abstehen von Etwas, so ἀλκῆς, πολέμου, μάχης, bes. Il.; aber bei Tyrt. 8, 44 πόλεμον. Aehnl. καὶ δὴ μέθιεν χαλεποῖο χόλοιο Τηλεμάχῳ, sie ließen vom Zorn nach zu Gunsten des Telemach, Od. 21, 377; auch mit dem gen. der Person, ἀλλ' οὐδ' ὥς περ σεῖο μεθήσω τειρομένοιο, ich werde dennoch nicht ablassen von dir, dich weiter geleiten, Il. 11, 841. – Auch mit dem partic., κλαύσας καὶ ὀδυράμενος μεθέηκεν, er ließ ab zu weinen, Il. 24, 48. – 3) med., in der Bdtg mit dem intrans. Gebrauch des act. übereinstimmend; absol., μέθεσθε δ' ἤδη, χαίρετόν τε, lasset ab, Soph. O. C. 1439, vgl. Trach. 196; selten c. acc., El. 1269; vgl. κελεύω βίᾳ μεθέσθαι ἴχαρ, Aesch. Suppl. 829; Eur. Phoen. 519; Ar. Vesp. 416. – Gew. c. gen., sich einer Sache entziehen, entschlagen, vgl. Ar. Plut. 42. 75 Ran. 829; der gen. deutet eigtl. auf ein theilweises Nachlassen, Aufgeben, der acc. auf ein gänzliches Aufgeben hin, vgl. Valck. Eur. Phoen. 522 Hipp. 333 u. Elmsl. Med. 719, wie Herm. zu Soph. El. 1269. [Ι wie im simplex bei den Attikern lang, bei Hom. u. den Epikern kurz; doch braucht es Hom. des Verses wegen auch lang in μεθίεμεν, Il. 14, 364, μεθίετε, 4, 234. 12, 409. 13, 116, μεθιέμεν, 4, 351, u. μεθιέμεναι, 13, 114, welche Formen sonst für den Hexameter unbrauchbar wären; in μεθίει, 15, 716, wird es durch das Augm. lang.]

French (Bailly abrégé)

f. μεθήσω, ao. μεθῆκα, pf. inus.
A. tr.
I. laisser aller, d'où
1 lâcher, relâcher, détendre : κῶλα ESCHL laisser aller ses membres ; fig. κῆρ ἄχεος IL détendre ou reposer son cœur endolori;
2 laisser partir, lâcher : χεροῖν τινα SOPH ou avec deux acc. : τινα χεῖρα SOPH lâcher une personne qu'on tient ; en gén. μ. τινά relâcher un prisonnier, laisser s'éloigner un visiteur ; particul. renvoyer ou répudier une femme ; σταλαγμόν ESCHL laisser échapper un sanglot ; δάκρυα HDT laisser couler ses larmes ; fig. déposer, abandonner, renoncer à : χόλον IL, OD déposer sa colère, la laisser se calmer ; τὴν ἀρχήν HDT abandonner le pouvoir ; τὸ βεβουλευμένον HDT renoncer à un projet ; particul. pardonner une faute, faire remise d'une dette ; avec deux rég. : Ἕκτορι νίκην IL abandonner la victoire à Hector ; εἰρεσίαν ναΐ SOPH permettre à un vaisseau de naviguer ; avec la prop. inf. : τινα μ. ἰέναι ἐπὶ τὴν θήραν HDT laisser qqn aller à la chasse ; avec le dat. : μ. τινι λέγειν SOPH permettre à qqn de parler ; particul. abandonner par négligence, négliger : τὰ παρεόντα ἀγαθά HDT les biens présents ; avec un inf. : μ. πράττειν τὰ δέοντα XÉN négliger de faire ce qu'il faut;
II. lancer :
1 lancer loin de soi : ἰόν IL, βέλος SOPH un trait ; τι ἐς ποταμόν OD lancer qch dans un fleuve;
2 produire au dehors, émettre : βλαστόν HDT un bourgeon ; fig. κέλαδον IL causer du tumulte ; Περσίδα γλῶσσαν HDT parler la langue perse;
3 laisser se perdre, mettre de côté : τόνδε μέθες λόγον EUR laisse-là ce discours;
B. intr. se laisser aller, se relâcher : ὅθι μεθιέντα ἴδηαι IL partout où tu vois qqn se relâcher, faiblir ; avec le gén. : πολέμοιο IL refuser le combat ; θούριδος ἀλκῆς IL laisser abattre son courage ; avec un inf. : μ. μάχεσθαι IL cesser ou s'abstenir de combattre ; avec un part. : κλαύσας μεθέηκε IL il cessa de pleurer;
Moy. μεθίεμαι (f. μεθήσομαι, ao. μεθηκάμην, pf. μεθεῖμαι) se relâcher de, abandonner, gén..
Étymologie: μετά, ἵημι.

Russian (Dvoretsky)

μεθίημι: ион. μετίημι (атт. всегда, Hom. иногда θῑ)
1 отпускать, пускать (τινὰ χεροῖν или ἐκ χερός Soph.; τινὰ ἰέναι ἐπὶ τὴν θήρην Her.): ἐλεύθερον μ. τινὰ Eur. освобождать кого-л.;
2 отпускать, ослаблять: μεθέμεν χόλον τινί Hom. перестать гневаться на кого-л.; μ. πολέμοιο Hom. слабеть в бою; μ. ἀλκῆς Hom. падать духом; μ. μάχεσθαι Hom. прекращать сражение; κλαύσας μεθέηκεν Hom. он поплакал и перестал;
3 выпускать, (о растении) пускать, давать (βλαστόν Her.);
4 откладывать в сторону (τόδ᾽ ἄγγος Soph.);
5 откидывать прочь, оставлять (φόβους Eur.): τόνδε μέθες λόγον Eur. брось эти речи; μ. ψυχήν Eur. испустить дух, умереть;
6 ронять, лить (δάκρυα Her.; καρδίας σταλαγμόν Aesch.);
7 произносить, говорить (αἰσχίστους λόγους Eur.; μ. γλῶσσαν Περσίδα Her.);
8 издавать (βκρὺν βρόμον Eur.);
9 бросать, кидать, швырять (τι ἐς ποταμόν Hom.);
10 бросать, забрасывать (ἄγκυραν Aesch.);
11 пускать, метать, бросать в цель (ἰόν Hom.; βέλος Soph.);
12 вонзать (ξίφος εἰς γυναῖκα Eur.);
13 опускать: μ. τινὶ αἰχμάς Her. опустить в честь кого-л. копья;
14 облегчать (κῆρ ἄχεος Hom.);
15 уступать, отдавать, (пре)доставлять (Τρώεσσί τι, Ἓκτορι νίκην Hom.);
16 отбрасывать, отказываться, отменять (τὸ βεβουλευμένον, στόλον Her.); med. отказываться или лишаться (τινός Soph. etc.) или избегать (πολέμου καὶ κακῶν NT);
17 отклонять, слагать с себя (ἀρχήν Her.);
18 пренебрегать, упускать (τὰ παρεόντα ἀγαθά Her.; τὸ κόσμιον Soph.);
19 отпускать на свободу, освобождать (τὸν παῖδα Xen.): εἴ με μεθείη ῥῖγος Hom. если меня пощадит холод; εἰρεσίαν ναῒ μ. Soph. дать кораблю отплыть;
20 пускать, позволять, разрешать (τὴν παῖδα νυμφεύειν τινί Soph.);
21 отпускать, прощать (προσοφειλόμενον φόρον, τὰς ἀμαρτάδας Her.);
22 вводить, представлять (τὸ δεῖγμα εἰς τὰς πόλεις Plat.).

Greek (Liddell-Scott)

μεθίημι: μεθιεῖς (διάφ. γραφ. μεθίης), μεθιεῖ, ὡς εἰ ἐκ ῥήμ· μεθιέω, Ἰλ. Ζ. 523., Κ. 121, κτλ., Ἰων. μετίει (οὐχὶ μετιεῖ) Ἡρόδ. 2. 70· γ΄ πληθ. μεθιᾶσι Πλάτ. Τίμ. 81D, Ἰων. μετιεῖσι Ἡρόδ. 1. 133· προστ. μεθίει Πλάτ. Λάχ. 187Β· Ἐπικ. ὑποτ. γ΄ ἑν. μεθίῃσι Ἰλ. Ν. 234· ἀπαρ. μεθιέναι, Ἐπικ. -ιέμεναι, -ιέμεν Ν. 114, Δ. 351· -παρατ. γ΄ ἑν. μεθίει Ο. 716., Π. 762., Φ. 72, γ΄ πληθ. μέθιεν (ἀντὶ μεθίεσαν) Ὀδ. Φ. 377· Ἐπικ. μεθίεσκεν Ἀπολλ. Ρόδ. Δ. 799: - μελλ. μεθήσω, Ἐπικ. ἀπαρ. μεθησέμεναι, -έμεν Ὀδ. Π. 377, Ἰλ. Υ. 361· - ἀόρ. α΄ μεθῆκα, Ἐπ. μεθέηκα Ψ. 434 (κατὰ Φώτιον καὶ ἐμέθηκα), ἐν Κολούθ. 127 μεθῆσα· ἀλλ’ αἱ λοιπαὶ ἐγκλίσεις παραλαμβάνονται ἐκ τοῦ ἀορ. β΄, προστ. μέθες Σοφ., κτλ.· ὑποτακτ. μεθῶ, Ἐπ. μεθείω Ἰλ. Γ. 414· εὐκτ. μεθείην Σοφ. Φιλ. 1302· ἀπαρ. μεθεῖναι, Ἐπ. μεθέμεν, Ἰλ. Α. 283· μετοχ. μεθεὶς Αἰσχύλ. Πέρσ. 699, κτλ.· - Μέσ., πρῶτον παρ’ Ἡροδ. καὶ σχεδὸν οὐδαμοῦ παρὰ τοῖς Ἀττ. πεζογράφοις, μέλλ. μεθήσομαι Εὐρ., κτλ., (μετήσομαι ἐπὶ παθ. σημασ. Ἡρόδ. 5. 35)· ἀόρ. β΄ μεθεῖτο Σοφ. Τρ. 197, μέθεσθε ὁ αὐτ. ἐν Ο. Κ. 1437· ὑποτ. δυϊκ. καὶ πληθ. μεθῆσθον, μεθῆσθε Ἀριστοφ. Βάτρ. 1380, Σφ. 434· ἀπαρ. μεθέσθαι Σοφ. Ἠλ. 1277· - Παθ., Ἰων. παρατ. μετίετο Ἡρόδ. 1. 12· πρκμ. γ΄ πληθ. μεθεῖνται Πλάτ. Φίληβ. 62D· Ἰων. μετοχ. μεμετιμένος Ἡρόδ. 6. 1, κτλ.· Ἰων. ἀόρ α΄ μετείθη ὁ αὐτ. ἐν 1. 114· - ῥημ. ἐπίθ. μεθετέον, ὃ ἴδε. [Καθόλου ῐ παρ’ Ὁμ. καὶ τοῖς Ἐπικ., ῑ δὲ παρὰ τοῖς Ἀττ.· ἀλλ’ ὅμως ὁ Ὅμ. ἐνίοτε ποιεῖ ῑ χάριν τοῦ μέτρου, μεθιέμεν Ἰλ. Ξ. 364, μεθίετε Δ. 234, κ. ἀλλ., μεθιέμεναι Ν. 114· - ἐν τῷ μεθίει, Ο. 716., Ρ. 762., Φ. 72, δυνατὸν νὰ ᾖ μακρὸν ἕνεκα τῆς αὐξήσεως, ἥτις ὅμως παραλείπεται ἐν τῷ μεθίεν, Ὀδ. Φ. 377]. 1) μεταβ. ἀφίνω ἢ ἀπολύω τι δεδεμένον, ἢ χαλαρώνω ἐντεταμένον τι ἢ ἀναχαιτιζόμενον· ἑπομένως, 1) μετ. αἰτ. προσ., λύω, ἀφίνω ἐλεύθερον αἰχμάλωτον, εἰ μὲν γάρ κέ σε νῦν ἀπολύσομεν ἠὲ μεθῶμεν Ἰλ. Κ. 449, Ἡρόδ. 1. 24, κτλ.· μ. χεροῖν Σοφ. Ο. Κ. 838· ἀφίνω φίλον ἢ ξένον νὰ ἀπέλθῃ, οὔ σε μεθήσει Ὀδ. Ο. 212, πρβλ. Πλάτ. Λάχ. 187Β· ἀπολύω γυναίκα, Ἡρόδ. 9. 111· - μετ’ ἀπαρ., ἀφίνω τινὰ ἐλεύθερον νὰ πράξῃ ὡς θέλει, ἐμὲ μέθες ἰέναι ἐπὶ τὴν θήρην ὁ αὐτ. ἐν 1. 37, πρβλ. 40· ὡσαύτως, ἐλεύθερον μ. τινὰ Εὐρ. Ἑκ. 551. - Παθ., ἀφίνομαι ἐλεύθερος νὰ ἀπέλθω, ἀπολύομαι, Ἡρόδ. 1. 12, 114, κ. ἀλλ. β) ἀφίνω, ἐγκαταλείπω, μὴ χωσαμένη σε μεθείω Ἰλ. Γ. 414· εἰ τοῦτον Τρώεσσι μεθήσομεν... ἄστυ πότι... ἐρύσαι Ἰλ. Ρ. 418. γ) μεταφορ., εἴ με μεθείη ρῖγος, ἂν μόνον τὸ ῥῖγος, ἤθελε μὲ ἀφήσῃ, Ὀδ. Ε. 471 2) μετ’ αἰτ. πράγματος, ἀφίνω τι νὰ πέσῃ, ῥίπτω, τι ἐς ποταμὸν Ε. 460, Ἡρόδ. 2. 70· μ. ἀγκύραν ἐν... (ἔνθα συνηθέστερον εἶναι τὸ καθιέναι) Αἰσχύλ. Ἀγ. 662· μ. δεξιὰν Εὐρ. Ἱππ. 333· μ. με χεῖρα Σοφ. Φιλ. 1301· - ὡσαύτως, μ. χόλον, ἀφεῖναι, Ἰλ. Ο. 138, Ὀδ. Α. 77· καὶ μετὰ δοτ., Ἀχιλλῆι μεθέμεν χόλον, νὰ καταστείλῃς τὴν ὀργήν σου χάριν τοῦ Ἀχιλλέως (οὐχί, ἐναντίον τοῦ Ἀχ.), Ἰλ. Α. 283, ἴδε κατωτ. ΙΙ. 3· ταῦτα μὲν μέθες (ἐξυπ. τὰ λουτρά), ἄφες κατὰ μέρος, Σοφ. Ἠλ. 448, πρβλ. 1205· μεθεὶς φόβους Εὐρ. Ἑλ. 555· μ. καρδίας χόλον ἐκ τῆς καρδίας, ὁ αὐτ. ἐν Μηδ. 590· μ. ψυχήν, παραδίδω τὸ πνεῦμα, αὐτόθι 1218· - ἐπὶ ὑγρῶν, ἀφίνω τι νὰ ῥεύσῃ, ἀφίνω νὰ καταπέσῃ, νὰ στάξῃ, δάκρυα Ἡρόδ. 9. 16· καρδίας σταλαγμὸν Αἰσχύλ. Εὐμ. 783· - οὕτω, γλῶσσαν Περσίδα μετείς, λαλήσας, Ἡρόδ. 6. 29· λόγον, βρόμον μ. Εὐρ. Ἱππ. 499, 1202· - μ. βλαστόν, ἀναδίδω, Ἡρόδ. 6. 37· ἐπὶ ἀκοντίων καὶ βελῶν, μετὰ δ’ ἰὸν ἕηκεν, ἐρριψεν, ἐξετόξευσεν, Ἰλ. Α. 48· - μ. βέλος, ἐκτοξεύω, ῥίπτω, Σοφ. Φιλ. 1300, πρβλ. Ξεν. Κύρ. 4. 3, 9· ἐκ χερὸς λίθον, ἀπὸ γλώσσης λόγον Μένανδρ. ἐν Ἀδήλ. 88· μ. ξίφος ἐς γυναῖκα, βυθίζειν τὸ ξίφος εἰς αὐτήν, Εὐρ. Ὀρ. 1133· ἀλλά, μ. νινὶ αἰχμάς, καταβιβάζω τὰς αἰχμάς... εἰς τιμήν τινος, Ἡρόδ. 3. 128· - ἐλλειπτικῶς, μεθῆκε (ἐξυπ. τὰς ἡνίας) Εὐρ. Ἀποσπ. 779. 7· οὕτω, ναῒ μεθεῖναι, ἔνθα ἐξυπ. ἡνίας ἢ τοιοῦτον τι, δηλ. νὰ ἀφήσῃ τις τὸ πλοῖον νὰ πλεύσῃ, νὰ δώσῃ δρόμον εἰς αὐτό, Σοφ. Αἴ. 250. β) ἀνακουφίζω, κῆρ ἄχεος Ἰλ. Σ. 539. γ) μετὰ δοτ. προσ. καὶ αἰτ., παραχωρῶ, παραδίδω, Ἕκτορι νίκην Ξ. 364· στέμματ’ ἀνέμοις Εὐρ. Βάκχ. 350. δ) ἐγκαταλείπω, ἀφίνω κατὰ μέρος, ἀπορρίπτω, τὸ βεβουλευμένον Ἡρόδ. 1. 123· τὰ παρεόντα ἀγαθὰ αὐτόθι 33· τὴν ἀρχὴν 3. 143· τὴν τυραννίδα 5. 37· αἰδῶ Αἰσχύλ. Πέρσ. 699· τὸ κόσμιον Σοφ. Ἠλ. 872· τεμένη... μέθες θεῷ, ἄφες εἰς τὸν θεόν, Εὐρ. Ἱκέτ. 1212. -Παθ., ἡ πρότερον γνώμη μετείσθω Ἡρόδ. 4. 98. ε) συγχωρῶ εἴς τινα σφάλμα τι, Λατ. remittere, condonare, τινί τι ὁ αὐτ. 8. 140· ἀποτίνω, πληρώνω ὀφειλήν, ὁ αὐτ. 6. 59· οὕτω, τόνδε κίν δυνον μεθείς, ἀψηφῶν τοῦτον τὸν κίνδυνον, Εὐρ. Φοίν. 1229. ζ) φέρω εἰς..., εἰσάγω, τὸ δεῖγμα εἰς τὰς ἄλλας πόλεις Πλάτ. Νόμ. 951D. η) περὶ τοῦ μεθεῖται στρατὸς ἐν Αἰσχύλ. Θήβ. 79, ἴδε καθίημι Ι. 3. ΙΙ. ἀμεταβ., χαλαρώνω τὰς ἐνεργείας μου, ὅτε συνήθως ἐξυπακούεται τὸ ἑαυτόν: 1) ἀπολ., εἶμαι νωθρός, ἀμβλύς, ἀμελής, ὀκνηρός, ἀμελῶς πράττω τι, Λατ. remisse agere, Ὀδ. Δ. 372, κτλ.· ἐν τῇ Ἰλ. κυρίως ἐν σχέσει πρὸς τὸν πόλεμον, Ν. 229., Υ. 361, κτλ. 2) μετ’ ἀπαρ. ἀφίνω ἢ ἀμελῶ νὰ πράξω τι, ὅστις μεθίησι μάχεσθαι Ἰλ. Ν. 234, πρβλ. Ψ. 434· οὕτω, μετιέντες νέμεσθαι, ἐπὶ ἵππων, Ἡρόδ. 1. 78· μεθέντες σκοπεῖν Σοφ. Ο. Τ. 131· μ. τὰ δέοντα πράττειν Ξεν. Ἀπομν. 2. 1, 33. β) ἐῶ, ἐπιτρέπω, μεθεῖσά μοι λέγειν, ἐπιτρέψασα εἰς ἐμὲ νὰ ὁμιλήσω, Σοφ. Ἠλέκ. 628· πρβλ. ἐφίημι ΙΙ. 1. γ· - ὡσαύτως μετ’ αἰτ. καὶ ἀπαρ., μ. τὰς ξυμπάσας [ἐπιστήμας] ῥεῖν εἰς... Πλάτ. Φίληβ. 62D, πρβλ. Τίμ. 62Ε, 78C. - Παθ., δύο πηγαὶ μεθεῖνται ῥεῖν ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 656D. 3) μετὰ γεν., παύομαι, ἀπέχομαι ἀπὸ τινος, μεθιέντα... στυγεροῦ πολέμοιο Ἰλ. Ζ. 330· ἀλκῆς, μάχης Ἰλ. βίης Ὀδ. Φ. 126 (ὡσαύτως μετ’ αἰτ., μεθιεὶς πόλεμον Τυρταῖ. 3. 44)· μ. τῆς χρησμοσύνης (ἴδε χρησμοσύνη 2) Ἡρόδ. 9. 33· - οὕτω, καὶ δὴ μέθιεν... χόλοιο Τηλεμάχῳ, (δηλ. οἱ μνηστῆρες) μεθίεσαν, κατέλιπον τὴν ὀργὴν χαριζόμενοι τῷ Τηλεμάχῳ (ἴδε Ι. 2), Ὀδ. Φ. 377. β) μετὰ γενικ. προσ., ἐγκαταλείπω, παραμελῶ, Ἰλ. Λ. 841. 4) μετὰ μετοχ., κλαύσας καὶ ὀδυράμενος μεθέηκε, ἐχόρτασε κλαίων καὶ ὀδυρόμενος καὶ ἔπαυσε, Ἰλ. Ω. 48· ὡς τὰ παύομαι, λήγω. ΙΙΙ. τὸ μέσ. συμφωνεῖ κατὰ τὴν σύνταξιν μετὰ τοῦ ἀμεταβ. ἐνεργητ., ἀλλὰ συνήθως σημαίνει παρ’ Ἀττ., ἀπελευθεροῦμαι ἀπὸ τινος, ἀφίνω τι νὰ μοῦ φύγῃ, παιδὸς οὐ μεθήσομαι Εὐρ. Ἑκ. 400, πρβλ. Ἀριστοφ. Πλ. 42. 75, κτλ.· σῶν γονάτων Εὐρ. Ἱππ. 326· τοῦ θρόνου Ἀριστοφ. Βάτρ. 830, κτλ. - Ὁ Dawes, ἐν Misc. Cr. σ. 236, πρῶτος ὑπέδειξεν ὅτι τὸ μεθιέναι (ἀφιέναι), συντάσσεται αἰτιατικῇ, τὸ δὲ μεθίεσθαι (ὡς καὶ τὸ ἀμετάβ. ἐνεργ.), ἀφίνω τι νὰ μοῦ φύγῃ, συντάσσεται γενικῇ· πρβλ. Pors. καὶ Schäfer εἰς Εὐρ. Μήδ. 734, Elmsl. αὐτόθι (719), -τὸν δὲ κανόνα τοῦτον δὲν δύνανται νὰ διασείσωσι τὰ ὀλίγα σφάλματα τῶν ἀντιγραφέων, οἷον ἐκεῖνο ἀντὶ ἐκείνου, ἐν Εὐρ. Φοιν. 519· τόνδε ἀντὶ τοῦδε, ἐν Ἀριστοφ. Σφ. 416· ἐν Σοφ. Ἠλ. 1277, ἡ σύνταξις εἶναι: μή μ’ ἀποστερήσῃς τῶν σῶν προσώπων ἁδονάν, (ὥστε) μεθέσθαι [αὐτῆς], ἀλλ’ ἴδε Jebb ἐν τόπῳ.

English (Autenrieth)

μεθίεις, μεθίει (-ιεῖς, ιεῖ), inf. μεθῖέμεν(αι), subj. μεθιῇσι (-ίῃσι), ipf. μεθίεις, μεθίει (-ίης, -ίη), 3 pl. μέθιεν, μεθίεσαν, fut. μεθήσω, aor. μεθέηκα, μεθῆκεν, subj. μεθείω, μεθείῃ, μεθήῃ, μεθῶμεν, inf. μεθέμεν, μεθεῖναι: let go after or among.—(1) trans., of letting a person go away, or go free, Od. 15.212, Il. 10.449; letting a thing go (ἐς ποταμόν), Od. 5.460; give up, give over, Il. 3.414, Il. 14.364, and w. inf., Il. 17.418; metaph., in the above senses, μεθέμεν χόλον, ‘dismiss,’ Il. 15.138; εἴ με μεθείη ῥῖγος, Od. 5.471. —(2) intrans., relax effort, be remiss, abs., Il. 6.523, Od. 4.372; w. gen., desist from, neglect, cease, Od. 21.377, Il. 11.841; w. part. or inf., Od. 24.48, Il. 13.234.

Greek Monolingual

μεθίημι (Α)
1. αφήνω, απολύω κάτι δεμένο ή χαλαρώνω κάτι τεντωμένο
2. λύνω, αφήνω κάποιον ελεύθερο, απελευθερώνω αιχμάλωτο («εἰ μὲν γὰρ κέ σε νῦν ἀπολύσομεν ἠὲ μεθῶμεν», Ομ. Ιλ.)
3. (για γυναίκα) διώχνω, αποπέμπω («ταύτην τε κελεύεις μετέντα θυγατέρα τὴν σεωυτοῦ γῆμαι;», Ηρόδ.)
4. (με αιτ. και απρμφ.) αφήνω κάποιον ελεύθερο να πράξει όπως θέλει, επιτρέπω («μεθιῶ δὴ τὰς ξυμπάσας ῥεῖν εἰς τὴν τῆς Ὁμήρου», Πλάτ.)
5. αφήνω κάτι να πέσει, ρίχνω («καὶ τὸ μὲν ἐς ποταμὸν ἀλιμυρήεντα μεθῆκεν», Ομ. Οδ.)
6. (σχετικά με υγρά) αφήνω να ρεύσει ή να στάξει («μετιέναι πολλὰ τῶν δακρύων», Ηρόδ.)
7. (για ακόντια και βέλη) ρίχνω, εκτοξεύω
8. κατεβάζω τις αιχμές τών ακοντίων σε ένδειξη τιμής («οἱ δὲ ἀκούσαντες τούτων μετῆκαν οἱ τὰς αἰχμάς», Ηρόδ.)
9. μπήγω, εμβάλλω, βυθίζω κάτι σε κάποιον («εἰς γυναῑκα σωφρονεστέραν ξίφος μεθεῖμεν», Ευρ.)
10. απαλλάσσω, ανακουφίζω, ελευθερώνω («κῆρ ἄχεος μεθέηκα», Ομ. Ιλ.)
11. φέρω, εισάγω («εἰ μέλλει τὸ τῶν νομοφυλάκων δεῖγμα εἰς τὰς ἄλλας μεθήσειν πόλεις», Πλάτ.)
12. θέτω κατά μέρος, παραμελώ, απορρίπτω («μετιεῖσι τὸ βεβουλευμένον», Ηρόδ.)
13. συγχωρώ σφάλμα σε κάποιον («Ἀθηναίοισι τὰς ἁμαρτάδας τὰς ἐξ ἐκείνων ἐς ἐμὲ γενομένας πάσας μετίημι», Ηρόδ.)
14. πληρώνω οφειλή, αποτίνω, ξεπληρώνω
15. παραχωρώ, παραδίδω («καὶ δὴ αὖτε μεθίεμεν Ἕκτωρι νίκην Πριαμίδῃ», Ομ. Ιλ.)
16. χαλαρώνω τις ενέργειές μου, αποχωρώ, ενδίδω
17. (ιδίως σε μάχη) είμαι νωθρός, αμβλύς, αμελής, οκνηρός («ὀτρύνεις δὲ καὶ ἄλλον ὅθι μετιέντα ἴδηαι», Ομ. Ιλ.)
18. αμελώ να πράξω κάτι («οἱ ἵπποι μετίεντες τὰς νομὰς νέμεσθαι», Ηρόδ.)
19. (με γεν.) α. εγκαταλείπω
β. σταματώ να κάνω κάτι, απέχω από κάτι, παύω («μεθιέντα... στυγερού πολέμου», Ομ. Ιλ.)
20. (το μέσ.) μεθίεμαι
α) απαλλάσσομαι, απελευθερώνομαι, απομακρύνομαι ή ξεκολλώ από κάπου («ὠς τῆσδ' ἑκοῦσα παιδὸς οὐ μεθήσομαι», Ευρ.)
β) αφήνομαι ελεύθερος να φύγω
γ) μτφ. αφήνω, εγκαταλείπω («εἴ με μεθείη ῥῖγος», Ομ. Οδ.)
21. φρ. α) «μεθίημι βλαστόν» — αναδίδω βλαστό, βγάζω βλαστάρι, βλαστάνω («πίτυς μούνη δενδρέων πάντων ἐκκοπεῖσα βλαστὸν οὐδένα μετίει», Ηρόδ.)
β) «μεθίημι γλῶσσαν» — λαλώ, μιλώ («γλῶσσαν Περσίδα μετείς», Ηρόδ.)
γ) «μεθίημι ψυχήν» — παραδίδω το πνεῦμα, πεθαίνω, ξεψυχώ («χρόνῳ δ' ἀπέστη καὶ μεθῆχ' ὁ δύσμορος ψυχήν», Ευρ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < μετ(α)- + ἵημι.

Greek Monotonic

μεθίημι: βʹ και γʹ ενικ. προσ. μεθιεῖς, μεθιεῖ (όπως αν προερχόταν από τύπο μεθιέω), Ιων. μετιεῖ ή μετίει· γʹ πληθ. μεθιᾶσι, Ιων. μετιεῖσι, προστ. μεθίει, Επικ. γʹ ενικ. υποτ. μεθίῃσι, απαρ. μεθιέναι, Επικ. -ιέμεναι, -ιέμεν, γʹ ενικ. παρατ. μεθίει, γʹ πληθ. μέθιεν (αντί μεθίεσαν), μέλ. μεθήσω, Επικ. απαρ. μεθησέμεναι, -έμεν· αόρ. αʹ μεθῆκα, Επικ. μεθέηκα, άλλες διαθέσεις συμπληρώνονται από τον αόρ. βʹ, προστ. μέθες· υποτ. μεθῶ, Επικ. μεθείω, ευκτ. μεθείην, απαρ. μεθεῖναι, Επικ. μεθέμεν, μτχ. μεθείς — Μέσ. μέλ. μεθήσομαι, Ιων. μετήσομαι (με Παθ. σημασία)· γʹ ενικ. αόρ. βʹ μεθεῖτο, βʹ πληθ. μέθεσθε· βʹ δυϊκ. και πληθ. υποτ. μεθῆσθον, μεθῆσθε· απαρ. μεθέσθαι — Παθ., Ιων. γʹ ενικ. παρατ. μετίετο· γʹ πληθ. παρακ. μεθεῖνται, Ιων. προστ. μετείσθω· Ιων. μτχ. μεμετιμένος, Ιων. αόρ. αʹ μετείθην, (γενικά, ῐ Επικ., ῑ Αττ.).
I. 1. μτβ., αφήνω, χαλαρώνω, απελευθερώνω φυλακισμένο, σε Ομήρ. Ιλ. κ.λπ.· αφήνω έναν επισκέπτη να αναχωρήσει, σε Ομήρ. Οδ.· χωρίζω μία σύζυγο, σε Ηρόδ.· με απαρ., αφήνω κάποιον ελεύθερο να πράξει όπως επιθυμεί, επιτρέπω σε κάποιον να ενεργήσει, στον ίδ.· ομοίως, ἐλεύθερον μεθίημι τινα, σε Ευρ. — Παθ., α) μου επιτρέπεται να φύγω, απολύομαι, σε Ηρόδ. β) παρατώ, εγκαταλείπω, σε Ομήρ. Ιλ.· μεταφ., εἴ με μεθείη ῥῖγος, αν μπορούσε να με απαλλάξει το κρυολόγημα, σε Ομήρ. Οδ.
2. με αιτ. πράγμ., α) αφήνω κάτι να φύγει, το αφήνω να πέσει, ρίχνω, τιἐς ποταμόν, στο ίδ. κ.λπ.· επίσης, μεθίημι χόλον, αφήνω, εγκαταλείπω την οργή μου, σε Όμηρ.· ομοίως, Ἀχιλῆϊ μεθέμεν χόλον, διώχνουμε το θυμό μας για χάρη του Αχιλλέα, σε Ομήρ. Ιλ.· ομοίως, μεθίημι καρδίας χόλον, διώχνω τον θυμό από την ψυχή μου, σε Ευρ.· μεθίημι ψυχήν, εγκαταλείπω το φάντασμα, στον ίδ.· λέγεται για υγρά, αφήνω να ρέει, αφήνω να στάζει, σε Ηρόδ., Αττ.· ομοίως, γλῶσσαν Περσίδα μεθίημι, αφήνω να σταλάζουν, δηλ. να εκφέρονται περσικές λέξεις, σε Ηρόδ.· μεθίημι βλαστόν, το αφήνω να ξεπεταχτεί, στον ίδ.· μεθίημι βέλος, το αφήνω να πετάξει, το ελευθερώνω, σε Σοφ.· μεθίημι ξίφοςἐς γυναῖκα, της μπήγω το ξίφος, σε Ευρ.· ναU μεθεῖναι (δηλ. ἱστία), δίνω στο πλοίο την κατεύθυνσή του, σε Σοφ. β) ανακουφίζω, κῆρ ἄχεος, την καρδιά από τη λύπη, σε Ομήρ. Ιλ.· γ) εγκαταλείπω, παραιτούμαι, αφήνω κατά μέρος, σε Ομήρ. Ιλ., Αττ. δ) συγχωρώ σε κάποιον ένα σφάλμα, διαγράφω ένα δάνειο, σε Ηρόδ.· τόνδε κίνδυνον μεθείς, σου συγχωρώ αυτόν τον κίνδυνο, σε Ευρ.
II. 1. αμτβ., α) επαναπαύομαι στις ενέργειες κάποιου (όπου το ἑαυτὸν μπορεί και συμπληρώνεται), είμαι χαλαρός, παραιτημένος, χασομέρης, αδιάφορος, σε Όμηρ.· με απαρ., αμελώ να κάνω κάτι, σε Ομήρ. Ιλ., Ηρόδ., Αττ. β) αφήνω, επιτρέπω, μεθεῖσά μοι λέγειν, το άφησε σε μένα να μιλήσω, μου το έχει επιτρέψει, σε Σοφ. 2. α) με γεν. πράγμ., επαναπαύομαι ή παύω κάτι, πολέμοιο, μάχης, σε Ομήρ. Ιλ. κ.λπ.· μέθιεν χόλοιο Τηλεμάχῳ (οι μνηστήρες) έπαψαν τον καυγά από σεβασμό προς τον Τηλέμαχο, σε Ομήρ. Οδ. β) με γεν. προσ., εγκαταλείπω, παραμελώ, σε Ομήρ. Ιλ.
3. με μτχ., κλαύσας μεθέηκε, αφού έκλαψε, σταμάτησε, στο ίδ.
III. το Μέσ. συμφωνεί στη σύνταξη με το αμτβ. Ενεργ., ελευθερώνω κάποιον από κάτι, αφήνω ελεύθερο αυτό που κατέχει κάποιος, με γεν., παιδὸς οὐ μεθήσομαι, σε Ευρ. κ.λπ.· το Ενεργ. θα ήταν παῖδα οὐ μεθήσω.

Middle Liddell

3 pers. μεθιεῖ 2 pers. μεθιεῖς [2 and 3 pers. μεθιεῖς, μεθιεῖ as if from μεθιέω] ionic μετιεῖ or μετίει 3rd pl. μεθιᾶσι ionic μετιεῖσι imperat. μεθίει epic 3rd sg. subj. μεθίῃσι inf. μεθιέναι inf epic -ιέμεναι inf epic -ιέμεν imperf. 3rd sg. μεθίει 3rd pl. μέθιεν fut. μεθήσω epic inf. μεθησέμεναι epic inf -έμεν aor1 μεθῆκα epic μεθέηκα aor 2, imperat. μέθες subj. μεθῶ epic μεθείω opt. μεθείην inf. μεθεῖναι epic μεθέμεν part. μεθείς Mid., fut. μεθήσομαι ionic μετήσομαι 3rd sg. aor2 μεθεῖτο, 2nd pl. μέθεσθε 2nd dual subj. μεθῆσθον, 2nd pl. subj. μεθῆσθε inf. μεθέσθαι Pass., 3rd sg. ionic imperf. μετίετο 3rd pl. perf. μεθεῖνται ionic imperat. μετείσθω ionic part. μεμετιμένος ionic aor1 μετείθην [Generally, ῐ epic, ῑ Attic
I. trans. to let go, let loose, release a prisoner, Il., etc.: to let a visitor depart, Od.: to dismiss a wife, Hdt.:—c. inf. to let one free to do as he will, allow one to do, Hdt.; so, ἐλεύθερον μ. τινά Eur.:—Pass. to be let go, dismissed, Hdt.
b. to give up, abandon, Il.:—metaph., εἴ με μεθείη ῥῖγος if the cold would but leave me, Od.
2. c. acc. rei, to let a thing go, let it fall, throw, τι ἐς ποταμόν Od., etc.:— also, μ. χόλον to let go, give up one's wrath, Hom.; so, Ἀχιλῆι μεθέμεν χόλον to put away anger in favour of Achilles, Il.; so, μ. καρδίας χόλον to put away anger from one's heart, Eur.; μ. ψυχήν to give up the ghost, Eur.:—of liquids, to let flow, let drop, Hdt., Attic:—so, γλῶσσαν Περσίδα μ. to let drop, i. e. utter, Persian words, Hdt.:— μ. βλαστόν to let it shoot forth, Hdt.:— μ. βέλος to let it fly, discharge it, Soph.; μ. ξίφος ἐς γυναῖκα to plunge it into her, Eur.; ναῒ μεθεῖναι (sc. ἱστίἀ to give the ship her way, Soph.
b. to relieve, κῆρ ἄχεος the heart from grief, Il.
c. to give up, resign, throw aside, Il., Attic
d. to forgive one a fault, remit a debt, Hdt.; τόνδε κίνδυνον μεθείς excusing thee this peril, Eur.
II. intr. to relax one's energies (where ἑαυτόν may be supplied), to be slack, remiss, lukewarm, dally, Hom.: c. inf. to neglect to do, Il., Hdt., Attic
b. to let, permit, μεθεῖσά μοι λέγειν having left it for me to speak, having allowed me, Soph.
2. c. gen. rei, to relax or cease from, πολέμοιο, μάχης Il., etc.; μέθιεν χόλοιο Τηλεμάχῳ [the suitors] ceased from wrath in deference to Telemachus, Od.
b. c. gen. pers. to abandon, neglect, Il.
3. c. part., κλαύσας μεθέηκε having wept he left off, Il.
III. the Mid. agrees in construction with the intr. Act., to free oneself from, let go one's hold of, c. gen., παιδὸς οὐ μεθήσομαι Eur., etc.;—the act. would be παῖδα οὐ μεθήσω.

Mantoulidis Etymological

(=ἀφήνω, χαλαρώνω). Σύνθετο ἀπό τό μετά + ἵημι, ὅπου δές γιά περισσότερα παράγωγα.