μέν

English (LSJ)

Particle, used partly to express certainty on the part of the speaker or writer; partly, and more commonly, to point out that the word or clause with which it stands is correlative to another word or clause that is to follow, the latter word or clause being introduced by δέ. A I μέν used absolutely to express certainty, not followed by correlative δέ, indeed, of a truth, synonymous with μήν, as appears from the Ep. and Ion. form ἦ μέν in protestations and oaths (where Att. used ἦ μήν), καί μοι ὄμοσσον, ἦ μ. μοι πρόφρων ἔπεσιν καὶ χερσὶν ἀρήξειν Il.1.77, cf. 14.275; ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται Od.14.160, cf. Il.24.416; τοῦτον ἐξορκοῖ, ἦ μέν οἱ διηκονήσειν Hdt.4.154, cf. 5.93, etc.: with neg., οὐ μὲν γάρ τι κακὸν βασιλευέμεν Od.1.392, etc.; ὤμοσα, μὴ μὲν… ἀναφῆναι 4.254, cf. Hdt.2.118, 179; ἔξαρνος ἦν, μὴ μὲν ἀποκτεῖναι Id.3.67, cf. 99: without neg., ἀνδρὸς μὲν τόδε σῆμα πάλαι κατατεθνηῶτος Il.7.89: also in Trag., ἀκτὴ μὲν ἥδε τῆς περιρρύτου χθονός S.Ph.1, cf. 159 (anap.), OC44, E.Med.676, 1129, etc.; καὶ μέν Il.1.269, 9.632, etc.; οὐδὲ μὲν οὐδὲ… 2.703, 12.212; γε μέν, cf. γε 1.5. 2 an answering clause with δέ is sometimes implied, τὴν μὲν ἐγὼ σπουδῇ δάμνημ' ἐπέεσσι her can I hardly subdue, [[[but]] all others easily], Il.5.893; ὡς μὲν λέγουσι as indeed they say, [[[but]] as I believe not], E.Or. 8; καὶ πρῶτον μὲν ἦν αὐτῷ πόλεμος (with no ἔπειτα δέ to follow), X. An.1.9.14; so νῦν μέν σ' ἀφήσω I will let you go this time, Herod.5.81: to give force to assertions made by a person respecting himself, wherein opposition to other persons is implied, ὡς μὲν ἐμῷ θυμῷ δοκεῖ Od. 13.154; δοκεῖν μέν μοι ἥξει τήμερον [τὸ πλοῖον] Pl.Cri.43d: hence with the pers. Pron., ἐγὼ μέν νυν θεοῖσι ἔχω χάριν Hdt.1.71; ἐγὼ μὲν οὐδέν (sc. θέλω) S.Ant.498; ἐμοῦ μὲν οὐχ ἑκόντος Id.Aj.455; ἐγὼ μὲν οὐκ οἶδα X.Cyr.1.4.12, cf. 4.2.45, etc.: with the demonstr. Pron., τούτου μὲν τοῦ ἀνθρώπου ἐγὼ σοφώτερός εἰμι Pl.Ap. 21d: generally, to emphasize the preceding word, πολλὴ μὲν ἡ μεταβολή μοι γέγονεν great indeed has been the change, Is.1.1, cf. Simon.5.1, etc. 3 μέν is used alone in questions, when the answer is assumed, I take it, θέμις μὲν ἡμᾶς χρησμὸν εἰδέναι θεοῦ; E.Med.676, cf. Ion 520 (troch.), Hipp.316, S.Ant.634, Ar.Av.1214; Ἕλλην μέν ἐστι καὶ Ἑλληνίζει; Pl.Men.82b. II μέν followed by δέ in the correlative clause or clauses, on the one hand, on the other hand; commonly in Classical Gr., less freq. in later Gr. (rare in NT): 1 μέν... δέ… (or when the correlative clause is neg., μέν... οὐδέ... Il.1.318,536), to mark opposition, Hom., etc.—The opposed clauses commonly stand together, but are freq. separated by clauses, parenthetic or explanatory; e.g. μέν in Il.2.494 is answered by δέ in 511, 527 sq.; in X.An.1.9.2, πρῶτον μέν is answered by ἐπεὶ δέ in † 6; in Id.Mem.1.1.2, πρῶτον μέν is answered by θαυμαστὸν δέ in 1.2.1. 2 to connect a series of clauses containing different matter, though with no opposition, Il.1.18sq., 306 sq. (five δέ-clauses), 433 sq. (eight δέ-clauses), cf. X.An. 1.3.14,7.10sq.: freq. when the members of a group or class are distinctly specified, παῖδες δύο, πρεσβύτερος μὲν Ἀρταξέρξης, νεώτερος δὲ Κῦρος ib.1.1.1; τάφρος... τὸ μὲν εὖρος ὀργυιαὶ πέντε, τὸ δὲ βάθος ὀργυιαὶ τρεῖς ib.1.7.14; πρῶτος μέν... δεύτερος δέ... τρίτος δέ… ib.5.6.9; τότε μέν... τότε δέ... at one time... at another... ib.6.1.9, etc.: esp. with the Art. used as a Pron., ὁ μέν... ὁ δέ… ; τὸ μέν... τὸ δέ... etc. 3 the principal word is freq. repeated, οἳ περὶ μὲν βουλὴν Δαναῶν, περὶ δ' ἐστὲ μάχεσθαι Il.1.258, cf. 288, Od.15.70; ἔνι μὲν φιλότης, ἐν δ' ἵμερος, ἐν δ' ὀαριστύς Il.14.216; Ξέρξης μὲν ἄγαγεν... Ξέρξης δ' ἀπώλεσεν A.Pers.550, cf. 560, 694, 700 (all lyr.); χαλεπαίνει μὲν πρῳρεύς, χαλεπαίνει δὲ κυβερνήτης X.An.5.8.20. 4 one of the correlative clauses is sometimes independent, while the other takes the part. or some other dependent form, ἐβλασφήμει κατ' ἐμοῦ... μάρτυρα μὲν… οὐδένα παρασχόμενος... παρεκελεύετο δέ… D.57.11; οἱ ἀμφὶ βασιλέα, πεζοὶ μὲν οὐκέτι, τῶν δὲ ἱππέων ὁ λόφος ἐνεπλήσθη X.An.1.10.12, cf. 2.1.7, 5.6.29; ὧν ἐπιμεμφομένα σ' ἁδεῖα μὲν ἀντία δ' οἴσω S.Tr.123, cf. OC 522 (bothlyr.); χωρὶς μὲν τοῦ ἐστερῆσθαι... ἔτι δὲ καὶ… δόξω ἀμελῆσαι Pl.Cri.44 b. 5 μέν and δέ freq. oppose two clauses, whereof one is subordinate to the other in meaning or emphasis, ἀλλ' ἐκεῖνο θαυμάζω, εἰ Λακεδαιμονίοις μέν ποτε… ἀντήρατε,… νυνὶ δὲ ὀκνεῖτ' ἐξιέναι (for εἰ… ἀντάραντες νυνὶ ὀκνεῖτε) D.2.24, cf. E.IT116, Lys.34.11, X.Mem.2.7.11, etc.: so in an anacoluthon, τρία μὲν ὄντα… ναυτικά... τούτων δ' εἰ περιόψεσθε τὰ δύο, κτλ., Th.1.36. 6 μέν is not always answered by δέ, but freq. by other equiv. Particles, as ἀλλά, Il.1.22 sq., 2.703 sq., Pi.O.9.1, A.Pers.176, X.An.1.7.17:—by μέντοι, Hdt.1.36, S.Ph. 350, D.21.189, etc.:—by ἀτάρ, Il.6.84,124, A.Pr.342, S.OT1051sq., Pl. Tht.172c, etc. (so μέν... αὐτάρ in Ep., Il.1.50, Od.19.513, etc.):— by αὖ, Il.11.108, Od.4.210:—by αὖθις, S.Ant.165:—by αὖτε, Il.1.234, Od.22.5:—by temporal Particles, πρῶτα μέν... εἶτα… S.El.261; πρῶτον μέν... μετὰ τοῦτο… X.An.6.1.5-7; μάλιστα μὲν δὴ... ἔπειτα μέντοι… S.Ph.350, cf. OT647:—rarely by μήν with neg., οὐδὲν μὴν κωλύει Pl.Phdr.268e; οὐ μὴν αὐταί γε Id.Phlb.12d. b when the opposition is emphatic, δέ is sometimes strengthened, as ὅμως δέ… S.OT785, Ph.473, 1074, etc. (so ἀλλ' ὅμως El.450); δ' αὖ… Il.4.415, X.An.1.10.5; δ' ἔμπης… Il.1.561-2. c μέν is sometimes answered by a copul. Particle, κάρτιστοι μὲν ἔσαν καὶ καρτίστοις ἐμάχοντο ib.267, cf.459, Od. 22.475, S.Aj.1, Tr.689, E.Med.125 (anap.), etc.: rarely in Prose, τρία μὲν ἔτη ἀντεῖχον... καὶ οὐ πρότερον ἐνέδοσαν Th.2.65 (dub.). B μέν before other Particles: I where each Particle retains its force, 1 μὲν ἄρα, in Hom. μέν ῥα, Il.2.1, 6.312, Od.1.127, Pl. Phdr.258d, R.467d, etc. 2 μὲν γάρ S.OT62, Th.1.142, etc.:— in Hom. there is freq. no second clause, Od.1.173,392, cf. S.OT1062, etc.; μὲν γὰρ δή Il.11.825; μὲν γάρ τε 17.727. 3 μέν γε, when a general statement is explained in detail, Κορινθίοις μέν γε ἔνσπονδοί ἐστε Th.1.40, cf. 70, 6.86, Hdt.6.46, Antipho 5.14, Lys. 13.27, Is.4.8, Ar.Nu.1382, V.564, E.Fr.909.4. 4 μὲν δή Il.1.514, Hdt.1.32, etc.: freq. used to express positive certainty, ἀλλ' οἶσθα μὲν δή S. Tr.627, cf. OT294; τὰ μὲν δὴ τόξ' ἔχεις Id.Ph.1308; esp. as a conclusion, τοῦτο μὲν δὴ… ὁμολογεῖται Pl.Grg.470b, cf. X.Cyr.1.1.6, etc.: in closing a statement, τοιαῦτα μὲν δὴ ταῦτα A.Pr.500, etc.: used in answers to convey full assent, ἦ μὲν δή (cf. supr. A) Il.9.348, Od.4.33; καὶ μὲν δή… γε Pl.R.409b; οὐ μὲν δή, to deny positively, Il.8.238, X.Cyr.1.6.9, Pl.Tht.148e, etc.; οὐ μὲν δή… γε X.An.2.2.3, 3.2.14; ἀλλ' οὔ τι μὲν δή… Pl.Tht.187a. 5 μὲν οὖν, v. infr.11.2. II where the Particles combine so as to form a new sense, 1 μέν γε at all events, at any rate (not in Trag.), τοῦτο μέν γ' ἤδη σαφές Ar.Ach. 154, cf. Nu.1172, Lys.1165, Ra.80, Th.3.39; μέν γέ που Pl.R.559b, Tht.147a. 2 μὲν οὖν is freq. used with a corresponding δέ, so that each Particle retains its force, Od.4.780, Pi.O.1.111, S.OT244, 843; Ph.359, D.2.5, etc.: but freq. also abs., so then, S.Ant.65; ταῦτα μὲν οὖν παραλείψω D.2.3; especially in replies, sometimes in strong affirmation, παντάπασι μὲν οὖν Pl.Tht.158d; κομιδῇ μὲν οὖν ib.159e; πάνυ μὲν οὖν ib.159b; ἀνάγκη μὲν οὖν ib.189e; also to substitute a new statement so as to correct a preceding statement, nay rather, κακοδαίμων; Answ. βαρυδαίμων μὲν οὖν! Ar.Ec.1102; μου πρὸς τὴν κεφαλὴν ἀποψῶ wipe your nose on my head: Answ. ἐμοῦ μὲν οὖν… nay on mine, Id.Eq.911, cf. A.Pers.1032 (lyr.), Ag.1090 (lyr.), 1396, S.Aj. 1363, El.1503, OT705, Ar.Ra.241, Pl.Cri.44b, Grg.466a, 470b, Prt. 309d, etc.; also μὲν οὖν δή S.Tr.153; καὶ δὴ μὲν οὖν Id.OC31; cf. οὐμενοῦν: in NT μενοῦν and μενοῦνγε, to begin a sentence, yea rather, Ev.Luc.11.28, Ep.Rom.9.20, etc., cf. Phryn.322, Hsch.—In Ion., μέν νυν is used for μὲν οὖν, Hdt.1.18, 4.145, etc. 3 by μέν τε, if δέ τε follows, the two clauses are more closely combined than by τε... τε... Il.5.139, al.; μέν τε is freq. answered by δέ alone, 16.28, al.; by ἀλλά, αὐτάρ, 17.727, Od.1.215, al.; perhaps by ἠδέ, Il.4.341:— Hom. also uses μέν τε abs., when τε loses its force, as after ἦ, τίς, etc., Il.2.145, al. 4 μέν τοι in Hom. always occurs in speeches, where τοι can be regarded as the dat. of the Pron.: later, μέντοι is written as a single word, and is used: a with a conj. force, yet, nevertheless, A.Pr.320, 1054 (anap.), S.Tr.413, etc.; and sometimes stands for δέ, answering to μέν, v. supr. A.11.6 a. b as an Adv., in strong protestations, οὐ μέντοι μὰ Δία… D.4.49; in eager or positive assent, of course, φαμέν τι εἶναι…; Answ. φαμὲν μέντοι νὴ Δία Pl.Phd.65d, al.: with a neg. to give emphasis to a question, οὐ σὺ μέντοι…; why, are you not… ? Id.Prt.309a, cf. Phdr.229b, R.339b, etc.: sometimes to express impatience, ὄμνυμι γάρ σοι—τίνα μέντοι, τίνα θεῶν; Id.Phdr. 236d; τί μ. πρῶτον ἦν, τί πρῶτον ἦν; nay what was the first? Ar.Nu. 787; οὗτος, σὲ λέγω μ. Id.Ra.171; σὺ μέντοι… Luc.Alex.44: with imper., to enforce the command, τουτὶ μ. σὺ φυλάττου only take heed... Ar.Pax1100, cf.Av.661, X.An.1.4.8: in answers, γελοῖον μέντἂν εἴη nay it would be absurd, Pl.Tht.158e; summing up a long temporal clause, And.1.130. c μέντοι γε X.Cyr.5.5.24, etc.; οὐ μ. γε Diog.Apoll.5: in later Gr. μέντοιγε stands first in the sentence, μ. οὐ θέλω PLond.3.897.13 (i A.D.); also γε μέντοι A.Ag.938, S.OT778, 1292, E.Hec.600; ὅμως γε μ. Ar.Ra.61. d καὶ μ. καί is used to add a point to be noted, Heraclit.28, Pl.R.331d; also καί… μ., νῦν σοι καιρός ἐστιν ἐπιδείξασθαι τὴν παιδείαν, καὶ φυλάξασθαι μέντοι… and of course to take care... X.An.4.6.15 (v.l.), cf. 1.8.20, Pl.Prt.339c, Tht.143a. e ἀλλὰ μέντοι well, if it comes to that, X.An.4.6.16; well, of course, Pl.R.331e, etc.; cf. μέντον. C for μέν after other Particles, see each Particle. D Position of μέν. Like δέ, it usually stands as the second word in a sentence. But when a sentence begins with words common to its subordinate clauses, μέν stands second in the first of these clauses, as ἥδε γὰρ γυνὴ δούλη μέν, εἴρηκεν δ' ἐλεύθερον λόγον S.Tr.63; οἱ Ἀθηναῖοι ἐτάξαντο μέν... ἡσύχαζον δέ… Th.4.73, cf. 113, etc. It also attaches itself to words which mark opposition, as πρῶτον μέν, τότε μέν, ἐγὼ μέν, even when these do not stand first: sometimes however it precedes them, ὡς μὲν ἐγὼ οἶμαι Pl.Phdr.228b; ὡς μέν τινες ἔφασαν X.Cyr.5.2.28. It generally stands between the Art. and Noun, or the Prep. and its Case: but if special stress is laid on the Noun, this is sometimes neglected, as οἱ Τεγεᾶται μὲν ἐπηυλίσαντο, Μαντινῆς δὲ ἀπεχώρησαν Th.4.134; ἀνὰ τὸ σκοτεινὸν μέν… Id.3.22; also τῇ σῇ μὲν εὐδαιμονίῃ, τῇ ἐμεωυτοῦ δὲ κακοδαιμονίῃ Hdt. 1.87. II μέν is freq. repeated: 1 when, besides the opposition of two main clauses, a subordinate opposition is introduced into the first, ὁ μὲν ἀνὴρ τοιαῦτα μὲν πεποίηκε τοιαῦτα δὲ λέγει, ὑμῶν δέ… X.An.1.6.9, cf. 5.8.24, Th.8.104, D.18.214, 23.208. 2 in apodosi with the demonstr. Pron. or Adv., τὸν μὲν καλέουσι θέρος, τοῦτον μὲν προσκυνέουσι, τὸν δὲ χειμῶνα… Hdt.2.121; ὅσοι μὲν δὴ νομοῦ τοῦ Θηβαίου εἰσί, οὗτοι μέν [νυν]… αἶγας θύουσι· ὅσοι δὲ… νομοῦ τοῦ Μενδησίου εἰσί, οὗτοι δὲ… ὄϊς θύουσι ib.42, cf.3.108, al.; ὅτε μέν με οἱ ἄρχοντες ἔταττον... τότε μὲν ἔμενον... τοῦ δὲ θεοῦ τάττοντος,… ἐνταῦθα δέ… Pl.Ap.28e, cf. Grg. 512a. 3 μέν used absolutely is freq. followed by a correlative μέν, εἰ μὲν οὖν ἡμεῖς μὲν… ποιοῦμεν Id.R.421a. III μέν is sometimes omitted (esp. in Poetry) where it is implied in the following δέ, φεύγων, ὁ δ' ὄπισθε διώκων Il.22.157; ἐλευθεροῦτε πατρίδ', ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας A. Pers.403; σφραγῖδε… χρυσοῦν ἔχουσα τὸν δακτύλιον, ἡ δ' ἑτέρα ἀργυροῦν IG22.1388.45, cf. Ar.Nu.396, Pl.Sph.221e, Arist.Po.1447b14, etc.

German (Pape)

[Seite 130] eigentlich = μήν, doch hat sich mit dem Vokal der Sinn abgeschwächt (wie zwar aus ze vâre). Am stärksten hat sich die Bejahung und Bekräftigung in der Betheuerungsformel ἦ μέν erhalten, welche im Homer sich in denselben Verbindungen, wie ἦ μήν findet, wie Her. 5, 93. 6, 74; auch μὴ μέν, 2, 118, vgl. 3, 99 u. sonst, wie Od. 4, 253; auch γε μέν für γε μήν scheint Her. 7, 152. 234 richtig; οὐ μέν, Od. 1, 392, oft; so auch οὐδὲ μὲν οὐδ' οἳ ἄναρχοι ἔσαν, Il. 2, 703; u. noch bei den Attikern ist diese Bedeutung dochzu erkennen in οὐ μὲν δὴ αὖ οὐδ' ἀπαλλαγῆναι τοῦ μέλλειν, jedoch auch nicht, Plat. Theaet. 148 e; οὐ μὲν δὴ οὐδὲ ταῦτ' ἄν τις εἴποι, doch auch dies nun nicht möchte Einer sagen, Xen. An. 1, 9, 13, so an das Vorige anknüpfend, daß das Folgende mit Nachdruck hervorgehoben wird, wie mit vero; vgl. noch οὐ μὲν δὴ αὐτοῦ γε μένειν οἷόντε 2, 2, 3, τοιούτων μέν ἐστε προγόνων. οὐ μὲν δὴ τοῦτό γε ἐρῶ, das jedoch nun will ich wahrlich nicht sagen, Xen. An. 3, 2, 14. Auch καὶ μὲν δή, Plat. Polit. 287 d Crat. 369 d, und nachdrücklicher, καὶ μὲν δή, ὦ Σώκρατες, σκληρούς γε λέγεις ἀνθρώπους, da sprichst du ja wahrlich von –, Theaet. 155 e; Conv. 197; vgl. auch μὲν οὖν u. μέν τοι unten. – Am verbreitetsten ist der Gebrauch, durch μέν einen Begriff mit größerem oder geringerem Nachdruck hervorzuheben und ihn durch dies Hervorheben von andern zu unterscheiden, die ihm dann gew. mit δέ entgegengesetzt werden; in manchen Fällen, bes. wenn der Gegensatz eine Verneinung ausdrücklich enthält oder doch in sich schließt, entspricht hier das deutsche zwar, zuweilen erstens, dann, wodurch eine andere Anordnung der Begriffe ausgedrückt wird, häufig aber ist es nur durch die Stellung und durch den Ton, den man auf das hervorzuhebende Wort legt, auszudrücken. Besonders bei Aufzählung der Theile eines Ganzen, mehrerer Subjecte, die gleiches Prädicat haben, oder mehrerer Prädicate, die auf ein Subject bezogen werden, pflegen wir μέν nicht zu übersetzen. Beispiele dafür finden sich von Hom. an überall und brauchen nicht angeführt zu werden. Hier sei nur bemerkt, – a) daß μέν gewöhnlich zwar dem Worte, welches hervorgehoben u. entgegengesetzt werden soll, nachsteht, zuweilen aber auch voransteht, da man es theils gern in die zweite Stelle setzt, theils mehr den ganzen Gedanken als das einzelne Wort im Auge hat; so in dem häufigen οἱ μὲν ἄλλοι u. regelmäßig bei Präpositionen u. dem Artikel, ἀμφὶ μὲν τούτοισιν, Soph. Ai. 669, τὸ μὲν εὖ, Phil. 1125, u. so immer; ἐν μὲν τοῖς συμφωνοῦμεν, ἐν δὲ τοῖς οὔ, Plat. Phaedr. 263 h; Theaet. 167 e; πρὸς μὲν μεσημβρίαν, Xen. An. 1, 7, 6; Τισσαφέρνην μὲν πρῶτον, ἔπειτα δὲ βασιλέα, Thuc. 8, 48; vgl. Xen. An. 1, 9, 5. – Noch mehr Abweichungen ergeben sich, wenn man auf den Zusammenhang von μέν und δέ achtet, wo häufig die lebhaftere, nur den Sinn im Auge habende Darstellung der Griechen die regelmäßige Form verläßt, z. B. ὅστις παθὼν μέν, ἀντέδρων· νῦν δὲ οὐδὲν εἰδὼς ἱκόμην, Soph. O. C. 272, wo man etwa δρῶν δέ erwartet; ἄνδρα σοὶ μὲν ἔμπολιν οὐκ ὄντα, συγγενῆ δέ, 1158; τὴν νύκτα μὲν δήσετε, τὴν δὲ ἡμέραν ἀφήσετε, Xen. An. 5, 8, 24; οἱ μὲν ἄλλοι βάρβαροι· ἦν δὲ αὐτῶν Φαλῖνος εἷς Ἕλλην, 2, 1, 7; ὁ δ' ἰέναι μὲν οὐκ ἤθελε, λάθρα δὲ τῶν στρατιωτῶν πέμπων αὐτῷ ἄγγελον ἔλεγε θαῤῥεῖν, 1, 3, 8; vgl. noch καλῶς σὺ μὲν τοῖς, τοῖς δ' ἐγὼ 'δόκουν φρονεῖν, Soph. Ant. 553; auffallender ἥδε γὰρ γυνὴ δούλη μέν, εἴρηκεν δ' ἐλεύθερον λόγον, Trach. 63, wo man im ersten Satzgliede ἐστίν ergänzen muß; μόλις μέν, καρδίας δ' ἐξίσταμαι τὸ δρᾶν, Ant. 1092; Thuc. behandelt auch diese Verbindung sehr frei u. verbindet z. B. 1, 67 Αἰγινῆται φανερῶς μὲν οὐ πρεσβευόμενοι, κρύφα δὲ οὐχ ἣκιστα ἐνῆγον τὸν πόλεμον, wo das particip. πρεσβευόμενοι als Erkl. zu φανερῶς hinzugesetzt ist u. der Sinn ist: obwohl sie nicht öffentlich Gesandte schickten, so schürten sie doch heimlich ganz besonders den Krieg an; vgl. Buttm. zu Dem. Mid. p. 149, der noch Plat. Crit. 44 b anführt. – b) die mit μέν u. δέ zu einander in Beziehung gesetzten Sätze sind oft durch Zwischensätze weit von einander getrennt, selten in der einfacheren Satzverbindung des Hom. u. Her., doch entspricht dem μέν in Il. 2, 494 erst in v. 511 das δέ; häufiger bei den Attikern, vgl. Thuc. 1, 36 u. 43, τοιαῦτα μὲν οἱ Κερκυραῖοι εἶπον – τοιαῦτα δὲ καὶ οἱ Κορίνθιοι; vgl. 1, 85 u. 87, 1, 88 u. 90, 2, 88 u. 90, 3, 41 u. 90, 3, 60 u. 68, 6, 81 u. 88; Soph. Trach. 6–36; Xen. An. 1, 9, 7 u. 17. – c) auch dasselbe Wort wird vor μέν u. δέ mit Nachdruck wiederholt, eine Anaphora bildend, περὶ μὲν βουλὴν Δαναῶν, περὶ δ' ἐστὲ μάχεσθαι, Il. 1, 258, vgl. 21, 464; Hes. Th. 656; häufig bei den Tragg. zur nachdrücklichen Hervorhebung des in beiden Satzgliedern vorkommenden Wortes, θεοῦ μὲν εὐνήτειρα Περσῶν, θεοῦ δὲ καὶ μήτηρ ἔφυς Aesch. Pers. 153, σέβομαι μὲν προσιδέσθαι· σέβομαι δ' ἀντία λέξαι 680, vgl. Ag. 199 Spt. 894 u. sonst; ähnlich ist τέρας μὲν θαυμάσιον προσιδέσθαι, θαῦμα δὲ καὶ παριόντων ἀκοῦσαι, Pind. P. 1, 26; dies καί tritt selten hinzu, πλουτεῖ μὲν ὄντων φίλων πολλῶν, πλουτεῖ δὲ καὶ ἄλλων βουλομένων γενέσθαι, Xen. An. 7, 7, 42; ὁρᾶτε μὲν τὴν βασιλέως ἐπιορκίαν· ὁρᾶτε δὲ τὴν Τισσαφέρνους ἀπιστίαν, 3, 2, 4; öfter bei πᾶς, πολύς u. ähnlichen. – Die geläufigsten Verbindungen dieser Art sind οἱ μὲν – οἱ δέ, die Einen – die Anderen, τὰ μὲν – τὰ δέ, theils – theils, ἐνίοτε μὲν – ἐνίοτε δέ, ἔστι μὲν – ἔστι δέ, bald – bald, u. ähnl. – d) μέν findet sich auch in einem Satzgliede zweimal, διὰ μέν γε τῆς Σκυθικῆς πέντε μέν, Her. 4, 48, vgl. 6, 101 (Il. 23, 311, τῶν δ' ἵπποι μὲν ἔασιν ἀφάρτεροι, οὐδὲ μὲν αὐτοὶ πλείονα ἴσασι, gehört nicht hierher, das zweite μέν ist hier das oben erwähnte für μήν stehende); Ἐτεοκλέα μὲν – οὕτω μὲν ἀμφὶ τοῦδ' ἐπέσταλται λέγειν, τούτου δέ, Aesch. Spt. 998; εἰ μὲν οὖν ἡμεῖς μὲν φύλακας ὡς ἀληθῶς ποιοῦμεν, Plat. Rep. III, 421 a, womit das unten Gesagte zu vergleichen; und bes. in attischer Prosa, wenn zwei mit μέν u. δέ verbundene Sätze wieder jeder in Vorder- und Nachsatz zerfallen, ὁπόσοι μὲν μαστεύουσι ζῆν ἐκ παντὸς τρόπου ἐν τοῖς πολεμικοῖς, οὗτοι μὲν κακῶς ἀποθνήσκουσιν· ὁπόσοι δέ –, Xen. An. 3, 1, 43, vgl. 5, 7, 6; οἷς μὲν γὰρ περὶ τῶν μεγίστων συμβούλοις χρώμεθα, τούτους μὲν οὐκ ἀξιοῦμεν στρατηγοὺς χειροτονεῖν· οἷς δ' οὐδεὶς ἂν – συμβουλεύσαιτο, τούτους δ' αὐτοκράτορας ἐκπέμπομεν, Isocr. 8, 55; εἰ μέν τις μεγάλοις νοσήμασι συνεχόμενος μὴ ἀπεπνίγη, οὗτος μὲν ἄθλιός ἐστιν ὅτι οὐκ ἀπέθανεν· εἰ δέ τις ἐν τῇ ψυχῇ πολλὰ νοσήματα ἔχει, τούτῳ δὲ βιωτέον ἐστίν, Plat. Gorg. 512 a, wie auch Her. 2, 42 ὅσοι μὲν δὴ Διὸς Θηβαιέος ἵδρυνται ἱρόν, οὗτοι μέν νυν πάντες ὀΐων ἀπεχόμενοι αἶγας θύουσιν, ὅσοι δὲ τοῦ Μενδῆτος ἔκτηνται, οὗτοι δὲ αἰγῶν ἀπεχόμενοι ὄϊς θύουσι, u. öfter; vgl. Werfer zu Her. 2, 39 u. Buttmann zu Dem. Mid. p. 153, wo noch mehr Beispiele aus Plat. u. Xen. beigebracht, auch Fälle aufgeführt sind, wo das zweite μέν fehlt, aber zweimal δέ steht. – Statt der Partikel δέ entsprechen aber auch andere dem voranstehenden μέν, zum Theil noch nachdrücklicher den Gegensatz hervorhebend; μὲν – ἀλλά, Il. 2, 703. 3, 214; Aesch. Pers. 172 Ch. 733; Soph. Phil. 969 Trach. 327; u. in Prosa, z. B. Xen. An. 1, 7, 17; auch ἀλλ' ὅμως, z. B. σμικρὰ μὲν τάδ' ἀλλ' ὅμως – δὸς αὐτῷ, Soph. El. 442, Phil. 1354, wie ὅμως δέ, 471. 1063; ἄ ρ α, Plat. Phaedr. 263 b; – ἀτάρ, Il. 6, 84. 124. 21, 40; Soph. O. R. 1051 Trach. 54; Her. 2, 175; Plat. Theaet. 172 c; Xen. Hell. 5, 4, 17; – αὐτάρ, u. αὐτὰρ ἔπειτα, Il. 1, 50. 9, 705. 15, 405; – αὖ, Il. 11, 108; – αὖτε, Il. 1, 234 Od. 22, 5; auch Attik., vgl. Herm. Vig. p. 782; αὖθις, Soph. Ant. 167; – καί, Il. 1, 267; – auch μέντοι, ἔπειτα, εἶτα, Soph. Phil. 1329 El. 731 O. R. 647 u. A.; bes. noch πρῶτον μέν, wo eigentlich bei ἔπειτα ein δέ ausgelassen ist, φιλοσόφῳ μὲν ἔοικας, – ἴσθι μέντοι, Xen. An. 2, 1, 13; – γε μέντοι, Soph. O. R. 777; τοίνυν, Xen. An. 5, 1, 6. – Auch τε, vgl. Spitzner exc. VIII. zur Il., der sowohl μέν τε – δέ τε Il. 23, 590 u. öfter in Vergleichungen nachweis't, als μέν τε – οὐδέ, αὐτάρ, ἀλλά, Il. 5, 131, u. sonst auch das einfache μέν τε – δέ. Im zweiten Satze entspricht τε nur durch eine Aenderung der Structur, ὡς ἐρξάτην πολλὰ μὲν πολίτας, ξένων τε πάντων στίχας, Aesch. Spt. 906, wo man erwarten sollte πολλὰ δέ –, die anreihende Verbindung der Satzglieder aber vorgezogen ist; vgl. Ch. 578; Soph. Phil. 1045; Eur. Tr. 48 Cycl. 42; Schäf. mel. p. 23. S. auch Thuc. 7, 2 u. Herm. zu Vig. p. 836. – Nicht selten steht aber μέν allein, ohne daß ein Satzglied mit δέ aus dem Zusammenhange zu ergänzen ist, und dient dann bes. die Pronomina nachdrücklich hervorzuheben, τὴν μὲν ἐγὼ σπουδῇ δάμνημ' ἐπέεσσι, Il. 5, 893, diese zwar bändige ich schwer mit Worten, worin liegt »aber andere leicht«; σοὶ μὲν ἡμεῖς πανταχῆ δρῶντες φίλοι, dir wenigstens, wenn auch nicht den Andern, sind wir doch, wie wir auch handeln mögen, theuer, Soph. Ant. 634; ὡς μὲν λέγουσιν, Eur. Or. 8, wie sie sagen, ob's wahr ist, weiß ich nicht; ἐγὼ μὲν τοῦτον εἶναι τὸν τῶν σοφῶν ἐπιστήμονα, Plat. Prot. 312 c, wie equidem, ich für meinen Theil, was Andere sagen, kümmert mich nicht; ὡς μὲν ἐγὼ οἶμαι, Phaedr. 228 b; ἐκεῖνος μὲν ξυγχωρεῖ, Theaet. 174 e; Xen. An. 3, 1, 19. 7, 5, 8 u. sonst oft; zuweilen ist der Grund der Auslassung des δέ eine Veränderung der Structur, die bes. durch längere Zwischensätze veranlaßt wird, wie bei πρῶτον μέν, vgl. Xen. An. 3, 2, 1. 5, 9, 5. – Ein nachdrückliches doch ist es alleinstehend in der Frage: Ἕλλην μέν ἐστι καὶ ἑλληνίζει, Plat. Men. 82 b, vgl. Charmid. 153 c u. das im Anfang Gesagte.

French (Bailly abrégé)

particule affirmative touj. placée après un mot;
1 abs., au sens d'un adv. vraiment, certainement, certes : ἀνδρὸς μὲν τόδε σῆμα πάλαι κατατεθνηῶτος IL certes, voilà le tombeau d'un guerrier mort depuis longtemps ; particul. dans des réponses faites avec une certaine force : θέλεις τι μεῖζον ἢ κατακτεῖναί μ’ ἐλών ; -- ἐγὼ μὲν οὐδέν SOPH veux-tu plus encore que ma mort ? -- non certes, (elle me suffit) ; dans des locutions formées par l'adjonction de μέν à d'autres particules d'affirmation : ἦ μέν, certainement et véritablement ; καὶ μέν, et certes ; γε μέν, oui certes ; οὐ μέν, vraiment pas, sûrement pas ; οὐδὲ μὲν οὐδέ, mais même assurément pas, cependant aussi précisément pas;
2 en corrélation avec d'autres particules, surtout avec δέ, pour marquer l'opposition entre deux membres de phrase : φανερῶς μὲν οὐ, κρύφα δέ THC non ouvertement, mais en secret ; τοῖς μὲν ἐδόκει βέλτιστον εἶναι καταμεῖναι, τοῖς δὲ πολλοῖς οὐ XÉN les uns jugeaient préférable d'attendre de pied ferme, mais non le plus grand nombre ; εἰ μὲν…, εἰ δέ, etc. si d'une part…, si au contraire, ou mais si, etc. ; ἐὰν μὲν…, ἐὰν δέ, etc. XÉN m. sign. ; εἰ μὲν…, εἰ δὲ μή XÉN si…, sinon ; ὁ μὲν…, ὁ δέ, l'un…, l'autre ; οἱ μὲν…, οἱ δέ, les uns…, les autres ; τὸ μὲν…, τὸ δέ, d'une part…, de l'autre ; τοῦτο μὲν…, τοῦτο δέ, d'un côté…, de l'autre ; ἅμα μὲν…, ἅμα τότε μὲν…, τότε δέ, tantôt…, tantôt ; μὲν οὖν, sans aucun doute ; πάνυ μὲν οὖν, μάλιστα μὲν οὖν, tout à fait, parfaitement, très certainement ; ou plutôt, au contraire : ὡς ἄτοπον τὸ ἐνύπνιον, ὦ Σώκρατες -- ἐναργὲς μὲν οὖν, ὥς γέ μοι δοκεῖ, ὦ Κρίτων PLAT voilà un songe étrange, Socrate. -- Il est plutôt clair, ce me semble, Criton ; donc, d'après cela, comme il résulte de cela, effectivement ; en outre, μέν se lie avec d'autres particules (v. ci-dessus, au sens de certes, ἦ μέν, καὶ μέν, οὐ μέν, etc.), p. ex. μὲν ἄρα, certes ; μὲν γάρ, car c'est que ; ou en effet, oui vraiment, oui certes ; μὲν δή, oui certes, μέν γε, du moins ; μέν τοι, d'ord. écrit μέντοι, certainement, en tout cas, assurément ; au sens corrélatif pourtant, néanmoins ; μέντοι γε, m. sign. ; ἀλλὰ μέντοι, mais pourtant, seulement à la vérité ; καὶ μέντοι, et remarquez bien, et cela étant bien compris, et naturellement.
Étymologie: affaiblissement de μήν, également particule affirmative ; cf. δέ et δή.

Russian (Dvoretsky)

μέν: постпозит. частица
1) (со смыслом подчеркнутого утверждения), конечно, право, (же), же, (да) ведь, -то, вот, именно, и (ταῦτα μὲν ἡμῖν ἤγγελέ τις Plat.): ἀκτὴ μὲν ἥδε τῆς χθονὸς Λήμνου Soph. вот и Лемносский край; ἐγὼ μὲν τοίνυν Xen. что до меня; Ἓλλην μέν ἐστι και ἑλληνίζει; Plat. да ведь он грек и говорит по-гречески (не правда ли)?; παρεγένου μὲν τῇ μάχῃ; Plat. да ты-то участвовал в сражении?; ἐγὼ μὲν οὐδέν Soph. я-то ничего (больше не желаю); πάνυ или μάλιστα μὲν οὖν Plat. ну конечно же, непременно; ἆρ᾽ οὐ τόδε ἦν τὸ δένδρον; - Τοῦτο μὲν οὖν αὐτό Plat. не то ли это дерево? - Именно, оно самое; οὕτω μέν Thuc. так вот как, вот каким образом; ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται Hom. и вот все это исполнится; οὐ μὲν γὰρ νῦν πρῶτα Hom. не впервые же теперь; οὐδὲ μὲν οὐδὲ ἔοικεν Hom. да и совсем не годится;
2) (иногда с оттенком противительности) все же, однако: οὐδὲ μὲν οὐδ᾽ οἱ ἄναρχοι ἔσαν, πόθεόν γε μὲν ἀρχόν Hom. и хотя они не были без начальника, все же тосковали по (погибшем) вожде; ἢ σοὶ μὲν ἡμεῖς φίλοι; (pl. = sing.) Soph. и все же я буду тебе дорог?;
3) (в смысле противоположения, сопричисленая или повторения - с соотносительной частицей во втором члене сложного предложения: δέ, реже ἀλλά, τοίνυν, ἀτάρ - эп. тж. αὐτάρ, ἀλλ᾽ ὅμως, ὥμος δέ, αὖ, αὖτε, αὖθις, εἶτα, ἔπειτα): (противопоставление) с одной стороны (чаще не переводится) (πρεσβύτερος μὲν Ἀρταξέρξης, νεώτερος δὲ Κῦρος Xen.); (сопричисление) ὑμῖν μὲν θεοὶ δοῖεν ἐκπέρσαι Πριάμοιο πόλιν, εὖ δ᾽ οἴκαδε ἱκέσθαι Hom. да помогут вам боги разрушить град Приама и счастливо вернуться домой; εἷς δὲ δὴ εἷπε στρατεγοὺς μὲν ἑλέσθαι ἄλλους, τὰ δ᾽ ἐπιτήδεια ἀγοράζεσθαι Xen. один же (из воинов) предложил избрать других военачальников и закупить продовольствие; (сопоставительное повторение): οἳ περὶ μὲν βουλὴν Δαναῶν, περὶ δ᾽ ἐστὲ μάχεσθαι Hom. вы (оба) - первые на собраниях данайцев, первые и в бою; τοιαῦτα μὲν πεποίηκε, τοιαῦτα δὲ λέγει Xen. это он сделал, это он и подтверждает.

Greek (Liddell-Scott)

μέν: μόριον· χρησιμεῦον τὸ μὲν ὅπως δηλώσῃ βεβαιότητα τοῦ λαλοῦντος ἢ γράφοντος, τὸ δέ, ὅπερ καὶ συνηθέστερον, ὅπως ἡ λέξις ἢ πρότασις ἣν συνοδεύει ἀντιπαραβάλληται πρὸς ἑτέραν λέξιν ἢ πρότασιν ἀκολουθοῦσαν, ἥτις καὶ εἰσάγεται διὰ τοῦ δέ. Α. Ι. μέν, κεῖται ἀπολύτως ἢ καθ’ ἑαυτό, μὴ ἀκολουθούμενον ὑπὸ τοῦ δέ, ὅταν δύναται νὰ ἑρμηνευθῇ ἐπιρρηματικῶς, ἀληθῶς, ὄντως, τῇ ἀληθείᾳ. Ἐν τοιαύτῃ χρήσει εἶναι καταφανῶς ἀσθενὴς τύπος τοῦ μήν, ὡς φαίνεται σαφῶς ἐκ τοῦ Ἐπικ. καὶ Ἰων. τύπου ἦ μὲν ἐπὶ διαμαρτυριῶν καὶ ὅρκων, ὅπου οἱ Ἀττ. μεταχειρίζονται ἦ μήν· καί μοι ὄμοσσον, ἦ μέν μοι πρόφρων ἔπεσιν καὶ χερσὶν ἀρήξειν Ἰλ. Α. 77, πρβλ. Ξ. 275· ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται Ὀδ. Ξ. 160, πρβλ. Ἰλ. Ω. 416· τοῦτον ἐξορκοῖ, ἦ μέν οἱ διηκονήσειν Ἡρόδ. 4. 154, πρβλ. 5. 93, κτλ.· οὕτω μετ’ ἀρνήσ., οὐ μὲν γάρ τι κακὸν βασιλευέμεν Ὀδ. Α. 392, κτλ.· ὤμοσα, μὴ μέν... ἀναφῆναι Δ. 25, πρβλ. Ἡρόδ. 2. 118, 179· ἔξαρνος ἦν, μὴ μὲν ἀποκτεῖναι Ἡρόδ. 3. 66, πρβλ. 99· - οὕτω, καὶ μέν... Ἰλ. Α. 269., Ι. 632, κτλ. οὐδὲ μὲν οὐδέ..., Β. 703., Μ. 212· γε μέν, πρβλ. γε Α. 5. - Ἡ χρῆσις αὕτη δὲν εἶναι ἄγνωστος παρὰ τοῖς Ἀττ., Σοφ. Φ. 1. 159, Ο. Κ. 44, Εὐρ. Μήδ. 676, 1129, κτλ.· ἰδίως μετὰ τὰς ἀντωνυμ., ἐγὼ μὲν ἤδη... στείχων ἂν ἦν Σοφ. Φιλ. 1218· ἢ σοὶ μὲν ἡμεῖς... φίλοι ὁ αὐτ. ἐν Ἀντ. 634, πρβλ. 498· Ἕλλην μέν ἐστι καὶ ἑλληνίζει Πλάτ. Μένων 82Β, κτλ. - Ἡ χρῆσις αὕτη δέον νὰ θεωρῆται διάφορος τῆς ἑτέρας καθ’ ἣν τὸ μὲν κεῖται καθ’ ἑαυτό, ἀλλ’ οὕτως ὥστε ἀντίστοιχος πρότασις μετὰ τοῦ δὲ νὰ δύναται νὰ νοηθῇ ἐκ τῶν συμφραζομένων, ἴδε κατωτ. ΙΙ. 7. ΙΙ. μὲν ἑπομένου δὲ ἐν τῇ ἀντιστοίχῳ προτάσει ἢ προτάσεσι· παρατηρητέον δὲ ὅτι οἱ παλαιοὶ συνείθιζον πολὺ νὰ παρατάσσωσι τὰς προτάσεις ἀντιθετικῶς καὶ ὅπου δὲν ὑπῆρχε πραγματικὴ ἀντίθεσις· ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει τὰ μόρια μέν..., δέ..., δύνανται νὰ ἀφεθῶσιν ἀνερμήνευτα· ἀλλ’ ἐν τῇ νῦν γραφομένῃ Ἑλληνικῇ ἡ χρῆσις τῶν μορίων μὲν καὶ δὲ κατέστη συνηθεστάτη. 1. μέν..., δέ..., (ἤ, ὅταν ἡ δευτέρα πρότασις ἔχῃ ἄρνησιν, μέν..., οὐδέ..., Ἰλ. Α. 318, 536), πρὸς δήλωσιν ἀντιθέσεως. - Αἱ ἀντιτιθέμεναι προτάσεις (ἢ κῶλα) συνήθως κεῖνται ὁμοῦ: - συχνάκις ὅμως χωρίζονται ἀπ’ ἀλλήλων διὰ προτάσεων παρενθετικῶν ἢ ἐπεξηγηματικῶν· π. χ. πρὸς τὸ μὲν ἐν Ἰλ. Β. 494 ἀνταποκρίνεται τὸ δὲ ἐν 511, 527 κἑξ.· ἐν Ξεν. Ἀναβ. 1. 9, 2, πρὸς τὸ πρῶτον μὲν ἀνταποκρίνεται τὸ ἐπεὶ δὲ ἐν § 6· ἐν Ἀπομν. 1. 1, 2, πρὸς τὸ πρῶτον μὲν ἀνταποκρίνεται τὸ θαυμαστὸν δὲ ἐν 1. 2, 1· τοιαῦτα μὲν ἐν Θουκ. 1. 36 ἀκολουθεῖται ὑπὸ τοῦ τοιαῦτα δέ, αὐτόθι 43. 2) τὰ μόρια ταῦτα συνήθως εἶναι ἐν χρήσει πρὸς σύνδεσιν σειρᾶς προτάσεων ὧν τὸ περιεχόμενον εἶναι μὲν διάφορον ἀλλ’ οὐχὶ καὶ ἀντιθετικόν, Ἰλ. Α. 18 κἑξ., 33 κἑξ., 250 κἑξ., κτλ.· ἐν Α. 306 κἑξ., μετὰ τὸ μὲν ἀκολουθοῦσι πέντε προτάσεις, ὧν ἑκάστη εἰσάγεται διὰ τοῦ δέ, καὶ ἐν 433 κἑξ. ὀκτὼ ὅλαι προτάσεις· οὕτω καὶ παρ’ Ἀττ. πεζογράφοις, Ξεν. Ἀν. 1. 3, 14., 7, 10 κἑξ.· ἡ χρῆσις αὕτη ἀπαντᾷ συχνάκις ὅπου τὰ μέρη εἴδους τινὸς ἢ τάξεως ἰδιαιτέρως καθ’ ἕκαστον ὁρίζονται: παῖδες δύο, πρεσβύτερος μὲν Ἀρταξέρξης, νεώτερος δὲ Κῦρος αὐτόθι 1. 1, 1, πρβλ. 1. 5, 2· τάφρος..., τὸ μὲν εὖρος ὀργυιαὶ πέντε, τὸ δὲ βάθος ὀργυιαὶ τρεῖς αὐτόθι 1. 7, 13· πρῶτος μέν..., δεύτερος δέ..., τρίτος δέ..., αὐτόθι 5. 6, 9· τότε μέν..., τότε δέ..., αὐτόθι 5. 9, 9, κτλ.· ἀλλὰ συχνότατα ὅπου τὸ ἄρθρον κεῖται ὡς ἀντωνυμία, ὁ μέν..., ὁ δέ..., τὸ μέν..., τὸ δέ...· κτλ. 3) πολλάκις ἡ κυριωτάτη λέξις ἐπαναλαμβάνεται καὶ μετὰ τοῦ μὲν καὶ μετὰ τοῦ δέ, οἳ περὶ μὲν βουλὴν Δαναῶν, περὶ δ’ ἐστὲ μάχεσθαι Ἰλ. Α. 258, πρβλ. 288, Ὀδ. Ο. 70· ἔνι μὲν φιλότης, ἐν δ’ ἵμερος, ἐν δ’ ὀαριστὺς Ἰλ. Ξ. 216· Ξέρξης μὲν ἄγαγεν..., Ξέρξης δ’ ἀπώλεσεν Αἰσχύλ. Πέρσ. 550, πρβλ. 560, 693, 700· καὶ παρὰ πεζοῖς, χαλεπαίνει μὲν πρῳρεύς, χαλεπαίνει δὲ κυβερνήτης Ξεν. Ἀν. 5. 8, 20, κτλ.· οὕτω καὶ τά: πολὺς καὶ πᾶς, Schäf. εἰς Σοφ. Φιλ. 633. 4) ἐνίοτε ἡ μὲν μία τῶν ἀντιθετικῶς συνδεομένων προτάσεων ἐκφέρεται ὡς ἀνεξάρτητος, ἡ δ’ ἑτέρα κατὰ μετοχὴν ἢ ἄλλως πως ὡς ἐξηρτημένη, ἐβλασφήμει κατ’ ἐμοῦ..., μάρτυρα μέν... οὐδένα παρασχόμενος..., παρεκελεύετο δέ..., Δημ. 1302. 10· οἱ ἀμφὶ βασιλέα, πεζοὶ μὲν οὐκέτι, τῶν δὲ ἱππέων ὁ λόφος ἐνεπλήσθη Ξεν. Ἀν. 1. 10, 12, πρβλ. 2. 1, 7., 5. 6, 29· ὧν ἐπιμεμφομένα σ’ ἁδεῖα μὲν ἀντία δ’ οἴσω Σοφ. Τρ. 123. πρβλ. Ο. Κ. 522· χωρὶς μὲν τοῦ ἐστερῆσθαι..., ἔτι δὲ καί... δόξω ἀμελῆσαι Πλάτ. Κρίτων 44Β. 5) τὸ μὲν καὶ τὸ δὲ ἐνίοτε συνδέουσιν ἀντιθετικῶς δύο προτάσεις ὧν ἡ ἑτέρα εἶναι πράγματι ὑποτεταγμένη τῇ ἑτέρᾳ, ἀλλ’ ἐκεῖνο θαυμάζω, εἰ Λακεδαιμονίοις μέν ποτέ... ἀντήρατε, νυνὶ δὲ ὀκνεῖτε ἐξιέναι (ἀντὶ εἰ... ἀντάραντες νυνὶ ὀκνεῖτε) Δημ. 25, 2, πρβλ. Αἰσχίν. 69. 44, κτλ.· - οὕτω κατὰ ἀνακόλουθον, Θουκ. 1. 36, τρία μὲν ὄντα... ναυτικά..., τούτων δ’ εἰ περιόψεθε τὰ δύο κτλ.). 6) τὸ μὲν δὲν ἀκολουθεῖται πάντοτε ὑπὸ τοῦ δέ, ἀλλὰ συχνάκις ὑπὸ ἰσοδυνάμων μορίων, οἷον ὑπὸ τοῦ ἀλλά, Ἰλ. Α. 22 κἑξ., Β. 703 κἑξ., οὕτω, Αἰσχύλ. Πέρσ. 176, 337, κτλ.· ἐνίοτε καὶ παρὰ τοῖς Ἀττικ. πεζογράφοις, Ξεν. Ἀν. 1. 7, 17, Ἀγησ. 2, 11· - διὰ τοῦ ἀτάρ, Ἰλ. Ζ. 84, 124, Αἰσχύλ. Πρ. 340, Σοφ. Ο. Τ. 1051 κἑξ., Πλάτ. Θεαίτ. 172C, κτλ.· (οὕτω, μέν..., αὐτὰρ παρ’ Ἐπικ., Ἰλ. Α. 50, Ὀδ. Τ. 513, κτλ.)· - διὰ τοῦ αὖ, Ἰλ. Λ. 108, Ὀδ. 4. 211· - διὰ τοῦ αὖθις, Σοφ. Ἀντ. 165· - διὰ τοῦ αὖτε, Ἰλ. Α. 234, Ὀδ. Χ. 5· - ἐνίοτε τὸ δὲ ἀντικαθιστᾷ ἑτέρα τις λέξις, οἷον πρῶτον μέν..., εἶτα... Σοφ. Ἠλ. 251, Ξεν. Ἀν. 1. 3, 2· πρῶτον μέν.., μετὰ τοῦτο..., Ξεν. Ἀν. 5. 9, 5- 7· μάλιστα μέν..., ἔπειτα μέντοι..., Σοφ. Φιλ. 353, πρβλ. Ο. Τ. 647, 777, καὶ ἴδε ἐν λ. μάλα ΙΙΙ. ἐν ἀρχ.: σπανίως μετὰ τὸ μὲν ἀκολουθεῖ μήν, Πλάτ. Φαῖδρ. 268Ε, Φίληβ. 12D. β) ὅταν ἡ ἀντίθεσις εἶναι λίαν ἰσχυρά, χάριν ἐμφάσεως τὸ δὲ ἐνίοτε ἐπιτείνεται διὰ τῆς προσλήψεως καὶ ἑτέρου μορίου, οἷον ὅμως δέ..., Σοφ. Ο. Τ. 785, Φιλ. 473, 1074, κτλ.· (οὕτω, ἀλλ’ ὅμως, ὁ αὐτ. ἐν Ἠλ. 450)· δ’ αὖ..., Ἰλ. Δ. 415, Ξεν. Ἀν. 1. 10, 5· δ’ ἔμπης..., Ἰλ. Α. 560, 1. γ) ἐνίοτε πρὸς τὸ μὲν ἀνταποκρίνεται, κατὰ σχῆμα ἀνακόλουθον, σύνδεσμος συμπλεκτικός: κάρτιστοι μὲν ἔσαν καὶ καρτίστοις ἐμάχοντο Ἰλ. Α. 267, πρβλ. 459, Ὀδ. Χ. 475, Σοφ. Αἴ. 1 κἑξ., Τρ. 689, Εὐρ. Μήδ. 126· ὁ μὲν Ζεὺς ὅ τ’ Ἀπόλλων ξυνετοὶ Σοφ. Ο. Τ. 498, πρβλ. Ἀντ. 1162, Φιλ. 1056, 1424 κἑξ., Αἰσχύλ. Θήβ. 924· ἀλλὰ σπανίως ἐν τῷ πεζῷ λόγῳ, τρία μὲν ἔτη ἀντεῖχον..., καὶ οὐ πρότερον ἐνέδοσαν Θουκ. 2. 65, πρβλ. 70., 3. 46., 4. 32. 7) ἡ μετὰ τοῦ δὲ ἀκολουθοῦσα πρότασις ἐνίοτε παραλείπεται ὡς εὐκόλως νοουμένη, τὴν μὲν ἐγὼ σπουδῇ δάμνημ’ ἐπέεσσι, ταύτην μὲν μόλις καὶ μετὰ δυσκολίας δαμάζω διὰ λόγων, [ἀλλὰ πάντας τοὺς ἄλλους εὐκόλως], Ἰλ. Ε. 893· ὡς μὲν λέγουσι, καθὼς τῷ ὄντι λέγουσιν [ἀλλ’ ὡς ἐγὼ δὲν πιστεύω], Εὐρ. Ὀρ. 8· καὶ πρῶτον μὲν ἦν αὐτῷ πόλεμος, (μὴ ἑπομένου ἔπειτα δέ), Ξεν. Ἀν. 1. 9, 14, πρβλ. 1. 2, 1., 20, κτλ. Τὸ μεμονωμένον τοῦτο μὲν συχνάκις κεῖται πρὸς ἐνίσχυσιν ἰσχυρισμῶν τοῦ λαλοῦντος ἀνθρώπου περὶ ἑαυτοῦ, ἔνθα κεῖται ἀντίθεσις ἢ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους· διὰ ταῦτα συνάπτεται μετὰ τῆς προσωπικῆς ἀντωνυμίας, ἐγὼ μὲν οὐκ οἶδα Ξεν. Κύρ. 1. 4, 12, πρβλ. 4. 2, 45, Πλάτ., κτλ.· οὕτω καὶ μετὰ τῆς δεικτικῆς ἀντων., οὗτος μὲν Πλάτ. Ἀπολ. 21D, κτλ. 8) τὸ μὲν κεῖται ὡσαύτως μεμονωμένον ἐπὶ ἐρωτήσεων, ὁπόταν νοῆται τὸ εἰς ὃ ἡ ἐρώτησις ἀναφέρεται, Εὐρ. Ἴων 520, Ἱππ. 316, Ἀριστοφ. Ὄρν. 1214, Πλάτ. Μένων 82Β, κ. ἀλλ. Β. τὸ μὲν πρὸ ἑτέρων μορίων: Ι. ὅταν ἕκαστον μόριον διατηρῇ τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν, 1) μὲν ἄρα, παρ’ Ὁμ. μέν ῥα, ὡς εἰκός, ἑπομένως, Ἰλ. Β. 1., Ζ. 312, Ὀδ. Α. 127, Πλάτ. Φαῖδρ. 258C, Πολ. 467D, κτλ. 2) μὲν γάρ, Σοφ. Ο. Τ. 62, Θουκ. 1. 142, κτλ.· - ὁ Ὅμ. συχνάκις παραλείπει τὸ δεύτερον κῶλον μετὰ τὸ μὲν γάρ, ὡς Ἰλ. Ε. 901, Ὀδ. Α. 173, 392, πρβλ. Σοφ. Ο. Τ. 1062, κτλ.· - ὡσαύτως, μὲν γὰρ δὴ Ἰλ. Λ. 825· μὲν γάρ τε Ρ. 727. 3) μὲν δὴ Α. 542, Ἡρόδ. 1. 32, κτλ.· - συχνάκις ἐν χρήσει ὅπως ἐξενέγκῃ θετικὴν βεβαιότητα παρὰ τοῦ λαλοῦντος ἢ γράφοντος, ἀλλ’ οἶσθα μὲν δὴ Σοφ. Τρ. 627, πρβλ., Ο. Τ. 294· τὰ μὲν δὴ τόξ’ ἔχεις ὁ αὐτ. ἐν Φιλ. 1308· ἰδίως ὡς συμπέρασμα, τοῦτο μὲν δή... ὁμολογεῖται Πλάτ. Γοργ. 470Β· πρβλ. Ξεν. Κύρ. 1. 1, 6, κτλ.· - οὕτω κατὰ τὸ τέλος διηγήσεώς τινος, τοιαῦτα μὲν δὴ ταῦτα Αἰσχύλ. Πρ. 500, κτλ.· κεῖται καὶ ἐπὶ ἀποκρίσεων πρὸς δήλωσιν πλήρους συγκατανεύσεως, Πλάτ. Γοργ. 470Β, κτλ.· οὕτως, ἦ μὲν δὴ Ἰλ. Ι. 348, Ὀδ. Δ. 33· οὐ μὲν δή, οὐδόλως, κατ’ οὐδένα τρόπον, Ἰλ. Θ. 238, Ξεν. Κύρ. 1. 6, 9, κτλ.· ἀλλ’ οὔ τι μὲν δή..., Πλάτ. Φαῖδρ. 187Α. 4) μὲν οὖν, ἴδε κατωτ. ΙΙ. 2. ΙΙ. ὅταν τὰ μόρια συνδυάζωνται οὕτως ὥστε νὰ σχηματίζωσι νέαν ἔννοιαν, 1) μέν γε, ἐν χρήσει σχεδὸν ὡς τὸ γοῦν, τοὐλάχιστον, Κορινθίοις μέν γε ἔνσπονδοί ἐστε Θουκ. 1. 40, πρβλ. 3. 39., 6. 86· τοῦτο μέν γ’ ἤδη σαφὲς Ἀριστοφ. Ἀχ. 154, πρβλ. Νεφ. 1173· εἰ μέν γε βρῦν εἴποις, καὶ μόνον βρῦν νὰ ἔλεγες ἢ ὅτε ἔλεγες, αὐτόθ. 1382· σπανίως, εἰμὴ οὐδέποτε, παρὰ Τραγ., Πόρσ. εἰς Εὐρ. Μήδ. 1090· - ὡσαύτως, μέν γέ που Πλάτ. Πολ. 559Β, Θεαίτ. 147Α. 2) μὲν οὖν, εἶναι ἐν συχνῇ χρήσει ἀκολουθοῦντος τοῦ δέ, ὥστε ἑκάτερον τῶν μορίων τηρεῖ τὴν ἰδίαν δύναμιν, Σοφ. Ο. Τ. 244, 844, Φιλ. 359, κτλ.· - ἀλλ’ ὡσαύτως συχν. ἀπολ., ὁπότε ἐνίοτε φέρεται γεγραμμένον, μενοῦν, καὶ εἶναι ἁπλῶς ἐπιτεταμένος τις τύπος τοῦ οὖν, ὁ αὐτ. ἐν Ἀντ. 65, Φιλ. 359· - ἀλλ’ ἔχει ἰδιάζουσαν δύναμιν ἐν ἀποκρίσεσιν, ὅπου ἐνίοτε κεῖται ἐπὶ ἰσχυρᾶς βεβαιώσεως, παντάπασι μὲν οὖν Πλάτ. Θεαίτ. 158D· κομιδῇ μὲν οὖν ὁ αὐτ. ἐν 159Ε· πάνυ μὲν οὖν ὁ αὐτ. ἐν 159Β· ἀνάγκῃ μὲν οὖν ὁ αὐτ. ἐν 189Ε· - ἀλλ’ ὡσαύτως καὶ ἐπὶ μείζονος βεβαιώσεως τοῦ ἐρωτωμένου, ὅτε οὕτως εἰπεῖν διορθοῦται καὶ συμπληροῦται ἢ ἐννοια, ἆρ’ οὐ κακοδαίμων εἰμί; βαρυδαίμων μὲν οὖν ἀνὴρ καὶ δυστυχής! Ἀριστοφ. Ἐκκλ. 1102: ἀπομυξάμενος, ὦ Δῆμέ μου, πρὸς τὴν κεφαλὴν ἀποψῶ, «βγάλε, Δῆμέ μου, τὴν μύξαν σου καὶ σφογγίσου ’ς τὸ κεφάλι μου», Ἀλαντοπώλ. ἐμοῦ μὲν οὖν..., ὄχι, ἀλλὰ «’ς τὸ δικό μου», ὁ αὐτ. ἐν Ἱππ. 910· πρβλ. Αἰσχύλ. Πέρσ. 1032, Ἀγ. 1090, 1396, Σοφ. Αἴ. 1363, Ἠλ. 1504, Ο. Τ. 705, Ἀριστοφ. Βάτρ. 241, Πλάτ. Κρίτων 44Β, Γοργ. 466Α, 470Β, Πρωτ. 309D, κτλ.· - ὡσαύτως, μὲν οὖν δὴ Σοφ. Τρ. 153, Ξεν.· καὶ δὴ μὲν οὖν Σοφ. Ο. Κ. 31· πρβλ. οὐμενοῦν· - οὕτως ἐν τῇ Καιν. Διαθ. μενοῦνγε, ἐν ἀρχῇ προτάσεως, ναὶ μάλιστα..., ναὶ μᾶλλον..., Λατ. quin imo, Εὐαγγ. κ. Λουκ. ια΄, 28, Ἐπιστ. π. Ρωμ. θ΄, 20, κτλ. - Παρ’ Ἴωσι συγγραφεῦσι. μέν νυν, κεῖται ἀντὶ τοῦ μὲν οὖν, Ἡρόδ. 1. 18., 4. 144, κτλ. 3) ἐὰν μετὰ τὸ μέν τε, ἀκολουθῇ δέ τε, αἱ δύο προτάσεις συνδέονται στενώτερον ἢ διὰ τῶν τε..., τε..., Ἰλ. Ε. 139, κτλ.: τὸ μέν τε συχνάκις ἀκολουθεῖται ὑπὸ μόνου τοῦ δέ, ΙΙ. 28, κτλ.· ἢ δι’ ἰσοδυνάμων μορίων, Ρ. 727, Ὀδ. Α. 215, κτλ.· σπανίως διὰ τοῦ ἠδέ, Ἰλ. Δ. 341· - Ὁ Ὅμηρ. ὡσαύτως ἔχει μέν τε, ἀπολ., ὅτε τό τε ἀποβάλλει πᾶσαν δύναμιν, οἷον μετὰ τὰ γάρ, τις, κτλ., Ἰλ. Β. 145., Δ. 341, κτλ. 4) μέν τοι παρ’ Ὁμ. ἀείποτε ἀπαντᾷ ἐν ἀγορεύσεσιν, ὅτε τό τοι θεωρητέον πιθανῶς ὡς δοτ. τῆς ἀντωνυμ. ἢ τοὐλάχιστον ὡς μὴ ἀλλοιοῦν τὴν ἔννοιαν τοῦ μέν, ἴδε Spitzn. Excurs. εἰς Ἰλ. VIII. § 3· - ἀλλὰ παρ’ Ἀττ. τὸ μέντοι φέρεται ὡς μία λέξις καὶ εἶναι ἐν χρήσει, α) ὡς σύνδεσμος, ὅμως, ἀλλ’ ὅμως, «ἐν τούτοις», tamen, vero, Αἰσχύλ. Πρ. 318, 1054, Σοφ. Τρ. 413, Ξεν., κλ.· ἐνίοτε κεῖται ἀντὶ τοῦ δέ, μετὰ τὸ μέν, παιδὸς μὲν πέρι τοῦ ἐμοῦ μὴ μνησθῆτε ἔτι... Λυδῶν μέντοι λογάδας καὶ τὸ κυνηγέσιον... συμπέμπω Ἡρόδ. 1. 36, Σοφ. Φ. 352, Ἀριστ. Πολιτικ. 3. 4, 9, κτλ.· ἴδε ἀνωτ. Α. ΙΙ. 6. α. β) ὡς ἐπίρρ. ἰσχυρῶν διαμαρτυριῶν, ὄμνυμι γάρ σοι, τίνα μέντοι, τίνα θεόν; Πλάτ. Φαῖδρ. 236D· οὐ μέντοι γε μὰ Δία... Δημ. 54. 12· ἐντεῦθεν συχνάκις κεῖται ἐπὶ προθύμου ἢ ὁριστικῆς βεβαιώσεως, φαμέν τι εἶναι...· Ἀπόκρ. φαμὲν μέντοι νὴ Δία Πλάτ. Φαίδων 65D, πρβλ. 68Β, 73D, 81D, κτλ.· ὡσαύτως μετ’ ἀρνήσ. ὅπως δοθῇ ἔμφασις εἰς ἐρώτησιν, οὐ σὺ μέντοι...; πῶς, σὺ (λοιπὸν) δὲν εἶσαι...; ὁ αὐτ. ἐν Πρωτ. ἐν ἀρχ., πρβλ. Φαῖδρ. 229Β, Πολ. 339Β, κτλ.· ἐνίοτε πρὸς ἔκφρασιν ἀνυπομονησίας, τί μέντοι πρῶτον ἦν, τί πρῶτον ἦν; καὶ τί λοιπὸν ἦτο τὸ πρῶτον; Ἀριστοφ. Νεφ. 787· οὗτος, σὲ λέγω μέντοι ὁ αὐτ. ἐν Βατρ. 171· μετὰ προστ. πρὸς ἐνίσχυσιν προσταγῆς, τουτὶ μέντοι σὺ φυλάττου ὁ αὐτ. ἐν Εἰρ. 1100, πρβλ. Ὄρν. 661, Ξεν. Ἀν. 1. 4, 8· ἐν ἀποκρίσεσι, γελοῖον μεντἄν εἴη, μάλιστα θὰ ἦτο καί..., Πλάτ. Θεαίτ. 158Ε. - Δύναμις προστίθεται συναπτομένου καὶ τοῦ γε, μέντοι γε Ξεν. Κύρ. 5. 5, 24, κτλ.· ἀλλ’ ἐν τῷ συνδυασμῷ γε μέντοι, τό γε ἀνήκει εἰς τὴν προηγουμένην λέξιν, Αἰσχύλ. Ἀγ. 938, Σοφ. Ο. Τ. 778, 1292, κτλ., ἴδε Pors. εἰς Εὐρ. Ἑκ. 604· ὡσαύτως, ὅμως γε μ. Ἀριστοφ. Βάτρ. 61. - καί... μέντοι, ἐν χρήσει ἐπὶ διηγήσεων, κτλ., ὅπως προσθῇ τι ἄξιον σημειώσεως, νῦν σοι καιρός ἐστιν ἐπιδείξασθαι τὴν παιδείαν, καὶ φυλάξασθαι μέντοι..., Ξεν. Ἀν. 4. 6, 15, πρβλ. 1. 8, 20, Πλάτ. Πρωτ. 339C, Θεαίτ. 143Β· - ἀλλὰ μέντοι, ἀλλὰ κατ’ ἀλήθειαν, ἀλλὰ τῷ ὄντι, Ξεν. Ἀν. 4. 6, 16, Πλάτ. Πολ. 331Ε, κτλ. - Ἐν τῇ κράσει μεντἄν, δηλ. μέντοι ἄν, ἑκατέρα τῶν λέξεων τηρεῖ τὴν ἑαυτῆς δύναμιν καὶ σημασίαν, ὡς ἐν Σοφ. Αἴ. 86, Δημ. 16. 24, κτλ. Γ. περὶ τοῦ μὲν τιθεμένου κατόπιν ἑτέρων μορίων, ὅρα ἕκαστον μόριον. Δ. Θέσις τοῦ μέν. Ὡς τὸ δέ, συνήθως κεῖται ὡς ἡ δευτέρα λέξις ἐν τῇ προτάσει. Ἀλλ’ ὅταν πρότασις ἄρχηται διὰ λέξεων κοινῶν εἰς τὰς ὑποκειμένας αὐτῇ προτάσεις, τότε τὸ μὲν λαμβάνει θέσιν κατόπιν ἄλλων λέξεων ἐν τῇ πρώτῃ προτάσει, ὡς ἥδε γὰρ γυνὴ δούλη μέν, εἴρηκεν δ’ ἐλεύθερον λόγον Σοφ. Τρ. 63· οἱ Ἀθηναῖοι ἐτάξαντο μέν..., ἡσύχαζον δέ..., Θουκ. 4. 73, πρβλ. 113, κτλ. Προστίθεται ὡσαύτως καὶ εἰς ἄλλας ἐμφαινούσας ἀντίθεσιν, ὡς πρῶτον μέν, τότε μέν, ἐγὼ μέν, καὶ ὅταν ἔτι αἱ λέξεις αὗται δὲν ἔχωσι τὴν πρώτην θέσιν ἐν τῇ προτάσει· ἐνίοτε ὅμως προηγεῖται τῶν τοιούτων λέξεων, ὡς μὲν ἐγὼ οἶμαι Πλάτ. Φαῖδρ. 228Β· ὡς μέν τινες ἔφασαν Ξεν. Κύρ. 5. 2, 28. Συνήθως δὲ τίθεται μεταξὺ τοῦ ἄρθρου καὶ τοῦ ὀνόματος ἢ τῆς προθέσεως καὶ τῆς συντακτικῆς αὐτῆς πτώσεως, οἷον οἱ μὲν στρατιῶται, τὸ μὲν πλῆθος, περὶ μὲν τούτων, κτλ.· ἀλλ’ ἐὰν ἔμφασίς τις ἰδιαιτέρα δίδηται εἰς τὸ ὄνομα, τὸ τοιοῦτον ἐνίοτε παραμελεῖται, ὡς, οἱ Τεγεᾶται μὲν ἐπηυλίσαντο, Μαντινῆς δὲ ἀπεχώρησαν Θουκ. 4. 134· ἀνὰ τὸ σκοτεινὸν μέν..., ὁ αὐτ. 3. 22. ΙΙ. τὸ μὲν συχνάκις ἐπαναλαμβάνεται ἐν τῇ αὐτῇ προτάσει, 1) ὁπόταν πλὴν τῆς ἀντιθέσεως τῶν δύο κυρίων προτάσεων δευτερεύουσά τις ἀντίθεσις εἰσάγηται εἰς τὴν πρώτην ἐξ αὐτῶν, ὁ μὲν ἀνὴρ τοιαῦτα μὲν πεποίηκε, τοιαῦτα δὲ λέγει, ὑμῶν δέ.…, Ξεν. Ἀν. 1. 6, 9, πρβλ. 5. 8, 24, Θουκ. 8. 104, Δημ. 299. 19 κἑξ., 689. 19 κἑξ. 2) τὸ μὲν δύναται νὰ ἐπαναληφθῇ ἐν τῇ ἀποδόσει μετὰ τῆς δεικτικῆς ἀντωνυμίας, τὸν μὲν καλέουσι θέρος, τοῦτον μὲν προσκυνέουσι, τὸν δὲ χειμῶνα…, Ἡρόδ. 2. 121· ὅσοι μὲν δὴ νομοῦ τοῦ Θηβαίου εἰσί, οὗτοι μέν νυν… αἶγας θύουσι· ὅσοι δέ… νομοῦ τοῦ Μενδησίου εἰσί, οὗτοι δέ… ὄϊς θύουσι αὐτόθι 42, πρβλ. 3. 108, κ. ἀλλ.· ὅτε μέν με οἱ ἄρχοντες ἔταττον…, τότε μὲν ἔμενον...· τοῦ δὲ θεοῦ τάττοντος, ἐνταῦθα δέ… Πλάτ. Ἀπολ. 28Ε. - πρβλ. Buttm. εἰς Δημ. κατὰ Μειδ. σελ. 154 κἑξ. 3) ὅταν τὸ μὲν κεῖται ἀπολύτως, συχνάκις ἀκολουθεῖται ὑπὸ ἑτέρου μὲν ἀντιθετικοῦ, εἰ μὲν οὖν ἡμεῖς μέν… ποιοῦμεν Πλάτ. Πολ. 421Α. ΙΙΙ. τὸ μὲν ἐνίοτε παραλείπεται παρὰ τοῖς Ποιηταῖς, ἀλλ’ οὕτως ὥστε νὰ νοῆται ἐκ τοῦ ἑπομένου δέ, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’, ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας Αἰσχύλ. Πέρσ. 403· πρβλ. Ellendt Λεξικ. Σοφοκλ. 1. 388.

English (Autenrieth)

(μήν): (1) the same as μήν, in truth, indeed, certainly, Il. 7.89, Il. 1.267, Od. 3.351; sometimes might be written μήν, as the scansion shows, Il. 7.389, Il. 22.482; freq. to emphasize a pronoun or another particle, and of course not always translatable, τοῦ μέν, ἦ μέν, καὶ μέν, οὐ μέν, οὐδὲ μὲν οὐδέ, ζ 13, Il. 2.703. —(2) in correlation, μέν without losing the force above described calls attention to what follows, the following statement being introduced by δέ, αὐτάρ, or some other adversative word. μέν in correlation may sometimes be translated to be sure (quidem), although, but oftener does not admit of translation. It should be remembered that μέν is never a connective, that it always looks forward, never backward. Its combinations with other particles are various.

English (Slater)

μέν
   1 where μέν is merely an emphatic particle, and is not balanced by δέ or another particle.
   a emphasising a demonstrative, not in nom., which refers back to a word in (esp. subject of) a preceding sentence. ὁ δ' αὐτῷ πὰρ ποδὶ σχεδὸν φάνη· τῷ μὲν εἶπε (O. 1.75) οὐδ' ἀκράντοις ἐφάψατο ἔπεσι· τὸν μὲν ἀγάλλων θεὸς ἔδωκεν (O. 1.86) μαντεύσατο δ' ἐς θεὸν ἐλθών. τῷ μὲν ὁ Χρυσοκόμας εἶπε (O. 7.32) Γλαῦκον τρόμεον Δαναοί. τοῖσι μὲν ἐξεύχετ (O. 13.60) (ὄρος) τοῦ μὲν ἐπωνυμίαν κλεινὸς οἰκιστὴρ ἐκύδανεν πόλιν γείτονα (P. 1.30) πατήρ. τῷ μὲν εἰ κατέβαν ὑγίειαν ἄγων (P. 3.72) δεσπόταν· τὸν μὲν Φοῖβος ἀμνάσει (P. 4.53) ὣς φάτο· τὸν μὲν ἔγνον ὀφθαλμοὶ πατρός (P. 4.120) (δοιοὶ δ' ὑψιχαῖται ἀνέρες). τῶν μὲν κλέος (P. 4.174) Κυράναν· ἁ μὲν οὔθ' ἱστῶν παλιμβάμους ἐφίλησεν ὁδούς (P. 9.18) γαμβρὸς Ἥρας. τῷ μὲν δαῖτα πορσύνοντες ἀστοὶ (I. 4.61) (Αἰακὸν) τοῦ μὲν ἀντίθεοι ἀρίστευον υἱέες (I. 8.24) (Ἀχιλεύς) τὸν μὲν οὐδὲ θανόντ' ἀοιδαὶ ἔλιπον (I. 8.56) (καὶ κεῖνος) τὸν μὲν οὐ κατελέγχει κριτοῦ γενεὰ πατραδελφεοῦ (I. 8.65) Ὕλλου τε καὶ Αἰγιμιοῦ · τῶν (Hermann: τὰ cod.) μὲν ὑπὸ στάθμᾳ νέμονται (I. 9.4) cf. fr. 140b. 16.
   b emphasising adv., esp. temporal. νῦν μὲν αὐτῷ γέρας Ἀλκιμέδων (O. 8.65) μελέων, τὰ παρ' εὐκλέι Δίρκᾳ χρόνῳ μὲν φάνεν (O. 10.85) σάμερον μὲν χρή (P. 4.1) αἱ δὲ πρώτιστον μὲν ὕμνησαν Διὸς ἀρχόμεναι σεμνὰν Θέτιν (N. 5.25) ὃς τότε μὲν βασιλεύων κεῖθι (N. 9.11) (Διόσκουροι) μάλα μὲν ἀνδρῶν δικαίων περικαδόμενοι (N. 10.54) adv. phrase, “τὸ μὲν ἐμόν, Πηλέι γέρας θεόμορον ὀπάσσαι γάμου Αἰακίδᾳ” (I. 8.38)
   c emphasising verb. ἐπέγνω μὲν Κυράνα (P. 4.279)
   d where the balancing thought is,
   I suppressed. παῖδας, ὧν εἷς μὲν Κάμιρον πρεσβύτατόν τε Ἰάλυσον ἔτεκεν Λίνδον τε (O. 7.73) τὰ μὲν ἐν ἅρμασι καλλίνικοι πάλαι (v. also μέν τε) (P. 11.46) ξανθὸς δ' Αχιλεὺς τὰ μὲν μένων Φιλύρας ἐν δόμοις, παῖς ἐὼν ἄθυρε μεγάλα ἔργα (N. 3.43) πρῶτον μὲν fr. 30. 1.
   II not expressed in coordinated clause. ἤδη γὰρ αὐτῷ, πατρὶ μὲν βωμῶν ἁγισθέντων, διχόμηνις ἀντέφλεξε Μήνα (O. 3.19) τοὺς μὲν ὦν (P. 3.47) τὰ μὲν ὦν οὐ δύνανται νήπιοι κόσμῷ φέρειν ἀλλ' ἀγαθοί, τὰ καλὰ τρέψαντες ἔξω (P. 3.83)
   e contrasting with what precedes, not what follows. ἄγγελος ἔβαν πέμπτον ἐπὶ εἴκοσι τοῦτο γαρύων εὖχος ἀγώνων ἄπο . δύο μὲν Κρονίου πὰρ τεμένει, παῖ, σέ τ' ἐνόσφισε καὶ Πολυτιμίδαν κλᾶρος προπετὴς ἄνθἐ Ὀλυμπιάδος (μὰν coni. Wil.) (N. 6.61) esp., ἀλλὰ μέν, ἀλλ' ἐπεύξασθαι μὲν ἐγὼν ἐθέλω Ματρί (P. 3.77) “ἀλλὰ καὶ σκᾶπτον μόναρχον καὶ θρόνος τὰ μὲν ἄνευ ξυνᾶς ἀνίας λῦσον” (P. 4.154)
   f dub. & fragg. [ἀγαθοῖς μὲν (Schr.: ἀγαθοῖσιν codd.) (N. 11.17) ] ἐγὼ μὲν ὑπὲρ χθονὸς (Pae. 8.14) ]ἔνθεν μὲν αρ[ Πα. 13a. 22. ]α μὲν γὰρ εὔχομαι[ (Pae. 16.3) ἔνθεν μὲν fr. 59. 11. πρόσθα μὲν fr. 70. 1. πρὶν μὲν ἕρπε Δ. 2. 1. μὲν στάσις[ Δ. 3. 3. ]φθίτο μὲν γα[ Δ. 4e. 8. τὰν λιπαρὰν μὲν Αἴγυπτον fr. 82. κείνῳ μὲν fr. 92. Λάκαινα μὲν fr. 112. δελφῖνος, τὸν μὲν ἐκίνησ' ἐρατὸν μέλος fr. 140b. 16. οἱ μὲν κατωκάρα δεσμοῖσι δέδενται fr. 161. φθέγμα μὲν πάγκοινον ἔγνωκας fr. 188. πανδείματοι μὲν fr. 189. ἴσον μὲν fr. 224. ἁ μὲν πόλις Αἰακιδᾶν fr. 242. ]υν μὲν θεο[ ?fr. 337. 11. στῆναι μὲν οὐ θέμις οὐδὲ παύσασθαι φορᾶς ?fr. 358.
   g γε μέν, v. 4.
   2 μέν δέ.
   a where sentences are opposed. ἐμοὶ μὲν τὺ δὲ (O. 1.84) θανόντων μὲν ἐνθάδ' τὰ δ ἐν τᾷδε Διὸς ἀρχᾷ (O. 2.57) παρὰ μὲν τιμίοις τοὶ δὲ (O. 2.65) τὸν μὲν λεῖπε χαμαί· δύο δὲ ἐθρέψαντο δράκοντες (O. 6.44) τὰ μὲν ἐκ θεοῦ δ (O. 11.8) κελαδέοντι μὲν σὲ δ (P. 2.15) —8. νεότατι μὲν βουλαὶ δὲ πρεσβύτεραι (P. 2.63) —5. τόδε μὲν μέλος ὑπὲρ πολιᾶς ἁλὸς πέμπεται· τὸ Καστόρειον δ' θέλων ἄθρησον (P. 2.67) τῷ μὲν Ἀπόλλων · ἀπὸ δ' αὐτὸν ἐγὼ (P. 4.66) τὸν μὲν οὐ γίνωσκον· ὀπιζομένων δ' ἔμπας τις εἶπεν (P. 4.86) “ἀλλὰ τούτων μὲν κεφάλαια λόγων ἴστε. λευκίππων δὲ δόμους πατέρων φράσσατέ μοι” (P. 4.116) μάκαρ μὲν ἀνδρῶν μέτα ἔναιεν, ἥρως δ' ἔπειτα λαοσεβής (P. 5.95) μάλιστα μὲν Κρονίδαν θεῶν σέβεσθαι· ταύτας δὲ μή ποτε τιμᾶς ἀμείρειν γονέων βίον πεπρωμένον (P. 6.23) ὁ μὲν που τεοῖς τε μήδεσι τοῦτ' ἔπραξεν, τὸ δὲ συγγενὲς ἐμβέβακεν ἴχνεσιν πατρὸς (contra Wil., 467.) (P. 10.11) —2. οἱ μὲν πάλαι, νῦν δ (I. 2.1) —9. ἀλλ' ὀνοτὸς μὲν ἰδέσθαι, συμπεσεῖν δ ἀκμᾷ βαρύς (I. 4.50) —1. ἀλλ' ἐμοὶ δεῖμα μὲν παροιχόμενον καρτερὰν ἔπαυσε μέριμναν. τὸ δὲ πρὸ ποδὸς ἄρειον ἀεὶ βλέπειν χρῆμα πάν (I. 8.11) “ἀλλὰ τὰ μὲν παύσατε· βροτέων δὲ λεχέων τυχοῖσα υἱὸν εἰσιδέτω θανόντ' ἐν πολέμῳ” (I. 8.35) καλῶν μὲν ὦν μοῖράν τε τερπνῶν ἐς μέσον χρὴ παντὶ λαῷ δεικνύναι· εἰ δέ τις ἀνθρώποισι θεόσδοτος ἀτληκηκοτας προστύχῃ, ταύταν σκότει κρύπτειν ἔοικεν fr. 42. 3—5. ἀλλὰ [ βαρεῖα μὲν] ἐπέπεσε μοῖρα· τλάντων δ' ἔπειτα Πα. 2. . ταῦτα θεοῖσι μὲν πιθεῖν σοφοὺς δυνατόν, βροτοῖσιν δ ἀμάχανον εὑρέμεν Πα.… τὸν μὲν Ὑπερβορ[έοις] ἄνεμος ζαμενὴς ἔμειξ[ ] ὦ Μοῖσαι, τοῦ δὲ παντεχ[ ] τίς ὁ ῥυθμὸς ἐφαίνετο; Πα.… χάλκεοι μὲν τοῖχοι χρύσεαι δ ἓξ ὑπὲρ αἰετοῦ ἄειδον κηληδόνες Πα.… Κρῆτα μὲν καλέοντι τρόπον, τὸ δ ὄργανον Μολοσσόν *fr. 107b. 2.* σῶμα μὲν πάντων ἕπεται θανάτῳ περισθενεῖ, ζωὸν δ' ἔτι λείπεται αἰῶνος εἴδωλον fr. 131b. 1.
   b where sentences are joined. ζώει μὲν ἐν Ὀλυμπίοις Σεμέλα . λέγοντι δ' ἐν καὶ θαλάσσᾳ βίοτον ἄφθιτον Ἰνοῖ τετάχθαι (O. 2.25) — 30. Ὀλυμπίᾳ μὲν γὰρ Πυθῶνι δ (O. 2.48) —9. τᾷ μὲν ὁ Χρυσοκόμας πραύμητίν τ' Ἐλείθυιαν παρέστασέν τε Μοίρας. ἧλθεν δ ὑπὸ σπλάγχνων Ἴαμος (O. 6.41) κείνοισι μὲν (κείνοις ὁ μὲν coni. Mingarelli) —. αὐτὰ δὲ (O. 7.49) —50. Ἄλτιν μὲν ὅγ' ἐν καθαρῷ διέκρινε, τὸ δὲ κύκλῳ πέδον ἔθηκε δόρπου λύσιν (O. 10.45) —7. εἰ γὰρ ὁ πᾶς χρόνος ὄλβον μὲν οὕτω καὶ κτεάνων δόσιν εὐθύνοι, καμάτων δ' ἐπίλασιν παράσχοι (P. 1.46) τοὶ μὲν ἀλλάλοισιν ἀμειβόμενοι γάρυον τοιαῦτ· ἀνὰ δ' ἡμιόνοις Πελίας ἵκετο (P. 4.93) —4. ὀρφανίζει μὲν, ἔμαθε δ (P. 4.283) —4. τὸ μὲν ἔχει συγγενὴς ὀφθαλμὸς αἰδοιότατον γέρας . μάκαρ δὲ καὶ νῦν (P. 5.15) —20. πολλοῖσι μὲν γὰρ ἀείδεται νικαφόροις ἐν ἀέθλοις . τὰ δὲ καὶ ἀνδράσιν ἐμπρέπει (P. 8.25) —8. τοιαῦτα μὲν ἐφθέγξατ' Ἀμφιάρηος. χαίρων δὲ καὶ αὐτὸς Ἀλκμᾶνα στεφάνοισι βάλλω (P. 8.55) —6. τὸ μὲν μέγιστον τόθι χαρμάτων ὤπασας, οἴκοι δὲ πρόσθεν ἁρπαλέαν δόσιν ἐπάγαγες (P. 8.64) ποτὶ γραμμᾷ μέν αὐτὰν στᾶσε κοσμήσαις τέλος ἔμμεν ἄκρον, εἶπε δ (P. 9.118) —9. θάνεν μὲν αὐτὸς ἥρως Ἀτρείδας . ὁ δ' ἄρα γέροντα ξένον Στροφίον ἐξίκετο (others join μέν with τ v. 33) (P. 11.31) —4. ὁ δ' ὀρθὸν μὲν ἄντεινεν κάρα, πειρᾶτο δὲ πρῶτον μάχας (N. 1.43) ἐν Τροίᾳ μὲν Ἕκτωρ Αἴαντος ἄκουσεν. ὦ Τιμόδημε, σὲ δ' ἀλκὰ παγκρατίου τλάθυμος ἀέξει (N. 2.14) ἁ Νεμέα μὲν ἄραρεν μείς τ' ἐπιχώριος . ἅλικας δ ἐλθόντας οἴκοι τ ἐκράτει Νίσου τ ἐν εὐαγκεῖ λόφῳ (N. 5.44) —5. καὶ ταῦτα μὲν παλαιότεροι ὁδὸν ἀμαξιτὸν εὗρον. ἕπομαι δὲ καὶ αὐτός (N. 6.53) —4. χρεῖαι δὲ παντοῖαι φίλων ἀνδρῶν. τὰ μὲν ἀμφὶ πόνοις ὑπερώτατα, μαστεύει δὲ καὶ τέρψις ἐν ὄμμασι θέσθαι πιστόν (N. 8.42) πεῖραν μὲν ἀγάνορα Φοινικοστόλων ἐγχέων ἀναβάλλομαι ὡς πόρσιστα, μοῖραν δ' εὔνομον αἰτέω (N. 9.28) —9. τὰν μέν ᾤκισσεν ἁγεμόνα. σὲ δ' ἐς νᾶσον Οἰνοπίαν ἐνεγκὼν κοιμᾶτο (I. 8.19) —21. καὶ τὸ μὲν διδότω θεός. [ὁ δ]ἐχθρὰ νοήσαις ἤδη φθόνος οἴχεται Πα. 2. . χρῆν μὲν κατὰ καιρὸν ἐρώτων δρέπεσθαι, τὰς δὲ Θεοξένου ἀκτῖνας δρακείς, ὃς μὴ ποθῷ κυμαίνεται, κεχάλκευται (Hermann: με codd.) fr. 123. 1. ὃς μὲν ἀχρήμων, ἀφνεὸς τότε, τοὶ δ' αὖ πλουτέοντες fr. 124. 8. ἀπὸ μὲν λευκὸν γάλα χερσὶ τραπεζᾶν ὤθεον, αὐτόματοι δ' ἐπλάζοντο fr. 166. 3.
   c where subordinate clauses are joined. εἰ δ' ἀριστεύει μὲν ὕδωρ, κτεάνων δὲ χρυσὸς αἰδοιέστατος (O. 3.42) ἐκέλευσεν δ' αὐτίκα χρυσάμπυκα μὲν Λάχεσιν χεῖρας ἀντεῖναι θεῶν δ ὅρκον μέγαν μὴ παρφάμεν (O. 7.64) —5. (φόρμιγξ) τᾶς ἀκούει μὲν βάσις, πείθονται δ ἀοιδοὶ σάμασιν (P. 1.2) —3. τᾶς ἐρεύγονται μὲν ἀπλάτου πυρὸς ἁγνόταται ἐκ μυχῶν παγαί. ποταμοὶ δὲ (P. 1.21) —2. τῶ σε μὴ λαθέτω, Κυράνα, παντὶ μὲν θεὸν αἴτιον ὑπερτιθέμεν, φιλεῖν δὲ Κάρρωτον (P. 5.25) —6. (πάρφασις) ἃ τὸ μὲν λαμπρὸν βιᾶται, τῶν δ' ἀφάντων κῦδος ἀντείνει σαθρόν (N. 8.34)
   d where parts of sentences are opposed or joined. ὃς σε μὲν Νεμέᾳ πρόφατον, Ἀλκιμέδοντα δὲ πὰρ Κρόνου λόφῳ θῆκεν Ὀλυμπιονίκαν (O. 8.16) αἴνει δὲ παλαιὸν μὲν οἶνον, ἄνθεα δ' ὕμνων νεωτέρων (O. 9.48) —9. τέρας μὲν θαυμάσιον προσιδέσθαι, θαῦμα δὲ καὶ παρεόντων ἀκοῦσαι (P. 1.26) πράσσει γὰρ ἔργῳ μὲν σθένος, βουλαῖσι δὲ φρήν (N. 1.26) ὅσσους μὲν ἐν χέρσῳ κτανών, ὅσσους δὲ πόντῳ θῆρας ἀιδροδίκας (N. 1.62) οἶον αἰνέων κε Μελησίαν ἔριδα στρέφοι ῥήματα πλέκων, ἀπάλαιστος ἐν λόγῳ ἕλκειν, μαλακὰ μὲν φρονέων ἐσλοῖς, τραχὺς δὲ παλιγκότοις ἔφεδρος (N. 4.95) —6. Αἰακόν, ἐμᾷ μὲν πολίαρχον εὐωνύμῳ πάτρᾳ, Ἡράκλεες, σέο δὲ προπράον' ἔμμεν ξεῖνον ἀδελφεόν τ (N. 7.85) ὥρα πότνια τὸν μὲν ἡμέροις ἀνάγκας χερσὶ βαστάζεις, ἕτερον δὲ ἑτέραις (N. 8.3) τρὶς μὲν, τρὶς δὲ (N. 10.27) —8. “ἥμισυ μὲν ἥμισυ δ” (N. 10.87) —8. ἀνὰ δ' ἔλυσεν μὲν ὀφθαλμόν, ἔπειτα δὲ φωνὰν χαλκομίτρα Κάστορος (N. 10.90) ἀλλ' ἐπέρα ποτὶ μὲν Φᾶσιν θερείαις, ἐν δὲ χειμῶνι πλέων Νείλου πρὸς ἀκτάν (I. 2.41) κατὰ μὲν φίλα τέκν' ἔπεφνεν, αὐτὸν δὲ τρίτον fr. 171. πολλοῖς μὲν ἐνάλου ὀρείου δὲ πολλοῖς ἄγρας ἀκροθινίοις (δὲ πολλοῖς Duebner: πολλάκις codd.) ?fr. 357.
   e explicative, distributive. ἄνθεμα δὲ χρυσοῦ φλέγει, τὰ μὲν χερσόθεν ὕδωρ δ' ἄλλα φέρβει (O. 2.72) γλαυκοὶ δὲ δράκοντες τρεῖς, οἱ δύο μὲν κάπετον, εἷς δ (O. 8.38), cf. (O. 13.58), (P. 2.48) διδύμους υἱοὺς τὸν μὲν Ἐχίονα, κεχλάδοντας ἥβᾳ, τὸν δ' Ἔρυτον (P. 4.179) Κάδμου κόραι, Σεμέλα μὲν Ὀλυμπιάδων ἀγυιᾶτις, Ἰνὼ δὲ Λευκοθέα (P. 11.1) φυᾷ δ' ἕκαστος διαφέρομεν βιοτὰν λαχόντες, ὁ μὲν τά, τὰ δ' ἄλλοι (N. 7.55) “ἀλλ' ἄγε τῶνδέ τοι ἔμπαν αἵρεσιν παρδίδωμ· εἰ μὲν, εἰ δὲ (N. 10.83) —5. ῥεέθροισί τε Δίρκας ἔφανεν καὶ παρ' Εὐρώτᾳ πέλας, Ἰφικλέος μὲν παῖς Τυνδαρίδας δὲ (I. 1.30)
   f in enumeration
   I μέν δέ δέ — (δέ. .) στάδιον μὲν ἀρίστευσεν . ὁ δὲ πάλᾳ κυδαίνων Ἔχεμος Τεγέαν. Δόρυκλος δὲ . ἂν ἵπποισι δὲ . μᾶκος δὲ . ἐν δ — (O. 10.64) ἐγγὺς μὲν Φέρης . ἐκ δὲ Μεσσάνας Ἀμυθάν. ταχέως δ' Ἄδματος ἶκεν καὶ Μέλαμπος (P. 4.125) —6. κρέσσονα μὲν ἁλικίας νόον φέρβεται γλῶσσάν τε· θάρσος δὲ (δὲ Schneidewin: τε codd.)—. ἀγωνίας δ (P. 5.109) —113. ἄγοντι δέ με πέντε μὲν Ἰσθμοῖ νῖκαι, μία δ' . δύο δ (P. 7.13) —6. ἡσυχία δὲ φιλεῖ μὲν συμπόσιον· νεοθαλὴς δ' αὔξεται μαλθακᾷ νικαφορία σὺν ἀοιδᾷ· θαρσαλέα δὲ παρὰ κρατῆρα φωνὰ γίνεται (N. 9.48) μακρὰ μὲν . πολλὰ δ' . οὐδ Ὑπερμήστρα . Διομήδεα δ . γαῖα δ (N. 10.4) τοὶ μὲν ὦν Θήβαισι . ὅσσα δ' . ἀνορέαις δ (I. 4.7) —11. ἐν μὲν Αἰτωλῶν θυσίαισι φαενναῖς Οἰνείδαι κρατεροί, ἐν δὲ Θήβαις ἱπποσόας Ἰόλαος γέρας ἔχει, Περσεὺς δ' ἐν Ἄργει Κάστορος δ αἰχμὰ Πολυδεύκεός τ ἐπ Ἐὐρώτα ῥεέθροις. ἀλλ ἐν Οἰνώνᾳ (I. 5.30) —4. τὸν μὲν ἄνδωκε δ' . ὁ δ (I. 6.37) —41. ἵπποι μὲν ἀθάναται Ποσειδᾶνος ἄγοντ' Αἰακ[ ] Νηρεὺς δ ὁ γέρων ἕπετα[ι ] πατὴρ δὲ Κρονίων μολ[ (Pae. 15.2) σεμνᾷ μὲν κατάρχει . ἐν δὲ κέχλαδεν . ἐν δὲ Ναίδων . ἐν δ Δ. 2. . τοῖσι λάμπει μὲν μένος ἀελίου, φοινικορόδοις δ ἐνὶ λειμώνεσσι (δ supp. Bergk: τ Boeckh) Θρ. . 1. τεῖρε δὲ στερεῶς ἄλλαν μὲν σκέλος, ἄλλαν δὲ πᾶχυν, τὰν δὲ αὐχένα φέροισαν fr. 169. 30—2. ἀελλοπόδων μέν τιν' εὐφραίνοισιν ἵππων τιμαὶ καὶ στέφανοι τοὺς δ ἐν πολυχρύσοις θαλάμοις βιότα. τέρπεται δὲ καί τις fr. 221.
   II in paratactic climax. ἄριστον μὲν ὕδωρ, ὁ δὲ χρυσὸς, εἰ δ' ἄεθλα (cf. (O. 3.45) ) (O. 1.1) —3. ἐμοὶ μὲν ὦν, ἐπ' ἄλλοισι δὲ, τὸ δ ἔσχατον (O. 1.111) —3. Πίσα μὲν Διός. Ὀλυμπιάδα δὲ . Θήρωνα δὲ (O. 2.3) πολλὰ μὲν, πολλὰ δ' . ἅπαν δ εὑρόντος ἔργον (O. 13.14) ἀρέομαι πὰρ μὲν Σαλαμῖνος, ἐν Σπάρτᾳ δ', παρὰ δὲ τὰν εὔυδρον ἀκτὰν Ἱμέρα (P. 1.76) πολ]λὰ μὲν τὰ πάροιθ[ ]δαιδάλλοισ' ἔπεσιν, τὰ δ α[ ] Ζεὺς οἶδ, ἐμὲ δὲ πρέπει Παρθ. 2. 31. ἀπὸ Ταυγέτοιο μὲν . Σκύριαι δ . ὅπλα δ ἀπ Ἄργεος, ἅρμα Θηβαῖον, ἀλλ ἀπὸ Σικελίας fr. 106. ἁ μὲν ἀχέταν Λίνον αἴλινον ὕμνει, ἁ δ' Ὑμέναιον. ἁ δ Ἰάλεμον υἱὸν Οἰάγρου λτ;δὲγτ; Ὀρφέα (δὲ supp. Wil.) (*qr. 3. 6.—10)
   IIIμέν . νῦν αὖτε δὲ. ἐν Νεμέᾳ μὲν πρῶτον νῦν αὖτε Ἰσθμοῦ . εἴη δὲ τρίτον σωτῆρι πορσαίνοντας Ὀλυμπίῳ (I. 6.3) —7.
   g ὁ μέν ὁ δέ — (ὁ δέ). ἀλλ' ὁ μὲν Πυθῶνάδ ᾤχετ ἰὼν . ἁ δὲ τίκτε θεόφρονα κοῦρον (O. 6.37) —41. τὸ μὲν γὰρ πατρόθεν τὸ δ' ματρόθεν (O. 7.23) ἐδόκησαν ἐπ' ἀμφότερα μαχᾶν τάμνειν τέλος, τοὶ μὲν γένει φίλῳ σὺν Ἀτρέος Ἑλέναν κομίζοντες, οἱ δ ἀπὸ πάμπαν εἴργοντες (O. 13.58) ἀμφοτέροις ὁμοῖοι τοκεῦσι, τὰ ματρόθεν μὲν κάτω, τὰ δ' ὕπερθε πατρός (P. 2.48) δόξαν εὑρεῖν τὰ μὲν ἐν ἱπποσόαισιν ἄνδρεσσι μαρνάμενον, τὰ δ' ἐν πεζομάχαισι (P. 2.65) τὸν μὲν ἁ δ (P. 3.8) —12. ἄλλον ἀλλοίων ἀχέων ἔξαγεν τοὺς μὲν μαλακαῖς ἐπαοιδαῖς ἀμφέπων, τοὺς δὲ προσανέα πίνοντας ἢ γυίοις περάπτων παντόθεν φάρμακα, τοὺς δὲ τομαῖς ἔστασεν ὀρθούς (P. 3.51) τὸν μὲν τοῦ δὲ (P. 3.97) —100. τὰ μὲν παρίκει· τῶν νῦν δὲ (P. 6.43) Κάστορος βίαν σέ τε, ἄναξ Πολύδευκες, υἱοὶ θεῶν, τὸ μὲν παρ' ἆμαρ ἕδραισι Θεράπνας, τὸ δ οἰκέοντας ἔνδον Ὀλύμπου (P. 11.63) ἀλλ' ἔσται χρόνος οὗτος, ὃ καί τιν ἀελπτίᾳ βαλὼν ἔμπαλιν γνώμας τὸ μὲν δώσει, τὸ δ οὔπω (P. 12.32) τοὶ μὲν ὁ δ (N. 1.41) διείργει δὲ πᾶσα κεκριμένα δύναμις, ὡς τὸ μὲν οὐδὲν, ὁ δὲ χάλκεος ἀσφαλὲς αἰὲν ἕδος μένει οὐρανός (N. 6.3) ἁμέραν τὰν μὲν παρὰ πατρὶ φίλῳ Δὶ νέμονται τὰν δ' ὑπὸ κεύθεσι γαίας (N. 10.55) ἀλλὰ βροτῶν τὸν μὲν κενεόφρονες αὖχαι ἐξ ἀγαθῶν ἔβαλον. τὸν δ' αὖ παρέσφαλεν καλῶν θυμὸς ἄτολμος ἐών (N. 11.29) ἁ μὲν ἁ δ' ἁ δ Θρ. 3. . καὶ τοὶ μὲν ἵπποις γυμνασίοισι λτ;τεγτ;, τοὶ δὲ πεσσοῖς, τοὶ δὲ φορμίγγεσσι τέρπονται, παρὰ δέ σφισιν εὐανθὴς ἅπας τέθαλεν ὄλβος Θρ. 7. 6—7. irregularly coordinated, τὰ δ' ἄλλαις ἁμέραις πολλὰ μὲν ἐν κονίᾳ χέρσῳ, τὰ δὲ γείτονι πόντῳ φάσομαι (N. 9.43), cf. (P. 3.51)
   h with anaphora. πολλὰ μὲν πολλὰ δὲ (O. 13.14) πολλὰ μὲν πολλὰ δὲ (Boeckh: μιν codd.) (P. 9.123) ὅσσους μὲν ὅσσους δὲ (N. 1.62) ἀλλ' ἀνὰ μὲν βρομίαν φόρμιγγ, ἀνὰ δ αὐλὸν ἐπ αὐτὰν ὄρσομεν ἱππίων ἀέθλων κορυφάν (N. 9.8) τρὶς μὲν τρὶς δὲ (N. 10.27) ἥμισυ μὲν ἥμισυ δὲ (N. 10.87) εὖ μὲν Ἀρισταγόραν δέξαι εὖ δ' ἑταίρους (N. 11.3) —4. πολλὰ μὲν πολλὰ δὲ (N. 11.6) —7. χρὴ μὲν ὑμνῆσαι τὸν ἐσλόν, χρὴ δὲ κωμάζοντ' ἀγαναῖς χαρίτεσσιν βαστάσαι (I. 3.7) —8. ἀγαπᾶται, μέτρα μὲν γνώμᾳ διώκων, μέτρα δὲ καὶ κατέχων (I. 6.71) διαγινώσκομαι μὲν, γινώσκομαι δὲ καὶ (Pae. 4.22) ἐντὶ μὲν . ἐντὶ [δὲ καὶ] (supp. Wil.) Θρ. 3. 1. οἶδε μὲν βίου τελευτάν, οἶδεν δὲ διόσδοτον ἀρχάν fr. 137. 1.
   i where the μέν cl. has concessive force. σοφίαι μὲν αἰπειναί· τοῦτο δὲ προσφέρων (O. 9.107) κώμῳ μὲν ἁδυμελεῖ Δίκα παρέστακε· θεῶν δ' ὄπιν ἄφθονον αἰτέω (P. 8.70) ἦ τιν' ἄγλωσσον μέν, ἦτορ δ ἄλκιμον, λάθα κατέχει ἐν λυγρῷ νείκει (N. 8.24) cf. μὲν ἀλλά (P. 4.139); (P. 6.23)
   k indicating comparison. λέγεται μὰν Ἕκτορι μὲν κλέος ἀνθῆσαι Σκαμάνδρου χεύμασιν ἀγχοῦ, βαθυκρήμνοισι δ' ἀμφ ἀκταῖς Ἑλώρου δέδορκεν παιδὶ τοῦθ Ἁγησιδάμου φέγγος ἐν ἁλικίᾳ πρώτᾳ (N. 9.39)
   l where μέν and δὲ clauses are irregularly balanced. Ἱέρωνος ὃς ἀμφέπει σκᾶπτον δρέπων μὲν κορυφὰς ἀρετᾶν ἄπο πασᾶν, ἀγλαίζεται δὲ καὶ μουσικᾶς ἐν ἀώτῳ (O. 1.13) οἱ ὤπασε θησαυρὸν δίδυμον μαντοσύνας, τόκα μὲν φωνὰν ἀκούειν, εὖτ' ἂν δὲ Ἡρακλέης κτίσῃ, τότ αὖ χρηστήριον θέσθαι κέλευσεν (O. 6.66) ὃς τύχᾳ μὲν δαίμονος, ἀνορέας δ' οὐκ ἀμπλακὼν (O. 8.67) πολλὰ δ' ἀνθρώποις παρὰ γνώμαν ἔπεσεν ἔμπαλιν μὲν τέρψιος, οἱ δὲ (O. 12.11) οὐ ψεύσομ' ἀμφὶ Κορίνθῳ, Σίσυφον μὲν πυκνότατον παλάμαις ὡς θεόν, καὶ τὰν Μήδειαν . τὰ δὲ καί ποτ ἐν ἀλκᾷ ἐδόκησαν ἐπ ἀμφότερα μαχᾶν τάμνειν τέλος (O. 13.52) —5. πρύτανι κύριε πολλᾶν μὲν εὐστεφάνων ἀγυιᾶν καὶ στρατοῦ. εἰ δέ τις (v. G. P., 374) (P. 2.58) διψῇ δὲ πρᾶγος ἄλλο μὲν ἄλλου, ἀεθλονικία δὲ μάλιστ' ἀοιδὰν φιλεῖ (N. 3.6) —7. ὁ δ' ἀποπλέων Σκύρου μὲν ἅμαρτε πλαγχθέντες δ εἰς Ἐφύραν ἵκοντο (N. 7.37) χαίρω δὲ πρόσφορον ἐν μὲν ἔργῳ κόμπον ἱείς, ἐπαοιδαῖς δ' ἀνὴρ νώδυνον καί τις κάματον θῆκεν (N. 8.48) —9 cf. (N. 9.48) ἄνδρα δ' ἐγὼ μακαρίζω μὲν πατέῤ Ἀρκεσίλαν . εἰ δέ τις (N. 11.11) “λίσσομαι παῖδα θρασὺν ἐξ Ἐριβοίας ἀνδρὶ τῷδε τελέσαι, τὸν μὲν ἄρρηκτον φυάν, θυμὸς δ' ἑπέσθω” (I. 6.47) —9. μάτρωί θ' χάλκασπις ᾧ πότμον μὲν Ἄρης ἔμειξεν, τιμὰ δ ἀγαθοῖσιν ἀντίκειται (I. 7.25) —6. σὲ δ' ἐγὼ παρά μιν αἰνέω μέν, Γηρυόνα, τὸ δὲ μὴ Δὶ φίλτερον σιγῷμι πάμπαν fr. 81 ad Δ. 2. πόλιν ἀμφινέμονται, πλεῖστα μὲν δῶρ' ἀθανάτοις ἀνέχοντες, ἕσπετο δ αἰενάου πλούτου νέφος fr. 119. 3.
   m μέν δέ combined with other particles.
   I μὲν ὦν δέ. ἀρούραισιν, αἵτ ἀμειβόμεναι τόκα μὲν ὦν βίον ἀνδράσιν ἐπηετανὸν ἐκ πεδίων ἔδοσαν, τόκα δ αὖτ ἀναπαυσάμεναι σθένος ἔμαρψαν (N. 6.10) cf. (O. 1.111)
   II γε μὲνδέ, opposing two connected thoughts to what precedes; v. 4. infra. (Fortune, you guide ships and wars and councils). αἵ γε μὲν ἀνδρῶν πόλλ' ἄνω, τὰ δ αὖ κάτω ψεύδη μεταμώνια τάμνοισαι κυλίνδοντ ἐλπίδες. σύμβολον δ οὔ πώ τις ἐπιχθονίων πιστὸν εὗρεν θεόθεν (O. 12.5) ὕπατον δ' ἔσχεν Πίσα Ἡρακλέος τεθμόν. ἁδεῖαί γε μὲν ἀμβολάδαν ἐν τελεταῖς δὶς Ἀθαναίων μιν ὀμφαὶ κώ- μασαν· γαίᾳ δὲ καυθείσᾳ πυρὶ καρπὸς ἐλαίας ἔμολεν (N. 10.33)
   n fragg. τὶν μὲν [πά]ρ μιν[ ] ἐμὶν δὲ πὰ[ρ] κείνοι[ς Πα. 1. 1. λίγεια μὲν Μοῖσ' ἀφα [ ] μνάσει δὲ καί τινα Πα. 14. 32—5.
   3 μέν balanced with particles other than δέ.
   a μέν ἀλλά lang=greek>
   I τὸ μὲν Ἀρχιλόχου μέλος, φωνᾶεν Ὀλυμπίᾳ ἄρκεσε . ἀλλὰ νῦν (O. 9.1) λέγοντι μὰν χθόνα μὲν κατακλύσαι μέλαιναν ὕδατος σθένος, ἀλλὰ ἀνάπωτιν ἐξαίφνας ἄντλον ἑλεῖν (O. 9.50) ποταμοὶ δ' ἁμέραισιν μὲν προχέοντι ῥόον καπνοῦ αἴθων· ἀλλ ἐν ὄρφναισιν (P. 1.22) ἀσθενεῖ μὲν χρωτὶ βαίνων, ἀλλὰ μοιρίδιον ἦν (P. 1.55) “ἐντὶ μὲν θνατῶν φρένες ὠκύτεραι κέρδος αἰνῆσαι ἀλλ' ἐμὲ χρὴ καὶ σὲ” (P. 4.139) ῥᾴδιον μὲν γὰρ πόλιν σεῖσαι ἀλλ' ἐπὶ χώρας αὖτις ἕσσαι δυσπαλὲς δὴ γίνεται (P. 4.272) πολλὰ μὲν ἀρτιεπὴς γλῶσσά μοι τοξεύματ' ἔχει . ἀλλ ὅμως καύχαμα κατάβρεχε σιγᾷ (I. 5.46) —52, cf. fr. 106.
   II μέν ἀλλά δέ δέ, in enumeration. παρὰ μὲν ὑψιμέδοντι Παρνασσῷ τέσσαρας ἐξ ἀέθλων νίκας ἐκόμιξαν, ἀλλὰ Κορινθίων ὑπὸ φωτῶν ἐν ἐσλοῦ Πέλοπος πτυχαῖς ὀκτὼ στεφάνοις ἔμιχθεν ἤδη, ἑπτὰ δ' ἐν Νεμέᾳ, τὰ δ οἴκοι μάσσον ἀριθμοῦ, Διὸς ἀγῶνι (N. 2.19) —24.
   b μέν τε.
   I χαίταισι μέν ζευχθέντες ἔπι στέφανοι πράσσοντί με τοῦτο χρέος, ἅ τε Πίσα (O. 3.6) ὄτρυνον νῦν ἑταίρους, Αἰνέα, πρῶτον μὲν κελαδῆσαι, γνῶναί τ' ἔπειτ (O. 6.88) ἁδυμελεῖ θαμὰ μὲν φόρμιγγι παμφώνοισί τ' ἐν ἔντεσιν αὐλῶν (O. 7.12) βλάστε μὲν ἐξ ἁλὸς ὑγρᾶς νᾶσος, ἔχει τέ μιν ὀξειᾶν ὁ γενέθλιος ἀκτίνων πατήρ (O. 7.69) τίμα μὲν δίδοι τε (O. 7.88) παρέσταν μὲν ἄρα Μοῖραι σχεδὸν ὅ τ' ἐξελέγχων χρόνος (O. 10.52) αἱ δύο δ' ἀμπλακίαι φερέπονοι τελέθοντι· τὸ μέν ὅτι, ὅτι τε (P. 2.31) ὁ θεῖος ἀνὴρ πρίατο μὲν θανάτοιο κομιδὰν πατρός, ἐδόκησέν τε (P. 6.39) ὀφείλει δ' ἔτι θαμὰ μὲν Ἰσθμιάδων δρέπεσθαι κάλλιστον ἄωτον ἐν Πυθίοισί τε νικᾶν Τιμονόου παῖδ (N. 2.9) ἦ μὰν ἀνόμοιά γε δᾴοισι ἕλκεα ῥῆξαν τὰ μὲν ἀμφ' Ἀχιλεῖ νεοκτόνῳ, ἄλλων τε μόχθων ἐν πολυφθόροις ἁμέραις (N. 8.30) —1. τὸ μὲν ἔλευσεν· ἴδον τ' ἄποπτα[ Δ. . 3. γόνον ὑπάτων μὲν πατέρων μελπόμενοι γυναικῶν τε Καδμειᾶν fr. 75. 11.
   II μέν τε — (και/τε.), in enumeration. μιν αἰνέω μάλα μὲν τροφαῖς ἑτοῖμον ἵππων χαίροντά τε καὶ πρὸς ἡσυχίαν τετραμμένον (O. 4.14) —6. εἰ δ' εἴη μὲν Ὀλυμπιονίκας βωμῷ τε ταμίας συνοικιστήρ τε, τίνα κεν φύγοι ὕμνον (O. 6.4) κτεῖνε μὲν κλέψεν τε ἔν τ (P. 4.249) —51.
   III irregularly coordinated. ἀλλ' ἐγὼ Ἡροδότῳ τεύχων τὸ μὲν ἅρματι τεθρίππῳ γέρας, ἁνία τ ἀλλοτρίαις οὐ χερσὶ νωμάσαντ ἐθέλω ἐναρμόξαι μιν ὕμνῳ (I. 1.14) αἰδοῖος μὲν ἧν ἀστοῖς ὁμιλεῖν, ἱπποτροφίας τε νομίζων ἐν Πανελλάνων νόμῳ. καὶ θεῶν δαῖτας προσέπτυκτο πάσας (I. 2.37) ἐμὲ δὲ πρέπει παρθενήια μὲν φρονεῖν γλώσσᾳ τε λέγεσθαι (*parq. 2. 34.)
&nbnbsp;  d uncertain exx. ἀείδει μὲν ἄλσος ἁγνὸν τὸ τεὸν ποταμόν τε ὤανον ἐγχωρίαν τε λίμναν καὶ σεμνοὺς ὀχετούς, Ἵππαρις οἶσιν ἄρδει στρατόν, κολλᾷ τε σταδίων θαλάμων ταχέως ὑψίγυιον ἄλσος (κολλᾷ τε cum ἄρδει, Σ; cum ἀείδει μὲν Hermann) (O. 5.10) —2. [μὲν — (coni. Hartung: μιν codd.: ὔμμιν de Jongh) τε (v.l. δέ) (O. 11.17) —9.] [κρέσσονα μὲν . θάρσος τε — (codd.: δὲ Schneidewin), ἀγωνίας δ (P. 5.109) —13.] [θάνεν μὲν μάντιν τ (θάνεν μὲν cum ὁ δ' ἄρα v. 34, edd. vulg.) (P. 11.31) —33.] [τὰ μὲν ἐν ἅρμασι καλλίνικοι πάλαι Ὀλυμπίᾳ ἀγώνων πολυφάτων ἔσχον θοὰν ἀκτῖνα σὺν ἵπποις, Πυθοῖ τε ἤλεγξαν Ἑλλανίδα στρατιὰν ὠκύτατι (Ὀλυμπίᾳ τ codd., edd.: τ del. Pauw: Ὀλυμπίαθ Maas) (P. 11.46) ] [μὲν (codd.: ἔμμεν Turyn) (N. 7.86) ] [μὲν τε (v.l. δ.) Θρ. 7. 1—5.]
   c μὲν γε μάν. νῦν δ' ἔλπομαι μέν, ἐν θεῷ γε μὰν τέλος (O. 13.104)
   d μὲν αὖτε. (θεός) ὃς ἀνέχει τότε μὲν τὰ κείνων, τότ' αὖθ ἑτέροις ἔδωκεν μέγα κῦδος (P. 2.89), cf. (I. 6.3) —7.
   e μέν ἀτάρ. οἱ μὲν κρίθεν· ἀτὰρ Ἰάσων αὐτὸς (P. 4.168) Ἀπόλλωνι μὲν θ[εῶν] ἀτὰρ ἀνδρῶν Ἐχεκ[ρά]τει ?fr. 333a. 4.
   f μέν καί καί. cf. 1. b supra. πρῶτον μὲν Ἀλκμήνας σὺν υἱῷ Τρώιον ἂμ πεδίον, καὶ μετὰ ζωστῆρας Ἀμαζόνος ἦλθεν καὶ εἷλε Μήδειαν fr. 172. 3—6.
   4 γε μέν, yet cf. 2. m. β supra. “νῦν γε μὲν” (byz.: μάν codd.) (P. 4.50) τίν γε μέν (cf. G. P., 387) (N. 3.83)

English (Abbott-Smith)

μέν, conjunctive particle (originally a form of μήν), usually related to a following δέ or other adversative conjunction, and distinguishing the word or clause with which it stands from that which follows.
It is generally untranslatable and is not nearly so frequent in NT as in cl. Like δέ, it never stands first in a clause.
1.Answered by δέ or some other particle: μὲν… δέ, indeed… but, Mt 3:11, Lk 3:16, al.; with pronouns, ὃς μὲν… ὃς δέ, one… another, Mt 21:35, al.; pl., Phl 1:16, 17; ὃ μὲν… ὃ δὲ… ὃ δέ, some… some… some, Mt 13:8; τοῦτο μὲν… τοῦτο δέ, partly… partly, He 10:33; μὲν… ἔπειτα, Jo 11:6; μὲν… καί, Lk 8:5.
2.μέν solitarium, answered by no other particle: πρῶτον μέν (Bl., l.c.), Ro 1:8 3:2, I Co 11:18; μὲν οὖν in narrative, summing up what precedes or introducing something further (Bl,, §78, 5), so then, rather, nay rather: Lk 11:28 (WH, μενοῦν), Ac 1:6 9:31, al.; μὲν οὖν γε (Phl 3:8, WH): v.s. μενοῦνγε.

English (Strong)

a primary particle; properly, indicative of affirmation or concession (in fact); usually followed by a contrasted clause with δέ (this one, the former, etc.): even, indeed, so, some, truly, verily. Often compounded with other particles in an intensive or asseverative sense.

Greek Monotonic

μέν:I. 1. σύνδ. ο οποίος χρησιμ. για να δείξει ότι η λέξη ή η πρόταση που συνοδεύει βρίσκει απόκριση σε μια ακόλουθη λέξη ή φράση, η οποία εισάγεται με το δέ· γενικά, τα μέν και δέ μπορούν να αποδοθούν, από τη μια πλευρά, από την άλλη πλευρά, ή, τόσο..., όσο, ενώ ή εφ' όσον, αλλά συχνά είναι απαραίτητο να αφήσουμε το μέν αμετάβλητο.
2. το μὲν δεν βρίσκει πάντοτε απόκριση από το δέ, αλλά από άλλους, παρεμφερείς συνδ., όπως ἀλλά, ἀτάρ ή αὐτάρ, αὖ, αὖθις, αὖτε· επίσης, πρῶτον μέν, εἶτα, σε Σοφ.· πρῶτον μέν, ἔπειτα, στον ίδ.· πρῶτον μέν, μετὰ τοῦτο, σε Ξεν.
3. η πρόταση που αποκρίνεται με το δὲ αφήνεται ορισμένες φορές να συμπληρωθεί, ὡς μὲν λέγουσι, όπως όντως λένε (αλλά εγώ δεν το πιστεύω), σε Ευρ.· αυτό το χωρίς ανταπόκριση μέν είναι συχνά αντων.· ἐγὼ μὲν οὐκ οἶδα, εγώ, από την πλευρά μου, (οτιδήποτε και αν μπορεί να λένε οι άλλοι), σε Ξεν.· οὗτος μέν, σε Πλάτ.
4. το μέν ήταν αρχικά το ίδιο με το μήν, και όπως αυτό χρησιμ. σε επίσημες διακηρύξεις, καίμοι ὄμοσσον, ἦ μέν μοι ἀρήξειν, και ορκίσου μου, ότι σίγουρα θα με βοηθήσεις, σε Ομήρ. Ιλ.
II. 1. το μέν πριν από άλλους συνδ. ή μόρια· μὲν ἄρα, μέν ῥα, επομένως, και έτσι, σε Ομήρ. Οδ. κ.λπ.
2. μέν γε, που χρησιμ. κυρίως όπως το γοῦν, σε κάθε περίπτωση, οπωσδήποτε, σε Αριστοφ. κ.λπ.
3. μὲν δή, για να εκφράσουμε βεβαιότητα, σε Σοφ. κ.λπ.
4. μὲν οὖν ή μενοῦν, επιτετ. τύπος του οὖν, έτσι λοιπόν, στον ίδ.·σε αποκρίσεις καταφάσκει έντονα, πάνυ μὲν οὖν, σε Πλάτ. κ.λπ.· επίσης, διορθώνει μία δήλωση, όχι ακριβώς, αλλά καλύτερα, όπως το Λατ. imo, imo vero, μου πρὸς τὴν κεφαλὴν ἀποψῶ, σκούπισε τη μύτη σου στο κεφάλι μου, αποκρ., όχι ακριβώς στο δικό μου, σε Αριστοφ. κ.λπ.· μὲν οὖν δή, σε Σοφ.· ομοίως στην Κ.Δ.· μενοῦνγε, για να αρχίσει μια πρόταση, αλλά καλύτερα, Λατ. quin imo.
5. μέν τοι ή μέντοι, α) συνδ., παρ' όλα αυτά, αλλ' όμως, κι όμως, Λατ. tamen, vero, σε Αισχύλ. κ.λπ. β) επιρρ., φυσικά, βεβαίως, σε Πλάτ. κ.λπ.· με προστ., λέγεται για να επιτείνει την προσταγή, τουτὶ μέντοι σὺ φυλάττου, κοίτα μόνο να προσέχεις..., σε Αριστοφ.· επιτετ. εκτεταμ. μέντοι γε, σε Ξεν.· σε αφήγηση, κ.λπ., λέγεται για να προσθέσει κάτι, καὶ φυλάξασθαι μέντοι..., και φυσικά να προσέχετε..., στον ίδ.

Frisk Etymological English

Meaning: stressing particle
See also: s. 1. μήν.

Middle Liddell

I. Particle, used to show that the word or clause with which it stands answers to a following word or clause, which is introduced by δέ. Generally, μέν and δέ may be rendered on the one hand, on the other hand, or as well…, as, while or whereas, but it is often necessary to leave μέν untranslated.
2. μέν is not always answered by δέ, but by other equiv. Particles, as ἀλλά, ἀτάρ or αὐτάρ, αὖ, αὖθις, αὖτε; also πρῶτον μέν, εἶτα Soph.; πρῶτον μέν, ἔπειτα Soph.; πρῶτον μέν, μετὰ τοῦτο Xen.
3. the answering clause with δέ is sometimes left to be supplied, ὡς μὲν λέγουσι as indeed they say, (but as I believe not), Eur.; this isolated μέν is often a Pron., ἐγὼ μὲν οὐκ οἶδα I for my part, (whatever others may say), Xen.; οὗτος μέν Plat.
4. μέν was orig. the same as μήν, and like it is used in protestations, καί μοι ὄμοσσον, ἦ μέν μοι ἀρήξειν and swear to me, that surely thou wilt assist me, Il.
II. μέν before other Particles: μὲν ἄρα, μέν ῥα accordingly, and so, Hom., etc.
2. μέν γε, used much like γοῦν, at all events, at any rate, Ar., etc.
3. μὲν δή to express certainty, Soph., etc.
4. μὲν οὖν or μενοῦν, a strengthened form of οὖν, so then, Soph.; in replies, it affirms strongly, πάνυ μὲν οὖν Plat., etc.; also it corrects a statement, nay rather, like Lat. imo, imo vero, μου πρὸς τὴν κεφαλὴν ἀποψῶ wipe your nose on my head, Answ. ἐμοῦ μὲν οὖν…, nay on mine, Ar., etc.; μὲν οὖν δή Soph.:—so in NTest., μενοῦνγε, to begin a sentence, yea rather, Lat. quin imo.
5. μέν τοι or μέντοι,
a. conjunctive, yet, but however, nevertheless, tamen, vero, Aesch., etc.
b. Adverbial, of course, certainly, Plat., etc.; with an imperat., to enforce the command, τουτὶ μέντοι σὺ φυλάττου only take heed…, Ar.; strengthened μέντοι γε Xen.:—in narrative, etc., to add something, καὶ φυλάξασθαι μέντοι…, and of course to take care…, Xen.

Frisk Etymology German

μέν: {mén}
Meaning: hervorheb. Partikel
See also: s. 1. μήν.
Page 2,207

Chinese

原文音譯：mšn 門
詞類次數：連詞（195）
原文字根：的確
字義溯源：（表示）確定*，確實，確切，確己，確是，原是，乃是，就是，誠是，原，只，誠，然，仍，竟，卻，並，就，既，當，乃，都，本，要，必，真，果，有，因此，果真，真要，要收，固然，當然，竟然，全然，誠然，誠為，依次，正當，必然，必要，甚至。這連詞常與別的質詞聯合使用，其意義全視質詞而定
同源字：1） （μέν）確定 2）£33030001€不寧可，肯定 3） （μενοῦν / μενοῦνγε）那麼最少 4） （μέντοι）縱然 5） （μήν1）必定
出現次數：總共（181）；太（20）；可（6）；路（10）；約（8）；徒（47）；羅（18）；林前（21）；林後（8）；加（3）；弗（1）；腓（6）；西（1）；帖前（1）；提後（3）；來（21）；彼前（4）；猶（3）
譯字彙編：
1） 確（18） 太22:8； 約20:30； 徒3:21； 徒26:9； 徒28:22； 羅2:7； 羅11:13； 羅14:5； 林前6:7； 林前11:14； 來7:11； 來7:21； 來9:1； 來9:23； 來10:33； 來11:15； 來12:11； 猶1:8；
2） 固然（16） 太17:11； 太26:41； 可9:12； 可14:38； 路22:22； 約16:22； 徒11:16； 徒22:9； 羅2:25； 羅7:25； 羅14:2； 羅14:20； 林前14:17； 林後8:17； 西2:23； 彼前2:4；
3） 確是（12） 路23:41； 徒28:24； 羅3:2； 羅7:12； 林前5:3； 林前15:39； 林前15:40； 林後10:1； 腓1:15； 腓1:16； 來6:16； 來7:8；
4） 就（9） 太13:4； 徒12:5； 徒14:3； 徒15:3； 徒23:18； 徒23:22； 徒23:31； 腓2:23； 來9:6；
5） 誠然（8） 徒4:16； 徒13:36； 羅10:18； 林前9:24； 林前12:8； 腓3:8； 來3:5； 來7:18；
6） 既（5） 徒8:25； 徒13:4； 徒15:30； 林後10:10； 來7:5；
7） 乃（4） 約16:9； 徒14:4； 林前3:4； 來12:10；
8） 乃是（4） 太3:11； 徒1:5； 加4:23； 加4:24；
9） 當（4） 可16:19； 羅6:11； 林前6:4； 林前11:18；
10） 都（4） 約19:32； 徒2:41； 徒9:31； 來10:11；
11） 本（4） 徒21:39； 徒27:21； 林前11:7； 來7:23；
12） 些（3） 可4:4； 可12:5； 路8:5；
13） 要（3） 太9:37； 林前12:28； 彼前4:6；
14） 果（3） 約19:24； 徒18:14； 徒19:38；
15） 有（3） 徒17:17； 弗4:11； 帖前2:18；
16） 必（3） 太20:23； 可14:21； 羅8:10；
17） 仍（2） 約11:6； 來8:4；
18） 然（2） 約10:41； 林後12:1；
19） 卻（2） 徒3:13； 徒25:4；
20） 所（2） 羅10:1； 猶1:10；
21） 就是（2） 羅8:17； 腓3:13；
22） 並（2） 徒17:30； 腓3:1；
23） 原是（2） 路11:48； 徒19:15；
24） 竟（2） 徒1:18； 徒28:5；
25） 原（2） 太13:32； 林後9:1；
26） 一個（2） 太21:35； 羅9:21；
27） 只（2） 路3:16； 徒9:7；
28） 確實（2） 太23:28； 羅11:28；
29） 才（1） 林前2:15；
30） 雖是（1） 林前12:20；
31） 甚至（1） 林前11:21；
32） 似是（1） 林前7:7；
33） 誠為（1） 林前1:23；
34） 不過（1） 林前9:25；
35） 誠（1） 林前1:18；
36） 實（1） 羅5:16；
37） 真要（1） 羅1:8；
38） 倍的（1） 太13:23；
39） 說是（1） 太16:14；
40） 屬（1） 林前1:12；
41） 誠然是（1） 林後2:16；
42） 倘（1） 林後11:4；
43） 的事（1） 來12:11；
44） 過（1） 來12:9；
45） 他乃是（1） 彼前1:20；
46） 他是（1） 彼前3:18；
47） 確存有（1） 猶1:22；
48） 照實（1） 來7:2；
49） 到（1） 來1:7；
50） 還（1） 加4:8；
51） 可以（1） 徒27:44；
52） 確已（1） 提後1:10；
53） 作（1） 提後2:20；
54） 硬（1） 提後4:4；
55） 誠是（1） 林後4:12；
56） 全然（1） 徒26:4；
57） 原已（1） 徒1:1；
58） 依次（1） 太25:15；
59） 正當（1） 徒1:6；
60） 確實是（1） 太23:27；
61） 的確（1） 徒3:22；
62） （原來的）（1） 太25:33；
63） 必要（1） 太26:24；
64） 要收的（1） 路10:2；
65） 是（1） 路23:33；
66） 便（1） 路23:56；
67） 有些（1） 約7:12；
68） 用（1） 路3:18；
69） 真（1） 太10:13；
70） 滿了（1） 徒5:41；
71） 有的（1） 徒19:32；
72） 就有（1） 徒17:32；
73） 竟然（1） 太21:35；
74） 果真（1） 徒25:11；
75） 便罷（1） 路13:9；
76） 個（1） 太22:5；
77） 確是有（1） 徒17:12；
78） 因此（1） 徒8:4；
79） 確切（1） 太16:3；
80） 因（1） 徒11:19；
81） 上（1） 徒16:5；
82） 將（1） 徒27:41