οὗτος

English (LSJ)

αὕτη, τοῦτο, gen. τούτου, ταύτης, τούτου, etc.: the dual fem. never in Att., v. ὁ, ἡ, τό, init.:—demonstr. Pron.,

   A this, common from Hom. downwds.    A ORIGIN and FORMS: οὗτος, αὕτη, τοῦτο prob. arose from a reduplication of the demonstr. ὁ, ἡ, τό with insertion of -υ- (= Skt. Particle u), e.g. ταῦτα fr. τα-υ-τα: Dor. gen. sg. fem. τούτας Philol.11; nom. pl. τοῦτοι, ταῦται A.D.Synt.111.23: the former occurs Sophr.24, GDI3045 B6 (Selinus), SIG339.16 (Rhodes, iii B. C.), etc., the latter is dub. in Sophr.97, certain in SIG241 B117 (Delph., iv B. C.): in Boeot. all forms begin with οὑτ-, as gen. sg. neut. οὕτω Supp.Epigr.3.359.11 (iii B. C.); acc. sg. fem. οὕταν Corinn. Supp.2.80; acc. pl. neut. οὗτα SIG1185.20 (Tanagra, iii B. C.), etc.: gen. pl. fem. Att. τούτων, Cret. ταυτᾶν Leg.Gort.5.19; neut. ταύτων Michel 1334.10 (Elis, iv B. C.).—In Ion. sts. written ταότην, ταο̄τα, SIG283.19 (Chios, iv B. C.), 46.7 (Halic., v B. C.), al.—In Att. οὗτος was freq. strengthd. by the demonstr. -ί, οὑτοσί, αὑτηί, τουτί, gen. τουτουί, dat. τουτῳί, acc. τουτονί; pl. nom. οὑτοιί, neut. ταυτί, etc., this man here: sts. a Particle is inserted between the Pron. and -ί, as αὑτηγί for αὑτηί γε, Ar.Ach.784; τουτογί for τουτί γε, Id.V.781, Av.894, al.; ταυταγί for ταυτί γε, Id.Eq.492, Pax1057, al.; τουτοδί for τουτὶ δέ, Id.Pl.227; τουτουμενί for τουτουὶ μέν, Id.Ra.965.—In codd. the ν ἐφελκυστικόν is sts. added in the forms οὑτοσίν, οὑτωσίν, and οὑτοσίν is said to be Att. by A.D.Pron.59.24, 82.11. [This ι is always long, and a long vowel or diphthong before it becomes short, as αὑτη?~Xί, τουτω?~Xί, οὑτοῐί, Ar.Nu.201, Pl.44, Ach.40, etc.]    B USAGE in regard to CONCORD. οὗτος is freq. used as a Pron. Subst.: hence neut. is folld. by gen., κατὰ τοῦτο τῆς ἀκροπόλιος Hdt. 1.84; εἰς τοῦθ' ὕβρεως ἐλήλυθεν D.4.37; εἰς τοῦθ' ἥκεις μανίας Id.36.48; ταῦτα τῶν μαθημάτων Pl.Euthd.278b: but quite as freq. as Adj., in which case its Subst. commonly takes the Art., οὗτος ὁ ἀνήρ or ὁ ἀνὴρ οὗτος.—But the Art. is absent,    1 always in Ep. Poets (exc. Od.18.114), οὗτος ἀνήρ Il.14.471, Od.1.406, etc.: sts. also in Trag., A.Pers. 122 (lyr.), 495, S.Ph.406, OC471,1177: once in an Inscr., τοπεῖα: τούτων τὰ ἡμίσεα τοπείων IG22.1622.135 (iv B. C.).    2 sts. when the Noun is so specified that the Art. is not needed, ἐς γῆν ταύτην... ἥντινα νῦν Σκύθαι νέμονται Hdt.4.8; ταύτας ἃς οἱ πατέρες παρέδοσαν μελέτας Th. 1.85, cf. Pl.R.449d, etc.; πατὴρ σὸς οὗτος, ὃν θρηνεῖς ἀεί S.El.530.    3 when οὗτος is used in local sense, here, v. infr. c. 1.5.    4 when the Noun with which οὗτος agrees stands as its Predicate, αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασις S.Ph.1034; δικαστοῦ αὕτη ἀρετή [ἐστι] Pl.Ap.18a: this exception extends to cases in which the Predicate is not so distinctly separated from the Subject, αἰτίαι μὲν αὗται προυγεγένηντο these were the grievances which already existed, Th.1.66; ταύτην φήμην παρέδοσαν this was the report which... Pl.Phlb.16c: freq. with a Sup., κίνησις αὕτη μεγίστη δὴ… ἐγένετο this was notably the greatest movement which... Th.1.1, cf. 3.113: with πρῶτος Id.1.55,98, 6.31, Ev.Luc. 2.2.    5 when 3rd pers. is used for 2nd to express contempt, οὗτος ἀνήρ, οὑτοσὶ ἀνήρ, Pl.Grg.467b,489b, etc.    II though οὗτος usu. agrees with the Noun that serves as Predicate, it is not rare to find it in the neut., μανία δὲ καὶ τοῦτ' ἐστί E.Ba.305; τοῦτο γάρ εἰσι… εὔθυναι D.19.82, etc.: and in pl., οὐκ ἔστι ταῦτα ἀρχή Aeschin. 3.13; ταῦτ' ἐστὶν ὁ προδότης Id.2.166: so with an explanatory clause added, τοῦτο γάρ ἐστιν ὁ συκοφάντης, αἰτιᾶσθαι μὲν πάντα ἐξελέγξαι δὲ μηδέν D.57.34.    2 so also with a Noun in apposition, τούτοισιν μὲν ταῦτα μέλει, κίθαρις καὶ ἀοιδή Od.1.159; τούτου τιμῶμαι, ἐν πρυτανείῳ σιτήσεως Pl.Ap.36e, cf. E.Fr.323.3, etc.    3 the neut. also may refer to a masc. or fem. Noun, καρπὸν φορέει κυάμῳ ἴσον: τοῦτο ἐπεὰν γένηται πέπον κτλ. Hdt.4.23, cf. X.An.1.5.10, etc.    4 the neut. is also used of classes of persons, μελιτοπῶλαι καὶ τυροπῶλαι: τοῦτο δ' εἰς ἕν ἐστι συγκεκυφός Ar.Eq.854, cf. Pl.Lg.711a; or of an abstract fact, οὐκ Ἰοφῶν ζῇ;—τοῦτο γάρ τοι καὶ μόνον ἔτ' ἐστὶ λοιπὸν ἀγαθόν Ar.Ra.73.    III with Prons.,    1 personal, οὗτος σύ, in local sense, v. infr. c.1.5.    2 interrog., τί τοῦτ' ἔλεξας; what is this that… ? S.Ph.1173 (lyr.), cf. Ant.7; ποίοισι τούτοις; for ποῖά ἐστι ταῦτα οἷς [ἔχεις ἐλπίδα]; Id.OC388, cf.Ant.1049; Νέστορ' ἔρειο ὅν τινα τοῦτον ἄγει whom he brings here, Il.11.612.    3 with οἷος, Od.20.377, Pl.Phd.61c.    4 possess., πατὴρ σὸς οὗτος this father of thine, S.El.530, cf. X.An.7.3.30.    5 demonstr., οὗτος ἐκεῖνος, τὸν σὺ ζητέεις, where ἐκεῖνος is the Predicate, Hdt.1.32; τοῦτ' ἔστ' ἐκεῖνο E. Hel.622, cf. Or.804; αὐτὸ τοῦτο, v. αὐτός 1.7; τοῦτον τὸν αὐτὸν ἄνδρα this same man, S.Ph.128.    b exceptionally, Διφίλου οὗτος ὅδ' ἐστὶ τύπος IG12(5).300 (Paros).    6 ἄλλος τις οὗτος ἀνέστη another man here, Od.20.380.    IV with Numerals, τέθνηκε ταῦτα τρία ἔτη these three years, Lys.7.10codd.; [στρατείαν] ἑνδέκατον μῆνα τουτονὶ ποιεῖται for these eleven months, D.8.2, cf. 3.4; τριακοστὴν ταύτην ἡμέραν Men.Epit.27; ταύτας τριάκοντα μνᾶς D.27.23, cf. Pl.Grg. 463b, etc.    C SIGNIFICATION AND SPECIAL IDIOMS:    I this, to designate the nearer, opp. ἐκεῖνος, that, the more remote, ταῦτα, like τὰ ἐνταῦθα, things round and about us, earthly things, Pl.Phd.75e (v. l.); cf. ὅδε init.: but οὗτος sts. indicates that which is not really nearest, but most important, δεῖ… τὸ βέλτιστον ἀεί, μὴ τὸ ῥᾷστον λέγειν: ἐπὶ ἐκεῖνο μὲν γὰρ ἡ φύσις αὐτὴ βαδιεῖται, ἐπὶ τοῦτο δὲ κτλ. D.8.72, cf. 51.3 and 18.    2 when, of two things, one precedes and the other follows, ὅδε prop. refers to what follows, οὗτος to what precedes, οὐκ ἔστι σοι ταῦτ', ἀλλά σοι τάδ' ἔστι S.OC787, cf. ὅδε III. 2: freq., however, where there are not two things, οὗτος refers to what follows, Il. 13.377, Od.2.306, etc.; οὔκουν… τοῦτο γιγνώσκεις, ὅτι… ; A.Pr.379, etc.    3 οὗτος is used emphat., generally in contempt, while ἐκεῖνος denotes praise, ὁ πάντ' ἄναλκις οὗτος, i.e. Aegisthus, S.El.301; τούτους τοὺς συκοφάντας Pl.Cri.45a; so D.de Coron. uses οὗτος of Aeschines, ἐκεῖνος of Philip; but οὗτος is used of Philip, D.2.15, 4.3.    b of what is familiar, τούτους τοὺς πολυτελεῖς χιτῶνας, of the Persians, X.An.1.5.8; οἱ τὰς τελετὰς… οὗτοι καταστήσαντες Pl.Phd.69c, cf. Men.80a; τὸ θυλακῶδες τοῦτο the familiar bag-like thing, Thphr.HP3.7.3, cf. 3.18.11, 4.7.1; οἱ τὰς κόρας ταύτας ὠνούμενοι τοῖς παισίν D.Chr.31.153.    4 in Att. law-language, οὗτος is commonly applied to the opponent, whether plaintiff (as in Aeschin. 2.130) or defendant (as in Id.1.1); so, in the political speeches of D., οὗτοι are the opposite party, 4.1, 8.7, etc.; but in the forensic speeches, οὗτοι freq. means the judges, the court, 21.134, 36.47.    5 much like an Adv., in local sense (cf. ὅδε init.), τίς δ' οὗτος κατὰ νῆας… ἔρχεαι; who art thou here that comest… ? Il.10.82; freq. in Att., τίς οὑτοσί; who's this here? Ar.Ach.1048; πολλὰ ὁρῶ ταῦτα πρόβατα I see many sheep here, X.An.3.5.9 (as v.l.): with Pron. of 2 pers., οὗτος σύ ho you! you there! S.OT532, 1121, E.Hec.1280, etc.: and then οὗτος alone like a voc., οὗτος, τί ποιεῖς; A.Supp.911,cf.S.Aj.71, E.Alc. 773, Ar.Eq.240, Nu.220, al.: with a pr. n., ὦ οὗτος, Αἴας S.Aj.89; ὦ οὗτος οὗτος, Οἰδίπους Id.OC1627, cf. Ar.V.1364: with voc., βέντισθ' οὗτος Theoc.5.76:—the fem. is rarer, αὕτη E.Med.922; αὕτη σύ Ar.Th. 610.—This phrase mostly implies anger, impatience, or scorn.    II simply as antec. to ὅς, Od.2.40, S.OT1180, etc.: freq. following relat. clause, ἅ γ' ἔλαβες,… μεθεῖναι ταῦτα Id.Ph.1247, cf. 1319,Ant. 183, 203, Pl.Grg.469c.    III = τοιοῦτος, οὗτος ἐγὼ ταχυτᾶτι Pi.O. 4.26; σὺ τοίνυν οὗτος εὑρέθης D.18.282, cf. 173.    IV after a parenthesis, the Subject, though already named, is freq. emphat. repeated by οὗτος, οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Ἀριστέης... οὐδὲ οὗτος προσωτέρω… ἔφησε ἀπικέσθαι Hdt.4.16, cf.81 (s. v. l.), 1.146, Pl.Phd.107d, etc.    V καὶ οὗτος is added to heighten the force of a previous word, ξυνεστῶτες… ναυτικῷ ἀγῶνι, καὶ τούτῳ πρὸς Ἀθηναίους Th.4.55, cf. Hdt.1.147, 6.11, etc.; so οὐδὲ τούτου Aeschin.2.100; v. infr. VIII.2.    VI repeated, where for the second we should merely say he or it, τοῖσιν τούτου τοῦτον μέλεσιν… κελαδοῦντες Ar.Ra.1526, cf. Pl.La.200d.    VII ταῦτα is used in some special phrases,    1 ταῦτ', ὦ δέσποτα yes Sir (i. e. ἔστι ταῦτα, ταῦτα δράσω, etc.), Ar.V.142, Pax275, cf. Eq.III; so ταῦτα δή Id.Ach.815; ταῦτά νυν Id.V.1008; so also ἦν ταῦτα even so, true, E.Ph.417.    2 ταῦτα μὲν δὴ ὑπάρξει so it shall be, Pl.Phd.78a.    3 καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα so much for that, freq. in Att., as Pl.Smp. 220c.    4 ταῦτα at end of a formula in epitaphs, etc., prob. short for ταῦτα οὕτως ἔχει or ὁ βίος ταῦτά ἐστιν, e.g. οὐδὶς( = -εὶς) ἀθάνατος: ταῦτα IG14.420; Προκόπι ταῦτα ib.1824; χαίρεται( = -τε ) ταῦτα ib.1479, etc.: similarly perh. in a letter, ἂμ μὴ πέμψῃς, οὐ μὴ φάγω, οὐ μὴ πείνω. ταῦτα POxy.119.15 (ii/iii A. D.).    VIII Adverbial usages:    1 ταῦτα abs., therefore, that is why... Il.11.694; ταῦτ' ἄρα Ar.Ach.90,Nu. 319, 335, 394, al., X.Smp.4.55; ταῦτα δή A.Pers.159, Pl.Smp.174a; ταῦτ' οὖν S.Tr.550, Ar.V.1358, etc.; αὐτὰ ταῦτα ἥκω, ἵνα… Pl.Prt. 310e: τοῦτο is rare in this sense, τοῦτ' ἀφικόμην, ὅπως… εὖ πράξαιμί τι S. OT1005; αὐτὸ γὰρ τοῦτο just because of this, Pl.Smp.204a.    b πρὸς ταῦτα so then, therefore, prop. used in indignant defiance, A.Pr.992, 1043, S.Aj.971, 1115, 1313, OT426, OC455, etc.    2 καὶ ταῦτα, adding a circumstance heightening the force of what has been said, and that, ἄνδρα γενναῖον θανεῖν, καὶ ταῦτα πρὸς γυναικός A.Eu.627: but mostly with a part., ὅς γ' ἐξέλυσας ἄστυ... καὶ ταῦθ' ὑφ' ἡμῶν οὐδὲν ἐξειδὼς πλέον S.OT37, cf. Ar.Ra.704, Pl.Phdr.241e, etc.; or with a part. omitted, ἥτις… τὴν τεκοῦσαν ὕβρισεν, καὶ ταῦτα τηλικοῦτος (sc. οὖσα) S.El.614; so καὶ ταῦτα μέντοι Pl.Erx.400b.    b καὶ ταῦτα anyhow, no matter what happens (or happened), ἐπεχείρησας, οὐδὲν ὢν καὶ ταῦτα you tried, but were no good anyhow, i.e. try as you might, Id.R. 341c, cf. Diod.Com.3.5.    3 τοῦτο μέν... τοῦτο δέ… on the one hand... on the other... partly... partly... very freq. in Hdt., as 1.161, al.; τοῦτο μέν is sts. answered by δέ only, 4.76, S.Aj.670, OC440; by δὲ αὖ, Hdt.7.176; by ἔπειτα δέ, S.Ant.61; by ἀλλά, D.22.13; by εἶτα, S.Ph.1345; by τοῦτ' αὖθις, Id.Ant.165.    4 dat. fem. ταύτῃ,    a on this spot, here, ταύτῃ μὲν... τῇδε δ' αὖ… Id.Ph. 1331; ἀλλ' ἐὰν ταύτῃ γε νικᾷ, ταυτῃὶ πεπλήξεται Ar.Eq.271, cf. Th. 1221.    b in this point, herein, μηδὲν ταύτῃ γε κομήσῃς Id.Pl.572, cf. X.Hier.7.12, etc.    c in this way, thus, A.Pr.191, S.OC1300, etc.; οὐ… ταῦτ' ἐστί πω ταύτῃ Ar.Eq.843; ἀλλ' οὔτι ταύτῃ ταῦτα E. Med.365, cf. A.Pr.511: antec. to ὥσπερ, Pl.R.330c; to ὅπῃ, X.Cyr. 8.3.2; οὕτω τε καὶ ταύτῃ γίγνοιτο Pl.Lg.681d; καὶ οὕτω καὶ ταύτῃ ἂν ἔχοι ib.714d; ταύτῃ καλεῖσθαι, etc., like οὕτω κ., Sch.Pl.Smp. 215b.    5 ἐκ τούτου or τούτων thereupon, X.HG3.1.6, Oec.2.1; therefore, Id.An.3.3.5.    6 ἐν τούτῳ in that case, Pl.R.440c.    b in the meantime, Hdt.1.126, Th.3.72, X.Mem.2.1.27.    7 πρὸς τούτοις (-οισι) besides, Hdt.2.51, Pl.Prt.326a, X.Mem.2.4.4, Ar.Pl.540.

German (Pape)

[Seite 421] αὕτη, τοῦτο (für τουτοσ, ταυτη, von welchen Formen auch die andern Casus genommen werden, nur nom. plur. masc. u. fem. lautet noch οὗτοι, αὗται, vgl. ὁ, ἡ, τό), demonstrat. zu ποσ, bestimmter hinweisend als ὁ; – 1) dieser, diese, dieses, Hom. u. Folgde; mit Hinweisung auf einen Relativsatz, οὐχ ἑκὰς οὗτος ἀνήρ, ὃς λαὸν ἤγειρα, Od. 2, 40. 6, 201. 7, 48 u. sonst; Hes. O. 291; πάντες οὗτοι, οὓς ὁρᾶτε, βάρβαροι, Xen. An. 1, 5, 16; ὅλην ταύτην, ἣν λέγεις, κοινωνίαν, Plat. Rep. V, 449 e; auch ταῦτα ἕκαστα λέγων, ὅσα δὴ πάθες, Od. 14, 362; oft dem Relativum nachgstzt, s. 2 c; – ohne dieses, bald stärker, bald schwächer hinzeigend, sowohl substantivisch allein stehend, οὗτος δέ μοι φίλος μέγιστος Soph. Phil. 581, öfter bei den Tragg., wie in Prosa, als auch adjectivisch, wo dann das dabeistehende Substantivum regelmäßig den Artikel bei sich hat, entweder οὗτος ὁ σοφός, Soph. O. R. 568, oder umgestellt, ὁ μάντις οὗτος, 562; τούτου τἀνδρός, Tr. 350; τοῦ λόγου τούτου, O. R. 520; ἡ σεμνὴ αὕτη καὶ θαυμαστὴ ἡ τῆς τραγῳδίας ποίησις, Plat. Gorg. 502 b; ἀναδήσω καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, Conv. 213 e. – Wenn der Artikel fehlt, so ist das Substantivum als Prädicat zu betrachten, ταύτην, ἔφη, γνώμην ἔχω ἔγωγε, eigtl. dies habe ich als meine Ansicht, dies ist meine Ansicht, Xen. An. 2, 2, 12; ἔνεστι γάρ πως τοῦτο τῇ τυραννίδι νόσημα, eigtl. dies als eine Krankheit; τούτῳ γὰρ Ἄρης βόσκεται φόνῳ βροτῶν, Aesch. Spt. 226, wo das subst. als eine Erklärung hinzugesetzt ist, daran, nämlich am Morde; αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασις, Soph. Phil. 1022, u. öfter, wo also οὗτος ebenfalls substantivisch gebraucht ist, obwohl an manchen Stellen der Dichter der Artikel, wie auch in anderen Vrbdgn bloß ausgelassen scheint. – Eben so ist es aufzufassen, wo es ausdrücklich auf Etwas hinzeigt und im Deutschen mit heda! du da! übersetzt werden kann, οὗτος, τί ποιεῖς; Aesch. Suppl. 889; οὗτος, σὲ προσμολεῖν καλῶ, Soph. Ai. 71, vgl. 1026; οὗτος σύ, πῶς δεῦρ' ἦλθες; O. R. 532; O. C. 1632; Ἱπποκράτης οὗτος, μή τι νεώτερον ἀγγέλλεις; Plat. Prot. 310 h; auch mit dem Artikel, ὁ Φαληρεὺς οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμενεῖς; Conv., u. A. Daher es oft geradezu mit »hier«, »da« übersetzt werden kann, τίς δ' οὗτος κατὰ νῆας ἔρχεαι οἶος; Il. 10, 82, wer bist du, der da allein geht? οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται, da kommt er her, Plat. Rep. I, u. A.; ὅπου 'στίν; αὑτηί, da! Ar. Nubb. 214. – In solchen Vrbdgn steht das Hauptwort ohne Artikel, πολλὰ δὲ ὁρῶ ταῦτα πρόβατα, ich sehe da viel Schaafe, Xen. An. 3, 5, 9; οὐ γὰρ ὁρῶμεν, εἰ μὴ ὀλίγους τούτους ἀνθρώπους, 4, 7, 5; οὗτος ἀνήρ, Plat. Gorg. 467 b; 489 b 505 c; ὃ σὺ λέγεις τοῦτο, was du da sagst, Prot. 342 a; τί οὖν δὴ τοῦτο λέγεις; was sagst du da? Gorg. 452 d; Ar. Pax 275 sagt auch ταῦτ', ὦ δέσποτα, hier, Herr! oder ja, Herr! – 2) Besonders zu bemerken ist – a) daß οὗτος von ὅδε (s. dieses oben) sich so unterscheidet, daß es auf das nächst Vorhergehende, ὅδε auf das Folgende geht, ὡς, ὅταν τοῦτο λέγωμεν, τόδε λέγομεν, ὅτι, Plat. Men. 90 c; oder daß sich οὗτος auf ein entfernteres, ὅδε auf ein näheres Nomen bezieht, τούτω μὲν (auf die v. 104 erwähnten Rosse des Nestor bezüglich) θεράποντε κομείτων· τώδε (auf die von dem redenden Diomedes erbeuteten Pferde des Aeneas) νῶι ἰθύνομεν, Il. 8, 109; zuweilen geht es aber auch auf das Folgende, 13, 377 Od. 2, 306; Her. 2, 104; – ταῦτα, die zunächstliegenden Dinge, das Irdische, s. Heind. Plat. Phaed. 75 e. – b) wenn das, worauf durch οὗτος hingewiesen wird, nicht als gegenwärtig zu denken ist, so wird es als etwas Bekanntes, gewöhnlich Berühmtes dargestellt, ὁ μάντις οὗτος ἦν ἐν τῇ τέχνῃ, der bekannte Tiresias, von dem schon oft die Rede gewesen, Soph. O. R. 562; ὁ πάντ' ἄναλκις οὗτος, El. 293; vgl. αὕτη γὰρ ἡ λόγοισι γενναία γυνή, 279; οὗ ἔστιν ἐν Πυθοῖ τοῦτο τὸ καλὸν ἀνάθημα, Plat. Gorg. 472 a; Phaed. 69 c; selten verächtlich od. im üblen Sinne, wie iste, τούτους τοὺς συκοφάντας, die berüchtigten Sykophanten, Crit. 45 a; τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστάς, Conv. 181 e; ἔχοντες τούτους τοὺς πολυτελεῖς χιτῶνας, die vornehmen Perser mit ihren bekannten kostbaren Kleidern, Xen. An. 1, 5, 8 u. sonst. – Bes. bezieht es sich auf das, wovon eben die Rede gewesen, im Gespräch auf das, was der Andere gesagt hat, oft bei Plat., wie iste; daher in der att. Gerichtssprache im Munde des Anwalts sowohl von dem, dessen Sache er führt, als gewöhnlich auf die entgegengesetzte Partei hinzeigend, aber auch auf die Richter, Oratt., auch, im plur., auf alle Zuhörer, Wolf Dem. Lpt. p. 222 ff. – c) ähnlich ist auch der Gebrauch des οὗτος nach einem Zwischensatze, wo es den Hauptsatz mit Nachdruck wieder aufnehmen soll, wo wir »wie gesagt« dafür setzen können, οὐδὲ Ἀριστέης, –, οὐδὲ οὗτος ἔφησε προσωτέρω ἀπικέσθαι, Her. 4, 16, also auch dieser nicht, vgl. 4, 81; καὶ τὰς ἁμάξας ἃς παρεσκευάσατο Κῦρος, ἦσαν δὲ αὗται τετρακόσιαι, καὶ ταύτας διήρπασαν, Xen. An. 1, 10, 18; Κλέαρχος δὲ Τολμίδην, ὃν ἐτύγχανεν ἔχων παρ' ἑαυτῷ κήρυκα ἄριστον τῶν τότε, τοῦτον ἐκέλευσεν, 2, 3, 20, wo Krüger mehrere Beispiele aus Xen. anführt, wo aber wie 5, 7, 30, τοὺς δὲ νεκρούς, οὓς πρόσθεν αὐτοὶ ἐκέλευον θάπτειν, τούτους διεπράξαντο, eigtl. eine Umstellung der Sätze anzunehmen, so daß τούτους τοὺς νεκρούς zusammenzuziehen u. in der Uebersetzung wenigstens es heißen kann »sie machten, daß man die Todten, welche –«; denn oft geht der relative Satz, auf den sich οὗτος bezieht, voran, vgl. ὃς γῆν πατρῴαν ἠθέλησε μὲν πυρὶ πρῆσαι, τοῦτον πόλει τῇδ' ἐκκεκηρῦχθαι, Soph. Ant. 203; u. mit Wiederholung des Nomens, Δαρεῖος βουλόμενος Ἰνδὸν ποταμόν, ὃς κροκοδείλους παρέχεται, τοῦτον τὸν ποταμὸν εἰδέναι, Her. 4, 44. – d) καὶ οὗτος, wie im Lat. isque, und zwar, ebenfalls das Frühere wieder aufnehmend und näher bestimmend, οὗτοι γὰρ μοῦνοι Ἰώνων οὐκ ἄγουσιν Ἀπατούρια· καὶ οὗτοι κατὰ φόνου τινὰ σκῆψιν, Her. 1, 147, vgl. 6, 11; ἀπόρων ἐστὶ καὶ ἀμηχάνων καὶ τούτων πονηρῶν, οἵτινες ἐθέλουσιν, Xen. An. 5, 2, 21. Bes. ist καὶ ταῦτα eine geläufige Verbindung, und noch dazu, od. mit einem ganzen Satze durch da doch, obschon zu übersetzen, ἥτις τοιαῦτα τὴν τεκοῦσαν ὕβρισεν, καὶ ταῦτα τηλικοῦτος, u. noch dazu in diesem Alter, Soph. El. 614; Ὅμηρος οὔτε ἰχθύσιν αὐτοὺς ἑστιᾷ καὶ ταῦτα ἐπὶ θαλάττῃ ἐν Ἑλλησπόντῳ ὄντας, obschon sie doch am Meere sind, Plat. Rep. III, 404 b; vgl. Xen. An. 1, 4, 12; Μένωνα δὲ οὐκ ἐζήτει, καὶ ταῦτα παρὰ Ἀριαίου ὤν, 2, 4, 15, eigtl. und dies that er, obgleich er vom Ariäos kam; Cyr. 2, 2, 12; auch nach dem partic., νῦν γοῦν, ἔφη, ἐπεχείρησας, οὐδὲν ὢν καὶ ταῦτα, dennoch, Plat. Rep. I, 341 c. Vgl. noch Aesch. Eum. 864 Prom. 951; – Καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα, das wäre denn nun das, schließt eine längere Untersuchung ab, das mag denn sein, genug davon, Ar. Plut. 8; Plat. – Anders ist Ἀγίας καὶ Σωκράτης καὶ τούτω ἀπεθανέτην, auch diese, wie et hi, et ipsi, sie wurden ebenfalls hingerichtet, Xen. An. 2, 6, 30, vgl. Krüger zu 1, 10, 18; ταῦτα δὲ ποιῶν καὶ οὗτος ἀποθνήσκει, Hell. 6, 4, 34. – e) in der Antwort ist τοῦτο, ταῦτα, sc. ἔστι, dies ist so, so viel, wie ja, ἐὰν δέῃ μάχεσθαι, ἆρ' οὐ πλουσίοις ἀνδράσι μαχοῦνται –; ναὶ τοῦτό γε, Plat. Rep. IV, 422 b; ἀλλ' εἰσίωμεν. – Ταῦτά γε, νῦν εἴπερ δοκεῖ, Ar. Vesp. 1008. – f) τοῦτο geht oft auf einen ganzen Satz, der gew. mit ὅτι ausgedrückt ist, oder mit dem acc. c. inf., τοῦτο γιγνώσκεις, ὅτι ὀργῆς νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ λόγοι; Aesch. Prom. 377; ἀτὰρ φράσον μοι τοῦτο, πόσον τι πλῆθος ἦν νεῶν, Pers. 325; δέονται δέ σου καὶ τοῦτο, παραγενόμενον πεῖραν λαβεῖν, Xen. An. 6, 4, 33; ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου τοῦτο ἐγένετο, ἐμὲ τεθνάναι δή, Plat. Apol. 38 c; vgl. Soph. 234 b, οὐκοῦν τόν γ' ὑπισχνούμενον δυνατὸν εἶναι μιᾷ τέχνῃ πάντα ποιεῖν γιγνώσκομέν που τοῦτο ὅτι δυνατὸς ἔσται; oft bei Xen., vgl. An. 2, 6, 18. 3, 1, 7. 5, 7, 7; τοῦτο πάνυ χαλεπῶς φέρω, εἰ – Cyr. 5, 5, 12. – g) wenn auch gewöhnlich in Verbindungen, wie dieses ist die Ursache, αὕτη τούτου αἰτία, Plat. Prot. 323 a, gesagt wird, sich also οὗτος nach dem folgenden Prädikatssubstantivum im Genus richtet, so findet sich doch auch im Griechischen, wie bei uns, τοῦτο nicht bloß so, daß das Substantiv als eine Erklärung nachgesetzt wird, wie Xen. An. 4, 6, 3, τοῦτό γε δὴ μόνον διάφορον ἐν τῇ πορείᾳ ἐγένετο, ἡ τοῦ ἡγεμόνος κάκωσις καὶ ἀμέλεια, nämlich die Mißhandlung, womit man Od. 1, 159 vergleichen kann, τούτοισιν μὲν ταῦτα μέλει, κίθαρις καὶ ἀοιδή, u. ταυτὶ γὰρ ἔγωγε ἀκούω Περικλέα πεποιηκέναι Ἀθηναίους ἀργοὺς καὶ δειλοὺς καὶ φιλαργύρους, Plat. Gorg. 515 e, Rep. III, 407 a, sondern auch unmittelbar neben einander stehend, τοῦτό γε θάνατος ὀνομάζεται, Phaed. 67 d, u. oft bei Plat. Aehnlich καὶ τοῦτο κίνδυνος, Xen. An. 7, 7, 31, auch das ist zu fürchten, wenn man nicht τοῦτο für den acc. erklären will, in dieser Beziehung ist zu fürchten; denn – h) τοῦτο u. ταῦτα stehen auch für διὰ τοῦτο, wie man es gew. erkl., oder als accus. abs., in dieser Beziehung, in dieser Rücksicht, deshalb, καὶ μὴν μάλιστα τοῦτ' ἀφικόμην, ὅπως εὖ πράξαιμί τι, Soph. O. R. 1005; vgl. Eur. Andr. 212 I. T. 939; so ταῦτ' ἄρα, ταῦτ' οὖν, Ar. Pax 406 Av. 120; ἀλλ' αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν ἥκω, Plat. Prot. 310 e; ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν ἴω, Conv. 174 a; vgl. Xen. Cyr. 1, 4, 27, der An. 4, 1, 21 sogar verbindet ταῦτα ἐγὼ ἔσπευδον καὶ διὰ τοῦτό σε οὐχ ὑπέμενον. – i) τοῦτ' ἐκεῖνο, s. ἐκεῖνος u. vgl. damit τοῦτ' ἐκεῖ, grade damals, Eur. Ion 566; τοῦτ' αὐτό, grade dies, τοῦτ' αὐτό, πρέσβυ, τοῦτό μ' εἰσαεὶ φοβεῖ, Soph. O. R. 1013; u. eben so mit wiederholtem οὗτος, τοῦτ' αὔτ' ἔχρῃζον τοῦτό σου μαθεῖν, Tr. 407. – k) τοῦτο μέν – τοῦτο δέ, wie τὸ μέν – τὸ δέ bilden coordinirte Sätze, theils – theils, Her. u. A.; auch mit anderen Abweichungen, wie το ῦτο μέν – ἔπειτα δέ, Soph. Ant. 61, τοῦτο μέν – εἶτα, Ai. 672 O. C. 441, τοῦτο μέν – τοῦτ' αὖθις, Ant. 165. – Ταύτῃ s. besonders.

Greek (Liddell-Scott)

οὗτος: αὕτη, τοῦτο, γεν. τούτου, ταύτης, τούτου, κτλ.· τὸ δυϊκ. θηλ. οὐδέποτε παρ’ Ἀττ., ἴδε, ὁ, ἡ, τό, ἐν ἀρχ.: ― δεικτικ. ἀντωνυμ. συνήθης ἀπὸ τοῦ Ὁμ. καὶ ἐφεξῆς. Α. ΑΡΧΗ αὐτῆς καὶ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ: οὗτος, αὕτη, τοῦτο πιθ. παρήχθησαν ἐκ συνδυασμοῦ τῆς δεικτ. ἀντωνυμ. ὁ, ἡ, τὸ μετὰ τῆς καταλήξ. -υτος, ὡς ἡ ἰσοδύναμος ὅδε προέκυψεν ἐκ τοῦ ὁ, ἡ, τὸ καὶ τῆς καταλήξ. -δε· (οὕτω καὶ τὰ τοιοῦτος, τοσοῦτος, τηλικοῦτος, τημοῦτος, τυννοῦτος, ἐσχηματίσθησαν ἐκ τοῦ τοῖος, τόσος, τηλίκος, τῆμος, τυννὸς μετὰ τῆς καταλήξεως -υτος· ― ἐπειδή, ἂν αἱ ἀντωνυμ. αὗται ἦσαν σύνθετοι μετὰ τῆς ἀντωνυμ. οὗτος, τὸ τηλικοῦτος θὰ ἦτο τηλιχοῦτος). Παρ’ Ἴωσι παρενετίθετο ε πρὸ τῶν ἐν τῇ κλίσει γραμματικῶν καταλήξεων τουτέου, τουτέων, κλ.· ἡ δὲ Δωρ. ὀνομ. πληθ. (κατὰ τὸν Ἀπολλών. π. Συντάξ. 111) ἦτο τοῦτοι, ταῦται, ὡς τοί, ταὶ ἀντὶ οἱ, αἱ. Παρ’ Ἀττ. (εἰ καὶ οὐδέποτε παρὰ τοῖς Τραγ., ἴδε ἐν λ. νυνὶ) οὗτος συχνάκις ἐπετείνετο διὰ τοῦ δεικτικοῦ προσχηματισμοῦ -ί, οὑτοσί, αὑτ˘ηί τουτί, γεν. τουτουί, δοτικ. τουτ˘ῳί αἰτ. τουτονί· ὀνομ. πληθ. οὑτοιί, οὐδ. ταυτί, κτλ., «τοῦτος ἐδῶ», Λατ. hicce ἢ hice, Γαλλ. celui-ci· ― ἐνίοτε μόριόν τι παρεμβάλλεται μεταξὺ τῆς ἀντωνυμίας καὶ τοῦ -ί, ὡς, αὑτηγὶ ἀντὶ αὑτηίγε Ἀριστοφ. Ἀχ. 784· τουτογί, λέγεται... τουτογὶ ὁ αὐτ. ἐν Σφ. 781, Ὄρν. 894, κ. ἀλλ.· ταυταγὶ ἀντὶ ταυτί γε, ὁ αὐτ. ἐν Ἱππ. 492, Εἰρ. 1057, κ. ἀλλ.· τουτοδὶ ἀντὶ τουτὶ δέ, ὁ αὐτ. ἐν Πλ. 227· τουτουμενὶ ἀντὶ τουτουὶ μὲν ὁ αὐτ. ἐν Βατρ. 965· οὕτω, τηνδεδί, νυνγαρί, νυνδὶ ἀντὶ τηνδὶ δέ, νυνὶ γάρ, νυνὶ δέ, ἴδε Elmsl. εἰς Ἀριστοφ. Ἀχ. 784, Δινδ. εἰς Ἀριστοφ. Ὄρν. 18. Ἐν τοῖς Ἀντιγράφοις ἐνίοτε προστίθεται ν ἐφελκυστικὸν εἰς τοὺς τύπους οὑτοσίν, οὑτωσίν, ὅπερ εἶναι ἐπ’ ἴσης ἐσφαλμένον ὅσον καὶ τὸ νυνὶν ἀντὶ νυνί. [Τὸ ι τοῦτο εἶναι ἀείποτε μακρόν· μακρὸν δὲ φωνῆεν ἢ δίφθογγος πρὸ αὐτοῦ θεωροῦνται βραχέα, οἷον αὑτηί, τουτωὶ, αὑτοῐὶ Ἀριστοφ. Νεφέλ. 201, Πλ. 44, Ἀχ. 40, κτλ.]. Β. ΧΡΗΣΙΣ ὡς πρὸς τὴν μετὰ τοῦ δεικνυομένου συντακτικὴν ΣΥΜΦΩΝΙΑΝ. Οὗτος συχνάκις κεῖται ὡς ἀντωνυμικὸν οὐσιαστικόν, ὡς τὸ Λατ. hic· ἐντεῦθεν τὸ οὐδ. συντάσσεται μετὰ γενικῆς, κατὰ τοῦτο τῆς ἀκροπόλιος Ἡρόδ. 1. 84· ἐλθεῖν εἰς τοῦτο ὕβρεως, μανίας, κλ., Δημ. 51. 1, κτλ.· ― ἀλλ’ ὡσαύτως ἐξ ἴσου συχνάκις ὡς ἐπίθ., ὅτε τὸ προσδιοριζόμενον οὐσιατ. συνήθως λαμβάνει τὸ ἄρθρον, οὗτος ὁ ἀνὴρ ἢ ὁ ἀνὴρ οὗτος· ἐπὶ κυρίων ὀνομάτων οἱ παλαιοὶ ἔλεγον: ὁ Τίμων οὗτος ἢ Τίμων οὑτοσί, οὐδέποτε Τ. οὗτος, Cobet. V. LL. σελ. 229. ― Ἀλλὰ τὸ ἄρθρον παραλείπεται, 1) παρ’ Ἐπικ. ποιηταῖς, οἵτινες μάλιστα οὐδόλως ἐχρῶντο τῷ ἄρθρῳ, οὗτος ἀνὴρ Ἰλ. Ξ. 471, Ὀδ. Α. 406, κτλ.· σπανίως παρὰ τοῖς Ἀττ. ποιηταῖς, Αἰσχύλ. Πέρσ. 122, 495. 2) ὅταν τὸ οὐσιαστικὸν εἶναι οὕτως ὡρισμένον, ὥστε τὸ ἄρθρον δὲν εἶναι ἀναγκαῖον, ἐς γῆν ταύτην... ἥντινα νῦν Σκύθαι νέμουσιν Ἡρόδ. 4. 8· ταύτας ἃς οἱ πατέρες παρέδοσαν μελέτας Θουκ. 1. 85, πρβλ. Πλάτ. Πολ. 449D, κλ.· πατὴρ οὗτος σός, ὃν θρηνεῖς ἀεὶ Σοφ. Ἠλ. 530. 3) ὅταν τὸ οὗτος ἔχῃ τοπικὴν ἔννοιαν = ἐνταῦθα, ἴδε κατωτ. Γ. Ι. 5. 4) ὅταν τὸ ὄνομα, πρὸς ὃ τὸ οὗτος συμφωνεῖ, τίθηται ὡς κατηγορούμενον αὐτοῦ, αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασις Σοφ. Φιλ. 1034· δικαστοῦ αὕτη ἀρετή [ἐστι] Πλάτ. Ἀπολ. 18Α· ― ἡ ἐξαίρεσις αὕτη ἐκτείνεται εἰς περιστάσεις, καθ’ ἃς τὸ κατηγορούμενον δὲν εἶναι τοσοῦτον σαφῶς κεχωρισμένον ἀπὸ τοῦ ὑποκειμένου, οἷον, αἰτίαι μὲν αὗται προσγεγένηντο, αὗται ἦσαν αἱ αἰτίαι, αἵτινες προσέτι ἠγέρθησαν, Θουκ. 1. 66· ταύτην φήμην παρέδοσαν, αὕτη ἦτο ἡ φήμη, ἣν ..., Πλάτ. Φίληβ. 16C· συχνάκις μετὰ ὑπερθ., κίνησις αὕτη μεγίστη δὴ ... ἐγένετο, αὕτη ἦτο φανερῶς ἡ μεγίστη κίνησις ἥτις..., Θουκ. 1. 1, πρβλ. 55. 98., 3. 113., 6. 31. 5) πρὸς ἐκδήλωσιν περιφρονήσεως, οὗτος ἀνὴρ Πλάτ. Γοργ. 467C, κτλ., ἴδε Stallb. ἐν τόπῳ. ΙΙ. ἂν καὶ ἡ ἀντωνυμία οὗτος παρ’ Ἕλλησι συνήθως συμφωνεῖ πρὸς τὸ ὄνομα τὸ ἐνέχον τύπον κατηγορουμένου, ὅμως οὐχὶ σπανίως εὑρίσκομεν αὐτὴν κατ’ οὐδ. γένος, μανία δὲ καὶ τοῦτ’ ἐστὶ Εὐρ. Βάκχ. 305· τοῦτο γάρ εἰσι... εὔθυναι Δημ. 367, 2, κτλ.· καὶ ἐν τῷ πληθυντ., οὐκ ἔστι ταῦτα ἀρχὴ Αἰσχίν. 55. 34· ταῦτ’ ἐστὶν ὁ προδότης ὁ αὐτ. 50. 28· ― οὕτω μετ’ ἐπεξηγητικῆς προτάσεως, τοῦτο γάρ ἐστιν ὁ συκοφάντης, αἰτιάσασθαι μὲν πάντα ἐξελέγξαι δὲ μηδὲν Δημ. 1309. 12. 2) οὕτω καὶ μετ’ οὐσιαστικοῦ ἐκ παραλλήλου πρὸς ἐπεξήγησιν, τούτοισιν μὲν ταῦτα μέλει, κίθαρις καὶ ἀοιδὴ Ὀδ. Α. 159· τούτου τιμῶμαι, ἐν πρυτανείῳ σιτήσεως Πλάτ. Ἀπολ. 37Α, πρβλ. Εὐρ. Ἀποσπ. 325. 3, κτλ. 3) τὸ οὐδέτ. ὡσαύτως δύναται νὰ προσδιορίζῃ ἀρσ. ἢ θηλ. ὄνομα, καρπὸν φορέει κυάμῳ ἴσον· τοῦτ’ ἐπεὰν γένηται πέπον κτλ., Ἡρόδ. 4. 23, πρβλ. Ἀν. 1. 5, 10, κτλ. 4) τὸ οὐδ. ὡσαύτως εἶναι ἐν χρήσει ἐπὶ προσώπων περιφρονητικῶς, μελιτοπῶλαι καὶ τυροπῶλαι· τοῦτο δ’ εἰς ἕν ἐστι συγκεκυφὸς Ἀριστοφ. Ἱππ. 854· οὐκ Ἰοφῶν ζῇ; ― τοῦτο γάρ τοι καὶ μόνον ἔτ’ ἔστι λοιπὸν ἀγαθὸν ὁ αὐτ. ἐν Βατρ. 73, πρβλ. Πλάτ. Νόμ. 711Α. ΙΙΙ. μετ’ ἀντωνυμιῶν, 1) προσωπικῶν, οὗτος σύ, ἐπὶ τοπικῆς σημασίας, ἴδε κατωτ. Γ. Ι. 5· ― ὡσαύτως ὡς κατηγορούμ., εἰ γὰρ οὗτος εἶ, ὅν φησιν Σοφ. Ο. Τ. 1180· ἴδε κατωτ. 2. 2) ἐρωτηματικῶν, τί τοῦτ’ ἔλεξας; ὁ αὐτ. ἐν Φιλ. 1172, πρβλ. Ἀντιγ. 7· ποίοισι τούτοις; ἀντὶ ποῖά ἐστι ταῦτα οἷς [ἔχεις ἐλπίδα]; ὁ αὐτ. ἐν Ο. Κ. 388, πρβλ. Ἀντιγ. 1049. 3) ἀναφορικῶν, ἐπὶ τοπικῆς σημασίας (ἴδε κατωτ. Γ. Ι. 5), ὅντινα τοῦτον ἄγει, ὃν φέρει ἐδῶ, Ἰλ. Λ. 612, πρβλ. Ὀδ. Υ. 377, Πλάτ. Φαίδων 61C. 4) κτητικῶν, πατὴρ οὗτος σός, οὗτος ὁ ἰδικός σου πατήρ, Σοφ. Ἠλ. 530, πρβλ. Ξεν. Κύρ. 7. 3, 30. 5) δεικτικῶν, οὗτος ἐκεῖνος, ὃν σὺ ζητεῖς, ἔνθα τὸ κατηγορ. εἶναι ἐκεῖνος, Ἡρόδ. 1. 32· τοῦτ’ ἔστ’ ἐκεῖνο Εὐρ. Ἑλ. 622, πρβλ. Ὀρ. 104· αὐτὸ τοῦτο, ἴδε αὐτὸς Ι. 7· ― οὗτος ὁ αὐτός, αὐτὸς οὗτος, ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, Σοφ. Φ. 128. 6) ἄλλος τις οὗτος, ἄλλος αὐτὸς ἐδῶ, Ὀδ. Υ. 380. IV. μετ’ ἀριθμ., τέθνηκε ταῦτα τρία ἔτη, Λατ. ante hos tres annes, πρὸ τριῶν ἤδη ἐτῶν, Λυσ. 109. 12· [στρατείαν] ἑνδέκατον μῆνα τουτονὶ ποιεῖται, ἐπὶ ἕνδεκα ἤδη μῆνας, Δημ. 90. 11, πρβλ. 29. 22. ΣΗΜΑΣΙΑ καὶ ΙΔΙΩΜΑΤΙΚΑΙ ΧΡΗΣΕΙΣ: Ι. τὸ οὗτος δεικνύει τὸ πλησιέστερον κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸ ἐκεῖνος, ὅπερ δεικνύει τὸ ἀπώτερον, ταῦτα, ὡς τὰ ἐνταῦθα, τὰ περὶ ἡμᾶς πράγματα, τὰ γήϊνα, Heind. εἰς Πλάτ. Φαίδ. 75Ε, πρβλ. ὅδε ἐν ἀρχῇ· ― ἀλλὰ τὸ οὗτος ἐνίοτε σημαίνει οὐχὶ τὸ πράγματι πλησιέστατον ἀλλὰ τὸ σπουδαιότατον, δεῖ... τὸ βέλτιστον ἀεί, μὴ τὸ ῥᾶστον λέγειν· ἐπὶ ἐκεῖνο μὲν γὰρ ἡ φύσις αὐτὴ βαδιεῖται, ἐπὶ τοῦτο δὲ κτλ. Δημ. 108, 1, πρβλ. 1229. 3., 1233. 17. 2) ὅταν ἐκ δύο πραγμάτων τὸ μὲν προηγῆται τὸ δὲ ἕπηται, τὸ μὲν ὅδε κυρίως ἀναφέρεται εἰς τὸ ἑπόμενον, τὸ δὲ οὗτος εἰς τὸ προηγούμενον, οὐκ ἔστι σοι ταῦτ’, ἀλλά σοι τάδ’ ἔστι Σοφ. Ο. Κ. 787, πρβλ. ὅδε ΙΙΙ. 2· ― συχνάκις ὅμως ὅπου δὲν εἶναι δύο τὰ δεικνυόμενα, τὸ οὗτος ἀναφέρεται εἰς τὰ ἑπόμενα, Ἰλ. Ν. 377, Ὀδ. Β. 306, κτλ.· οὔκουν... τοῦτο γινώσκεις, ὅτι...; Αἰσχύλ. Πρ. 377, κτλ.· ἴδε ὅδε ΙΙΙ. 2. 3) οὕτω τὸ οὗτος κεῖται μετ’ ἐμφάσεως, συνήθως ἐπὶ καταφρονήσεως, ἐνῷ τὸ ἐκεῖνος (ὡς τὸ Λατ. ille) δηλοῖ ἔπαινον καὶ δόξαν, ὁ παντ’ ἄναλκις οὗτος, δηλ. ὁ Αἴγισθος, Σοφ. Ἠλ. 301· τούτους τοὺς πολυτελεῖς χιτῶνας, δηλ. τοὺς τῶν Περσῶν, Ξεν. Ἀν. 1. 5, 8· τούτους τοὺς συκοφάντας Πλάτ. Κρίτων 45Α· οὕτως ὁ Δημ. ἐν τῷ περὶ τοῦ στεφάνου χρῆται τῷ οὗτος ἐπὶ τοῦ Αἰσχίνου, τὸ δὲ ἐκεῖνος ἐπὶ τοῦ Φιλίππου· - ἀλλ’ ἐνίοτε οὐχὶ περιφρονητικῶς, οἱ τὰς τελετὰς ... οὗτοι καταστήσαντες Πλάτ. Φαίδων 69C. 4) οὕτως ἐν τῇ δικανικῇ γλώσσῃ τῶν Ἀττικῶν τὸ οὗτος συνήθως λέγεται ἐπὶ τοῦ ἀντιδίκου εἴτε κατηγόρου εἴτε κατηγορουμένου, ἐν ᾧ παρὰ Λατίνοις τὸ hic ἐλέγετο ἐπὶ τοῦ πελάτου, τὸ δὲ iste ἐπὶ τοῦ ἀντιδίκου, Wolf εἰς Λεπτίν. 459. 7· οὕτως ἐν τοῖς πολιτικοῖς λόγοις τοῦ Δημοσθένους οὗτοι εἶναι ἡ ἐναντία μερίς, 40. 7 καὶ 10., 91. 24, κτλ.· ἀλλ’ ἐν τοῖς δικανικοῖς λόγοις οὗτοι συχνάκις εἶναι οἱ δικασταί, τὸ δικαστήριον, 558. 25., 958. 27. 5) συχνάκις ἔχει σχεδὸν ἐπιρρηματικὴν δύναμιν (πρβλ. ὅδε ἐν ἀρχ.), τίς δ’ οὗτος κατὰ νῆας ... ἔρχεαι; τὶς εἶσαι σὺ ἐδῶ ὅστις ἔρχεσαι...; Ἰλ. Κ. 82· συχν. παρ. Ἀττ., τὶς οὑτοσί; τὶς εἶναι οὗτος ἐδῶ; Ἀριστοφ. Ἀχ. 1048, ἔνθα ἴδε Elmsl.· πολλὰ ὁρῶ ταῦτα πρόβατα, βλέπω πολλὰ πρόβατα ἐδῶ, Ξεν. Ἀν. 3. 5, 9· - μετ’ ἀντων. β΄ προσ., οὗτος σύ, Λατ. heus tu! ἔ, σύ! σύ, αὐτοῦ! Σοφ. Ο. Τ. 532, 1121, Εὐρ. Ἑκ. 1280, κτλ.· καὶ ἀκολούθως μόνον τὸ οὗτος ὡς κλητικ., οὗτος, τί ποιεῖς; Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 911, πρβλ. Σοφ. Αἴ. 71, Εὐρ. Ἄλκ. 773, Ἀριστοφ. Ἱππ. 240, Νεφ. 220, κ. ἀλλ.· μετὰ κυρ. ὀνόματος, ὦ οὗτος, Αἶαν Σοφ. Αἴ. 89· ὦ οὗτος οὗτος, Οἰδίπους, ὁ αὐτ. ἐν Ο. Κ. 1627, πρβλ. Ἀριστοφ. Σφ. 1364· - τὸ θηλ. εἶναι σπανιώτερον, αὕτη Εὐρ. Μήδ. 922· αὕτη σὺ Ἀριστοφ. Θεσμ. 610. - Ἡ φράσις αὕτη ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ὑπονοεῖ ἀγανάκτησιν, ἀνυπομονησίαν ἢ περιφρόνησιν: - οὕτω, οὗτος ἀνήρ ἀντὶ ἐγώ, Ὀδ. Β. 20· οὑτοσὶ ἀνήρ, ἀντὶ σύ, Πλάτ. Γοργ. 489Β, πρβλ. 467Β. ΙΙ. ἁπλῶς ὡς δεικτικὸν τοῦ ὅς, Σοφ. Ο. Τ. 1180, κτλ.· ὡσαύτως συχν. ἐν ἀποδόσει, ἅ γ’ ἔλαβες, ... μεθεῖναι ταῦτα ὁ αὐτ. ἐν Φ. 1247, πρβλ. 1319, Ἀντ. 182, 203, Πλάτ. Γοργ. 469C. ΙΙΙ. = τοιοῦτος, οὗτος ἐγὼ ταχύτατι! Πινδ. Ο. 4. 38. IV. μετὰ παρένθεσιν τὸ ὑποκείμενον χάριν ἐμφάσεως ἐπαναλαμβάνεται ἐκ νέου διὰ τοῦ οὕτος, οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Ἀριστέης..., οὐδὲ οὗτος προσωτέρω ... ἔφησε ἀπικέσθαι Ἡρόρ. 4. 16, πρβλ. 81., 1. 146, Πλάτ. Φαίδων 107D, κτλ. V. καὶ οὗτος, ὡσαύτως προστίθεται πρὸς ἐνίσχυσιν προηγηθείσης λέξεως, ξυνεστῶτες ... ναυτικῷ ἀγῶνι, καὶ τούτῳ πρὸς Ἀθηναίους Θουκ. 4. 55, πρβλ. Ἡρόδ. 1. 147., 6. 11, κτλ.· ἴδε κατωτ. IX. 2. VI. ἐπαναλαμβάνεται δὶς ὅπου παρ’ ἡμῖν θὰ ἐτίθετο ἀντὶ ἐπαναλήψεως τῆς δεικτικῆς ἡ ἀντων. αὐτός, τοῖσιν τούτου τοῦτον μέλεσιν .. κελαδοῦντες Ἀριστοφ. Βάτρ. 1526, πρβλ. Πλάτ. Λάχ. 200D. VII. παραλείπεται, 1) πρὸ τοῦ ἀναφορ., εὐδαίμονες οἷσι κακῶν ἄγευστος αἰὼν (ὡς παρ’ Ὁρατίῳ, felices ..., quos irrupta tenet copula), Σοφ. Ἀντ. 582, πρβλ. Ὀδ. Ω. 286, Ξεν. Ἀν. 3. 2, 29, κτλ. 2) ἐν ταῖς φράσεσι σημεῖον δέ, τεκμήριον δέ, κτλ.· ἴδε σημεῖον ΙΙ. 1, τεκμήριον Ι. 2. VIII. τὸ ταῦτα κεῖται ἐν ἰδιαιτέραις φράσεσι, 1) ταῦτ’, ὦ δέσποτα, μάλιστα, κύριε (ὅ ἐστι ταῦτά ἐστι, ταῦτα δράσω, κτλ.), Ἀριστοφ. Εἰρ. 275, πρβλ. Ἱππ. 111· οὕτω, ταῦτα δὴ ὁ αὐτ. ἐν Ἀχ. 815, ἔνθα ἴδε Elmsl.· ταῦτά νυν ὁ αὐτ. ἐν Σφ. 1008· οὕτω καί, ἦν ταῦτα, μάλιστα, ἀληθῶς, βεβαίως, Λατ. uta, Walck. Φοίν. 420 (417). 2) ταῦτα μὲν δὴ ὑπάρξει, τοῦτο γενήσεται, Heind. εἰς Πλάτ. Φαίδωνα 78Α. 3) καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα, Λατ. haec hactenus, συχν. παρ’ Ἀττ., ὡς Πλάτ. Συμπ. 220C. IX. Ἐπιρρημ. χρήσεις: 1) διὰ ταῦτα, διό, ὅθεν, διὰ τοῦτο συχν. παρ’ Ἀττ. κτλ.· ὡσαύτως πρὸς ταῦτα, οὕτω λοιπόν, λοιπόν, κυρίως ἐν χρήσει ἐπὶ περιφρονήσεως μετ’ ἀγανακτήσεως, πρὸς ταῦτα ῥιπτέσθω μὲν αἰθαλοῦσσα φλὸξ Αἰσχύλ. Πρ. 992, 1043, Σοφ. Αἴ. 974, 1115, 1313, Ο. Τ. 426, Ο. Κ. 455, κτλ.· ἴδε Cobet. N. LL. σ. 270 - οὕτω καὶ ταῦτα ἀπολ., λοιπόν, Ἰλ. Λ. 694· ταῦτ’ ἄρα Ἀριστοφ. Ἀχ. 90, Νεφ. 319, 335, 394, Πλάτ., κτλ., πρβλ. Schneid εἰς Ξεν. Συμπ. 4. 55· ταῦτα δὴ Αἰσχύλ. Πέρσ. 159, Πλάτ. Συμπ. 174Α· ταῦτ’ οὖν Σοφ. Τρ. 550, Ἀριστοφ. Σφ. 1358, κτλ.· - τὸ τοῦτο εἶναι σπάνιον ἐπὶ ταύτης τῆς σημασίας, τοῦτ’ ἀφικόμην, ὅπως ... εὖ πράξαιμί τι Σοφ. Ο. Τ. 1005· αὐτὸ τοῦτο, αὐτὰ ταῦτα, δι’ αὐτὸν τοῦτον τὸν λόγον, Πλάτ. Συμπ. 204Α, Πρωτ. 310Ε, κτλ. 2) καὶ ταῦτα, δι’ οὐ προστίθεται ἰδιαιτέρα τις περίπτωσις, ἥτις καθίστησι τὸ λεχθὲν πολλῷ ἰσχυρότερον καὶ σοβαρώτερον, καὶ μάλιστα ..., Λατ. et hoc, ἄνδρα γενναῖον θανεῖν, καὶ ταῦτα πρὸς γυναικὸς Αἰσχύλ. Εὐμ. 627· ἀλλὰ κατὰ τὸ πλεῖστον μετὰ μετοχ. ὅς γ’ ἐξέλυσας ἄστυ …, καὶ ταῦθ’ ὑφ’ ἡμῶν οὐδὲν ἐξειδὼς πλέον Σοφ. Ο. Τ. 37, πρβλ. Ἀριστοφ. Βάτρ. 704, Πλάτ. Φαῖδρ. 241Ε, κτλ.· ἢ παραλειπομένης τὴς μετοχ., ἥτις ..., τὴν τεκοῦσαν ὕβρισας, καὶ ταῦτα τηλικοῦτος (ἐξυπακ. οὖσα) Σοφ. Ἠλ. 613· οὕτω, καὶ ταῦτα μέντοι Πλάτ. Ἐρυξ. 400Β· - σπανίως τίθεται μετὰ τὴν λέξιν ἣν ἐπιτείνει, νῦν γοῦν, ἔφη, ἐπεχείρησας, οὐδὲν ὤν καὶ ταῦτα ὁ αὐτ. ἐν Πολ. 341C. πρβλ. Διόδ. Κωμ. ἐν Ἀδήλ. 1· ἴδε ἀνωτ. V. 3) τοῦτο μέν..., τοῦτο δέ..., τὸ μέν..., τὸ δέ..., ἐν μέρει μέν..., ἐν μέρει δέ..., λίαν συχνὸν παρ’ Ἡρόδ., ὡς 1. 161, κτλ.· τὸ τοῦτο μὲν ἐνίοτε ἀκολουθεῖται ὑπὸ μόνου τοῦ δέ, ὁ αὐτ. 4. 76, Σοφ. Αἴ. 670, Ο. Κ. 440· ὑπὸ τοῦ δὲ δή, Ἡρόδ. 3. 108· ὑπὸ τοῦ δὲ αὖ, 7. 176· ὑπὸ τοῦ μετὰ δέ, 6. 125· ὑπὸ τοῦ ἔπειτα δέ, Σοφ. Ἀντ. 61· ὑπὸ τοῦ ἀλλά, Δημ. 597. 7· ὑπὸ τοῦ εἶτα, Σοφ. Φ. 1345· ὑπὸ τοῦ τοῦτ’ αὖθις, ὁ αὐτ. ἐν Ἀντ. 165. 4) δοτ. θηλ. ταύτη, α) ἐπὶ τοῦ τόπου τούτου, ἐνταῦθα, ταύτῃ μέν..., τῇδε δ’ αὖ ..., ὁ αὐτ. ἐν Φ. 1331· ἀλλ’ ἐὰν ταύτῃ γε νικᾷ ταυτηί πεπλήξεται Ἀριστοφ. Ἱππ. 272, πρβλ. Θεσμ. 1221. β) ἐν τούτῳ, κατὰ τοῦτο, Ἀριστοφ. Πλ. 572, Ξεν. Ἱέρων 7, 12, κτλ. γ) κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον, οὕτως, Αἰσχύλ. Πρ. 189, Σοφ. Ο. Κ. 1300, κτλ.· οὐ … ταῦτ’ ἐστί πω ταύτῃ Ἀριστοφ. Ἱππ. 843· ἀλλ’ οὔτι ταύτῃ ταῦτα Εὐρ. Μήδ. 365, πρβλ. Αἰσχύλ. Πρ. 511· ὡς δεικτικὸν εἰς ὃ ἀναφέρεται τὸ ὥσπερ, Πλάτ. Πολ. 330C· τὸ ὅπῃ, Ξεν. Κύρ. 8. 3, 2· - οὕτω τε καὶ ταύτῃ γίγνεσθαι Πλάτ. Νόμ. 681D· καὶ οὕτω καὶ ταύτῃ ἄν ἔχοι ὁ αὐτ. 714D· ταύτῃ καλεῖσθαι, κτλ., ὡς τὸ οὕτω κ., Σχόλ. Πλάτ. σ. 50 Ruhnk· ἐχρῆν οὖν ταύτῃ καθαιρεῖν καὶ ἀπευωνίζειν τὴν δυναστείαν Λουκ. Νιγρ. 23. 6) ἐκ τούτου ἢ τούτων, μετὰ ταῦτα, Ξεν. Ἑλλ. 3. 1, 6, Οἰκ. 2. 1· λοιπόν, ἑπομένως, ὁ αὐτ. ἐν Ἀν. 3. 3, 5. 7) ἐν τούτῳ, «ὡς τόσον», Θουκ. 1. 37., 2. 8, Πλάτ., κτλ. β) ἐν τῷ μεταξύ, «ἐν τούτοις», Θουκ. 7. 30, Ξεν. Ἀπομν. 2. 1, 27. 8) πρὸς τούτοις, προσέτι, Ἡρόδ. 2. 51, Πλάτ. Πρωτ. 326Α, Ξεν. Ἀπομν. 2. 4, 4, Ἀριστοφ. Πλ. 540.

French (Bailly abrégé)

αὕτη, τοῦτο;
gén. τούτου, ταύτης, τούτου, etc.
plur. οὗτοι, αὗται, ταῦτα, gén. τούτων pour les 3 genres ; dat. τούτοις, ταύταις, τούτοις, etc.
duel nom.-acc. att. τούτω pour les 3 genres ; gén.-dat. τούτοιν pour les 3 genres;
pron. et adj. démonstr.
celui-ci, celle-ci, ceci ; ce, cet, cette;
A. Construct. : οὗτος s’emploie;
I. abs., au sens d’un pron. démonstr. celui-ci, celle-ci, ceci ; lui, elle, cela, HOM, ATT ; particul. au neutre sg. ou plur. : τοῦτο τῆς ἀγνοίας ATT ce degré d’ignorance ; ἔστι δὲ τοῦτο τυραννίς PLAT voilà ce qu’est la tyrannie ; dans le dialogue, abs. ταῦτα, ταῦτά γε, précisément (cf. fr. c’est cela) ; dans certaines locut. πρὸς τούτοις, outre cela, en outre;
II. adj., avec un subst. accompagné de l’art. οὗτος précédant ou suivant les deux : οὗτος ὁ σοφός SOPH l’homme qui sait et que voici ; τοῦ λόγου τούτου SOPH de cette parole. L’art. est omis en poésie : οὗτος ἀνήρ IL, OD l’homme que voici ; τοῦτ’ ἔπος ESCHL cette parole ; ou lorsque le subst. est déterminé par une propos. relat. : πατὴρ οὗτος σός, ὃν θρηνεῖς ἀεί SOPH ton père, celui que tu pleures toujours ; ou lorsque le subst. est attribut (οὗτος, au lieu de rester neutre, se construisant au genre de ce subst.) : ταύτην, ἔφη, γνώμην ἔχω ἔγωγε XÉN voilà, dit-il, mon avis (pour τοῦτο, ἔφη, γνώμην ἔχω ἔγ.) ; avec un pron. : οὗτος συ SOPH toi là, πατὴρ οὗτος σός SOPH ton illustre père (dont tu parles sans cesse);
B. οὗτος, employé par opp. à ἐκεῖνος, se rapporte d’ord. à l’objet le plus proche, ἐκεῖνος à l’objet le plus éloigné ; p. suite, sert à désigner les choses présentes : ταῦτα ATT les choses de ce monde ; p. oppos. à ὅδε, se rapporte dans Homère au plus éloigné, ὅδε au plus proche ; chez les Att. au plus proche, ὅδε au plus éloigné;
C. οὗτος s’emploie qqf emphatiq. : τούτους τοὺς πολυτελεῖς χιτῶνας XÉN les fameux vêtements de luxe des Perses ; dans la langue politique ou judiciaire pour désigner l’ennemi, l’adversaire, plaignant ou défendeur;
D. οὗτος désigne qqf par pléonasme un suj. ou un rég. déjà exprimé : τὸν ἄνδρα τοῦτον, ὃν πάλαι ζητεῖς, οὗτός ἐστιν ἐνθάδε SOPH cet homme que tu cherches depuis longtemps, cet homme il est ici ; dans les locut. καὶ οὗτος, καὶ ταῦτα, etc. au sens du fr. et cela, et en outre : ἀπόρων ἐστὶ καὶ ἀμηχάνων καὶ τούτων πονηρῶν XÉN c’est le fait de gens sans ressources, sans talent, et en outre méchants ; ἄνδρα γενναῖον θανεῖν, καὶ ταῦτα πρὸς γυναικός ESCHL qu’un homme généreux soit mort, et cela de la main d’une femme;
Locut. adv.
• τοῦτο :
1 à cause de cela, c’est pour cela que, c’est pourquoi;
2 • τοῦτο μὲν… τοῦτο δέ, • τοῦτο μὲν… μετὰ δέ, • τοῦτο μὲν… ἔπειτα δέ, tantôt…, tantôt ; une fois… ensuite;
• ταῦτα, à cause de cela, c’est pour cela que, c’est pourquoi;
• ταύτῃ (s.e. τῇ χώρᾳ), dans cette contrée, à cette place, de ce côté, ici ; ou à ce point ; ou (s.e. ὁδῷ), de celle façon, par ce moyen, ainsi, par conséquent ; ou (s.e. ἡμέρᾳ) ce jour-là;
• ἐκ τούτου et • ἐκ τούτων, ensuite, après cela, à partir de ce moment, c’est pourquoi;
• ἐν τούτῳ, • ἐν τούτοις, à ce moment, en même temps, cependant, ou conformément à cela, jusqu’à ce point;
• ἐπὶ τούτοις, dans ces conditions;
• πρὸς τούτοις, en plus de cela, en outre.
Étymologie: ὁ, αὐτός.

English (Autenrieth)

demonstrative pronoun, this, (he), sometimes however to be translated that, as when it anticipates a following relative, Od. 6.201 f. Sometimes deictic and local, ‘here’ like ὅδε, Il. 10.82, 3, Il. 11.612. The article, required with οὗτος in prose, occurs in Homer once, τοῦτον τὸν ἄναλτον, Od. 18.114.

English (Slater)

οὗτος (οὗτος, τούτῳ, τοῦτον, τούτων, τούτοις; ταύτας, ταύτᾳ, ταύταν, ταύταις; τοῦτ（ο) nom., acc., ταῦτα, τούτων, ταῦτ（α).)
   1
   a this, that I have just mentioned. ἔχει δ' ἀπάλαμον βίον τοῦτον ἐμπεδόμοχθον (O. 1.59) ἀλλ' ἐμοὶ μὲν οὗτος ἄεθλος ὑποκείσεται (O. 1.84) ἔχων τοῦτο κᾶδος (O. 1.107) ἴστω γὰρ ἐν τούτῳ πεδίλῳ δαιμόνιον πόδ' ἔχων Σωστράτου υἱός i. e. the character I have just outlined fits him (O. 6.8) κεῖναι γὰρ ἐξ ἀλλᾶν ὁδὸν ἁγεμονεῦσαι ταύταν ἐπίστανται (O. 6.26) ᾤχετ' ἰὼν ταύτας πεῤ ἀτλάτου πάθας (O. 6.38) τὸ καὶ κατεφάμιξεν καλεῖσθαί μιν χρόνῳ σύμπαντι μάτηρ τοῦτ' ὄνυμ ἀθάνατον (O. 6.57) ἀπό μοι λόγον τοῦτον, στόμα, ῥῖψον i. e. what I have just said (O. 9.36) ταύτᾳ δ' ἐν πρωτογόνῳ τελετᾷ (O. 10.51) ἀφθόνητος δ' αἶνος Ὀλυμπιονίκαις οὗτος ἄγκειται (O. 11.8) ὃς τοῦτ' ἐφέπεις ὄρος (P. 1.30) ὁ δὲ λόγος ταύταις ἐπὶ συντυχίαις δόξαν φέρει (P. 1.36) ἔσχε τοι ταύταν μεγάλαν ἀυάταν καλλιπέπλου λῆμα Κορωνίδος (P. 3.24) ἐν τούτῳ λόγῳ (P. 4.59) παισὶ τούτοις ὄγδοον θάλλει μέρος Ἀρκεσίλας (τούτοι（ο) coni. Christ: τεοῖς Wil.: these, your children the adj. has no specific prior reference) (P. 4.65) “τούτων μὲν κεφάλαια λόγων ἴστε” (P. 4.116) “τοῦτον ἄεθλον ἑκὼν τέλεσον” (P. 4.165) σύνθεσιν ταύταν ἐπαινήσαντες (P. 4.168) μάλιστα μὲν Κρονίδαν σέβεσθαι· ταύτας δὲ μή ποτε τιμᾶς ἀμείρειν γονέων βίον (P. 6.26) ἔγεντο καὶ πρότερον Ἀντίλοχος βιατὰς νόημα τοῦτο φέρων (P. 6.29) ἀλλ' ἐπεὶ ἐκ τούτων φίλον ἄνδρα πόνων ἐρρύσατο (P. 12.18) ταύταν μεθέπων Διόθεν αἶσαν (N. 6.13) κράτησεν ἀπὸ ταύτας αἷμα πάτρας Καλλίας (i. e. the Bassidai, v. 31) (N. 6.35) Μολοσσίᾳ δ' ἐμβασίλευεν ὀλίγον χρόνον· ἀτὰρ γένος αἰεὶ φέρει τοῦτό οἱ γέρας (N. 7.40) οὐκ ἔχω εἰπεῖν τίνι τοῦτο Μοῖρα τέλος ἔμπεδον ὤρεξε (i. e. εὐδαιμονίαν ἅπασαν) (N. 7.57) ποτίφορος δ' ἀγαθοῖσι μισθὸς οὗτος (N. 7.63) δέδορκεν παιδὶ τοῦθ' Ἁγησιδάμου φέγγος ἐν ἁλικίᾳ πρώτᾳ (i. e. κλέος) (N. 9.42) Ζεῦ πάτερ, εὔχομαι ταύταν ἀρετὰν κελαδῆσαι σὺν Χαρίτεσσιν (N. 9.54) καὶ γυναιξὶν καλλικόμοισιν ἀριστεύει πάλαι (sc. Ἄργος). Ζεὺς ἐπ' Ἀλκμήναν Δανάαν τε μολὼν τοῦτον κατέφανε λόγον (Er. Schmid e Σ: τὸν codd.) (N. 10.11) (Διόσκουροι) πότμον ἀμπιπλάντες ὁμοῖον· ἐπεὶ τοῦτον εἵλετ' αἰῶνα Πολυδεύκης (N. 10.58) πάντ' ἔχεις εἴ σε τούτων μοῖῤ ἐφίκοιτο καλῶν (i. e. εὐτυχία καὶ εὐλογία v. 13) (I. 5.15) Λάμπων δὲ μελέταν ἔργοις ὀπάζων Ἡσιόδου μάλα τιμᾷ τοῦτ' ἔπος (I. 6.67) ὅστις ἐν ταύτᾳ νεφέλᾳ χάλαζαν αἵματος πρὸ φίλας πάτρας ἀμύνεται (i. e. a reference to the battle implied in χάλκασπις Ἄρης v. 25) (I. 7.27) εἰ δέ τις ἀνθρώποισι θεόσδοτος ἀτληκηκοτας προστύχῃ, ταύταν σκότει κρύπτειν ἔοικεν (ἀτλάτα κακότας coni. Boeckh) fr. 42. 6. τοῦτον ἔσχετε τεθμόν (i. e. πιθεῖν σοφούς v. 52) Πα.… ἐμοὶ δὲ τοῦτο[ν δ]ιέδωκ.ν ἀθάνατον πόνον Πα. 7B. 21. pro subs., τούτων ἔδοξεν γυμνὸς αὐτῷ κᾶπος ὑπακούεμεν (O. 3.24) τοῦτό γε οἱ σαφέως μαρτυρήσω (O. 6.20) ὁ δ' ἐπαντέλλων χρόνος τοῦτο πράσσων μὴ κάμοι (O. 8.29) Δὶ τοῦτ' Ἐνυαλίῳ τ ἐκδώσομεν πράσσειν (O. 13.106) ἐθελήσαις ταῦτα νόῳ τιθέμεν (P. 1.40) κέρδει δὲ τί μάλα τοῦτο κερδαλέον τελέθει; (P. 2.78) ἀλλ' οὐδὲ ταῦτα νόον ἰαίνει φθονερῶν (P. 2.89) “κοὔ με πονεῖ τεὸν οἶκον ταῦτα πορσύνοντ' ἄγαν” (P. 4.151) “ταῦτά μοι θαυμαστὸς ὄνειρος ἰὼν φωνεῖ” (P. 4.163) τὶν δὲ τούτων ἐξυφαίνονται χάριτες (n.) (P. 4.275) ἔχει συγγενὴς ὀφθαλμὸς αἰδοιότατον γέρας τεᾷ τοῦτο μειγνύμενον φρενί (P. 5.19) “καὶ γάρ σε ἔτραπε μείλιχος ὀργὰ παρφάμεν τοῦτον λόγον” (P. 9.43) “ταύτᾳ πόσις ἵκεο βᾶσσαν τάνδε” (P. 9.51) ὁ μέν που τεοῖς τε μήδεσι τοῦτ' ἔπραξεν (i. e. the victory, v. 9) (P. 10.11) εὔθυν' ἐπὶ τοῦτον, ἄγε, Μοῖσα, οὖρον ἐπέων εὐκλέα (N. 6.28) καὶ ταῦτα μὲν παλαιότεροι ὁδὸν ἀμαξιτὸν εὗρον (Pauw: ταύταν codd.) (N. 6.53) “ἔστι σοι τούτων λάχος” (N. 10.85) ταῦτα, Νικάσιππ, ἀπόνειμον (I. 2.47) ταῦτ' ἄρα οἱ φαμένῳ (I. 6.49) ταῦτα καὶ μακάρων ἐμέμναντ' ἀγοραί (I. 8.26) ταῦτα θεοῖσι μὲν πιθεῖν σοφοὺς δυνατόν (Pae. 6.51) πρέπει δ' ἐσλοῖσιν ὑμνεῖσθαι καλλίσταις ἀοιδαῖς. τοῦτο γὰρ ἀθανάτοις τιμαῖς ποτιψαύει μόνον fr. 121. 3. τί ἔρδων φίλος σοί τε εἴην, τοῦτ' αἴτημί σε fr. 155. 3.
   b such as this (that I have mentioned) ἧν Τάνταλος οὗτος (O. 1.55) καὶ Νεμέᾳ γὰρ ὁμῶς ἐρέω ταύταν χάριν (O. 8.57) εὔχομαί νιν Ὀλυμπίᾳ τοῦτο δόμεν γέρας ἔπι Βάττου γένει (P. 5.124) πεῖραν μὲν ἀγάνορα Φοινικοστόλων ἐγχέων ταύταν θανάτου πέρι καὶ ζωᾶς ἀναβάλλομαι ὡς πόρσιστα (N. 9.29) cf. “οὗτος ἐγὼ ταχυτᾶτι” i. e. such as you have seen (O. 4.24)
   2 prospective, (cf. ὅδε 2.) στέφανοι πράσσοντί με τοῦτο θεόδματον χρέος, φόρμιγγά τε ποικιλόγαρυν καὶ βοὰν αὐλῶν ἐπέων τε θέσιν συμμεῖξαι (O. 3.7) εὐδαίμων δὲ καὶ ὑμνητὸς οὗτος ἀνὴρ γίνεται σοφοῖς, ὃς ἂν ἕλῃ (P. 10.22) ἀλλ' ἔσται χρόνος οὗτος, ὃ καί τιν ἀελπτίᾳ βαλὼν ἔμπαλιν γνώμας τὸ μὲν δώσει, τὸ δ οὔπω (P. 12.31) λεγόμενον δὲ τοῦτο προτέρων ἔπος ἔχω (N. 3.52) pro subs., τοῦτο δ' ἀμάχανον εὑρεῖν· ὅτι νῦν (O. 7.25) Ἰξίονα φαντὶ ταῦτα βροτοῖς λέγειν (P. 2.21) φαντὶ δ' ἔμμεν τοῦτ ἀνιαρότατον καλὰ γινώσκοντ ἀνάγκᾳ ἐκτὸς ἔχειν πόδα (P. 4.288) “καὶ ἔν τε θεοῖς τοῦτο κἀνθρώποις ὁμῶς αἰδέοντ' ἀμφανδὸν ἁδείαις τυχεῖν τὸ πρῶτον εὐνᾶς” (P. 9.40) τοῦτο γὰρ ἀθάνατον φωνᾶεν ἕρπει, εἴ τις εὖ εἴπῃ τι (I. 4.40) τοῦτό γέ οἱ ἐρέω fr. 42. 2. εἰ χρεὼν τοῦθ' κοινὸν εὔξασθαι ἔπος (P. 3.2)
   3 = ὅδε, this (here, before you) ἐς ταύταν ἑορτὰν (O. 3.34) παντᾷ ἀγγελίαν πέμψω ταύταν i. e. this hymn (O. 9.25) τοῦτο δὲ προσφέρων ἄεθλον (τὸν ὕμνον Σ.) (O. 9.108) ἄγγελος ἔβαν, πέμπτον ἐπὶ εἴκοσι τοῦτο γαρύων εὖχος ἀγώνων ἄπο (N. 6.58) ὦ Θρασύβουλ, ἐρατᾶν ὄχημ' ἀοιδᾶν τοῦτό τοι πέμπω μεταδόρπιον fr. 124. 2. “τοῦτ' ἔργον βασιλεύς, ἐμοὶ τελέσαις” (P. 4.229) “οὗτος ἐγὼ ταχυτᾶτι” (i. e. τοιοῦτος) (O. 4.24) “οὔ τί που οὗτος Ἀπόλλων” (P. 4.87)
   4 referring to time. εἴη σέ τε τοῦτον ὑψοῦ χρόνον πατεῖν, ἐμέ τε τοσσάδε νικαφόροις ὁμιλεῖν (τοῦτον, ὃν ζῶμεν Σ.) (O. 1.115)
   5 fragg. ]σα τουτο[ Πα. 13. d. 2. ]ν τοῦτο βαλλεμ[ Πα. 17. a. 7. τοτ ἐναυ[ (Pae. 21.5) ἀλκὰν Ἀχελωίου κρανίον τοῦτο ζάθε[ον (Pae. 21.10) τουτ.νπο[ (Pae. 21.22) ]ν ὀρθαί τε β[ουλ]αὶ τοῦτον[ Θρ. 4. 16.

English (Abbott-Smith)

οὗτος, αὕτη, τοῦτο, gen., τούτου, ταύτης, τούτου, [in LXX chiefly for זֹאת ,זֶה;] demonstr. pron. (related to ἐκεῖνος as hic to ille),
this;
1.as subst., this one, he;
(a)absol.: Mt 3:17, Mk 9:7, Lk 7:44, 45, Jo 1:15, Ac 2:15, al.; expressing contempt (cl.), Mt 13:55, 56, Mk 6:2, 3, Jo 6:42, al.; εἰς τοῦτο, Mk 1:38, Ro 14:9; μετὰ τοῦτο (ταῦτα; V. Westc. on Jo 5:1), Jo 2:12 11:7, al.;
(b)epanaleptic (referring to what precedes): Mt 5:19, Mk 3:35, Lk 9:48, Jo 6:46, Ro 7:10, al.;
(c)proleptic (referring to what follows): seq. ἵνα (Bl., §69, 6), Lk 1:43, Jo 3:19 (and freq.) 15:8, Ro 14:9, al.; seq. ὅτι, Lk 10:11, Jo 9:3o, Ac 24:14, Ro 2:3, al.; ὅπως, Ro 9:17; ἐάν, Jo 13:35;
(d)special idioms: τοῦτο μὲν… τ. δέ (cl), partly… partly. He 10:33; καὶ τοῦτο (τοῦτον, ταῦτα), and that (him) too, Ro 13:11, I Co 2:2, He 11:12; τοῦτ’ ἐστιν, Mt 27:46.
2.As adj., c. subst.;
(a)c. art.
(α)before the art.: Mt 12:32, Mk 9:29, Lk 7:44, Jo 4:15, Ro 11:24, Re 19:9, al.;
(β)after the noun: Mt 3:9, Mk 12:16, Lk 11:31, Jo 4:13, Ac 6:13, Ro 15:28, I Co 1:20, Re 2:24, al.;
(b)c. subst. anarth. (with predicative force; Bl., §49, 4): Lk 1:36 2:2 24:21, Jo 2:11 4:54 21:14, II Co 13:1.

English (Strong)

including nominative masculine plural houtoi, nominative feminine singular haute, and nominative feminine plural hautai from the article ὁ and αὐτός; the he (she or it), i.e. this or that (often with article repeated): he (it was that), hereof, it, she, such as, the same, these, they, this (man, same, woman), which, who.

English (Thayer)

αὕτη, τοῦτο, demonstrative pronoun (cf. Curtius, p. 543), Hebrew זֶה, זֹאת, this; used: I. absolutely.
1.
a. this one, visibly present here: the one just named: R G L); this one just mentioned and no other: ἐν τούτῳ); such as I have just described, καί οὗτος, this one just mentioned also, i. e. as well as the rest, R G L; καί τοῦτον, and him too, and him indeed, Winer s Grammar, § 23,1; (Buttmann, § 127,3)): Γάζα under the end); οὗτος is referred by (many) orthodox interpreters incorrectly (see Alford at the passage; Winer s Grammar, and Buttmann s Grammar, the passages cited)) to the immediately preceding subject, Christ); οὗτος, αὕτη ἐστι, in this appears ... that etc.; on this depends ... that etc.: followed by ὅτι, as αὕτη ἐστιν ἡ ἐπαγγελία, ὅτι, ἵνα, τοῦτο ἐστι τό ἔργον, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἵνα, οὐ πάντες οἱ ἐξ Ἰσραήλ, οὗτοι Ἰσραήλ, L marginal reading οἱ τοιοῦτοι); ὅς, ὅστις; which description either follows, as ὁ ... ὑπάρχων, οὗτος); R G in ὅς, L marginal reading αὐτός); ὅστις, ὅσοι ... οὗτοι, εἰ τίς, αὐτός); ἐάν τίς, Winer s Grammar, § 23,4.
f. with αὐτός annexed, this man himself, these themselves, οὗτοι εἰσιν οἱ υἱοί τῆς βασιλείας, αὕτη ἐστιν ἡ μεγάλη ἐντολή, οὗτος ἐστιν ὁ πλάνος (German diese sind), τοῦτο a. refers to what precedes: τοῦτο εἰπών, and the like, T omits; Tr brackets WH reject the verse); διά τοῦτο, see διά, B. II:2a.; εἰς τοῦτο, see εἰς, B. II:3c. β.; αὐτό τοῦτο, for this very cause, αὐτοί); cf. Matthiae, § 470,7; Passow, under the word, C. 1a. at the end (Liddell and Scott, under the word, C. IX:1 at the end; Winer's Grammar, § 21,3note 2; Kühner, § 410 Anm. 6); μετά τοῦτο, see μετά, II:2b. ἐκ τούτου, for this reason (see ἐκ, II:8), from this, i. e. hereby, by this note, ἐν τούτῳ, for this cause, hereby, by this token, ἐπί τούτῳ, in the meanwhile, while this was going on (but see ἐπί, B. 2e., at the end, p. 234 a), τούτου χάριν, ταῦτα, these so great, so wonderful, things); μετά ταῦτα, see μετά, II:2b. κατά ταῦτα, in this same manner, in τά αὐτά or ταῦτα). it refers to the substance of the preceding discourse: καθώς ... ταῦτα, Winer's Grammar, § 23,5): αὐτό τοῦτο ὅτι, τοῦτο λέγω followed by direct discourse, λέγω, II:2d.). it is prefixed to sentences introduced by the particles ὅτι, ἵνα, etc.: τοῦτο λέγω or φημί followed by ὅτι, λέγω as above); γινώσκεις τοῦτο followed by ὅτι, λογίζεσθαι τοῦτο ὅτι, ὁμολογεῖν, εἰδώς, ἐν τούτῳ ὅτι, τοῦτο, ἵνα, εἰς τοῦτο, ἵνα, διά τοῦτο, ἵνα, τούτων (on this neuter plural referring to a single object see Winer s Grammar, 162 (153); (cf. Riddell, Platonic Idioms, § 41)), ἵνα, ἐν τούτῳ, ἐάν, ὅταν, τοῦτο αὐτό, ἵνα, on this very account, that (see a. above (but others take it here as the accusative of object; see Meyer at the passage (for instances of αὐτό τοῦτο see Buttmann, § 127,12))), εἰς αὐτό τοῦτο, ἵνα, ὅπως, τοῦτο is put before an infinitive with τό for the sake of emphasis (Winer s Grammar, § 23,5; Buttmann, § 140,7, 9, etc.): R G prefix τοῦ to the infinitive); before an accusative and infinitive τοῦτο εὔχομαι, τήν ὑμῶν κατάρτισιν, καί τοῦτο, and this, and that too, and indeed, especially: L T Tr WH also in 8; καί ταῦτα, and that too, καί ταῦτα also in classical Greek; cf. Devar. edition Klotz i., p. 108; Viger. edition Herm., p. 176f; Matthiae, § 470,6).
d. ταῦτα, of this sort, such, spoken contemptuously of men, Sophocles O. R 1329; Thucydides 6,77; Livy 30,30; cf. Bernhardy (1829), p. 281; (Winer s Grammar, 162 (153))).
e. τοῦτο μέν ... τοῦτο δέ, partly ... partly, Winer s Grammar, 142 (135); Matthiae, ii., § 288 Anm. 2; (Kühner, § 527 Anm. 2)).
f. τουτ' ἐστιν, see εἰμί, II:3, p. 176{b}. II. Joined to nouns it is used like an adjective;
a. so that the article stands between the demonstrative and the noun, οὗτος ὁ, αὕτη ἡ, τοῦτο τό (cf. Winer s Grammar, § 23at the end; Buttmann, § 127,29): T WH omits; Tr brackets the verse); L WH omit; Tr brackets the clause); τοῦτο τό παιδίον, such a little child as ye see here, τοῦτο thus as representing the class, 'this and the like;' but cf. Meyer (edited by Weiss) at the passage).
b. so that the noun stands between the article and the demonstrative (cf. Winer's Grammar, 548 (510)); as, οἱ λίθοι οὗτοι, the stones which ye see lying near, L Tr WH brackets τούτους), Tr marginal reading WH marginal reading αὐτῆς); Winer's Grammar, as above)); it is added to a noun which has another adjective, ἡ χήρα ἡ πτωχή αὕτη, πάντα τά ῤήματα ταῦτα, T WH L marginal reading omit; L text Tr marginal reading brackets ταῦτα); ἀπό τῆς γενεάς τῆς σκολιᾶς ταύτης, οὗτος ὁ and ὁ ... οὗτος: viz. οὗτος ὁ, L text T Tr WH; R L marginal reading; R G; R G; L WH Tr marginal reading; L T Tr WH. ὁ ... οὗτος, R G L marginal reading; G L text T Tr WH; L T Tr WH; John vii 36 L T Tr WH; G T Tr text; R G; etc.
d. with anarthrous nouns, especially numerical specifications (Winer's Grammar, § 37,5 N. 1): τρίτον τοῦτο, this third time, τοῦτο τρίτον, δεύτερον τοῦτο, τοῦτο δέκατον, τέταρτον τοῦτο, Herodotus 5,76). (The passages which follow, although introduced here by Prof. Grimm, are (with the exception of οὗτος; cf. Winer s Grammar, 110 (105) note; Buttmann, § 127,31; Rost § 98,3 A.
c. α. following): τοῦτο πάλιν δεύτερον σημεῖον ἐποίησεν, τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει, this is the third day that Israel is passing (but see ἄγω, 3), κεῖμαι τριακοστην ταύτην ἡμέραν, this is now the thirtieth day that I lie (unburied), Lucian, dial. mort. 13,3); οὐ μετά πολλάς ταύτας ἡμέρας (see μετά, II:2b. (Winer s Grammar, 161 (152); Buttmann, § 127,4)), οὗτος μήν ἕκτος ἐστιν αὐτῇ, this is the sixth month with her etc. αὕτη ἀπογραφή πρώτη ἐγένετο, L (T) Tr WH; ταύτην ἐποίησεν ἀρχήν τῶν σημείων, L T Tr WH.

Greek Monolingual

αύτη, τούτο (ΑΜ οὗτος, αὕτη, τοῦτο, γεν. τούτου, ταύτης, τούτου)
(δεικτ. αντων. με την οποία δηλώνεται πρόσωπο ή πράγμα το οποίο βρίσκεται τοπικώς ή χρονικώς κοντά ή είναι παρόν ή για το οποίο γίνεται λόγος)
1. αυτός, τούτος
2. φρ. (με επιρρμ. χρήσεις) α) «διά ταύτα» — γι' αυτό, όθεν
β) «προς τούτο» — γι' αυτό τον λόγο, με αυτό τον σκοπό
γ) «προς τούτοις» — προσέτι, συν τοις άλλοις, ακόμη, επί πλέον
δ) «μετά ταύτα» — ύστερα, κατόπιν
νεοελλ.
φρ. α) «επί τούτω» — επίτηδες
β) «μ' όλον τούτο», «μ' όλα ταύτα», «εν τούτοις» — ωστόσο, όμως
γ) «κατά ταύτα» — σύμφωνα με αυτά
δ) «ως εκ τούτου» — κατ' ακολουθία, ένεκα
αρχ.
Ι. ΧΡΗΣΗ ως προς τη συντακτική συμφωνία της αντωνυμίας με αυτό που δεικνύεται: 1. κυρίως βρίσκεται ως αντωνυμικό ουσιαστικό και το ουδ. συντάσσεται με γεν. («ἐλθεῑν εἰς τοῦτο ὕβρεως», Δημοσθ.)
2. αλλά πολύ συχνά έχει θέση επιθ. και το προσδιοριζόμενο ουσιαστικό συν. λαμβάνει το άρθρο, το οποίο παραλείπεται: α) στους επικούς ποιητές
β) όταν το ουσ. είναι ορισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε το άρθρο να μην είναι αναγκαίο («πατὴρ οὗτος σός, ὅνθρηνεῑς ἀεί», Σοφ.)
γ) όταν η αντων. έχει τοπ. εννοια
δ) όταν το όνομα με το οποίο συμφωνεί το ούτος τίθεται ως κατηγορούμενό του («δικαστοῦ αὕτη ἀρετή [ἐστι]», Πλάτ.)
ε) για εκδήλωση περιφρόνησης
3. συχνά η αντων. δεν συμφωνεί με το όν. που έχει τύπο κατηγορουμένου αλλά τίθεται σε ουδ. γένος (α. «οὐκ ἔστι ταῡτα ἀρχή», Αισχίν.
β. «τοῦτο γὰρ ἐστιν ὁ συκοφάντης αἰτιάσασθαι μὲν πάντα ἐξελέγξαι δὲ μηδέν», Δημοσθ.)
4. το ουδ. επίσης χρησιμοποιείται για πρόσ. περιφρονητικά
II. ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ: 1. μερικές φορές δεν δηλώνει το πλησιέστερο αλλά το σπουδαιότερο
2. χρησιμοποιείται για καταφρόνηση, σε αντιδιαστολή με το εκείνος, που δηλώνει έπαινο και δόξα («τούτους τοὺς συκοφάντας», Πλάτ.)
3. συχνά έχει σχεδόν επιρρηματική δύναμη («πολλὰ ὁρῶ ταῡτα πρόβατα» — βλέπω πολλά πρόβατα εδώ, Ξεν.)
4. μερικές φορές τίθεται ως δεικτ. του ος («ἂ γ' ἔλαβες,... μεθεῑναι ταῡτα», Σοφ.)
5. τοιούτος, τέτοιος («οὗτος ἐγὼ ταχύτατι!», Πίνδ.)
6. μετά από παρένθεση το υποκ. επαναλαμβάνεται για έμφαση με το ούτος («οὐδέ γὰρ οὐδέ Ἀριστέης..., οὐδέ οὗτος προσωτέρω... ἔφησε ἀπικέσθαι», Ηρόδ.)
7. (το ταύτα ευρίσκεται σε ιδιαίτερες φράσεις) α) «ταῡτ', ὦ δέσποτα» — μάλιστα, κύριε
β) «ἦν ταύτα» — μάλιστα, βεβαίως
γ) «ταῡτα μὲν δὴ ὑπάρξει» — αυτό θα γίνει
8. (επιρρμ. χρήσεις) α) «ταῡτα» και, σπαν. «τοῦτο» — λοιπόν
β) «καὶ ταῡτα» — και μάλιστα
γ) «τοῦτο μέν..., τοῦτο δέ...,» αφ' ενός μεν, αφ' ετέρου δε
δ) «ἐν τούτῳ»
i) ωστόσο
ii) εντωμεταξύ
ε) «ἐκ τούτου», «ἐκ τούτων» — μετά από αυτά
στ) (η δοτ. του θηλ. επιρρμ.) ταύτῃ
i) σ' αυτό τον τόπο, εδώ
ii) γι' αυτό («μηδὲν ταύτη γε κομήσῃς», Αριστοφ.)
iii) κατ' αυτό τον τρόπο, έτσι.
[ΕΤΥΜΟΛ. Το θ. της δεικτικής αντωνυμίας οὗτος, αὕτη, τοῦτο είναι επιτατικό, αλλά αβέβαιης ετυμολ. Το πρώτο στοιχείο του οὑ-, αὑ-, του-, ταυ- περιλαμβάνει πιθ. το θ. του άρθρου ὁ, ἡ / ἁ, το (επαυξημένο με το -υ, πρβλ. πάν-υ και αρχ.ινδ. so < sau), όπως δείχνει ο καταμερισμός τών τ. με ή χωρίς αρκτικό τ- και με αρκτικό το- ή τα- που ανταποκρίνεται στην κλίση του άρθρου. Το δεύτερο στοιχείο του είναι το το
ή τᾱ- (< ΙΕ ρίζα to-, ta-, πρβλ. λατ. is-te, is-ta)
βλ. και τις δεικτικές αντωνυμίες τοίος, τόσος, τηλίκος
Στην αττ. διάλ. η γεν. πληθ. τούτων του αρσ. γένους γενικεύθηκε και στο θηλ. Η βοιωτική, εξάλλου, γενίκευσε σε όλη την κλίση το θ. της ονομ. του ενικού του αρσ. γένους: οὗτον, οὗτο, οὕτᾱ. Υπήρξαν επίσης ταλαντεύσεις μεταξύ τών θεμάτων του- και ταυ-. Η Νέα Ελληνική γενίκευσε το θ. του-: τούτος, τούτη, τούτο, του οποίου έχουμε μερικά παραδείγματα στην όψιμη κιόλας Κοινή. Παρατηρείται επίσης συχνά και ιδιαίτερα στην αττ. επίταση του οὗτος με την προσθήκη του δεικτικού μακρόχρονου μορίου -ι: οὑτοσί, αὑτηί. Ο τ., τέλος, τοτο, που μαρτυρείται σε αγγείο του Διπύλου, ερμηνεύεται δύσκολα όπως και το μυκην. toto. Αν το αττ. τοτο και το μυκην. toto ταυτίζονται, ίσως πρόκειται για σχηματισμό που προήλθε από τον διπλασιασμό του άρθρου (πρβλ. βεδικό tat-tad)].

Greek Monotonic

οὗτος: αὕτη, τοῦτο, γεν. τούτου, ταύτης, τούτου κ.λπ.· δεικτ. αντων.
I. 1. αυτός, αυτή, αυτό, Λατ. hic, λέγεται για να δηλώσει το κοντινότερο μεταξύ δύο πραγμάτων, σε αντίθ. προς το ἐκεῖνος, ο πιο απομακρυσμένος από τους δύο (πρβλ. ὅδε), σε Όμηρ. κ.λπ.
2. όταν το ένα από τα δύο προηγείται και το άλλο ακολουθ., το ὅδε γενικά αναφέρεται σε αυτό που ακολουθεί, ενώ το οὗτος σ' αυτό που προηγείται, σε Σοφ. κ.λπ.
3. ομοίως, επίσης, το οὗτος χρησιμ. εμφατικά, γενικά περιφρονητικά, ενώ το ἐκεῖνος (όπως το Λατ. ille) δηλώνει έπαινο· ὁ πάντ' ἄναλκις οὗτος, δηλ. ο Αίγισθος, σε Σοφ.· οὗτος ἀνήρ, σε Πλάτ.· τούτους τοὺς συκοφάντας, στον ίδ.
4. στην Αττ. νομική γλώσσα, το οὗτος αναφέρεται στον αντίδικο, είτε τον κατήγορο είτε τον υπόδικο, ενώ στη Λατ. hic ήταν ο πελάτης, και iste ο αντίδικος, σε Δημ.
5. συχνά, σχεδόν ως επίρρ. με τοπική σημασία (πρβλ. το ὅδε στην αρχή), τίς δ' οὗτος κατὰ νῆας ἔρχεαι; ποιος είσαι εσύ που έρχεσαι εδώ...; σε Ομήρ. Ιλ.· συχνά στην Αττ., τίς οὑτοσί; ποιος είναι αυτός εδώ; σε Αριστοφ.
6. με αντων. βʹ προσ. οὗτος σύ, Λατ. heus tu! ε, εσύ! εσύ εκεί! σε Σοφ. κ.λπ.· και έπειτα, το οὗτος μόνος του, ως κλητ.· οὗτος, τί ποιεῖς; σε Αισχύλ.· ὦ οὗτος, οὗτος, Οἰδίπους, σε Σοφ.
7. η φράση αυτή κυρίως υποδηλώνει θυμό, ανυπομονησία ή περιφρόνηση· ομοίως, οὗτοςἀνὴρ αντί ἐγώ, σε Ομήρ. Οδ.
II. το καὶ οὗτος προστίθεται επίσης για να επιτείνει μια προηγούμενη λέξη· ναυτικῷ ἀγῶνι, καὶ τούτῳ πρὸς Ἀθηναίους, σε Θουκ.· βλ. κατωτ. III. 5.
III. το ουδ. ταῦτα σε ποικίλες φράσεις:
1. ταῦτ' ὦ δέσποτα, μάλιστα Κύριε (δηλ. ταῦτά ἐστι κ.λπ.), σε Αριστοφ.· ομοίως, ταῦτα δή, στον ίδ.
2. ταῦτα μὲν δὴ ὑπάρξει, άρα θα γίνει, σε Πλάτ.
3. καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα, Λατ. haec hactenus, στον ίδ.
4. διὰ ταῦτα, γι' αυτό, σε Αττ.· πρὸς ταῦτα, έτσι λοιπόν, άρα, σε Τραγ.· επίσης, το ταῦτα απόλ., γι' αυτό, επομένως, σε Ομήρ. Ιλ.· ταῦτ'ἄρα, σε Αριστοφ.· ταῦτα δή, σε Αισχύλ.· ταῦτ' οὖν, σε Σοφ.
5. καὶ ταῦτα, που προσθέτει ένα περιστατικό για να ενισχύσει ό,τι έχει ειπωθεί, και αυτό, Λατ. et hoc· ἄνδρα θανεῖν, καὶ ταῦτα πρὸς γυναικός, σκέφτομαι ότι ένας άντρας επρόκειτο να πεθάνει, και αυτό (δηλ. και μάλιστα) από το χέρι μιας γυναίκας, σε Αισχύλ. κ.λπ.
6. τοῦτο μέν..., τοῦτο δέ..., από τη μια πλευρά..., από την άλλη..., εν μέρει..., εν μέρει..., σε Ηρόδ.
IV. 1. δοτ. θηλ. ταύτῃ, σ' αυτό το σημείο, εδώ, σε Σοφ. κ.λπ.
2. στο σημείο αυτό, πάνω σ' αυτό το σημείο, σε Αριστοφ. κ.λπ.
3. μ' αυτόν τον τρόπο, έτσι, σε Τραγ. κ.λπ.
V. ἐκ τούτου ή τούτων, μετά απ' αυτά, σε Ξεν.· συνεπώς, λοιπόν, στον ίδ.
VI. 1. ἐν τούτῳ, σ' αυτό επάνω, ως προς αυτό, σε Θουκ., Πλάτ. κ.λπ.
2. στο μεσοδιάστημα, σε Θουκ., Ξεν.
VII.πρὸς τούτοις, επί πλέον, επίσης, σε Ηρόδ., Αττ.

Russian (Dvoretsky)

οὗτος: αὕτη, τοῦτο, gen. τούτου, ταύτης, τούτου [ὁ + αὐτός (pl. οὗτοι, αὗται, ταῦτα, gen. τούτων; dual. τούτω, gen. dat. τούτοιν)
1) (вот) этот, (вот) тот, вот кто (что); иногда (вот) он, вот такой (какой), (ниже)следующий: τίς οὗτος; Eur. кто это?; τί τοῦτο κήρυγμα; Soph. что это за такой указ?; ἐς γῆν ταύτην, ἥντινα νῦν Σκύθαι νέμονται Her. в тот край, который ныне населяют скифы; ταύτην γνώμην ἔχω ἔγωγε Xen. вот каково мое мнение; οὗτος ἀνήρ Plat. этот или тот человек; οὗτος ἀνήρ, ὃς λαὸν ἤγειρα Hom. тот, кто собрал народ; οὗτοι Dem. вот эти (люди); ῥήτορος αὕτη ἀρετή τἀληθῆ λέγειν Plat. говорить правду - вот долг оратора; τοῦτό ἐστιν ὁ συκοφάντης Dem. вот что такое сикофант; οὔκουν τοῦτο γιγνώσκεις, ὅτι …; Aesch. разве ты не знаешь того, что …?; τοῦτο δ᾽ εἰς ἕν ἐστι συγκεκυφός Arph. (торговцы кожей, медом и сыром) - все это одна шайка; ταῦτα καὶ ἄλλα πρὸς τούτοισι Her. это и другое сверх этого; в разговорной речи: ταῦτα (νῦν, γε и др.) Arph. (sc. ἐστί или δράσω) пусть так, ладно, хорошо; ᾗ φυγὰς πλανώμενος; - Ἦν ταῦτα Eur. блуждая как изгнанник? - Да, (именно) так; καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα Plat. ну, стало быть, так, т. е. об этом довольно; (в подчеркнутом обращении): οὗτος, τί ποιεῖς; Aesch. послушай, что ты делаешь?; αὕτη σύ, ποῖ στρέφει; Arph. эй, ты, куда направляешься?; ὦ οὗτος, οὗτος Οἰδίπους! Soph. Эдип!, Эдип!; с членом или местоимением: οὗτος ὁ σοφός Soph. этот вот мудрец; οὗτος ὁ αὐτὸς ἀνήρ Soph. вот этот самый человек;
2) (в смысле обобщенного указания): τοῖς μαντεύμοιοι. - Ποίοισι τούτοις; Soph. (я узнал об этом) из прорицаний. - Каких же это?; πολλὰ ὁρῶ ταῦτα πρόβατα καὶ αἶγας Xen. я вижу здесь много овец и коз; τι τοῦτ᾽ ἔλεξας; Soph. что ты хочешь этим сказать?; τοῦτο или ταῦτα (= διὰ τοῦτο) Soph., Eur.; из-за того, для того, с той целью; τρίτην ταύτην ἡμέραν NT вот уж третий день; τοῦτο μὲν … τοῦτο δέ Her. (тж. μετὰ δέ Her., ἔπειτα δέ или εἶτα Soph.) то … то; ταῦτα Arph. (тж. ταῦτ᾽ οὖν Soph. и ταῦτα δέ Arst.) вот почему, поэтому; αὐτὰ ταῦτα Plat. именно поэтому; ταύτῃ Soph., Thuc., Xen.; здесь, с этой стороны, отсюда, сюда, тж. до такой степени или таким образом; καὶ οὕτω καὶ ταύτῃ или οὕτω τε καὶ ταύτῃ Plat. именно таким образом; ἐν τούτῳ и ἐν τούτοις Thuc., Xen., Plat.; в это время, тем временем или при таких обстоятельствах;
3) (для логического выделения фразы) в смысле и притом, и заметьте или хотя: ἢ εἶναι ἐλευθέροισι ἢ δούλοισι, καὶ τούτοισι ὡς δρηπέτῃσι Her. (от исхода войны с персами зависело), быть ли (ионянам) свободными или рабами и, притом, рабами как бы беглыми; Μένωνα δὲ οὐκ ἐζήτει, καὶ ταῦτα παρ᾽ Ἀριαίου ὤν, τοῦ Μένωνος ξένου Xen. Менона же он не искал, хотя пришел от Ариея, Менонова гостя;
4) (при ἐκεῖνος слово οὗτος содержат указание преимущ. на нечто более близкое, при ὅδε - преимущ. на более отдаленное или предшествующее): ὅταν τοῦτο λέγωμεν, τόδε λέγομεν Plat. когда мы это говорим, мы (тем самым) говорим следующее.

Frisk Etymological English

Grammatical information: pron.
Meaning: this, this one, that one, iste (Il.).
Other forms: αὕτη, τοῦτο.
Origin: IE [Indo-European] [978] *so + u + to- that one
Etymology: Expressive enlargement of ὁ, ἁ (ἡ), τό with emphasizing particle u in Skt. sṓ from sá u = Gr. οὑ- (IE *só u), perh. also in πάνυ (s. πα̃ς); with the demonstrative το-. On the unclear details Schwyzer 611 w. lit.; extensive on the use Schw.-Debrunner 208ff.

Middle Liddell

I. demonstr. Pron. this, Lat. hic, to designate the nearer of two things, opp. to ἐκεῖνος, the more remote (cf. ὅδἐ, Hom., etc.
2. when, of two things, one precedes and the other follows, ὅδε generally refers to what follows, οὗτος to what precedes, Soph., etc.
3. so also, οὗτος is used emphat., generally in contempt, while ἐκεῖνος (like Lat. ille) denotes praise, ὁ πάντ' ἄναλκις οὗτος, i. e. Aegisthus, Soph.; οὗτος ἀνήρ Plat.; τούτους τοὺς συκοφάντας Plat.
4. in attic law-language, οὗτος is commonly applied to the opponent, whether plaintiff or defendant, whereas in Lat. hic was the client, iste the opponent, Dem.
5. often much like an adv., in local sense (cf. ὅδε init.), τίς δ' οὗτος κατὰ νῆας ἔρχεαι; who art thou here that comest… ? Il.; often in attic, τίς οὑτοσί; who's this here? Ar.
6. with Pron. of 2nd pers., οὗτος σύ, Lat. heus tu! ho you! you there! Soph., etc.; and then οὗτος alone like a Vocat., οὗτος, τί ποιεῖς; Aesch.; ὦ οὗτος οὗτος, Οἰδίπους Soph.
7. this phrase mostly implies anger, impatience, or scorn:—so, οὗτος ἀνήρ for ἐγώ, Od.
II. καὶ οὗτος is also added to heighten the force of a previous word, ναυτικῷ ἀγῶνι, καὶ τούτῳ πρὸς Ἀθηναίους Thuc.; v. infr. III. 5.
III. neut. ταῦτα in various phrases,
1. ταῦτ', ὦ δέσποτα yes Sir, (i. e. ταῦτά ἐστι, etc.), Ar.; so ταῦτα δή Ar.
2. ταῦτα μὲν δὴ ὑπάρξει so it shall be, Plat.
3. καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα, Lat. haec hactenus, Plat.
4. διὰ ταῦτα therefore, attic; πρὸς ταῦτα so then, therefore, Trag.:—also ταῦτα absol., therefore, Il.; ταῦτ' ἄρα Ar.; ταῦτα δή Aesch.; ταῦτ' οὖν Soph.
5. καὶ ταῦτα, adding a circumstance heightening the force of what has been said, and that, Lat. et hoc, ἄνδρα θανεῖν, καὶ ταῦτα πρὸς γυναικός to think that a man should die, and that by a woman's hand, Aesch., etc.
6. τοῦτο μέν… , τοῦτο δέ… , on the one hand… , on the other… , partly… , partly. . , Hdt.
IV. dat. fem. ταύτῃ on this spot, here, Soph., etc.
2. in this point, herein, Ar., etc.
3. in this way, thus, Trag., etc.
V. ἐκ τούτου or τούτων, thereupon, Xen.: therefore, Xen.
VI. ἐν τούτῳ herein, so far, Thuc., Plat., etc.
2. in the meantime, Thuc., Xen.
VII. πρὸς τούτοις besides, Hdt., attic